Kikaru en Shuri volgden de twee trainers op de voet. Natuurlijk hoefde de Pikachu niet per sé achter Ryota aan te lopen, aangezien hij zelf ook de weg naar huis wel wist, maar hij kon zich niet zomaar van de groep losmaken en op zijn eigen houtje een kortere weg nemen, want die waren er wel. Het waren echter van die wegen waar je niet al te groot voor moest zijn om door te kunnen, dus kon zijn trainer en Mark die niet nemen. De Ninetales zou zich ook makkelijk kunnen oriënteren in deze stad. Ze kende het niet zo goed als Kikaru, maar dat ene jaartje dat ze hier had doorgebracht, had haar wel enorm geholpen. Helaas wist ze de weg niet naar Mitsu, maar dat maakte op zich ook niet zo heel veel uit. Er waren op z'n minst twee anderen in dit groepje die dat wel wisten, dus hoefde ze zich daar geen zorgen over te maken. 'Zeg, heb ik soms wat gemist?' fluisterde het gele wezentje tegen haar. Ze keek Kikaru vragend aan, die naar Toby en Zoey wees. Een lichte frons verscheen op Shuri's gezicht, maar ze leek al snel door te hebben wat de Pikachu had bedoeld. 'Een kleine meningsverschil,' grinnikte de Ninetales. 'Niks ernstigs,' voegde ze eraan toe, dit keer wat serieuzer. Kikaru knikte, ten teken dat hij het begrepen had en stopte vervolgens met lopen. Ze waren er.

Ryota keek strak naar de deur van het huis. Om de één of andere rede voelde hij zich een beetje nerveus. Wat als zijn zusje niet thuis was en zich in de gym bevond? Opeens begon hij te twijfelen of hij niet beter daarheen had kunnen gaan. “Zijn we er nu al?” weerklonk Mark zijn stem, die hem uit zijn twijfels trok. Dat was waar ook. Misschien had de jongen het wel helemaal niet gered tot de gym. Daarbij was er vast wel iemand thuis, het hoefde niet meteen Mitsu te zijn. ''Jep,'' antwoordde Ryota met een glimlach. Hij keek de jongen echter pas aan toen deze hem aantikte. “Ryota wacht, voordat je naar binnen gaat heb ik iets voor je dat je aan Mitsu kan geven.” De man keek Mark licht fronsend aan, die iets uit zijn tas graaide. Toen hij beter keek, zag hij dat het een soort zakje was, waar vervolgens een zilveren ketting uit werd gehaald. “Het is een ketting die ik van iemand heb gekregen voor me zusje haar tiende verjaardag, maar haar kennende is dat al na een week gesloopt dus dacht ik.. dat jou zus er meer aan zou kunnen hebben dan de mijne,” legde Mark uit en stopte de ketting weer terug in het zakje. Vervolgens stak hij zijn hand uit naar Ryota, maar die twijfelde of hij het wel aan moest nemen. Het was immers niet voor hem bedoeld of voor Mitsu en toch gaf Mark het aan hem in plaats van zijn zusje. Aan de andere kant zou het best wel zonde zijn als de ketting snel werd gesloopt en hij zag Mitsu er in ieder geval niet voor aan een gekregen goed snel kapot te maken. Daar was ze dan net zo voorzichtig mee als hijzelf met zijn eigen ketting.

Aarzelend pakte hij het voorwerp uit Mark zijn hand en glimlachte dankbaar naar de jongen. ''Bedankt, ik had namelijk niks voor haar meegenomen uit Unova,'' grapte hij, duidend op het feit dat je normaal iets meenam als souvenir als je weg was geweest. Nu was dit niet echt een souvenir, maar het was in ieder geval iets. Hij stopte het voorzichtig in zijn broekzak, omdat hij het niet meteen wilde geven. Voordat hij dat deed, moest in ieder geval al iets aan Mark zijn voet zijn gedaan. ''Ik zal maar aanbellen, dan kan jij ergens zitten,'' sprak hij, voordat hij zich omdraaide naar de deur en op de bel duwde. Zou er echt iemand thuis zijn?

