Alexis keek naar haar Charmander, die met zijn armen over elkaar heengeslagen op de stoel zat en haar aankeek. Hij had zijn grote ogen opgezet, maar dit had niet veel effect op haar. Ze sloeg haar armen terug over elkaar heen en keek hem aan. 'Houd op met zo kinderachtig te doen en ga gewoon met me mee!' zei ze daarna boos. 'Char, char,' reageerde hij, waarna hij zijn blik kinderachtig weg draaide. Alexis gooide dramatisch haar armen in de lucht, wat een hilarisch zicht voor Zippo opleverde en waarmee hij dan ook smalend begon te lachen. Hij stopte echter algauw toen Thunder hem met een boze blik aankeek. Net zoals Alexis was hij het chagrijnige en vooral kinderachtige gedrag van Zippo als hij niet mee wilde gaan shoppen helemaal zat. Alexis had sinds kort een moeilijke periode omdat ze een paar dagen geleden het graf van haar vader was gaan opzoeken. Herinneringen kwamen weer terug naar boven en hadden Alexis geteisterd in haar slaap, waardoor de Jolteon elke nacht bij haar kwam liggen en geruststellend zijn vacht tegen haar lichaam drukte als ze weer eens een van die nachten had waarin ze badend van het zweet wakker werd. Ja, Alexis kreeg veel steun van haar Jolteon, maar het was alleen heel vervelend dat haar Charmander zo irritant deed. Ze keek naar de Charmander. Ze had haar Starmie voor het gemak in de Poké Ball laten zitten, ze wist hoe geërgerd ze soms kon worden van Zippo. Eens een keer had ze haar waterstraal op hem afgevuurd om hem het zwijgen om te leggen en het had één uur gekost om hem weer in zijn normale doen te krijgen, want hij was toen namelijk heel boos geweest op Starmie. Alexis keek naar Zippo. 'Fijn dan, blijf jij maar hier,' zei ze. Ze was het echt zat. Ze voelde zich al slecht en haar Charmander maakte het er echt niet beter op. Toch kon ze het niet over haar hart krijgen om de Pokémon alleen achter te laten en stopte hem in zijn Poké Ball, waarna ze een knikje gaf aan Thunder en controleerde of ze alles bij had. Ze had voor de gelegenheid een simpel jurkje aangetrokken dat reikte tot boven haar knieën. Het was een mooi wit jurkje, het paste haar wel. In elk geval leuk genoeg om naar Saffron City te gaan. En in deze hitte kon ze wel wat luchtigs gebruiken.

Na een lange wandeling was ze dan eindelijk in Saffron City aangekomen. Het was dat ze een jurkje aanhad, anders was ze allang overal bezweet geweest. Ze had haar haren los over haar schouders laten hangen, maar daar kreeg ze toch een beetje spijt van naarmate haar tocht door Saffron City vorderde. Ze zuchtte en wreef over haar blote schouders. Een rilling gleed door haar heen toen ze naar de steegjes keek en ze bedacht zich weer wat daar was gebeurd, maar ze schudde haar hoofd. Ze was gewoon emotioneel en sentimenteel door de afgelopen gebeurtenissen, normaal zou ze hier niet zoveel aandacht aan moeten stichten. Ze voelde koude rillingen over haar rug gaan en slikte de opkomende angst weg. Waarom? Waarom zij? Waarom had zij nu weer zo'n angst om contact te maken met mensen? En waarom verloor ze haar vertrouwen al van één ervaring? Niet iedereen in Saffron was hetzelfde als die vervelende Rocket Grunts, toch? Ze zuchtte. Ze werd hier nog eens gek! Ze schrok en wilde net gillen toen ze iets langs haar been voelde, maar het was gewoon Thunder die een rondje rond haar heenliep en zijn vacht langs haar been schuurde. 'Je liet me schrikken,' zei ze zachtjes. Ze keek naar de grote gebouwen. Goh, Saffron City was eigenlijk best wel mooi! Ze liep glimlachend dichterbij naar één van de gebouwen. Ze bleef echter stijf stilstaan toen ze een zwarte schaduw opmerkte. Zwarte kleren. Ze deed met een bedrukt gezicht een paar stappen achteruit en legde haar hand tegen haar razende borstkas. Stop, Alexis, stop met zo kinderachtig te doen!. Ze beet op haar onderlip. De figuur voor haar draaide zich langzaam om. Met een gesmoorde kreet en zonder echt te kijken wie het was, begon ze van de figuur weg te rennen. Verbaasd zijnd over zijn baasjes gedrag rende Thunder met haar mee en haalde haar al snel in. Zich niet interesserend voor haar bestemming rende Alexis door alle straatjes heen. Ze zag vanuit haar ooghoeken dat mensen haar soms verbaasd aankeken. Anderen interesseerden zich niet voor de rennende vrouw en wendden zich algauw af. Alexis rende verder totdat ze op een bepaald punt kwam waar ze het zelf niet meer kende. Het was niet een van de donkere steegjes waar ze eerder was geweest, maar wel op een onbekend stuk waar weinig mensen kwamen. 'Goh, Thunder, waar ben ik toch mee bezig?' fluisterde ze, waarna ze zich op een bankje in de buurt liet zakken en haar hoofd in haar handen legde en zachtjes uit hijgde.

