De pijn in haar schouder was verschrikkelijk. Star stond als een trouwe Pokémon langs haar zijde, niet van plan zijnd om van haar zijde af te wijken. Toch wilde Alexis dat dingen begonnen te veranderen. Hoewel de Golbat en de Arcanine nu wel hun lesje geleerd leken te hebben, keek de man woedend op haar neer. ‘Pika,’ mompelde Pikachu, alsof hij had begrepen dat Alexis het niet meer voor elkaar zou kringen om hem te beschermen. Dankzij het aantal gebruik van Hydro Pump, was Star ook doodop. Ze probeerde het niet te laten merken, maar Alexis merkte het toch. Na een paar maanden geleefd te hebben met haar Pokémon begreep ze haar toch wel. ‘Het spijt me, Pikachu,’ mompelde Alexis. ‘We hebben het geprobeerd.’ Ze sloot haar ogen en merkte ook dat er iets ander zich verspreidde in haar schouder. Ze besefte vaag dat Golbat zijn Poison Fang had gebruikt. Zou er zich gif hebben verspreid in haar lichaam? Dat kon toch niet? Ze wist het niet, aangezien ze nog nooit zo stom was geweest om het tegen Team Rocket op te nemen. Ze schrok van de Alakazam die opeens voor haar stond. Angstig keek ze hem aan, maar herinnerde toen weer dat het een Pokémon van een van de tweeling was, aangezien deze met een Psycho Cut ook een andere aanval had afgeweerd die naar haar was gegaan. Alexis liet hem doen. Het had geen nut om nu tegen de Alakazam in te gaan. Bovendien, het moest vast in opdracht van Kane of Kean gebeuren. Nou, ze had tenminste doorgevochten, dus ze hoefde niet met een slecht gevoel uit de steeg te gaan. Bovendien was het in opdracht van een van de broers geweest om haar daar weg te halen, dus was zij er in elk geval niet schuldig aan dat ze daar nu weg was. Ze had het anders toch niet langer volgehouden. Ze hadden de Pikachu van haar afgepakt. Dan zou de trainer hem nooit meer gezien hebben. Zou ze dat gevoel erger hebben gevonden dan dat wat ze nu had? Of was het niet met elkaar te vergelijken? Ze dacht even na. Ze had zich waarschijnlijk slechter gevoeld. Nu had ze tenminste iets goeds gedaan voor een andere trainer. Ze opende haar ogen en merkte toen pas dat ze bij een Pokémon Center was. Voorzichtig stapte ze uit de armen van de Alakazam. Ze keek om.

