Een zwart-witte bal rolde pijlsnel door het gras heen terwijl er een geel wezentje erachter aan rende, een bruinharige jongen rende er met een brede grijns achter aan. Mark had hier overnacht op dit grasveldje buiten Vermillion City, en het had zo aanlokkelijk geleken om hier een potje te voetballen met Toby, dat hij hier maar was gebleven. Daarbij was het uitzicht fantastisch want even verderop had je een prachtig uitzicht over de oceaan, en zowel Flynn als Zoey waren hier ook op hun plaats gezien het feit dat er een klein beekje was voor de Squirtle , waar hij kon zwemmen en waar Zoey kon zonnebaden. Toby, de Pikachu rende vliegensvlug door de struiken door en even achterom keek of Mark nog volgde maar die was opeens verdwenen en de Pikachu stopte de voetbal met zijn voorpoot, terwijl het wezentje om zich heen keek. Zijn oren begonnen te bewegen toen hij een ritselend geluid oppikte maar voordat Toby kon reageren, had Mark de voetbal af weten te pakken met zijn voet en rende met een brede grijns weg, “Te sloooooooom,” grijnsde Mark en stak zijn tong triomfantelijk uit. Toby balde uitdagend zijn vuisten en stormde er op af, maar Mark ontweek de aanval behendig door weg te springen en hard lachend wegrende. “Pika! Pikachu!” De Pikachu was echter niet van plan om op te geven en zette de achtervolging weer in, maar de Pikachu had niet in de gaten dat Mark recht op Zoey en Flynn afging. Terwijl hij en Toby slippend tot stilstand kwamen, toen ze op hun slaapplek arriveerde, Mark plofte neer en trok zijn kletsnatte shirt over zijn hoofd heen. Toby was op het beekje afgesprongen en had een frisse duik genomen om af te koelen, terwijl Zoey voor de bruinharige jongen was gaan zitten met een flesje water in haar bek, “Vulpix, vul,” zei het oranje wezentje gesmoord en Mark nam het flesje aan die hij meteen in een keer leegdronk en vervolgens op het gras ging liggen met zijn blote boven lijf, terwijl hij zijn grote blauwe ogen sloot tegen het felle zonlicht .. dit had hij al zolang niet meer gedaan dat het leek alsof het jaren had geduurd, dat hij zo met Toby had gevoetbald met plezier.. uiteraard. Op dat moment voelde hij zich doezelig worden en viel langzaam inslaap..

OOC: Mark en Ryota ;D

+1

Met snelle passen liep Ryota de stad binnen. Het eerste wat hij ging doen, was zijn Ninetales ophalen bij Hiroshi, de vriend waar hij haar had achtergelaten. Gelukkig woonde hij in de buurt, dus Ryota hoefde niet echt lang meer te wachten om zijn geliefde pokémon weer terug te zien. Ondanks het feit dat ze elkaar eigenlijk niet zo heel lang kende als je de reis van hem eraf trok, waren ze goede vrienden geworden. Na vandaag kon hij eindelijk weer eens optrekken met zijn geëvolueerde Vulpix. Dit was eigenlijk de eerste keer dat hij haar als Ninetales zou zien in het echt. ''Pikachu,'' weerklonk het plots in Ryota's oor. Het gele wezentje keek hem vragend aan. Pas toen besefte hij dat ze al voor de deur van Hiroshi's huis stonden. Blijkbaar was hij zo in gedachte verzonken, dat hij alles automatisch had gedaan en niks door had gehad. De jongeman grinnikte voordat hij op de deurbel duwde. Na enkele tellen te hebben gewacht, duwde hij nogmaals. Dat was vreemd, was er soms niemand thuis? Hij had Hiroshi toch gezegd dat hij vandaag zou komen? Ryota zuchtte en ging op zoek naar de reserve sleutel van het huis. Hij wist ongeveer waar deze lag, want dat had zijn vriend hem laten zien. Soms was het maar goed dat de twee zo goed bevriend waren, hoewel zijn ouders het niet echt op prijs stelden als Hiroshi zomaar door hun huis liep. Nadat hij de sleutel had gevonden, opende hij de deur en stapte naar binnen. Vervolgens sloot hij de deur en wilde zich omdraaien, maar werd algauw achterover geduwd doordat iets hem besprong. Toen hij een ruwe tong over zijn gezicht voelde gaan, wist hij echter al meteen wie zijn belager was. ''Het is ook fijn om jou weer te zien, Shuri,'' lachte hij hardop.

De Ninetales ging van hem af zodat hij rechtop kon zitten. Ryota gaf haar een aai op haar hoofd, voordat hij volledig opstond en de woonkamer inliep. Daar zag hij een briefje liggen op de grote tafel, die vast voor hem was. Met een paar stappen stond hij bij de tafel en pakte het papiertje op. Vervolgens begon hij te lezen. Niet veel later vormde een scheve grijns rond zijn lippen. Ryota pakte de pen die naast het briefje had gelegen, draaide het blaadje op en schreef er met grove letters 'Sankyuu' op. Daarna legde hij de pen en het papiertje terug op tafel en keek zijn twee pokémon tevreden aan. Kikaru was inmiddels op de rug van Shuri gaan zitten, die er helemaal geen problemen mee leek te hebben. Het zag er wel grappig uit. ''Oké, jongens. Laten we nog even buurten in Vermillion voordat we naar huis gaan,'' sprak hij tegen ze, waarop enthousiast werd gereageerd. Niet veel later stonden de drie weer buiten de deur, klaar om erop uit te gaan. Eerlijk gezegd wilde de man nog even genieten van zijn vrijheid voor hij terugkeerde naar huis. De verassing zou misschien op deze manier verpest worden, mocht hij één van zijn ouders of zijn zusje tegenkomen, maar eigenlijk was het dan nog steeds een verassing. Op een andere manier, dat wel. Gedrieën begonnen ze aan hun wandeling, genietend van het mooie weer dat de zomer met zich meebracht.

''Hmmn, zo te zien zijn we niet de enige die van het weer gebruik willen maken,'' mompelde Ryota met een moeilijk gezicht. Ze stonden vlakbij een weiland dat net buiten Vermillion lag. Hij had juist gehoopt dat ze hier minder last hadden van de drukte, maar dat plan was nu mooi verpest. Toen hij echter rondkeek, zag hij dat er verderop nog genoeg plek was. Er was maar één iemand te zien met zijn pokémon. Zonder er verder over na te denken, liep hij erop af. Zijn Ninetales was hem echter voor en stond vrolijk naast de jongen met de Pikachu nog op haar rug. Er was alleen één minpunt aan deze situatie. De jongen lag te slapen. ''Shuri,'' siste Ryota tegen zijn pokémon, maar het was al te laat. Ze had haar snoet al tegen zijn neus aangeduwd en begon druk te snuffelen. Kikaru begon te lachen, maar Ryota ergerde zich dood. Dit liet hij merken door met zijn handpalm tegen zijn voorhoofd te slaan. Hij was even vergeten dat Shuri een allemansvriend was...

+3

Mark opende langzaam zijn zware oogleden terwijl slaperig opkeek, toen hij een natte neus voelde op zijn gezicht en een snuffelend geluid hoorde.. Eerst dacht hij dat het Toby was, die een grap wilde uit halen maar toen hij beter keek, zag hij dat het een andere Pokémon was en schoot geschrokken overeind, terwijl hij een poging deed om op te staan maar hij viel weer terug op het gras. Hij veegde de natte substantie van zijn gezicht af en keek naar de Pokémon die hem had zitten besnuffelen.. Mark wist dat dit een Ninetales was, gezien het feit dat hij een Vulpix had, had hij zich meteen verdiept in de Evolutie lijn en hij had dit meteen een mooie en Coole Pokémon gevonden. Nu pas zag hij dat de Ninetales een Pikachu op haar rug had… Toby? Nee, die zat bij een Pechabessen struik, bessen te eten samen met Flynn,
Maar Zoey echter, was nieuwsgierig komen kijken naar wat er gaande was maar twijfelde, of ze nu wel dichterbij moest komen omdat ze het niet helemaal vertrouwde, Mark stak zijn hand, gebiedend naar de Vulpix uit, die toen de stap zette om op haar soortgenoot af te lopen. “Vulpix! Vul!” piepte ze toen enthousiast. “Goed zo, meid.” Mark kwam overeind en keek even achterom, om toen een veel oudere jongen, dan zichzelf te ontdekken… Was hij soms blind geworden of zo? Opdat moment schrok hij op, toen hij twee paar pootjes op zijn blote schouder voelde, “Pikapi!” riep de Pikachu met een grijns en keek grijnzend naar Mark, terwijl Toby van zijn schouder op zijn hoofd klom. “…Uhm hey,” begon Mark toen met een scheve grijns op zijn gezicht, terwijl hij de man aankeek en keek vanuit zijn ooghoeken naar het litteken op zijn linkerschouder. Hij schaamde zich ervoor dat dat litteken zo groot was en legde er vervolgens een hand op zijn schouder en keek afwachtend naar de jongen.. of hij iets ging zeggen.

+1

Wat Ryota al dacht, gebeurde. De jongen werd gewekt door Shuri, die nog steeds druk snuffelend over zijn gezicht ging. Ze stopt echter toen de jongen probeerde op te staan, maar terug op het gras terechtkwam. Niet veel later kwam de Vulpix van de jongen tevoorschijn en ging nieuwsgierig op Shuri af. Twijfelend, dat wel, maar toen haar trainer zijn hand uitstak, durfde ze echt contact te leggen met haar evolutie. Shuri had, in tegenstelling tot de Vulpix, geen moeite met het contact. Ze reageerde vrijwel meteen op haar soortgenoot en zorgde ervoor dat ze het gesprek op gang kreeg. Natuurlijk had Ryota geen flauw benul over wat zijn pokémon nou allemaal zei, dus richtte gauw zijn aandacht op iets anders. Hij merkte dat de jongen nu naar hem keek, maar in eerste instantie viel zijn blik op de Pikachu die bij hem zat. Kikaru? Nee, die kwam nu naar hem toegelopen, omdat het gesprek van de twee andere pokémon hem waarschijnlijk niet interesseerde. Wat toevallig. Deze knul had een Vulpix EN een Pikachu? Een kleine grijns vormde zich om Ryota's lippen.

