Zenuwachtig keek de blauwharige jongen achter zich, controlerend of er niemand achter hem aan zat. Terwijl hij zo stil mogelijk was geweest bij het verlaten van het huis, had hij het gevoel dat hij elk moment ingehaald zou kunnen worden door zijn moeder, die hem dan weer terug naar huis zou slepen. Als hij flink doorliep, voor zover zijn been hem dat toeliet, dan zou hij misschien een kans hebben. Een kans om zijn vreemde plannen door te zetten. Hij had voorheen nooit een brandende ambitie gehad om een trainer te worden. Maar nu… Het voelde of er iets binnen in hem was ontploft. En dat iets, dat was niet van plan om zomaar weg te gaan. Hijgend van de inspanning die het hem kostte om zonder krukken te lopen stopte Ryan met lopen, om vervolgens zijn hand in zijn zak te stoppen. Zijn vingers klemden zich om het gladde, ronde voorwerp dat hij er aantrof. Het was de Pokéball die zijn broer hem de vorige nacht had gegeven. Zijn broer… Die geloofde nog in hem. Die had hem de Pokémon gegeven, en had hem zelfs aangemoedigd om op reis te gaan, in tegenstelling tot zijn moeder. Ach ja. Als hij geluk had, dan zou zijn moeder pas over een paar uur wakker worden. En hopelijk zou zijn broer haar er dan van weten te overtuigen dat hij geen gigantische vergissing had begaan door van huis weg te lopen.

Nu hij er over na dacht, hij had de vorige avond niet eens de kans gehad om te kijken welke Pokémon zijn broer hem had gegeven. Misschien was het nu wel een geschikt moment om daar achter te komen. “Kom er uit,” mompelde hij. Een witte straal schoot uit de Pokéball, om vervolgens de vorm van een bal met vreemde uitsteeksels aan te nemen. Ryan trok zijn wenkbrauwen op bij het zien van de Pokémon. Een Mankey? Dat was de Pokémon die zijn broer hem had gegeven? De grote, fantastische fokker, die welke Pokémon dan ook zou kunnen krijgen, gaf hem een ordinaire Mankey? De twee keken elkaar een tijdje aan, voordat de Mankey het initiatief nam, door Ryan’s linker been een stevige knuffel te geven. Wel… Het was in ieder geval een schattige Mankey? Het was tenminste iets. “Kom eens hier,” mompelde Ryan, om zich vervolgens voorzichtig te bukken. De Mankey pakte zijn armen vast, en liet zich optillen. Pas nu merkte hij roze kaartje op, dat met een dun, wit touwtje aan de staart van de Mankey was bevestigd. “Wat heb je daar?” Voorzichtig haalde hij het kaartje van de staart van zijn Pokémon af. ‘Criana’ stond er op het kaartje. Criana? Was dat de naam van de Mankey? Dat moest dan wel. “Goed dan, Criana. Vanaf nu zijn het wij tweetjes.”

Toen hij eindelijk weer op adem was gekomen, ging Ryan weer verder met lopen. Het was lang geleden sinds hij zo ver had gelopen. Zonder krukken, in ieder geval. Hij had besloten om die thuis te laten. Iets waar hij nu al spijt van had. Hij had op de een of andere manier het idee gehad dat de krukken hem op de lange termijn onhandig zouden zijn om mee te moeten slepen, en had daarom maar besloten om ze niet mee te nemen. Maar nu… Nu was hij al blij als hij over een uur de stad uit zou kunnen zijn. Maar als hij met dit tempo door liep, dan zou dat nog veel langer duren. Uiteindelijk bleef hij nog een kwartier door lopen, voordat hij uiteindelijk neerplofte aan de rand van een of ander park. Terwijl hij een uur geleden in het donker was vertrokken, begon het langzaam maar zeker lichter te worden. Het zou niet lang duren, of de eerste mensen zouden wakker worden. Inclusief zijn moeder. Hij wachtte tot hij weer op adem was, en besloot vervolgens weer om verder te gaan. Het zou het snelst zijn als hij direct door het park ging, en aangezien het nog zo vroeg was, verwachtte hij niet dat hij ook maar iemand tegen zou komen. Dat was op het moment eigenlijk maar beter ook. Hij wilde niet dat ook maar iemand zou zien hoe hij nu zat te strompelen- het was ronduit beschamend. Op zijn minst.

Het had Chiaki weinig gescheeld of ze nog langer in Fuchsia was gebleven of niet. Direct na haar onverwachte winst, was ze meteen vertrokken naar een goed uitziend restaurant om haar pokémon te trakteren. Haar geluk kon op dat moment niet op en haar humeur was verre van te verpesten. Voornamelijk haar Seel wilde ze de beste maaltijd die hij ooit had gehad voorschotelen, omdat het dankzij hem was dat ze gewonnen hadden. Het had wel even geduurd voordat het bij hen beide was doorgedrongen. Cedro, de meest luie vreetzak in Kanto, had de overwinning weten binnen te slepen. De brunette had meteen spijt van de slechte gedachtes die ze over hem had gehad. Wederom had één van haar pokémon het tegendeel bewezen. En dit keer was het bewijs iets waar ze tot nu toe alleen maar van had durven dromen. Haar Seel was echter niet de enige die van een lekker etentje mocht genieten. Alano en Sarita vergezelde hen zodra ze waren aangekomen. Aan de ene kant vond Chiaki het wel gezellig met haar pokémon, ondanks dat ze in principe alleen zat, maar aan de andere kant had ze opnieuw spijt van haar beslissing. Alano had de witte pokémon nog steeds niet vergeven voor zijn gewelddadig gedrag tijdens hun training samen en Sarita… Wel, die was natuurlijk Sarita. Het voorval dat zich echter voordeed, was heel anders dan wat de brunette zich ooit had in kunnen denken. Cedro had zijn lui karakter aan de kant geworpen en was meteen op de Pidgey afgestormd, om vervolgens stoer gedrag (althans, daar leek het op) te vertonen en veel pogingen te doen om haar aandacht te trekken. Trainer en Charmander hadden elkaar droog aangekeken tijdens dit proces, waarbij het meisje via articulatie zwijgend aan het oranje draakje vroeg of Cedro misschien als een blok voor Sarita was gevallen. Niet veel later wisten alle drie haar pokémon bijna de tent af te breken, waardoor Chiaki met veel verontschuldigingen afrekende, haar teamgenoten terug liet keren en toen het restaurant uitvluchtte. Zuchtend nam ze toen het besluit om de volgende keer het eten gewoon in te laten pakken.

De dagen daarop had ze zich voorgesteld om terug te reizen naar Pewter City, zodat ze haar broer haar trotse overwinning kon tonen. Zelfs al had hij het misschien al op tv gezien. Zouden haar ouders hebben gekeken naar de wedstrijd..? Ergens hoopte ze eigenlijk van wel. Wat nou als ze hadden gezien hoe ze haar best had gedaan en daadwerkelijk trots waren op hun dochter? Ach, wie hield ze nou voor de gek. Het eerste wat zij zouden doen, was zich meteen naar Fuchsia begeven om haar mee naar huis te slepen. Echt niet dat ze terug naar Lavender wilde. Die tijd had ze gehad. Beseffend dat ze wellicht aan haar ouders was ontsnapt door weer te vertrekken uit Fuchsia, zuchtte ze opgelucht. Zou dit elke Contest moeten gebeuren? Ze was nu in ieder geval op tv te zien, dus het was geen probleem voor haar vader om haar op te sporen… Oh well, dat was nu niet haar probleem. Als dat gebeurde, dan improviseerde ze wel. Daar was ze immers goed in, niet waar? Nee, daar hoefde ze nu niet over te peinzen. Een aantal dagen waren verstreken en Chiaki bevond zich nu in Celadon City, waar ze had besloten om een kleine pauze van een dag of twee in te lassen. Die nacht had ze amper slaap kunnen krijgen, waardoor ze zo vroeg mogelijk het Pokémon Center had verlaten. Haar pokémon waren niet zo blij geweest met haar keuze om vroeg te vertrekken, maar Sarita was eigenlijk de enige die ze daarover hoorde klagen. Hoewel de Pidgey waarschijnlijk ook klaagde over het feit dat de Seel over haar heen kwijlde. De brunette wist niet of hij dit uit… Liefde deed of juist omdat hij moe was, maar toch wilde fanboyen. Daar besloot ze echter geen aandacht aan te besteden, aangezien die opnieuw werd getrokken door haar Charmander, die het blijkbaar een goed idee vond om door het park te wandelen.

Tien minuten later bevond Chiaki zich op het gras, omringd door een kwetterende Pidgey, een half snurkende en kwijlende Seel en een veel te energieke Charmander. Okay, ze had dan misschien niet kunnen slapen, maar zoveel energie als Alano had ze niet. Dat had waarschijnlijk niemand. De brunette liet zich achterover op het gras vallen en haalde toen het lintje tevoorschijn die ze een aantal dagen geleden in ontvangst had mogen nemen. Ze wist nog dat het oranje draakje heel even depressief was geweest, omdat hij die niet voor haar had gewonnen. Het was één van de weinige momenten geweest waarbij ze hem moed in had moeten spreken, maar het had wel gewerkt. De Charmander werkte hard tijdens het trainen en dat zei al genoeg over zijn motivatie. Chiaki kon het niet laten om even te grinniken, terwijl ze naar het paarse lintje staarde. Voor anderen was het niets meer dan een simpel voorwerp, maar voor haar was het bewijs dat ze het wel aankon. Ze was niet meer het kleine, zwakke meisje van vroeger. Dit was de eerste stap naar het overwinnen van haar ouders, die haar een tijd geleden nog wijs probeerden te maken dat ze dit absoluut niet kon. “Suck on that, guys,” grijnsde ze breed, waarbij ze vrolijk met haar benen in de lucht trapte. Het was Sarita die haar uit haar gedachte wist te halen met haar schrille stem. De brunette keek op en zag dat de Pidgey een succesvolle poging had gedaan om te ontsnappen aan Cedro, maar de vliegpokémon had er geen rekening mee gehouden dat er wellicht iemand op haar pad kon kruisen en vloog bijna tegen iemands gezicht aan. “Sarita!” gilde Chiaki kwaad, waarbij ze rechtkwam en naar zowel de Pidgey als de vreemdeling toeliep. De pokémon snoof en keek weg van haar trainer. “Bied je excuses aan,” commandeerde de brunette haar pokémon, maar de vogel gaf geen kik. Het meisje klemde haar kaken op elkaar in een poging om Sarita niet voor van alles uit te schelden. Wat was er mis met dat beest?

“Het spijt me, Criana, maar zou je van mijn schouders af willen gaan?” vroeg Ryan, die behalve last van zijn rechter been langzamerhand ook last van zijn schouders begon te krijgen. Terwijl Criana klein was voor een Mankey, of, dat dacht hij tenminste, aangezien Criana de enige Mankey was die hij ooit had gezien, was ze behoorlijk zwaar. De Mankey liet een teleurgesteld geluid horen, en liet zich op de grond vallen. Ze keek haar trainer met grote puppy ogen aan, en op haar gezicht was iets verschenen waarvan hij dacht dat het een pruillip was. Ryan liet een zachte grinnik horen. Hij had in eerste instantie gedacht dat Mankey er niet schattig uit konden zien. Wel, Criana had hem ongelijk bewezen. “Het spijt me, maar… M’n rugtas is eigenlijk al te zwaar,” probeerde hij uit te leggen. De Mankey bleef hem aankijken, alsof ze verwachtte dat zijn standpunt zou veranderen als ze maar lang genoeg vol bleef houden. Ryan schudde met zijn hoofd. “Sorry, kiddo, maar het kan echt niet,” zei hij. Hij deed zijn rugzak goed, en begon weer te lopen, verwachtend dat zijn Pokémon hem zou volgen. Dat was echter niet het geval. Criana was blijven staan, kijkend naar iets dat Ryan blijkbaar niet had gezien. “Kom op, Criana. We hebben geen tijd om hier te blijven. We hebben net nog uitgerust,” zei hij, in een nieuwe poging om zijn Pokémon in beweging te krijgen. De Mankey scheen even te twijfelen, maar kwam eindelijk in beweging. Ryan glimlachte kort, en liep verder. Tenminste, dat was wat hij had willen doen.

Uit het niets was er plots iets voor zijn gezicht verschenen. Ryan slaakte een kreet van schrik, om vervolgens luid te vloeken. Geschrokken struikelde hij over zijn eigen voeten, met als resultaat dat hij achterover in het gras viel. Wat was dat in Arceus’ naam geweest? Hij hoorde het geritsel van gras naast hem, en voelde vervolgens een priemende vinger in zijn gezicht porren. “Oh, en nu kom je plots wel, eh?” gromde hij geïrriteerd naar zijn Pokémon. De Mankey liet een vrolijk geluid horen. Ryan schudde met zijn hoofd. Als het elke dag zo zou gaan, dan zou hij waarschijnlijk al snel spijt krijgen van zijn beslissing. Misschien was dat wel de reden waarom zijn broer hem juist déze Pokémon had toevertrouwd. Om het hem moeilijk te maken. Zodat hij snel weer naar huis zou komen, omdat het te moeilijk zou zijn om zelfs maar een Mankey te laten gehoorzamen. Nou, dat zou niet het geval zijn. Hij wilde niet opgeven. Nu niet, nooit niet. “Help me overeind, wil je?” zei hij tegen zijn Pokémon. De Mankey pakte zijn arm vast, en trok hier uit alle macht aan, waardoor Ryan gemakkelijk overeind kon komen. Het verbaasde hem ergens dat zijn Mankey zo sterk was. Hij had altijd gedacht dat Mankey een en al vacht waren. Maar blijkbaar zat er een redelijke spiermassa verborgen onder al dat haar. “Bied je excuses aan,” hoorde Ryan een meisjesachtige stem plots zeggen. Hij verstijfde. Hij had niet door gehad dat er nog iemand in het park was geweest, aangezien hij had gedacht dat niemand gestoord genoeg was om zo vroeg uit de veren te komen. En wat misschien nog wel erger was, was dat het een meisje was.

Op een onhandige manier, waardoor hij bijna opnieuw viel, kwam Ryan weer overeind. Hoe moest hij dit aanpakken? Kon hij het beste negeren wat er was gebeurd? Langzaam gleed zijn blik naar het meisje, dat was omringd door drie Pokémon. Het meisje was nog bezig met haar Pidgey, waardoor hij besloot om haar wat beter in zich op te nemen. Nee! Wat als ze naar hem zou kijken? Ah, ze zou vast denken dat hij een of andere viezerik was die naar jongere meisjes staarde. Vlug wendde hij zijn blik af. Misschien was het maar het beste als hij deed alsof er niets gebeurd was, en hij verder liep? Of zou ze hem dan onbeschoft vinden? Waarschijnlijk wel. Niet wetend hoe hij precies moest handelen, krabde Ryan zijn achterhoofd. Hij had geen ervaring met dit soort dingen. Goed, hij wist hoe een gesprek aan moest knopen met iemand. Geen probleem. Nee, als het op sociaal doen aan kwam, dan zat hij meestal wel goed. Maar mensen van het tegenovergestelde geslacht. Daar had hij problemen mee. Meisjes, om precies te zijn. Terwijl hij toen hij klein was geen enkele problemen had gehad met meisjes, en hij juist graag met ze om ging, kreeg hij tegenwoordig een vreemd gevoel als hij met iemand van het andere geslacht praatte. Net zoals nu. “Uhm…” Ryan fronste. Wat moest hij zeggen? Moest hij überhaupt wel iets zeggen? Hij moest in ieder geval stoppen met fronsen, want dat gaf al helemaal een slechte indruk. “Ehehe… A-alles, uhm… Goed?” vroeg hij, om vervolgens een vreemde glimlach tevoorschijn te toveren.

Natuurlijk was het weer net opgeklaard toen een blonde jongen de Pokémon Center had verlaten met de Pokéball nog in zijn hand. Een laatste regendruppel van de voorgaande storm gleed over de Pokéball. Waarom moest de storm nou pas voorbij zijn en niet eerder? Betekende dat dan dat zijn Jolteon voor niets door de pijnlijke hagel had zitten rennen? Zijn grip om de PokéBall verstevigde onbewust. Zijn Jolteon had het zwaar verduren gehad, sinds ze de reis waren begonnen. Het was een hele stuk reizen te voet en te poot in Leistung's geval om uiteindelijk in Celadon City terecht te komen. Het was een vreselijk eind lopen door diverse soorten terreinen met het weer tegen hen. Het viel de jongen nu pas echt op dat ze vrij veel geluk hadden. Ze waren wel beiden gewond en uitgeput geraakt, ze waren niet veel gevaarlijke Pokémon tegen gekomen. Zou het aan de storm hebben gelegen? Een normale Pokémon zou dan namelijk schuilen, maar een Elektrisch soort zou juist ervan kunnen profiteren, zoals Jolteon. Het onweerde vaak genoeg toen ze ergens overnachten om de kille nacht door te brengen. Vincent zuchtte en keek naar de blauwe lucht, gevuld met diverse vlieg Pokémon. Vincent was dan geen fan van zonnig weer, maar alsnog genoot hij er hier van. Het voelde gewoon fijn om weer de zonnestralen op je huid te voelen dan koude,soms pijnlijke regen. Als het voor hem al zo fijn aanvoelde, hoe zou dat dan voor zijn enige Pokémon zijn? Met een lichte zwaai va zijn hand schoot de PokéBall uit zijn hand om vervolgens een paar meter boven de grond te hangen. Het volgende moment stond er een neutraal humeurige  Jolteon voor hem die hem afwachtend aankeek. "Wees blijer. Je lijdt geen pijn meer, of wel?" De Jolteon keek beschamend naar de grond, alsof hij iets verkeerds had gedaan. Vincent glimlachte en ging door zijn kniën om de Jolteon recht in zijn ogen proberen aan te kijken. Soms waren woorden niet nodig om duidelijk te maken wat je wilde of hoe iemand zich voelde. Dat had hij in zijn kinderjaren geleerd. Dat kon hij nu haar fijn toepassen, maar zo was zijn band ook met de Pokémon. Ze communiceerden meestal in stilte en begrepen elkaar 's harten. De Jolteon keek na een ogenblik weer op, recht in de ogen van Vincent. Vincent merkte deze actie op en glimlachte zacht naar hem. Het was prima zo met de zon er eventjes bij. Leistung zweeg nog net iets langer,voordat hij vrolijk enkele schokken langs zijn lichaam liet voortbewegen. Het deed hem altijd goed om te weten dat Leistung oké was.