+2

Mark wachtte geduldig toen Ryota het sieraad uit zijn hand had gepakt. En toch vond hij het een gepast kadootje voor haar, ach ja het voelde tenminste goed om andere mensen er blij mee te maken. ''Bedankt, ik had namelijk niks voor haar meegenomen uit Unova,'' zei Ryota, Mark moest daardoor grijnzen, eerder zijn gegrinnik onderdrukken omdat hij dat wel grappig vond, Alleen zijn grijns verdween toen hij weer teveel gewicht op zijn zere voet terecht liet komen maar ook dat verdween als sneeuw voor de zon toen hij vanuit zijn ooghoeken naar Zoey keek. Haar lichaamstaal was nu totaal anders dan een aantal minuten geleden, ze stond echter nerveus om haar heen te kijken terwijl ze daarnet veel relaxter was. Uiteindelijk vroeg hij zich af of hij dit wel moest doen…? Toby daarentegen had er al naar uitgekeken om Mitsu weer te zien, omdat het toch wel een tijd geleden was dat hij haar had gezien en waarschijnlijk was het wezentje haar nog steeds dankbaar. Nee, het was voor Zoey goed om anderen mensen te ontmoeten, niet dat Mitsu vreemd voor hem was maar het kon haar helpen om haar zelfvertrouwen op te krikken en die kans wilde hij juist nu in praktijk gooien. Hij schrok op toen de stem van Ryota opnieuw weerklonk; ''Ik zal maar aanbellen, dan kan jij ergens zitten,'' had Ryota toen gezegd. Mark reageerde door met zijn hoofd te knikken, “Oké,” mompelde hij er snel achteraan. Nu moest hij echt zijn best doen om overeind te blijven, omdat zijn voet echt tegen begon te werken, dus wachtte hij met ingehouden adem af toen Ryota op de bel drukte.

Toby keek zwijgend naar zijn trainer, die veel moeite deed om overeind te blijven, wat was er met hem? Opdat moment had Mark hem vragend aangekeken maar het gele wezentje schudde zijn kop waardoor zijn oren mee zwaaide, “Pika,” mompelde het wezentje die op Flynn afliep. Toen hoorde Mark dat er werd opengedaan en keek hij met ingehouden adem naar de deur. Mitsu was niet echt veel veranderd, sinds de laatste keer dat hij haar had gezien, was bijna zes maanden geleden… Hij deed nog een onhandige poging om zich te verschuilen achter Ryota maar dat mislukte toen hij een pijnlijke klap tegen zijn zere been voelde en op de grond viel. Zoey was verlegen tussen zijn been door gekropen, daarna deed ze een poging om zich in het shirt van Mark te verschuilen maar dat lukte niet echt. Want Mark zat voorover gebogen en had zijn enkel vast met een hand maar keek naar het tafereel dat had gevolgd, Mitsu was in de armen gevlogen van haar broer, bijna letterlijk.. Hereniging met iemand waarvan je hield, dat wilde hij liever niet storen, al gold dat niet voor Toby die naar de twee toe was gelopen en er net een einde aan wilde maken, als de jongen had kunnen rennen had hij Toby tegengehouden. “Pika!” riep hij vrolijk naar Mitsu maar grijnsde ondertussen naar Mark en stak zijn gele pootjes de lucht in. Als hij dieper in de grond kon zakken had hij dat gedaan en sloeg vervolgens zijn hand tegen zijn voorhoofd.. oh wat ergerde hij zich nu toch dood.

+2

“Pika!” Ryota keek vragend opzij en liet zijn zusje langzaam los, zodat hij de Pikachu van Mark, Toby, kon zien die hen vrolijk aankeek. Hij glimlachte naar het gele wezentje, wetend dat hij gewoon wat aandacht wilde. Daarom knielde hij voor de Pikachu neer en gaf hem een aai over zijn bol. ''Kleine spelbreker,'' grinnikte hij erbij. Op dat moment kwam Hikari ook aangelopen, die de Pikachu van Mark vrolijk begroette alsof ze hem al kende. Dit verbaasde hem wel, maar hij herinnerde zich dat de vrouwelijke Pikachu altijd al vriendelijk was geweest tegen vrijwel iedereen. Het maakte haar niet uit of je een vreemde was of niet. Ryota kwam weer recht en werd begroet door Takuto, de Electabuzz van Mitsu. Hij grijnsde breed naar de pokémon en duwde zijn rechtervuist tegen de afwachtende vuist van de Electabuzz aan. Hij had het altijd al goed kunnen vinden met Takuto. De enige van Mitsu's team die hij niet echt mocht was haar Jolteon. In het begin, toen die nog een Eevee was, viel het nog wel mee, maar toen hij was geëvolueerd werd hij vervelend. Daarom besteedde hij ook niet veel aandacht aan het wezen, want dat deed hij ook niet bij hem. Wel jammer natuurlijk, maar het was niet anders. Kikaru had de pokémon ook niet gemogen, maar af en toe probeerde hij wel een praatje te maken uit beleefdheid en omdat het moest van zijn trainer.