“… Uhm hey,” weerklonk toen de stem van de jongen. Ryota richtte zijn blik weer op hem, terwijl hij hurkte en Kikaru een aai over zijn bol gaf. Vervolgens gaf hij een knik naar de jongen ter begroeting. ''Het spijt me dat Shuri je wakker heeft gemaakt. Hopelijk ben je niet erg geschrokken?'' grinnikte hij. Vanuit zijn ooghoek zag hij dat de jongen zijn hand op zijn linkerschouder legde, waardoor hij het litteken dat erop zat ook wist op te merken. Even vroeg hij zich af hoe een klein jochie al aan zo'n groot litteken kwam, maar hij besloot er niet naar te vragen. Dat was ten eerste niet netjes en hij wilde niet al te nieuwsgierig overkomen. ''Ik ben trouwens Ryota. Ryota Hotaka,'' stelde hij zichzelf toen maar voor en plofte toen eindelijk op het gras neer. Zijn benen legde hij zo neer dat het leek of hij in de kleermakerszit zat, maar voordat het ook maar leek dat hij zo zat, had hij zijn armen erom heen gewikkeld en met zijn linkerhand zijn rechterpols vast. Kikaru besloot op dat moment om even gedag te zeggen tegen de andere Pikachu. Ryota keek hem glimlachend na. ''Dit is de eerste keer dat ik iemand ontmoet die bijna dezelfde pokémon heeft als mij,'' grinnikte de man vervolgens, waarna hij even richting de jongen keek. Hopelijk had hij er geen problemen mee dat Ryota erbij kwam zitten. Hij zag het namelijk niet zitten om bij de andere menigte een plekje te gaan zoeken.

+2

De jongen zag dat de man had geknikt als begroeting, wat voor Mark een teken was om een vriendelijke glimlach op te zetten. Hij voelde zijn Pikachu op zijn hoofd bewegen en richtte zijn blik op de man, ''Het spijt me dat Shuri je wakker heeft gemaakt. Hopelijk ben je niet erg geschrokken?'' sprak de man toen grinnikend, waarbij Mark nu breed begon te grijnzen. “Een klein beetje maar,” grinnikte Mark, hij vond het wel komisch en zo te horen Toby ook, die op zijn hoofd zat te grinniken, vervolgens pakte hij het flesje water op die nog op de grond lag. De jongen keek de man aan terwijl hij een slok water nam uit zijn flesje, waar nog wat water inzat, ''Ik ben trouwens Ryota. Ryota Hotaka,'' had Ryota toen gezegd. Opdat moment verslikte Mark zich in het water en begon te hoesten. Toby sprong via zijn schouder op de grond en hield zijn kopje schuin zodat zijn rechteroor rechtop bleef staan, “Pikapi?” De jongen keek zijn Pikachu aan toen de hoestbui voorbij was maar zag de brede grijns op zijn snoet, Mark besloot er geen aandacht aan te besteden. “Sorry.. Ik ben Mark. Mark Evans en dit is me maatje Toby,” Zei Mark met schorre stem en schraapte zijn keel terwijl hij op de Pikachu voor hem wees. Hij had echter niet gezien dat Ryota was gaan zitten, dus besloot Mark maar zijn voorbeeld te volgen en naast hem komen te zitten, “De andere twee zijn Zoey en Flynn de Squirtle, “vervolgde Mark terwijl hij op de Vulpix bij de Ninetales aan wees en op Squirtle die nu op hen afkwam lopen, “Pika!” begroette de Pikachu, Ryota vrolijk. Daarna liep hij naar zijn soortgenootje toe en ging voor hem zitten met een scheve grijns. ''Dit is de eerste keer dat ik iemand ontmoet die bijna dezelfde Pokémon heeft als mij,'' hoorde hij Ryota grinnikend zeggen, dit deed Mark grijnzend opkijken en keek hem recht aan,” Cool, er zijn ook niet zoveel mensen met Ninetales, toch?... ik bedoel..” begon Mark en keek naar Zoey, dit was eigenlijk de eerste keer dat de Vulpix niet achter hem zat verscholen maar gewoon naast een Pokémon zat en niet angstig terug was gedeinsd…

+1

Het leek erop dat de jongen het niet erg vond dat Ryota hem gezelschap hield. Hij had het blijkbaar ook niet erg gevonden dat Shuri hem had gewekt, aangezien hij breed begon te grijnzen en grinnikend vertelde dat hij niet heel erg geschrokken was. De jongen verslikte zich echter in zijn water toen Ryota zich had voorgesteld. “Sorry.. Ik ben Mark. Mark Evans en dit is me maatje Toby,” sprak Mark weer toen hij was bekomen en kwam naast hem zitten. De man richtte zijn blik op de twee Pikachu, maar luisterde aandachtig naar de twee andere namen. Toby, Zoey en Flynn, huh? ''Deze Pikachu hier heet Kikaru,'' sprak Ryota, ''En Shuri heb je al ontmoet,'' lachte hij. Mark reageerde uiteindelijk op zijn opmerking, maar zijn stem stierf na een tijdje weg. Hij wist waarschijnlijk niet zeker of er inderdaad maar weinig mensen waren met een Ninetales. Ryota glimlachte licht en plaatste zijn rechterhand achter zijn hoofd. ''Dat kan kloppen. Ik ben eigenlijk nog nooit iemand tegengekomen die ook een Ninetales had,'' sprak hij. Dat was misschien ook heel logisch, want hij had het laatste jaar doorgebracht in Unova. Daar mochten Kanto pokémon niet komen. Natuurlijk kon hij Kikaru hier niet achterlaten, dus had hij de Pikachu stiekem meegesmokkeld naar die regio. Misschien was dat ook wel beter, want hij was al zijn pokémon daar verloren op bijna elke manier mogelijk. De rest van de jaren die hij hier had doorgebracht.. Tja, hij lette daar eerst gewoon niet op.

''Shuri en Zoey kunnen het goed met elkaar vinden,'' merkte de man uiteindelijk op. Hij was blij dat Shuri een vrolijke en lieve pokémon was gebleven, zelfs na haar evolutie. Ze had er ook geen moeite mee gehad weer met hem te reizen, ondanks het feit dat ze een heel jaar bij Hiroshi had gewoond. Dat bewees ook maar weer dat sommige banden niet gauw braken. ''Hoe lang heb je Zoey al, Mark?'' besloot hij toen maar te vragen. Hij was eerlijk gezegd ook nieuwsgierig naar hoe de jongen aan de Vulpix kwam. Iedere trainer had een verhaal en iedere pokémon van die trainer ook. Sommige pokémon mochten dan zo gevangen zijn, meestal zat er meer achter. Dat wist hij uit ervaring. Kikaru en Shuri had hij ook niet per toeval ergens gevangen. Toch was er meteen een klik tussen hen, die steeds verder groeide. Stiekem was dat hetgeen waar Ryota zo van hield. Het ging er bij hem niet om wie nou sterker was, of wie de mooiste aanvallen kon uitvoeren. Het ging hem om de vriendschappen tussen trainer en pokémon.

+2

''Dat kan kloppen. Ik ben eigenlijk nog nooit iemand tegengekomen die ook een Ninetales had,'' had Ryota geantwoord. Mark keek had hem aangekeken en geknikt, “Komt dan misschien omdat we gewend zijn ze elke dag te zien. Ik bedoel maar, “ reageerde Mark en keek met een schuine blik naar de Vulpix en Ninetales, die naast elkaar zaten. Dit maakte hem tevreden, dat Zoey eindelijk contact durfde te leggen met andere Pokémon, buiten de zijne dan. Maar dat bewees dus toch dat het gewerkt had, om toch haar gang te laten gaan met Toby en Flynn. Gelukkig vond ze Shuri niet zo eng en was zij de aanwezigheid van Toby zo erg gewend dat ze, de Pikachu van Ryota, Kikaru, waarschijnlijk niet eens had gezien. Misschien konden ze dan over een paar weken eindelijk hun training starten.. dat terzijde, hij was in gesprek met Ryota. Op dit moment wilde hij Zoey even alleen laten, het was goed voor haar om even alle negatieve gedachtes uit te kunnen bannen en eventjes zichzelf te zijn, iedereen had dat op zijn tijd nodig, zelfs Zoey. Nadat gedacht te hebben richtte, hij zijn volle aandacht op Ryota.

''Shuri en Zoey kunnen het goed met elkaar vinden,'' klonk de stem van Ryota en Mark keek hem aan, terwijl hij een brede glimlach opzette, ”Eerlijk gezegd ben ik er daar best verbaasd over. Want meestal geeft ze zich niet meteen open aan vreemde Pokémon,” floepte Mark eruit en keek geschrokken opzij. Maar het was wel waar, hij wilde het graag aan iemand kwijt maar had niet echt de moeite genomen om hulp te zoeken. Ryota leek hem wel oké, maar of hij het aan wilde horen was een andere vraag, maar niet geschoten is altijd mis, dus moest hij gewoon die stap zetten en niet angstig terug deinzen.. toch twijfelde hij, ook al had het hem erg geraakt dat er zulke mensen rondliepen. Uiteindelijk durfde hij Ryota weer aan te kijken, ''Hoe lang heb je Zoey al, Mark?'' vroeg Ryota toen nieuwsgierig. Mark beet even op zijn onderlip, terwijl hij hulp zocht bij Toby die zich even omdraaide en toen een kort knikje gaf.
“Oké.. Ik heb Zoey nu ruim twee maanden of zo..” begon Mark en hield zijn blik strak op het gras gericht, want het maakte hem nog steeds kwaad, terwijl hij zijn handen balde tot vuisten,” Ik heb haar een soort van gered op Seafoam Islands, van een trainer die haar opzettelijk had verwond. Ik heb haar weer op de been gekregen, ook al was ik zelf niet helemaal in orde, maar het is me wel uiteindelijk gelukt.” Mark zweeg na zijn verhaal, die herinnering was best een klap voor hem geweest, maar nog erger.. het had het leven van een Pokémon op zijn kop gezet en dat vond hij velen malen erger. Hij hield even veel van zijn Pokémon, maar toch waren er nog twee mensen belangrijker.. Silvia, zijn zusje en zijn allerbeste vriend Erik..

