Op een rustig tempo wandelde het meisje door de straten van Veridian City. Ze was nog niet ver van huis, maar op weg naar Veridian Forest. Haar vader had haar vroeger verteld om daar te beginnen een Pokémon te trainen. En omdat ze haar vader trots wilde maken volgde ze dit advies op. Ze had altijd het gevoel dat haar vader ergens van daarboven op haar neerkeek, elke dag van haar leven 'volgde'. Haar Eevee slenterde een beetje achter haar aan. Ze keek om en zag dat Peach, zo had ze haar Pokémon had genoemd, even stil was gaan staan. Het keek verwonderd naar de hoge gebouwen. Jaimy had Peach al een stuk vaker meegenomen de stad in, maar toch leek de Eevee elke keer nog even verwonderd van het drukke stadsleven. Ze glimlachte en liep toen verder, wetend dat Peach wel achter haar aan zou drentelen. Iets verderop lag het bospad al. Ze was nog nooit alleen in het bos geweest, maar toch voelde ze zich veilig. Ze liep rustig door, genietend van het zonnetje dat vol op haar scheen. Haar blonde haren waaiden zachtjes naar achter, door het zachte briesje dat er die dag stond. Het duurde dan ook niet lang voordat ze bij het bospad was aangekomen. Ze draaide zich om en wachtte tot Peach bij haar was. De Eevee zag haar wachten en huppelde toen vrolijk naar haar toe. “Vee!” liet ze vrolijk merken. Jaimy glimlachte breed. “Het wordt tijd dat ik je wat meer ga leren. Heb je daar zin in?” Peach begon vrolijk rondjes te springen en dat zag Jaimy maar als een ja.

Eenmaal aangekomen in het bos ging ze even zitten en pakte ze haar tas. Ze was op zoek naar haar Pokédex, die ze zoals gewoonlijk weer eens niet kon vinden. Het duurde een paar minuten maar toen vond ze hem eindelijk. Ze vergat het altijd op dezelfde plek te leggen. Ze wreef een pluk haar uit haar gezicht, wat door de wind een seconde later alweer terug zat op dezelfde plek. Ze tikte 'Eevee' in en klikte toen het profiel aan. Ze bekeek de aanvallen die het beestje kon leren en besloot te kiezen voor Swift. Ze deed haar Pokédex toen weer terug in haar tas en stond op. Zoekend keek ze rond, ze zag Peach namelijk niet meteen. Ze was even stil en hoopte dat ze geluid maakte. “Vee, Eevee.” Het geluid kwam uit de bosjes. Rustig liep ze in de richting van het geluid en daar zag ze haar Eevee, Bitter berries etende. Ze grinnikte, Peach had altijd al veel gegeten. Haar moeder had berries gehaald voor haar en ergens goed opgeborgen. Maar die plek bleek niet veilig, in mum van tijd had de Eevee ze gevonden. Algauw was het duidelijk dat geen enkele plek veilig was. “Peach.. We zouden gaan trainen, weet je nog?” zei ze een beetje beschuldigend. “Vee..” zei de Pokémon. Het wist dat het betrapt was en voelde zich een beetje schuldig. “Kom maar, ik ga je Swift leren. Daar staat een boom, dat word je doel,” sprak Jaimy toen kalm. Peach ging voor de boom staan en wachtte op het teken, haar oortjes gespitst naar achter. “Peach, Swift!” Het duurde dan ook niet lang voordat de Eevee haar bevel opvolgde. Jaimy wist gelukkig wel wat Swift deed, maar zag dat het niet meteen goed ging. Na een tweede keer ging het al een stuk beter. Bij de derde keer was het zelfs helemaal goed. Dit bewees maar weer dat Peach een goede en snelle leerling was. Het was een erg leergierige Pokémon. “Goed gedaan Peach, ik ben trots op je!” Ze liep naar de Pokémon toe en aaide het. De Eevee straalde en liet het gewillig toe.