Toen Vincent weer overeind was gekomen, merkte hij een bord op met 'Rainbow Park' erop,gevolgd met een zwarte pijl. Een park, hé? Waarom ook niet? Ze waren beiden kapot en zouden even wat kunnen rusten,voordat ze verder zouden gaan reizen. Een klein knikje van Vincent was genoeg om Leistung achter hem aan te laten lopen.
Een paar tellen later liep Vincent met zijn Jolteon door een vrij mooi park met hier en daar enkele bankjes voor de vermoeide voetgangers of gewoon liefhebbers van natuur. Perfect voor hun dus, hoewel hij wel nog verder kon lopen om een beter plekje te vinden. Het was niet de bedoeling dat ze al hun energie verloren door een park in plaats van de werkelijk ware reis. Zachtjes plofte hij neer bij een bankje dat aan de rand van het park zat met een prachtig uitzicht over het zo vredig lijkende meer. Vincent zag dit haast weer als een kans om een verdere studie op de Pokémon die daar leefden te doen,maar hield zich voor deze ene keer in. Het was hem duidelijk geworden aan Leistung's gehijg dat hij nu al niet veel meer kon doen. Bovendien zaten er misschien veel Pokémon in het meer die een hogere level dan Leistung had en hem in één keer knock out kon slaan. En ze waren hier heengegaan voor wat rust en niet voor het verliezen van je bewustzijn door een andere Pokémon. Zachtjes prikten naalden tegen de broek van hem aan. Jolteon had besloten onder de bank te liggen, fijn in de schaduw om spoedig het land van de dromen te betreden. Vincent grinnikte zachtjes in zichzelf, waarna ook hij hetzelfde dreigde te doen door zijn capuchon over zijn hoofd te trekken en te leunen tegen de bank.


Echter, zorgde een menselijk geluid dat zijn dutje niet doorging, of eigenlijk kon starten. Direct speurde Vincent het geluid op en zag toen als eerst de silhouet van een Pidgey. Traag volgde hij en zag toen twee personen staan die weleens leeftijdsgenoten konden zijn. Het meisje was een brunette en de jongen had vreemd genoeg blauw haar met zwarte stukken eraan. Blauwe ogen had hij ook,maar die waren niet zo 'apart'. De jongen stamelde iets,waardoor Vincent er niet uit kon halen of het nou een vraag of een zin was. Er moest wel iets gebeurd zijn tussen hem, de brunette en de Pidgey. Maar wat was het nou dan? De brunette had een niet al te vrolijke blik op de Pidgey geplaatst die reageerde door niet eens te reageren. De Pidgey negeerde haar. Een Pokémon zou de trainer enkel negeren wanneer deze geruild was en bang was weer geruild te worden. De Pokémon was gewoon bang en in een andere situatie zou de vertrouwingsband tussen de twee verbroken kunnen zijn door een onbekende reden. Dit was een niet al te goede indruk voor Vincent van de trainer. Dit betekende dat ze niet genoeg haar Pokémon begreep. En over de jongen had hij niets te zeggen, de Mankey stond er zwijgend bij. Plotseling drong een stekel van Jolteon's vacht vrij diep door dat het zelfs pijn deed. Verrast keek Vincent onder hem, waar Jolteon alert met zijn oren gespitst het tafereel ook volgde. Vincent glimlachte in zichzelf. Zo hoorde een trainer te zijn, een regelrechte connectie met je Pokémon. Zou hij ze dat leren? Voor het erst in een lange tijd zag hij Leistung de leiding nemen in hun gezamenlijke acties: Jolteon liep recht op de Pidgey af. Leistung leek net als Vincent direct te vertellen dat het meisje de Pidgey moest leren begrijpen. De stamelende jongen was er ook natuurlijk, maar dit kwam eerst. Inmiddels was Vincent al naar ze toegelopen met een vrij strak gezicht, waarna Leistung zich snel naast hem had geplaatst. "Jouw Pidgey negeert je om een reden. Of je hebt deze Pokémon gevangen en ergens een fout in jullie band gemaakt, of de Pokémon is via een ruil in jouw handen terecht gekomen en is bang om nog een vertrouwingsband met een ander mens op te bouwen en dan weer verder geruild te worden. Wat voor een geval is het?"Vroeg Vincent direct, terwijl Leistung een blik op de Pidgey had geworpen. De blik van Vincent gleed even naar de jongen,maar die had eigenlijk geen hulp nodig van wat hij had gezien. Zijn blik gleed terug naar de brunette, wachtend op een antwoord.

Het was duidelijk dat haar Pidgey geen actie ging ondernemen. Hoewel Chiaki in het algemeen een koppig persoon was en bleef doordrammen totdat ze haar zin kreeg, besloot ze er dit keer niet veel aandacht meer aan te besteden. Ze wist dat Sarita net zo koppig kon zijn en op deze manier schoten ze er niet al te veel mee op. Daarom besloot ze haar blik maar te richten op de vreemdeling die zojuist slachtoffer was geworden van haar Pidgey’s kamikazeaanval. Het was een jongen van ongeveer haar leeftijd. Zijn haar had een aparte stijl, wat natuurlijk meteen haar aandacht wist te trekken. Het haar bovenop zijn hoofd was blauw gekleurd, terwijl het van de zijkant een gewone zwarte kleur bezat. De jongen werd vergezeld door een Mankey, die hem overeind probeerde te hijsen. Dit ging de jongen echter moeizamer af dan gedacht, omdat hij op zo’n manier overeind kwam dat hij weer bijna omviel. Chiaki keek hem fronsend aan. Was het nou zo moeilijk om op te staan? Ach, misschien had hij daar zijn rede wel voor. Terwijl zij de jongen aanstaarde, sprong Sarita vlug weer de lucht in en met een paar vleugelslagen landde ze op de brunette haar hoofd. In de tussentijd veranderde de Seel zijn gezichtsuitdrukking naar een droevige staar, waarbij hij zijn blik op de grond richtte. Alano merkte dit, zette zijn haatgevoelens tegenover Cedro aan de kant en legde zijn pootje op de witte rug van de Seel in een poging om hem op te vrolijken. “Uhm…” Chiaki keek op, beseffend dat de vreemdeling een gesprek met haar opstartte. “Ehehe… A-alles, uhm… Goed?” kwam uiteindelijk een vraag. Opnieuw verscheen er een frons op haar voorhoofd. Vroeg hij nu serieus aan haar of alles goed ging? Ging alles wel goed met hem? Misschien was die klap harder aangekomen dan ze had gedacht. “… Dat kan ik beter aan jou vragen,” reageerde ze ietwat verward. Het was immers haar Pidgey die bijna tegen hem was aangevlogen en ervoor had gezorgd dat hij was gevallen. Niet andersom.

Inmiddels had ze doorgekregen dat haar hoofd zwaarder aanvoelde dan normaal en dat kon maar één ding betekenen. Met haar rechterhand sloeg ze langs de bovenkant van haar hoofd in een poging om de Pidgey te verjagen, maar die hupte enkel heel even omhoog om de hand te ontwijken en nestelde zich weer in het haar van Chiaki. Met een geïrriteerde gezichtsuitdrukking begon het meisje nu verwilderd met beide handen te zwaaien. “Hoe vaak moet ik het nog zeggen?” gromde ze tegen de Pidgey, die haar uiteraard negeerde. “Mijn hoofd. Is. Geen. Troon,” vervolgde ze, terwijl ze haar kaken opnieuw op elkaar klemde om te voorkomen dat ze begon te schreeuwen. Hier had ze absoluut het geduld niet voor. Alano tikte haar vervolgens aan en indiceerde dat hij de Pidgey wel kon verdrijven met een Ember of Flamethrower, maar dat weigerde ze nadrukkelijk. De vorige keer kon ze zelf maar net aan de vlammen ontsnappen. Ze had haar haren liever niet gefrituurd, dank je zeer. De Charmander scheen echter niet naar haar weigering te luisteren en liet kleine vlammetjes uit zijn bek verschijnen, die zowel Sarita als Chiaki met moeite wisten te ontwijken. De brunette struikelde bijna over haar eigen voeten en ging bijna hetzelfde lot tegemoet als de jongen een moment geleden, maar ze wist haar evenwicht te bewaren en daarmee zichzelf te redden. “Alano, wat zei ik-” begon ze haar zin, maar haakte af toen ze een ander figuur hun kant op zag komen. Of eerder, twee figuren. Het was een jongen die ze een stuk ouder schatte, gepaard met een Jolteon. In tegenstelling tot meneer onhandig keek deze niet al te vrolijk uit zijn ogen. Hij had zelfs een strakke, ongeamuseerde gezichtsuitdrukking. "Jouw Pidgey negeert je om een reden. Of je hebt deze Pokémon gevangen en ergens een fout in jullie band gemaakt, of de Pokémon is via een ruil in jouw handen terecht gekomen en is bang om nog een vertrouwensband met een ander mens op te bouwen en dan weer verder geruild te worden. Wat voor een geval is het?" De brunette keek verbluft naar de blonde nieuwkomer, niet precies wetend hoe ze hierop moest reageren.

Lichtjes geïrriteerd door de wilde onderstelling van de jongen, fronste Chiaki voor de zoveelste keer deze ochtend, terwijl ze mentaal noteerde nooit meer zo vroeg naar een park toe te gaan. “Pardon?” mompelde ze op dezelfde toon als haar uitdrukking al prijsgaf, waarna ze haar armen over elkaar heen kruiste. “Het is geen van beide,” beantwoordde ze de vreemde zijn vraag, ook al ging het niet van harte. Sarita en geen vertrouwen in haar hebben? Die was goed. Het ging in hun band niet om het gebrek aan vertrouwen, maar om het gebrek in andere dingen. Ze vertrouwden elkaar wel als het erop aankwam, dat was het probleem niet. Het probleem was hun karakters. Dat wist de brunette maar al te goed en dat durfde ze ook toe te geven. “Sarita is gewoon een pokémon die het een beetje te hoog in haar bol heeft,” begon ze haar uitleg, waarbij ze de jongen strak aankeek en uiteindelijk zuchtte. “En ik heb het geduld niet. Dat is het. Geen diepgaande emoties. Geen angsten. Niks.” Ze wachtte even op zijn reactie, voordat ze zelf haar mond weer opentrok. Als iets je dwars zat, dan moest je het kwijt kunnen volgens haar. En dat was precies wat ze nu deed. “En dan nog iets. Je hebt wel lef hè? Zomaar op een wildvreemde afstappen en hen dan de les proberen te lezen over hun eigen pokémon. Normaal gesproken begin je het gesprek met het zeggen van je naam,” sprak ze ietwat bot, maar dat deerde haar niet. Haar bruine ogen gleden van de blonde knul naar de stamelaar. Beseffend dat ze haar eigen naam ook nog niet tegen hem had gezegd, ondanks het feit dat ze eerder al een soort gesprek met hem had, opende ze haar mond opnieuw. “Chiaki Tsuda,” stelde ze zichzelf voor. “En dit zijn Alano, Sarita en Cedro,” vervolgde ze, waarbij ze wees naar de pokémon in kwestie toen ze hun naam uitsprak. Alano en Cedro begroetten de jongens en hun pokémon met een vrolijke zwaai van hun poot en wat gebrabbel in hun eigen taal. Sarita snoof enkel en zei verder niets.

Op dat moment kwam de Seel in beweging en ging op de blauwharige jongen af. Chiaki keek gespannen toe naar wat hij ging doen, maar kon helaas niet ontcijferen wat hij van plan was. De witte pokémon staarde enkel naar de jongen zijn been. Dit ging voor een moment in stilte zo door, totdat Cedro zijn bek wagenwijd opensperde en een poging deed om in diens been te bijten. Alano en zijn trainer konden alleen maar geschokt kijken naar hun teamgenoot, terwijl Sarita moeite moest doen om haar lach in te houden. Wat een idioot! Wie beet er nou in andermans been? Een vreemdeling nog wel! Was eten dan werkelijk het enige waar de Seel aan kon denken? Chiaki sprong uiteindelijk op haar pokémon af en wikkelde haar armen om zijn nek, waarna ze hem naar achter trok en paniekerig naar de jongen keek. “Ahahahaha,” lachte ze ongemakkelijk. “… Sorry…?” bracht ze verward uit, nog steeds niet zeker of dit daarnet wel was gebeurd.

Een frons was verschenen op het voorhoofd van het meisje. Had hij soms iets verkeerds gezegd? “… Dat kan ik beter aan jou vragen,” was haar antwoord op zijn vraag. Haar stem klonk verward, wat er voor zorgde dat Ryan het zelf ook niet meer snapte. Of hij in orde was…? Oh, ja, natuurlijk. Hij was zojuist gevallen, of niet soms? Het was niet alsof hij pijn had, waardoor het niet in hem op was gekomen om er aandacht aan te besteden. Alhoewel het waarschijnlijk ook door de verschijning van het meisje was dat hij niet meer wist hoe logica werkte. Ryan glimlachte. “Alles is in orde. Ik bedoel… Het was niet alsof ik op hard beton viel. Het was maar gras. Dat… Dat doet geen pijn. Snap je? Dus alles is in orde.” Ryan fronste. Misschien zou hij maar moeten stoppen met praten. Want alles dat hij nu zei, leek nergens op. “Hoe vaak moet ik het nog zeggen?” zei het meisje. Had ze het tegen hem? Ietwat verbaasd keek hij het meisje aan. “Mijn hoofd. Is. Geen. Troon.” Ryan’s blik gleed naar de Pidgey die zich bovenop het hoofd van het meisje had genesteld. Haar Pokémon leek haar niet bepaald te gehoorzamen. Onbewust gleed zijn blik naar zijn eigen Pokémon, die gelukkig naar hem luisterde, ondanks dat ze elkaar slechts een uur geleden hadden ontmoet. Ja… Misschien had zijn broer hem toch de juiste Pokémon gegeven. Want zijn Mankey was tenminste wél van zijn hoofd af gegaan toen hij het had gevraagd. Ja. Dat was hoe hij het moest bekijken. Het had altijd nog erger gekund. Veel erger.

De Charmander had de brunette aangetikt, in een poging om de aandacht van zijn trainer te trekken. Was hij jaloers omdat de Pidgey alle aandacht kreeg? Nee, dat scheen niet het geval te zijn. Kleine vlammen verschenen aan de rand van de bek van de salamander. Probeerde hij zijn trainer aan te vallen? Voorzichtig zette Ryan een paar stappen achteruit. Als er iets was dat hij niet wilde, dan was het wel dat de Charmander hem ook zou raken. De vlammen werden op de brunette afgeschoten, en Ryan was blij dat hij achteruit was gestapt. De brunette wist de vlammen te ontwijken, maar het was op het nippertje, en het had niet heel veel gescheeld, of ze was gestruikeld. Ryan snoof, wetend dat hij zelf gevallen zou zijn, in plaats van dat hij zijn evenwicht had kunnen hervinden. Mazzelaar. “Alano, wat zei ik-” zei het meisje, maar ze maakte haar zin niet af. Ryan keek haar vragend aan. Wat had ze willen zeggen? Hij fronste, maar volgde vervolgens de blik van het meisje, om er achter te komen dat hij het opnieuw mis had gehad. Blijkbaar was het niet vreemd voor mensen om vroeg op te staan. Sterker nog, zoals het er nu uit zag, leek het er op dat het doodnormaal was om vroeg op te staan om een wandeling in het park te maken. Misschien was hij zelfs wel een van de weinige mensen die er problemen mee had om vroeg op te staan. Of misschien was het wel zo dat hij mensen aan trok wanneer hij buiten was.

Lichtjes fronsend keek hij toe hoe de blondharige jongen en zijn Jolteon op hen af kwamen. Jolteon… was dat niet een of andere zeldzame Pokémon? Hij had in ieder geval altijd gedacht dat ze zeldzaam waren. Hij vroeg zich af of de jongen het in orde zou vinden als hij de Pokémon van wat dichterbij zou bekijken, maar bedacht zich toen hij zijn gezichtsuitdrukking zag. Nee, misschien kon hij dat toch maar beter niet doen. Niet dat het heel veel uit maakte. Hij zou later, als er überhaupt een later zou zijn, aangezien hij op het moment gewoon zijn kostbare tijd aan het verspillen was, vast nog wel iemand tegen komen die ook een Jolteon had. Als hij heel veel geluk had, tenminste. "Jouw Pidgey negeert je om een reden. Of je hebt deze Pokémon gevangen en ergens een fout in jullie band gemaakt, of de Pokémon is via een ruil in jouw handen terecht gekomen en is bang om nog een vertrouwensband met een ander mens op te bouwen en dan weer verder geruild te worden. Wat voor een geval is het?" zei de blonde jongen. Ryan trok zijn wenkbrauwen op. Wauw, dat was nog eens een openingszin. Niet erg charmant, maar… Het trok wel de aandacht. Zijn blik gleed naar het meisje toe, half verwachtend dat ze zou ontploffen van woede. Hij zou eigenlijk weg moeten lopen. Weg van de twee mensen die er voor zorgden dat hij achter liep op schema. Maar dit… Dit wilde hij eerlijkgezegd voor geen goud missen.

De brunette leek op zijn zachts gezegd geïrriteerd door wat de jongen had gezegd. “Pardon?” mompelde het meisje, om vervolgens haar armen over elkaar heen te kruisen. Misschien was dit wel de reden waarom hij niet wist hoe hij zich moest gedragen in het bijzijn van een meisje. Het ene moment waren ze zachtaardige engelen, en het volgende moment veranderden ze in een moordlustige Gyarados. Hij kreeg het gevoel alsof hij weer een klein kind was dat iets stouts had gedaan. Zoals een vaas omver stoten. En zijn moeder, wel, die bleef dan net zo lang kwaad naar hem kijken totdat hij vanzelf in tranen uitbarstte. Dat was hoe het ging. En zo’n uitdrukking had de brunette nu ook op haar gezicht. Een uitdrukking die er voor zorgde dat hij het liefst heel hard weg zou rennen. Als hij dat kon. Hij was blij dat de woede op de nieuwkomer was gericht, en niet op hem. “Het is geen van beide,” beantwoordde het meisje de vraag van de blonde jongen. Waarom was hij zo verbaasd dat ze niet had geschreeuwd? “Sarita is gewoon een pokémon die het een beetje te hoog in haar bol heeft,” begon het meisje, “en ik heb het geduld niet. Dat is het. Geen diepgaande emoties. Geen angsten. Niks.” Ryan gaf een kort knikje, alsof hij wilde bevestigen wat het meisje zojuist had gezegd, ondanks dat hij geen idee had waar hij in verzeild was geraakt. Zijn blik gleed kort naar de jongen, nieuwsgierig naar zijn reactie. Hij had in eerste instantie gedacht dat het probleem opgelost zou zijn. Hij had het niet erger mis kunnen hebben. De brunette trok haar mond opnieuw open. “En dan nog iets. Je hebt wel lef hè? Zomaar op een wildvreemde afstappen en hen dan de les proberen te lezen over hun eigen pokémon. Normaal gesproken begin je het gesprek met het zeggen van je naam.”

Ah. Had hij zichzelf eerst voor moeten stellen in plaats van dat hij had moeten vragen hoe het met haar ging? Was dat wat hij verkeerd had gedaan? Was ze daarom in de war geweest? Dat moest het wel zijn. “Chiaki Tsuda,” stelde het meisje haarzelf voor, “en dit zijn Alano, Sarita en Cedro.” Oh. Was het nu zijn beurt om zich voor te stellen? Of zou hij de blonde jongen voor moeten gaan, als teken van respect naar de ouderen? Want de blonde jongen was zeker ouder dan hem. Dat was tenminste wat hij van plan was geweest. De Seel van het meisje, die geïntroduceerd was als Cedro, kwam op hem af, met zijn blik gefocust op zijn rechter been. Het zou toch niet…? De Seel sperde zijn bek wagenwijd open, en beet in Ryan’s rechter been. Ryan vloekte luid. Straks kwamen er nog bijtafdrukken in z’n been. En die dingen waren niet bepaald goedkoop om te krijgen. Nee, erger nog, wat als de Seel zijn been stuk zou bijten? Hij probeerde los te komen, maar de Seel leek niet van plan te zijn om los te laten, met als resultaat dat Ryan opnieuw zijn evenwicht verloor, en hij voor de tweede keer in vijf minuten op de grond viel. Waarom was het zo moeilijk om overeind te blijven staan…? “Criana, help me!” riep hij naar zijn Pokémon. De Mankey staarde hem kort aan, voordat het tot haar door scheen te dringen wat hij bedoelde. Ze trippelde naar zijn been toe, en begon aan haar poging om haar trainer uit de kaken van de Seel te bevrijden.