+2

”Eerlijk gezegd ben ik er daar best verbaasd over, want meestal geeft ze zich niet meteen open aan vreemde Pokémon,” reageerde Mark weer. Ryota keek de jongen fronsend aan. Was Zoey dan een verlegen pokémon? Op dat moment merkte hij dat Mark hem geschrokken aankeek. Ryota vroeg zich af wat er aan de hand was, maar besloot hier niet op in te gaan. Misschien had hij inderdaad gelijk gehad over het feit dat er een verhaal achter zat. “Oké.. Ik heb Zoey nu ruim twee maanden ofzo..” mompelde de jongen toen, waardoor Ryota zijn blik nu op hem richtte. Mark staarde stug naar het gras en had zijn handen tot vuisten gebald. Vervolgens vertelde hij het verhaal van zijn bezoek op Seafoam Islands, waar hij de Vulpix had gered van een trainer. Ryota, die tijdens het luisteren zijn ellebogen op zijn knieën had laten rusten en zijn handen in elkaar gevouwen voor zijn mond had geplaatst, slikte even en liet zijn blik glijden naar de Vulpix. Hij wist niet precies wat Zoey allemaal had meegemaakt door die trainer en waarvan Mark haar nou had gered, maar hij wist wel dat het de oorzaak was voor de 'verlegenheid' van haar. Had ze alle vertrouwen in anderen hierdoor verloren?

Ryota richtte zich weer tot de jongen naast hem. Het was wel duidelijk dat hij er ook mee zat. Dat kon Ryota hem ook niet kwalijk nemen, want hij vond het ook een lage streek van die trainer, maar het was niet de bedoeling dat Mark er net zo over dacht als Zoey. Hoe moest de Vulpix anders haar vertrouwen weer terug krijgen? ''Leef niet in het verleden,'' sprak de man hardop. ''Dan heb je geen toekomst,'' vervolgde hij. Vervolgens leunde hij achterover en liet hij zijn ellebogen op het gras achter zich rusten. ''Zoey heeft een trainer nodig die sterk in zijn schoenen staat. Iemand die haar een extra duwtje in de goede richting geeft,'' sprak hij weer en wachtte even. ''Het lijkt me handig als je haar meer vreemdelingen laat ontmoeten. Shuri is een mooi begin, maar het moet ook mogelijk zijn met pokémon die niet van jou zijn en niet van dezelfde soort. Denk je dat je dat lukt?'' Ryota keek de jongen vragend aan, maar met een scheve glimlach. Hij wist niet hoe het voelde om in Mark zijn schoenen te staan en om te zorgen voor een Vulpix die niet met anderen durfde om te gaan. Toch wist hij pertinent zeker dat dit de beste uitkomst was.

+2

''Leef niet in het verleden,'' hoorde hij Ryota toen zeggen, waarbij hij Ryota toen aan had gekeken maar bleef zwijgen, hij wist niet zo goed wat hij moest denken of zeggen want hij had zich inderdaad afgesloten van de buiten wereld, en geleefd in zijn eigen wereld. ''Dan heb je geen toekomst,'' had hij toen vervolgd, Mark reageerde nog steeds niet. Waar hij bang voor was, gebeurde. Hij moest toegeven dat hij in de afgelopen weken zichzelf was verloren, vanwege de gebeurtenissen op Seafoam Islands, de heimwee die hij voelde naar Erik en zijn zusje, de enorme teleurstelling in de Contest. Steeds had hij zich voorgenomen om zichzelf positief op te stellen, maar het verdriet die hij voelde voor Zoey had hem veranderd, hij had vanaf het begin, Danny in vertrouwen moeten nemen maar, dat had hij niet gedaan. Hij durfde niet naar huis, uit angst dat zijn moeder hem als een baby zou behandelen en allemaal dankzij een idioot, die de kijk op de wereld had verpest, voor hem en Zoey. Niet dat hij bang was voor vreemdelingen of zo, maar het had hem wel de ogen geopend, dat er zulke mensen waren. En dat kwam als een donderslag, erg hard maar geruisloos aan. Mark schudde de gedachtes van zich af en bleef zwijgend naar Ryota’ s woorden luisteren, ''Zoey heeft een trainer nodig die sterk in zijn schoenen staat. Iemand die haar een extra duwtje in de goede richting geeft.” Ryota stopte even met praten en vervolgde toen; “Het lijkt me handig als je haar meer vreemdelingen laat ontmoeten. Shuri is een mooi begin, maar het moet ook mogelijk zijn met pokémon die niet van jou zijn en niet van dezelfde soort. Denk je dat je dat lukt?'' had hij toen gezegd. Mark knikte enkel, wetend dat hij gelijk had, maar hoe wilde hij Zoey helpen als hij zichzelf kwijt was geraakt? Eerst moest hij zichzelf terug zien te vinden, maar hoe wilde hij doet doen? Precies, hij wist alleen niet hoe…

Opdat moment keerde hij weer terug en keek Mark in de goudbruine oogjes van zijn Pikachu. Die met zijn voorpootjes tegen zijn knieën leunde, “Pika,” zei Toby met een bezorgde ondertoon in zijn stem. De jongen wreef in zijn ogen, om tot de ontdekking te komen dat ze vochtig waren.. had hij nou zitten huilen? Toby sprong op zijn knieën, terwijl hij met zijn voorpootjes tegen zijn gezicht, aan ging leunen en met zijn achterpoten op zijn knie bleef staan. Hij drukte zijn hoofdje tegen de wang van Mark aan. “Jullie hebben gelijk,” zei Mark met zachte trillende stem. Het had hem eerder opgelucht dan dat hij zich ervoor schaamde, ook al trilde zijn handen vreselijk toen hij Toby over zijn hoofdje aaide. “Dankjewel Ryota,” voegde Mark er vlug aan toe..

Vond deze post en de bovenstaande eigenlijk beide +2,5, dus maak ik er hier +3 van (:

Mark had de hele tijd zwijgend naar zijn woorden geluisterd. Toch wist Ryota gewoon zeker dat de jongen écht zijn woorden in zich had opgenomen. Niet alleen omdat Mark zijn aandacht toch op hem gericht leek te hebben, maar ook omdat er een paar tranen over zijn wangen gleden. Een kleine glimlach verscheen op Ryota's gezicht. Ondanks dat het misschien verkeerd was dit te voelen, kreeg hij een nostalgisch gevoel bij het zien van Mark. Iedereen moest op den duur leren dat het leven niet alleen over bloemetjes en bijtjes ging. Dat het leven ook hard aan kon komen en dat er zowel lief en leed te vinden was op deze wereld. Het ging echter niet om de omvang van het probleem die je had, maar of je wel of niet de kracht had die te overstijgen, hoe moeilijk het ook leek of was. Eerlijk gezegd deed Mark hem wel een beetje aan zichzelf denken. Daardoor had Ryota er alle vertrouwen in dat de jongen wel zelf op kon staan na zijn val. “Jullie hebben gelijk,” weerklonk Mark zijn stem uiteindelijk. “Dankjewel Ryota.” Ryota's kleine glimlach werd langzaam breder. Vervolgens schudde hij lichtjes zijn hoofd, om aan te geven dat Mark hem niet hoefde te bedanken.

In de tussen tijd was ook Kikaru naar Zoey gelopen om te proberen een gesprek te voeren. Hij had alles van daarnet opgevangen en begrepen dat de Vulpix niet zo gauw met vreemden praatte. De Pikachu wilde weten of ze wel open tegen hem was, aangezien de jongen ook een Pikachu had en Zoey al kennis had gemaakt met zijn 'nieuwe' reisgenoot Shuri. Misschien had de Ninetales al wat gezegd over hem tegen Zoey? In ieder geval was hij gewoon niewsgierig naar wat de reactie was van de Vulpix, maar ook die van Shuri leek hem wel te interesseren. Zoveel trokken de twee pokémon namelijk nog niet op, omdat ze net weer herenigd waren. En voorheen... Voorheen hadden ze niet echt tijd om met elkaar om te gaan. Shuri was gewond en Ryota hielp haar toendertijd weer op de been. Dat was alles. 'Hallo,' groette Kikaru vriendelijk toen hij eenmaal in de buurt was.

OOC: Zo, ik heb mijn Nederlands geoefend, vind ik. Hoop dat je er iets mee kunt xD

+1

Mark veegde met de rug van zijn hand zijn ogen droog, terwijl Toby zich op zijn schoot genestelde en zich oprolde tot een balletje maar keek schaapachtig van Ryota naar Mark. “Ik moet toegeven dat ik mezelf niet helemaal was,” mompelde Mark net verstaanbaar terwijl hij de Pikachu over zijn ruggetje aaide. “En Toby heeft het al die tijd aangevoeld, “ voegde Mark eraan toe, terwijl het wezentje op keek bij het horen van zijn naam en vervolgens zijn ogen sloot, “Pika-pika,” zei de Pikachu en kwam overeind. Het wezentje sprong van zijn schoot af en rende op de voetbal van Mark af.. De jongen zette een brede glimlach op. Toby.. was en is nog steeds altijd het zelfde gebleven, hoe moeilijk het ook voor hem was, het had hem ook flink geraakt maar toch was hij nog steeds dezelfde vrolijke Pokémon als vroeger.. hij kon een groot voorbeeld aan hem nemen, zoals hij dat deed bij Mitsu Hotaka maar nu wist hij zelf niet meer of hij nog wel een voorbeeld kon gebruiken voor zichzelf, al was het wel Mitsu die hem geïnspireerd had om een Pikachu te vangen en te trainen. Mark schrok op, toen hij een snuitje tegen zijn arm aanvoelde, het was Toby die hem breed grijnzend aankeek, hij had echter alleen zijn voetbal meegenomen en daagde zowel Mark als Ryota uit, ”Toby, we hebben ne-.. Oké dan!” De jongen kwam snel overeind en liep langzaam op de Pikachu af, die uitdagend op Ryota afrende en ook hem begon uit te dagen door de bal naar hem toe te rollen..