Zijn Pikachu en Ninetales waren inmiddels ook naar Toby en Hikari gelopen, waarbij er natuurlijk ook geknuffeld werd door broer en zus. Shuri maakte toen beleefd kennis met Kikaru's zusje en de klik was meteen zichtbaar. Een glimlach sierde Ryota's gezicht bij het zien van dit schouwspel. De Electabuzz had zich al snel bij de rest gevoegd en kennis gemaakt met Shuri. De man wilde toen zijn blik richten op zijn zusje, maar die stond niet meer bij hem. Zoekend keek hij rond, om tot de conclusie te komen dat ze over Mark heen stond gebogen. Hij wist niet hoe, maar de jongen was op de één of andere manier op de grond gevallen. Op dat moment viel hem iets te binnen. ''Mark is gevallen en heeft zijn voet bezeerd. Er is vast wel iets in huis dat hem kan helpen?'' sprak hij, onzeker of ze nog wel wat hadden. Ze konden hem in ieder geval op z'n minst naar binnen brengen en hem op de bank laten zitten.

OOC: Godmode met toestemming.

+1

Toby’s grijns werd breder toen hij zag dat Ryota Mitsu losliet en vanuit zijn ooghoeken Mark zag facepalmen.
Vervolgens ontving de Pikachu een aai over zijn hoofdje van Ryota waardoor zijn grijns in een tevreden glimlach veranderde, ''Kleine spelbreker,'' hoorde hij Ryota er grinnikend uitbrengen waardoor Toby ook moest grinniken. De Pikachu keek op toen hij de Pikachu van Mitsu hem vragend aankeek… hoe heette ze ook alweer..? Hikaru? Zo heette ze toch of niet…? Toby kneep nadenkend zijn ogen samen maar uiteindelijk wist hij het weer! Hikari! Toby zette een brede glimlach op toen hij Hikari zijn naam hoorde roepen en vervolgens op hem afliep, “Hikari, lang niet gezien!” reageerde Toby met een brede glimlach. Maar die verdween toen hij naar Mark keek die op de grond zat met Mitsu die voorover de jongen gebogen zat en Ryota iets hoorde zeggen; ''Mark is gevallen en heeft zijn voet bezeerd. Er is vast wel iets in huis dat hem kan helpen?'' Had Ryota gezegd tegen zijn zus. Toby kreeg een bezorgde uitdrukking op zijn snoet en besloot Hikari te volgen die nu naar hen toeliep… Had hij daarom zo kreupel gelopen? Hij had wel vaker last van die enkel en ging er vaak doorheen als hij voetbalde want hij had niet voor niets speciaal verband bij zich, alleen was Mark zo stom omdat nooit om te doen. Of omdat het simpelweg nooit langer dan een minuut duurde dat de pijn was verdwenen in zijn voet maar dit keer zag het er anders uit, hij kon het de jongen niet kwalijk nemen… moest hij dit Ryota en Mitsu duidelijk maken? Alhoewel Mark zelf ook een mond had gekregen maar dat maakte geen enkel verschil, hij zweeg als het graf als hij iets mankeerde.. Toby slaakte een diepe zucht, niet wetend wat hij er mee aan moest.