‘Bedankt, Alakazam,’ zei ze vriendelijk tegen de Pokémon. Ze keek naar het Pokémon Center en haalde diep adem. ‘Je zag dat ik hulp nodig had,’ mompelde ze tegen de Pokémon. Pikachu lag in haar armen te slapen, die had wel genoeg drama gehad vandaag. Nou, Alexis anders ook. Met een schrok besefte ze dat Star nog in het steegje was. Thunder had ze al teruggekeerd. Maar Star… Stel dat de Pokémon… Stel dat… Ze schudde haar hoofd. Als ze Star zouden stelen, ging Alexis ze achterna. Dan mochten Kean en Kane zoveel zeggen als ze wilden, maar dan zouden ze haar toch niet kunnen tegenhouden. ‘Misschien nemen ze Star wel mee,’ mompelde ze. Ze keek Alakazam even aan. Zou hij teruggaan naar de steeg? Ze wist het niet. Kalm liep ze het Pokémon Center in. De steken bij haar schouder werden steeds erger, maar ze dwong zichzelf om het te negeren. Eerst moesten de Pikachu en de Jolteon nagekeken worden, dan zij pas. Of ze zou het straks thuis pas nakijken. Ze keek naar een verpleegster die daar stond. ‘Kan ik je helpen?’ vroeg ze vriendelijk. Alexis snelde naar haar toe, waarna ze de Poké Ball van Thunder op de balie legde. Pikachu volgde. Ze keek even naar de geelkleurige Pokémon, die wat elektriciteit afgaf. ‘Hij is vermoeid,’ verklaarde de verpleegster. ‘Is dit jouw Pokémon?’ Alexis twijfelde even. Zou ze het uitleggen? Nee, grote kans dat er dan iemand bij betrokken werd. ‘Ik geloof dat hij van een trainer is. Ik vond hem in een steeg. Hij werd aangevallen door wilde Pokémon,’ sprak ze zelf de halve waarheid. De Pikachu werd weliswaar aangevallen door Pokémon, maar niet door wilde Pokémon en vooral niet alleen door Pokémon. Ze keek even naar de Pikachu, maar deze leek echter geen teken af te geven dat hij het nog allemaal volgde. ‘Gaat u daar maar zitten,’ zei de verpleegster, terwijl ze een van de blauwe stoelen aanwees. Verslagen liep Alexis naar de stoelen toe en ging zitten. Ze trok haar benen op en sloeg haar armen eromheen. ‘Kean,’ mompelde ze. ‘Kane.’ Ze zuchtte even. ‘Star,’ zei ze uiteindelijk. Waar zouden ze zijn? Zouden ze nog altijd vechten? Hadden ze moeite? Had de Alakazam haar wel naar hier moeten brengen? Dadelijk dachten Kean en Kane nog dat ze niet meer voor zichzelf zou kunnen vechten. Onzin. Kean of Kane bracht haar toch zelf naar hier? Nou dan.

Hoopvol keek Alexis op toen de deur openging. Even had ze de vage hoop dat de jonge mannen daar met Star stonden, maar dit was niet het geval. Teleurgesteld zag Alexis toe hoe een jongen, die ze rond de zestien schatte, naar de balie rende. Hij riep wanhopig de naam van de Pikachu. De verpleegster meldde hem dat Pikachu onder verzorging naar hier was gebracht dankzij een jonge vrouw. Alexis, die zichzelf in een sleur bevond en momenteel geen aandacht wilde hebben, maakte zich zo klein mogelijk. Er werd echter een verwijzing naar haar gemaakt en ze keek op. Ze keek de jongen recht in zijn ogen aan, maar deze stonden allesbehalve dankbaar. ‘Hebt u mijn Pokémon gestolen?’ snauwde hij. Alexis’ ogen werden groot. Ze had zin om de snotaap een lel rond zijn oren te geven, maar vond dit uiteindelijk toch geen goed idee. Het zou tegen haar gebruikt kunnen worden. Bovendien, de jongen was van streek, dat zag ze zo ook wel. ‘Nee, ik heb hem juist teruggebracht. Hij was verwond.’ De jongen balde zijn vuist en keek haar kwaad aan. ‘Jij bent vast zo iemand die Pokémon ontvoert en ze uit schuldgevoel terugbrengt!’ foeterde hij. Alexis schonk er echter geen aandacht aan, voelde de pijn in haar schouder alleen maar verspreiden. Ze wist niet hoe het kwam, maar ze vond het vreselijk irritant dat het zo lang duurde tot de jonge mannen terugkwamen. ‘En nou is het genoeg! Ik heb je Pokémon gered. Wees dankbaar. En pas in het vervolg beter op je Pokémon.’ Alexis keek hem boos aan, moest moeite doen om echt niet uit te barsten. De pijn in haar schouder bezorgde haar niet alleen irritatie, maar ook zwakte. De jongen sloeg arrogant zijn armen over elkaar en liep weg. Vermoeid zakte Alexis een beetje onderuit. Kean en Kane zouden het vast ook niet zo amusant vinden als de jongen zo’n gedrag zou vertonen tegenover hun, terwijl ze juist hun uiterste best hadden gedaan om haar en de Pikachu te beschermen, te helpen. Alexis schonk dan ook geen aandacht meer aan het mopperende gedrag van de jongen en keek naar haar Poké Ball waar Star normaal in zou moeten zitten. Ze merkte van de klok op, waar een Pidgey uitkwam die zes uur aangaf, dat het een half uur geleden was dat ze naar hier gebracht was. Buiten begon het al te schemeren. Alexis sprong op. ‘Au,’ kreunde ze, waarna ze weer neerzakte en naar haar schouder greep. ‘Geen goed idee, Alexis,’ kermde ze. Ze voelde zich momenteel machteloos. En bovenal: bezorgd. En dat was niet alleen over Star.