Zoey was languit gaan liggen naast Shuri en keek even zwijgend naar Toby en Mark, “Shuri? Zijn er veel mensen zoals Mark?" vroeg Zoey toen heel onverwachts, ze schrok even van zichzelf maar ze was nogal nieuwsgierig. Ze was nog altijd even bang voor mensen en Pokémon, maar als Toby en Mark in de buurt waren voelde ze zich op haar gemak.. Eigenlijk voelde ze zich nog steeds enorm schuldig vanwege de brandwond, die ze had veroorzaakt op zijn schouder het was nu wel een litteken maar toch. De Vulpix schrok op bij het horen van een stem 'Hallo,' het was de stem van Kikaru.. de reisgenoot… van Shuri? De Pikachu in kwestie leek haar wel oké. “Hallo,” reageerde Zoey teug met een vrolijke glimlach. Stiekem deed Kikaru haar aan Toby denken.. maar Toby was veel jonger dan Kikaru, dus dat idee boorde zich in de grond en dat maakte voor Zoey niks uit, Een Pikachu is een Pikachu…

+2

“Ik moet toegeven dat ik mezelf niet helemaal was,” sprak Mark, maar Ryota moest een beetje zijn best doen om het te kunnen verstaan. “En Toby heeft het al die tijd aangevoeld,” voegde de jongen eraan toe. Ryota grijnsde breed. Ook dit klonk hem bekend in de oren. Kikaru had ook altijd als eerste doorgehad dat er iets aan de hand was. Nu niet, het waren vast niet alleen Pikachu die zoiets konden aanvoelen, maar het gaf wel aan wat voor een band trainer en pokémon konden hebben. Ondertussen was Toby van Mark's schoot gesprongen en was hij de voetbal van de jongen gaan halen. Ryota had juist eerder verwacht dat de Pikachu alleen met zijn eigen trainer wilde ravotten, maar hij kwam ook hem uitdagen om mee te doen. Als zijn grijns nog breder kon worden, had hij dat gedaan. Hij kon zich namelijk herinneren dat hij af en toe met Mitsu en wat andere vrienden een echt potje voetbal speelden. Hij was dan meestal de aanvaller en zijn kleine zusje een verdediger. Natuurlijk was ze wel niet zo heel goed in het begin, aangezien ze bang was voor de bal. En met haar geluk kreeg ze de bal ook meestal tegen haar hoofd of iets dergelijks. Toch bleef ze telkens meespelen, zelfs al werd haar gezegd dat dat niet hoefde. Misschien moest hij toch wat eerder naar huis, maar hij kon het eerlijk gezegd ook niet laten om met Mark en Toby even een balletje te trappen.

''Heh, da's lang geleden. Ik speelde vroeger met mijn zusje en vrienden weleens, maar ik weet niet zo zeker of ik het niet verleerd ben,'' grinnikte Ryota en stond op. Vervolgens zette hij zijn rechtervoet op de voetbal neer en keek van Toby naar Mark. De jongeman liet zijn voet van de bal afrollen en plaatste hem eronder, waarna hij de bal als het ware naar boven duwde en hem een aantal keren zachtjes de lucht in schoot. Hij kon de bal in ieder geval nog hooghouden, dus zo moeilijk zou het niet voor hem zijn. Vanuit zijn ooghoek zag Ryota dat het gele wezentje op hem afsprong om de bal af te pakken. Jammer voor Toby, want hij had het al snel genoeg door om de bal weer te laten vallen en hem af te schermen met zijn been. De Pikachu leek het echter nog niet op te geven, maar Ryota ook niet. De man gaf de bal een draai en toen een zachte tik, waardoor hij met een klein boogje langs de pokémon af rende. Deze had een speelse grijns op zijn snoet staan en sprintte gauw achter de trainer aan. Gelukkig voor Ryota had hij nog een goede conditie, anders zou hij dit tempo waarschijnlijk niet lang meer aan kunnen. Zeker niet als hij de bal ook nog voor Mark moest afschermen...

“Shuri? Zijn er veel mensen zoals Mark?” De Ninetales keek verward naar de Vulpix en toen naar de jongen die met Ryota en Toby aan het spelen was. Aangezien haar trainer en Mark zijn pokémon geen problemen met hem hadden, gokte Shuri erop dat hij veel gaf om zijn vrienden en reisgenoten. 'Of er veel mensen zijn zoals Mark, huh?' herhaalde ze en dacht even na. Het antwoord was echter simpel en lag voor de hand. 'Nee. Er is er maar één zoals Mark,' antwoordde ze met een vriendelijke glimlach, waarbij ze Zoey aankeek. 'Net zoals er maar één Zoey is,' voegde ze er aan toe. Op dat moment kwam Kikaru erbij staan en werden de twee vriendelijk door hem begroet. Shuri groette net zo vriendelijk terug. De Pikachu leek zich al snel weer te ontspannen en ging naast haar zitten. De Ninetales glimlachte naar hem en hij glimlachte terug. Ze was allang blij dat hij naast haar was komen zitten en niet ergens ver weg, aangezien ze nog altijd een beetje vreemden waren van elkaar. 'Waar hadden jullie het over?' grijnsde Kikaru licht en keek van Zoey naar Shuri. 'Oh, gewoon,' grinnikte de Ninetales. 'Iets tussen meisjes.'

OOC: Godmode met toestemming.

+3

''Heh, da's lang geleden. Ik speelde vroeger met mijn zusje en vrienden weleens, maar ik weet niet zo zeker of ik het niet verleerd ben,'' sprak Ryota toen hij de bal van Toby had aangenomen. Mark grijnsde breed bij het horen dat Ryota het niet erg vond.. opeens voelde hij een opgewonden gevoel door zijn lijf heen razen, waardoor hij een lading energie door zijn lijf voelde gaan, alsof hij getroffen was door de bliksem. Voetbal was een van de dingen waarmee hij zijn verstand op nul kon zetten en gewoon achter de bal aan kon rennen. Even vertrok zijn gezicht toen hij herinnerde dat er kuilen waren in dit veld, gegraven door Diglett.. hij wilde niet dat Ryota of Toby gewond zouden raken, want sommige waren nog behoorlijk diep. “Jongens, wacht!” Mark stak zijn hand uit, maar liet die zakken toen hij dat gezicht van Toby zag.. die grijns.. die deed hem aan Erik denken. Mark keek naar beneden toen hij een pootje op zijn been voelde, Flynn wilde blijkbaar meedoen maar snel rennen kon het wezentje niet echt.. ”Kom, dan zijn wij een team!” Mark tilde het wezentje op en zette hem op zijn schouder neer, de Squirtle had een brede grijns op zijn snoet. De jongen keek even naar de bewegingen van Ryota.. iedereen had namelijk een zwakke punt en als je die kon vinden, kon je makkelijk door de verdediging heen breken. Bingo..!

Mark grijnsde breed, hij had hem kunnen vinden als hij er door heen kon komen want die van Toby wist hij makkelijk te doorbreken, maar Ryota zou een stuk moeilijker worden.. maar het was een spel en het ging niet om winnen, maar het plezier. Mark begon daardoor langzaam te lopen, wat in sprinten veranderde. Snel rende hij op de twee af, alleen zijn ogen gericht op de voetbal waardoor hij niet zag dat er een kuil vlak voor zijn voeten lag. Hierdoor verloor hij zijn evenwicht terwijl hij door zijn enkel ging en op de grond viel, Flynn tuimelde echter van zijn schouder af. “Verdorie, waarom liggen die kuilen hier eigenlijk, heb je niks Flynn?” mompelde Mark lichtelijk geïrriteerd, terwijl hij moeizaam overeind kwam en keek of de Squirtle niks had, die bevestigend knikte. Hij wilde net een stap zetten toen hij een scherpe pijn door zijn enkel voelde, maar negeerde dat gevoel, hij was van plan om Ryota in te maken en een klein beetje pijn zou hem daarbij niet tegen houden. Toen hij dichtbij genoeg was draaide hij zijn lichaam zo, dat hij de voetbal onder de voet van Ryota af kon pakken.. maar hoe snel zou Ryota zijn aanval kunnen ontwijken..?

Zoey luisterde aandachtig naar de woorden van Shuri.. Er waren maar een Mark en Zoey, huh? Mark was sowieso al een uniek iemand, niemand kon hem nadoen.. ondanks dat hij nog steeds heel erg down was, bleef hij toch vrolijk. Toby had haar uitgelegd dat voetbal een ding was, waar hij zich zo op kon concentreren dat hij daardoor weer vrolijk werd maar zo snel liet hij zijn gevoelens niet zien. Ergens vond ze dat Toby beter zijn best kon doen, want het leek haar dat hij hem het langst kende, op Flynn na dan. Nadat gedacht te hebben zette de Vulpix een brede glimlach op en wendde zich tot de Ninetales en Pikachu. Zoey wilde de twee dolgraag vertellen over Mark, maar wist niet zo goed waar ze moest beginnen.. Toby was daar makkelijker in dan zij. Zoey keek op bij het horen van Kikaru’s stem maar kreeg niet echt mee wat hij zei, Maar Shuri was haar al voor met antwoorden; 'Oh, gewoon, Iets tussen meisjes.' Zoey begon daardoor te grinniken. Ja, ze wist het zeker.. Ze voelde zich op haar gemak bij Shuri, net als bij Mark..

+3

Toby deed zijn best om het voorwerp van Ryota te stelen, maar de jongeman was hem steeds te snel af. Telkens als hij bijna de bal binnen handbereik had, wist zijn tegenstander hem weer een klein tikje te geven en van hem weg te draaien. De Pikachu besloot er uiteindelijk genoeg van te hebben en het op een andere manier te proberen. Hij sprong tegen Ryota's been aan en hupte toen wat verder naar boven, om zichzelf vervolgens te lanceren richting de bal. Hierdoor kopte hij de bal weg, maar viel zelf tegen de grond aan. Toby kwam recht en schudde lichtjes zijn hoofd, beseffend dat dat wellicht niet zo'n goed idee was. In de tijd dat hij zich moest hervatten, had Ryota de bal alweer bemachtigd en keek hem met een grijns aan. Koppig als hij was, besloot hij het weer op de oude manier te proberen. Hij was namelijk nog lang niet moe en kon veel hebben. Daarbij wilde hij koste wat het kost die bal wegkrijgen van de jongeman.

