Een jonge trainer baande zich een weg tussen een groep trainers die zich verzameld hadden aan de uitgang van de Viridian Forest. De trainers snauwden naar haar en de Squirtle die haar achterna liep, maar het meisje reageerde er niet op en liep de dicht begroeide bos in. Met een brief in haar handen, kwam ze dieper en dieper in het bos. Het was een brief aan haar nicht, Mitsu Hotaka, ook wel bekend als de derde gymleider. Haar gym lag helemaal in Vermillion City, dus communiceren ging aardig moeilijk. Het was het echter waard, zeker nu ze een brief had geschreven met daarin de start van haar avontuur erin verwerkt en de aankondiging van een uitdaging in de toekomst. Olivia was er vroeg bij. Nu kwam echter een nog moeilijker deel, ze moest de brief afleveren in de Pidgey Postoffice van Viridian City en daarvoor moest ze een dicht begroeid bos vol wilde Pokémon doorkruisen om de Pidgey Postoffice te bereiken. Ze kwam echter voorbereidt. Mizukage was volledig hersteld in de Pokémon Center. Daarentegen, had zij haar Squirtle nog nauwelijks getraind. Door de gang van zaken was het haar niet gelukt om te trainen, voordat ze de brief zou afleveren.  Terwijl het zweet haar uitbrak en haar hart in haar keel klopte, vroeg ze zich af waarom ze zo gehaast erover deed om een stuk papiertje te laten afzenden. Eerst wist ze telkens het antwoord niet, totdat er een beeld van haar nicht op haar netvlies verscheen met de schaduw van Brock achter haar. Ze wilde sterker worden, snel ook!

‘Kom, Mizukage!’ spoorde Olivia de Squirtle aan om zijn stap te versnellen, wat de schildpad ook lukte met zijn korte achterpoten. De energie trok echter snel uit Olivia’s ledematen, waarna ze spoedig een pauze nam om  bij te komen. ‘Pfoe..’ Olivia liet haar arm tegen een boomstam leunen en veegde het zweet van haar voorhoofd af. Haar conditie moest beter worden. De Squirtle die naast haar stond hijgde even luid, waarna Olivia kon vaststellen dat het niet veel anders bij haar starter was. Terwijl ze zelf aardig uitgeput was, boog ze naar de Squirtle toe en gaf hem een zacht duwtje tegen zijn schild. Mizukage draaide zijn kop met een geërgerde blik om. ‘Kijk niet zo,’ begon Olivia licht mopperend, waarna ze weer overeind kwam, ‘We moeten nog maar een klein stukje, daarna even mijn briefje afleveren,’ De Squirtle keek moeilijk en toen met een verslagen blik naar het  vervolg van het pad die ze volgden. Olivia fronste en deed haar armen over elkaar. ‘Dan haal ik berry’s voor je, oké?’ Direct keek Mizukage stralend en hoopvol naar zijn trainer, waarna hij direct een voorsprong nam. Olivia bleef even staan met een voldane glimlach op haar gezicht. Wat een simpel brein had Mizukage, toch? Ach, niet dat het veel anders was bij haar. Vastberaden rende ze achter haar Pokémon aan.


De zon was al bijna achter de zon verschenen toen ze eindelijk Viridian City wisten te bereiken. De mensen die de twee opmerkten leken niet verrast te zijn door hun staat en gingen verder met hun dagelijkste routine. Olivia’s kleren zaten deels onder de modder en er plakte gras aan haar bruine haar. Ook Mizukage bleef niet gespaard, zijn schild zat geheel onder de modder en op zijn kop zaten enkele bladeren en grassprieten. Het bos had hen duidelijk niet gespaard, maar zeker de Pokémon niet. De Weedle’s schoten van diverse kanten, evenals de Caterpie’s. Olivia had echter hoogstens Mizukage een Tackle op ze laten uitvoeren, waarmee ze enkele wist te verslaan, maar meestal bleven ze leven en vluchtte ze snel. Dit was niet het moment voor een training. Normaal gesproken zouden ze dit zelfs komisch vinden, maar nu wilden ze beiden een ding, de brief afleveren.