- Vervolg op Klikje ^^

OOC: Godmode met toestemming! (Ik mocht de teleport bepalen van Alakazam van Kane.)

+5!

Met de minuut voelde Alexis zich bezorgder worden. Wat als er nou toch iets met Star gebeurd was? Ze zou het zichzelf nooit kunnen vergeven als ze had ingestemd om weg te gaan en er zou Star iets overkomen zijn. Het was dan ook weer niet haar fout, ze had namelijk geen tijd gehad om de Pokémon terug te keren, maar toch voelde ze een grote verantwoordelijkheid. Juist omdat Star, net zoals alle Pokémon, heel belangrijk voor haar was. Eevee was van haar vader geweest – die nu een Jolteon was – en Star was van haar moeder geweest. Zippo was uit een ei gekomen. Daarin putte Alexis ook haar schaamte, omdat ze haar moeder half en half had laten stikken voor de Pokémon. Als jong meisje was ze zo bezeten door het ei, dat ze niet door de muur van haar moeder had gekeken. Ze had er gerust doorheen kunnen kijken, maar het was haar niet gelukt. Ze had de verhalen van haar moeder geloofd. De vrouw kon misschien overtuigend overkomen, maar Alexis had beter moeten weten. Haar vader had het wel gezien, maar had het enthousiasme van zijn dochter nooit willen bederven. Nou, als ze het schuldgevoel achteraf had bekeken, dan had hij het beter wel gedaan. ‘Je kunt beter spijt hebben van de dingen die je wel hebt gedaan, dan die van wat je niet hebt gedaan,’ had haar vader ooit eens gezegd. Ze schrok op uit haar gedachten door een kreet. Ze herkende die kreet uit duizenden. ‘Star!’ riep ze door het dolle heen. De Pokémon rende, alsof haar leven er van afhing, naar haar trainster en sprong in de armen. ‘Au, nee, niet doen,’ kreunde Alexis, maar ving haar Pokémon toch zo goed mogelijk op. ‘Er zit een breuk in je steen,’ zei ze geschrokken. ‘Dat gaan we meteen laten verzorgen!’ Ze keerde Star terug in haar Poké Ball, waarna ze op wilde staan. Ze zakte echter weer terug neer en kreunde. ‘Dat kan je wel zeggen, ja,’ zei ze tegen Kane. Of Kean. Wie van de twee het ook was. ‘Die Poison Fang was in elk geval wel raak.’ Ze grinnikte er lichtelijk bij, maar dat was puur van de pijn. ‘Ja, de Pikachu wordt momenteel verzorgd,’ zei Alexis zacht. ‘Om over de trainer nog maar te zwijgen.’ Haar blik veranderde naar boos. ‘Het ondankbaar nest,’ zei ze zachtjes, op een getemperde toon, want de jongen stond vlakbij hun.

