Naam: Ryota (Ryo) Hotaka
Leeftijd: 24 jaar
Geslacht: Mannelijk
Woonplaats: Vermillion City
Uiterlijk: Donkerblond haar, gepaard met blauwe ogen. Meestal draagt hij een simpel t-shirt met een doodgewone broek, maar op sommige gelegenheden draagt hij een pak. Hij draagt vrijwel altijd een zilveren ketting die hem heel dierbaar is, omdat hij hem van Mitsu (zijn zusje) heeft gekregen, voordat hij vertrok naar Unova.
Karakter: Ryota gedraagt zich meestal naar zijn leeftijd. Volwassen, zorgzaam, maar vooral verantwoordelijk. Tenzij hij met zijn zusje rondhangt, want dan is het een enorme plager. Ryota zal je altijd een helpende hand toesteken, of je nou een vriend of onbekende bent. Daardoor is hij ook in heel wat problemen terecht gekomen, omdat hij het vaak opnam voor kinderen die gepest werden.
Familie: Ryota heeft een vier jaar jonger zusje, Mitsu Hotaka. Hier is hij bijna zijn hele leven mee opgetrokken, waardoor ze een sterke band op hebben gebouwd. Het brak zijn hart een beetje om haar zo te zien toen hij afscheid van haar nam, maar hij wilde meer van de wereld zien en meer pokémon ontmoeten. Verder heeft Ryota nog beide ouders. Ze wonen in de buurt van de gym, die vlak voor zijn vertrek werd overgenomen door Mitsu. Hij heeft ook nog een nichtje genaamd Kate, die sinds kort ook aanwezig is in de Kanto regio. Hier weet hij echter niet veel van af.
Trainer/Coördinator/Gymleider/Grunt/Volwassene: Volwassene
Pokémon: Kikaru (Pikachu ♂), Shuri (Ninetales ♀)
Themesong: Simple Plan - Perfect

Geschiedenis:
Ryota groeide op in Vermillion City, samen met zijn kleinere zusje Mitsu. De twee hadden al snel een hechte band gevormd, die ervoor zorgde dat ze nog jaren met elkaar konden opschieten. Hij nam het altijd voor haar op als ze gepest werd, wat geregeld zorgde voor een blauw oog of iets dergelijks, omdat het jongens van zijn leeftijd waren geweest. Dit weerhield hem echter nooit van het beschermen van zijn jonge zusje, aangezien hij altijd de drang zou voelen om dat te doen. Hij voelde zich verantwoordelijk voor haar en dat idee werd alleen maar erger toen ze haar eerste astma-aanval kreeg. Ryota had niet geweten wat hij moest doen, maar gelukkig waren er volwassenen in de buurt. Eenmaal in het ziekenhuis werd vastgesteld dat ze een lichte vorm van astma had. Ryota, die bang was dat het nog een keer zou gebeuren, maar dan zonder een toezichthouder, had zijn moeder hulpeloos aangekeken. Zij gaf hem een extra inhalator, voor het geval dat. Sindsdien had hij er altijd eentje bij zich, waar of met wie ze ook heen gingen.

Toen Ryota tien was, vroeg hij aan zijn vader of hij een pokémon mocht hebben. Zijn vader weigerde echter, wat voor een conflict tussen de twee zorgde. De jongen liep uiteindelijk weg om met zijn zusje buiten te spelen in het nabij gelegen park. Hun speelkwartier leidde hen echter naar de Flora Fields. Daar ontmoetten ze een Oddish, die uiteindelijk met hun spelletjes meedeed. Ryota besloot de Oddish mee naar huis te nemen, om aan te tonen dat hij wél een pokémon zelf kon vangen en er goed voor kon zorgen. Hij moest de pokémon vrijlaten van zijn vader, wat hij uiteindelijk toch had gedaan. Het wezentje nam verdrietig afscheid van de twee en vertrok naar zijn thuis, waar hij de volgende dag op ze wachtte. Zo hebben ze wekenlang met de Oddish gespeeld, totdat hij werd gevangen door een echte trainer.