Mark liet zijn voet voor even wat het was en aaide de Vulpix geruststellend over haar hoofdje heen, “Het is goed,” mompelde Mark in het oor van het kleine vosje die opkeek. Pas toen hij de stem van Mitsu hoorde keek Mark op, ''Dat is een tijd geleden,'' hoorde hij Mitsu grinnikend zeggen en keek even naar haar uitgestoken hand, “Zeg dat wel,” mompelde Mark terug met een flauwe glimlach en pakte haar hand aan waarna hij zich afzette tegen de grond, hij trok even een pijnlijk gezicht maar het verdween zodra hij op zijn goeie been steunde. Zoey was op de grond naast hem gesprongen en keek hem bezorgd aan. ''Pika,'' mompelde het wezentje tegen Zoey. Mark knielde naast Zoey neer en zette haar prompt voor Hikari neer… Hierbij kon hij niet helpen, dit moest ze echt zelf uitvechten, als ze Kikaru en Shuri kon vertrouwen was dit ook het geval met Hikari. Even keek Zoey hem hulpeloos aan maar toen de jongen goedkeurend knikte.. “Vuuulpix,” bracht ze er toen vrolijk uit. Mark glimlachte opgelucht, blij dat Zoey toch haar angsten aan de kant durfde te schuiven, niet dat het zo moeilijk zou zijn bij Pikachu want dat ging haar goed af. “Het duurt altijd eventjes maar dan komt het vanzelf wel,” grinnikte Mark, opdat moment stond Toby pal voor zijn neus en keek hem ongerust aan en schrok Mark zich een ongeluk, even aarzelde hij omdat Mitsu erbij stond maar het wezentje deed verder niets, pas nadat Zoey hem even aankeek wierpen ze elkaar een vernietigende blik toe… Ugh, wat moest Mitsu hier wel niet van denken?

Af en toe is je post wat moeilijk te volgen door verkeerde zinsopbouw, maar ik moet wel even zeggen dat je een leuk personage neerzet ^^ +2

Ryota keek toe hoe Mark zijn Vulpix voor Hikari neerplantte. Een kleine glimlach verscheen vervolgens op zijn gezicht, wetende dat de jongen het nu wel doorhad wat betreft zijn pokémon. Hikari was een prima keus om te leren kennen, verlegen of niet. Ze bleef vriendelijk, maar wist ook waar de grens lag en wanneer ze moest stoppen. Helaas voor Ryota kon zijn eigen Pikachu dat nog wel eens vergeten en dat terwijl hij de oudste van de twee was. Niet dat hij erover moest zeuren, zelf kon hij er ook nog wel wat van. Zuchtend liep hij naar het tweetal toe en richtte zijn aandacht op de jongen die een stuk kleiner was dan hem. ''Zal ik je dan maar naar binnen brengen?'' vroeg hij met een glimlach. Vervolgens richtte hij zich tot Mitsu. ''Dan kan jij de nodige spullen pakken,'' voegde hij eraan toe. Toen hij een knik ontving, ten teken dat ze het begrepen had, draaide hij zich om en liep terug naar de voordeur, gevolgd door Mark. Zonder er ook maar op te letten dat er misschien iemand anders in huis was, liep hij via de gang door naar de woonkamer. Ryota draaide zich half naar de jongen toe en wees naar de bank in de hoek van de kamer, die niet al te ver van hen af stond. ''Ga daar maar even zitten. Oh, en het lijkt me handig als je je schoen ook even uittrekt,'' sprak hij.

'Dus, hoe was de reis in Unova?' weerklonk de stem van Takuto nieuwsgierig. Hierdoor werd Hikari's aandacht ook getrokken en was het nu aan Kikaru om ze te entertainen. De Pikachu zuchtte en dacht na over zijn antwoord. 'Het was... Anders,' wist hij uiteindelijk uit te brengen. 'Ik bedoel, alles is nieuw. Ik heb bijvoorbeeld pokémon gezien waarvan ik nooit gedacht had dat die bestonden,' legde hij verder uit. 'Maar als je het mij vraagt, is Kanto toch meer iets voor mij,' grinnikte Kikaru. Hij kon niet zeggen dat hij het niet naar zijn zin had gehad in Unova. In tegendeel, hij had zijn ogen juist uitgekeken. Het enige probleem was dat hij de omgeving en de pokémon alles behalve gewend was. Dat schrok hem niet af, maar dat verergerde wel zijn heimwee. Thuis kende hij ongeveer elke pokémon. Op dat moment merkte de Pikachu dat zijn trainer naar binnenliep en achtervolgd werd door Mark. Denkend dat het tijd was om naar binnen te gaan, liep het gele wezentje maar achter hem aan, gevolgd door de Ninetales die blijkbaar hetzelfde dacht.

OOC: Godmode met toestemming.