De twee figuren stapten de drukke stad binnen en vingen enkele verbaasde blikken op. Olivia boog koppig haar hoofd iets naar Mizukage. ‘Ze zijn gewoon jaloers,’ zei ze, waarop de Squirtle uitbundig ‘ja’ op knikte. Ze grinnikte kort. Ze mocht dat knulletje wel. Al spoedig vonden ze een groot gebouw met een klein bordje ervoor, ‘Pidgey Postoffice’. ‘Hier is het,’mompelde Olivia in haar zelf, waarna ze het gebouw binnenliep. Eenmaal binnen stond ze in een vrij lange gang met een enorm bureau waar twee mensen achter zaten, met achter hun de kooien van de Pidgey-evolutielijn. Het viel haar direct op hoe rustig het eigenlijk was, maar wie weet kwam het door de tijd. Ze dacht er verder weinig bij na e liep op een van de twee werknemers af en overhandigde hem de brief. ‘Het is een brief aan Mitsu Hotaka,’ De werknemer knikte afwezig en scheen enkel aandacht te hebben voor de brief die vastgreep en op een stapel legde met de label ‘Vermillion City’erop. ‘Nog iets anders?’ vroeg de werknemer, waarop Olivia  haar hoofd schudde. Nee. De werknemer keek eventjes op en schrok zich een hoedje, waarop hij bijna enkele kooitjes van de Pidgey’s omver had gegooid. Klungelig wist de jongeman zich te redden, waarna hij schaapachtig naar haar lachte, of eigenlijk iets achter haar. Olivia fronste. ‘Zo erg zie ik er ook niet uit?’ snauwde Olivia, waarna iets haar been had vastgegrepen en lichtjes eraan trok. Mizukage. Olivia keek naar de Squirtle die wees naar een gedaante achter haar. ‘Wat is e-?’ Olivia’s mond viel open toen ze zag wie het persoon was die achter haar stond. Het was …. Haar nicht!

Verbaasd sloeg Olivia haar handen voor haar mond. ‘Mitsu?!’ bracht ze tegen haar zin vrij verrast uit. Wat een toeval! De gymleidster en nicht had ze absoluut niet in Viridian verwacht, wegens de grote afstand. Bijna sprakeloos stond ze er, totdat Mitsu het woord naam. ‘Olivia!’ zei Mitsu vrolijk, ‘Lang niet gezien meid! Hoe gaat het met je?’ Olivia had eerlijk gezegd geen idee waar ze bij moest beginnen. Hoe lang had ze haar nicht niet meer gesproken? Veel te lang naar haar smaak en dan kwam haar avontuur er ook nog bij Mt.Moon.  ‘Klopt! En het gaat top, sinds kort.  Er was een oponthoudje toen ik mijn starter wilde ophalen,’ zei Olivia, terwijl ze met een schaapachtige lach haar armen achter haar hoofd sloeg. De poot van Mizukage trok weer aan haar broekspijpen, waarop ze haar wenkbrauw op stak en vervolgens de Pokémon een speelse knipoog gaf. Natuurlijk was ze de Squirtle niet vergeten. ‘En dit is mijn starter, Mizukage de Squirtle,’ Mizukage stak hierbij zijn schild naar voren en balde zijn poten tot vuisten. Toen hij zelfs een vastberaden kreetje liet horen, liet Olivia een grinnikje horen. ‘Beetje vol van zichzelf,’ fluisterde Olivia tegen Mitsu met haar hand naast haar mond. Pas op dat moment zag ze een vrij bekende Pikachu voor haar voeten staan.