OOC: Lekker dramatisch weer xD

Alexis had ze om te huilen. Heel hard. Gewoon alle stress er uit laten van de laatste dagen. In plaats van de kaken op elkaar, zou ze keihard huilen. Ook al zouden er mensen dan naar haar kijken, ze zou zich niet schamen voor haar tranen. Ze zou ze laten stromen, ze zou laten zien dat ook een volwassene wel eens moe werd van alles, dat alles te veel kon worden. Maar ze deed het niet. Ze wist ook niet waarom. In de douche deed ze het ook nooit, hoewel niemand dan haar tranen zou kunnen zien, want die werden weggespoeld door het warme, stromende water. Het water zou haar gezicht wassen. Alleen haar rode ogen zouden een teken zijn dat ze gehuild had. Ook de knallende hoofdpijn die mensen meestal hadden na een zware huilbui zou ze dan hebben, maar dat kon niemand zien natuurlijk. Zelfs Thunder, die altijd zo oplettend was en haar gevoelens als geen ander kende, zou het niet kunnen zien. Ze schrok op toen ze een stem hoorde. Ze keek opzij.. en voelde haar hart sneller slaan. Ze hield zich voor dat het dankzij de inspanning van daarnet was. Op de een of andere rare manier had ze het gevoel dat het Kean was. Ze keek hem aan, probeerde de bange blik te verdoezelen, maar ze wist niet of het haar lukte of niet. Wel wist ze dat als het Kean was - en haar gevoel vertelde haar zo hard van wel - dat ze tegen hem wilde aan kruipen, haar hoofd tegen zijn borstkas wilde leggen en wilde huilen, hem wilde vertellen wat haar al zo lang dwarszat, zodat hij zelf kon beslissen of hij haar zou verachten of niet. Al deze gevoelens kwamen op in een paar seconden en Alexis schrok er wel van. Ze had deze gevoelens nog nooit meegemaakt. Normaal was ze onafhankelijk. Ja, natuurlijk was ze dat als ze nog nooit binnen een straal van dertig meter was gekomen in verband met mensen. Ze keek hem aan en trok een grimas. 'Kean?' vroeg ze zachtjes. 'Ik was niet aan het hardlopen,' zei ze daarna gauw, biddend dat haar stem niet zou overslaan. 'Ik...' Ze beet op haar onderlip. De drang om hem te vertellen wat er was, werd sterker en sterker. Ze kon het bijna niet tegenhouden, maar het zou dom zijn om het te doen. Wat moest hij dan wel niet van haar denken?

Alexis legde haar hand tegen haar borstkas en voelde hoe haar hart daar vreselijk tekeerging. Ze zou nu echter wel hebben gedacht dat naschok van de inspanning gedaan zou zijn, maar kennelijk dus niet. 'Ik schrok gewoon van..' Ze dacht na. Ze wist niet of ze het hem kon vertellen. Hij was erbij geweest met zijn broer, hij had haar beschermd. Maar zou hij haar uitlachen? Aan de eerste ontmoeting in de Pokémon Tower zou ze denken van wel, maar nu leek hij heel anders. Het leek net alsof hij bezorgd om haar was. Ze voelde haar hart hoopvol sneller slaan bij dat idee. Het idee dat iemand werkelijk bezorgd om haar zou zijn. Ja, dat zou het vast zijn. Misschien verwachtte ze gewoon al te veel van haar eerste contact met mensen, dat ze al direct een soort connectie met ze zou hebben en het toch nog goed zou komen qua socialiteit. Ze voelde de radertjes in haar hoofd al draaien, maar besloot om niet te liegen. Dan zou ze het risico maar nemen. 'Ik moest gewoon aan mijn laatste ervaring met Saffron City denken,' zei ze, toegevend. Ze beet op haar onderlip. 'Ik eh..' Ze keek naar de grond, balde haar hand tot een vuist en ontspande deze weer. Oh, het klonk ook zo sentimenteel en zo vreselijk dom! Zou de man tegenover haar lachen als ze het hem zou vertellen? Dat over haar vader misschien nog niet. Maar dat van de Rocket Grunts? Ze richtte haar hemelsblauwe ogen weer op hem en glimlachte naar hem. 'Tijdens dat gevecht in Saffron City, weet je nog? Met je broer,' probeerde ze hem eraan te herinneren. 'Nou, in elk geval was ik toen aangevallen geweest door een Golbat. En tijdens het sneeuwballengevecht zag ik een andere Golbat. En ik werd opgejaagd, mede dankzij mijn gedachten,' vertelde ze hem, terwijl ze zich afvroeg waarom ze dit allemaal vertelde aan hem terwijl ze elkaar nog maar vier à vijf keer hadden gesproken. 'Nou, daarnet was ik dus door Saffron aan het wandelen en ik dacht dat ik weer zo'n Rocket Grunt zag. En ik weet niet wat er gebeurden, maar ik werd opgejaagd door mezelf en de situatie.' Ze krabde aan haar nek. 'Ik weet dat het stom klinkt,' zei ze zachtjes, waarna ze glimlachte en naar de bank keek. 'Ik ben net een klein kind,' mompelde ze. Heel even wilde ze dat ze het niet aan hem verteld had, maar waarom voelde het dan ergens diep vanbinnen ook zo goed? En waarom wist ze gewoon dat het Kean was, terwijl ze nog niet eens officieel een bevestiging had gekregen dat hij het was? Ze wist het niet, ze kon het niet uitleggen. 'Nou ja, dat was dus waardoor ik nogal hysterisch door Saffron rende. Ik was dus niet aan het hardlopen.' Ze probeerde een beetje ontwapenend te lachen en keek hem daarna aan. Ze wilde het onderwerp veranderen. 'Maar wat doe jij hier dan?' vroeg ze belangstellend, haar eigen opkomende emoties wegslikkend. Kom op, het graf van haar ouders had effect op haar gehad, zeker als ze weer dacht aan haar eigen egoïsme van vroeger, maar dat kon toch niet dagenlang impact op haar hebben? En ze moest het nu al vooral niet met Kean hebben hier, wat dacht hij wel niet van haar?! Ze moest ophouden met dit sentimenteel gedoe. Ze keek hem aan en hoopte dat ze niet te angstig of te pijnlijk keek. Als Thunder soms al gevoelens las door naar haar ogen te kijken, voor wie zou ze het dan nog allemaal niet kunnen verbergen?

OOC: Maak je toch niet zo druk, het is een mooie post!

Toen Alexis opkeek, voelde Kean zijn hart sneller slaan. Om het maar even op een clichématige manier uit te drukken: haar ogen waren blauw als het water rond een of ander eiland in de Middellandse Zee en hij, hij verdronk daarin. Er waren ergere manieren om te sterven.
‘Kean?’ vroeg ze zachtjes. Kean deed nauwelijks moeite om verbaasd te zijn dat ze meteen wist wie hij was. Misschien had ze net goed gegokt, of misschien wist ze echt het verschil tussen hem en Kane, maar hij was in ieder geval blij dat hij haar niet hoefde te verbeteren.