Op zachte toon begon ze de reactie van de jongen uit te leggen. ‘Hij verdenkt mij ervan dat ik zijn Pikachu gestolen hebt. Hij zegt dat ik de Pokémon puur uit medelijden terugbreng, omdat ik anders een opgehoopt schuldgevoel krijg.’ Toen werd haar blik zachter. ‘Maar het zou vast zo kunnen zijn dat hij van streek is.’ Met een kreun rechtte ze haar rug. ‘Maar,’ kreunde ze zachtjes. ‘Dan nog. Hij had wat dankbaarder mogen zijn.’ Zuchtend liet ze zich weer een beetje onderuitzakken. ‘Wat ik me afvraag,’ zei ze, maar aan haar stem was te horen dat het iets werd wat niet serieus was. ‘Is of mijn haar na al dit gedoe nog goed zit?’ Vragend en meer lachend van de pijn dan van haar flauwe grap, keek ze jongens aan. ‘Niet meer aan denken. Grappig zijn is niet mijn ding. Mijn humor is flauw,’ gaf ze uiteindelijk toe. Met een zucht zakte ze wat onderuit. Ze voelde zichzelf al rood worden bij de vraag, maar zou hem uiteindelijk toch moeten stellen. Het zag er niet naar uit dat ze van haar plaats kon gaan. ‘Kean,’ mompelde ze zachtjes. ‘Of Kane,’ grinnikte ze even, aangezien ze zich tot een van de jongens had gewend en geen idee had wie het was. ‘Zou jij mijn Pokémon even af kunnen geven aan zuster Joy?’ Ze durfde hem bijna niet aan te kijken van schaamte. ‘Ik kan nauwelijks overeind staan. Ik wil me niet aanstellen. En al helemaal niet.. Ach nou ja.’ Nu werden haar wangen nog roder. De Poké Ball hing aarzelend in haar hand, landde op de toppen van haar vingers. ‘Als je het niet wilt of je denkt dat ik het zelf wel kan, doe ik het zelf wel natuurlijk, maar ja…’ Nu had ze al helemaal een rode kop. Ze vervloekte de Golbat en al helemaal het feit dat ze zichzelf gewoon zwak vertoonde. Toch, ze kon nauwelijks overeind komen of ze voelde al pijn. Het leek ook net alsof haar spieren niet mee wilden werken. Ze wist niet wat het was, maar het was wel vreselijk vervelend. Een zucht van spanning ontsnapte haar even. ‘Nou, de volgende keer denk ik wel twee keer na voordat ik zo’n steegje instap,’ zei ze, met een norse blik op de arrogante tiener. ‘De volgende keer doet hij het maar zelf,’ siste ze, maar in haar ogen was er een zachte blik verschenen die aantoonde dat ze het met alle liefde voor de Pikachu gedaan had, ook al was dat nu ten koste van hun allemaal gegaan.

OOC: Ik laat haar lekker veel zeggen, krijg je misschien inspiratie van ;p

+3

Agente Jenny bewees dat er ook mensen waren die wél blij waren met de aanwezigheid van de leden van Team Rocket. Zolang ze achter de tralies zaten dan. Ze was de tweeling dankbaar dat ze de twee Rocketleden naar haar hadden gebracht, zodat zij de zaak rechtvaardig kon afhandelen. De Rocketleden leken er wat minder blij mee, maar ach, dat was natuurlijk slechts bijzaak. Met een tevreden gevoel liepen Kean en Kane van het politiebureau weg. Als ze de status van “held” nog niet eerder bereikt hadden, dan hadden ze dat vandaag wel gedaan. Wat waren ze toch eigenlijk ook goed.
‘Waar heb je Alakazam heen gestuurd?’ vroeg Kean, toen ze op de eerste de beste kruising stonden. Kane haalde zijn schouders op. ‘Ik heb geen opdracht gegeven,’ zei hij. ‘Dus ik denk dat hij naar het Pokécenter is gegaan. We kunnen daar sowieso het beste eerst heen gaan, dan kunnen we Starmie daar achterlaten.’ Hij maakte een gebaar naar de waterpokémon, die hen met enige moeite wist te volgen. Het was maar goed dat de Starmie hen vertrouwde, want de tweeling had er weinig zin in gehad haar mee te moeten slepen en achterlaten was ook niet echt een optie geweest.

