Fronsend staarde Kenji naar de enorme berg voor hem. Mount Moon. Het was nog geen week geleden dat hij hier doorheen was gereisd vanuit zijn geboortestad en nu ging hij er alweer doorheen! Erg veel zin had hij er niet in. Niet alleen zou hij nu vast en zeker weer die irritante Clefairy tegenkomen, maar hij werd nu ook nog eens achtervolgd door twee meiden. Kenji keek even over zijn schouder naar Sora en Karin, welke vrolijk in gesprek leken over Karins laatste overwinning in de Pewter City gym. Kenji zelf vond het geen bijzondere prestatie, eerder een wonder. De jongen zuchtte en keek naar Céline. De Eevee leek maar wat blij met het gezelschap van de twee dames, omdat ze nu andere pokémonmaatjes bij zich had. De Growlight van Karin en de Pikachu en Bulbasaur van Sora waren voor Eevee drie nieuwe vriendjes geworden. 'Kom op Céline, we gaan,' sprak de jongen tegen zijn pokémon, waarna hij begon te lopen. Hij gluurde even over zijn schouder om te controleren of de Eevee wel mee liep. Deze staarde even achter om naar de twee meiden vlak achter hen, waarna hij zich omdraaide en vrolijk meerende. Hmm, dit ging toch gemakkelijker dan op de heenweg. Misschien zou deze tocht door Mount Moon dan toch niet zo heel vervelend worden.

Hoewel het voelde alsof hij al uren door de duisternis liep, luisterend naar het gekwebbel van zijn twee stalkers, was hij nog maar een half uur onderweg. 'Zeg, lopen jullie een beetje door? Anders zijn we nooit voor het donker door deze berg heen!' Kenji's stem galmde door de stenen gang terwijl hij naar de meiden riep. Één van de twee reageerde, waarop Kenji zijn ogen ten hemel sloeg, zich omdraaide en verder liep. Céline leek de grot nog altijd niet prettig te vinden en wilde het liefst zo dicht mogelijk bij de pokémon van Sora en Karin blijven. Kenji wilde zijn pokémon graag in de buurt houden en was dus gedwongen zijn pas te vertragen, waardoor hij uiteindelijk praktisch naast de twee meiden liep. Zijn ogen gleden even over de pokémon van de meisjes. Arash, de Growlight van Karin, had hem aardig verrast in de gym, net als de Nidoran die ze bleek te bezitten. De pokémon van Sora had hij nog niet in actie gezien, maar dat zou wel niet zo veel voorstellen, aangezien het meisje een coördinator was. Tss, domme sport. De jongen keek weer naar het pad voor hem, dat langzaam in de duisternis verdween. Plotseling verscheen er een Clefairy op het pad. 'O fijn,' mompelde Kenji. Het werd nog erger toen er een tweede en zelfs een derde Clefairy bij kwam!

De pokémon keken hen nieuwsgierig aan terwijl ze naderden. Céline huppelde naar voren, net als de pokémon van Karin en Sora, naar de Clefairy en begon met ze te praten. Toen verdwenen ze tussen de stenen en Céline huppelde er achteraan! 'Céline! Kom terug!' Kenji rende naar voren, achter zijn Eevee aan. De Clefairy, zijn Eevee en de pokémon van de meiden leken over een smal kiezelpaadje te rennen. Kenji volgde de pokémon op de voet. Het paadje werd steeds smaller en bracht hen dieper de berg in dan hij ooit was geweest. Waar gingen ze in hemelsnaam heen?

OOC: Godmode met toestemming!

+3

Het was een mooie dag en Sora rekte zich tevreden uit toen ze het pokémoncenter verliet. Ook Spring en Sun leken blij te zijn met zulk mooi weer. Sora grinnikte. Ja, het was een mooie dag om op reis te zijn. Het was alleen een beetje jammer dat het grootste gedeelte van hun reis door een tunnel zou leiden. Dat was wel weer een minpuntje aan vandaag, maar zolang het kon, zou ze genieten van het heerlijke zonnetje en de warmte die hij verspreidde. Ze keek even naar haar twee reisgenoten. Kenji stond een eindje van haar en Karin vandaan en leek zich af te vragen waarom hij eigenlijk op hen stond te wachten. Sora zelf vroeg zich ook af waarom de jongen daar eigenlijk nog stond en niet gewoon al was vertrokken. Waarschijnlijk had het ermee te maken dat zijn Eevee aan het spelen was met de Growlight van Karin en niet zonder hem en de rest leek te willen vertrekken. Het meisje grinnikte. Céline, de Eevee, was echt de tegenpool van Kenji wat dat betreft. Zij, vrolijk en sociaal, hij, afstandelijk en saai. Ze grinnikte weer. 'Nou, zullen we dan maar?' vroeg ze aan haar pokémon en de andere aanwezigen. Spring en Sun knikten en liepen vrolijk met haar mee toen het meisje op weg ging.

Vrolijk kletsend met Karin liep Sora over de weg die richting Mount Moon. Kenji liep een paar meter voor hen en Céline hing er ergens tussen. Sora en Karin bespraken voor de zoveelste keer Karins gymgevecht. Sora was erg onder de indruk geweest van Karins gevecht. Vooral de enorme Onix van Brock had veel indruk gemaakt op het groendharige meisje. Hopelijk kwam ze nooit meer zo'n bakbeest tegen, want dan zou ze meteen flauwvallen. Karin was echter dapperder geweest dan zij en had de Onix weten te verslaan, op een heel bijzondere manier. Sora had nooit verwacht dat zo'n kleine Nidoran zo'n grote Onix had kunnen verslaan, maar ze had toch met eigen ogen gezien dat het kon.

Sora keek weer voor haar en zag Mount Moon al opdoemen. Het meisje keek haar ogen uit over de steeds groter wordende berg. Moesten ze daar doorheen? Was dat wel veilig? Natuurlijk was dat veilig. Ze had haar pokémon, Karin en haar pokémon en Kenji en zijn pokémon. Als het dan niet veilig was, dan wist zij het ook niet meer. Toch een beetje onwennig stapte het meisje de donkere tunnel die door Mount Moon leidde binnen. Haar ogen gleden over de donkere stenen, over de schaduwen. Daar, in al die donkere hoekjes, konden zich zomaar enge pokémon bevinden. Er kwam echter niks tevoorschijn, al had Sora kunnen zweren dat ze een steen had zien bewegen. Ze liepen een tijdje door de tunnel zonder dat er echt iets veranderde. Wel kwam Kenji op den duur dichter bij hen lopen, waarschijnlijk omdat zijn pokémon al praktisch naast Spring liep.