‘Hikari!’ begroette Olivia de Pikachu enthousiast, waarop ze iets hurkte om de Pokémon over zijn bol te aaien. ‘Sterker geworden, maatje’ Voldaan kwam Olivia weer overeind en zag dat Mizukage een jaloerse blik op de Pikachu wierp. De Pokémon wilde zeker ook zo’n sterke uitstraling hebben als Hikari. Dat zou Olivia eigenlijk ook niets verbazen. De Squirtle was vastberaden om sterker te worden. Wacht, waren water Pokémon trouwens niet zwak tegenover elektrische soorten? De water starter keek vastberaden als een professionele bokser uit zijn ogen naar de Pikachu te kijken. Olivia grijnsde kort in haar zelf. Hieruit concludeerde ze dat Mizukage eens kon uitgroeien tot wel een hele gevaarlijke tegenstander voor de Pikachu, ooit. Maar goed, dat was ‘ooit’ voor een reden. ‘Maareh, ik wilde je net een brief sturen over mijn avonturen zo ver,’ vervolgde Olivia haar verhaal, waarbij ze van haar hand een vuist maakte en vastberaden voor haar hield, ‘Ik ben al een trainer geworden en met Mizukage als starter zullen wij zegevieren!’ Mizukage lette even niet op de Pikachu en leek te genieten van de houding van zijn trainer, hij herkende zichzelf er namelijk sterk in. De Pokémon volgde haar voorbeeld: hij nam dezelfde houding aan en liet een strijd kreetje horen. Verrast door de actie van haar starter staarde ze hem aan, waarna ze naar elkaar grijnsde. Weer was bewezen dat ze qua karakter op elkaar waren ingespeeld.

Olivia vervolgde echter weer op normale toon. ‘Dat oponthoud, hé? Het begon toen ik in de bus richting Pallet Town zat. In Mt. Moon hield een gigantische Pokémon zich schuil, waardoor we niet konden passeren. De passagiers bestonden uit jonge trainers die zich afzijdig hielden van mij en de buschauffeur, dus naderhand kreeg ik te horen van de bestuurder dat zijn Pokémon hem niet konden helpen, omdat die in een Pokémon Center in Pewter City lagen. Hij was ontzettend bezorgd en ik wilde het initiatief nemen, maar een jochie had hetzelfde idee en rende naar de grot toe die we door moesten waar de Pokémon zich bevond. Het was een jongen die dacht dat hij ‘speciaal’ was en met elke Pokémon ‘bevriend’ kon raken, maar het was tevergeefs …. De Onix viel aan en ik wist de jochie nog net te redden. De rest was vaag, totdat ik in het ziekenhuis in Pewter City lag en een briefje las die de passagiers en bestuurder hadden geschreven. Al spoedig kwam Oak op bezoek en kreeg ik mijn starter, hoewel ik nog enkele dagen moest rusten. Vandaag is toevallig de dag dat ik ben ontslagen van het ziekenhuis,’ Olivia nam een hap adem en keek toen haar nicht met een klein grijnsje aan. Ze had geen idee wat ze ervan zou vinden, zeker niet.

Mizukage
Mizukage bleef zijn aandacht op zijn trainer houden. Daar kwam het verhaal weer! De Squirtle genoot van dat verhaal, Olivia als een held. En dan te bedenken dat ze beiden ook zulke avonturen zouden beleven. Heerlijk, toch? Wie weet evolueerde hij zelfs tot een machtige Blastoise met twee grote kanonnen, waarmee zijn tegenstanders een voor een uitgeschakeld werden. De Pokémon glimlachte zacht toen Olivia wachtte op de reactie van ene Mitsu. Dat persoon leek verdacht veel op Olivia, maar er waren duidelijke verschillen: Mitsu leek ouder te zijn, maar had ook een vrij positieve en sterke sfeer om haar heen. Het intimideerde hem, zoals de Pikachu van Mitsu had gedaan. Het was