Vanuit zijn ooghoeken zag Ryota dat Mark was gevallen, maar de jongen stond gelukkig zelf alweer op. Even vroeg hij zich af of de jonge trainer niks had opgelopen, maar deze stond al snel achter hem om de bal af te pakken. Dit ging echter te snel voor de man om ook nog eens de bal weg te trappen, dus had Mark zonder problemen het voorwerp van hem afgepakt. ''Drie tegen één?'' grijnsde Ryota weer, terwijl hij van Flynn naar Mark en toen naar Toby keek. Hij was sterk in de minderheid als de Pikachu inderdaad bij zijn eigen trainer hoorde, zoals de Squirtle deed. Niet dat het veel uitmaakte, want Flynn kon toch niet zo hard lopen. Gelukkig had Mark daarnet wel een oplossing gevonden, zodat het blauwe wezentje toch nog mee kon doen, wilde hij nog steeds meespelen. Ryota richtte zijn blik weer op het ronde voorwerp dat nu voor Mark's voeten lag. No way dat hij zich nu al liet inmaken, zou oud was hij nou ook weer niet, toch?

'Denkt hij nou werkelijk te kunnen winnen van een jonger iemand?' lachte Kikaru bij het zien van het spel dat de anderen deden. 'Hij doet het anders vrij goed,' reageerde Shuri daar weer op en keek even naar de Pikachu naast haar. 'Ik bedoel maar, hij staat daar in zijn eentje,' voegde ze eraan toe, doelend op het feit dat Ryota geen hulp had en Mark zijn Pikachu wel mee deed. Kikaru had een grijns om zijn lippen gevormd, maar zei verder niks om ertegen in te gaan. In plaats daarvan richtte hij zich op Zoey. 'Wat voor een soort jongen is Mark, Zoey?' vroeg hij aan de Vulpix en negeerde de vragende blik van Shuri. Noem hem nieuwsgierig, maar zulke dingen boeide hem. Waarschijnlijk wilde de Ninetales het ook graag weten, maar was zij zo beleefd het niet te vragen. Kikaru lette ook wel op zijn woorden, maar hij was lang niet zo terughoudend als Shuri en dat was af en toe wel een pluspunt als je het hem vroeg. Hoe kwam je anders iets te weten over iemand anders?

OOC: Godmode met toestemming.

+3

''Drie tegen één?'' De jongen stopte het voorwerp met zijn voet en grijnsde breed, toen hij tegenover Ryota en Toby stond en de Pikachu vragend naar Flynn, Mark en Ryota keek. Mark grinnikte, “Wie zegt dat?” reageerde Mark lachend, Toby staarde hem nog steeds niet-begrijpend aan maar begreep uiteindelijk waar Mark op doelde. Toby stormde letterlijk op hem af, wat helaas niet werkte.. Mark schoot de bal omhoog en ving hem op, met zijn borst terwijl hij hem naar Ryota wilde passen maar bedacht zich dat hij de tegenstander was met Toby, “Jammer joh!” riep Mark triomfantelijk naar Toby en Ryota maar vergat dat Toby het waarschijnlijk niet op zou geven…oeps! Hij moest snel iets verzinnen. De Pikachu kwam echter alweer aanrennen, hij wist niet of zijn enkel dit vol kon houden maar dat boeide hem niet, vervolgens gaf hij de bal een keiharde trap zodat die over Toby heen vloog en wat verderop op en neer bleef stuiteren en vervolgens rollend tot stil stand kwam, Mark passeerde hem door langs de Pikachu af te lopen.. alleen nu was het de vraag of hij de bal op tijd zou bereiken.. want groot tegen klein.. groten waren meestal sneller dan kleintjes, maar hé! Hij mocht niet opgeven, dat had hij Toby aangeleerd en nu mocht hij niet zijn zelfvertrouwen verliezen. Maar hij was toch te langzaam, in de tussentijd dat hij dat had gedacht, had Toby de voetbal al bereikt en rende naar Ryota toe om hem vervolgens de bal toe te passen. Oh god, dit zou hem niet een tweede keer lukken, niet in zijn conditie, althans. Mark leunde met zijn handen op zijn knieën en probeerde zijn ademhaling op peil te krijgen. Hij moest eigenlijk iets drinken maar zijn rugzak lag te ver weg.. misschien moest hij tegen Ryota zeggen dat hij… waar sloeg dit op! Hij was geen watje en dat was hij niet van plan om te worden ook.. hij rende opnieuw op de twee af. Terwijl Flynn een brede grijns opzette.. deze jongen wist werkelijk niet van ophouden..


Zoey luisterde naar het gesprek tussen Kikaru en Shuri en begon te grinniken, “Volgens mij kan Ryota hen wel makkelijk aan. Die twee zijn de hele morgen al bezig en Mark zelf is nog niet helemaal in orde,” ging Zoey mee in het gesprek. Alhoewel.. Zoey had gezien dat hij zijn arm weer normaal kon bewegen maar hij kon het ook spelen dat het goed ging.. want volgens Toby was hij altijd koppig als het ging om zichzelf. Terwijl haar ogen nog steeds gericht op Toby stonden, die de bal naar Ryota had gekopt en nu iets verder door was gelopen. Schrok de Vulpix op bij het horen van de stem van Kikaru, 'Wat voor een soort jongen is Mark, Zoey?' Zoey keek hem aan en dacht na over haar antwoord.. één ding was wel zeker, Mark was een zorgzame en lieve jongen maar toch ook heel erg onzeker over zichzelf, zo had Zoey hem gezien, tot nu.. ja dat was haar antwoord voor Kikaru. Zoey kwam overeind en richtte zich tot Kikaru, ”Mark is een hele lieve en zorgzame jongen maar kan soms toch wat geïrriteerd zijn door Flynn,” zei Zoey en keek daarbij naar de grond.. daarmee doelde ze op het feit dat Flynn hem nog weleens behoorlijk op zijn zenuwen kon werken. “maar geduldig is hij wel, elke andere trainer zou Flynn achtergelaten hebben omdat hij vervelend kan zijn,” voegde Zoey er nog snel aan toe, maar keek daarbij toch wat serieuzer uit haar ogen. Hopelijk was het duidelijk genoeg.. want veel over Mark wist ze niet echt. Toby wel, maar hé.. die kende hem al 5 jaar.

+2

“Wie zegt dat?” lachte Mark. Ryota keek hem vragend aan, maar toen hij Toby op de jongen af zag stormen, kreeg hij door wat de bedoeling was geweest. Ironisch. Hij had net de bal afgeweerd voor zijn teamgenootje? De Pikachu deed een aantal pogingen om de bal af te pakken, maar dat mislukte alweer. Ryota keek lachend toe hoe Toby het iedere keer weer probeerde. Niks kon het wezentje ook maar stoppen, of wel? Net op dat moment scheen het gele wezentje weer in balbezit te zijn. Mark had de bal van hen weg getrapt, in een poging zijn Pikachu weg te houden van het voorwerp, maar dat was niet zo'n goed idee van hem geweest. Het was wel duidelijk dat Toby een stuk sneller was dan Mark, niet alleen omdat hij kleiner was, maar ook omdat hij waarschijnlijk vaker en veel rende. Dat merkte de man wel aan zijn eigen pokémon. Kikaru had een behoorlijk goede conditie opgebouwd in al die jaren en ondanks het feit dat hij nu niet zo heel veel meer ging ravotten, was hij waarschijnlijk nog altijd één van de beste sprinters uit het groepje pokémon die Ryota kent. Vanuit zijn ooghoeken zag hij de Pikachu op hem afkomen om de bal toe te spelen. De jongeman nam hem aan en keek uitdagend richting Mark, die voorovergebogen adem probeerde te halen. Ryota wachtte simpelweg. Toen hij merkte dat de jongen er weer tegen aan kon gaan, nam hij een alerte houding aan, met de voetbal nog steeds onder zijn voeten.

Kikaru en Shuri luisterde aandachtig naar de woorden van Zoey. Vervolgens begon de gele pokémon weer lichtjes te glimlachen. 'Weet je, zo ken ik er nog één,' mompelde hij, maar het was net hard genoeg voor de andere twee om te horen. De Ninetales keek hem vragend aan. 'Hoezo? Jij was toch de enige pokémon van Ryota? Ik moet nog zien dat jij irritant bent,' reageerde ze. Kikaru schudde zachtjes zijn hoofd en richtte zich op Shuri. 'Ik heb het niet over Ryota, maar over Mitsu. Je kent haar toch wel? Het zusje van Ryota. Ze heeft een koppige Jolteon. Ik heb hem een paar keer ontmoet en ik vraag me af waar ze het geduld vandaan haalt,' legde hij weer uit. Taka had hem behoorlijk geïrriteerd bij de keren dat hij de pokémon had ontmoet. Hij kon toch beter optrekken met zijn zusje en de Electabuzz van Mitsu. Toen hij zag dat de Ninetales hem had begrepen, richtte hij zijn blik op Mark. Niet helemaal in orde? Bedoelde ze soms.. Dat litteken op zijn schouder? Kikaru kneep zijn ogen samen tot spleetjes, in de hoop dat hij zo beter kon zien. Het leek de jongen niet echt te irriteren... Of wel?