Na een tijdje verscheen er opeens een roze wezentje even verderop op het pad. Kenji leek de pokémon te kennen, want hij reageerde niet bepaald enthousiast. Sora pakte haar pokédex tevoorschijn en richtte die op het roze wezentje, dat zich inmiddels had verdrievoudigd. "Clefairy", vertelde het apparaatje. "Men zegt dat deze pokémon oorspronkelijk uit de ruimte komt." Sora trok haar wenkbrauw op. Een pokémon uit de ruimte? Het meisje keek naar de drie roze pokémon. Ze waren in gesprek met Céline en ook Spring en Sun gingen al even bij de pokémon kijken. 'Doen jullie wel voorzichtig?' reageerde het meisje tegen haar pokémon, maar ze had dat nog niet gezegd of haar pokémon verdwenen achter de Clefairy aan tussen de stenen! 'Hé!' riep het meisje geschrokken. Ze schoot naar voren, net als Kenji en rende achter haar pokémon aan.

De pokémon waren over een klein, stenen paadje tussen de rotsblokken verdwenen. Sora rende, zo snel als maar mogelijk was over het kiezelpaadje, achter Kenji en de pokémon aan. Ze hoorde dat Karin haar volgde over het pad. 'Waar gaan we heen?' vroeg Sora zich hardop al, al verwachtte ze niet dat Kenji of Karin haar dat zou kunnen vertellen. Ze gingen steeds dieper en dieper de berg in en Sora verwachtte half om half dat ze een ondergrondse rivier tegen zouden komen. Ze kon de pokémon voorop amper zien, Kenji was haar enige oriëntatiepunt. Plotseling was Kenji verdwenen. Sora bleef geschrokken staan en keek om zich heen. Waar was hij heen? Waar waren haar pokémon? Toen zag ze opeens een kleine opening in de muur. Het meisje liep erheen en tuurde door het duister. 'Sun?' riep ze het donker in. 'Pika!' hoorde ze door de tunnel terug komen. 'Wacht op mij!' riep de groenharige. Snel wurmde ze zich door de smalle opening, waarna ze plotseling in een enorme ruimte stond. Sora keek haar ogen uit. Overal waren Clefairy en in het midden, op een stenen plateau, waren er nog meer. Ze leken erg van streek en wilden hen blijkbaar iets duidelijk maken. Maar wat?

OOC: Godmode met toestemming!

+5, erg leuk!

Ze had gewonnen, ze had gewonnen, ze had gewonnen! Stralend keek ze naar de badge in haar hand. Haar eerste, echte badge! Ithai was er niet best aan toe geweest, maar hun relatie was er wel door verbeterd. Het was vreemd hoe zoiets mens en pokémon dichter bij elkaar kon brengen. Arash drentelde om haar voeten, opwekt, zoals altijd. Alleen dee dhij dat nu samen met Céline, Kenji's Eevee. Ze kon maar niet begrijpen dat Céline nog bij haar trainer wilde blijven. Ze verschilden zo erg! Karin keek naar de twee pokémon die rond haar benen renden en glimlachte. Het zou haar niks verbazen als Arash een kleine crush had op Céline. Hij deed net wat teveel zijn best om haar te laten lachen, was net wat te voorzichtig terwijl ze aan het spelen waren. Ze betwijfelde of het de anderen op zou vallen, maar ze kende Arash al heel lang en wist precies hoe hij altijd speelde. Dit was niet zoals altijd.

Voor Karins gevoel vloog de tijd voorbij. Al pratend kwam Mount Moon vlot dichterbij. Ze had Kaede nog even uit zijn pokéball gelaten, zodat de Pidgey nog even zijn vleugels kon strekken voordat ze de berg in gingen. Bovendien moest ze de pokémon nog een beetje leren kennen. Ze vermaakten zich een tijdje door besjes naar Kaede te gooien, die ze behendig uit de lucht griste. Toen het begin van de tunnel in zicht kwam, riep ze de Pidgey terug. Ze slikte even, eigenlijk was ze nog nooit onder de grond geweest. Maar gelukkig was ze niet alleen. Het meisje glimlachte even naar Sora, waarna ze verdwenen in de duisternis van de berg.

Het was vreemd om zo door het schemerdonker te lopen. Het was duidelijk dat dit pad nog vrij veel gebruikt werd, in het plafon van de tunnel zaten honderden lichtjes die hun de weg wezen. Ze waren niet erg fel, maar gaven genoeg licht om te kunnen zien. De gesprekken die ze met Sora voerde waren nu goed te horen, het geluid weerkaatste door de stenen tunnel. "Zeg, lopen jullie een beetje door? Anders zijn we nooit voor het donker door deze berg heen!" riep Kenji over zijn schouder. De jongen liep een paar meter voor hun, alsof hij deze expeditie leidde. Karin rolde met haar ogen en riep terug: "Wat maakt dat nou uit, het is hier toch donker." Ze liepen verder, tot Kenji plotseling bleef staan. Karin keek om de jongen heen en zag een kleine, roze pokémon staan. Ze herkende het als een Clefairy en al gauw voegden nog twee Clerairy zich bij de eerste. Arash ging nieuwsgierig naar de drie toe, net als Céline, Sun en Spring. Ze leken met elkaar te praten en Karin glimlachte. Wat fijn dat hun pokémon zo makkelijk vrienden konden maken!

Opeens gingen de zeven pokémon ervandoor. "Arash!" riep Karin geschrokken, ook de anderen riepen ze na. Kenji spurtte er als eerste vandoor, gevolgd door Sora en Karin. Ze renden over het verlichtte pad, tot de pokémon opeens van het pad af gingen. Zonder twijfelen sprong Karin over de rotsblokken en volgde het smalle pad. Het paadje slingerde verder de berg in en het was en pikdonker. "Waar gaan we heen?" vroeg Sora zich hardop af. Karin haalde al rennend haar schouders op, maar bedacht zich toen dat Sora dat natuurlijk niet kon zien. "Geen idee," zei ze daarom. Karin bleef rennen, begon te hijgen en had het warm. Ze had geen besef van tijd meer, de minuten voelden aan als uren of vlogen ze juist voorbij als seconden? Toen verdween Sora opeens door een smalle opening in de muur. Karin wurmde zich er ook doorheen, waarna haar mond openviel.

Ze bevonden zich in een enorme ruimte. Het dak was open en er viel zonlicht naar binnen. De ruimte was gevuld met tientallen schattige, roze pokémon. Ze leken er van streek.. Langzaam naderde Karin het plateau in het midden van de ruimte. Arash stond er al op en snuffelde er druk rond. Behendig klom Karin op de stenen en keek rond. In het midden van het plateau bevond zich een kuil van bijna vier meter doorsnede. Verbaasd zakte Karin door haar knieën en bekeek de kuil. Het leek wel alsof hier iets in had gelegen.. Arash' luide kef trok haar aandacht. "Wat is er jongen?" vroeg ze, terwijl ze naar hem toe liep. Op de grond lag een stukje witte stof, het was gescheurd, alsof iemand het met geweld ergens af had gehaald. In het hoekje stond een rode R gedrukt. Karins keek er fronsend naar.