Tijdens het vervolg van de weg hadden de broers het over hun gevechten tegen de Grunts. Kean bleek het niet zo naar zijn zin te hebben gehad, maar Kane moest toegeven dat zijn gevecht niet zo’n ramp was geweest. Best vermaakzaam, zelfs, hoewel de Rocket niet echt een partij was geweest. Tussen de gebouwen was onderwijl te zien hoe de zon langzaam wegzakte, maar de jonge mannen schonken er weinig aandacht aan. Lachend begonnen ze te kletsen over hun gymgevecht van die ochtend. Van de arme jongen waar ze tegen gevochten hadden bleef niets over, nee, de twee gymleiders vonden dat hij nog wel een paar jaartjes training nodig had, wilde hij ooit van hen kunnen winnen.

Uiteindelijk stonden Kean en Kane voor de deur van het Pokécenter. Binnen zagen ze Alexis al zitten. Op de voet gevolgd door de Starmie gingen ze het hospitaal in. Hoewel… op de voet gevolgd? Toen de Starmie haar trainster in het oog kreeg, stormde ze direct op Alexis af. Het was wonderbaarlijk te zien hoe snel Starmie konden rennen met die stompe pootjes van ze, hoewel het Kane al niet zo heel erg meer verbaasde. Per slot van rekening had hij Keans Gary ook al vaak genoeg in actie gezien. Na zuster Joy begroet te hebben, ze kenden haar goed, liep de tweeling door naar Alexis – op een enigszins rustiger tempo dan de Starmie. Een kort toneelspel volgde, waarbij de broers net deden alsof ze Alexis hier niet verwacht hadden. Ze namen bij Alexis plaats. De jonge vrouw beaamde dat ze niet geheel havenloos uit de strijd was gekomen en vervolgens ging het gesprek over op de Pikachu. ‘Weet je al wie zijn trainer is?’ vroeg Kane, hoewel hij niet de minste verwachting had dat Alexis de tijd had gekregen om de trainer op te sporen. Hij ging er niet vanuit dat ze het Pokécenter uit was gegaan sinds ze hier was aangekomen, noch dat de trainer toevallig hier binnen was komen lopen. Daarom luisterde hij nauwelijks naar het antwoord van Alexis, maar nam hij de tijd op zijn Alakazam de rust te geven die de Pokémon verdiende. Het verbaasde Kane dan ook te horen dat Alexis wél wist wie de trainer was. Sterker nog, de trainer was in het Pokécenter aanwezig!

Toen Alexis vervolgens vertelde hoe de jonge trainer had gereageerd, voelde Kane een woede in zich opkomen. Daar hadden ze zo hun best voor gedaan? Hij keek op en zag het achterhoofd van de jongen. Hm… Er begonnen radertjes te draaien in het hoofd van de jonge man, maar de herinnering die hij zocht kwam niet naar boven. ‘Maar het zou vast zo kunnen zijn dat hij van streek is,’ vervolgde Alexis, de pijn was in haar stem te horen. Ze probeerde de situatie wat vrolijker te maken door een opmerking te maken die duidelijk grappig was bedoeld. Helaas voor haar waren de beide jonge mannen niet aardig genoeg om te doen alsof ze het grappig vonden en daarom viel er een korte, pijnlijke stilte, waarin Kean en Kane de jongedame bloedserieus en enigszins onbegrijpend aankeken. ‘Mijn humor is flauw,’ verontschuldigde Alexis zich toen maar en ze zuchtte. ‘Daar kan ik je geen ongelijk in geven,’ zei Kane oprecht. Er volgde weer een stilte, een stilte van erg korte duur. Alexis vroeg aan Kane of hij haar Pokémon af zou kunnen geven bij zuster Joy. Natuurlijk wilde hij dat. Kane stond op, nauwelijks luisterend naar het verontschuldigende gemompel van de jonge vrouw. Ze leek zich schuldig te voelen, of iets in die aard, maar Kane besloot dat Kean zich wel over de woorden van de vrouw kon ontfermen. ‘Ik doe het wel,’ zei hij vluchtig toen de vrouw begon over “het zelf doen”. Hij pakte de Pokéball van haar aan en beende naar de balie toe, waar hij de Pokéball aan zuster Joy gaf. ‘Van die vrouw daar,’ zei hij, met een handgebaar richting Alexis. Joy knikte. ‘Ik had het gezien,’ zei ze met een glimlach.

