Noy gooide de Pokébal omhoog en ving hem weer op met de topjes van haar vingers. Er was een groot risico dat hij uit haar handen zou vallen, maar het hinderde niet. Ze verveelde zich. Haar ouders zaten nog steeds hevig te ruziën over het feit of ze nou weg mocht of niet. Haar Chansey was moe en had duidelijk gemaakt dat ze wou uitrusten in haar Pokébal, dus Noy zat alleen in de gang. Ongeduldig met haar voet tikkend, ongeduldig een Pokébal omhoog gooiend, ongeduldig like hell. Een geïrriteerde zucht ontsnapte uit haar mond.
"Noy?" De deur ging eindelijk open en haar moeder keek haar met een bezorgde uitdrukking aan. Noy stond opgelucht op, liep haar moeder achterna en plofte neer op een van de keukenstoelen.
"En?" vroeg ze nieuwsgierig.
"Papa en ik hebben besloten..." Haar moeders stem haperde even en Noy zag een traan langs haar wang naar beneden rollen. "Dat je mag gaan." Noy kreeg een glimlach op haar gezicht, maar die verdween al snel. De pijn van haar ouders was te zien. Het was dubbel.
"Ik.. zal zo vaak mogelijk langskomen als mogelijk," beloofde Noy, terwijl ze opstond om haar ouders te omhelzen. Haar ouders sloten Noy in hun armen en ze hoorde ze snikken. "Wees sterk, meisje, en ga je hart achterna," zei haar vader. Noy keek naar het gezicht van haar vader, wat ineens tien keer zo oud leek te zijn geworden.
"Dat beloof ik," antwoordde ze, terwijl ze naar hem knikte.

Nog een keer keek ze om naar het ouderlijke huis wat stond te schitteren in het zonlicht. Ze hield de poot van haar Chansey vast en kneep er zachtjes in.
"Daar gaan we dan, Ribbon. De wijde wereld in!" Ze liepen het grindpad van Noys huis af. Noy haalde haar kaart uit haar tas en keek er even op.
"Ik weet niet, Rib, waar we als eerste heengaan. Ik wil eerst nog het liefst een Pokémon vangen voordat..." Ze zweeg. Plots herinnerde ze namelijk dat er in Southern Plains ontzettend veel wilde Ponyta's rondliepen. En om heel eerlijk te zijn, niets leek Noy fijner dan een Ponyta te hebben. Om op de rug van zo'n Pokémon door Kanto te crossen. Van plek naar plek te gaan.
"We gaan een Ponyta vangen!" gilde ze opgewonden, waardoor Ribbon van schrik een sprongetje maakte. Noy zette het op een rennen en begon richting de velden te rennen. Ze wist namelijk dat er daar een waterplaats van de kudde Ponyta's was.
"Kom op, Ribbon!" riep ze uit, terwijl ze achterom naar haar Pokémon keek. Ze hield haar pas in toen ze zag dat Ribbon stil stond. "Ribbon?" Haar Pokémon bleef gefocust op iets wat op de grond lag. Noy liep naar Ribbon toe en zag het toen ook, het was een wilde Rattata!
"Klaar voor een gevecht?" vroeg Noy aan haar Chansey. Ribbon knikte strijdlustig en ging klaar staan. "Oké dan! Geef hem een klap!" [Pound] Ribbon rende naar de wilde Rattata toe en gaf haar een klap op zijn kop. De rattata wankelde en liet een kreuntje horen van de pijn. Maar deze gaf niet op. Hij rende op een snel tempo naar Ribbon toe en deed een snelle aanval. [Quick attack] Chansey probeerde te ontwijken, maar het lukte haar niet.
Noy fronste bezorgd.
"Oké, Ribbon, genees jezelf door 'Soft Boiled'!" Noy balde haar vuist en keek haar Pokémon fanatiek aan. Ribbon keek haar niet-begrijpend aan maar toen ze zei 'soft boiled' begreep ze het wel. Ze werd normaal gesproken Engelstalig aangestuurd, maar Noy leerde haar nu aan dat het ook in het Nederlands kon. Ribbon gooide een van haar eieren over zichzelf heen en kreeg zo weer wat energie. Misschien was het wel wat te vroeg, bedacht Noy zich later, maar dat hinderde niet.
"Goed, geef die rattata nu maar wéér een klap!" gilde Noy. Ribbon haastte zich naar de rattata toe, maar die dook opzij. "PAS OP!" gilde Noy, maar het was al te laat. Ribbon kreeg een flinke bijt van rattata en bleef toen liggen. Noy keek verbijsterd naar haar Pokémon die daar lag.
"Kom terug," zei ze zachtjes terwijl ze Ribbons Pokébal naar haar toe gooide. Toen de Pokébal Ribbon raakte, verscheen er een rode gloed die Ribbon in zich opnam en deed verdwijnen in de bal.
"Je hebt het goed gedaan hoor," fluisterde ze trots naar haar Pokémon. Nu moest ze zo snel mogelijk naar een Pokécenter, waar ze haar Ribbon kon laten genezen.