Ze stond op, de stof in haar handen geklemd. "Sora, Kenji! Kom eens op het plateau." Ze liep terug naar de kuil en wachtte tot de andere twee bij haar stonden. "Het lijkt erop alsof hier iets in heeft gelegen." Ze gebaarde naar de kuil. "En Arash vond dit." Karin liet het gescheurde stof zien en wees op de R. "Heeft één van jullie dit logo al eens eerder gezien?" vroeg het meisje nieuwsgierig. Misschien had het te maken met de verdwijning van het, uh, ding dat in de kuil had gestaan!

+4! Leuk gedaan, al staan er hier en daar wel wat snelheidsfoutjes.

Achter zich hoorde Kenji dat Sora zijn gedachten hardop uitsprak en kort daarna antwoord kreeg van Karin. Het was wel duidelijk dat geen van de drie wist waar ze heen gingen, maar wat Kenji wel wist, was dat hij niet weg zou gaan zonder Céline! Hij achtervolgde zijn Eevee door het duister; het enige dat hij van haar zat was het witte puntje van haar staart. Het pad bracht hen dieper en dieper de berg in, verder dan Kenji uit zichzelf ooit zou zijn gegaan. Natuurlijk hield hij wel van een beetje avontuur, maar dan niet met Clefairy! Plots verdween Céline uit het zicht. Hij kon nog net het puntje van haar staart door een kleine opening zien verdwijnen. O fijn, nou moest hij daar ook doorheen. Gelukkig was Kenji niet zo groot en lekker slank, dus paste hij er gemakkelijk doorheen. Aan de anderen kant van de opening bevond zich een grote ruimte gevuld met 'Fijn, nog meer Clefairy,' mopperde Kenji bij het zien van de honderden roze pokémon. Ze leken zich ergens druk om te maken, maar de jongen had daar niet zo veel interesse voor. Het boeide hem meer waar zijn Eevee uit hing dan wat die Clefairy van hem wilden.

Céline bevond zich op een groot plateau, samen met Arash. De puppypokémon leek druk bezig met in het rond snuffelen en Céline imiteerde hem daarin. Kenji draaide met zijn ogen, schudde zijn hoofd en stapte toen naar voren om op het plateau te klimmen. Het plateau bestond uit een rand van een meter breed, met daarin weer een enorm gat. Met opgetrokken wenkbrauw keek de jongen naar het gapende gat. Het leek wel alsof hier een meteoriet in was geslagen. Zijn ogen gingen omhoog naar het plafond. Daar bevond zich een groot, gapend gat. Kenji schatte dat het gat in het plafond even breed was als het gat in de grond. Waarschijnlijk waren die door een en hetzelfde projectiel gevormd. Karin trok zijn aandacht door tegen hem en Sora te roepen dat ze op het plateau moesten komen, erg onnodig aangezien Kenji zich al op het plateau bevond. 'Het ziet er naar uit dat hier iets heeft gelegen,' zei het rozeharige meisje. 'Dat lijkt me duidelijk,' reageerde Kenji schamper. Karin drukte hem een stuk stof onder de neus en vroeg of hij het logo erop herkende.

Kenji pakte de lap stof aan en negeerde Céline; de Eevee stond tegen zijn been op te springen in een poging aan de lap stof te kunnen snuffelen. De stof was wit, al zaten er wel vuilvlekken in, glad en had een rode R erop staan. Nadenkend keek Kenji ernaar. Waar zou die R voor kunnen staan? Rood? Rodeo? Rijst? Randdebiel? Misschien was het wel een naam, zoals Robert ofzo. 'Nope, nog nooit eerder gezien,' antwoordde hij terwijl hij de lap aan Sora gaf zodat die hem ook nog even kon betasten. Zijn ogen gleden weer naar het gat. 'Ik vraag me af wat hier gelegen heeft,' mompelde hij, meer tegen zichzelf dan tegen zijn metgezellen. Het moest in ieder geval groot zijn geweest, anders kon het niet zo'n enorm gat achterlaten.

+2

Karin was de enige die antwoord gaf op de door Sora uitgesproken gedachte over waar ze nou eigenlijk heen gingen. Geen idee. Ja, Sora had ook geen idee en ze vermoedde dat Kenji ook niet wist waar ze heen gingen. Wat Sora wel wist, was dat ze dit bedoelden met het beleven van avonturen als je met pokémon op reis ging. Dan kwam je op plekken waar je normaal nooit terecht zou komen. Dat was ook het eerste wat Sora dacht toen ze in de enorme open ruimte terecht was gekomen. Het was zo groot, zo prachtig, maar ook zo afgelegen en heel goed verborgen. Als ze de Clefairy niet waren gevolgd, dan hadden ze deze plek nooit gevonden. Karin en Kenji waren bezig met het bestuderen van het plateau in het midden van de grot terwijl Sora de rest van de ruimte bestudeerde.

De grot bleef uit meerder lagen te staan. Langs de muur omhoog waren heel veel richels waar de Clefairy op stonden. Het deed Sora aan tribunes denken in een contesthal of gym. Hier en daar zag ze ook kleine ingangen van tunnels op verschillende niveaus in de rotswand. In het plafond, recht boven het plateau waar zich de meeste pokémon hadden verzameld, was een enorm gat. Door het gat scheen zonlicht de grot binnen waardoor alles goed was te zien. Bij heldere nachten kon je vanaf hier vast goed de sterren zien! 'Sora, Kenji! Kom eens op het plateau!' Sora richtte haar ogen lager, op het plateau waar Karin zich bevond. Ze liep naar voren, samen met Sun en Summer en klom naar boven. Op het plateau aangekomen keek Sora met open mond naar het enorme, gapende gat dat zich daar bevond. 'Het lijkt erop alsof hier iets in heeft gelegen,' sprak Karin. Sora knikte, maar Kenji vond dat het nogal vanzelfsprekend was.