Op zijn 13e ging Ryota op kamp. Hierdoor moest zijn zusje een weekendje alleen spelen. Verschillende spelletjes werd er gedaan, maar de jongen had er maar voor de helft lol in. Hij was gewend dat er nog iemand aan zijn zijde was om mee te spelen, die rond deze tijd in de moeilijkheden zat. Eenmaal thuis, merkte hij twee nieuwe Pikachu op. Hij vroeg meteen wat hier de bedoeling van was en kreeg in zijn schoot geworpen dat zijn zusje was aangevallen door een groep Beedrill. Ze was er gelukkig nog goed vanaf gekomen door de twee Pikachu. Ryota liep op de twee af en bedankte ze hartelijk. De oudste van de twee had meteen een klik met hem. Het was algauw duidelijk dat de twee Pika's mochten blijven. Ook was het nogal snel duidelijk dat het vrouwtje het liefst met Mitsu omging en het mannetje met Ryota. De jongen noemde de Pikachu 'Kikaru', wat letterlijk licht betekent.

Toen Mitsu tien was, en hij 14, werd ze gezegd dat ze rond mochten reizen. Zijn zusje had er niks voor gevoeld, maar Ryota wel. Hij verborg dit echter, omdat hij zijn zusje niet in de steek wilde laten. Wel zocht hij de gebieden rondom Vermillion City af, op zoek naar een pokémon. Dit deed hij in zijn vrije tijd, als Mitsu met andere dingen bezig was. Uiteindelijk vond hij een eenzame Meowth, die maar al te graag met hem meeging. Hij ving de katachtige pokémon en nam hem mee naar huis, waar hij hem trots aan de familie liet zien. Zijn vader dwong hem de pokémon weer vrij te laten. Ryota vroeg zich af waarom, maar dat werd hem al snel duidelijk. Hij was de oudste nakomeling van zijn vader, dus was hij automatisch degene die de gym over moest nemen als hij dat niet meer kon. Betekende dat dan dat hij geen andere pokémon mocht vangen dan elektrische? Ryota vond dat een verschrikkelijk idee, wat hij ook liet merken. Opnieuw ontstond er een conflict tussen de twee en de jongen moest zijn nieuwe vangst weer laten gaan. Dit vergaf hij zijn vader nooit.

Jaren later, vlak nadat Ryota 24 was geworden, kreeg hij te horen dat zijn vader met pensioen wilde. Hij was verantwoordelijk voor de gym, maar dat weigerde hij nadrukkelijk. Zijn vader was woedend op hem, maar dat interesseerde hem weinig. Door de jaren heen was de band die hij met zijn vader had nog slechter geworden, tot ergernis van zijn moeder. Mitsu begreep zijn liefde voor reizen en stelde voor dat zij de gym dan over zou nemen. Aangezien ze tegen de 20 was, kon ze als waardig kandidaat worden opgesteld. De gym werd in haar handen gelegd en Ryota kon eindelijk op reis. Doordat Kanto-pokémon het gebied niet mochten verlaten, stond Ryota wel voor een moeilijke keus. Kikaru was zijn steun en toeverlaat, hij was niet zomaar een pokémon voor hem. Daarom besloot hij de Pikachu in het geheim mee te smokkelen naar Unova. Alleen Mitsu wist hier vanaf, aangezien hij wist dat zij het wel zou begrijpen. Deze beslissing had hem wel vaak in de problemen kunnen brengen, maar dat interesseerde hem maar weinig. Hij was al lang blij dat hij Kikaru bij zich had.