ook weer wederzijds respect te noemen. Enkel om de kracht die in hen schuilhield, geeneens om de typen. Mizukage keek kort naar zijn kleine blauwe voorpoten. Er zat nog zo weinig kracht in zijn lichaam, maar hij zou sterker worden en hopelijk ooit even sterk of zelfs sterker zijn dan Hikari de Pikachu. De Squirtle besloot toch maar op Hikari te stappen, hoewel hij toch een beetje nerveus was. Het kwam niet vaak voor dat hij met een andere Pokémon kon praten. Bovendien, kwam hij waarschijnlijk slecht over op de ander. Ai. ‘Hallo daar, hoe train jij gewoonlijk?’ vroeg Mizukage, licht twijfelend of hij nou té direct had geklonken voor de ander. Wat ongemakkelijk sloeg hij zijn voorpoten achter zijn kop. ‘Ben gewoon benieuwd,’

Mizukage zat nog steeds met al die twijfels. Was het echt te abrupt geweest? Hield Hikari niet van praten? Vond ze water Pokémon niet leuk? Had zijn vraag teveel te maken met de gym? Bracht hij het slecht over? Nog steeds had hij zijn armen achter zijn kopje, maar ditmaal leunde hij lichtjes op zijn ene poot, dan op de andere. Nu vroeg hij zich af of zijn gedrag anders juist storend was voor de ander? De Squirtle besloot weer stil te staan en hoopte dat wat voor een reactie hij zou krijgen, het snel kwam. Dan had hij het achter de rug. Het verbaasde de Pokémon ook dat de Pikachu reageerde met een glimlach op haar gezicht, alsof hij niets verkeerds gedaan had. Mizukage raakte even verward van haar reactie. Meestal kwamen nu twee uiterste: echte vriendelijkheid of hij werd sterk afgesnauwd of uitgescholden. ‘Hallo!’ zei Hikari met dezelfde glimlach en een vrij vriendelijke houding. Had hij nou geluk? ‘Training, huh? Hm, training is voor mij elke keer anders. Het ligt er maar aan wat er precies getraind wordt.’ Mizukage was overdonder, Hikari beantwoordde zijn vraag gewoon! Maar goed, wat had ze gezegd? Het lag aan wat er getraind werd? Mizukage nam maar aan dat ze uithoudingsvermogen, snelheid en de andere punten bedoelde. Het was een vrij algemeen iets.  Hij snapte dan haar punt wel. Je kon’ sterk’ op meerdere punten zijn. Intussen hield de Squirtle een van zijn voorpoten onder zijn kin en de ander tegen zijn zij. Hij dacht dat hij het dan begreep. De Pikachu keek echter na haar zin haar trainer aan die in een gesprek met zijn trainer leek te zitten. De Squirtle hief zijn wenkbrauw toen hij van de trainer terug naar de Pikachu keek. Wat had haar trainer ermee te maken? Wacht, dat was de ‘trainer’ en zorgde voor een zogeheten opwaardering van datgene wat van je getraind worden. Stond de trainer dan gelijk aan ‘sterk zijn’? Hikari vervolgde uiteindelijk met een andere conclusie.   ‘Maar het belangrijkste is om altijd tot het uiterste te gaan. Net als we denken dat we iets niet kunnen, is dat precies het moment waarop we onszelf kunnen overtreffen,’ Mizukage keek op van de wijze woorden van de Pikachu. Was dat niet ook waar de trainers ons, de Pokémons, bij hielpen? Was het dan niet dezelfde conclusie? De trainer maakte ons ‘sterk’ .”Ik denk dat je gelijk hebt, maar als je het op jouw manier bekijkt kom ik op dezelfde conclusie uit waar ik daarnet op kwam. Trainers zijn het begrip ‘sterk’, ze geven ons een motivatie om door te vechten en ook de punten waarop we ons willen verbeteren verhogen ze,” Mizukage besefte toen dat hij zijn gedachten direct uitgefloept had, zonder erover na te denken. Snel sloeg hij beschaamd zijn poten voor zijn bek. “Sorry,”