Sora's ogen gleden over het enorme gat, over de Clefairy die blijkbaar van streek waren en het enorme gat in het plafond. 'Wat hier ook lag, de Clefairy lijken er niet blij mee te zijn dat het weg is,' reageerde Sora. Van Kenji kreeg ze een stukje stof in haar handen gedrukt dat Arash had gevonden. Witte stof, zandvlekken en een rode R. Ze liet de gladde stof tussen haar vingers door glijden, maar ze herkende het verder niet. 'Sorry, maar ik ken het ook niet.' Ze gaf het aan Karin terug en keek toen weer naar het gat. 'Ik vraag me af wat hier heeft gelegen,' mompelde Kenji net op het moment dat Sora het dacht. 'Ja, dat vraag ik me ook af,' knikte Sora. 'En hoe ze het hier weg hebben gekregen.' Haar ogen gingen weer naar het plafond, 'Al lijkt me dat antwoord nogal voor de hand liggend.' Ze wendde zich tot Karin en Kenji. 'Denk je dat de dieven nog in de buurt zijn? Eigenlijk moeten we even naar boven om rond te kijken.' Ze keek weer naar boven, naar het gat en wendde zich toen tot Spring. 'Kun jij met je roede bij het dak komen?' De Bulbasaur stapte naar voren en schoot zijn roede naar boven, maar kon het plafond niet bereiken. 'Jammer, het is te ver weg,' sprak het meisje teleurgesteld. Ze klopte Spring op haar kopje. 'Goed geprobeerd meid.' Ze keek weer naar de andere twee. 'Jullie misschien een idee?'

Mooi beschreven! +3

Kenji bestudeerde het lapje stof. "Nope, nog nooit eerder gezien." was zijn teleurstellende antwoord. Hij gaf het witte lapje door aan Sora, maar die wist ook niet wat het was. Teleurgesteld nam Karin de stof van Sora over en stopte het in haar tas. Ze kon het maar beter bewaren, misschien was het wel belangrijk! "Ik vraag me af wat hier heeft gelegen," mompelde Kenji. Karins ogen gingen weer naar het gat in de vloer en knikte. Sora had gelijk, wat het ook was geweest, het was blijkbaar erg belangrijk voor de Clefairy. "Ja, dat vraag ik me ook af," reageerde Sora. "En hoe ze het hier weg hebben gekregen. Al lijkt me dat antwoord nogal voor de hand liggend." Verbaasd keek Karin haar vriendin aan. Wow, ze had niet gedacht dat het groenharige meisje zo'n plottenbedenker was! Daarna volgde ze Sora's blik naar het gat in het dak. Tsja, waarschijnlijk hadden ze het ding eruit getakeld. "Denk je dat de dieven nog in de buurt zijn? Eigenlijk moeten we even naar boven om rond te kijken." Opnieuw verbaasde Sora's daadkrachtigheid haar. Jeetje, wat moest ze nog veel leren over haar vriendin! Maar de gedachte dat de dieven hier nog steeds waren was natuurlijk wel even wat belangrijker.

"Kun jij met je roede bij het dak komen?" vroeg Sora aan haar Bulbasaur. Spring stapte naar voren en schoot haar roede naar boven, maar kon het plafond niet bereiken. Karin beet even op haar lip. Het was een goede poging geweest. Ze hadden geen ladder, konden niet naar het gat klimmen.. "'Jullie misschien een idee?" vroeg het groenharige meisje toen. Karin knikte langzaam. "Ja ik denk het wel. Wij kunnen er niet komen, maar onze pokémon wel." Ze glimlachte, pakte een pokéball van haar riem en gooide deze in de lucht. Met een flits verscheen Kaede, de Pidgey vloog meteen naar haar toe."Kaede, vlieg door het dak en kijk of de dieven er nog zijn!" zei Karin enthousiast. Net toen de Pidgey wilde vertrekken, klonk Kenji's stem door de grot. "Wacht." Boos keek ze de jongen aan. Waarom moest ze nou weer wachten? Kenji nam echter geen aanstoot aan haar boze gezicht en opende ook een pokéball. Zijn net gevangen Spearow verscheen. "Vulcan, ga met hem mee." Karin ademde even scherp uit en keerde zich van Kenji af. Waarom moest hij nou ook zijn pokémon sturen? Het was háár idee!

De twee vogelpokémon klapwiekten naar het dak en schoten door het gat. Het drietal wachtte in stilte. Na een minuutje kwam ze al weer terug, maar ze droegen iets in hun poten.. Het leek wel een pet! Karin stak haar hand uit en nam de pet van de twee pokémon aan. Ze kon aan Vulcan zien dat hij de pet liever aan zijn eigen trainer had gegeven, maar Karin was dichterbij geweest. "Zijn ze er nog, Kaede?" De Pidgey schudde zijn kopje. "Heb je deze buiten gevonden?" vroeg ze, waarop de Pidgey knikte. Ze liet de zwarte pet in haar handen ronddraaien. Het was niet zo'n baseball cap, maar hij was wat groter en gemaakt van soepelere stof. En daar, boven de cap stond een.. "Jongens, kijk eens!" riep Karin opgewonden. "Dezelfde R als op de stof! Dat kan geen toeval zijn." Ze liet de pet aan Kenji en Sora zien. Hier was iets duisters aan de hand en ze wilde dolgraag weten wat!

OOC: Godmode met toestemming.

+2

Kenji voelde zich bijna een soort detective en blijkbaar dachten de meiden er net zo over. Er werd druk nagedacht over wat er was verdwenen en waar die lap stof vandaan kwam. Sora probeerde zelfs met haar pokémon het dak te bereiken, maar Kenji had op voorhand al kunnen voorspellen dat de roede van haar Bulbasaur niet zo lang was. Toch hield hij het meisje niet tegen, ze moest er zelf maar achter komen. De Bulbasaur deed braaf wat haar trainster van haar vroeg maar kwam, zoals voorspeld, niet bij het plafond. Sora leek zowaar teleurgesteld dat het niet had gewerkt, maar beloonde haar pokémon toch en vroeg toen om andere ideeën. Kenji wist zo gauw niks, maar Karin wel. Ze haalde haar Pidgey tevoorschijn en stuurde die naar het dak. Hoe eens even! 'Wacht!' riep Kenji en hij haalde zijn Spearow tevoorschijn. 'Vulcan, ga met hem mee,' sprak hij tegen zijn pokémon, waarna de twee vogels koers zetten richting het dak. Karin wende zich met luid gesnuif van hem af, waarop de jongen met zijn ogen draaide en keek toen van het enorme gat in het dak naar de krater in de grond. Wat had hier in hemelsnaam gelegen? Nieuwsgierig liep de jongen naar de rand en tuurde naar beneden. Céline kwam naast hem staan en keek ook de krater in. Misschien lag er wel een aanwijzing op de bodem? Zonder verder aarzelen liep Kenji voorzichtig langs de rand van de krater naar beneden. 'Vee!' riep Céline, waarna ze hem achterna ging. Kenji liep zo voorzichtig mogelijk naar beneden, maar de kleine Eevee liep zo hard achter hem aan, dat ze struikelde en naar beneden rolde. Kenji deed een graai om haar te vangen en wist haar bij haar staartpunt te grijpen. Zijn evenwicht dreigde hij even te verliezen en snel zette hij de laatste paar stappen naar de bodem van de krater.