Ze vertelde dat ze niet aan het hardlopen was, maar wat ze dan wél aan het doen was, werd Kean niet helemaal duidelijk. Ze had moeite met het vinden van haar woorden. Normaal gesproken had Kean een of andere onaardige opmerking gemaakt als iemand stamelde, maar niet tegen Alexis. Alexis zat ergens mee en hij wilde haar daarmee helpen. Daarom wachtte hij geduldig tot ze de woorden had gevonden die ze zocht.
‘Ik moest gewoon aan mijn laatste ervaring met Saffron City denken,’ zei ze, niet erg op haar gemak. Kean keek haar uitdrukkingloos aan. Hij had geen idee op welke ervaring ze doelde. Was het iets dat ze alleen had meegemaakt, of doelde ze op het voorval met Team Rocket? Ze verduidelijkte al snel wat ze bedoelde, waarna er een soort bekentenis volgde.
Kean had er geen idee van gehad dat de aanval van de Rockets zo’n inpakt op Alexis had gehad. Tijdens het sneeuwballengevecht had hij niets gemerkt en ook tijdens de andere keren dat hij Alexis had gezien, had ze haar angst goed verborgen gehouden. Of toch niet? Kean dacht terug aan de koude winteravond, na het sneeuwballengevecht. Alexis was toen geschrokken van de tweeling. Toen had hij dat stiekem wel een beetje lachwekkend gevonden, maar nu besefte hij dat het niet zomaar een schrikreactie was geweest. Dit was iets wat veel dieper zat.

‘Ik weet dat het stom klinkt,’ zei ze uiteindelijk zachtjes. Kean had het gevoel dat hij vanbinnen smolt. Hij was altijd keihard tegenover andere mensen, maar nu had hij daadwerkelijk medelijden met iemand. En hij had geen idee wat hij daarmee aan moest. Moest hij haar geruststellend toespreken of zo? Maar hoe dan? Hij had nog nooit iemand gerust hoeven stellen. Kane stond zijn eigen mannetje wel en andere mensen waren niet meer dan figuranten in het verhaal van zijn leven – die deden er niet toe. Die konden hun eigen leven leiden, lachend, huilend, schreeuwend of zwijgend, zonder dat Kean ze meer dan een blik gunde.
Hij voelde zich zelfs een beetje van zijn stuk gebracht toen Alexis naar hem glimlachte. Het voelde bijna alsof het een voorrecht was dat hij hier naast haar mocht zitten – terwijl het toch écht andersom zou moeten zijn.

‘Maar wat doe jij hier dan?’ vroeg Alexis, voordat Kean had uitgevogeld hoe hij moest reageren op haar woorden. Het klonk verdacht veel alsof ze van onderwerp probeerde te veranderen. Hij keek haar onderzoekend aan. Tenslotte zei hij: ‘Ik was boodschappen aan het doen, toen ik plotseling een goede bekende zag langsrennen.’
Hij besloot achterwege te laten dat hij haar gevolgd was, want hij wilde niet als een stalker overkomen. Tegelijkertijd wist hij niet of “goede bekende” de juiste woordkeuze was. Hoe dan ook, hij vond dat er belangrijkere vragen gesteld moesten worden.
‘Ik denk niet dat het stom is dat je bang bent voor Team Rocket,’ zei Kean daarom. Hij lachte: ‘Al hebben Kane en ik je toch wel laten zien hoe je met dat soort ongure types om moet gaan?’ Toen werd hij weer serieus en deed wat hij eigenlijk al veel eerder had moeten doen (vond hij zelf): hij legde zijn hand op Alexis’ schouder en zei bezorgd: ‘Maar luister, het is toch helemaal niet nodig om nog bang te zijn door dat ene voorval? We hebben de Rocket Grunts toen verslagen en ze zullen zich nu wel een keer bedenken voordat ze je weer lastigvallen. Bovendien heb je een sterke pokémon om je te beschermen.’
Kean dacht koortsachtig na over woorden die Alexis gerust zouden kunnen stellen. Dat was lastig, omdat hij zelf niet vaak bang was. Wat zou hem gerust stellen als hij zelf een keer bang zou zijn? Wat was eigenlijk de reden dat hij zelf niet vaak bang was? Hij wist het antwoord eigenlijk al voordat hij zichzelf de vraag had gesteld: hij was nooit alleen. Een pokémon naast je was één ding, maar een mens – een vriend – aan je zij was het meest geruststellende dat je in zo’n situatie kon wensen. Hij had Kane altijd bij zich, maar wie was er voor Alexis? Hij had geen idee hoe haar familie eruit zag en of ze veel vrienden had, maar misschien kon ze een extra vriend wel gebruiken.
Daarom zei hij, misschien ietwat onhandig: ‘Weet je, ik kan je in ieder geval mijn telefoonnummer geven. Als je je nog eens niet op je gemak voelt in Saffron City, kun je me in ieder geval altijd bereiken.’ En hij kon het niet nalaten om daaraan toe te voegen: ‘Of als je gewoon een keer zin hebt om iets te doen... op een terrasje zitten, of zo.’