+2

Mark rende regelrecht op Ryota af, met een brede grijns op zijn gezicht, nu was het de vraag of de man er in zou trappen.. want halverwege was het de bedoeling om een schijnbeweging te maken maar door de val van daarnet had hij last van zijn enkel gekregen… dus of die schijnbeweging ging werken was een andere vraag. Flynn had echter een brede grijns op zijn snuit, het deed Mark goed om hem zo te zien want een beetje lachen op zijn tijd, kon wonderen verrichtten. Op dat moment hoorde hij de stem van Toby, ”Pika! Pikachu!” waarschuwend naar Ryota roepen, de Pikachu had dus duidelijk in de gaten wat hij wilde doen, verdorie. “Toby jij..!” grinnikte Mark en kreeg toen een plannetje.. terwijl hij breed grijnsde naar de Squirtle, “Flynn, ik wil dat je Toby gaat afschermen,” mompelde Mark tegen de Squirtle. Flynn knikte met een brede grijns en klom onhandig van Mark’s schouder af, snel waggelde hij naar Toby toe. Die hem breed grijnzend aankeek, de Pikachu wenkte naar hem. Flynn keek hem fronsend aan maar liep toen op hem af, “Wij twee gaan Mark een koud bad geven,” mompelde Toby tegen Flynn, die toen een brede grijns opzette, “Geef mij de bal, oké? Voegde de Pikachu er vlug aan toe en de Squirtle knikte. Hij draaide zich naar Mark toe, die aanstalten maakte om naar Ryota te rennen, maar toch vroeg Toby zich af of het goed met hem ging. Het was snikheet, de zon scheen volop en Mark had niet veel gedronken maar toch rende hij door alsof het zijn doel was om die bal af te pakken, Toby begon breed te grijnzen. Dit kon nog heel leuk gaan worden. Mark stond nu tegenover Ryota met een brede grijns.. wat zou hij doen..? de bal overschoppen naar Toby of.. Mark wachtte maar gewoon af. Zodra hij in beweging zou komen zou hij dat ook doen en elk onmogelijke beweging tegenhouden… voor zover hij dat kon.

'Weet je, zo ken ik er nog één,' hoorde Zoey Kikaru mompelen. De Vulpix richtte haar volledige aandacht op Kikaru, tot ze haar kop draaide naar Shuri. 'Hoezo? Jij was toch de enige Pokémon van Ryota? Ik moet nog zien dat jij irritant bent,' zei Shuri, De Vulpix keek de Ninetales verbouwereerd aan… dat klonk nogal gemeen! Zoey wilde nu ook weten wie de Pikachu bedoelde maar daar zou ze gauw achter komen, 'Ik heb het niet over Ryota, maar over Mitsu. Je kent haar toch wel? Het zusje van Ryota. Ze heeft een koppige Jolteon. Ik heb hem een paar keer ontmoet en ik vraag me af waar ze het geduld vandaan haalt,' had Pikachu toen gezegd. Zoey schrok even van die naam, die had ze eerder gehoord! Mark had het er weleens over met Toby dat hun twee een vriendschappelijk tegen haar wilde ofzo. De Vulpix stond op en liep naar de rugzak van haar trainer die achter hen lag, daar maakte ze met haar snuit het zijvakje open en ging met haar voorpootje in het vakje, om een foto eruit te grissen. Zoey liep met de foto’s terug naar Kikaru en Shuri waar ze de foto voor Kikaru neerlegde, op de achterkant stond een jonge Mark met een klein meisje met daarvoor een kleine jongen met een Pikachu, die ze niet kende, de Pikachu uiteraard wel. “Ik heb Mark weleens iets over haar horen zeggen,” zei ze toen zachtjes met haar blik op de foto gericht.. Mark had duidelijk een kleine zwak voor haar, daarmee doelde ze op het feit dat er kleine hartjes rondom haar hoofd was getekend.. ze wist niet helemaal zeker of Zoey dat wel aan Shuri en Kikaru moest vertellen… dus wachtte ze gespannen op het antwoord van de Pikachu..

+2

Ryota's blik schoot omhoog toen hij Toby waarschuwend naar hem hoorde roepen. Hierdoor merkte hij dat Mark op hem af kwam gerend en nam hij een alertere houding aan. Hij vloekte in zichzelf, omdat hij niet op was aan het letten. Was het dan echt zo lang geleden dat hij dit voor het laatst had gedaan? Het kon er toch niet aan liggen dat al die herinneringen weer boven kwamen? Daar lette hij niet eens op... Mark commandeerde zijn Squirtle dat hij de Pikachu moest afschermen. Stik. Nu kon hij de bal niet overspelen en moest hij zichzelf zien te redden. Een klein grijnsje kwam weer op zijn gezicht. De jongen moest hem niet onderschatten. Hij mocht dan wel al ouder zijn, hij had nog wel een paar truucjes in zijn arsenaal. Het duurde niet lang, of Mark stond vlak voor zijn neus. Ryota probeerde hem recht in zijn ogen te kijken, waarbij zijn mondhoeken nog meer omhoog krulde. Vervolgens maakte hij een schijnbeweging naar links, maar schopte hij de bal tussen de jongen zijn voeten door. Daarna rende hij naar rechts om het ronde voorwerp weer op te kunnen pikken en verder te rennen. Er was wel een nadeel aan zijn plan. Mark was kleiner dan hem en dat betekende meestal dat hij sneller was.

Kikaru en Shuri keken vragend naar de Vulpix, die op was gestaan en richting de tas van Mark was gelopen. Vervolgens kwam ze terug en toonde Kikaru een foto. De Pikachu nam hem aan en staarde ernaar, waarna hij vermaakt begon te lachen. Het leek er dus op dat Zoey's trainer een oogje had op zijn trainers zusje. Wat schattig. Ook Shuri begon te glimlachen bij het zien van de foto met hartjes erom heen. Ze herkende het persoon op de foto meteen, zelfs al had ze die maar een paar keer ontmoet als gewonde Vulpix. “Ik heb Mark weleens iets over haar horen zeggen,” sprak Zoey toen. Kikaru keek haar vriendelijk glimlachend aan. 'Ryo is van plan om hierna naar zijn zusje te gaan. We zijn net terug van een eenjarige reis door Unova. Ik denk dat Mark het niet erg zou vinden om mee te gaan?' vertelde hij en keek de Vulpix vragend aan. 'Vindt Ryota dat zelf dan niet erg?' weerklonk de stem van Shuri weer, waarop het gele wezentje zachtjes zijn hoofd heen en weer schudde. 'Hij zou dat juist gezellig vinden,' reageerde Kikaru, maar hield zijn blik nog steeds op Zoey gericht. Zodra zij reactie gaf, besloot hij naar Ryota te gaan om het voor te stellen. De Pikachu gaf de foto terug aan Zoey, hij was niet van plan die mee te nemen naar zijn trainer. Zo erg was hij nou ook weer niet.

Vanaf hier neem ik (Anja/Kean) het punteren over van Carla/Brendon, just so you know =) +2

Mark had een bredere grijns op zijn gezicht gezet, toen Ryota op leek te schrikken. Hij wilde net aanstalten maken om hem de weg te blokkeren, maar bleef echter staan toen door zijn enkel, een scherpe pijnsteek ging.
Eerst wilde hij het negeren door gewoon achter de man aan te rennen, toen hij de bal onder zijn voeten door speelde en de bal af te pakken van Ryota maar zijn voet wilde niet echt meewerken… en zo door spelen ging niet dat had hij al een keer gedaan en dat was geen pretje geweest. Even kneep hij zijn ogen samen en maakte toen aanstalten om erachter aan te gaan rennen, dit keer slomer dan eerst maar opgeven zat er echt niet in bij hem, al was zijn enkel gebroken of zwaar verstuikt.. voetbal was een deel van zijn leven, net als dat Toby en zijn andere Pokémon een deel van zijn leven was, zo gold dat ook voor voetbal. Mark zakte uiteindelijk uitgeput op de grond neer en deed zijn sportschoen uit en trok zijn sok ietsjes omlaag, zodat hij kon kijken of zijn voet in orde was. Toen hij keek, zag hij alleen dat zijn enkel ietwat dikker was dan normaal.. oeps. Die val had hem niet echt hard geleken ofzo…maar wat nu? Moest hij Ryota roepen en zeggen dat hij zijn enkel bezeerd had met die val? Oh god, waarom was hij zo slecht in toegeven… Hij deed zijn sok maar gewoon weer omhoog en zijn schoen aan. Niemand hoefde dit te weten, niet dat het op was gevallen dat hij was gaan zitten en naar zijn enkel had gegrepen.. of dat hij simpelweg Ryota niet was gevolgd om de bal af te pakken en was gaan zitten, voor een pauze.. kon het dan nog erger? Uiteindelijk stond hij moeizaam op en rende strompelend op Ryota af.


“ik wist niet dat Ryota en Mitsu broer en zus waren,” antwoordde Zoey met een vrolijke glimlach, “Ik denk niet dat Mark dat erg vind,” voegde ze er toen met een glimlach aan toe. Vervolgens richtte de Vulpix zich op de Ninetales die iets begon te zeggen, 'Vindt Ryota dat zelf dan niet erg?' Eerlijk gezegd vroeg Zoey het zich ook af, maar toen Kikaru uitlegde dat Ryota het zelf niet erg zou vinden, ontspande ze zich en langzaam opstond maar opschrok toen ze, opdat moment Toby en Flynn op hen af zag lopen. De twee hadden blijkbaar ergens veel lol over, Flynn en Toby lagen beide dubbel van het lachen. Zoey verstopte gauw de foto van Mitsu in Mark’s tas en ging toen nonchalant naast Shuri zitten, “Waren jullie niet voetballen met Ryota en Mark?” vroeg Zoey toen wat achterdochtig aan Toby, de Pikachu draaide zich om terwijl hij de tranen uit zijn ogen wreef. “Ik was er een beetje klaar mee,” grijnsde hij en Flynn grinnikte alleen maar. De Vulpix keek hen niet begrijpend aan, “En dan laat je hun twee maar in de steek, midden in een spel?” zei de Vulpix toen met samengeknepen ogen. Toby keek haar geïrriteerd aan maar zei verder niets.

+2

Ryota fronste licht toen hij de bal weer onder zijn voet had gestopt en keek achterom. Mark was uitgeput op de grond gezakt en had zelfs zijn schoen uitgedaan. Was er soms iets aan de hand? Had hij de jongen dan zo erg vermoeid? Hij voelde zelf ook wel dat hij moe begon te worden, maar iemand die bijna elke dag aan voetbal deed, zou toch meer conditie moeten hebben dan hem. Dat was gewoon een feit. Pas toen viel het hem in. Mark was daarnet gevallen. Hij had zich dus toch pijn gedaan, maar had gewoon verder gespeeld alsof er niets gebeurd was? Op dat moment kwam de jongen weer op hem af gerend, maar het zag er niet echt gezond uit. ''Gaat het wel?'' vroeg Ryota bezorgd en keek naar Mark zijn voet.