+2

“Het duurt altijd eventjes maar dan komt het vanzelf wel.” Mitsu keek van haar Pikachu en de Vulpix naar de grinnikende jongen. ''En anders weet Hikari er wel raad mee,'' sprak ze op dezelfde toon als Mark. Vanuit haar ooghoeken merkte ze dat haar broer hun kant op kwam. ''Zal ik je dan maar naar binnen brengen? Dan kan jij de nodige spullen pakken,'' sprak deze, waarop ze enkel knikte en de twee toen nakeek terwijl ze alvast naar binnen gingen. Niet veel later liepen Kikaru en Shuri achter hen aan en ging zij ook maar richting de voordeur, waarbij ze zowel naar haar Pikachu als Electabuzz riep dat ze haar moesten volgen. Zij ging echter niet naar de woonkamer zoals de twee jongens, maar liep door naar de keuken. Ze moest immers naar iets op zoek waarvan ze niet eens wist waar het te vinden was en aangezien vroeger hier nog wel eens pleisters in een la lagen, nam ze gewoon aan dat een verbanddoos hier ook aanwezig moest zijn. ''Hmm..'' mompelde ze in zichzelf, terwijl ze haar armen over elkaar heen kruisten en nadacht. Uiteindelijk besloot ze maar alle kasten te checken, aangezien ze bij Arceus niet zou weten waar haar ouders zo'n ding zouden laten. ''Pikapi?'' Mitsu keek om en zag haar Pikachu vragend naar haar kijken. Ze wist wel waar Hikari op doelde, maar ze hoefde niet te helpen. ''Nee, ik kan het zelf wel vinden.'' Hierop haalde het gele wezentje haar schouders op, maar weigerde terug naar de woonkamer te gaan. Als iemand een koppige bui had, kon het nog wel eens leuk worden, niet?

Mitsu hervatte haar zoektocht en opende elk kastje dat ze tegenkwam. Zonder succes, ze kon geen witte doos vinden met een rood kruis erop, dus besloot ze maar naar de bijkeuken te gaan. Meteen toen ze de eerste kast opende, kwam al een hele hoop rommel haar tegemoet. In een reflex hield ze haar armen vlak voor zich, terwijl alle spullen over de grond gingen. Nadat de waterval voorbij leek te zijn, keek ze droog naar de voorwerpen die voor haar op de grond lagen. ''Dit is niet mijn schuld,'' mompelde ze in zichzelf, terwijl haar blik naar boven gleed. Die rommel ruimde ze later wel op, ze moest eerst iets vinden. Haar ogen vielen meteen op een vierkantige vorm die iets verder door stond geduwd. Waarschijnlijk had haar vader dit gewoon tot spullenkast benoemd en er vanalles in gedumpt dat er niet in hoorde, waardoor zij nu op haar tenen moest gaan staan om aan die doos te kunnen. En alsnog kwam ze er niet bij. De neiging om hardop te vloeken kon ze nog net inhouden, terwijl ze zichzelf steeds verder omhoog probeerde te duwen, zelfs al liet de zwaartekracht dat niet toe. Uiteindelijk voelde ze iets op haar schouder springen en zag ze dat Hikari doodgewoon over haar arm heen liep, om vervolgens de kast in te springen, de doos te pakken en ermee weg te lopen. In nog steeds dezelfde houding staarde ze de Pikachu na, die nu richting de woonkamer liep om de doos aan Ryota te overhandigen. ''..... Ik zei dat je niet hoefde te helpen,'' mompelde ze weer, waarna ze maar het besluit nam eerst alles weer terug in de kast te duwen, voordat ze naar de rest toe liep.

+2

''Ga daar maar even zitten. Oh, en het lijkt me handig als je je schoen ook even uittrekt,'' had Ryota gezegd toen ze midden in de woonkamer stonden. Mark deed zwijgend wat hem werd gevraagd en strompelde naar de bank toe, hij had totaal niet nagedacht over hoe hij zijn schoen uit moest trekken, eerder lukte dat wel maar wie zei dat de zwelling niet groter was geworden voor hij die bank bereikte. Hij zat echt met een groot probleem als zijn voet verstuikt was want dan zat het er dik in dat hij een week of drie moest rusten met zo een enkel kon hij niet op reis, nou ja het kon wel maar dat zou geen pretje zijn. Daarbij was er nog een grote kans dat als hij doorzette met zijn reis, hij voor zijn leven niet meer kon voetballen… en voetbal was net zo belangrijk voor hem als dat zijn reis was, waar hij vanaf zijn achtste al naar uit had gekeken en er was ook iets dat hij dolgraag aan Mitsu wou vragen, nee niet om een handtekening maar iets dat hem al heel lang dwarszat over Toby. Hij had de hoop nu een beetje opgegeven voor de Pikachu.. Mark keek op, om tot de ontdekking te komen dat hij allang bij de bank stond, hij strompelde verder en plofte vervolgens neer. Mark maakte de veters van zijn zere voet los en wrikte met zijn duimen de flappen van zijn schoen wat verder open.. daarna kneep hij zijn ogen dicht toen hij zijn schoen uitdeed en die naast hem neer plantte op de grond, door zijn sok kon hij meteen al zien dat het echt goed gezwollen was, hij hoopte niet dat zijn enkel blauw was want dan wist hij al hoe laat het was. Mark slaakte een diepe zucht en trok voorzichtig zijn sok uit die hij in zijn schoen propte, de pijn negerend in zijn enkel. Vanaf deze hoogte kon hij zien dat zijn enkel niet blauw was maar wel een lichte rode kleur had, hij mocht van geluk gespreken dat Ryota erbij was geweest.. anders had hij inderdaad een nog groter probleem gehad.