Alexis richtte haar blik naar de grond, voelde zich stom omdat ze zich zo had laten gaan. Ze dacht na over de reacties in de Pokémon Tower en schaamde zich haast voor haar gedrag toen, hoewel de jongemannen ook niet echt al te aardig waren geweest. Als ze Kean hier zo tegenover zich zag zitten, was er niks meer te bespeuren van die vijandigheid. Kean.. Haar ogen dwaalden af in de zijne. Ze zag zijn lippen woorden spreken en interesseerde zich er direct voor. Zijn woorden beurden haar op, stelden haar gerust en lieten een warmte door haar heengaan die aangenamer was dan de buitenlucht. Ze schrok lichtelijk toen ze zijn hand zag bewegen richting haar, voelde hoe haar lichaam reageerde op zijn hand en voelde hoe kippenvel zich verspreidde over haar hele lichaam, terwijl een ongelooflijk warm gevoel zich vanbinnen verspreidde. Een geweldig gevoel, dat haar hart nog sneller liet slaan dat het al deed. Het zou een beetje onnozel zijn om het nu voor te houden dat het vast door de inspanning zou komen, want dit gevoel was zo veel meer dan dat. Ze keek naar hem, richtte haar hemelsblauwe ogen op de zijne en probeerde waarheid te vinden in zijn woorden, iets waarop ze vertrouwen kon bouwen, maar ze merkte dat dit al spontaan gebeurde. ‘Ja, je hebt gelijk,’ zei ze, toen hij uitgesproken was. Een verlegen glimlach verspreidde zich rond haar lippen. Ze voelde hoe ze genoot onder zijn aanraking, hoe de tintelingen van de plek waar zijn hand lag naar doorheen heel haar lichaam gingen, hoe haar hart kleine, opgewonden sprongetjes maakte. Alsof ze in de rij stond voor een geweldige achtbaan, zeg maar. Deze kleine schokjes waren trouwens ook voelbaar als ze naar zijn ogen keek, die door de zon een aangename kleur kregen om naar te kijken. Ze kon de kleur niet goed omschrijven, of het nu lichtgroen was of misschien toch wat grijzig. Zoveel ogen had ze nu ook weer niet in haar leven gezien. Ja, de ogen van haar Pokémon en de ogen van haar moeder en vader. Van die laatste twee waren de kleuren trouwens beiden blauw. Alexis had het van hun overgenomen, alleen had zij een hemelsblauwe tint, terwijl haar moeder ijsblauwe ogen had gehad en haar vader zo blauw als de zee, wat donkerder als die van Alexis. Ze richtte haar aandacht weer op Kean toen deze sprak.

Glimlachend knikte ze. ‘Dat is goed, dan heb ik in elk geval iemand om te bellen,’ zei ze. Ze sloeg verlegen haar ogen neer. Waarom ze dat zo vaak deed wist ze niet. Was het de bevestiging die ze had gekregen van Kean dat hij het was dat haar verlegen maakte? Maakte zijn aanwezigheid haar werkelijk verlegen, of was het gewoon weer een teken dat ze niet wist hoe ze met mensen moest omgaan? Maar waarom was hij dan zo vriendelijk voor haar, als ze dat niet zou weten? Terwijl ze zo hard nadacht over van alles, had haar hand een eigen willetje gekregen. Langzaam gleed deze naar boven, over haar eigen arm, richting de hand van Kean, die warm en aangenaam op haar blote schouder lag. De aanraking was echt fijn, ook al was het een bemoedigende en zou Kean er vast niks mee bedoelen. Maar waarom hoopte ze dan ergens dat het wel zo was, dat hij er wel iets mee bedoelde? En wat moest ze wel niet van zichzelf denken? Ze schrok toen haar vingers iets anders raakten dan haar eigen huid. Ze durfde niet opzij te kijken, wist instinctief al dat ze zijn hand geraakt had. ‘Bedankt, Kean,’ zei ze zachtjes, waarna ze hem aankeek. ‘Je hebt me echt gerustgesteld.’ En dat was ook zo. Kean had gewoon gelijk. Maar.. Ze wist het niet zeker, maar het leek net alsof een golf van veiligheid haar overspoelde als ze bij hem was. Nu ook, nu met zijn woorden en zijn aanraking, had ze het gevoel alsof haar niks kon overkomen. Als nu één van de Grunts zou komen, zou ze Kean naast zich hebben die met haar mee kon vechten, want voor hem zou het vast een eitje zijn om tegen ze te vechten. Ze schrok toen ze opmerkte dat haar hand, blijkbaar niet onder haar controle, ritmische bewegingen over de rug van de hand van Kean had gemaakt. Snel liet ze haar hand weer zakken en voelde hoe rood haar hoofd wel niet werd. Het zou onmogelijk zijn dat Kean het niet gevoeld had. Nou ja, ze had het zelf niet eens gemerkt. Ze keek hem een beetje verontschuldigend aan. ‘Sorry,’ zei ze snel. ‘Ik weet ook niet hoe dat kon gebeuren,’ vervolgde ze, doelend op het feit dat ze zojuist even zijn hand gestreeld had. Waarom voelde ze in plaats van een golf van spijt dan een gevoel van voldoening? Ze wist het niet. ‘Kean,’ mompelde ze, terwijl ze hem aankeek. Ze focuste haar ogen op de zijne. Ze moest hem dit vertellen, wilde hem niet door haar vingers laten slippen om hem vervolgens een paar dagen niet meer tegen te komen en niks gezegd te hebben. ‘Heel dit gedoe heeft een reden,’ mompelde ze. ‘Ik heb eigenlijk een best ingewikkeld verleden gehad. En ik wil je die wel vertellen, maar…’ Ze beet op haar onderlip. Zou ze haar gevoelens tegen hem zeggen? Zeggen wat ze bij hem voelde, of zou dat te snel zijn? ‘Maar beloof me alsjeblieft dat je me niet zal haten of geen vooroordelen over me zal hebben,’ zei ze, haast smekend. Het voelde goed om het eindelijk aan iemand te kunnen vertellen, om haar egoïsme van vroeger uit te leggen en van iemand een mening te horen. Ze was ondertussen een stukje dichterbij hem geschoven, waardoor hun lichamen haast contact maakten, waardoor haar knie bijna tegen de zijne leunde. Ze was zich echter te druk aan het maken om er aandacht aan te richten. Ze keek naar Kean. Ze had zin om haar hand op zijn wang te leggen, al was het maar een soort teken dat ze wilde dat hij bij haar bleef, maar ze had daar natuurlijk niks over te zeggen. Misschien vond hij haar nu zelfs al wel een creep. En ze was nog niet eens met haar verhaal begonnen.

OOC: Geen duizend woorden, geen duizend woorden, zit ik daar dan... XD
Godmode met toestemming!