“Ik denk niet dat Mark dat erg vind,” reageerde Zoey, wat voor Kikaru het teken was om een stap richting zijn trainer te zetten. Toen merkte hij dat Toby en Flynn hun kant op kwamen en wilde hij er even mee wachten, maar besefte toen dat hij nog tijd genoeg had om die twee te leren kennen als ze meegingen naar Mitsu. 'Ik ben zo terug,' mompelde de Pikachu en sprintte richting Ryota. Shuri keek hem droog na, maar ving het gesprek tussen de Vulpix en de andere twee wel op. 'Ach, het ziet ernaar uit dat die twee er ook mee kappen,' mengde de Ninetales zich in het gesprek, terwijl ze haar blik op de twee trainers had gericht. Ryota stond nog steeds met het ronde voorwerp bij zijn voet naast Mark. Het zag er niet echt naar uit dat ze nog bezig waren met een spelletje. Daarbij liep Kikaru al op de twee af om het te verstoren, dus stopten ze sowieso al met voetballen, leek haar.

''Pikapi!'' Ryota keek vragend op, om tot de conclusie te komen dat zijn Pikachu weer naar hem toe was gelopen. Het leek echter of hij iets wilde zeggen, dus knielde de man naast hem neer. ''Pika, pikachu,'' sprak Kikaru weer, proberend uit te leggen wat zijn plan was. Zijn trainer leek het niet helemaal te begrijpen, maar toen het gele wezentje naar Mark wees, begon het hem te dagen. ''Oh! Je wilt Mark meenemen naar Mitsu?'' De Pikachu knikte hevig, waarna Ryota omhoog keek en Mark zijn blik probeerde te vangen. ''Als Mark er zelf geen bezwaar tegen heeft, vind ik het prima. Ik denk dat zijn voet er zelfs blij mee zal zijn,'' grijnsde de man. Of Mark hem wel vertrouwde was een tweede, maar ergens kreeg hij het gevoel dat de jongen er geen problemen mee had.

+1

Mark kwam langzaam tot stilstand en bleef even staan om Ryota aan te kijken. Hij moest toegeven dat het echt pijn begon te doen maar opgeven zat er nog steeds niet in voor hem. Uiteindelijk stopte hij maar met rennen/strompelen voordat zijn blessure erger zou worden, een zware verstuiking was wel voldoende in zijn leven, zo kon hij toch niet de bal van Ryota afpakken. Hij ging zo staan dat zijn zere voet wat minder belast werd en wilde net tegen Ryota gaan zeggen dat ze moesten stoppen voor nu.. toen hij Ryota recht aankeek die iets zei, ''Gaat het wel?'' hoorde hij hem zeggen, zijn stem klonk bezorgd. Mark wilde dolgraag ‘nee’ zeggen maar dat ene kleine woordje kreeg hij niet over zijn lippen, “Niet echt, “ besloot hij te zeggen en kneep zijn ogen dicht. Hij voelde een soort schaamtegevoel omhoog kruipen maar lang kon hij niet blijven staan en plofte neer op de grond en pakte tegelijkertijd zijn enkel beet. “ik kan, af en toe behoorlijk stom zijn,” mompelde Mark net verstaanbaar genoeg, tegen Ryota en keek expres van hem weg. Pas toen hij Kikaru op zijn trainer af zag lopen en Ryota naast het wezentje neer geknield zat, keek hij op. Het gele wezentje probeerde iets te vertellen aan zijn trainer, Mark kon niet echt thuis brengen wat de Pikachu van Ryota wilde, pas toen hij naar hem wees… werd hij bloednerveus, nerveuzer kon hij niet worden toen hij zijn naam en de naam van Mitsu hoorde vallen. Mark kwam heel moeizaam overeind en strompelde langzaam naar de twee toe zodat hij het laatste wat Ryota zei kon verstaan.. ''Als Mark er zelf geen bezwaar tegen heeft, vind ik het prima. Ik denk dat zijn voet er zelfs blij mee zal zijn,'' hoorde hij Ryota met een grijns zeggen. Mitsu? Wacht… wat? Was dit haar broer ofzo? Alhoewel.. hij was toch wel van plan om een keer langs te gaan bij haar… voor een gevecht, maar of dit nu een goed moment was…? Toby weigerde om te trainen.. Zoey had te weinig ervaring opgedaan en Flynn… tsja, die wilde gewoonweg wel trainen en sterker worden maar luisteren, ho maar. “Wie is Mitsu..? “ besloot hij toen zo nonchalant mogelijk te zeggen terwijl hij deed alsof hij zijn nagels bestudeerde en voelde dat hij knal rood werd, “Maar ik vind het geen probleem.. lijkt me gezellig,” voegde hij er met een flauwe glimlach aan toe.

Toby keek Kikaru na die van hen wegliep op weg naar Ryota en luisterde naar Shuri, 'Ach, het ziet ernaar uit dat die twee er ook mee kappen,' zei de Ninetales. Toby schudde met zijn hoofd maar Flynn keek hem even benauwd aan maar zei verder niets. “Wat gaat hij doen?” vroeg Flynn toen hij Kikaru naar Ryota zag lopen. Zoey legde in het kort aan Flynn uit wat Kikaru van plan was, waardoor Toby breed begon te grijnzen. “Dat kan nog leuk worden, hoe graag hij ook een gevecht met haar wil.. tis en blijft een angsthaast,” grinnikte hij maar Zoey keek hem boos aan. “Wie is hier de gene die angstig terugdeinst tijdens training, Mark zeker niet,” beet Zoey hem toe. Toby snoof, “Wat heeft dat ermee te maken!” snauwde Toby en deed een stap in haar richting maar Flynn kwam tussen beide, “Hou nou eens op jullie twee, het lijkt net alsof jullie een stelletje zijn met die meningsverschillen van jullie,” zei Flynn en keek beide even fel aan. Uiteindelijk draaide Toby zich met zijn rug om naar Flynn en Zoey, zodat Zoey boos naast Shuri ging zitten. Terwijl ze zowel Flynn als Toby negeerde die met het shirt van Mark naar de jongen toeliep.

-ik had echt de slappe lach toen ik dit schreefXDD-

Hm... moeilijk. Toch maar +2, ik vind het net geen 3 punten.

“Wie is Mitsu..?” weerklonk de stem van Mark, een vraag die Ryota had kunnen verwachten. Hij deed zijn mond open om te kunnen antwoorden, maar de jongen was hem voor en voegde nog iets toe aan zijn vorige zin. “Maar ik vind het geen probleem.. lijkt me gezellig.” Ryota zag dat hij verkleurde, maar hij besloot daar geen aandacht aan te besteden. Misschien schaamde hij zich wel voor zijn eerdere vraag, omdat het zo abrupt was? Ach, Ryota was hem die uitleg wel verschuldigd. Wie wilde nou mee naar iemand die hij niet eens kende? Het was op het moment echter wel verstandig, als ze bij Mitsu waren konden ze misschien iets aan de voet van Mark doen. Hij hoefde niet met die pijn rond te blijven lopen. ''Eigenlijk ben ik vandaag pas teruggekomen van Unova, daar heb ik een jaar rondgelopen,'' begon de man zijn uitleg en kwam toen recht, terwijl zijn Pikachu het jongetje glunderend en breed grijnzend aankeek. ''Mitsu is mijn jongere zusje. Ik dacht dat je haar misschien kende, omdat ze de gym in Vermillion runt,'' vervolgde hij en glimlachte toen naar Mark. Hij kon het de jongen niet kwalijk nemen, misschien was hij wel coördinator en lette hij niet op de vele gyms in Kanto. ''En als je het niet erg vindt,'' sprak Ryota weer en stak zijn hand uit naar Mark,'' wil ik nu eigenlijk naar huis. Ik heb haar best gemist.'' Hij hoopte dat Mark het kleine stuk naar Vermillion zou redden, anders moest hij iets anders verzinnen. Desnoods droeg hij de jongen op zijn rug, mits hij dat zelf ook goed vond.

Shuri luisterde aandachtig naar het gesprek tussen de drie pokémon, maar zei of deed verder niets. Het was wel duidelijk dat ze af en toe meningsverschillen hadden. Die vermoedens werden alleen maar bevestigd door hetgeen wat Flynn zei tegen de Pikachu en Vulpix. De Ninetales moest moeite doen een grinnik te onderdrukken, wie weet wat ze teweeg zou brengen als ze die liet ontsnappen. Ze had namelijk geen zin om zichzelf te verwikkelen in deze kleine ruzie. Zonder enig geluid te maken, keek ze toe hoe Zoey zich naar haar toe had gedraaid en hoe de Pikachu met het shirt van Mark naar de twee trainers toeliep. Wat een levendig team had de jongen toch. Hij moest blij zijn zulke pokémon te hebben. 'Ik denk dat Mark heeft ingestemd om mee te gaan,' mompelde Shuri uiteindelijk, haar rode ogen nog steeds gericht op de twee mensen. Vervolgens kwam ze langzaam recht en rekte zich even uit. Zelfs als Mark niet mee wilde gaan, werd het toch echt tijd voor Ryota om terug naar huis te keren. Er zat namelijk iemand op hem te wachten, niet waar? Alhoewel diegene nog niet eens wist dat hij weer in Kanto was.