“Ahahahaha,” klonk de ongemakkelijke lach van het meisje. Kon ze haar Pokémon niet terug roepen of zo? Of was haar band met haar Seel al even goed als haar band met haar Pidgey? Geïrriteerd duwde Ryan met de voet van zijn goede been tegen het gezicht van de Seel in een poging deze los te trekken, maar het hoefde al niet meer. Zijn been werd gered door de trainer van de Seel, die haar Pokémon zelf los trok. Zijn blik gleed naar zijn broekspijp, die gelukkig niet gescheurd was. Hij zat enkel onder het kwijl. Bah. “… Sorry…?” zei het meisje. Ryan snoof geïrriteerd. Ja, dat mocht ze wel een tweede keer zeggen. Als er ook maar een krasje op zijn prothese zat… Hij wilde het controleren, maar twijfelde. Wat als hij lastige vragen kreeg? Daar had hij absoluut geen zin in. Hij boog voorover, en voelde aan zijn broek in een poging er achter te komen hoeveel schade zijn been had geleden. Zo te voelen was er niets mis mee, maar… je wist maar nooit. Misschien was het wel ernstig beschadigd, maar kon hij het niet met de blote hand voelen. “Ik had door moeten lopen toen het nog kon…” mompelde Ryan, meer tegen zichzelf dan tegen iemand anders. Hij keek naar zijn handen, die dankzij de controle van zijn been ook onder het kwijl zaten. “Bah…” zei hij, om vervolgens zijn handen aan het gras af te vegen. Ze waren niet schoon, maar het was in ieder geval al iets beter. En hij was tenminste niet met zijn handen door de Growlithe poep gegaan. Nee, dat zou pas een ramp zijn geweest. Of als hij er in zou zijn gevallen. Bah. Hij moest er niet aan denken.

“Hou je Seel wat beter in de gaten, wil je?” gromde hij naar het meisje. Hij viel stil. Het was pas nu dat hij scheen te beseffen dat hij niet alleen was. Dat het een meisje was waar hij tegen praatte. En dat er ook nog een oudere jongen bij was. Wat moesten ze wel niet denken? Hij schraapte zijn keel in een poging zichzelf te herstellen. “… Ryan. Dat is mijn naam. En dat,” Ryan wenkte met zijn hoofd naar zijn Mankey, “is Criana.” Hij wilde overeind komen, maar bedacht dat het niet bepaald charmant zijn om opnieuw op zo’n onhandige manier overeind te komen, en dat er dan een kans was dat hij voor de derde keer zou vallen, waardoor hij besloot om maar te blijven zitten. Criana, die hieruit opmaakte dat ze nu niet te zwaar was om te dragen, gebruikte de kans om weer op zijn schouder te klimmen. “Jij profiteur,” mompelde hij naar zijn Pokémon. De Mankey keek hem vragend aan, alsof ze niet begreep waarom hij haar een profiteur noemde. Ryan schudde met zijn hoofd. Eigenlijk maakte het ook niet veel uit. Zolang ze maar weer van zijn schouder af zou gaan als hij besloot om overeind te komen. Hij hief zijn rechter hand omhoog, en deed een poging om er zijn Mankey mee te aaien. Deze accepteerde de hand van haar trainer, en liet een geluid horen dat nog wel het beste te plaatsen was als het gespin van een Meowth. Ja… Hij had ergens geboft met Criana. Ze luisterde, zelfs al was het niet direct, en ze had niet de neiging om in zijn been te bijten. Het had. Vele. Vele, vele, veeele. Malen. Erger. Gekund.

Het meisje had fronsend naar hem gekeken toen hij zijn zin afgemaakt had. Was het zo vreemd wat hij zojuist had gezegd? Het was gewoon een analyse van de situatie met een vleugje interesse in de Pidgey zelf. Pidgey kwam misschien veel voor in de regio van de stad waar hij woonde. Deze waren echter te schuw om zichzelf te laten zien in verband met de sterke trainers die er rond liepen. Als hij één van die Pidgey's was geweest zou hij ook zichzelf niet al te graag willen onthullen. Het volgende moment was hij dan bewusteloos en was hij gekoppeld aan een PokéBall en moest dan ineens tegen andere sterke Pokémon vechten. Eigenlijk was het een hele harde wereld, alsof de trainers het niet doorhadden. En de Pidgey moest het allemaal doorgaan, net zoals de andere Pokémon van het meisje dat pas net in zijn beeld waren verschenen. Een Charmander en een Seel. Charmander was een starter Pokémon, maar het meisje leek te oud om nog een starter te kunnen krijgen. Had ze die dan gekregen,geruild of gekocht? Seel was ook een vrij zeldzame Pokémon in zijn ogen. Dit zou een grote kans zijn geweest om ze te bestuderen als hij het voorval gemist had. Dat betekende echter ook dat als hij ingedut was niet eens hen twee opgemerkt had. Dat was... Minder. Vincent had zijn aandacht weer op de trainer geplaatst die hem een niet al te vrolijke blik gunde. Had hij het anders mis? Er waren nog meer mogelijkheden,maar noemen hoefde hij het toch niet? Ach, hij wachtte haar antwoord maar af.

'Pardon?' Begon de ander, 'Het is geen van beide,'. Nee? Hoe was dan de onderlinge band tussen deze Pokémon trainer en haar Pidgey? Ze klonk zeker van haar zelf, dus zweeg hij maar. Echter, kon hij het niet laten dan af te vragen waarom ze het probleem niet had aangepakt. Of was het een vrij gecompliceerd probleem? Vincent zorgde ervoor dat hij extra goed op de ander ging letten. Als het een gecompliceerd probleem was stond hij voor aan de rij om alles te horen. Dit was een leermoment. 'Sarita is gewoon een Pokémon die het een beetje te hoog in haar bol heeft,' begon de ander, 'en ik heb het geduld niet. Dat is het. Geen diepgaande emoties. Geen angsten. Niks,' Dus een karakter conflinct? Dat had hij nog te weinig meegemaakt. Dit werd inderdaad een hele interessante onderzoek. Elk Pokémon had zo zijn eigen personage en zowel de trainer als de Pokémon moeten dan zich aan elkaar aanpassen. In dit geval was dat echter niet zo. Het enige wat Vincent als een oplossing kon verzinnen, was het gaan op een soort survival tocht met enkel de desbetreffende Pokémon. Je had elkaar nodig en je bent afhankelijk van elkaar. Net voordat Vincent het haar wilde toelichten werd zijn mond gesnoerd door de ander. 'En dan nog iets. Je hebt wel lef hè? Zomaar op een wildvreemde afstappen en hen dan de les proberen te lezen over hun eigen Pokémon. Normaal gesproken begin je het gesprek met het zeggen van je naam,' Vincent kon het niet laten dan door verrast op te kijken van haar reactie. Ten eerste, waren zou hij zijn naam geven, ze kwamen elkaar waarschijnlijk nooit meer tegen. Ten tweede, waarom was het zo erg om de ander te willen helpen of gewoon iets te leren van andermans Pokémon? "Hoezo?"

Zijn vraag leek de ander niet te hebben bereikt, net als de ander. De ander had zich ineens voorgesteld, zonder achterliggende reden met 'Chiaki Tsuda'. Een vrij Japanse naam in zijn oren. Echter voelde hij een drang om zijn naam ook te onthullen,hoewel hij het nut er niet van begreep. Ze waren niet bezig met een kennismaking voor het leven, toch? Ze waren bezig met Pokémon. Ach, de jongen gaf het op en zei zijn naam maar. "Vincent Köhler," stelde Vincent zich totaal onwennig voor. Zijn ouders of de docenten deden dat. Hij stelde zich enkel voor bij een eerste kennismaking met zijn huisarts of iets dergelijks. Nu had het gewoon geen nut maar hij ging maar mee met de flow. Het leek echter alsof ze hem hadden genegeerd. De ogen van de twee keken elk ineens naar beneden. Wat was er aan de hand? Had hij iets gemist? Toen zelfs zijn Jolteon licht wantrouwend een stap naar achteren deed en daarbij met zijn stekel zijn been raakte, snapte hij hun reacties niet.

Toen pas besloot hij de blikken van hen te volgen, maar het was al te laat. Luid vloekend was de jongen op de grond gevallen. Vincent die de situatie nog niet goed in zich had opgenomen keek lichtelijk verrast. De Seel die het been van de jongen vast had gegrepen had het verhaal al verraden: de jongen was gebeten. De Seel hield echter het been van de jongen vrij lang vast,alsof het een vette, dikke vis was die krachtig tussen twee kaken vastgehouden werd,zodat hij niet meer spartelde en uiteindelijk de dood erop volgde. Achteraf was het geen fijn idee om dat bij het been van een mens te laten gebeuren. Leistung had echter de andere kant opgekeken bij het tafereel,alsof het een alledaags gebeuren was. Wat er volgde was tegelijk vrij amuserend,maar ook weer teleurstellend om te zien. 'Criana, help me!' zei de jongen tegen zijn Mankey die tellen later pas reageerden en zijn of haar trainer werkelijk waar begon te helpen. Vincent dreigde commentaar te willen geven,maar dacht aan zijn eerdere 'fout' met als gevolgd dat hij iets onwenning moest doen. Dat wilde hij niet weer met deze mensen, hoewel hij niet zeker was over hoe de jongen zou reageren. Ongemakkelijk gelach van het meisje legde Vincents aandacht weer op Chiaki die naar haar Seel toesnelde en hem van het been afkreeg. Die Seel was zek-Nee, hij moest voor het moment niet zo nadenken. Hij moest die Chiaki goed in de gaten houden. Het volgende moment hoorde hij zich het meisje haar verontschuldigen met een simpele,maar duidelijke '… Sorry…?'. Vincent fronste lichtjes. Het was de Pokémon die de ander had gebeten, zij toch niet? De trainer was misschien verantwoordelijk, maar alsnog kon je beter de Pokémon dat zelf laten tonen door dat door zijn houding aan te geven. Vreemde mensen.

De jongen had iets gemompeld,maar Vincent kon het net niet horen,maar het had te maken moeten hebben met al dat Seelkwijl dat over zijn handen en broek zat. Bah, Seelkwijl moest slijmeriger zijn dan die van Growlithe en dat was al vrij ernstig. Terwijl hij de kwijl afveegde aan het gras, keek Vincent kort naar Chiaki. "Jouw Seel is een fan van mensenbenen?"Het was als een grapje bedoeld, in plaats van zijn eerdere reactie. Hij wilde namelijk niet weer iets tegen zijn natuur doen of zeggen. Alsnog had hij een interesse in de Pokémon die ze had, omdat deze elk vrij zeldzaam waren, buiten de Pidgey. Zou ze dat echter goed vinden? Maar voordat hij het aan haar kon vragen, werd hij onderbroken door de jongen die alweer terug was gekomen. 'Hou je Seel wat beter in de gaten, wil je?' had de jongen haast grommend gezegd,maar echter alsof hij de enige was die hier stond. Hij klonk namelijk zelfverzekerder dan eerder. Vincent grinnikte zachtjes, denkend aan de grap die hij eerder had gemaakt. Die been van de jongen moest wel zo lekker eruit zijn gezien voor de Seel. Wat Vincent echter niet begreep was waarom hij niet constant zelfverzekerd klonk in de conversatie die ze hadden. Ach, hij had zijn eigen redenen moeten hebben. '… Ryan. Dat is mijn naam. En dat,'Was dat de naam van de jongen? Waarom gaf hij ook zijn naam prijs aan anderen die hij niet meer zou zien? Het was nog een mystery voor hem. Ook had de jongen gewezen naar de Mankey dat plaats had genomen op zijn schouder en deze ook voorgesteld, 'is Criana'. Ryan bleef enkel nog zitten en mompelde iets naar zijn Pokémon. Vreemd zeg, deze trainers.

"Ook een Seel probleem, dus?" ging Vincent kalm verder. De Mankey was een beetje vreemd, maar niet zorgwekkend. Het kon bij zijn karakter horen, net zoals het bij de Pidgey was geweest en waarschijnlijk bij de Seel die trek had gehad in mensenbenen. "Geprobeerd om op een survival tocht te gaan met jouw Seel en/of Pidgey? Dat zou kunnen helpen om een betere klik tussen jullie karakters te krijgen," Zich afvragend of dit hetzelfde of zelfs een ergere reactie kon veroorzaken, wenkte hij Leistung naar zich toe, die al die tijd zwijgend naar het tafereel had gekeken met een Pokémon versie van een glimlachje op zijn gezicht getekend. Leistung nestelde zich naast Vincent en keek hem recht aan, afwachtend op een teken of opdracht. Met een kleine beweging met zijn handen die richting elkaar bewogen, sprong de Jolteon zwijgend op en landde recht op zijn handpalmen. "Met Leistung ben ik op zo'n survival tocht geweest. We hebben natuurlijk meerdere trainingen gedaan om zover te komen,maar dit was de grootste stap," lichtte Vincent verder toe,waarna hij traag zijn handen terugtrok en de Jolteon zachtjes eraf sprong en nieuwsgierig de Pokémon van de twee trainers opnam. Hij leek haast vrienden met ze te willen worden, maar had niet genoeg vertrouwen erin. Afwachtend keek hij zijn trainer aan die zachtjes knikte, en toen de twee weer aankeek. Betekende dit dat ook hun vrienden moesten worden? Zijn eerste vrienden?

"Jouw Seel is een fan van mensenbenen?" vroeg de blonde jongen, die zich had voorgesteld als Vincent. Hoewel ze hier normaal gesproken wel mee kon lachen, kon Chiaki er dit keer niet eens een glimlach vanaf brengen. Wat nou als de andere jongen een verwonding aan zijn been had opgelopen vanwege haar Seel? Misschien had Cedro wel één of andere ziekte die ervoor zorgde dat de mensen die hij beet gingen schuimbekken of iets dergelijks. Het verklaarde wel z’n vele gekwijl. De brunette huiverde. Daar wilde ze eerlijk gezegd niet eens aan denken. Het was duidelijk dat de jongen niet blij was met de actie van haar Seel. Uiteraard. Wie zou er nou vrolijk van worden als een wildvreemde pokémon je zomaar in je been beet, zonder enige aanleiding daartoe? Zeker als die pokémon ook nog een trainer had en de trainer overkwam alsof ze niet wist hoe ze met haar team om moest gaan. De brunette keek van de jongen weg toen hij haar op haar nummer zette, wetend dat ze het flink verpest had. Misschien was het maar beter dat ze haar pokémon terug liet keren, voordat ze voor nog meer problemen zorgden. Alano was de enige die de vreemdeling nog niet had aangevallen, maar Chiaki zag het nog wel gebeuren dat de Charmander hem uit het niets tackelde… Of ook zijn haar in vuur en vlam wilde zetten. “… Ryan. Dat is mijn naam.” Het meisje keek op, verbaasd over het feit dat zijn toon drastisch was veranderd in tegenstelling tot zijn vorige zin. Hij wenkte met zijn hoofd naar de Mankey aan zijn zijde en stelde haar voor als Criana. Nu pas vormde zich voorzichtig een glimlach om Chiaki’s lippen. Misschien had ze het nog niet helemaal verpest, want Ryan maakte geen aanstalten om weg te gaan. Sterker nog, hij bleef op de grond zitten, waar zijn Mankey gebruik van maakte en naar zijn schouder klom. Criana was dus net als Sarita, huh? Niet vragen naar de wensen van haar trainer en gewoon profiteren van de situatie. Toch kon de brunette met zekerheid zeggen dat de Mankey veel minder erg was dan haar Pidgey.

Haar Seel maakte op dat moment een vreemd geluid, wat haar aandacht naar hem toe wist te trekken en weer terug op aarde te komen. Het viel haar toen pas op dat ze haar armen nog om zijn nek had gewikkeld en hem al die tijd zo vast had gehouden. Toen ze doorkreeg dat hij dat geluid maakte, omdat hij geen adem meer kreeg, liet ze hem meteen los. Cedro keek kwaad terug, maar Chiaki hield stand. Haar gezichtsuitdrukking veranderde opnieuw en een blik die wilde zeggen dat het zijn eigen schuld was en dat hij zijn verdiende loon had gekregen, was langzaam in haar ogen verschenen. De witte pokémon wist dat hij dit duel niet ging winnen en keerde terug naar Sarita en Alano’s zijde. Zij voelde er echter niets voor om uit haar gehurkte houding op te staan, aangezien Ryan ook was blijven zitten, dus liet zij zich ook op het gras zakken. "Ook een Seel probleem, dus?" Haar bruine ogen gleden naar boven, terug naar Vincent. Zijn gezichtsuitdrukking zag er nog steeds hetzelfde uit en zijn stem klonk veel te kalm naar haar mening. Wat was zijn probleem? ‘Leer een beetje leven.’ Natuurlijk zei ze die woorden niet hardop, maar ze kon het niet helpen door ze wel te denken. Vincent was zeker zo’n stil persoon die niet vaak contact zocht met de buitenwereld. Dat was vast de rede dat hij zo bot deed en dat hij haar verrast had aangekeken toen ze het over hun namen had. Chiaki snoof licht. Vincent had waarschijnlijk heel veel buitenkansen gehad in zijn verleden om te doen en laten waar hij zin in had. Om met mensen te praten die hetzelfde over dingen dachten. Zij niet. In Lavender Town dacht iedereen hetzelfde. Iedereen behalve haar. Veel speelkameraadjes had ze vroeger ook niet gehad, want zelfs de kinderen hadden een hekel aan haar gehad. Waarom? Omdat ze anders was. Bah, wat een stel hypocrieten. Voor geen goud ging ze terug naar dat dorp.