Kane bedankte haar en draaide zich om. Hij liep terug naar Kean en Alexis. Zijn blik viel op de jongen van wie de Pikachu was. De jongen keek terug. Een seconde keken ze elkaar in de ogen. De jongen werd rood, Kane was lichtelijk geschokt. ‘Jij!’ riep hij verrast uit.


OOC: Als jij er niets mee kunt, Alexis, laat het dan even weten, dan post Kean eerst En als je er wel wat mee kunt, dan ben je natuurlijk vrij om gewoon te posten.

+3

Alexis schrok lichtelijk toen Kane of Kean de Pokémon ook echt aannam. Ze het eerlijk gezegd verwacht dat hij zou toegeven aan haar gevoel en dat zij het maar moest doen. Ze vond het eerlijk gezegd wel aardig van hem, maar wist ook dat ze nu niks moest verwachten. Ze wist niet hoe de jongens haar nu bekeken tegenover toen in de Tower, maar ze wist wel dat het voor haar gevoel beter ging. Het leek net alsof de jongens haar als een wat waardiger persoon behandelden, wat ze ook wel fijn vond. Ze besloot uiteindelijk om er maar met geen woord over te reppen. Vriendschap kwam immers niet op woorden aan, maar was gewoon een gevoel dat je wel zou begrijpen als je een band met iemand had. Voor haar gevoel was het een beginnende band. Ze besloot er dan ook niet te veel bij na te denken hoe de jongens haar nu zouden bekijken, maar zou zich eerder focussen op het behouden van de vriendelijkheid die ze nu voor elkaar opbrachten. Toch was er slechts in het begin een beetje vijandigheid geweest, maar deze leek voor Alexis wel te zijn verdreven. Ze schudde haar hoofd even, probeerde de vervelende, twijfelende gedachten uit haar hoofd te krijgen en keek naar Kean of Kane. ‘Ik weet het,’ zei ze rustig. ‘Ik zal het dadelijk wel eens aan zuster Joy gaan vragen.’ Ze keek op naar Kane of Kean toen deze iets uitriep. Toen ze de uitleg hoorde van Kean of Kane, knikte ze even begrijpend. Normaal zou ze zijn woorden tegengesproken hebben, maar de woorden leken niet meer dan waarheid te zijn in haar oren. Hij had immers beter op zijn Pikachu kunnen passen. Als de jongen werkelijk geen Pokémon had die niet eens voorbij de eerste gym zou kunnen komen, hoe kon het dan dat hij deze gym kon uitdagen? Ze keek even naar Kean of Kane, wist niet goed wat ze nu moest zeggen. Ook al wilde ze niet slecht spreken over de jongen, ze kon Kane en Keans woorden ook niet negeren. Hij had gelijk. Dus knikte ze maar gewoon. ‘Daar heb je misschien wel gelijk in. Ik vind het maar vreemd. Hoe kan een jongen zoals hij dan meteen jullie gym uitdagen?’ Ze keek hem even vragend aan, besloot er niet bij te blijven hangen en stond op. ‘Ik ga naar zuster Joy,’ zei ze even, meer gericht naar beide jongens.