'Zo, en voortaan beter opletten hè?' grinnikte Kenji tegen zijn Eevee terwijl hij haar op de grond zette. Céline knikte met een instemmende 'Vee,' en keek toch om haar heen. Ook Kenji keek nu rond de krater. Het gat was best groot, wat betekende dat het ding dat weg was enorm moest zijn en met een hoge snelheid door het dak naar beneden was gekomen. 'Als jij nou die kant op gaat, ga ik deze kant rond,' sprak Kenji tegen Céline. De Eevee knikte, richtte haar neus naar de grond zoals ze Arash eerder had zien doen en begon te zoeken. Kenji slenterde langs de rechterkant van het gat met zijn ogen op de grond gericht. Het enige wat hij zag was steen en zand. Niet erg inspirerend dus. Hij was al halverwege zijn helft toen iets links van hem zijn aandacht trok. Céline leek iets gevonden te hebben en probeerde het mee te slepen, maar dat lukte niet helemaal. Kenji liep naar de pokémon toe en knielde naast haar neer. De Eevee staakte haar pogingen om het ding op te tillen en kwispelde blij en tevreden. De jongen keek naar het voorwerp dat zijn Eevee op had willen tillen. Het bleek een enorm stuk steen te zijn dat vast zat in de grond. 'Wat wil je nou met die steen doen dan?' vroeg hij fronsend aan Céline. Deze probeerde de steen omhoog te duwen, blijkbaar lag er iets onder dat ze wilde hebben. 'Anders graaf je een stukje?' reageerde de jongen sarcastisch, waarop de Eevee zwakjes glimlachte en begon te graven. Kenji hield intussen de steen tegen om te voorkomen dat die op de Eevee zou vallen.

Kenji moest toegeven dat het er erg grappig uit zag, Céline die half onder een steen zat met haar kop en voorpoten en met haar kont omhoog gestoken. Haar staart kwispelde blij heen en weer terwijl ze onder de steen rondsnuffelde. 'Schiet je wel een beetje op?' vroeg Kenji haar. Hij had geen zin om hier voor eeuwig met die steen te zitten. Na eventjes graven kwam de kleine pokémon weer tevoorschijn met een andere steen in haar bek. 'Deed je daar nou al die moeite voor?' vroeg hij. De Eevee legde de steen in zijn hand en knikte toen. Kenji keek fronsend naar de steen op zijn handpalm. Hij zag er anders uit dan de andere stenen in de grot. Was dit misschien een stukje van het ding dat verdwenen was? Misschien was er wel een enorme steen gestolen! Dat zou betekenen dat de dieven zwaar hijsmateriaal gebruikt hebben, want anders kreeg je een rots van zo'n formaat niet van de grond. Kenji keek van zijn pokémon, die blij stond te kwispelen, naar de steen in zijn hand. 'Goed, als het zo belangrijk is neem ik hem wel mee.' Hij stopte de steen in zijn tas en kwam toen overeind. Zijn blik gleed naar de twee meiden bovenaan de rand van de krater. Kaede en Vulcan waren inmiddels wedergekeerd en leken iets meegenomen te hebben. Zijn Spearow kwam naar hem toe gevlogen en leek een beetje in een pesthumeur. Blijkbaar had de Pidgey van Karin iets gevonden en hij niet.

'Wat hebben jullie daar?' vroeg Kenji luid. Hij liep naar de steile kraterwand en keek omhoog. Hmmm, hoe ging hij nu weer boven komen? Zijn ogen gleden even naar de Bulbasaur van Sora. Hij kon haar natuurlijk vragen of die hem uit de krater wilde takelen, maar dat weigerde hij. Hij deed een paar passen achteruit, nam een aanloop en probeerde naar boven te rennen. Dit lukte helaas niet. 'Vee!' riep Céline. Kenji keek fronsend naar zijn Eevee, welke nu opeens op de rug van Vulcan zat. 'Ja haha, daar pas ik niet op hoor Céline.' Vulcan leek even met zijn ogen te draaien, vloog toen naar hem toe en greep hem bij zijn arm. Kenji schrok zich lam, maar wist dat aardig goed te verbergen toen hij bij de meisjes aankwam. Hij had nooit gedacht dat de Spearow hem kon dragen! Nu was dit ook niet de meest ideale manier om te vliegen, zijn arm deed aardig pijn, maar toch was het wel handig. Vulcan zette hem neer bij de twee meiden en kwam op Kenji's schouder zitten. Hij voelde de nagels van de Spearow even in zijn schouder prikken, maar negeerde het verder. Zijn ogen gleden naar het voorwerp dat Karin hem liet zien. Het bleek een pet te zijn. Het ding was stoffig, vies en droeg hetzelfde teken als de lap stof die ze hadden gevonden. Karin verklaarde luid dat dit geen toeval kon zijn en Kenji kon niet anders dan dit beamen. 'Daar lijkt het wel op ja,' sprak hij. Zijn ogen gleden naar de krater. 'Daar beneden liggen geen aanwijzingen, alleen maar stenen, dus tenzij ze een enorm rotsblok mee hebben genomen denk ik niet dat ze iets waardevols hebben gestolen.' Hij keek weer naar de meiden. 'Dus, blijven we nog even hier snuffelen, of gaan we weer verder?'

OOC: Zo, ook eindelijk weer gepostXD

+5, erg leuk!

Sora moest toegeven dat ze toch redelijk teleurgesteld was over het feit dat Spring niet bij het dak kon, maar ja, wat had ze dan verwacht? Het dat was enorm ver weg en zo groot was haar Bulbasaur nou ook weer niet. Nou stond er ook nergens vermeld hoe lang de roede van een Bulbasaur precies was, dus in die zin was het niet vreemd geweest dat ze het had geprobeerd. Ach, niet geschoten was toch altijd mis, dus. Gelukkig had Karin wel een idee. Sora keek toe hoe het meisje haar Pidgey tevoorschijn haalde en bij het groenharige meisje begon er een lampje te branden. Natuurlijk! Vogelpokémon konden vliegen en zouden gemakkelijk bij het dak kunnen! Duh! Nog voor Karin haar pokémon goed en wel op pad had gestuurd, hield Kenji haar tegen. Sora zag de dodelijke blik van haar vriendin en vroeg zich af of Kenji die ook wel zag. Blijkbaar niet, want de jongen haalde rustig zijn eigen vogelpokémon, Spearow, tevoorschijn en stuurde die met de pokémon van Karin mee naar boven. Karin leek duidelijk uit haar hum door Kenji's actie en draaide zich om. Kenji draaide zich ook om en liep naar de krater. Sora keen van de één naar de ander, zuchtte toen diep en keek naar haar pokémon. De twee leken haar stemming te delen. Ach ja, ze had al bij hun ontmoeting in Viridian Forest kunnen weten dat Karin en Kenji veel met elkaar zouden botsen, maar ja, ze moesten nu eenmaal allemaal dezelfde kant op, dus was het logisch dat ze samen op pad waren. Het zou toch ook zinloos zijn om achter elkaar aan te lopen zonder met elkaar te praten? Dan was het net een soort stalken, alleen dan heel opvallend. Nou had Sora niet echt veel verstand van stalken, maar volgens haar was dat iets dat je onopvallend deed, alsof je iemand achtervolgde zonder gezien te worden. Stalken dus.