+1

Mark was weer terug gezakt op de grond want lang staan, ging hem niet echt goed af. Het leek net alsof zijn schoen in een keer te klein was geworden. De bruinharige jongen keek op toen de stem van Ryota weerklonk. ''Eigenlijk ben ik vandaag pas teruggekomen van Unova, daar heb ik een jaar rondgelopen,'' had Ryota na een korte stilte uitgelegd. Mark keek hem bedenkelijk aan, Unova huh? Wat had Ryota daar dan te zoeken? vroeg hij zich vertwijfeld af. Nou ja, wat het ook was, het ging hem toch niet echt aan. De bruinharige jongen verzette zijn been eventjes, zodat het wat minder pijn toen hij zijn veters los maakte en tegelijkertijd naar Ryota luisterde,‘’ Mitsu is mijn jongere zusje. Ik dacht dat je haar misschien kende, omdat ze de gym in Vermillion runt,’’ Had Ryota glimlachend gezegd, Mark die op had gekeken tijdens de uitleg, kreeg een onaangenaam gevoel in zijn buik toen hij Kikaru breed naar hem zag grijnzen. Mark wist dondersgoed wie Mitsu was en dat hij een grote fan van haar was, al vanaf dat ze de gym daar runde. Maar dat durfde Mark niet hardop te zeggen, zelfs Erik had hem hard uitgelachen toen hij dat vertelde aan hem. Maar hij kon zich best in Ryota in leven en dat hij haar mistte, want wat hij zeker had geleerd was dat; ’Als broer en zus betekent dat je er voor elkaar bent.’ Dat had hij zichzelf aangeleerd, ook al was het afscheid van Silvia en hem nog zo abrupt geweest. Het had altijd nog door zijn hoofd gespookt, waardoor hij toch telkens terugkeerde naar Vermillion City. Zijn gezicht vertrok eventjes toen er wat gewicht op zijn voet werd neergezet maar negeerde de stekende pijn in zijn voet, terwijl hij zich op Ryota richtte, ''En als je het niet erg vindt, wil ik nu eigenlijk naar huis. Ik heb haar best gemist,’’ had Ryota toen gezegd, Mark zette een geforceerde glimlach op en nam zijn hand aan die hij had uitgestoken, duwde zich tegen de grond af en ging recht staan, zijn pijnlijke enkel ietwat omhoog zodat daar geen gewicht op rustte. “Ik begrijp het, ik heb zelf ook een jong zusje,” antwoordde Mark met een grimas op zijn gezicht, waarna hij zich omdraaide toen hij Toby op hem af zag lopen met zijn shirt in zijn bek, hij zag er geïrriteerd en ontdaan uit, "Wat is er, maatje?” vroeg Mark ongerust aan Toby, maar de Pikachu had zijn t shirt voor hem neergelegd en was toen zwijgend naast Kikaru gaan staan. De jongen klopte zijn t shirt af en negeerde de natte plek die Toby had gemaakt met zijn speeksel, dat deerde hem niet. Vanuit zijn ooghoeken zag hij ook Flynn zijn kant op komen, de Squirtle sleepte zijn rugzak mee maar, Mark liep er hinkend op af en nam zijn tas over van de Squirtle waar hij twee flesjes water uit haalde en eentje Ryota toewierp, “Voor het geval je dorst mocht hebben,” zei Mark met een flauwe glimlach en propte zijn voetbal in zijn tas, die hij al eerder had opgepakt en vervolgens zijn rits dicht ritste. “Zoey! Kom je!” riep Mark naar de Vulpix, hij wist niet zeker of hij Shuri ook moest roepen maar die zou Zoey toch wel volgen? Of Ryota zou haar dan wel roepen… in ieder geval ging hij eerst alles na of hij alles had waarna hij constateerde van wel, nadat gedaan te hebben, liep hij hinkend terug naar Ryota.


Zoey keek op toen de zachte stem van Shuri weerklonk, 'Ik denk dat Mark heeft ingestemd om mee te gaan,’ mompelde Shuri, Zoey knikte zwijgend en keek toe hoe de Ninetales langzaam overeind kwam waarna Zoey haar voorbeeld volgde. Zoey was nog steeds wel boos op Toby maar iemand moest het voor die jongen opnemen, toch? De Vulpix schrok op toen ze de stem van Mark hoorde, waardoor ze doorkreeg dat Shuri gelijk had gehad en Flynn ondertussen ook niet meer bij hun zat, toen ze omhoog keek om naar de zon te turen, zag ze dat er donkere wolken langzaam hun kant opkwam.. was er soms noodweer opkomst? “Misschien is het maar beter ook dat we gaan, moet je die lucht zien,” zei Zoey nerveus tegen Shuri, ze had het niet zo op onweer en regen. De Vulpix wilde op Mark af lopen maar wachtte halverwege maar toch op de Ninetales, ze bleef liever bij haar in de buurt dan bij Toby of Flynn…

+2

Mark glimlachte en nam zijn hand aan, waardoor de jongen binnen een paar tellen weer overeind stond. Het viel hem echter op dat de jonge trainer niet al teveel gewicht op één van zijn voeten zette. Hierdoor begon hij te twijfelen of het echt wel goed ging ermee. “Ik begrijp het, ik heb zelf ook een jong zusje,” sprak de jongen, waarna hij zich naar zijn Pikachu had omgedraaid en zijn T-shirt aan deed. Ondertussen had hij iets tegen Toby gemompeld, maar die was zonder te reageren naast Kikaru komen staan. De oudere Pikachu richtte zijn zwarte oogjes op de ander en keek hem voor een aantal tellen vragend aan. Had hij soms iets gemist? Hij was bij de pokémon vertrokken op het punt dat hij aan kwam gelopen met Flynn. Hij had in ieder geval íets gemist. Vanuit zijn ooghoeken merkte Kikaru op dat Mark iets naar zijn trainer had gegooid. Hij moest grinniken toen hij zag dat Ryota moeite had met het snelle denken en het voorwerp bijna had laten vallen. Gelukkig kon hij zijn grip er alsnog op vinden. Pas toen zag Kikaru wat het was. “Voor het geval je dorst mocht hebben,” sprak de jonge trainer tegen Ryota, die hem een lichte grijns toewierp, toen een knik gaf om aan te tonen dat hij hem wilde bedanken ervoor en draaide het dopje er vervolgens af. Hij had inderdaad wel een beetje dorst gekregen na dat spelletje, maar hij had ook kunnen wachten tot hij weer thuis was. Toch was hij blij dat Mark hem dat flesje water had gegeven.

Op dat moment baande Kikaru zich een weg naar Ryota's schouder. De man glimlachte naar het gele wezentje en gaf hem het flesje door, waarna hij kalm toekeek hoe Kikaru een kleine hoeveelheid water naar binnen werkte. Wel onhandig, natuurlijk. Hij kon het flesje niet zo vasthouden als een mens dat kon, dus moest hij het in alle voorzichtigheid doen om niet alles over hem en zijn trainer te gooien. Toen hij klaar was, gaf hij het terug aan de jongeman, die het dopje er weer opdraaide en zich toen tot Shuri en Zoey richtte. Mark had de Vulpix al geroepen, maar, tot zijn eigen verbazing, hoefde hij dat niet eens bij de Ninetales te doen. Ze kwam vanzelf al naar hen toegelopen, alsof ze al door had gehad dat haar trainer op het punt stond te vertrekken. Niet dat het zó een verrassing was geweest, aangezien Shuri wist dat hij hier al niet al te lang had willen blijven. Toen ze eenmaal naast hem stond, wees de pokémon met haar snuit naar de lucht verderop. Zoey had haar erover geïnformeerd, maar Ryota had het blijkbaar nog niet gezien. Het zou op zijn minst gaan regenen later, dus was het maar beter ook dat ze nu al gingen. ''Laten we maar gaan,'' mompelde de man, terwijl hij zich omdraaide om terug naar het pad te lopen. ''Ik heb geen zin om zeiknat thuis te komen,'' voegde hij er nog aan toe.

+1

''Laten we maar gaan,'' hoorde Mark Ryota zeggen, nou ja eerder mompelen toen de Vulpix en Ninetales naar hen toe waren gekomen. Dat was voor de jongen een teken om in beweging te komen, Toby bleef alleen echter opvallend bij Zoey uit de buurt niet dat het hem iets aanging maar hij begon zich nu toch een beetje zorgen te maken. Normaal gesproken waren ze niet uit elkaar te krijgen. Mark luisterde met een half luisterend oor naar de uitleg van Ryota waar ze heen moesten lopen om naar zijn huis te komen, nou ja in ieder geval was dat toch niet echt nodig geweest Mark had hem toch wel gevolgd. Het koste hem echter wel moeite om Ryota bij te houden, zijn voet voelde loodzwaar aan en met iedere stap die hij zette leek het alsof hij aan een metalen bal met om zijn voet een ketting. Waarom moest hij dan zo stom zijn om door te rennen? Op die vraag wist hij echt geen antwoord en al zou hij die wel weten moest hij toch die neiging, om te facepalmen onderdrukken. Want een idioot was hij zeker maar stiekem boeide dat hem niet, het had wel zijn charmes maar irritant was het zeker. En nu wist hij niet waar hij heen kon om te overnachten. Mark schudde de gedachtes van zich af, dat was zorg voor later.. voor nu moest hij zich concentreren op zichzelf en Ryota niet kwijtraken.


Mark schrok op toen Ryota abrupt gestopt was, niet abrupt hij letten gewoon niet op. Maar als hij door was gelopen had hij nu waarschijnlijk op de grond gelegen, pas toen kwam de jongen in de veronderstelling dat ze waren aangekomen bij het huis van Ryota en Mitsu.. “Zijn we er nu al?” vroeg Mark toen met een pijnlijke gezichtsuitdrukking op zijn gezicht, terwijl hij rondkeek en vervolgens een ingeving kreeg. Hij had een speciale ketting van een Pikachu hoofdje uit Cinnabar Island meegenomen, die hij van Danny had gekregen, die hij weer van zijn overgroot oma had gehad en was dus bedoeld als kadootje voor Silvia haar tiende verjaardag maar aangezien Mark zijn zusje door en door kende wist hij dat de ketting gauw kapot zou gaan. “Ryota wacht, voordat je naar binnen gaat heb ik iets voor je dat je aan Mitsu kan geven,” zei Mark terwijl hij hem aantikte en een klein verpakt zakje uit zijn tas haalde. Zoey, Flynn en Toby keken nieuwsgierig naar wat hun trainer van plan was, die het zakje openmaakte en er een zilveren ketting uithaalde met een klein zilveren kopje van een Pikachu eraan. “Het is een ketting die ik van iemand heb gekregen voor me zusje haar tiende verjaardag, maar haar kennende is dat al na een week gesloopt dus dacht ik.. dat jou zus er meer aan zou kunnen hebben dan de mijne,” legde Mark uit aan Ryota en trok een gezicht toen er wat gewicht op zijn voet rustte. Daarna deed hij het sieraad terug in het zakje en sloot hem vervolgens, “Het brengt geluk,” voegde hij er nog snel aan toe. Daarna stak hij zijn hand uit naar Ryota met het zakje in zijn uitgestoken hand.


OOC: Godmode met toestemming.

+1