OOC: Godmode toestemming!

Het voelde goed. Het voelde goed dat ze dichter tegen zijn lichaam werd getrokken. Al helemaal omdat het dankzij hemzelf was dat deze handeling uitgevoerd werd. Ze vond het geweldig. Hoe dichter ze tegen hem zat, hoe meer het veilige gevoel over haar leek te nemen. Ze voelde zich zelfs schuldig dat ze hem blijk had gegeven van geen vertrouwen voor hem, terwijl ze dit diep vanbinnen toch wel voelde. Ze voelde zelfs meer voor hem. Deze gevoelens werden dankzij zijn handelingen echter alleen maar meer uitgelokt. Ze wilde hem bijna smeken te stoppen, anders zou ze dadelijk beginnen te wanhopen, te denken dat hij ook hetzelfde zou denken van haar. Maar nee, ze was alleen een goede bekende van hem geworden, anders zou hij dit echt niet doen. De Kean die ze in de Pokémon Tower had gezien stamde van verre af van de Kean die nu voor haar zat, maar toch.. Persoonlijkheden konden terugkeren als het moest, daar wist zij alles van. Ze dacht na. Waar moest ze beginnen? 'Ik had vroeger een vader en een moeder. Niet gescheiden, ze woonden nog gewoon bij elkaar,' begon ze. 'Mijn moeder was coördinator, mijn vader trainer. Ik was erg geïnteresseerd in Pokémon en het werd me aangeboden om één van deze paden te kiezen, maar ik voelde me er gewoon niet geschikt voor. Ik wilde Pokémon opvoeden, maar er geen gymgevechten mee winnen. En ik wilde Pokémon kunstjes leren, maar het niet opnemen tegen andere coördinatoren. Mijn ouders respecteerden mijn keuze gelukkig.' Ze glimlachte even bij deze herinnering. Haar moeder had altijd vol trots toegekeken hoe Alexis omging met de Pokémon die zij coördineerde. Haar moeder had zelfs kunstjes toegepast in wedstrijden waaraan ze meedeed, die door Alexis verzonnen waren. Haar vader was net gestopt met zijn Pokémonreis, hij was echter niet heel bekend. Alleen in Lavender Town viel de naam Troy Vegas wel eens, maar dat ging dan meer om de treurige gebeurtenis. Alexis slikte. 'Mijn moeder had een Pokémon, Eevee en mijn vader had ook een Pokémon, Staryu. Ik leerde ze al op jonge leeftijd beter kennen en we werden goede vrienden. Ik leerde Eevee trucjes aan en keek toe hoe mijn vader nieuwe aanvallen leerde aan Staryu, dat vond ik altijd interessant.' Ze slikte, want nu begon het moeilijkste gedeelte. Onbewust had ze zich dichter tegen Kean aangedrukt, alsof ze daarmee haar verhaal zou kunnen vergemakkelijken, alsof daarmee de pijn uit haar woorden gehaald kon worden en ook de pijn die zij nog altijd diep vanbinnen voelde. 'Op een dag werd mijn moeder ernstig ziek. Ze moest stoppen met de wedstrijden waarmee ze vaak aan meedeed, meerdere keren per maand. Ze moest rusten. Mijn vader zorgde voor haar en mij tegelijkertijd, maar het was moeilijk. Na verloop van tijd leek het beter met mijn moeder te gaan. In die tijd kreeg mijn vader ook een ei, waaruit later een Charmander zou komen.' Ze keek hem met een treurig glimlachje aan, want nu kwam het gedeelte waar ze al het langste mee zat.

Diep ademhalend en de zenuwen in haar lichaam voelend, probeerde Alexis niet te veel aan de eventuele negatieve reactie van Kean te denken. Ze was echt zo egoïstisch geweest. Stom genoeg had ze dat pas beseft nà de dood van haar moeder, terwijl ze het er beter voor had geweten. 'Ik was enthousiast over het ei, wilde graag weten welke Pokémon eruit zou komen. Hierdoor had ik minder oog voor de ziekte van mijn moeder. Ik verzorgde haar wel en bracht haar wel nog altijd dingen die ze nodig had, maar ik zat meer met mijn hoofd bij het ei dan bij mijn zieke moeder. Hierdoor had ik niet door dat ze weer achteruitging.' Alexis slikte en haalde diep adem. 'Oh Kean,' mompelde ze. 'Ik was zo egoïstisch, besefte ik achteraf pas. Mijn vader kwam me op een dag waarschuwen dat ik wat meer aandacht aan mijn moeder zou moeten geven omdat ik er anders spijt van zou krijgen, dus ben ik dat gaan doen. Het voelde als een verplichting, maar ik wist niet dat ze..' Alexis schudde haar hoofd en haalde het zweet van haar voorhoofd af dat mede dankzij de spanning voor haar levensverhaal, mede dankzij de warmte veroorzaakt was. 'Al spoedig daarna overleed mijn moeder, gewoon, zomaar, plotseling. Ik voelde me ontzettend schuldig. En hoe lief mijn vader ook voor me was door me te zeggen dat het niet mijn schuld was, nooit kon ik meer naar het ei kijken en mezelf uitschelden voor zo egoïstisch te zijn.' Ze hapte naar adem en bedankte de Goden dat ze nog niet aan het huilen was. 'Ik werd algauw tien en had besloten om gewoon thuis te blijven, om niks verder te gaan doen met Pokémon. Ik besloot om de Eevee van mijn moeder alleen op te voeden en mijn vader vond dit goed. Deze trainingen gingen goed tot rond mijn vijftiende.' Ze keek Kean aan, wist niet hoe lang het zou duren tot ze zou instorten. Ze pakte bang zijn hand, was bang dat hij haar nu toch al haatte en eigenlijk van haar weg wilde. Ze moest hem nog één ding vertellen, dan was het over. Dan kon hij zelf beslissen of hij haar sussend zou toespreken of schreeuwend zou weglopen. 'Ik kwam op een dag thuis. Ik had Eevee net getraind en het was verbazingwekkend stil in de woonkamer, want normaal hoor ik mijn vader hardop vloeken op de rekeningen, zeker op een donderdag.' Ze kreeg een flauw glimlachje bij die herinnering, haar vader vloekend voor zijn rekeningen die hij nog moest betalen. 'Ik kwam de woonkamer binnen en zag hem languit over de bank liggen. Ik liep naar hem toe en zag zijn onnatuurlijke houding, zijn hand lag op de plek van zijn borstkas, alsof hij naar iets probeerde te grijpen wat hij niet kon krijgen of wat hij niet kon stoppen. Ik rende naar de telefoon en belde de ambulance.' Alexis vervloekte de tranen die opkwamen in haar ooghoeken, misschien nu zelfs al een weg naar beneden zochten. 'Ze concludeerden meteen dat het een hartaanval was. Ik stortte ter plekke in, kon niet geloven dat dat echt gebeurd was. Ze probeerden hem een half uur te reanimeren, maar tevergeefs..' Ze beet op haar onderlip. 'Hij overleed. En ik bleef achter. Ik zweer je dat ik de afgelopen jaren na zijn dood nog geen enkel echt sociaal contact heb gehad met mensen, omdat ik zo onhandig ben met mijn socialiteit en omdat ik bang ben ze te verliezen.' Ze keek Kean bang aan en pakte zijn hand voorzichtig vast tussen haar handen. Daarna, heel zachtjes, fluisterde ze: 'Ik ben bang om jou te verliezen.'