Noy had een kopje thee in haar handen. Ze zat nu al een kwartier in het wachtkamertje, te wachten tot Ribbon genezen was en ze weer verder konden. Ze had er heel bewust voor gekozen om niet naar huis te gaan, want dan zou ze niet meer op reis mogen. Bij een van je eerste gevechten op je reis al verliezen van een Pokémon? Nee.. Haar moeder zou tegen haar gezegd hebben dat ze maar een jaartje of 2 moest wachten voordat ze het opnieuw mocht proberen. En dat wou Noy absoluut niet!
"Noy Weeks?" Een zuster kwam de hoek om. "Je Chansey is weer genezen hoor. Je kan haar weer meenemen." Noy stond blij op en liep naar Ribbon toe.
"Chansey," zei deze en ze stoof op Noy af. Noy sloot haar armen om Ribbon heen. "Je hebt het goed gedaan hoor, meis. Ondanks dat we hebben verloren, ben ik trots op je." Ze kuste Ribbon op haar voorhoofd.
"Maar nu gaan we, we moeten nog steeds een Ponyta vangen!" Noy bedankte de zusters voor hun goede hulp en ging toen met Ribbon aan haar zij het Pokécenter uit. Noy had toen Ribbon behandelt werd, drie flesjes water gekocht in de Pokémarkt. Water was altijd handig voor als je dorst had, right?
Noy liep het kleine centrum uit en kwam uit op een zanderig weggetje. Het was in de buurt van de Ponyta's, dat wist ze zeker. Toen ze op een gegeven moment de heftig vlammende manen zag, wist ze dat ze goed zat. Een kleine Ponyta kwam uit nieuwsgierigheid naar Ribbon naar hun toegelopen. Het moest nog een jong dier zijn, bedacht Noy zich.
"Daar gaan we," zei ze dan ook tegen Ribbon. "Geef haar een flinke klap!" Ribbon vloog op de jonge Ponyta af, gaf haar een klap van jewelste en Ponyta stond verbaasd te kijken. Toen begon ze te hinniken.
"Kom op, nog een klap!" gilde Noy enthousiast. Zo gezegd, zo gedaan. Ribbon gaf de Ponyta nóg een klap. De jonge Ponyta schudde haar hoofd verontwaardigd en tackelde Ribbon. Ribbon probeerde te ontwijken, maar dat lukte niet.
"Geeft niets," riep Noy. "Nog een keer! Geef haar nog een klap!" De jonge Ponyta moest al moe zijn geweest, maar nu kon ze nog nauwelijks op haar benen staan. Ribbon gaf haar inderdaad nog een klap na en bleef toen nahijgend staan. Ook Ribbon was nu al moe. Ribbon was niet gewend om te vechten.
Noy gooide haar Pokébal naar de jonge Ponyta toe, die daarvoor was gaan liggen. De rode lazerstraal lichtte op en de Ponyta verdween in de Pokébal. Hevig lag het ding te rollen. Noy klopte op haar bovenbenen en tilde Ribbon op. Samen stonden ze naar de Pokébal te kijken. Zou hij stoppen met rollen en zou ze haar eerste Pokémon hebben gevangen? De Pokébal sprong weer open en de Ponyta kwam weer tevoorschijn. Verontwaardigd snoof ze naar Noy en Ribbon en draaide toen haar kont naar zich toe. Ze gaf een verontwaardigde bok en galoppeerde het veld in. Noy zuchtte en keek Ribbon toen aan.
"Niet gelukt," zei ze zachtjes. Ribbon stond stil en bleef met een frons naar de weggalopperende Ponyta kijken. "Jammer, Rib, volgende keer beter." Ribbon maakte een geluidje waarmee ze aangaf dat ze Noy gelijk gaf. Noy liet zichzelf in het gras vallen en pakte een flesje water.
"Hier, alsjeblieft," zei ze nadat ze zelf een slok had genomen.

- Openheid -

Leuk/Realistisch dat je zelf je eerste poging al laat mislukken! +5