Toen ze langs de trainer kwam, meende ze even het woord ‘aanstelster’ te hebben gehoord. Haar eerste impuls was om zich onmiddellijk om te draaien, maar ze liet dit varen. Ze moest laten zien wie de volwassene was van deze groep. Ze hoopte alleen niet dat Kean of Kane het gehoord had, want eigenlijk voelde ze zich eigenlijk wel een aanstelster. Toch kon ze niks doen aan de pijn,die zich elke minuut steviger door haar schouder leek te verspreiden. Ze stopte voor zuster Joy. ‘Hebt u misschien een pijnstiller?’ vroeg ze zachtjes. Zuster Joy keek haar bezorgd aan. ‘Ik heb een Poison Fang opgevangen van een Golbat,’ legde ze met tegenzin uit. Haar pupillen leken zich even te verwijden. ‘Ik kan u alleen maar een pijnstiller geven, maar u zal toch echt naar het ziekenhuis moeten gaan voor een tegengif.’ Alexis schrok van die woorden. Tegengif? ‘Wat gebeurt er als ik dat tegengif niet inneem?’ mompelde ze zachtjes. De ogen van zuster Joy zeiden haar al genoeg, de droevige glimlach maakte het haar al duidelijk. Als ze geen tegengif zou nemen, zouden Kean of Kanes woorden misschien wel eens waarheid worden. ‘Ik begrijp de boodschap,’ mompelde ze, waarna ze diep ademhaalde en de pijnstiller innam. Blijkbaar was de jonge trainer heel boos omdat Kean en Kane zo op hem gereageerd hadden, want hij keek woedend naar de tweeling. Alexis besloot om er niks van te zeggen en liep weer terug naar Kean of Kane, waar ze weer langs ging zitten. ‘Ziekenhuis,’ mompelde ze zwak glimlachend. ‘Weten jullie misschien waar dat is? Dan ben ik daar ook weer langs geweest.’ Ook had ze geen zin om nog langer met deze trainer opgescheept te zitten, die een grondige hekel leek te hebben aan de mensen die zijn Pikachu gered hadden. En daarbij keek hij haar aan alsof ze een dramaqueen was die hier midden in het Pokécenter gewoon zat te huilen voor niks, wat dus echt niet het geval was. Met een ongemakkelijk gevoel probeerde Alexis de priemende blikken van de jonge trainer zoveel mogelijk te ontwijken en keek vragend naar Kean of Kane, hopend dat zij de hint ook begrepen hadden en ze hier weg konden gaan. ‘Ik haal mijn Pokémon later wel op, ze moeten toch hersteld worden,’ zei ze rustig. Nu begon ze echt zenuwachtig te worden. De trainer was nu gewoon hooguit irritant.

- Hoop dat jullie hier iets mee kunnen! Zo niet, probeer ik 'm langer te maken ;D

+2

Met opgetrokken wenkbrauwen volgde Alexis de discussie tussen Kane of Kean en de opgefokte trainer. De man begon meer aan de winnende hand te raken. Alexis keerde de Pokémon die ze terug moest keren in haar Poké Ball en keek ondertussen naar zuster Joy, die haar nog steeds bezorgd aankeek. Ze wist dat ze op moest schieten, maar ze kon hier natuurlijk niet zomaar vertrekken zonder iets te zeggen. Bovendien, de twee mannen moesten nog steeds beslissen of ze mee zouden gaan of niet. Tot nu toe voelde Alexis niet veel van het gif dat zich langzaam in haar binnenste verspreidde, maar dat zou natuurlijk drastisch kunnen veranderen. Misschien was het ook weer niet zo ernstig, maar ze kon dat tegengif maar beter gauw gaan halen. Ze zuchtte even. De jonge trainer hield maar niet op met vijandig te doen. Zag hij dan niet dat hij het aan het opnemen was tegen ouder dan hem zijnde mensen? Hij maakte geen schijn van kans. De jongen was eerder bezig zichzelf voor gek te zetten dan iets anders. Zij was vroeger nooit zo geweest. Tenminste, niet tegen Gymleiders. Dat zou ze niet eens durven. Ze was niet op haar mondje gevallen, maar echt onrespectvol zijn? Oké, misschien was ze de vorige keer een paar keer over de scheef gegaan tegen Kean en Kane, maar dat was alleen omdat ze over een onderwerp praatten wat haar echt pijn had gedaan. Gelukkig. De jonge trainer droop af. Alexis volgde de conversatie met gespitste oren tussen Kean en Kane. Zo kwam ze erachter dat Kane diegene was die boodschappen zou doen en Kean diegene was die met haar mee zou gaan. Ze voelde een vreemd soort gevoel van adrenaline in haar buik, maar ze wist niet waar het van kwam. ‘Bedankt,’ zei ze met een kort vriendelijk knikje naar Kane. Ze draaide haar hoofd naar zuster Joy, die haar nu ietwat ongeduldig aankeek. ‘Ik begrijp het al,’ zei Alexis, terwijl ze haar twee handen omhoogstak. Ze moest opschieten. Bovendien, het begon al donker te worden. Ze wreef even over haar pijnlijke schouder en draaide zich toen naar Kean. Gelukkig had Kane namen genoemd bij zijn vertrek, anders zou ze nog niet hebben geweten wie nu naast haar stond. Hoewel, als Kane weer terug zou zijn, ze de draad zo weer kwijt zou raken van wie nu wie was. Maar ach, dat waren dan weer zorgen voor later.