OOC: Godmode met toestemming!

Nadat Kean plechtig had beloofd dat hij haar niet zou gaan haten, duurde het nog even voordat Alexis daadwerkelijk begon te praten. Ze vertelde over haar vader en haar moeder en haar eigen jeugd. Kean had geen flauw idee waar het verhaal heen zou leiden, maar hij luisterde zwijgend en geduldig. Hij was oprecht geïnteresseerd in hoe Alexis’ leven er tot nu toe uit had gezien.
Ze vertelde dat ze zich niet geschikt voelde om gymgevechten te voeren en dat verbaasde Kean. Voor hem was er niets mooiers dan met een Pokémon vechten. Het was moeilijk voor te stellen dat andere mensen daar anders over dachten. Dat ze niet mee wilde doen aan contests voor coördinatoren, snapte hij dan weer wel. Hij zelf vond contests saai. Toegeven, daar had zijn plaats als jurylid een tijdje geleden wel wat aan veranderd, maar nog steeds was hij niet overtuigd van het nut van contests.

Toen vertelde Alexis dat haar moeder een Eevee had, en haar vader een Staryu. Meteen ging er een lichtje branden bij Kean. Hij had zijn arm nog om Alexis’ schouders liggen en liet zijn hand nu in gedachten verzonken over haar schouder gaan. Een soort geruststellende streling.
Haar moeder had dus een Eevee gehad. Hij liet zijn blik afdwalen naar Alexis’ Jolteon. Hij wist dat Alexis ook een Starmie had. Zouden dat de pokémon van haar ouders zijn? Zo ja, waar waren haar ouders nu dan? Hij kreeg het onbehaaglijke gevoel dat hij wist waar dit verhaal heen zou leiden.

‘Op een dag werd mijn moeder ernstig ziek,’ zei Alexis.
Zie je wel, dacht Kean. Haar moeder stierf vast snel. Hoe oud was ze toen?
Dat was echter te gemakkelijk gedacht. Alexis vertelde verder hoe haar vader een Pokémonei kreeg en hoe ze daarmee geobsedeerd raakte én hoe ze daardoor haar moeder naar de achtergrond verdrong.
Hoe oud was ze toen? vroeg Kean zich nogmaals af. Op dat moment vertelde Alexis echter dat ze toen tien werd. Hij schudde zijn hoofd, nauwelijks merkbaar. 10 jaar en dan je moeder verliezen was vreselijk, maar het was ook erg als je dan verantwoordelijkheidsgevoelens voor je moeder koesterde. 10 jaar, dan was je nog niet zelfstandig. Dan zou je nog nérgens verantwoordelijk voor moeten zijn – behalve misschien voor je eigen cijfers op school. Maar je zou zéker niet de zorg moeten dragen over je moeder. De meeste kinderen kregen dan nog niet eens hun eigen pokémon om voor te zorgen. Wat had hij zelf toch een makkelijke jeugd gehad!

Nog steeds zei Kean niks, want Alexis praatte door. Dit was niet alles wat noemenswaardig was geweest aan haar jeugd. Haar vader had het ook niet overleefd tot de dag van vandaag.
Kean luisterde ademloos en had amper door dat ze zijn hand vastpakte. Wat hij wel doorhad, was dat ze op het punt stond om in huilen uit te barsten. Haar ogen werden vochtig terwijl ze vertelde hoe ze haar vader dood had gevonden. Kean keek snel weg, want hij had het niet zo op tranen. True enough; als een uitdager bij Kean en Kane’s gym had verloren en dan in huilen uitbarstte, vond hij dat altijd wel amusant, maar dit waren een ander soort tranen.
Uiteindelijk fluisterde Alexis: ‘Ik ben bang om jou te verliezen.’

Voor een kort moment stokte Kean’s adem en liet zijn hart het afweten. Als versteend zat hij naast haar. Dit duurde maar een fractie van een seconde, toen werd hij zich weer bewust van zijn omgeving. Hij staarde zwijgend voor zich uit, niet wetend wat hij moest zeggen. Er liepen twee hardlopers langs, maar hij zag ze niet. Hij zag alleen een web van gevoelens dat hij moest ontwaren. Het leek alsof dat web alleen maar ingewikkelder was geworden nu Alexis hem zoveel over zichzelf had verteld. Waar liep de spin die hem zou kunnen helpen de hoofddraden van het web te vinden? Welke gevoelens waren het belangrijkste?