Het meisje schrok op uit haar gedachten toen Kaede en Vulcan terugkeerden door het gat in het dak. Nieuwsgierig keek ze naar de twee vogels. Zouden ze wat gevonden hebben? De Pidgey van Karin leek zowaar wat vast te hebben. Wat spannend! Vol verwachting tuurde het meisje naar de Pidgey en ze schoof snel wat dichter naar Karin toe om over diens schouder mee te koekeloeren naar het voorwerp dat de Pidgey haar had gegeven. Het bleek een pet te zijn. 'Wat hebben jullie daar?' hoorde ze de stem van Kenji vragen. Sora keek verbaasd om, ze had gedacht dat Kenji nog achter haar stond, maar dat bleek dus niet het geval te zijn. De jongen bevond zich in de krater waar de twee meisjes naast stonden. Hoe was hij daar nou weer beland? Sora schudde haar hoofd, keek weer naar de pet in Karins hand en zag de rode R net op het moment dat Karin haar erop wees. 'Dat kan geen toeval zijn,' reageerde de rozeharige en Sora knikte. Het was wel duidelijk dat de pet en de lap stof bij elkaar hoorden. Ook Kenji leek het met hen eens te zijn. Hé! Dus Karin en Kenji konden het toch wel eens zijn! Dat was fijn om te weten. De jongen verklaarde dat er op de bodem van de krater alleen maar stenen lagen, iets wat Sora al had verwacht. Ze was het echter niet met hem eens als het ging om de waarde van datgene was verdwenen was. 'Als het niet van waarde zou zijn, zouden die Clefairy ook niet zo van streek zijn,' sprak ze resoluut tegen Kenji. 'Of denk je soms dat ze zo van streek zijn omdat hun heilige aanbidsteen verdwenen is?' Okay, dat kwam er misschien wat gemener uit dan Sora bedoeld had, maar ze vond dat de jongen wel wat meer medeleven mocht tonen met de Clefairy. 'Ik vind dat we nog even moeten blijven. Misschien liggen er ergens nog wel aanwijzingen.' Hoopvol begon het meisje de grond rond het plateau af te zoeken. Misschien lag hier wel iets dat ze over het hoofd hadden gezien?

+2

Sora keek vol verwachting naar het object in haar handen, maar toen klonk plotseling Kenji's stem. "Wat hebben jullie daar?" galmde door de grot. Karin draaide om haar as, haar roze haren vlogen achter haar aan. Waar was dat kind? Er klonk een vreemd gekrabbel en het geluid van rollende stenen. Het leek vanuit de krater te komen. Karin liep naar de rand en trok haar wenkbrauw op. Was hij er soms in gevallen? Dat zou lekker stom zijn. Vulcan redde hem echter, stomverbaasd keek Karin naar de kleine vogel. Hoe kon die Spearow in hemelsnaam Kenji van de grond krijgen? Goed, hij was natuurlijk niet een sumoworstelaar, maar een veertje was hij ook niet. Hoe dan ook, hij was er weer. Kenji en Sora bestudeerde de pet, waarna de blauwharige jongen beaamde dat het inderdaad geen toeval kon zijn. Karin dacht even na. Er was dus iets groots uit de grot gestolen, waarschijnlijk was het door het gat in het plafon getakeld. Het was voor de Clefairy zeer waardevol, anders zouden ze niet zo van streek zijn. Het leek erop dat een soort organisatie het object gestolen had, de geheimzinnige organisatie 'R'. Karin voelde haar huid tintelen. Wat was dit spannend! Ze had altijd geweten dat haar Pokémonreis spannend zou worden en vol avonturen zou zitten, maar dat ze tegen zo'n mysterie aan zouden lopen had ze niet durven dromen.

"Daar beneden liggen geen aanwijzingen, alleen maar stenen, dus tenzij ze een enorm rotsblok mee hebben genomen denk ik niet dat ze iets waardevols hebben gestolen," sprak Kenji, doelend op de krater achter hem. Karin keek hem even schattend aan. Jaaaaja. Hij deed nu alsof hij echt op onderzoek uit was gegaan, maar stiekem dacht het meisje nog steeds dat hij gewoon naar beneden gedonderd was. "Dus, blijven we nog even hier snuffelen, of gaan we weer verder?" Blijkbaar had de jongen al weer genoeg van hun avontuur. "Als het niet van waarde zou zijn, zouden die Clefairy ook niet zo van streek zijn," kaatste Sora onverwachtst terug. Het was echter haar volgende zin die Karin aan het denken zette. Hun aanbidsteen? Het was een bekend gerucht dat Clefairy oorspronkelijk van de maan kwamen en een algemeen bekend feit dat Clefairy konden evolueren met een maansteen. Maanstenen waren uitermate zeldzaam, omdat deze in tegenstelling tot de andere evolutiestenen niet gewonnen werden uit bergen, maar uit meteorieten. Zou die 'organisatie R' misschien een maansteen gestolen hebben? Maar aan de omvang van dit gat te zien moest die steen gigantisch zijn!

Ondertussen was Sora weer begonnen met het afspeuren van de grond. Arash was haar druk kwispelend aan het helpen, zijn neus zweefde maar een centimeter boven de grond. "Sora, Kenji," zei Karin bedachtzaam. Sora keek open kwam weer naar haar toegelopen. "Kennen jullie dat verhaal over dat Clefairy oorspronkelijk van de maan komen?" Beide kinderen knikten, dus legde Karin haar zojuist bedachte theorie uit. Zou het voor hun even logisch klinken als voor haar? Ze had net drie feiten die ze vroeger van haar vader geleerd had aan elkaar gekoppeld. Stiekem was dat best wel slim van haar! Zie je wel, ze kon het best!

OOC: Godmode Sora en Kenji met toestemming.