Toby luisterde met een half oor naar de woorden van Kikaru. Als hij niet zo een slechte bui had gehad, had het hem waarschijnlijk wel geboeid maar nu niet, want Zoey zat er bij. De Pikachu staarde wezenloos naar de donkere lucht die langzaam dichterbij kwam, Toby had zelfs niet in de gaten dat de anderen naar binnen waren gegaan inclusief Mark, Mitsu en Ryota, aan de ene kant wel beter dan kon hij tenminste nadenken. “Toby?” De Pikachu draaide zich om en zag Flynn voor zijn neus staan en keek hem even vragend aan, “Hmmn?” reageerde het gele wezentje wat afwezig en keek met zijn goudbruine ogen naar de Squirtle. “Nou gewoon.. je bent de hele tijd al zo.. niet Toby.” De Pikachu grijnsde als antwoord naar Flynn, deze kant van Flynn had hij nog nooit meegemaakt.. nou ja de keren dat hij zo aardig deed was kansloos met Mark in de buurt dan. “Ach ja… ik..” mompelde Toby wat afwezig. Flynn liep om Toby heen en keek hem recht aan, “Die woorden van Zoey.. of niet soms?” vroeg Flynn door maar Toby bleef zwijgen, de Squirtle had hem precies op het zere been geslagen en niet zo een beetje ook…

Ryota keek toe hoe Mark naar de bank strompelde en vervolgens langzaam zijn schoen uitdeed. Het leek erop dat de geringste beweging pijn deed. Toen de schoen was uitgetrokken, liep Ryota ook naar de bank toe. In de tussentijd had Mark ook zijn sok uitgedaan, dus was het nu geen probleem meer om de voet van de jongen te kunnen bestuderen. Net op het moment dat hij voor de jonge trainer neer wilde knielen, hoorde hij een hele hoop gekletter. Waarschijnlijk had zijn zusje weer eens de pech dat ze iets had laten vallen ofzo. Toch kon hij het niet helpen en staarde hij richting de keuken, waar niet veel later Hikari tevoorschijn kwam met hetgeen dat ze nodig hadden. De Pikachu kwam aangelopen alsof dat geluid net niet had plaatsgevonden, dus zou het inderdaad de normaalste zaak van de wereld zijn geweest. Hopelijk had Mitsu niet iets gesloopt in dat proces, want daar zouden hun ouders absoluut niet blij mee zijn.

De jongeman schudde licht zijn hoofd en richtte zich weer op Mark. Dit keer knielde hij eindelijk en bekeek voor een aantal tellen de voet van de jongen. Ondanks de pijnlijke gezicht die hij had getrokken, leek het niet zo behoorlijk ernstig te zijn. Hij was een beetje rood en opgezwollen, dus was hij waarschijnlijk licht verstuikt. Als hij zijn voet wat rust gunde, was hij zo weer op de been. ''Je hebt geluk gehad. Als je hiermee door was blijven spelen, had je een erger probleem gehad,'' mompelde Ryota bedenkelijk, waarna hij de doos van Hikari aannam en hem opende. Ondanks alles moest Mark's voet toch verbonden worden. Gelukkig wist hij nog wel wat af van verbinden, dus was dat ook geen enkel probleem. Hij had enkel een drukverband nodig, meer niet. ''Mitsu, neem even wat ijs mee!'' riep hij nog naar zijn zusje, hopend dat ze hem gehoord had. Vervolgens pakte hij het eerder genoemde verband uit de verbanddoos, opgelucht dat ze het nog hadden, en rolde het voor een stukje uit. ''Ik ga je voet nu verbinden met drukverband en dan leggen we er voor een aantal minuten wat ijs op. Dat verminderd het opzwellen een beetje,'' legde hij uit, zodat Mark wist wat er aan de hand was en wat er ging gebeuren.