Haar nicht reageerde aardig verrast, maar zeker een tikkeltje bezorgd. Zulke reacties waren wel te verwachten bij datgene wat Olivia beleefd had. Er kon namelijk zoveel mis zijn gegaan, de Onix had haar kunnen raken en kunnen zorgen voor een vaste verblijfplaats in het ziekenhuis of de klap dat ze tegen de grond aan kwam konden haar botten breken. Olivia bande snel de gedachten uit haar hoofd. Het was niet bepaald vermakelijk om zulke ideeën te hebben. ‘Gaat alles wel goed? Je hebt hopelijk niks ernstigs zoals een hersenschudding of gebroken botten of–‘ Olivia schudde haar kop al, maar zag al een bevestigende blik in Mitsu’s ogen waardoor ze het verdere verloop van haar zin staakte. Olivia was in een prima staat, momenteel. Het ‘oponthoudje’ had haar degelijk enkele pijnlijke blauwe plekken en schrammen bezorgd, maar geen enkele botbreuk of iets dergelijks. Alsof ze het zelf even wilde checken gleed haar blik even naar haar ongedeerde armen.  Ze zagen er goed uit. “Ja, het stelde niet veel voor,” mompelde ze zacht. Mitsu besloot op dat moment wel een snelle conclusie te maken van haar voorgaande ervaring te doen wat Olivia als iets goeds opvatte.  ‘Je hebt duidelijk het ‘roekeloze Hotaka-gen’ in je genen zitten. Of ons bloed stroomt door je aderen. Misschien zelfs allebei. Kies jij maar,’ Olivia keek eerst haar nicht licht fronsend aan, waarna ze in de lach schoot. Mitsu had daar een punt, zeker. “Beiden, geloof ik,” antwoordde Olivia, wuivend met haar hand naar Mitsu, “Het geeft een extra boost en op den duur ook bij gevechten, waar jij vooral van af weet als de derde, pittige en energieke elektrische gymleidster, “ Het jonge meisje glimlachte naar Mitsu en deze werd breder toen ze zag dat haar nicht opgelucht uit haar blauwe ogen keek en normaal voor haar toedoen gedroeg. Mitsu was absoluut niets veranderd wat Olivia juist weer gerustelde. Al spoedig nam Mitsu weer het woord, maar op een speelse wijze. Ze werd nu aardig wantrouwig tegenover Mitsu, want haar speelse kanten kon vaak genoeg toch aardig duivels zijn. Olivia hoopte voor het beste en liet een schaapachtige lach horen. ‘Ah, over verhaaltjes gesproken, zullen we iets gaan drinken? Ik trakteer. Ik hoor namelijk niet elke dag dat mijn nichtje een heldin is.’ Veilig! Bijna onopmerkelijk sloeg Olivia een opgeluchte zucht. Het klonk niet kwaadaardig. Bovendien, trakteerde haar nicht zelfs! Dat kwam trouwens vrij goed uit, want zelf was ze krap bij kas sinds ze de berry voor Mizukage gekocht had. “Vind ik prima!” begon Olivia, waarna ze een vrolijke blik op Mizukage wierp die blijkbaar eindelijk sociaal bezig was met andere Pokémon wat een pluspuntje was. Pas toen Mizukage de blik opmerkte en zijn kopje naar haar toe gedraaid had, besloot Olivia haar zin te eindigen, echter wel het gevoel dat ze net een goed gesprek van de Squirtle en de Pikachu verstoorde, “We gaan wat drinken, kom je mee?” Olivia gaf haar Pokémon ten minste ng een keus of hij er wel bij wilde zijn, of in zijn PokéBall zou zitten dan hen direct mee te slepen. Het was echter vrij moeilijk, dus ze had er weinig vertrouwen in dat het haar op de lange termijn zou lukken. De Squirtle reageerde vrolijk met een knik en een instemmend geluid en voegde zich spoedig bij de benen van zijn trainer.