‘Ik zou niet weten waarom ik je zou gaan haten,’ zei Kean na een lange tijd van nadenken. Weer liet hij een stilte vallen en toen voegde hij toe: ‘En ook niet waarom je bang moet zijn om mij te verliezen.’ Hij voelde dat een soort hoofdpijn zich door zijn hoofd begon te verspreiden. Waarom moesten gevoelens nou weer zo moeilijk zijn?
‘Luister, Alexis,’ zei hij. Hij haalde zijn hand van haar schouder af. Hij had zin om weg te lopen, om gewoon te vluchten voor alles wat moeilijk was in het leven. Maar dan zou hij Alexis achterlaten en zou ze juist wel gaan denken dat hij haar haatte. Hij kon nu niet voor de makkelijke oplossing gaan. ‘Je weet zelf ook dat je niet verantwoordelijk bent voor wat er met je ouders is gebeurd. Je hebt je over hun Pokémon ontfermd en dat is alles wat je voor ze kunt doen. Dat je je moeder niet de aandacht hebt gegeven die ze misschien nodig had... nou ja, we doen allemaal stomme dingen in ons leven – vooral in onze kindertijd. Jij kon toch ook niet weten dat ze zo erg ziek was? Als kind besef je gewoon nog niet helemaal wat dood-zijn inhoudt.’ Hij glimlachte wrang en voegde daar ietwat spottend aan toe: ‘Je denk nog niet na over de “eindigheid van het leven”.’

OOC: Nou, deze keer heb ik me ingehouden

Hoewel Alexis haar tranen wegveegde en mompelde dat hij waarschijnlijk gelijk had, leek ze nog steeds niet helemaal gerustgesteld. Kean wist echter niet wat hij moest zeggen om haar wél weer vrolijk te maken. Hij was geen psycholoog of zelfs maar een mensenkenner. Alles wat hij op dit moment zou weten te zeggen, zou ook verkeerd opgevat kunnen worden.
Tot overmaat van ramp, trilde zijn mobiel op dat moment in zijn broekzak. Instinctief wist hij dat Kane een sms’je had gestuurd. Hij werd zich er pijnlijk van bewust dat zijn broer alleen in de achtertuin zat. Alleen. Helemaal alleen. Het was de grootste barrière die ervoor zorgde dat hij zich nu zo ongemakkelijk voelde bij Alexis. Hij was zo bang dat die warme gevoelens voor Alexis blijvend zouden zijn en dat hij uiteindelijk aan zijn zwakte toe zou geven. Kane zou dan alleen zijn. Hij zou dan aardig doen tegen Alexis omwille van Kean, maar haar vanbinnen diepgrondig haten. Hun broedervriendschap zou nooit meer hetzelfde zijn.
Waarom kon Alexis geen tweelingzus hebben? dacht Kean, maar hij wist meteen dat dit een belachelijke gedachte was. Als Alexis een zus had gehad, had haar leven er meteen heel anders uitgezien. Bovendien waren er dan nog andere barrières. Wat nou als zijn zogenaamde liefde voor Alexis alleen maar een opwelling was? Een vaag gevoel dat na een paar maanden weer vervlogen zou zijn? Hij wilde zich niet zomaar overgeven aan gevoelens. Dat was iets wat alleen zwakke persoonlijkheden deden en mensen die zichzelf niet op waarde schatten. En hij vond zichzelf toevallig heel veel waard. De enige die in zijn leven meer waard was, was zijn broer.
En Alexis... fluisterde een zwakke gedachte in zijn hoofd. Maar dat wilde hij nog niet geloven. Fine, hij kon er niet onderuit dat hij haar beschouwde als een vriendin, maar dat betekende niet dat ze meteen méér was dan dat. Ze mocht zich al vereerd voelen dat hij haar überhaupt als vriendin beschouwde! Maar deze arrogante gedachten waren minder luid dan toen hij haar een tijd geleden voor het eerst ontmoette in de Pokémon Tower. Was hij aan het veranderen?

‘Vertel me eens wat over jou leven,’ zei Alexis plotseling, waarmee ze Kean redde van een barstende hoofdpijn, die ongetwijfeld zou zijn gevolgd op de chaos van gedachten in zijn hoofd.
‘Hè?’ zei Kean. ‘Oh ja, mijn leven is niet zo dramatisch... geweest. Tot nu toe.’ Dat laatste voegde hij er nog snel aan toe, omdat hij het idee had dat Alexis zijn leven een stuk moeilijker ging maken dan hij ooit had kunnen vermoeden. ‘Kane en ik zijn de enige zoons van onze ouders. Onze vader kan erg streng zijn, maar hij wil gewoon het allerbeste voor ons. Dat drong overigens pas tot me door toen hij regelde dat Kane en ik de Psychische gym konden overnemen. Hij heeft ons wel flink gedrild om goede Pokémon trainers te worden.' Kean lachte, blij met een onderwerp dat wat minder zwaar was, en pakte Leon van zijn schouder. ‘Hij snapt ook nog steeds niet waarom we Leon en Noel niet laten evolueren. Maar goed, wij snappen dan weer niet waarom hij ons een Caterpie en een Weedle heeft gegeven als hij wil dat we sterke trainers worden. Leon is een sterke Weedle, maar – met alle respect – hij zou het denk ik niet lang volhouden in de Indigo League.
‘Pas twee jaar later kregen we onze volgende Pokémon. Ik won een Drowzee op de kermis en een dag later kreeg Kane zijn Abra van Pa. Vanaf die dag werden de trainingen ook een stuk zwaarder. Pa had toen namelijk het idee gekregen om ons gymleiders te maken. Mam was daar ook wel blij mee, denk ik. Ze was altijd bang dat Kane en ik op Pokémonreis zouden gaan – ze is echt verschrikkelijk overbezorgd.’ Kean draaide met zijn ogen bij de gedachte aan zijn moeder, maar glimlachte tegelijkertijd, want hij hield wel van allebei zijn ouders.
‘Ze was er wat minder blij mee, toen Pa bedacht dat we allebei nog een Pokémon nodig zouden hebben. Hij stuurde ons naar de Seafoam Islands en zei dat we niet terug hoefden te komen voordat we een Psychische Pokémon hadden gevangen. De enige reden dat Mam niet helemaal flipte, was omdat Kane zijn Kadabra bij zich had en ik mijn Drowzee. Dat maakte het wat veiliger. Ik geloof dat we toen twaalf- nee, dertien waren we.’ Kean haalde zijn schouders op. ‘Het was niet zo’n groot probleem. Ik had al vrij snel een Staryu gevangen. Het duurde wel lang voordat we een tweede Pokémon hadden – Kane’s Slowbro. Uiteindelijk zijn we met twee nieuwe Pokémon naar huis gegaan. Ik geloof niet dat ik Pa ooit trotser heb gezien dan die dag.’ Kean glimlachte bij de herinnering aan die dag. Hij vroeg zich af of hij nog meer moest vertellen, maar zei uiteindelijk slechts: ‘Daarna bestond ons leven uit trainen, trainen, trainen en nog meer trainen. En nu zijn we gymleiders.’
Kean keek Alexis glimlachend aan en hoopte dat ze weer wat opgevrolijkt was. Hij had geen idee hoe lang ze hier al zaten, maar hij wist dat hij zo onderhand weer naar de winkel moest. Straks zou Kane zich nog gaan afvragen of hij verdwaald was tussen de supermarktschappen. Daarom zei hij tegen Alexis: ‘Ik denk dat het tijd wordt dat ik weer terugloop naar de winkel. Ik moet nog boodschappen doen. Hoe laat is het eigenlijk?’