Ryota legde het verband snel, maar voorzichtig aan, erop lettend dat hij Mark geen onnodige pijn deed. ''Zo,'' mompelde hij toen hij het vast had gemaakt. Het moest natuurlijk niet los laten. Het enige dat ze nu nog moesten doen, was het ijs er voor een kwartiertje op laten liggen. ''Ik zou de komende dagen je voet veel rust gunnen. Als je het gaat forceren, duurt de genezing langer,'' sprak de man nu hardop, zodat Mark hem duidelijk kon horen. Vervolgens ging hij naast de jongen op de bank zitten, maar hield zijn blik op Mark's voet gericht. Eigenlijk zou die op iets moeten kunnen leunen...

+3

Mark had zijn volledige aandacht gevestigd op Ryota maar ook hij keek op toen hij een hoop herrie vanuit de keuken hoorde. Even keek Mark vragend naar Ryota maar besloot er toen geen aandacht aan te besteden omdat Ryota dat ook niet deed, gebeurde dat soort dingen dan hier vaker? Hij moest echter zijn gegrinnik onderdrukken. Algauw kreeg Mark weer een serieuze blik in zijn ogen toen hij naar zijn voet staarde hij had vanaf het begin al moeten stoppen anders was dit nooit zo ver gekomen maar hij moest zo stom zijn om met zo een enkel door te spelen, alhoewel hij het niet toe wilde geven.. het was toch echt zijn eigen stomme schuld. Mark schrok op toen de stem van Ryota opeens weerklonk, ''Je hebt geluk gehad. Als je hiermee door was blijven spelen, had je een erger probleem gehad,'' sprak Ryota Mark keek hem een paar minuten zwijgend aan en knikte vervolgens, helaas voor Ryota was Mark daar allang achter gekomen en die realiteit was hard voor hem maar toch had er een kans bestaan dat als hij het had geforceerd, hij nooit meer zou kunnen voetballen en dat kwam als een harde klap aan. Alleen op zulke momenten kon Mark gewoon bijna nooit helder nadenken. Hij besloot maar niet aan het ergste te denken, dat had hij nu wel even genoeg gedaan.
Mark richtte nu zijn blauwe ogen op Hikari… wanneer was die binnen komen rennen? Nu had de jongen pas in de gaten dat Ryota een rolletje wit verband in zijn handen dat hij had uitgerold, hij had niet eens meegekregen wat Ryota daarvoor had gezegd, ''Ik ga je voet nu verbinden met drukverband en dan leggen we er voor een aantal minuten wat ijs op. Dat verminderd het opzwellen een beetje,'' had Ryota uitgelegd, Mark knikte enkel, nu kon hij zich mentaal voorbereiden op de pijn maar die kwam niet. Hij had het veel erger verwacht maar het viel gelukkig mee toen algauw zat het witte verband om zijn voet heen. Al kon hij net niet verstaan wat Ryota mompelde maar keek hem aan, ''Ik zou de komende dagen je voet veel rust gunnen. Als je het gaat forceren, duurt de genezing langer,'' had Ryota toen gezegd. Mark trok een gezicht, dit zat er al wel een tijdje in alleen wist hij bij god niet waar hij die dagen door moest brengen. Hier blijven ging niet, Ryota had al teveel gedaan voor hem en naar huis wilde hij niet, de enige mogelijkheid was naar een Pokémon Center maar die Zuster Joy kende zijn moeder en hem daardoor ook… Mark slaakte een diepe zucht, “Het moet dan maar,” gromde hij zachtjes in zichzelf. Op dat moment keek hij even naar het groepje Pokémon.. Toby stond er niet tussen, Flynn kwam zo te zien net binnen gewandeld dus maakte Mark aanstalten om overeind te komen en Toby naar binnen te halen maar zo makkelijk ging dat niet hij kon niet eens normaal overeind komen zonder zijn zere voet te belasten dus besloot hij maar te doen alsof hij beter overeind ging zitten. ''Het lijkt me handiger als Mark zijn been op de bank legt,'' zei Mitsu die naar hem toe kwam met een handdoek in haar hand die ze hem aanbood, Mark deed wat hem gezegd werd al ging dat niet zo makkelijk als gedacht maar uiteindelijk lukte het hem toch door zijn lichaam te draaien en lag zijn been op de bank. Daarna nam hij de handdoek aan van Mitsu die behoorlijk koud was, hij kon eigenlijk al raden wat er in zat, ''Leg dit maar op je voet,'' had ze eraan toegevoegd. Zonder te aarzelen legde hij de handdoek op zijn verbonden enkel en was Zoey naast hem op de bank gesprongen en ging vervolgens tussen zijn benen zitten, het kleine vosje was nieuwsgierig komen kijken en keek met haar grote zwarte ogen naar Ryota die naast hem zat, wat was het wezentje van plan? Niet veel later toen hij dat dacht liep ze echter recht op haar doel af en keek nieuwsgierig naar Ryota.. oké, hier kon zelfs Mark geen touw aan vastknopen…