Met zijn poten nog voor zijn bek, begon zijn trainer weer wat te zeggen wat tegen hem gericht was. Olivia begon over drinken en bij een water Pokémon ging dat er altijd wel in. Direct vergat de Squirtle zijn verlegenheid en knikte vrolijk naar zijn trainer. “Natuurlijk!” bracht hij uit, waarna hij pas weer besefte dat de Pikachu er nog stond. Nog beschamend over zijn opmerking trok hij zijn kop weg en voegde zich bij de benen van zijn trainer. Opgelucht haalde hij het zweet van zijn voorhoofd af. Nog nooit voelde hij zich zo veilig bij Olivia. Maar als de Pikachu te poot meeging was hij niet helemaal bevrijdt van de situatie. ‘Wat ben ik een onhandige, Squirtle” mopperde Mizukage in zichzelf waarna hij een diepe zucht sloeg. De benen van Olivia bewogen alweer en hij volgde zwijgend zijn trainer. Bij de deur stopte hij wel eventjes, omdat hij zich nog net een glimp van een figuur achter de balie herinnerde die flauwviel. Het figuur zat zwijgend achter de balie voor zich uit te staren, waarop de Squirtle zich omdraaide en een Water Gun recht in het gezicht van de man schoot, voordat hij snel de deur door liep en achter zijn trainer aanholde. De man achter de balie viel weer van zijn stoel en nog net hoorde Mizukage zacht gescheld van het persoon afkomen met onder andere zijn eigen naam die hij blijkbaar had opgevangen; ‘Ik krijg je wel, Mizukage,’. Eenmaal op de stoep keek de Squirtle strak naar voren. In de straat waar ze waren zag hij niets met een beker figuur zitten. Waar zouden ze dan  gaan drinken?

Olivia fronste lichtjes toen ze in haar ooghoek Mizukage nogal mysterieus deed. Het was makkelijk te achterhalen dat de Squirtle iets uitgespookt had, maar het was nog de vraag wat hij had gedaan. Ze wierp haar blik achter de Squirtle. Oké, het leek erop dat er geen boze menigte of Pokémon achter hem liep. Olivia kon hier met een gerust hart concluderen dat wat hij ook gedaan had, hij het op de een of ander manier had geregeld. Dat hoopte ze overigens. Al snel keek Olivia weer de straat in om een café te vinden. Mitsu kennende zou ze de weg in Viridian City niet kunnen vinden, terwijl zij met het idee was gekomen om iets te drinken. 'Euh, laten we de stad in gaan om een café uit te kiezen,'zei Mitsu, waarop ze de Pikachu een facepalm zag maken. Point proven. Ach, niet dat het veel voor haar uitmaakte. Alsof zij zelf Viridian City al redelijk kende? Maar goed, van wat ze tot nu toe had gezien leek het er niet op dat er restaurants waren. Het was immers een kleine stad, vond ze zelf. Er stonden enkele blauw gekleurde PokéShop's, een Pokémon Center die boven de andere gebouwen uitstak en hier en daar een woning. Als er echt niets meer was, dan zouden ze anders iets te drinken moeten kopen bij de PokéShop. Een licht briesje bracht haar haar door de war, waarop ze met een licht geërgerde zucht haar haar weer netjes probeerde te krijgen. Pass toen ze tussen twee vingers een plukje vasthield en de smurrie erop zag, besefte ze dat ze er nog steeds belabberd uit zag.

Weer gleed haar blik op Mizukage die er ook niet op zijn best uit zag, waarna ze weer naar het plukje haar keek en die vervolgens losliet. "Pff, ik heb een douche nodig," mopperde ze in haar zelf. Mizukage liet een instemmend geluid horen, waarop Olivia hem een waarschuwende blik wierp. De Squirtle lachte schaapachtig en zweeg verder, wat het slimste was om te doen voor iemand in zijn situatie. Al met al kon ze niet blijven treuzelen over haar uiterlijk, zelfs al liepen er voetgangers voorbij met een afkeurende blik op hun gezicht af te lezen. Ze zochten nog steeds een café en ze zag dat Mitsu's houding nogal ontspande. Dit was niet best. 'Deze kant op,' zei haar nicht die enkel de weg richting de drukke straten leek te weten. Oh boy. Na echter een ogenblik gelopen te hebben zag Olivia steeds meer leven in de stad en ook meer winkels plaatsmaken. Allemaal lichtgevende borden staken uit met verschillende symbolen erop. Met enig geduld wist Olivia de symbolen te ontcijferen en vond ze een café met de naam: 'De SlowpokeStaart'. Het was een bizarre, misselijkmakende naam, maar Olivia waagde het er toch op. Het zag er vrij netjes uit. Ze snelde naar het café en passeerde Mitsu en haar Pikachu om de prijzen bij de etalage te bekijken. Het viel haar op dat deze nogal meevielen van wat ze ervan had verwacht. Enthousiast zwaaide ze richting Mitsu. "Gevonden!" Mizukage snelde een beetje lomp richting Olivia en kwispelde als een hond met zijn staart. Tevreden boog ze zich voorover en gaf hem een zacht klopje op zijn schild. "Tijd voor wat drinken, maatje!"De Squirtle grinnikte vrolijk. Ja, dat kon er wel in.