"Geprobeerd om op een survival tocht te gaan met jouw Seel en/of Pidgey? Dat zou kunnen helpen om een betere klik tussen jullie karakters te krijgen," sprak Vincent weer. De brunette staarde ietwat lui omhoog, terwijl ze in de kleermakerszit ging zitten, haar elleboog op haar knie plaatste en vervolgens haar hand onder haar kin stopte. Hoe kon ze hier het beste antwoord op geven zonder zelf bot over te komen? Alsof hij zijn gelijk nog meer wilde bewijzen, gaf hij een kleine demonstratie met zijn Jolteon over hoe sterk hun band wel niet moest zijn en vertelde erbij dat hij zelf ook aan survivaltochten had meegedaan. Toen hij daarmee klaar was, plaatste ze beide armen achter haar lichaam en leunde iets naar achteren, zodat ze hem beter in zijn ogen kon aankijken. “Ik apprecieer je advies, Vincent, echt waar, maar elke Trainer gaat hiermee om op hun eigen manier. Als ik niet zelf kan uitvinden hoe ik met mijn team om moet gaan, dan mag ik mezelf geen Trainer noemen, of wel?” begon ze, proberend de jongen zijn blik te vangen. “Het is ook trouwens niet dat ik problemen met ze heb. Ik vind het prima zo,” vervolgde ze, waarbij ze haar ogen even sloot. “Tuurlijk, ze zorgen er soms voor dat ik m’n haren uit m’n hoofd wil trekken, maar dit is hun karakter. Dit is hoe ze zijn. En ik zou voor geen goud willen dat ze zouden veranderen.” Chiaki opende haar ogen weer en merkte vanuit haar ooghoeken dat haar pokémon naar haar glimlachten. Zelfs Sarita leek voor één keer tevreden met haar te zijn. Wetend dat ze volgens hun een juist antwoord had gegeven, glimlachte ze zelf naar Vincent om aan te geven dat ze geen spijt had van haar woorden. Zelfs al vond hij het een belachelijk antwoord. Zelfs al zou Ryan haar uitlachen. Haar pokémon waardeerden haar woorden en dat was het belangrijkste.

Inmiddels had Alano zijn blik weer gericht op de twee nieuwe pokémon. Een Jolteon en een Mankey, huh? Hij wilde zo snel mogelijk vrienden met ze worden, maar het gesprek dat zijn trainer had leek best belangrijk. Zou het wel een goed moment zijn om naar de pokémon toe te gaan? Het oranje draakje wierp een blik naast zich en zag hoe Cedro voor de zoveelste keer op Sarita probeerde te kwijlen. Met een droog hoofd keek hij toe hoe de Pidgey er alles aan deed om geen speeksel op haar veren te krijgen, terwijl hij wenste dat hij niet naast zich had gekeken. Was dit serieus een vorm van liefde…? Waarschijnlijk zou hij dat nooit begrijpen. Chiaki’s reactie op Vincent ging echter geen van hen voorbij en nadat hij samen met haar een glimlach had gedeeld, wist hij zeker dat het oké was om kennis te gaan maken met de overige pokémon. Aan Sarita en Cedro had hij op het moment toch niet veel en hij maakte graag nieuwe vrienden. Zonder verder nog na te denken, stapte hij op de Jolteon af met een brede grijns. ‘Yo!’ begroette hij de gele pokémon vrolijk, waarna hij zich naar de Mankey omdraaide en zijn poot naar haar omhoog stak. Hij wist niet of zij ook naar gezelschap zocht, maar ze was net aan haar Trainers schouder gaan hangen, dus hij wist niet zeker of ze wel naar hen toekwam. ‘Leistung, was het?’ vroeg de Charmander vervolgens aan de Jolteon, niet zeker of hij de naam wel goed had opgevangen. Het was überhaupt al een wonder dat hij iets van het gesprek had opgevangen. Afwachtend staarde hij naar de gele pokémon, terwijl zijn brede grijns nooit van zijn gezicht viel.

Lichtelijk verbaasd keek Ryan toe hoe ook de brunette op het gras was gaan zitten. Wel, zo leek het in ieder geval minder vreemd dat hij op de grond was blijven zitten. Nu leek het alsof het gepland was. Alsof hij was blijven zitten omdat hij het wilde, en niet omdat hij bang was om een derde keer om te vallen. "Ook een Seel probleem, dus?" zei de blonde jongen. Ryan gnuifde, maar besefte het vervolgende moment dat het niet al te verstandig was om nu een partij te kiezen, en vervormde het daardoor tot gekuch. Hij vroeg zich af of het op het moment misschien verstandiger was om gewoon weg te gaan. Want op het moment voelde het alsof hij midden in een oorlog zat. "Geprobeerd om op een survival tocht te gaan met jouw Seel en/of Pidgey? Dat zou kunnen helpen om een betere klik tussen jullie karakters te krijgen," zei de jongen weer. Was dat eigenlijk niet waar hij aan was begonnen? Een survival tocht? Goed, ze dwaalden misschien niet rond in een of andere jungle, maar hij ging wel op reis met alleen zijn Mankey. Dat moest meetellen, of niet soms? Of zou hij daar voor per se in een tentje moeten bivakkeren in een of ander jungle? Want daar zou hij niet aan beginnen. Dat was niets voor hem. Van stad naar stad reizen, dat kon hij nog wel, als hij er moeite voor deed. Maar de rimboe in? Nee, bedankt. Afwezig begon Ryan grassprietjes uit de grond te trekken. Misschien dat hij het zou kunnen als hij een échte trainer was. Als hij zeker wist dat hij niets te vrezen had wanneer hij zich op onbekend terrein begaf. Misschien dat die dag er ooit zou komen. De jongen, die zich had voorgesteld als Vincent, ging verder met praten. "Met Leistung ben ik op zo'n survival tocht geweest. We hebben natuurlijk meerdere trainingen gedaan om zover te komen, maar dit was de grootste stap." Ietwat laat keek Ryan naar de jongen, om daarbij beleefd te glimlachen, wetend dat hij iets had gemist.

Hij keek nieuwsgierig naar de Jolteon van de jongen, die nu op ooghoogte met hem scheen te zijn. Zou de Jolteon hem elektrocuteren als hij zijn arm uitstak in een poging om hem te aaien? Of was hij, net zoals zijn trainer beweerde, een voorbeeldige Pokémon die perfect was afgericht? Tenzij dat betekende dat hij juist was getraind om zichzelf te verdedigen tegen nieuwsgierige mensen zoals hem. “Ik apprecieer je advies, Vincent, echt waar, maar elke Trainer gaat hiermee om op hun eigen manier. Als ik niet zelf kan uitvinden hoe ik met mijn team om moet gaan, dan mag ik mezelf geen Trainer noemen, of wel?” zei de brunette. Ah, het ging nog steeds over het Pidgey-advies, of niet soms? Ryan fronste. Hij voelde zich ergens buitengesloten. Waarschijnlijk omdat het gesprek niet over hem ging. Het verbaasde hem ergens dat Vincent niets had gezegd over Criana, aangezien hij vermoedde dat het redelijk zichtbaar was dat ze elkaar nog maar net kende. Maar misschien leek de Pidgey wel een groter probleem te zijn dan zijn Mankey? Ja, dat was het waarschijnlijk. Ergens vond Ryan dat ze gelijk had. Terwijl Vincent het waarschijnlijk niet slecht had bedoeld, en hij misschien zelfs alleen maar advies had willen geven, was de manier waarop niet bepaald fantastisch geweest. Te bot, als je het hem vroeg. Maar het leek hem niet bepaald verstandig om nu nog zijn mening daar over te geven. Dit was niet zijn oorlog. Hij kon het beste verder gaan met het spelen van het neutrale land, en doen alsof er niets aan de hand was. “Het is ook trouwens niet dat ik problemen met ze heb. Ik vind het prima zo. Tuurlijk, ze zorgen er soms voor dat ik m’n haren uit m’n hoofd wil trekken, maar dit is hun karakter. Dit is hoe ze zijn. En ik zou voor geen goud willen dat ze zouden veranderen.” Ryan stopte met het plukken van gras, om een kort, maar goedkeurend knikje te geven, hopend dat ze snel over zouden gaan op een ander onderwerp. Hij had op het moment het gevoel dat hij door een veld met landmijnen liep.

“Mijn broer… Hij zei altijd dat het aan de trainer ligt. Niet aan de Pokémon,” begon Ryan twijfelend, in een poging iets nuttigs toe te voegen aan het gesprek. “Hij zei dat… hoe sterk, of goed afgericht een Pokémon ook is, de Pokémon zwak is als zijn trainer incapabel is.” Hij voelde het gewicht op zijn schouders verplaatsen, en zag daarna hoe zijn Mankey met een zachte plof naast hem op het gras neer kwam. Blijkbaar had de Charmander van Chiaki, die zijn Pokémon eerder zelfs had lijken te begroeten, de aandacht van zijn Mankey gewekt. Criana stapte op de twee Pokémon af, en deed iets wat hij vaagjes wist plaatsen als een begroeting. Ryan ging verder met praten. “Zelfs al heeft Chiaki’s Seel een fetish voor mijn been… haar Pokémon mogen haar, niet waar? En Vincent, jouw Jolteon… Wel, ik ga er van uit dat hij jou ook niet haat. Toch? Is dat niet al genoeg? Dat Pokémon en trainer elkaar mogen?” Ryan glimlachte twijfelend. Dat was in ieder geval wat zijn broer hem wijs had gemaakt. “Plezier hebben met je Pokémon… Dat is wat het inhoudt om een trainer te zijn, toch?” vroeg hij twijfelend. Hij weigerde om de andere twee aan te kijken, en had daardoor zijn blik maar gericht op zijn Mankey. Deze scheen zich uitstekend te vermaken door in het gras te rollen. Het vreemde geknor dat ze maakte, klonk nog het meeste als een lach.

OOC: Het spijt me, veel zinnigers kon ik er niet van maken :T

Zijn eerste vrienden.  Was dit eindelijk het punt dat hij niet meer alleen met zijn Pokémon zou zijn? Hij vroeg zich af of hij wel blij met dit moest zijn. Al die tijd had hij het prima zonder menselijke vrienden gered. Waarom zou dat nu ineens moeten veranderen door een toevallige ontmoeting?  De namen overdracht was namelijk enkel eerder een teken dat je op een bepaalde wijze met een ander verbonden zou zijn.  Vijand  of als vriend. Gezien er geen Pokémon gevecht begonnen was, leken dit zijn vrienden te zijn.  Echter had Chiaki niet al te vrolijk op zijn zinnen gereageerd. Was het beter als hij weer zijn mond maar dichthield in zo’n situatie dan? Dat vond hij geen probleem. Stil was hij altijd wel geweest. Maar om vrienden te zijn had je trouwens toch geen woorden nodig? Lichaamshouding zei al genoeg en zijn eigen  was zeker niet al te welkomend, of wel? Nu was het eens naar om  weinig algemeen sociaal contact met anderen te hebben gehad: hij wist niet hoe ze mentaal werkten. Vincent zat in tweestrijd. Waarom zou hij vrienden met ze worden? Was dat het menselijke in hem dat hem om wilde praten?  Vincent zuchtte door zijn neus, zodat het nauwelijks opviel, om vervolgens de twee trainers weer in het oog te krijgen. Chiaki en Ryan, hea?

Ineens had Chiaki zich voorover gebogen om hem direct aan te kijken. Vincent kon het niet te laten dan even te fronzen. Vanwaar de beledigde blik in de ogen van Chiaki? ‘Ik apprecieer je advies, Vincent, echt waar, maar elke Trainer gaat hiermee om op hun eigen manier. Als ik niet zelf kan uitvinden hoe ik met mijn team om moet gaan, dan mag ik mezelf geen Trainer noemen, of wel?’ Vreemd genoeg, voelde het niet alsof ze dat advies had geapprecieerd. Maar ze had degelijk een punt, want het waren haar Pokémon  en ze moest er zelf mee leren om te gaan. ‘Het is ook trouwens niet dat ik problemen met ze heb. Ik vind het prima zo. Tuurlijk, ze zorgen er soms voor dat ik m’n haren uit m’n hoofd wil trekken, maar dit is hun karakter. Dit is hoe ze zijn. En ik zou voor geen goud willen dat ze zouden veranderen,’ Vincent glimlachte kort. Ditmaal zag hij in zijn ooghoek haar eigen Pokémon in stilte instemmen. Hij zei al niets meer. Deze trainer leek misschien toch wel oké, doordat ze zo haar eigen kennis had. Maar ze waren echter niet de enige trainers, Ryan was er ook nog. Heel kort, maar ook maar in een fractie van een seconde, dacht Vincent erover dat het tijd werd om vrienden te hebben die geen Pokémon waren, maar menselijk, zoals hij dat was. Wie weet, werd Leistung er ook gelukkiger van. Wie weet…

Nu leek het Ryan’s beurt te zijn om zijn  Pokémonkennis met hen te delen. ‘Mijn broer… Hij zei altijd dat het aan de trainer ligt. Niet aan de Pokémon,’ begon Ryan die al een tijdlang had gezwegen. ‘Hij zei dat… hoe sterk, of goed afgericht een Pokémon ook is, de Pokémon zwak is als zijn trainer incapabel is,’ Vincent keek hem kort aan, zich afvragend of hij hiermee doelde om hem te beledigen. Zijn Leistung  had hij immers goed afgericht en Chiaki leek hem niet al te aardig hebben gevonden, dus kon het ook zo zijn met deze Ryan. Maar iets anders volgde. De Mankey van Ryan voegde zich ineens bij de Charmander van Chiaki en zijn Jolteon, alsof ze een gesprek begonnen wat hij uit het zachte geratel kon horen. Vincent liet wat blond haar over zij ogen vallen,sloot zijn ogen erbij en haalde diep adem. Hij raakte steeds verder de tweestrijd in hemzelf getrokken. Zelfs Leistung maakten vrienden en het zou naar voor de Jolteon zijn als hij deze Pokémon nooit meer tegen zou komen. Zijn beslissingen waren altijd in het belang van de Pokémon geweest en  nu had Leistung zijn volle aandacht. Wat moest hij doen? Het antwoord was simpel: vrienden met hen worden. Dat was echter een behoorlijke klus voor hem.

‘Zelfs al heeft Chiaki’s Seel een fetish voor mijn been… haar Pokémon mogen haar, niet waar? En Vincent, jouw Jolteon… Wel, ik ga er van uit dat hij jou ook niet haat. Toch? Is dat niet al genoeg? Dat Pokémon en trainer elkaar mogen?’ De woorden van Ryan hadden hem ondanks de tweestrijd zeker wel bereikt.  Instemmend knikte hij. Veel had hij er verder niet aan op te merken. Hij zat nog uit te vogelen hoe hij verder zou communiceren met hun, zonder in zijn oude patroon te vallen: waarheid. Leugens waren pijnlijk, dus wat dan? Afwezig staarde hij naar Leistung die het naar zijn zin leek te hebben met de twee andere Pokémon. Nu had hij de hulp van zijn Jolteon nodig. ‘Plezier hebben met je Pokémon… Dat is wat het inhoudt om een trainer te zijn, toch?’ Toen wist Vincent het.  Hij wist hoe hij uit zijn patroon kon komen. Ze zouden plezier moeten hebben, maar dan volgde het moeilijke deel. Wat vonden de twee leuk, buiten Pokémon?  Zijn blik op de winkels die wat verderop stonden vol accessoires voor Pokémon. Hij had vaak genoeg andere Pokémon die er grappig uitzagen gezien met hun trainers.  Hier gingen coördinatoren heen, maar meestal  ging men er heen voor de lol. Traag keek hij de twee andere aan, terwijl hij onwennig met zijn hand de punt van zijn blonde haar greep. “Gaan we anders naar de accessoire winkel om de Pokémons eens te verwennen?  Het wordt vast… leuk,”

Leistung:

Wacht eens even, kwam die Charmander van de vrouwelijke trainer nou op hem af?  Met een ‘Yo’ had de Pokémon hem begroet met een brede grimas op zijn gezicht. Hij had nooit eerder een Charmander weten te aanschouwen, wat een grappig uitziende Pokémon. Het had een oranje huid en een constant brandende staart. “Hallo,Alano,”begroette Leistung de andere Pokémon. Alano had  knap genoeg zijn naam onthouden, want Leistung zelf had er regelmatig moeite mee. Nu was het hem wel eindelijk gelukt. ‘Leistung, was het?’  De gele vosachtige Pokémon knikte. Het klopte volkomen. En voordat hij verder nog wat kon zeggen, kwam er een derde Pokémon bij, ditmaal een Mankey. Weer een Pokémon die hij niet eerder had gezien. Dit was trouwens toch de Pokémon van die andere trainer die de naam Çriana’ droeg? Als een begroeting hief hij zijn eigen gele poot op om een soort begroetingsgroet tegenover de Mankey te maken. Toen de ander dicht genoeg was gekomen, ging de Jolteon over op een iets zachtere toon. “Sorry voor mijn trainer. Hij is niet bepaald ‘sociaal’. Zelfs een Magikarp kan socialer doen dan hij, en dat is heel wat,” zachtjes grinnikte hij, terwijl hij ineens de stem van zijn trainer weer hoorde, en de Mankey ineens over de grond zag rollen, lachend. Verstond hij het nou goed, wilde zijn baas nou naar zo’n winkel gaan? Hij trok een vies gezicht, waarna hij de blik van de andere Pokémon probeerde op te vangen, inclusief de Pidgey en de Seel. “Staat een strikje mij goed?”

OOC: Te weinig actie, sorry D=

Vanuit haar ooghoeken zag de brunette dat Ryan was begonnen met gras plukken. Verveelde hij zich zo erg? Of voelde hij zich buitengesloten? Hij zei in ieder geval niet veel. Ach, veel trok ze zich er niet van aan. Ze hield haar gesprek momenteel met Vincent en zag zo één, twee, drie niet hoe Ryan daarin kon springen. Dit deed hij echter wel. “Mijn broer… Hij zei altijd dat het aan de trainer ligt. Niet aan de Pokémon,” sprak de blauwharige jongen, waarmee hij succesvol haar aandacht trok. Chiaki liet haar bruine ogen van Vincent naar Ryan glijden en keek afwachtend naar wat hij verder ging zeggen, aangezien hij vast nog niet klaar was met zijn verhaal. “Hij zei dat… hoe sterk, of goed afgericht een Pokémon ook is, de Pokémon zwak is als zijn trainer incapabel is.” Het meisje stemde in met deze woorden, hoewel ze dat niet liet blijken. Ze had het zelf niet veel beter kunnen verwoorden. Dit was de rede waarom ze niet alleen op haar pokémon, maar ook op zichzelf lette. Als ze trainde, trainde ze niet alleen haar team, maar ook zichzelf. Dit ging vaak door middel van het snel bedenken van een combinatie of een sneller reactievermogen te krijgen. Ze had er immers weinig aan als ze niet kon inschatten wat haar tegenstanders volgende aanval zou zijn of daar geen antwoord op wist om het te kunnen counteren. Daarom was het ook niet alleen de pokémon z’n schuld als er een gevecht werd verloren. Heel even dacht ze aan Alano, die een beetje down scheen te zijn over het feit dat hij geen lintje voor haar had kunnen winnen. In haar ogen had hij het prima gedaan. Het had dan ook niet aan de eerste rond gelegen dat ze verloren hadden. Ze was gewoon niet tactisch genoeg geweest in de ronde die daarop had gevolgd.