Toby keek Flynn fel aan maar wist van te voren al dat hij gelijk had gehad. Het koste hem veel moeite omdat toe te geven en zeker omdat dit Flynn was, hij zou hem waarschijnlijk niet eens serieus nemen. Alleen keken deze ogen hem heel anders aan dan wanneer hij het niet serieus meende, was Flynn nu echt bezorgd om hem? Toby had zijn problemen tot nu toe alleen met Zoey besproken en anders had hij die problemen gewoon verzwegen. Toby zuchtte diep en draaide zich vervolgens naar de Squirtle toe terwijl hij hem onzeker aankeek en langzaam knikte, “Ja..” mompelde Toby uiteindelijk en keek weg van Flynn die hem echter glimlachend aankeek, “Trek je niets van Zoey aan die kan er soms ook wat van en ik geef toe, Jij kan af en toe net zo gestoord zijn maar dat maakt niet uit, jij bent nou eenmaal Toby en daar kan Zoey echt niets aan veranderen,” zei Flynn en keek hem met een vriendelijke glimlach aan. Toby reageerde door terug te glimlachen, “Net als Mark.. huh?” antwoordde de Pikachu fluisterend maar zijn uitdrukking veranderde abrupt en hierdoor kwam Flynn een stukje dichterbij. “Zoey hecht veel waarde aan die jongen en ze vergt ook best veel energie voor hem.. ik bedoel, ik irriteer me aan haar omdat ze denkt dat ze die jongen kent maar ondertussen…” voegde Toby er nog aan toe maar Flynn legde een van zijn pootjes op het hoofd van de Pikachu, “..Weet ze niets over die jongen?” maakte Flynn Toby’s zin af die knikte als antwoord. Toby schopte gefrustreerd tegen een takje aan, “En ondertussen denkt ze mij de les te lezen! Ik probeer die jongen steeds te helpen maar nooit doe ik iets goed!” snauwde Toby ineens vanuit het niets ook al stonden de tranen wel in zijn ogen, hij liep een stukje weg van Flynn die hem achterna liep. “Misschien doe je het ook wel een beetje op een gênante manier voor Mark, niet dat het mij iets boeit maar toch.” Flynn stopte even en keek naar Toby die hem verbijsterd aanstaarde en boos zijn ogen droog veegde, “En dat zegt de gast die Mark niet eens serieus neemt,” mompelde Toby terwijl hij Flynn met venijnig samengeknepen oogjes aankeek die alleen breed stond te grijnzen, ”Ik mag hem wel alleen wanneer het mij komt, natuurlijk,” grijnsde Flynn maar kreeg een hoop steentjes en zand naar hem toegeworpen doordat Toby met zijn staart in het losse zand veegde, “Mafkees,” grinnikte de Pikachu. De Squirtle keek hem even overdonderd aan maar dat verdween toen ook hij de humor ervan inzag, beide barstte in lachen uit. Toen de twee Pokémon uitgelachen waren keek Flynn hem aan, “ Ga je nog met me mee naar binnen of hoe zit het?” vroeg Flynn toen ietwat met een serieuzere blik maar de Pikachu schudde zijn hoofd, “Nee, ik blijf nog heel even hier, wil de sfeer niet bederven voor Hikari en Kikaru en de rest..” reageerde Toby vrijwel meteen. Flynn knikte begrijpend en draaide met zijn rug naar de Pikachu toe, “Als je ooit nog eens wil praten over je problemen dan ben ik er voor je,” Nadat gezegd te hebben waggelde Flynn naar de voordeur en verdween naar binnen, Toby achterlatend.

+7 voor deze en je vorige post