‘Zullen we dan maar?’ vroeg ze, waarna ze al naar de uitgang begon te lopen. Misschien had ze de pijn net niet gevoeld toen ze zat, maar nu begonnen de steken toch echt lelijk te worden. Ze merkte dat de zonsondergang al bijna begon. Ze wendde zich tot Kean. ‘Je hoeft als we eenmaal in het ziekenhuis zijn niet langer bij te blijven, hoor. Ik red me wel dan. Ik denk dat ik de weg vanaf hier naar huis wel weet,’ zei ze. Ze probeerde zelfverzekerd over te komen, maar het idee dat ze straks heel de weg naar huis moest gaan afleggen terwijl er onderweg misschien van alles zou kunnen gebeuren, stak haar toch. Een vrouw moest zich tegenwoordig ’s avonds niet meer op onbekend terrein begeven. Dat zou alleen maar averechts werken. Natuurlijk had ze wel Thunder, Zippo en Star bij zich, maar het zou ook fout kunnen uitdraaien, zoals daarstraks. ‘Sorry dat ik jullie in de problemen betrekt heb,’ verontschuldigde Alexis zich. ‘Normaal zou je met je broer mee boodschappen moeten kunnen gaan doen. Misschien had ik me niet zo aan moeten stellen.’ Ze glimlachte even. Ze wist ook niet goed wat ze met deze situatie aan moest. Sinds de dood van haar vader was ze vaak alleen gebleven. Had niet veel mensen toegelaten. De laatste keer dat ze een conversatie had gehad met een man, was het voornamelijk een verhitte geweest en waren ze met ruzie uit elkaar gegaan. Nee, ze kon niet meer met mensen omgaan, had ze besloten. En hier was ze nu onderweg, met een man nog wel. Ze wist niet wat ze met zichzelf aanmoest. Even keek ze bedrukt naar de grond. Ze bleef maar gewoon lopen naar waar Kean liep, aangezien ze zelf de weg hier niet kende. Ze wist niet wat ze moest doen. Of moest vragen. Waarom had ze haar sociaal contact dan ook zo verwaarloosd? ‘Voor jou moet het vast ook een rare situatie zijn,’ mijmerde ze hardop. Ze besefte toen pas wat ze zei. ‘Ik bedoel om hier zo met een half vreemde vrouw te lopen naar het ziekenhuis,’ verduidelijkte Alexis wat ze bedoelde. Ze voelde haar wangen rood worden van schaamte. Waarom wist ze ook niet. Schaamte voor wat? Ze had geen idee. Ze richtte haar blik daarom maar naar voren en besloot om niks meer te zeggen, wat misschien nog wel het beste was.

OOC: Sorry voor de late reactie! :O Godmode met toestemming!

OOC: Godmode met toestemming!