Vanuit haar ooghoeken zag ze dat Vincent zijn ogen leek te verbergen achter zijn blonde lokken. Voelde hij zich beledigd? Dat was vast Ryans bedoeling niet eens geweest. “Zelfs al heeft Chiaki’s Seel een fetish voor mijn been… haar Pokémon mogen haar, niet waar? En Vincent, jouw Jolteon… Wel, ik ga er van uit dat hij jou ook niet haat. Toch? Is dat niet al genoeg? Dat Pokémon en trainer elkaar mogen? Plezier hebben met je Pokémon… Dat is wat het inhoudt om een trainer te zijn, toch?” voegde de blauwharige jongen er met een twijfelende glimlach aan toe. Toen Chiaki echter naar hem keek, bleek dat hij naar zijn Mankey staarde. Ze had hem eigenlijk zonder woorden willen duidelijk maken dat ze het met hem eens was en dat hij haar de woorden uit de mond had genomen. De rede dat ze van huis was weggelopen… Het was niet om de beste Coördinator van Kanto te worden. Ook niet van de wereld. Oké, misschien had ze daar wel aan gedacht, maar het ging haar meer om het reizen en de pokémon. Zelfs al had ze geen enkel lintje gewonnen en gebeurde dat ook niet in de toekomst, dan had ze dat niet eens erg gevonden. Ze leefde haar droom al. Ze was niet meer alleen. Daar had ze zo lang naar gesmacht toen ze nog in Lavender verbleef. Bovendien had ze een team vol pokémon met unieke karakters. Was dat niet wat ze wilde? Alles behalve een normaal leven leiden, want dat was zo verschrikkelijk saai. Zeker als je op was gegroeid met de ‘normale’ levens uit haar dorpje. Om alsnog aan te geven dat ze het met Ryan eens was zonder er echt veel woorden voor te gebruiken, maakte ze enkel een instemmend geluid. Het was Vincent die de stilte weer verbrak. “Gaan we anders naar de accessoire winkel om de Pokémon eens te verwennen? Het wordt vast… leuk.”

Chiaki verplaatste haar aandacht weer naar de blonde knul, die een pluk van zijn blonde pony had vastgegrepen. De brunette glimlachte zwakjes. Het was duidelijk dat Vincent niet gewend was aan menselijk gezelschap. Dat was eigenlijk al te merken aan zijn bot gedrag aan het begin van dit gesprek. Ach, ze kon het hem wel vergeven. Voor een keertje. Haar glimlach werd breder toen ze besefte waar ze heengingen. Een accessoireshop, huh? “Daar heb ik niks op tegen,” reageerde ze, terwijl haar blik langzaam van de trainers naar haar pokémon gleed. Alano had zijn roze sjaal en Sarita had een bloem tussen haar hoofdveren zitten. Er was één pokémon in haar team die nog geen accessoire had en dat was onacceptabel. “Ik heb Cedro’s accessoire lang genoeg uitgesteld, lijkt me. Het wordt tijd dat hij ook een extra dingetje krijgt,” vervolgde ze. Bij het horen van zijn naam keek de Seel lui op, maar besloot uiteindelijk dat het zijn aandacht niet waard was en ging achterover op het gras liggen. Sarita, die deze buitenkans niet liet liggen, hupte meteen bij hem vandaan en ging naar haar gebruikelijke troon. Iets wat Chiaki niet echt beviel, maar ze had geen zin meer in het proberen te verjagen van de Pidgey. Sarita mocht blij zijn dat ze in een vergevende bui was op het moment.

Alano’s grijns werd enkel breder toen de Jolteon hem terugbegroette. Zo erg waren die trainer en zijn pokémon niet, of wel? Ach, wat maakte het hem ook uit. Zolang ze aardig tegen hem deden, vond hij het prima. Tenzij ze Chiaki echt pijn deden, maar daar zag hij ze niet voor aan. Een naïeve beslissing, maar de Charmander zou toch niet eens weten wat dat woord inhield. Op dat moment voegde Criana, de Mankey van de andere jongen, zich ook bij hen. Ze had er dus toch voor gekozen om het comfortabele plekje bij haar trainer te verlaten, huh? “Sorry voor mijn trainer. Hij is niet bepaald ‘sociaal’. Zelfs een Magikarp kan socialer doen dan hij, en dat is heel wat,” mompelde de Jolteon zacht, waarna hij grinnikte. Ook Alano liet horen dat hij het grappig vond, maar dat kon niet tippen aan Criana’s reactie, die plots lachend over de grond heen rolde. Het draakje staarde naar de Mankey, maar niet om op haar neer te kijken. Integendeel, haar reactie beviel hem wel. Hij kon het vast prima met deze twee vinden. “Staat een strikje mij goed?” vroeg Leistung toen met een niet al te vrolijke blik in zijn ogen. Alano, niet begrijpend waar het over ging en waar dit vandaan kwam, begon te lachen en liep naar de gele pokémon toe. Voordat hij begon te spreken, deed hij een poging om de Jolteon een schouderklopje, voor zover dat kon, te geven, waarna hij met zijn andere poot naar zijn roze sjaal wees. ‘Een roze sjaal staat je vast stukken beter.’

Er viel een korte stilte die, behalve door een goedkeurend geluidje van Chiaki en het geluid van de Pokémon die blijkbaar druk met elkaar bezig waren, niet direct werd verbroken door een van de trainers. Ryan fronste, en vroeg zich af of hij iets verkeerds had gezegd. Hij had zijn woorden niet kwetsend bedoeld. Hij had ze enkel gesproken in de hoop iets aan het gesprek toe te kunnen voegen. Maar als het resultaat daar van was dat hij beide trainers beledigd had, alhoewel dat hem sterk leek, aangezien hij in ieder geval van een van de twee een goedkeurend geluid had horen maken, dan had hij liever gehad dat hij stil was gebleven. Met elke seconde dat hij op het gras zat, werd het gevoel dat hem vertelde om op te staan en weg te lopen sterker. Maar dat kon hij niet maken, of wel soms? Dat was niet hoe hij was opgevoed. Zijn ouders hadden hem geleerd om zijn problemen te confronteren. Niet om van ze weg te lopen. Zelfs al was dat in feite wat hij al zijn hele leven deed. Weglopen van zijn problemen. Niet letterlijk, natuurlijk. Letterlijk had tot voor kort in zijn ogen zelfs onmogelijk geleken. Maar nu was het anders, of niet? Dit was waarschijnlijk de enige kans om het goed te maken. Om aan zijn vader te bewijzen dat hij niet langer weg liep voor zijn problemen. Maar was dat niet wat hij nog steeds aan het doen was? Want het enige waar hij aan had gedacht sinds hij in het park was gearriveerd, was weg gaan. Weg gaan van zijn moeder. Maar was zijn moeder ook niet een van de vele problemen waarvan hij probeerde weg te lopen? Wat als hij er voor koos om haar ook te confronteren? Zou hij dat kunnen? Want hij had technisch gezien al bewezen dat hij voor zichzelf kon zorgen. Deels. Hij was in ieder geval zelfstandig bij het park gekomen, of niet soms? En dat was al een aantal kilometer van zijn huis weg.

Ryan schrok op uit zijn gedachten toen de stilte werd verbroken. Het was, tot zijn verbazing, Vincent die de stilte verbrak. Blijkbaar was hij minder beledigd geweest dan hij oorspronkelijk had gedacht. “Gaan we anders naar de accessoire winkel om de Pokémon eens te verwennen? Het wordt vast… leuk.” Ryan keek de blonde jongen verbaasd aan. Een accessoire winkel? Waren er accessoire winkels die al open waren op dit vroege uur? Sterker nog, bestonden er echt winkels die toegewijd waren aan het verkopen van accessoires voor Pokémon? Nee, dat was nog niet eens het vreemdste. Wat hem nog wel het meest verbaasde, was dat de jongen hun uitnodigde. Want de afgelopen minuten had hij niet bepaald de indruk gekregen dat het tussen Vincent en Chiaki klikte. Hij trok zijn wenkbrauwen verbaasd op. In tegenstelling tot wat hij verwacht, begon de brunette echter te glimlachen. Wat was dit? Ze haatte de jongen niet? Huh? Had hij iets gemist? “Daar heb ik niks op tegen,” beantwoordde Chiaki Vincent’s vraag. “Ik heb Cedro’s accessoire lang genoeg uitgesteld, lijkt me. Het wordt tijd dat hij ook een extra dingetje krijgt.” Yep. Hij had zeker weten iets gemist. Had het zojuist niet nog geleken alsof de brunette de blonde jongen niet uit had kunnen staan? Of had hij een paar cruciale hints gemist in het gesprek dat zojuist had plaats gevonden, en waren de twee in het geheim twee tortelduifjes geworden terwijl hij gras had zitten plukken? Of hij was gewoon verschrikkelijk slecht in het lezen van de situatie. En het begrijpen van meisjes. En het begrijpen van Vincent. Oh, en ook in het begrijpen van waar hij in beland was, nu hij toch bezig was. Naar een accessoire shop toe gaan. Had hij altijd al gewild.

Ryan twijfelde. Hij was van plan geweest om zo snel mogelijk weg te gaan uit Celadon City. Geen gezeur, geen getreuzel, gewoon aan een stuk door lopen. Maar ergens… er was iets dat hem tegen hield. Een zwak stemmetje ergens ver in zijn achterhoofd dat hem toefluisterde dat hem misschien zelfs nog wel leuk zou worden om met deze twee trainers naar een accessoire shop toe te gaan. Hij keek naar zijn Mankey, die zich nog steeds leek te vermaken met de Jolteon en de Charmander. De Jolteon bleek iets gezegd te hebben, waardoor de Mankey opnieuw in lachen uit was gebarsten. Ryan vroeg zich af of hij zich zorgen moest maken om Criana, maar besloot dat hij het beter zo kon laten. Ze leek zich immers te vermaken. ”Een roze sjaal zou je prachtig staan,” zei Criana, nog steeds half lachend. Als ik zou kunnen kiezen, dan zou ik zo’n vreemde hoed willen die mensen altijd dragen. Met zo’n kapje aan de voorkant. Mooi rood. Met misschien nog een wit vlak aan de voorkant. Als je snapt wat ik bedoel.” Ze hield haar hoofd scheef, alsof ze dacht dat de andere Pokémon haar beter zouden begrijpen als ze dat deed dan wanneer ze hen normaal aan zou kijken.

“Een accessoire shop, eh?” zei Ryan uiteindelijk. Twijfelend krapte hij aan zijn achterhoofd. “Is… is het heel erg ver lopen?” vroeg hij, zich afvragend hoe hij zijn vreemde manier van lopen het best zou kunnen verbergen als hij met de twee mee zou gaan. “Ik bedoel, uhm… M’n been voelt nog steeds niet bepaald fijn na het incident van net. Ik weet niet of het handig is om ver te moeten lopen,” voegde hij er aan toe. Nu hij er over nadacht, het was ergens best wel handig dat de Seel hem in zijn been had gebeten. Zo zou hij zijn vermoeilijkte manier van lopen kunnen verklaren zonder dat hij over zijn been zou moeten beginnen. En de volgende keer dat hij de twee tegen zou komen, zelfs al betwijfelde hij op de een of andere manier of dat zou gebeuren, maar hoopte hij het op de een of andere manier desondanks, zou hij zichzelf vast wel hebben aangeleerd hoe hij fatsoenlijk moest lopen. Fatsoenlijker in ieder geval. “Tenminste, zijn er eigenlijk wel winkels die al zo vroeg open zijn?” vroeg hij, niet wetend rond welke tijd de winkels normaal open gingen. “Ik bedoel, het is nog redelijk vroeg… Wat als de accessoire shop nog dicht is?” Zijn mondhoeken krulden omhoog tot een glimlach, in een poging zijn vraag over te laten brengen als een vraag uit nieuwsgierigheid, en niet een argument dat bedoeld was om Vincent’s voorstel af te wijzen.

De brunette glimlachte na zijn verzoek om naar de accessoire winkel te gaan. Vincent keek er even van op, maar verborg verder zijn verbaasde uitdrukking. Waren zijn eigen woorden eindelijk eens goed gevallen? Vincent kon het niet helemaal bevatten, maar zijn poging om te communiceren met deze 'vrienden' was hem gelukt, leek hem. Er volgde immers geen geschreeuw, getreiter of geplaag. Nee, er volgde juist een geïnteresseerde reactie vanuit Chiaki. Hij deed nu meer moeite om zijn verbaasde uitdrukking te onderdrukken. 'Daar heb ik niks op tegen,'had Chiaki gereageerd, waarna haar aandacht naar haar Pokémon gleed die met hun roze sjaal en strik al duidelijk eerder in een dergelijk winkel waren geweest. Vincent keek even naar Criana, de Pokémon van Ryan, die geen accessoire had. Hoe zat het dan met zijn Pokémon? En natuurlijk, de trainer erachter. Chiaki leek genoeg interesse te hebben, in tegenstelling tot Ryan, waarvan hij niet zeker wist of hij instemde. Toen hij hem kort aankeek, zag hij enkel lichte verbazing. Over wat? Over het bestaan van accessoire winkels? Vreemd, want ze waren in de meeste steden te vinden. Ach, wie weet was Ryan van een dorpje gekomen. Vincent keek weer richting Chiaki die nog steeds naar haar Pokémon aan het kijken was, alsof ze nu al aan het bedenken was wat haar Pokémon verder zou staan. Vincent grinnikte zacht. Het was een grappig gezicht, maar dat kon hij beter niet in haar gezicht zeggen, zoals hij bij eerdere observaties had gedaan. 'Ik heb Cedro’s accessoire lang genoeg uitgesteld, lijkt me. Het wordt tijd dat hij ook een extra dingetje krijgt,' zei Chiaki op een wijze dat het klonk alsof ze het meer tegen haarzelf had dan tegen hun. Het was wel een teken dat ze ermee instemde. Chiaki wilde ook naar de accessoire winkel,maar de blauwharige knul dan? Vincent liet zijn blik weer op hem vallen, wachtend of hij ook ermee instemde. Als hij het niet wilde, konden ze heus naar een andere plek gaan. Er waren zat andere winkels die elk op hun eigen manier plezierig waren om te bezoeken.

Zacht gelach van een Pokémon vulde de stilte. Vincent vond al snel de Pokémon die aan het lachen was geslagen, de Mankey van Ryan. Voor het gelach had hij zijn Jolteon in zijn taal communiceren met de andere twee Pokémon en het leek erop dat wat hij ook zei, de Mankey het geniaal vond. Dat was een goed teken. De andere twee Pokémon mochten Leistung, dus het ging hem makkelijker af dan de trainer zelf. Dat was vrij apart,maar Leistung was socialer gericht dan Vincent in zijn hele leven. Daar lag het waarschijnlijk aan. Leistung grinnikte vaagjes, terwijl de Charmander op zijn opmerking had gereageerd met een lach. Was hij werkelijk waar zo grappig? Want nu lachte ook de Mankey, maar iets luider dan de Charmander voor hem had gedaan. De oranje draak Pokémon liep naar hem toe om hem een schouderklop te geven. Leistung glimlachte zachtjes. Een strikje was namelijk echt helemaal niets voor hem, maar in zo'n geval was hij wel blij dat zijn trainer geen coördinator was. 'Een roze sjaal staat je vast stukken beter.'had Alano gezegd, waardoor een grinnik de bek van de vosachtige,stekelige Pokémon verliet. "Daar heb je een punt," Leistung keek toen kort naar de roze sjaal die om de nek van de Charmander hing. Roze was waarschijnlijk zijn kleur niet, of toch wel? Er waren hopelijk wel meerdere kleuren, toch? 'Een roze sjaal zou je prachtig staan,' zei Criana half lachend. Moest hij dat serieus nemen, gezien ze nog half lachte? Roze zou namelijk niet helemaal passen bij een gele Pokémon. Eerder vloeken. "Ik ga toch maar voor rood, zwart, of blauw." zei Leistung beleefd terug, terwijl de Mankey volgde met de  accessoire die zijzelf wilde hebben. 'Als ik zou kunnen kiezen, dan zou ik zo’n vreemde hoed willen die mensen altijd dragen. Met zo’n kapje aan de voorkant. Mooi rood. Met misschien nog een wit vlak aan de voorkant. Als je snapt wat ik bedoel.' Het duurde even voordat Leistung de beschreven voorwerp had gevisualiseerd,maar toen hij een petvormig voorwerp voor zich zag, was het alweer gemakkelijk. "Dat is een hele goede keuze, Criana. Niet alleen trainers moeten ze dragen, toch?" Dit waren best wel leuke Pokémon, maar dan moest zijn trainer het niet verder zitten verknallen met de twee trainers. Kort keek hij naar zijn trainer, die richting de trainer van Criana keek.

Ryan reageerde na een vrij lange stilte met 'Een accessoire shop, eh?'. Bevestigend knikte Vincent. Daar zouden ze heengaan,indien hij natuurlijk instemde. Daar ging het om. Ze zouden met zijn allen gaan. De jongen krapte achter zijn hoofd, alsof hij het niet zeker wist. Was er een probleem dan? Zo'n winkel was juist plezierig. De Pokémons een leuke look geven met hun trainers erbij. Why not? Hoewel. Ryan kon ook haast hebben, dus zou hij niet lang in Celadon City kunnen blijven. Dat als 'het probleem' leek toch geen optie, gezien Ryan nog steeds hier was en niet eerder was vertrokken tijdens hun conversatie Waar zou het dan aan liggen? 'Ik bedoel, uhm… M’n been voelt nog steeds niet bepaald fijn na het incident van net. Ik weet niet of het handig is om ver te moeten lopen,' Lag het aan zijn been dan? Of had hij iets verder te verbergen? De Seel van Chiaki had hem wel zo net nog in zijn been gebeten, maar toch leek Vincent dat niet de enige reden. Hoe hij dat zei klonk alsof hij haast in paniek een tegenargument wilde bedenken om niet mee te gaan en zijn been erbij haalde. Het was jammer dat Vincent zijn oude gewoonten nu inhield, anders kon hij de ander het in een bliksemflits al gevraagd kunnen hebben wat zijn probleem exact nou was. Nu zou Vincent enkel beantwoorden of het ver was of niet. "Het is net aan de rand van het park, niet ver van hier vandaan. Binnen 10 minuten zijn we er al, maar gezien je been kan het iets langer duren," verduidelijkte Vincent, terwijl hij zijn blik op het been van Ryan wierp die een paar minuten geleden tussen de kaken van de Seel had gezeten. Een volgend argument volgde vanuit Ryans kant. 'Tenminste, zijn er eigenlijk wel winkels die al zo vroeg open zijn?' Vroeg? Vincent keek kort richting de zon. Het viel wel mee. Het zou rond een uur of acht kunnen zijn. Een winkel kon al rond die tijd opengaan. In Viridian City waren de meeste winkels toen al open,maar dit was een andere stad,maar kijken kon toch geen kwaad? Hoewel het been van Ryan zeer deed. Voordat Vincent erop kon reageren, voegde Ryan er nog wat aan toe. 'Ik bedoel, het is nog redelijk vroeg… Wat als de accessoire shop nog dicht is?' Wilde Ryan dan echt niet mee? Anders konden ze naar een andere plek gaan.