+3

Sora was het overduidelijk niet met hem eens toe hij beweerde dat het ding dat was gestolen alles behalve waardevol kon zijn. Het meisje werd zelf boos, of iets in die richting. Kenji keek haar spottend aan. Wat kon hem het nou schelen of het waardevol was voor die Clefairy of niet? 'Ja, maar wat misschien waardevol is voor hen kan wel enorm waardeloos zijn voor ons,' kaatste de jongen op zijn beurt terug. Hij was niet van plan om Sora zo tegen hem te laten praten zonder ook zo toegesproken te worden. Daarbij, hoe kon zij zo zeker weten dat het zo waardevol was? Misschien hielden die Clefairy hen wel voor de gek en was hier niks gestolen en was dit altijd al een gat geweest. Misschien was dat ding eeuwen geleden al gestolen. Dat druiste echter in met al het bewijs dat ze hadden gevonden. Dat leek hier namelijk nog niet zo lang te liggen. Zucht, wat een hopeloos gedoe ook. Even keek hij naar Karin; het rozeharige meisje leek met haar gedachten totaal ergens anders terwijl hij met Sora had lopen ruziën. De laatstgenoemde was inmiddels weer aan het rondlopen door de grot, alsof ze nieuwe aanwijzingen zocht om haar theorie kracht bij te zetten. Kenji had echter het gevoel dat Céline en hij het enige stukje "bewijs" al hadden gevonden, naast alles wat Karin had opgespoord dan.

Over Karin gesproken, het meisje kwam ook weer tot leven en begon spontaan te praten. '"Kennen jullie dat verhaal over dat Clefairy oorspronkelijk van de maan komen?' vroeg ze, waarop Kenji knikte. Duh, tuurlijk kende hij dat verhaal! Iedereen kende dat toch? Hij had het in ieder geval vaak genoeg gehoord van zijn opa op die heerlijke zomerdagen in de tuin in Cerulean City. Karin gooide een hele theorie op tafel waar Kenji helaas niet omheen kon. Het leek allemaal perfect te passen en sloot ook perfect aan bij het "aanbidsteen-iee" van Sora. Even zuchtte hij, meer om het feit dat Sora nu gelijk had, dan dat Karin zo'n uitgebreide theorie had uitgekiemd in zo'n korte tijd. 'Ik denk dat je gelijk hebt,' sprak hij rustig. Even keek hij naar Sora, welke vast wel met een "ha ik zei het toch!" iets op de proppen zou komen, maar negeerde het verder. Ik denk echter ook dat we hier verder niks kunnen doen. Dat ding is weg en er zijn verder geen sporen. Ik stel voor om terug te gaan naar het pad en verder te reizen naar Cerulean, anders komen we daar pas in het donker aan.' Hij keek van de één naar de ander. Zouden ze het hier mee eens zijn? In principe kon het hem niet zo veel schelen, want de meiden waren niet echt een groot plezier voor hem om mee te reizen, maar Céline meekrijgen zonder Arash en Spring zou lastiger worden.

"Gelukkig" stemden beide meisjes in en na even afscheid genomen te hebben (Kenji liep gewoon naar de uitgang, alleen de meiden zeiden gedag) keerde het drietal terug naar het oorspronkelijke pad. De wandeling terug leek langer dan de heenweg, omdat ze nu op de tast hun weg terug moesten vinden. Kenji baalde ervan dat ze geen pokémon bij zich hadden die Sunny Day of Flash kon, dan hadden ze de grot ten minste kunnen verlichten. Na een lange, saaie en zeer vermoeiende wandeling, bereikten ze dan eindelijk het pad. Hier scheen gelukkig wel licht. Kenji was blij dat ze nu weer op weg waren, hoewel hij moest toegeven dat de tocht naar die grot wel een avontuur was geweest. Het had voor wat spanning en sensatie gezorgd en daar hield de jongen van. 'Oké Céline, we gaan naar huis,' sprak de jongen met een glimlach. 'Vee!' riep de Eevee, waarop ze vrolijk over het pad huppelde. Kenji was echter niet van plan om letterlijk naar huis te gaan. Nee, hij was eindelijk uit dat huis ontsnapt, dus hij zou pas wederkeren wanneer hij echt geen andere keus had.

OOC: Godmode met toestemming=3

+3

Ze kon hem wel vermoorden! Okay wacht, dat ging wat te ver. Goed, ze kon hem wel schoppen! Zo, hup!, in dat grote gat waarvan hij beweerde dat er alleen maar een nutteloos ding in had gelegen. Wat een onzin! Dacht hij soms dat die Clefairy zich aanstelden? Blijkbaar wel, want hij reageerde bijna net zo vinnig op haar als zij op hem had gedaan. 'Ja, maar wat misschien waardevol is voor hen kan wel enorm waarde[i]loos[is] zijn voor ons.' Grrrr, stiekem had hij daar gelijk in, maar ze snoof alleen maar luid, stak haar neus de lucht in en keerde hem de rug toe. Zo'n ongevoelige vlerk hoefde ze niet te zien. Om dan ook maar niet meer naar hem te hoeven kijken liep het meisje het plateau af en begon ze weer rond te kijken. Wie weet lag er nog wel meer in de grot dat ze niet hadden gevonden. De grinnikte even toen Arash, de Growlight van Karin, vrolijk met haar mee drentelde om ook te zoeken. 'Dankje Arash, wat ben je toch een schatje,' glimlachte ze tegen de Growlight. Spring keek haar ietwat verontwaardigd aan, maar dat zag ze niet. Was zij soms geen schatje? Of moest je een warme, pluizige vacht hebben om zacht te zijn? Beledigd draaide de Bulbasaur zich om en stond toen oog in oog met een Clefairy. 'Jullie moeten ons helpen onze maansteen terug te vinden!' zei deze, half in paniek. 'Dat proberen we,' antwoordde Spring, 'maar we hebben niet veel bewijs en aanknopingspunten. Daarbij zijn mijn trainer en de andere twee nog maar heel jong.' De Clefairy keek een beetje verdrietig en Spring probeerde haar wat op te beuren met positieve woorden. 'Hé kop op! Zodra we in Cerulean zijn zullen we aangifte doen en proberen uit te zoeken waar jullie maansteen is, goed?'

Sora was nog maar halverwege haar speurtocht toen ze alweer terug werd geroepen door Karin. Ja zo ging ze natuurlijk nooit wat vinden hè? Ze zag nog net hoe Spring en een Clefairy haast wel in gesprek leken te zijn, maar toen richtte ze haar aandacht op Karin. 'Wat is er?' vroeg ze, waarna het meisje haar vroeg of ze het verhaal over Clefairy en de maan kende. 'Maar natuurlijk ken ik dat!' reageerde Sora met een glimlach. 'Mijn moeder las me dat sprookje altijd voor toen ik nog klein was. Hoezo?' Karin kwam met een hele theorie over de Clefairy en een meteoriet. Onder het luisteren keek Sora van de enorme krater naar het evengrote gat in het dak. 'Dat zou een heel logische verklaring kunnen zijn,' mompelde. Ze keek even naar Kenji, welke het eens leek te zijn met haar en Karin. 'Ha! Had ik lekker toch gelijk!' reageerde ze triomfantelijk, maar de jongen leek haar te negeren. De plurk! De neiging om hem te slaan kwam weer naar boven, maar ze hield zich in. Geweld was niet het antwoord. Daarom was ze ook een coördinator geworden en geen trainer.