OOC: Inspiloos ;-;

Afwachtend keek ze naar een teken of haar nicht de namen herkende en het leek er aardig op; Mitsu knikte en leunde naar achteren, haast alsof ze al een heel verhaal in elkaar aan het flansen was. Het verbaasde Olivia niet dat zij de namen herkenden, ze was immers een gymleider, maar wat haar meer verbaasde was dat ze méér wist dan enkel de namen. Ze bleek ze te kennen, niet goed, maar ze had duidelijk weleens met ze gesproken. Onbewust leunde ze iets naar voren in haar stoel. ‘Vincent heb ik in de zomer ontmoet. Hij wilde Brock uitdagen en heeft hem helemaal tot in Saffron gevolgd. We hadden die dag een barbecue onder collega’s, dus moest de arme stakker wachten met het uitdagen,’ Olivia was vrij verrast over dat figuur. Was hij helemaal naar Saffron City gegaan om de gymleider uit te dagen en dan pas later de kans ervoor te krijgen? Ze had medeleiden met de trainer, vanzelfsprekend en voor diens Pokémon. Het was zonde, maar ja, de trainer had een ongelukkige dag uitgekozen. Ondanks dat alles reageerde Olivia met een zachte en vrij onverschillige ‘O’. ‘Ik vraag me af of Vincent naderhand nog heeft gewonnen,’ vervolgde Mitsu zachtjes. Dat was inderdaad nog maar de vraag, bedacht Olivia toen ze haar blik even van Mitsu afwendde om de blikken van Vincent’s ouders niet op te vangen. Ze moesten zeker bezorgd of teleurgesteld op hun zoon zijn. Hun kind die zoveel moeite gedaan heeft om een gymleider uit te dagen en zo ver van hun veilige armen was. Wat een domper. Zeker als hij vervolgens tegenover Brock had-Wacht! “Wacht..” Ze speurde haastig haar broekzakken af, opzoek naar haar mobiel. Waar, o waar was dat ding? Pas na enige tijd vistte ze eindelijk haar mobiel uit haar broekzak en legde deze met een luide knal op de tafel neer. Ze zocht even naar Mitsu’s ogen die verrast moesten staan, maar de zelfvertrouwen had ze daar niet voor en al gauw greep ze haar mobiel weer stevig vast en speurde naar Mimic. Het was een soort communicatietool die vrij gewoontjes werd onder trainers. “Eens zien,” mompelde Olivia zachtjes, terwijl ze langs de diverse berichtjes van trainers scrolde en bij een bericht van ene ThunderBlitz uitkwam. Aah. Bingo. Het berichtje wilde ze echter niet voorlezen, het was namelijk niet het meest vrolijke nieuws. Ze hield het berichtje van Vincent voor haar met de scherm Mitsu’s kant op. “Waarom zou je vast in die cave zitten als je geen Boulder Badge op zak hebt?” zei Olivia tevreden met een grimas, waarna ze haar mobiel weer verstopt in een van haar vele broekzakken. Die gast moest oké zijn, dat hoopte ze althans. Man, het besef dat vele trainers haar voor zijn gegaan bleef in haar achterhoofd steken. Ze liep achter. Maar goed, Vincent was niet de enige trainer geweest naar wie ze gevraagd had, ene Kenji Claves was er ook één.

