Was het mogelijk om te verdwalen in een grot die maar één weg leek te bevatten? Zo ja, dan was Jasmine nu verdwaald. Mokkend liet het meisje zich op de koude aarde van het natuurverschijnsel zakken. Bij Zapdos! Ze had nog nooit zo’n pijn in haar voeten gehad. Ze moest minstens twee blaren hebben. Toen ze tegen beter weten in de onbekende grot langs route 2 binnen was gelopen, met Ali Baba trouw aan haar zij, had ze gehoopt dat de grot een kortere weg naar de Elite Four zou zijn, maar het leek er bij nader inzien meer op dat dit de verlengde weg terug naar huis was. Of naar de vergetelheid, maar dat was in principe hetzelfde.

Enfin, er was in ieder geval geen weg meer terug. Figuurlijk dan. Jasmine wist dat het nutteloos was om hetzelfde roteind terug te lopen. Het licht van de uitgang was al lang niet meer te zien en voor hetzelfde geld was ze inmiddels al dicht in de buurt van de andere uitgang. Als er wel een andere uitgang bestond.
Die gedachte schudde Jasmine snel uit haar hoofd. Natuurlijk was er een andere uitgang en zo niet, dan zou ze er eentje maken. Of nee, ze zou Ali Baba er eentje laten maken, dat scheelde haar weer energie. Haar ogen gleden naar de kleine Bulbasaur, die haar geduldig aankeek. Hij was zo trouw, zo aanhankelijk. Hij zou haar nog door vuur volgen. De dwaas.

Omdat Jasmine niet geloofde in het gevoel van Pokémon en hun sociale vaardigheden, negeerde ze Ali Baba het grootste gedeelte van de tijd. Hij kwam haar zo af en toe goed van pas had ze gemerkt en ze had hem nodig om de beste Pokémontrainster van Kanto te worden, maar verder was het eigenlijk maar een lelijk onding met kleine pootjes, die haar ferme pas nauwelijks bij konden houden. Toch was de Bulbasaur lang niet zo moe als dat zij was, wat waarschijnlijk kwam omdat het groene schepsel wél uithoudingsvermogen had en zij niet.

Goed, genoeg daarover. Jasmine wilde nu haar rust pakken en daarna verder lopen, op zoek naar de uitga-
Ho! Wat was dat?!
Een trilling in de grond onder haar deed Jasmine opschrikken. Ze sprong overeind en verschool zich – nauwelijks mogelijk, maar ze probeerde het toch – achter Ali Baba. Een klein gat verscheen op de plaats waar Jasmine zojuist had gezeten, nauwelijks zichtbaar in het donker. Jasmines mond zakte open, van verbazing en van opwinding. Ze ging hier een Pokémonwonder meemaken! Een of andere legendarische grootheid ging zich hier aan haar tonen en spoedig zouden alle kranten haar foto op de voorpagina tonen! Ze werd beroe-
Diglet! Diglet!
Een bruin schepseltje toonde zijn kopje. Het was eigenlijk niet meer dan twee zwarte oogjes en een rozige neus. Verbouwereerd staarde Jasmine naar de Pokémon, die lang niet zo indrukwekkend en zeldzaam was als ze gehoopt had.

Diglet?

Nu zette Jasmine het op een gillen. ‘Haal het weg! Haal het weg!’ schreeuwde ze in paniek naar Ali Baba. Ze plukte de arme Pokémon van de grond en, alsof ze een pokébal hanteerde, gooide de Bulbasaur naar de Diglet toe.
Het moet gezegd worden, het was een voltreffer. Toch was Ali Baba er niet helemaal van gediend (of misschien had hij er helemaal niet zoveel problemen mee, maar probeerde hij Jasmine gewoon iets duidelijk te maken). Hij sloeg zijn roedes om de bewusteloos geraakte Diglet heen en trok de Pokémon uit de grond. Met een ferme zwiep en een luide “BULBAA!” smeet hij het slachtoffer naar Jasmine toe. De trainster sprong geschrokken achteruit, zodat de Diglet voor haar voeten belande, en begon te tieren en te vloeken naar haar starterpokémon. Ze haalde een pokébal tevoorschijn en er verscheen een tinteling in Bulbasaurs ogen. Begreep zijn baasje hem? Maar helaas, in plaats van te doen wat elke random Pokémontrainer zou doen en de Diglet te vangen, richtte Jasmine de bal op Ali Baba. ‘Keer terug, Ali Baba!’ riep ze en in een rode flits verdween de graspokémon. Jasmine zuchtte. Haar een beetje bekogelen met mismaakte Pokémon, was hij nou helemaal een haartje betoeterd!

Terwijl Jasmine Ali Baba’s pokébal terug hing aan haar riem, kwam de Diglet langzaam weer bij zijn positieven. Hij schudde met zijn kopje om de sterretjes voor zijn oogjes kwijt te raken en keek toen enigszins verward omhoog, naar Jasmine.
‘Diglet?’ wist hij vragend uit te brengen. Jasmines ogen gleden langzaam naar beneden. Haar gezicht werd bleek. Ze was haar Bulbasaur-verdediging kwijt, besefte ze. Wat nu?

Opnieuw zette Jasmine het op een gillen en ditmaal besloot ze dat haar voeten er nog wel een paar blaren bij konden hebben. Ze zette het op een rennen en geloof me, nog nooit had iemand zo snel de uitgang van de Diglet Cave bereikt.

Ik las deze post echt met plezier XD +3!