Vlak voor zijn vertrek met de boot, ving hij nog een Vulpix waar hij al een tijdje voor had gezorgd. In het geheim, natuurlijk, want als zijn vader erachter was gekomen, was die waarschijnlijk nog zo harteloos geweest dat hij ermee moest stoppen. Hij had de Vulpix Shuri genoemd en aan haar gevraagd of ze met hem meewilde. Dat wilde ze dolgraag. Helaas mocht de Vulpix toen niet mee naar Unova, dus moest Ryota haar achter laten bij een oude vriend van hem. Eenmaal bij de boot om te vertrekken naar Unova, hoorde hij iemand zijn naam roepen. Een vrouwelijke, doch bekende stem. Hij draaide zich om en zag daar zijn jongere zus staan. Ze hijgde zwaar, waardoor Ryota wantrouwend naar haar staarde. Ze was echter snel bekomen van haar inspanningen, want ze overhandigde hem al snel een klein, ingepakt doosje. ''Zie het maar als een vervroegd verjaardagscadeau,'' had ze erbij gemompeld. Hij bedankte haar, waarna zowel hij en Mitsu, als Hikari en Kikaru afscheid van elkaar namen. Pas op de boot maakte hij het cadeautje open, waar hij een zilveren ketting uithaalde. Hij deed hem meteen om en heeft hem daarna eigenlijk alleen afgedaan wanneer dat echt nodig was.

Ryota's reis door Unova was niet bepaald wat hij verwacht had. De eerste pokémon die hij er ving, was een Monozu geweest. Het arme beestje wilde echter niet gevangen zijn en Ryota had hem snel weer vrijgelaten. Wel hebben de twee afscheid genomen als echte vrienden. Vervolgens ving hij een paar weken later een Minccino, waar hij vaak mee trainde. Uiteindelijk kwam hij een meisje tegen die ook heel graag een pokémon in haar bezit wilde hebben, maar bang was dat haar dat nooit zou lukken. Hij vroeg de chinchilla-achtige pokémon of hij bij haar wilde blijven en liet hem toen bij haar achter. Daarna had hij zich voorgenomen geen nieuwe pokémon meer te vangen, totdat hij wat meer tijd in zijn huidige had gestoken. Kikaru groeide tot een zeer sterke vechter. Tegen die tijd kreeg hij te horen van zijn vriend, dat ook Shuri het goed deed met haar training. Ryota nam toen de keus om haar te laten evolueren, mits ze dat zelf wilde. De Vulpix stemde ermee in en de jongen keek er erg naar uit om zijn Ninetales in volle glorie te kunnen zien.

Na een jaar door Unova te hebben gezworven en wat plaatsjes te hebben bezichtigd, vond hij het wel goed zo. De kans om hier een heel team op te zetten, was klein. Vooral omdat hij steeds zijn pokémon moest vrijlaten of weggeven. Ryota nam het besluit om terug te keren naar Kanto, maar informeerde zijn familie niet. Hij wilde ze liever verrassen.

Likes:
* Zijn zusje.
* Reizen, nieuwe dingen ontdekken.
* Nieuwe mensen ontmoeten.
* Leuke dingen doen met zijn naasten.
Dislikes:
* Zijn vader.
* Zijn pokémon verliezen.
* In steeds dezelfde sleur te leven.
* Mensen die te hoog over zichzelf denken.

En verder..:
~ Ondanks het feit dat het niet echt meer nodig is, draagt hij nog altijd een inhalator met zich mee.
~ Mitsu gaf hem de bijnaam Ryo. Hier is hij eigenlijk aan gewend geraakt.
~ Kikaru en Hikari hebben dezelfde betekenis. Dit is expres gedaan.
~ Ryota houdt nog steeds erg veel van reizen. Toch verlaat hij Kanto nu niet meer zo snel.
~ Doordat hij veel van reizen houdt, geeft hij ook veel om de natuur. Hij ziet dit als zijn tweede huis en is daarom vaak te vinden in de buitenlucht.
~ Ryota heeft een sterke band met beide pokémon. Daardoor lijkt het moeilijk voor een nieuwe pokémon om zich erbij te voegen, maar zoiets weerhield hem nooit om een nieuw teamlid te vangen. Ondanks dat, vangt hij niet zo gauw een pokémon. Dit komt omdat hij bang is deze weer te verliezen.

Euhm, ik heb het voor zover aangepast, maar Kikaru kan ik echt niet weglaten, vooral omdat ik niet weet hoe.. D: En dat maakt niet uit hoor ^^