Mitsu bleek de trainer echt een stuk beter te kennen. ‘Kenji is de zoon van Cynthia Claves, gymleader van Cerulean City. Hij is goed, dat moet ik toegeven, maar de manier hoe hij met zijn pokémon omgaat staat me niet altijd even goed aan,’ Dat verbaasde haar heel erg, zo erg dat haar mond openviel. Natuurlijk! Zijn achternaam kwam overeen met die van de tweede gymleider. Hoe had ze dat al die tijd niet kunnen opmerken? In zulke gevallen leek ze haast weer een tuttig dom blondje die de logische verbanden niet kon opmerken. Tsk, zulke klasgenootjes had ze al die tijd gehad. VRE-SE-LIJK! Maar wacht eens even, zei Mitsu nou iets over zijn behandeling met zijn Pokémon? Iets over dat hij ze niet goed behandelde? In wat voor opzicht? En waarom behandelde hij zijn Pokémon als de zoon van een gerespecteerde gymleider niet goed? Hij had een prima opvoeding, of speelde er iets. Bizar in ieder geval. Haar opengetrokken mond was echter weer een streepje geworden. Was hij wel dan een big shot? Mitsu kwam direct met het antwoord, maar Olivia raakte er niet verrast door. Het verwarde haar. ‘Hij is één van de weinigen die me tot nu toe verslagen heeft in gevechten,’ Olivia trok haar paarse ogen tot spleetjes en reageerde vrij sceptisch. “Mag er wel een trainer bestaan die zijn Pokémon niet goed behandelt?” Er volgde geen reactie vanuit Mitsu’s kant, dus duwde ze de gedachten weg en zweeg. Had ze zich iets te laten meeslepen? Licht beschaamd plaatst ze haar armen tussen haar benen. Op de achtergrond hoorde ze Mitsu zeggen dat ze derde trainer, Kayne Sphere, niet kende. Meer achtergrondverhalen kon ze ook even niet aan, bang dat ze weer een verkeerd gevallen opmerking rover zou maken. Haar ogen gleden naar Mizukage die overeind geholpen werd door Mitsu’s Pikachu en toen in Pokémon taal haar ervoor leek te bedanken. De Squirtle voelde echter Olivia’s blik op hem gevestigd zijn en tikte zachtjes en bezorgd tegen het been van Olivia, terwijl hij zijn kopje schuin hield met een klein glimlachje op zijn gezicht. “Bedankt,” fluisterde Olivia hem toe, waarna Mizukage knikte en een beetje ongemakkelijk in gesprek met de Pikachu ging.

In een fractie van een seconde dat Olivia haar nicht weer aankeek werd haar direct een vraag toegegooid. De grimas op haar nicht’s gezicht zei al genoeg: Mitsu was iets van plan. ‘Daarover gesproken, ben je al iemand tegen het lijf gelopen? Een rivaal… Of misschien het tegenovergestelde?’ Mitsu knipoogde plagend bij haar woorden. Mitsu zou echter haar zin niet krijgen. Zij had nog geen rivaal of echt iemand weten te ontmoeten. “Sorry,” begon Olivia met een grijns, “Ik ben nog geen rivalen of vrienden tegengekomen. Maar ach, het komt wel goed,” Toch? Olivia nam een slok van haar chocolademelk en tuurde even naar de tafel achter Mitsu. Het was… Leeg. Waren de ouders van Vincent tijdens het gesprek vertrokken? Wauw. Zij had er niets van opgemerkt. “Ik ben nog van plan een Pokémon ergens in het Viridian Forest te vangen en wat te trainen voor ik Brock ga uitdagen. Met een gymbadge op zak zou ik zeker mijn eerste rivaal of vijand moeten binnenhalen. Trouwens, ”Begon Olivia waarna ze enthousiast vervolgde, “Waarom gaan we niet nu naar de Viridian Forest? Dan kan je mijn eerste Pokémon vangst bijwonen!” In alle enthousiasme kwam Olivia overeind en naam meerdere gehaaste slokken van de chocolademelk, waarna ze deze zachtjes terug op het tafel plaatste. “Mizukage,” De Squirtle keek direct om naar haar met een verbaasde uitdrukking op zijn gezicht, “Laten we onze eerste kameraad eens ontmoeten!” De Squirtle knikte vrolijk en nam plaats naast zijn trainer met zijn vuisten gebald voor zich. Vol overtuiging keek ze naar Mitsu. “Laten we gaan!”