"We kunnen even gaan kijken,"zei Vincent, wenkend richting het pad dat uitliep bij de rand van het park. Dat pad was vrij breed,omdat veel trainers hier rondliepen en net als hun-als Ryan instemde- naar de winkels zouden gaan. "Als hij dicht is, kunnen we gewoon naar de Pokémon Center gaan of een andere winkel. Maar gezien je been pijn doet, kunnen we je helpen met het lopen door op iemands schouder te steunen?" Wauw. Zoveel had hij zelden durven zeggen om iemand te helpen dat niet alleen om Pokémon draaide,maar om de Trainers zelf. Dit moest een goed teken zijn, toch? Hiervoor had hij namelijk enkel over hun Pokémon gehad en volgden er enkel slechte reacties. Hoe zou dit bij hun vallen? Goed, zoals zijn verzoek om naar een accessoire winkel te gaan, of slecht, zoals eerder? Kort keek hij naar Leistung die zich onder hem vermaakte met de rest. Anders kon hij nog op Leistung rekenen om ervoor te zorgen dat het niet weer uit de hand liep. Als het tussen hem en de Pokémon van de andere twee trainers slecht liep - wat op het moment onmogelijk  leek - zou hij ook hem rug dekking geven. Maar hij moest eens positief denken. Vincent keek de andere twee weer aan en voegde er kort aan toe,"De Pokémons kunnen je ook helpen," Pokémons en hun trainers werkten nauw samen, en dat versterkte vriendschappen, toch? Het was zo tussen hem en Leistung geweest, dus hopelijk ook in hun groepje.

Alano hoorde de Jolteon grinniken en richtte tevreden zijn blik op de gele pokémon. Nee, Leistung was inderdaad zo erg nog niet. Hij zou prima vrienden met hem kunnen worden. Hij vond de pokémon zelfs nog aardiger dan zijn eigen teamgenoten en dat zei nogal wat. Alhoewel, als je naar die andere twee keek, dan begreep je waarschijnlijk wel waarom hun karakters met elkaar botsten en dat ze nog nooit van het woord teamwork hadden gehoord. Toch mocht de Charmander niet klagen. Als Chiaki vond dat ze perfect waren zoals ze waren, dan vond hij dat ook. Hij had het nog veel slechter kunnen treffen en dat wist hij ook. Stel nou dat de brunette een enorme sadist was geweest, die veel ‘gereedschap’ om haar heupen had hangen in een speciaal tasje en elke dag dreigde om haar eigen pokémon te mishandelen? Of minstens zo’n blik naar haar pokémon toewierp dat ze zoiets op een dag van plan was dat te doen. Nah, hij vond het eigenlijk wel prima zo. En Leistung… Leistung was gewoon de pokémon waarmee hij lekker op kon trekken voor het moment. Criana mocht hij natuurlijk ook niet vergeten. 'Een roze sjaal zou je prachtig staan,' sprak deze, nog altijd half lachend. Alano’s grijns kwam weer ietsje terug, maar zo breed als dat het daarnet was, dat werd hij niet meer.  "Ik ga toch maar voor rood, zwart, of blauw," was de uiteindelijke reactie van de Jolteon. De Charmander keek voor een moment speels naar de laatstgenoemde en wilde bijna zijn mond open doen om te zeggen dat het veel te standaard kleuren waren, maar nu hij erover nadacht, was het niet echt goed geplaatst van hem om dat te doen. Misschien waren het wel de lievelingskleuren van Leistung. Criana voegde zich inmiddels ook in het gesprek door haar droomaccessoire te vertellen. Ze beschreef het misschien heel gedetailleerd, maar het luisteren naar al die woorden en er ook nog eens een beeld bij te krijgen, dat was teveel voor hem. Hij voelde zich een beetje duizelig worden door al dat denken en luisteren tegelijk en besloot daarom maar geen aandacht meer eraan te besteden. Daarbij had Leistung er in de tussentijd alweer op gereageerd en wilde hij niet achter raken op het gesprek. ‘Chiaki zei dat het ons uniek maakte. Iets dat ons van de andere pokémon onderscheidde,’ voegde hij toe, hopend dat hij iets zinnigs had gezegd.

Ondertussen was zijn trainer bezig met andere dingen, waaronder het brainstormen om een bijpassende accessoire voor haar Seel te bedenken. Wat paste zoal bij Cedro? Hij hield van eten en slapen, maar daar had je het verder ook bij gehad. En om hem nu een kussen op zijn rug te binden… Dan leek het net alsof ze hem als een Lapras wilde verkleden en enorm faalde. Of een veel te laag budget had. Oké, dat laatste was misschien waar. Veel geld had ze als vijftienjarige niet. Ach, ze dwaalde weer eens af. Ze was bezig met het bedenken van een leuke toevoeging aan haar Seel. Een kussen was dus uitgesloten. Met zijn andere, euh, ‘hobby’ kon ze ook niet echt wat.  “Een accessoire shop, eh?” Chiaki focuste haar onverdeelde aandacht op Ryan toen hij weer begon te spreken. Hierdoor werd ze meteen uit haar gedachten gezogen en vergat ze al die dingen voor het moment. “Is… is het heel erg ver lopen?” kwam toen de vraag. De brunette fronste licht. Waar kwam die vraag zo plots vandaan? “Ik bedoel, uhm… M’n been voelt nog steeds niet bepaald fijn na het incident van net. Ik weet niet of het handig is om ver te moeten lopen,” voegde de jongen er toen aan toe. Terwijl ze zich realiseerde waarom hij die vraag had gesteld, besefte ze zich ook hoe dat kwam. Het was Cedro’s schuld geweest, aangezien die hem in zijn been had gebeten. Had de Seel hem dan zo hard gebeten? Dat kon toch niet? Paniek welde langzaam in haar op. Wat nou als Ryan dagenlang niet meer fatsoenlijk zou kunnen lopen, alleen omdat haar pokémon zo stom was geweest een ledemaat voor voedsel aan te zien? Het was haar schuld, of niet? Vincent had inmiddels antwoord gegeven op Ryans eerdere vraag. Tien minuten, huh? Dat klonk niet zo ver. Aan de andere kant, ze wilde de blauwharige jongen niet forceren. Stel dat het lopen het alleen maar erger maakte. Chiaki beet zachtjes op haar onderlip, maar hield zich verder stil, niet wetend wat ze in zou moeten brengen. “Tenminste, zijn er eigenlijk wel winkels die al zo vroeg open zijn? Ik bedoel, het is nog redelijk vroeg… Wat als de accessoire shop nog dicht is?” De discussie ging inmiddels verder, maar deze woorden bereikten haar niet echt. Ze was meer in discussie met zichzelf dan dat ze bezig was met die van Vincent en Ryan.

Het voorstel van Vincent om Ryan steun te geven ontging haar echter niet. Ze voelde zich schuldig, dus voelde ze zich ook verplicht om het goed te maken met hem. “Aangezien het mijn Seel's schuld is… Lijkt het me vanzelfsprekend dat ik je help,” kwam ze nu tussenbeide, waarbij ze met een serieuze blik in haar ogen die van Ryan probeerde te vangen. Dit keer meende ze wat ze zei, aangezien ze niet alleen bang was voor de tandafdrukken in zijn been, maar ook nog eens bang was voor de mogelijkheid dat hij hondsdolheid had opgelopen. Het was niet uitgesloten dat Cedro het niet had en het werd via speeksel overgedragen of niet? De broek van de jongen had onder het kwijl gezeten nadat de Seel hem had gebeten. Chiaki schudde na een aantal tellen zachtjes haar hoofd en zuchtte eens diep. Waar was ze mee bezig? Al die negatieve gedachtes. Ze kreeg er hoofdpijn van. Zonder enige waarschuwing stond ze vervolgens op en keek de twee jongens aan. “Wel, hier blijven zitten en alleen maar nadenken heeft ook geen nut,” sprak ze, waarbij ze haar armen over elkaar heen kruisten. “Ik stem voor,” voegde ze daaraan toe, waarna ze afwachtend omlaag keek.

Tien minuten lopen. Dat was hoe lang het zou duren om bij de dichtstbijzijnde accessoire shop te komen. Terwijl het niet al te ver weg was, twijfelde hij nog steeds of hij zijn tijd zou verdoen door er naar toe te gaan. Maar wat zouden ze wel niet van hem denken als hij plots besloot om een egoïst te zijn, en hij gewoon wegliep? Zouden ze hem dan haten? "We kunnen even gaan kijken,” zei Vincent, wenkend naar een van de paden die het park uit leidden. Even kijken. Even duurde meestal niet lang. "Als hij dicht is, kunnen we gewoon naar de Pokémon Center gaan of een andere winkel.” Als het dicht was, zou het al helemaal niet lang duren. "Als hij dicht is, kunnen we gewoon naar de Pokémon Center gaan of een andere winkel. Maar gezien je been pijn doet, kunnen we je helpen met het lopen door op iemands schouder te steunen?" Ryan fronste. Hij zou over komen als een gigantische zak als hij besloot om nu weg te gaan, of niet soms? Bovendien, een accessoire shop zou misschien zelfs de perfecte verstopplek zijn. Tenminste, als hij aannam dat zijn moeder hetzelfde dacht als hem. Dat hij zo snel mogelijk de stad uit zou gaan. Misschien zou ze er wel helemaal niet aan denken dat hij in Celadon City zou blijven. Dat hij zich simpelweg had verschanst in een van de winkels. Want wat had hij nou weer in een winkel te zoeken? Niets, toch? Normaal niet, in ieder geval. Nu was het Chiaki die sprak. “Aangezien het mijn Seel's schuld is… Lijkt het me vanzelfsprekend dat ik je help.” Misschien… misschien was het juist verstandig om met de twee trainers mee te gaan. Misschien zouden ze hem zelfs kunnen verstoppen als het nodig was. Bovendien, hoe zou hij de uitnodiging nu nog af kunnen slaan? Niet nadat ze hadden aangeboden om hem te helpen.

Het voelde raar om zo’n soort beslissing te maken. Een impulsieve beslissing. Net zoals hij de vorige dag had gedaan, toen hij had besloten op reis te willen gaan. Hij maakte meestal niet dit soort beslissingen. Beslissingen werden voor hem gemaakt, niet door hem. En als hij dan al een beslissing mocht maken, dan had hij meestal een bedenktijd die langer was dan een paar minuten.
“Wel, hier blijven zitten en alleen maar nadenken heeft ook geen nut,” zei Chiaki, die inmiddels weer was opgestaan. “Ik stem voor,” zei ze. Ze had gelijk. Blijven zitten had al helemaal geen nut. Blijven zitten en niets doen, dat was misschien nog wel erger dan de beslissing die hij ging nemen. Ryan glimlachte zachtjes. “Je hebt gelijk, blijven zitten heeft geen zin,” zei Ryan, om vervolgens anders te gaan zitten. In zijn nieuwe positie zou het een stuk makkelijker zijn om overeind te kunnen komen. “Als het maar tien minuten lopen is… Nee, dat is zo ver nog niet. Ik denk dat die afstand wel moet lukken. Tenminste… Als jullie me mee willen hebben,” zei hij met een flauwe grijns. Voorzichtig kwam hij overeind, om daarbij zo min mogelijk te steunen op zijn zogenaamd gewonde been. Beseffend dat zijn broek onder het gras zat, klopte hij deze af.

Voorzichtig leunde hij op zijn rechter been, alsof hij controleerde hoeveel pijn het zou doen als hij er gewicht op zette. Hij liet zijn gezicht ietwat vertrekken, alsof het daadwerkelijk pijn deed, en glimlachte daarna even. “Het is minder erg dan ik had gedacht,” zei hij zachtjes. Hij hield er niet van om te moeten liegen. Maar dit… dit was een leugentje om best wil. Daar zouden ze hem vast wel voor vergeven als hij ooit de waarheid op zou biechten. Als hij dat al zou doen. Want zeg nou zelf, hoe groot was de kans dat hij deze twee personen een tweede keer zou ontmoeten na vandaag? Want de Kanto regio was groot. Als ze klaar waren in de accessoire shop, zouden ze waarschijnlijk weer uit elkaar gaan, en zouden ze elkaar daarna nooit meer zien. Dan hoefde hij zich nooit meer zorgen te maken. Dat was hoe het zou gaan. Toch? Daarna zou hij weer alleen zijn. Net zoals voorheen. Want daar was hij aan gewend, aan alleen zijn. Dan hoefde hij zich geen zorgen te maken over hoe hij zich moest gedragen. En dan hoefde hij niet meer te liegen. Hij keek kort naar Chiaki en Vincent. Hij probeerde uit te kijken naar het moment waarop hij van de twee gescheiden zou zijn, maar het lukte hem vreemd genoeg niet. Alsof hij juist graag bij ze was, ondanks dat hij de afgelopen minuten het gevoel had dat hij er niet bij hoorde. Het was een vreemd gevoel. Een gevoel dat hij niet kon plaatsen. Maar dat gaf niet. Hij zou zich er wel weer druk om maken als ze daadwerkelijk weer op zouden splitsen. Voor nu zou hij zich richten op de accessoire winkel, en hoe hij het beste kon doen alsof hij last van zijn been had.

Vincent wachtte op wat de twee trainers zouden zeggen,maar het ging hem nu vooral om Ryan die nog teken van instemming had getoond aan het idee. Wat was nou echt het probleem om deze jongen om niet naar een winkel te gaan voor wat 'plezier'? Hij was zelf nog over begonnen, en Vincent wilde het enkel toepassen in het echte leven. De eerste die echter reageerde was niet de blauwharige knul,maar de brunette. 'Aangezien het mijn Seel's schuld is… Lijkt het me vanzelfsprekend dat ik je help,' De zin kon spottend bedoeld worden,tegenover Vincent,maar hij speurde enkel vriendelijkheid erin. He was safe. Al spoedig had hij zijn aandacht weer op de jongen geplaatst. Het was natuurlijk zo dat ze hem nog konden helpen met lopen, indien de Seel van Chiaki er eerder in gebeten had, hoewel de pijn niet zo erg moest zijn. Daar kon het misschien niet aanliggen. Maar wat was de andere mogelijkheid,waarom hij weigerde mee te gaan? Haast, weinig interesse, of iets anders? Het was weer Chiaki die de rust had verstoord,maar met een goede inbreng. 'Wel, hier blijven zitten en alleen maar nadenken heeft ook geen nut,' Daar had ze een punt. In zo'n geval kon iedereen in zo'n tijd wel wat anders nuttigs doen, zoals zijn Pokémon trainen. 'Ik stem voor,' Vincent glimlachte. Hij wist al dat ze mee wilde gaan,maar het was fijn om dat letterlijk te horen. Zijn blik viel weer op Ryan die nog kalm op het gras zat. En hij? Wat was zijn beslissing?

'Je hebt gelijk, blijven zitten heeft geen zin,'Had Ryan gezegd. Ging hij dus nou mee of ging hij iets anders doen? Licht fronsend keek Vincent hem aan, terwijl hij zijn handen in zijn vestzakken liet zakken. 'Als het maar tien minuten lopen is… Nee, dat is zo ver nog niet. Ik denk dat die afstand wel moet lukken. Tenminste… Als jullie me mee willen hebben,' Dat laatste wat hij gezegd had, was vrij onnodig geweest. Natuurlijk wilden ze hem erbij hebben. Hij hoorde er ook bij, en vrienden liet je niet in de steek. Vincent zette een paar stappen naar achteren om de ander genoeg ruimte te geven om op te staan. Nu was het nog tien minuten lopen en dan kon het plezier beginnen. Hij liep al richting het pad toe met een grijns op zijn gezicht getekend. "Laten we gaan," Het zachte getik verried dat Leistung zich weer bij hem had gevoegd. De Jolteon keek echter anders dan anders net zoals Vincent naar achteren,naar hun vrienden. Tijd om te gaan,maar niet meer in eenzaamheid. Met hun nieuwe vrienden.De minuten gingen voorbij en steeds meer stukjes van de stad werden zichtbaar. Het pad monde zich uit bij een winkelstraat dat nog vrij rustig leek met maar een enkele Trainer die langsliep. Zelfs de Pidgeys in de kleine bomen die langs de straat stonden, sliepen nog. Het was vroeg,maar hopelijk niet te vroeg dat de winkels gesloten waren. De Pokémon Center zag hij verderop wel open staan, maar de item shop nog niet. Vincent liep een paar stappen vooruit op de rest en zocht naar de acesoire winkel die zich maar niet leek te willen tonen. Wacht, wat een vreemde kleur. Een blauw en deels roze huis stond in zijn ooghoek aan het einde van de straat en toen hij er verder naar toeliep zag hij de woorden 'accessoire shop'erop staan. Yes, ze waren bij het juiste adres. Zijn blik viel toen op het kaartje waar 'Open' op stond en voordat hij nog maar binnen kon stappen hoorde hij het jammerende geluid van Leistung. De Jolteon had er nooit van gehouden, maar toen Vincent de winkel binnenliep en de rijen accessoire zag, volgde de Pokémon hem wel. Tot een bepaald punt had hij de winkel ingelopen om vervolgens te wachten op de rest. De Jolteon deed hetzelfde.

OOC: Sorry, geen inspiratie wegens slaapgebrek.

Ryan opende na een moment van stilte eindelijk zijn mond, om Chiaki’s eerdere opmerking te bevestigen. “Je hebt gelijk, blijven zitten heeft geen zin,” sprak de jongen, waarna hij een poging deed om op te staan. De brunette keek aandachtig toe hoe hem dat afging en moest zeggen dat het makkelijker ging dan ze had gedacht. Voor haar kwam dat alleen maar positief over. Ze was opgelucht om te zien dat de schade niet al te ernstig was. Ryan testte vervolgens even uit of hij veel pijn zou hebben als hij op zijn verkeerde been ging staan. Chiaki keek hem strak aan, waardoor ze merkte dat zijn gezicht een beetje vertrok toen hij dit deed. Probeerde hij nou pijn te verbergen of het te faken..? Ze keek even de andere kant op voor een aantal tellen, besloot er niet veel aandacht aan te besteden en opende haar mond om een reactie te kunnen geven op Ryans vorige opmerking. “Als we je niet mee wilden hebben, dan hadden we je niet meegevraagd,” mompelde ze, waarna ze vanuit haar ooghoeken kon zien dat Vincent zich alweer richting het pad begaf. Chiaki wenkte haar pokémon dat ze mee moesten kopen en liep ook naar het grind toe, hoewel zij haar best deed om wat langzamer te lopen, zodat de blauwharige jongen niet alleen achterliep. Vervolgens volgde ze Vincent op de voet, terwijl ze ondertussen naar haar Pidgey gromde, die zich inmiddels weer op haar hoofd had genesteld. Ze kon niet wachten totdat Sarita was geëvolueerd, maar de gedachte dat zoiets de Pidgey niet zou tegenhouden, maakte haar bang. Een Pidgeotto op haar hoofd… Zelfs al zou dat fysiek mogelijk zijn, wilde ze daar liever niet aan denken. Dat zag er vast nog stukken charmanter uit dan dit al deed. In tegenstelling tot haat Pidgey en Seel, had haar Charmander meer interesse in de andere pokémon. Zijn vrolijk karakter scheen op z’n minst weer even terug te zijn en het deed zijn trainer goed om dat te zien. Ze focuste zich echter niet zoveel op het draakje, wetend dat hij zichzelf wel kon redden, maar hield haar Seel des te meer in de gaten. Ze wilde geen herhaling van daarnet.