Op zijn vraag hoe laat het eigenlijk was, keek Alexis op haar horloge en meldde – nauwelijks verstaanbaar – dat het half vier was. Kean knikte. Half vier, dan werd het écht tijd dat hij weer terug naar huis ging. Kane zou zich nog gaan afvragen waar hij bleef. Toen bedacht hij zich dat hij het smsje van zijn broer nog niet gelezen had. Misschien moest hij dat éérst maar eens doen.
Hij haalde zijn mobieltje tevoorschijn en keek op het scherm.
‘Neem ook pokévoer mee’, stond er kortaf. Geen groet, geen uitleg en niet eens de vraag of hij nog wel in de winkel was, nee, gewoon een simpele opdracht. De typische communicatie tussen Kean en Kane. Ze deden niet aan nutteloze informatie-uitwisseling. Hij stopte zijn mobiel terug in zijn broekzak en maakte aanstalten om van het bankje op te staan. Op dat moment haalde Alexis een papiertje tevoorschijn en gaf dat aan Kean. Kean op zijn beurt nam het enigszins verbaasd aan. Er stond een nummer op en met de woorden die Alexis erbij sprak, werd het hem duidelijk dat het haar telefoonnummer was.
Huh?
Had ze altijd een briefje met een telefoonnummer bij zich? Of was dat toeval? In een fractie van een seconde had hij een paar scenario’s opgesteld waarom ze zo’n briefje bij zich zou hebben. A) Ze had haar nummer bij zich in de hoop hem een keer tegen het lijf te lopen en dan de kans te krijgen het briefje te krijgen, of B) ze was speciaal naar Saffron City gekomen om hem dat briefje te geven (eventueel door middel van stalking), of C) ze had heel veel van dat soort briefjes bij zich om aan elke jongen te geven die ze tegenkwam (wat Kean zó teleurstellend zou vinden, dat hij die gedachte meteen weer verdrong), of D) ze had een of ander bedrijfje waarvoor ze een soort van visitekaartje had (maar dat leek hem ook niet erg waarschijnlijk). Er waren vast nog wel meer scenario’s te bedenken, maar daar besloot Kean niet teveel aandacht aan te besteden. Feit bleef dat hij haar nummer had en dus niet meer hoefde te hopen dat hij haar tegen zou komen – hij kon nu zelf het initiatief nemen. Eigenlijk had hij dat sowieso wel kunnen doen, want hij wist waar ze woonde, maar het had hem nooit aangestaan om zomaar naar haar huis te gaan. Dat kwam zo opdringerig over... of zo.
 
Al deze gedachten duurden maar een halve seconde, toen zei Kean: ‘Dank je, dan zul je binnenkort wel weer van me horen.’ Eigenlijk wilde hij daar plagerig aan toevoegen: als je nog naar Saffron City durft te komen, maar hij wist niet hoe dat na vandaag op haar zou overkomen. Misschien kon ze daar de humor helemaal niet van inzien en zou ze weer beginnen te huilen, dat risico wilde hij liever niet nemen.
Alexis liet echter merken dat haar humeur al weer wat beter was geworden, toen ze plagerig vroeg of hij de weg wel kon vinden. Ze stond op van het bankje en Kean volgde haar voorbeeld.
‘Nou,’ zei hij ironisch. ‘Ik weet het niet. Ik kom niet zo vaak in deze stad.’ Hij lachte even en vervolgde toen serieuzer: ‘Om mij hoef je je geen zorgen te maken. Maar jij gaat ook niet freaken als je weer een duister persoon tegenkomt, toch? Je hebt je pokémon goed getraind, ze kunnen je echt wel beschermen als dat nodig is.’

Hij keek even naar de lucht en naar de zon, die op zijn baan naar de horizon was. Toen keek hij Alexis weer aan. ‘Ja, tijd om te gaan.’ Hij stak het papier met een telefoonnummer in zijn zak. ‘Ik bel je dan nog wel. Tot ziens!’ en hij draaide zich om, om zijn weg terug te lopen. Hij keek niet meer om, bang dat hij dan teveel stil zou blijven staan bij deze middag. Hij begon zich al af te vragen of hij dingen had gezegd die hij niet had moeten zeggen, of juist dingen niet had gezegd die hij wel had moeten zeggen. Nou ja, daar was nu niets meer aan te veranderen. Hij zou gewoon binnenkort weer met haar afspreken. Als hij een keer een goed moment vond, zonder dat hij teveel aan Kane zou moeten uitleggen. 


OOC: Deze post is de definitie van inspiratieloosheid... sorry >.<

OOC: Post is anders heel mooi, hoor!
End topic.