Kenji stelde opeens voor om te gaan, omdat ze anders nooit voor het donker Cerulean konden bereiken. Sora keek hem verbaasd aan. 'Ben je soms bang om te reizen in het donker?' Het was eruit voor ze er erg in had. Oeps! Dat was ook niet erg aardig van haar! Wat was er met haar aan de hand? Maakte Kenji soms het slechtste in haar los? Even keek ze om zich heen. Was er echt niks meer dat ze konden doen voor de Clefairy? Blijkbaar niet, al leken de Clefairy niet te willen dat ze vertrokken, aangezien hun meteoriet nog altijd foetsie was. 'We gaan ons best doen hoor Clefairy!' stelde Sora de roze pokémon in de grot gerust nadat ze had ingestemd om te gaan en naar de opening liep waardoor ze binnen was gekomen. 'Ik beloof het!' Goed, misschien was het niet zo handig dat te beloven, aangezien ze helemaal niet zeker wist of ze dit mysterie wel op kónden lossen, maar ze wilde ervoor zorgen dat de pokémon zich niet meer zoveel zorgen hoefden te maken.

Gedrieën begonnen de drie kinderen aan de terugweg over het smalle paadje, terug naar het oorspronkelijke pad. Het was heel erg donker en het pad was niet zo heel goed begaanbaar. 'Zijn we er al?' vroeg Sora. De weg leek veel langer dan op de heenweg, maar ja, toen hadden ze gerend en dan gaat het allemaal veel sneller. Na een lange wandeling zag Sora eindelijk weer wat licht aan het einde van de weg. O nee! Ze ging dood! De lampen die in de tunnel hingen leken aardig fel in vergelijking met de duisternis van net, maar Sora was er erg blij mee. 'Hèhè, eindelijk weer normale grond om over te lopen,' verzuchtte ze en ze glimlachte naar Spring en Sun. Zo, dan kunnen we nu weer verder.' Nog even keek Sora achterom toen ze wegliepen door de tunnel. Ze dacht even een Clefairy te hebben gezien, maar toen ze beter keek was die weer verdwenen. Wat vreemd.

Iedereen leek blij te zijn om weer in de frisse buitenlucht te staan. Vooral Céline leek helemaal buiten zinnen van geluk. 'Clefairy!' Verbaasd draaide Sora zich om. Ze was net een meter buiten de tunnel en in de opening van de tunnel zelf stond een Clefairy. Ze hoorde Kenji iets onverstaanbaars mopperen wat nog het meeste leek op "wat nou weer", maar ze negeerde hem. 'Wil je mee?' vroeg ze aan de Clefairy, welke knikte. Even keek ze naar Karin en Kenji, waarna ze zich weer tot de pokémon wende. 'Oké dan! Spring, wat dacht je van een beetje training?' De Bulbasaur knikte en stapte naar voren. Clefairy ging ook klaarstaan voor het gevecht en leek er zin in te hebben. Sora dacht na over welke aanval ze het beste kon doen en besloot toen te openen met een tackel. 'Spring, doe je Tackle!' riep de groenharige enthousiast. De Bulbasaur stoof naar voren en rende op de Clefairy af. Deze ontweek door opzij de springen en sloeg Spring vol op haar wang met een Pound. Vervolgens ging de roze pokémon over op een Dubble Slap, wat Sora nog het meeste aan een meervoudige bitchslap deed denken. 'Spring, ontwijk!' riep het meisje spastisch en de Bulbasaur dook wat opzij om de klappen te ontwijken. Het werkte echter niet en Sora moest dus wat anders verzinnen. 'Sla hem van je af met je roede!' riep Sora na een briljante ingeving. Spring reageerde direct en schoffelde de Clefairy onderuit.

Sora dacht snel na terwijl Spring en Clefairy weer wat afstand van elkaar namen. Wat was een handige zet? Ze kon natuurlijk weer proberen om slaappoeder te gebruiken, maar wie zei dat het deze keer wel goed ging? Ach, proberen kan geen kwaad. 'Spring! Sleep Powder!' De pokémon knikte en deed hetzelfde als in Viridian Forest. Het resultaat was helaas hetzelfde als toen, al leek het poeder nu al wat meer te zijn dan toen. Clefairy werd echter alleen wat slaperig, maar ging niet slapen zoals eigenlijk de planning was. Grrrrr. 'Spring! Gebruik je roede en veeg hem weg!' Wederom gehoorzaamde Bulbasaur en niet een moment te vroeg. Hoe slaperig de Clefairy ook was, hij was nog wel in staat om aan te vallen en wilde Spring dan ook graag weer vol in het gezicht meppen. Deze was echter sneller en veegde de Clefairy met veel kracht tegen de muur van de grot. Hij zakte langs de muur naar beneden en bleef daar uitgeteld liggen. Snel pakte Sora een pokéball, gooide deze naar de pokémon toe en keek vol spanning toe hoe deze in een rode flits verdween. De bal viel op de grond en bleef daar wiebelend liggen. Zou ze hem gevangen hebben?

Soezerig zat de Clefairy in haar pokéball. Het was leuk geweest om weer eens te vechten. Ze zou er nog weer uit kunnen komen om het gevecht voort te zetten, maar ze gunde het groenharige meisje haar overwinning wel. De pokéball stopte met knipperen en lag stil. Gefeliciteerd, je hebt een Clefairy gevangen!

O mijn god! Het was haar gelukt! 'Ja!' riep het meisje blij toen de bal ophield met wiebelen en het rode lampje doofde. Ze negeerde de sarcastische opmerkingen van Kenji die zelf blijkbaar niet blij zou zijn met het vangen van een Clefairy. Tsss, stomme pipo. Het meisje rende naar haar pokéball toe, raapte hem op en liet hem blij aan Spring en Sun zien. 'Kijk jongens, alweer een nieuwe vriend erbij!'
'Pika!'
'Bulba!'
'Sora kom op!' Verstoord keek het meisje op. Waarom mocht ze nou niet even van haar moment genieten? 'Hou je mond jij zeur!' protesteerde ze. Zo, Kenji moest niet denken dat hij over haar heen mocht lopen. Ze stopte de bal in haar tas en liep naar haar twee reisgenoten toe. Nu moest ze alleen nog nog een naam verzinnen voor haar nieuwe aanwinst.

OOC: Godmode met toestemming =3 O en dit topic is dus klaar =3

Leuk, leuk! +5!