“Zo te zien kan Alano het prima vinden met je Mankey,” sprak ze tegen Ryan in een poging om een gesprek met hem te starten. Misschien moest ze Vincent er ook bij betrekken, maar hij leek druk bezig te zijn met het zoeken naar hun bestemming. Hoe meer minuten er verstreken, hoe meer ze zich richting het centrum van de stad leken te begeven. Chiaki was opgelucht om te zien dat de winkelstraat makkelijk te vinden was en dat het nog niet zo druk was, maar tegelijkertijd kreeg ze het gevoel dat de accessoire winkel nog dicht was. Er was immers nog amper een ziel te bespeuren in de strijd, buiten deze drie zielen met hun pokémon. Goed, pokémon hadden ook een ziel, maar de brunette had absoluut geen zin in rekenen op de vroege ochtend. Eigenlijk nooit. Toen ze opkeek, zag ze dat Vincent op een gebouw afstapte dat blauw met roze gekleurd was. Een frons verscheen op Chiaki’s voorhoofd bij het zicht hiervan. Goed, zij hield ook niet zo van doodnormale dingen, maar om je winkel deze kleuren te geven… Dat ging zelfs haar te boven. Ach, het trok in ieder geval wel de aandacht. De blonde jongen verdween uiteindelijk door de deuren naar binnen, wat een teken voor haar was dat het de accessoire winkel moest zijn. Ook zij ging enkele tellen later door de deur naar binnen en werd meteen begroet door verschillende soorten hebbedingetjes. Cedro kwam langzaam maar zeker naast haar gekropen en keek op naar zijn trainer, die op haar beurt zijn blik weer ving en haar mond opendeed. “Omdat jij nog niks hebt, mag jij hier iets uitzoeken,” sprak ze tegen hem. “Maar denk eraan, ik heb een laag budget. Niks al te duur dus,” voegde ze er gehaast aan toe.

De Seel staarde enkel verveeld terug en liet vervolgens zijn blik door de winkel glijden. Moest dit echt? Kon zij niet gewoon voor hem kiezen? Bij het zien van Cedro’s gezichtsuitdrukking wist ze dat dit een lastig karwei ging worden als ze er niets aan deed. Gelukkig had ze nog altijd een troef achter de hand. Breed grijnzend riep ze de Seel om zijn aandacht te trekken. “Sarita houdt er niet van als een pokémon niks leuks draagt om uit de menigte te springen… Dus maak een goede keuze,” vertelde ze de witte pokémon. Dit trok Sarita’s aandacht, die nog altijd op Chiaki’s hoofd zat, en liet merken dat ze het hier niet mee eens was door Chiaki te pikken. “Auw,” bracht ze sissend uit, terwijl ze met haar linkerhand naar de plek greep waar ze gepikt was. “Stomme rotduif,” gromde ze erachter aan.

Hij voelde zich schuldig. Schuldig omdat hij de twee wijs had gemaakt dat hij last had van zijn been. Goed, hij had ook last van zijn been, maar dan om een andere reden. Aan de andere kant voelde hij er niets voor om de waarheid te vertellen. Niet nu, in ieder geval. Hij vermande zich, en hobbelde achter de twee trainers aan. Het verbaasde hem ergens dat Vincent voorop liep. Hij had niet verwacht dat de jongen een accessoire fan zou zijn. Nog steeds niet, eigenlijk. Dit was waarschijnlijk zo’n scenario waarvan hij moest leren om niet op zijn eerste indruk af te gaan. Want eerste indrukken waren meestal verkeerd. “Zo te zien kan Alano het prima vinden met je Mankey,” had de brunette gezegd. Ryan knikte. Hij moest er niet aan denken wat er zou zijn gebeurd als zijn Mankey had besloten om een van de Pokémon aan te vallen. Met trainers als die twee zou ze het er waarschijnlijk niet levend vanaf hebben gebracht. “Ja, ik verbaas me er zelf eigenlijk ook over. Ik had verwacht dat ze iets raars zou doen als het beklimmen van een van de Pokémon ofzo,” zei Ryan. Hij glimlachte zachtjes. Hij merkte dat hij moeite had om het gesprek gaande te houden. Misschien omdat hij buiten zijn familie om weinig met andere mensen had gepraat de afgelopen jaren. Daar zou het vast aan liggen. Maar nu hij eenmaal van huis weg was, zou hij waarschijnlijk nog vele nieuwe mensen ontmoeten, of niet soms? Trainers die al even uitzonderlijk waren as Vincent en Chiaki, als ze niet nog een tikje extremer waren. Terwijl hij er naar uit keek om nieuwe mensen te ontmoeten, was hij er aan de andere kant ook bang voor. Bang dat er mensen waren die zonder problemen als zijn zwaktes zagen, en die dan ook uitbuitten. Maar deze twee… Zij zouden dat niet zomaar doen, of wel soms?

Na de voorspelde tien minuten waren ze eindelijk in het hart van de stad aangekomen, dichtbij de plek waar de accessoire winkel zou moeten liggen. Hij herinnerde zich nog dat hij als klein kind met zijn moeder door de straat had gelopen. Hij had bij bijna elke winkel wel stil gestaan, verwonderd door de glimmende spullen die de etalages hadden gelegen. De straat was zeer veranderd sinds de laatste keer dat hij er had gelopen. Maar dat was eigenlijk ook wel te verwachten, aangezien hij er al meerdere jaren niet was geweest. De accessoire winkel zou er waarschijnlijk ook nog niet zo lang staan, hooguit een jaar of vijf. Of misschien had hij de winkel als kind simpelweg niet gezien, dat was ook nog een optie. Nu ze eenmaal bij de winkel waren, was hij nieuwsgierig geworden. Hij was nog nooit in een accessoire winkel geweest. Ryan liep de winkel in, en begon langzaam het enthousiasme van de andere twee trainers te begrijpen. De winkel was op zijn zachts gezegd gigantisch. Nou ja, hij leek in ieder geval gigantisch omdat er zoveel dingen te zien waren. Elke schap zat bomvol accessoires. Als hij hier als klein kind naar binnen zou zijn gegaan, dan zou hij vast en zeker flauw zijn gevallen van opwinding. “Blijf bij me in de buurt, okay, Crianna?” zei Ryan twijfelend tegen zijn Pokémon. Nee, hij zou zijn Mankey niet kwijt willen raken nu. Op de een of andere manier vreesde hij dat zijn Pokémon de halve winkel overhoop zou halen als hij haar uit het oog verloor. De Mankey keek hem teleurgesteld aan, maar scheen zijn verzoek te accepteren.

Ryan wenkte met zijn hoofd naar zijn Pokémon, en liep vervolgens naar een van de schappen toe. Met grote ogen keek hij naar de met steentjes versierde halsbanden. Whoa… Zouden dat echte diamanten zijn? Vast niet. Het was zeker gemaakt van glas, of misschien zelfs van plastic. Hij stelde zich voor hoe Criana er uit zou zien met een halsband om. Het zou er vast raar uit zien. De halsband zou dan waarschijnlijk meer als riem dienen dan als iets anders. Een vreemde, glinsterende riem die haar vacht van elkaar zou scheiden. Ryan grinnikte kort. Nee, dat zou er alles behalve charmant uit zien. Geen halsband dus. Zelfs niet als armband. Bovendien, wat moest een Mankey met glitters? Mankey’s sloegen, beten en trapten dingen. Glitters pasten niet bij hun imago, hoe schattig de Mankey in kwestie er ook uit zou mogen zien. Nieuwsgierig keek hij over de schappen heen, in een poging te zien waar de andere twee naar aan het kijken waren. “Iets gezien dat je wilt, jongeman?” klonk plotseling een schrille stem in zijn oor. Ryan deinsde achteruit van schrik, en wist zichzelf er nog maar net van te weerhouden om een kreet te slaken. Wha… Wat was dit? Hij liet een vluchtige blik glijden over het gedrongen, met juwelen bedekte vrouwtje dat hem had aangesproken. Ze tuitte haar met teveel lipstick bedekte lippen, en pakte zijn arm vervolgens vast met een vettig aanvoelende hand. “Kom maar mee, jongen! Ik weet precies wat jij zoekt!” zei ze, om hem vervolgens ruw mee te trekken. “Nee, ik-“ Ze trok wat harder aan zijn arm, en trok hem verder de winkel in. Ryan wierp een hulp zoekende blik in de richting van waar hij zojuist zijn metgezellen nog had gezien.

Vincent kwam direct een rij vol glinsterende voorwerpen tegen. Het was nooit zijn ding geweest en moest telkens aan vroeger denken, de basisschool. De meisjes in zijn klas- natuurlijk in het eerste paar klassen- waren verzot op zulk dingen, zelfs als ze nep waren en pronkten er de hele tijd mee in hun roze jurkjes. De meisjes hadden toen vraag aan hem gevraagd om met hun mee te spelen, wat Vincent vreemd had gevonden. Echter, kwam hij op een latere leeftijd erachter waarom hij het vreemd had gevonden. Hij snapte hun gewoon niet en daarbij zagen de meisjes hem zeker toen der tijd als één van hen, omdat hij niet veel met de jongens omging. Tegenwoordig kon hij enkel maar door zeuren dat ze toen der tijd hem met rust hebben moeten laten en zijn gang moesten laten gaan. De jongens hadden bijvoorbeeld vooral enkel niet boeiende onderwerpen om over te praten, zoals auto’s en spelletjes, maar toen ze over Pokémon begonnen was het te laat, iedereen kende Vincent Köhler al, het niet sociale kind in de klas. Dat was nogal jammer geweest, maar ze hadden hem moeten vermijden of zelfs pesten. Hij wilde niet voor de Pokémon gepraat al bekend worden om zijn zwakte. ‘Jol?’ De stem van Leistung had hem uit zijn gedachten gehaald. Stilletjes keek hij opzij naar de Jolteon die bezorgd terug keek en toen zijn vuisten proberen te likken die hij blijkbaar had gevormd. Vincent zuchtte diep. Hij moest niet ver afdwalen. Ze waren hier voor de gezelligheid, niet voor nare herinneringen en conclusies op basis daarvan. Hij was hier zelfs met vrienden! Dus, hij moest dit niet verpesten met zijn getreuzel. Hij liet zijn vuisten vieren en knikte naar Leistung. “Kom, laten we eens verder gaan kijken,”

Ze liepen de winkel verder in en kwamen bij een andere rij accessoires aan, maar deze waren niet zo speciaal. Het waren sjaaltjes met verschillende patronen en kleurtjes, maar er zaten ok bandana’s tussen met dezelfde diversiteit. Het trok hem niet bepaald, dus wilde hij al verder lopen, totdat hij een luid blafje hoorde dat uit de bek van Leistung nar buiten was geglipt. Toen hij zich naar de Pokémon had omgedraaid, keek deze gefixeerd naar een rode bandana dat op de bovenste plank zat, te hoog voor de Jolteon, maar dat gold niet voor Vincent. Hij greep de bandana en knielde net voor Leistung neer.  “Wil jij deze echt?” vroeg Vincent nogmaals voor de zekerheid. Hij wilde niet iets kopen waarvan de Pokémon het uiteindelijk zou weigeren. De Jolteon knikte echter vastberaden terug. Hij wilde deze dus echt hebben. Vincent kwam weer overeind en bekeek de bandana verder. Het was rood, maar er zat totaal geen patroon op. Was dat niet een beetje simpel?  Ach, als Leistung dit model wilde hebben was het prima.  Het lag echter aan de prijs en die kon met een dergelijk simpel uiterlijk niet hoog zijn. Het was ook niet van super kwaliteit. Het prijskaartje hing aan de onderkant van de bandana en met een snelle beweging kreeg hij de prijs te zien. Zijn pupillen werden eventjes groot. Wat had dit te betekenen?! Het kostte ruim een kwart van het geld dat hij bij zich droeg! Dat had hij wel over om iets voor Leistung te kopen, maar met zulke middelmatige kwaliteit en simpele opmaak? Een laatste keer keek hij naar Leistung, hopend dat hij een ander wilde, maar nee. De Jolteon knikte vastbesloten. De Pokémon wilde deze.

De blonde Trainer keek de winkel eens goed door en zag buiten Ryan en Chiaki, niemand in de winkel staan. Dat was apart, waar was de verkoopster dan? Ineen zag hij echter de silhouet van Ryan verdwijnen onder de lange kasten van accessoires. Vincent fronste. Was het weer het werk van zijn onbeholpen Mankey, of lag het aan iets anders?  Hij besloot toch even ok een oogje op Chiaki te houden, maar die had duidelijk haar eigen problemen met haar Pidgey en Seel. Net op het moment dat hij wegkeek van Chiaki zag hij Ryan meegesleurd worden door een vrouwtje die haast op een kind van zeven leek met de diamantjes, buiten de lippenstift. Vincent snoof en besloot de twee te volgen en wist een paar woorden op te vangen, waardoor hij te weten kwam dat dit de verkoopster moest zijn. Zij sleurde Ryan namelijk ook richting de diamanten die vast en zeker het duurst in de winkel waren. Snel stapte Vincent op de vrouw af en hield de bandana voor zich, waarna hij zijn armen over elkaar heen sloeg. Hij moest haar hoog nodig spreken over de prijs van dit ding. “Mevrouw, deze bandana kost zeker veel te veel voor een stuk stof dat zeker deze prijs niet verdient en daarbij een vrij simpele opdruk heeft. Ik eis een goedkopere prijs ervoor, een prijs dat dit verdient. “ De verkoopster leek niet al te vrolijk met de woorden van de jongeman en draaide zich helemaal naar de jongen toe met een vurige blik in haar ogen. “Eigenlijk hoor ik er meer voor te vragen, omdat het speciaal geïmporteerd is uit-‘ Vincent had geen geduld voor het geratel van de vrouw om uit de situatie te ontsnappen en teveel geld ervoor te innen. “Ontwijkingen zijn onnodig. Alle verkoopsters willen teveel geld voor een simpel spulletje die ze in grote ladingen voor een goedkoop prijsje kunnen aanschaffen. De helft van de momentele prijs ben ik bereid te betalen,” De verkoopster leek op haar tenen getrapt te zijn en ratelde domweg door, maar Vincent had het geld voor de helft van de prijs al vastgegrepen en voor zich gehouden. “Pak maar aan, ik ben teleurgesteld dat u uw prijzen niet eerlijk houdt. Dan had u meer klanten gehad,” De verkoopster was perplex, maar nam het geld aan en scande de bandana die Vincent direct om de nek van Leistung deed. Zo, dit had hij ook alweer geregeld.

De verkoopster leek ineens wel minder met Vincent eens te zijn qua gedrag, doordat ze stampvoetend richting een deur liep met ‘enkel personeel’. Hij had haar echter zeker te weten aangepakt. Daar twijfelde hij niet aan, omdat ze zijn geld had geaccepteerd. Vincent liet zijn blik op zijn vrienden vallen, benieuwd of hun een keuze hadden gemaakt. Ze leken in orde, dus knielde hij voor Leistung die hem perplex aankeek en toen een glimlachje gunde. Leistung had het zeker net niet helemaal kunnen volgen, maar het was goed gegaan. Zachtjes aaide hij de Pokémon over zijn bol, die zijn ogen even sloot en zijn kop lichtjes tegen mijn hand duwde. Leistung was zeker tevreden met zijn nieuwe bandana. Misschien moest hij Leistung even zelf verder door de winkel laten lopen om zijn bandana aan de anderen te laten zien?  Maar voordat het zover kon komen, trok Leistung zijn kop ineens terug en gromde naar iets dat achter hem stond. Voordat hij zich kon omdraaien, voelde hij de scherpe rand van een blad van een Bellsprout langs zijn gezicht glijden, waardoor een klein schrammetje op zijn wang was gevormd. Zijn hand schoot naar zijn wang en het volgende moment zag hij de verkoopster staan met de Bellsprout voor haar. “Dacht je echt dat het zo makkelijk zou zijn?” Vincent snoof. Oké, dat niet bepaald, maar alsnog had hij niet helemaal op deze reactie kunnen rekenen. Maar wacht, wilde ze vechten in haar eigen winkel? Was ze gek geworden? “Buiten natuurlijk,” zei ze alsof ze zijn gedachten had kunnen lezen.  Vincent snoof. Dat het allemaal zo had kunnen mislopen. Hun gezellige uitje had een andere wending genomen. “Als jij wint, mogen je vriendjes gratis accessoires uitkiezen. Als ik win betaal je de volle prijs en mogen jij en je vriendjes nooit meer naar welke accessoires winkel er ook bestaat in Kanto,” Dit was een absurd gevecht, maar hij had geen keus. Hij nam de uitdaging aan.

Eenmaal naar buiten gelopen, pal voor de winkel waar het gelukkig nog vrij rustig was stond Vincent tegenover de verkoopster en haar Pokémon. Eerlijk gezegd, had hij totaal geen intentie om direct een Pokémongevecht te houden, maar een uitdaging kon hij niet weigeren. Ook zijn Jolteon leek dat dit te begrijpen door zijn aanvalshouding aan te nemen. Maar hun tegenstander was een Bellsprout, een Grass en Poison Pokémon. Ze moesten dus aardig opletten en vergiftigingen voorkomen. Hij wist nog dat Bellsprout een vrij redelijke Special-en normale Attack had, en een gemiddelde HP. De zwakte was het type van de Pokémon, Defense en Speed. Het moest doen zijn. Het was jammer dat de elektrische technieken van Leistung qua kracht gehalveerd werden, dus moest hij rekenen op de andere technieken van zijn Jolteon. “Begin,” zei Vincent luid, maar niet schreeuwend. De uitdager mocht beginnen, dus zou de Bellsprout als eerst aanvallen. Dat was ook handig, hij wilde achter de aanvallen komen die zijn tegenstanders Pokémon kon. “Bellsprout, doe je Flash!” zei de verkoopster. Flash? Dat was toch een aanval waarbij de Pokémon licht gaf en de Special Defense van de tegenstander kon verlagen. Maar als eerste zet moest de verkoopster hierna direct haar troefkaart willen uitvoeren, zolang de Jolteon verblind was. Daar had Vincent echter zijn antwoord op, wat ook vrij risicovol was, maar hij gunde de vrouw niet om haar troefkaart zo vroeg te gebruiken. “Leistung, doe je Dig!” Terwijl de Bellsprout steeds meer licht begon te geven, groef Leistung met een stevig tempo en wist op tijd ondergronds te zijn en niet verblind te raken door de aanval van de Bellsprout. De verkoopster riep ditmaal dat haar Bellsprout zijn VineWhip moest gebruiken. Twee groene slierten baanden zich een weg in de tunnel die Leistung had gegraven en het volgende moment zaten ze strak om het middel van de Jolteon. Vincent grijnsde om de aanpak van het vrouwtje door de Jolteon om de niet stekelige deel vast te grijpen, maar het was alsnog een vrij grote fout van haar geweest. “Leistung, gebruik je Thunder Wave, gevolgd door je Shadow Ball!” Elektrische schokken omhulden de slierten van de Bellsprout , waarna de Pokémon verlamt raakte. Hoe erg deze Pokémon zijn best dus deed, de Shadow Ball zou hem raken. Het volgende moment knalde de donker paarse bal de Bellsprout, waarna dit recht op zijn rug terecht kwam en zijn slierten had teruggetrokken. Nu was de tijd voor een Quick Attack. “Leistung, gebruik je Quick Attack!” De Jolteon knikte en landde eerst op de grond, voordat hij op een razend tempo de Bellsprout had geraakt.

Kort keek Vincent naar de verkoopster die bezorgd naar het tafereel keek, maar vrij ontspannen was. Hij zag iets over het oog. Snel speurde hij de lek af en dacht aan het eerdere zetten, maar werd er niet wijzer van. Zijn Jolteon trok zich terug en zakte iets door zijn achterpoten, waarna deze zwaar begon te hijgen. Wacht eens even, had de verkoopster nou bij de Quick Attack een Toxic laten lanceren door de Bellsprout. Nu was Leistung dus vergiftigd, maar hij kon de volgende zet van de verkoopster raden, Venoshock. De deels verlamde Bellsprout stond al klaar de genadeklap uit te delen, maar Leistung ook. Hun hadden namelijk nog niet opgegeven, niet waar? De vergiftiging zou zijn tol eisen en het aantal zetten die hij nog kon doen ernstig beperken. Hij vertrouwde echter op Leistung voor een goed einde. “Doe Venoshock, Bellsprout!” Dar was het al! De aanval die vrij krachtig werd en verdubbeld in kracht, wanneer de tegenstander vergiftigd was. Hij moest snel iets verzinnen, want hij zag al een vreemd gekleurde gif bij Bellsprout’s kop vormen. De sterkste aanval van zijn Jolteon was Thunder Bolt, maar dat werd juist gehalveerd in kracht. Wacht eens even, zijn Jolteon had Pin Missile via een TM geleerd. Het was van oorsprong een Bug type aanval, wat als hij die gebruikte in combinatie met een sterkere techniek als Thunder Bolt? Voordat hij verder kon nadenken, schoot een hoop giftige vloeistof richting Leistung en begon, eenmaal op de grond, richting de Jolteon te bewegen. “Leistung, gebruik Dig!” De Jolteon groef nogmaals een tunnel en verdween weer onder de grond en de reactie van de verkoopster was een tweede Vine Whip, ditmaal weer in het voordeel van Vincent. ‘Werp de Jolteon naar je Venoshock!’ De Bellsprout probeerde uit alle macht met zijn verlamde lichaam de Jolteon erin te werpen, maar tevergeefs, Vincent had al zijn plan klaar staan. “Leistung, gebruik je Pine Missile!” Hij meende Leistung te zien grijnzen, voordat hij de aanval uitvoerden en de scherpe stukken stekels de slierten beschadigden en de Bellsprout vol in zijn gezicht hadden geraakt. Weer liet de Bellsprout Leistung los. Ze moesten snel dit gevecht beëindigen.

“Maak het af met Thunder Bolt!” De Jolteon voerde de aanval uit, nog voordat hij de grond had geraakt. Vincent baarde zich enkel veel zorgen om het vergif. Leistung leek zijn alles in zijn aanval uit te voeren dat de Bellsprout hard raakte, maar zag dat de gele Pokémon na zijn aanval nog maar net goed kon landen. “Bellsprout, gebruik je Wra-‘ De Bellsprout had het opgegeven en lag er zwakjes bij. “We stoppen hier, het is niet beter als onze Pokémon verder lijden,” zei Vincent, terwijl hij de verkoopster recht aankeek en instemde met een knik. Vincent leek de strijd gewonnen te hebben, hoewel het vrij weinig had gescheeld. Met twee meer zetten was zijn Jolteon door het gif bezweken. De verkoopster liet de Bellsprout terugkeren in zijn Poké Ball, waarna drie voetgangers pas werden opgemerkt door de twee Trainers. De voetgangers klapten geamuseerd. Vincent keek even op, maar de verkoopster boog kort. Ze hadden de strijd gevolgd, blijkbaar. Direct zag hij echter een van de voetgangers zijn Jolteon benaderen, dus stapte hij snel over de Jolteon en greep hem zelf stevig vast. “Niet zo verstandig,” zei Vincent, waardoor de voetganger knikte. Maar goed, de strijd was gewonnen en zijn vrienden konden gratis accessoires uitkiezen, terwijl hij zijn Pokémon naar de Pokémon Center most brengen. De verkoopster was hem voor en gaf hem een Antidote. Vincent knikte dankbaar en gebruikte de medicijn, en vervolgens een Potion om zijn Jolteon weer te herstellen. Leistung zag er echter nog vrij moe uit, dus keerde hij die terug in zijn Poké Ball. De strijd was geleverd en het was eens tijd om met zijn vrienden verder in de winkel rond te kijken.

Edit door Kane: Beste Olga, ik zou je er graag even op willen wijzen dat Pin Missile officieel geen TM is. Deze post mag je zo laten zoals hij is, maar denk er voortaan aan. Ook wil ik je er even op wijzen dat Jolteon waarschijnlijk nog niet alle TM's goed beheerst, aangezien je nog geen badges hebt.

Ondanks dat Cedro een tel geleden nog geen zin had in het winkelen, was hij nu niet van de schappen weg te slaan. Chiaki rolde zichtbaar met haar ogen. Zo voorspelbaar. Ondertussen had ook Alano zich begeven naar de vele accessoires die in displays te zien waren. Met grote ogen keek hij naar elke strik, steen of zijden doek. Vooral de spulletjes die glinsterden interesseerde hem veel. Met veel pijn en moeite kon hij zich losrukken van de voorwerpen, wetend dat ze niet hier waren voor hem. Hij had al een accessoire en om eerlijk te zijn was hij er blij genoeg mee. Het hoefde niet vervangen te worden door een stomme, blinkende steen en het feit dat zijn sjaal roze was interesseerde hem ook maar weinig. Het enige wat telde was dat dit het eerste was wat hij van Chiaki had gekregen en dat was genoeg. Vanuit zijn ooghoeken zag hij de Seel naar een aantal vlinderdassen kijken. Alano besloot zijn jaloersheid maar even aan de kant te schuiven en stapte op de witte pokémon af. ‘Al iets gezien wat je in de smaak valt?’ vroeg hij, waarbij hij zijn blik ook op de strikjes had gericht. Hij nam niet de moeite om Cedro aan te kijken, maar dat was ook wederzijds. Het duurde ook even voordat er een antwoord kwam. ‘Ik dacht aan één van deze…’ mompelde hij. De Charmander fronste, probeerde de Seel met een vlinderdas voor te stellen en kon nog net zijn lach inhouden. Werden vlinderdassen niet geassocieerd met echte heren? Zo kon hij zich Cedro absoluut niet voorstellen. Ach, hij moest het zelf maar weten. Het was toch alleen maar om indruk te maken op die irritante Pidgey, wat waarschijnlijk niet alleen tevergeefs was, maar ook nog eens tegenwerkte. Alano haalde zijn schouders op. ‘Jouw keuze,’ mompelde hij.

Hun aandacht werd vervolgens getrokken door hun trainer, die eindelijk had besloten om bij haar pokémon te blijven, uit angst dat ze iets zouden slopen als ze niet keek. Haar oog viel ook op het schap van de vlinderdassen waar de wezentjes voor stonden, waarna ze zich tot Cedro richtte. “Wil je een vlinderdas?” Haar vraag werd niet op een vragende toon gesteld, maar eerder op een verbaasde. Ze had niet verwacht dat de Seel voor zoiets zou gaan, maar waar had hij eigenlijk dan voor moeten gaan? Het geknik van de witte pokémon bevestigde zijn keuze. “Welke wil je?” vroeg ze opnieuw, maar daar wist hij blijkbaar geen antwoord op. De brunette zuchtte, staarde nogmaals naar de strikjes en opende haar mond weer. “Moet ik voor je kiezen?” Opnieuw een knik van de pokémon. Chiaki schudde afkeurend met haar hoofd, glimlachte en bekeek de vele gekleurde accessoires toen. Wat paste er bij de witte pokémon? Een opvallende kleur lag haar iets te voor de hand, dus besloot ze maar naar de ‘doffe’ kleuren te kijken, waarna ze uiteindelijk bij een grijze bleef steken. Zwart was ook veel te voorspelbaar, maar een grijze? Zoiets verwachtte vast niemand. Er zat geen patroon in elk van deze vlinderdassen, wat ergens wel jammer was, maar ook niet al teleurstellend was. Een patroon erin zou het vast verpesten. De brunette knikte, alsof ze zichzelf had weten te overtuigen, en zette een stap naar voren, zodat ze met haar dominante hand naar de vlinderdas kon reiken. Helaas voor haar lag deze iets te hoog gegrepen, aangezien ze hier net te klein voor was. Zelfs toen ze op haar tenen ging staan, faalde ze enorm. “Sarita, zou je zo vrijgevig willen zijn om me even te helpen?” vroeg ze zo deftig als mogelijk was toen ze zich besefte dat ze nog altijd een vogel op haar hoofd had zitten. Helaas was haar vriendelijke manier van vragen niet genoeg om de Pidgey aan te sporen. “Sarita?” herhaalde ze, dit keer met een dwingende, sissende toon. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat Alano al naar de Pidgey keek en op het punt stond om zijn Ember of Flamethrower te gebruiken, maar Chiaki draaide zich gealarmeerd om en hield haar handen beschermend voor zich. “Alano, niet hier! … Niet ooit nog!” waarschuwde ze hem. De Charmander gromde en draaide zich toen weg, waardoor zijn blik op Vincent viel en zag dat deze naar buiten liep met een vrouw. Hij maakte het kenbaar door op een vragende toon te spreken, zodat ook zijn trainer de jongen en de vrouw opmerkte, die zich nu buiten de winkel bevonden. “Wat is daar aan de hand?” vroeg Chiaki, maar een antwoord verwachtte ze eigenlijk niet. Nieuwsgierig liep ze naar buiten, hopend een antwoord op haar vraag te krijgen.

Die kreeg ze al snel genoeg. De manier waarop beide tegenover elkaar stonden, met ieder een pokémon die zich voor hen bevond, zei al meer dan genoeg. Dit werd een gevecht. Het meisje vroeg zich voor een moment af hoelang ze met haar pokémon was bezig geweest en hoeveel ze wel niet gemist had van wat er bij de rest gaande was. Ryan had ze ook al uit het oog verloren en hetgeen wat er nu voor haar afspeelde verwarde haar alleen maar. Waarom ging Vincent vechten? En wie was die vrouw eigenlijk? De eigenares van deze winkel? Op z’n minst een medewerkster. Andere klanten waren er niet toen zij naar binnen waren gegaan en ze had ook niemand via de ingang naar binnen zien lopen. Dat beantwoordde haar eerste vraag echter niet. De waarom. Misschien kon ze daar wel achterkomen door naar dit gevecht te kijken. Chiaki richtte nu haar onverdeelde aandacht op het gevecht die net begonnen was. Alano, die samen met haar naar buiten was gekomen, deed precies hetzelfde. Dit wilde hij absoluut niet missen. En aangezien Sarita nog altijd op haar hoofd zat genesteld, Chiaki vroeg zich nog altijd af hoe de Pidgey haar evenwicht zo goed kon behouden, was de enige die nog binnen zat haar Seel. Niet dat ze daar aandacht aan schonk. Het gevecht voor haar was vele malen interessanter. Aan de vechtstijl van beide trainers was te zien dat geen van beide coördinators waren. De manier waarop aanvallen werden gebruikt, was absoluut niet om de schoonheid ervan weer te geven. Vincent was dus iemand die gyms wilde uitdagen, of niet soms? Als hij een coördinator was, moest hij wel erg aan zijn vechtstijl werken. Heel even leek het of Vincent aan de verliezende kant was, iets wat haar eigenlijk helemaal niet aanstond. Goed, ze waren niet bepaald lekker van start gegaan, maar ze wilde natuurlijk wel dat hij dit gevecht ging winnen. Chiaki hoefde niet lang erover na te denken. Ze stond voor de volle honderd procent achter hem. Onbewust balde ze haar handen tot vuisten. “Waag het niet te verliezen Vincent! Als je verliest, laat ik je trakteren op een ijsje!” riep ze vanaf de zijlijn. Oké, het was misschien niet haar beste juich, maar haar punt was gemaakt, niet? Bovendien scheen het ook nog te werken ook; enkele tellen later had de blonde knul gewonnen.

Chiaki gooide één van haar vuisten de lucht in en maakte een klein sprongetje de lucht in, alsof ze zojuist zelf een overwinning binnen had gesleept. Alano juichte, waarna hij richting Leistung liep om hem te feliciteren. De brunette begaf zich naar Leistungs trainers om hetzelfde te doen. “Gefeliciteerd met je overwinning,” begon ze toen ze in zijn buurt stond. Vincent liet zijn Jolteon toen terugkeren, waardoor Alano zijn gesprekspartner was verloren en maar doelloos bij zijn trainer ging staan. “Waar ging dat eigenlijk over?” vroeg ze vervolgens, waarbij ze haar Charmander van de grond optilde. Dit had ze al een hele lange tijd niet meer gedaan, dus de frons van het oranje draakje veranderde in een brede glimlach.

Zijn situatie scheen hopeloos te zijn. Zoals het er nu uit zag, leek het er op dat hij al zijn geld zou moeten besteden aan een of andere veel te lelijke diamanten rind voor zijn Mankey, die ze waarschijnlijk al binnen vijf minuten weer kwijt zou raken. De vrouw mompelde dingen tegen haarzelf, terwijl ze hem verder en verder de winkel in trok. Hij wierp een wanhopig blik op zijn Pokémon, die enkel vrolijk achter hem aan huppelde, alsof het niet meer was dan een spelletje. Maar misschien was het dat ook voor haar, een spelletje. Want eerlijk gezegd had hij geen idee hoe oud de Mankey was. Misschien was ze nauwelijks een paar maanden oud. Want dat zou eerlijk gezegd een hoop verklaren. Helaas voor de vrouw kwam het niet zo ver, doordat haar verkooppraatjes ruw werden verstoord door Vincent. “Mevrouw, deze bandana kost zeker veel te veel voor een stuk stof dat zeker deze prijs niet verdient en daarbij een vrij simpele opdruk heeft. Ik eis een goedkopere prijs ervoor, een prijs dat dit verdient.” Ryan knipperde verbaasd met zijn ogen. Die durfde. Maar hij was blij dat Vincent was begonnen over de prijs. Want de vrouw scheen haar aandacht nu niet meer op hem te hebben gericht, waardoor hij zich uit haar greep los kon wurmen, en hij snel een paar stappen naar achteren zette, zodat ze hem niet opnieuw vast zou kunnen pakken. Vincent en de vrouw begonnen te discussiëren, wat Ryan de kans gaf om zich snel uit de voeten te kunnen maken, en zich terug te trekken in een donker hoekje van de winkel, waar hij deed alsof hij uitermate geïnteresseerd was in plastic armbandjes. Hij wilde weg uit deze winkel, en wel zo snel mogelijk als het even kon.

Hij was echter zo bezig met zijn eigen angst voor de eigenaar van de winkel, dat hij niet door had dat zijn eigen Pokémon van hem weg was gelopen. Oh nee. Nee, nee, nee. Die vrouw zou hem vermoorden als bleek dat zijn Mankey iets had uitgehaald. Of erger. “Criana!” riep Ryan zachtjes. Verward keek hij om zich heen. Hij had zijn Pokémon net nog gezien. Hoe kon ze dan nu plotseling weg zijn? Bezorgd begon hij door de winkel heen te lopen. Bij nader inzien was Criana niet de enige die was verdwenen. Hij scheen de enige te zijn die nog in de winkel was. Waar… waar was iedereen plotseling naar toe? Nerveus liep Ryan naar het rek met accessoires toe waar hij niet lang geleden Chiaki nog met haar Pokémon had gezien. Nee, ze was weg. Net als Vincent en de vrouw. Waren ze soms allemaal in rook op gegaan…? Of was er misschien iets anders aan de hand? Ryan fronste, en liep opnieuw de winkel door. Als dit een droom was, dan wilde hij er maar al te graag uit wakker worden. Hij wierp vlug een blik naar beneden. Wel, zijn broek had hij tenminste nog aan. Het was dus in ieder geval niet zo’n droom waarin hij naakt rond liep. Hij bracht zijn hand naar zijn wang, om hier vervolgens kort in te knijpen. Pijn. Okay, hij had dus bevestigd dat hij net droomde. Maar wat was er dan aan de hand?

Het was toen dat hij het hoorde. Het geluid van vechtende Pokémon. Nee, sterker nog, het geluid van een Jolteon, om precies te zijn. De Jolteon van Vincent, misschien? Nieuwsgierig liep Ryan naar de deur van de winkel toe, om vervolgens door het glas heen te kunnen zien wat er buiten aan de hand was. Er was een gevecht gaande tussen Vincent en de eigenaresse van de winkel. En zover hij kan zien was Vincent aan de winnende hand. Zou dit soms nog steeds gaan over die ene bandana…? Hij liet zijn blik vluchtig rond glijden, om te zien wat hij al had verwacht. Iedereen was naar buiten toe gegaan om het gevecht toe te kijken zonder er aan gedacht te hebben om hem even te informeren. Zelfs zijn eigen Mankey was naar het gevecht aan het kijken, wild klappend met haar poten in een poging de Jolteon aan te moedigen. Ryan slaakte een zucht. Goed, hij was wel eens vaker vergeten, maar dit… Ach ja, ze hadden hem in ieder geval niet alleen met de vrouw achter gelaten. Opgelucht dat hij iedereen terug had gevonden liep Ryan de winkel uit, om nog net te kunnen zien hoe de Bellsprout van de vrouw neer ging. Chiaki had bijna letterlijk een gat in de lucht gesprongen, en had Vincent vervolgens gefeliciteerd met zijn overwinning. Dat was nog eens enthousiasme. Misschien was hij zelf ook wel zo enthousiast geweest als hij het hele gevecht had gezien. In plaats daar van liep hij op het twee tal af, en sloeg hij Vincent op zijn schouder bij wijze van een felicitatie. Dat was hoe jongeren dat deden, toch? Of had hij hem dat ene moeten geven dat blijkbaar een ‘brofist’ scheen te heten?

“A-anyway, hebben jullie nog iets leuks in de accessoire winkel zien liggen?” vroeg Ryan, hopend dat de twee meer plezier hadden gehad dan hijzelf. Nee, de winkel was eerlijk gezegd een hel geweest voor hem. Door die vrouw had hij ongetwijfeld een trauma opgelopen. Waarschijnlijk zou hij nooit meer een voet in accessoire winkels zetten, tenzij hij er toe gedwongen werd. Terwijl hij wachtte op een antwoord, liet hij zijn blik kort rond glijden. Niet omdat hij niet geïnteresseerd was in de antwoorden, maar omdat hij een klok zocht. Hij wilde weten hoe laat het was. Of er een kans was dat zijn moeder al wakker was. Want hij moest weg zijn voor dat tijdstip was aangebroken. Maar ergens wilde hij niet weg. Hij had, ondanks alles, een gezellige tijd met Vincent en Chiaki. Het was bijna alsof ze vrienden waren. En dat was iets dat hij een lange tijd niet had gehad. Geen echte, in ieder geval. Want de mensen die hem begroetten omdat ze medelijden met hem hadden, die rekende hij niet tot vrienden. Hij kreeg een vage ingeving. “Hey, ik vroeg mij af, zou ik misschien jullie nummer kunnen krijgen? Zodat we hierna contact kunnen houden?” stelde Ryan voor. “Ik bedoel, als jullie tenminste iets van een telefoon ofzo hebben?”