"Zijn we er al bijna?" riep Yume naar Ashita, die vooruit was gelopen. De Eevee maakte een paar enthousiaste geluidjes terwijl ze over de stad heen keek. Toen Yume dichterbij kwam, kon ze het ook al zien: Saffron City, de stad waar ze vandaan kwam. Ze hoefde alleen de heuvel af en ze zouden er zijn! Gisteravond in het pokécenter had ze nog met haar moeder gebeld, helaas was die met haar zusje op vakantie gegaan, maar dat maakte niet uit: Ze wist waar de reservesleutel van haar huis lag. Shou en Sellia zaten in hun pokéballen, ze zouden er straks wel uit willen. De Eevee stond voor een moment stil op de heuvel. "Oh ja, dit was de heuvel waar we normaal altijd op zaten, vlak buiten de stad." zei Yume zachtjes. Ashita keek naar haar, waarschijnlijk niet echt wetend wat ze precies zei, maar was wel stil voor het moment. "Nu is alles zo anders..." Yume sloot haar ogen, terwijl de wind zachtjes door haar haren blies. Koud. Ook al was het lente, er waren nog steeds koude lentedagen door de warme heen. Die mix van beiden maakte het moeilijk om goede, niet te warm en niet te koud, kleren aan te trekken. Een ding dat wel leuk was aan de lente was dat de bomen weer bladeren kregen. Zo kreeg heel Kanto een lichtgroen kleurtje. Bovendien waren er ontzettend veel pokémon te vinden in de lente, jong en oud. Ashita spitste haar oren, achter hen verschenen twee pokémon: Een blauwe bol met grassprieten uit zijn hoofd, -Yume wist dat dit een Oddish was-, en een tweede was een Meowth, met zo'n gouden ding op zijn voorhoofd. Yume had ze wel eerder gezien, Arya had een Meowth en ze wist nog dat Iria een Oddish had: De laatste keer dat ze die had gezien was bij het sneeuwballengevecht. De beelden van de dikke sneeuw en het gevoel van natte en ijskoude kleren gingen bij de gedachte door haar heen. Hoe zou het toch met ze gaan? Hmm. Het zag er naar uit dat ze deze twee wilde pokémon moest gaan bevechten. Ze pakte de pokébal van Shou, gooide hem in de lucht en Shou ontstond uit de rode lichtstraal van de pokébal. Sterker nog, ze kon even haar coördinator zijnde beoefenen door er een mooie show van te maken, Shou zou dan ook wat ervaring oplopen. Ze balde een van haar vuisten, enthousiast over het komende gevecht. "Ashita! Double Team en ga voor Shou staan! Shou, Growl!" Shou gromde gevaarlijk, voor zover een Spearow dat kon en Ashita, of de zeven ontstane Ashita's gingen voor hem staan, zodat de Oddish en de Meowth hem niet meer konden zien. Yume glimlachte. Ashita's Double Team werd elke keer sterker. De Oddish gebruikte Absorb op een van Ashita's dubbelgangers, helaas verdween het effect van Double Team hierdoor omdat Ashita haar concentratie had verloren. Meowth sprong naar Shou toe en gebruikte Bite op zijn vleugel. Shou kermde maar rukte zich meteen los. Yume beet op haar lip. Dat zouden minpunten zijn in een echte contest. "Shou, Fury Attack op de Meowth! Ashita, leid de Oddish af met Sand Attack!" Shou's snavel lichtte wit op terwijl hij de Meowth achterna zat met Fury Attack, terwijl Ashita zand in het rond begon te smijten door in de grond te graven. Zand vloog in de lucht en het kwam terecht in de ogen van de Oddish die zijn ogen dicht moest doen. Yume keek naar het spektakel: Meowth achtervolgd door Shou en een Oddish omringd door zand. Niet de beste combinatie die ze ooit had gehad. De Meowth en de Oddish sloegen van zich af en vielen aan met Absorb en Bite. Beiden raakten ook nog en de Eevee en Spearow kwamen terug in positie. Was Shou maar wat groter, dan kon Ashita op zijn rug zitten. Yume schudde haar hoofd. Bah, ze zou blij moeten zijn met Shou, niet streven naar perfectie en alles.

Ze moest alleen een goede combinatie verzinnen. Verschillende aanvallen spookten door haar hoofd: Gust, maar dat kende Shou niet, Dig door Ashita en dan wat? Plotseling sprankelde er een idee in Yume's hoofd op. "Ik zweer het als natuurkunde dit niet toestaat..." mompelde ze kort. "Shou, grijp Ashita's vacht en Ashita, Dig!" Verward greep Shou met zijn klauwen de pluizige vacht van Ashita, terwijl Ashita Dig gebruikte. Resultaat: Beide pokémon verdwenen onder de grond. Wacht eens even... dacht Yume. Dat werkte?! Dat werkte eigenlijk? Huh... Oh ja, haar pokémon zaten onder de grond. "Shou! Als je me kan horen, maak je klaar om Peck te doen! Ashita! Verschuif richting de Oddish." Ze hoorde van de grond wat gerommel. Sinds de vele keren dat Ashita Dig gebruikte en miste, probeerde Yume te bepalen wanneer de Eevee klaar was in positie. Ze luisterde goed naar het gerommel. Wacht, het werd minder luid. Ze waren er. "Positie vijf! Ashita Nu! Shou, Peck!" Meestal duidde Yume geen positie aan omdat het niet nodig was. Positie vijf was recht onder de pokémon. Ashita sprong uit de grond en knalde de Oddish naar boven. Shou sprong van Ashita's rug en gebruikte toen Peck op de Oddish. De impact was genoeg voor de Oddish om uitgeschakeld te worden. "Wow..." zei Yume. Dat een van haar plannen werkten was iets nieuws. Alleen de Meowth bleef nog over, zijn klauwen uitgestrekt voor de aanval. Hij stormde naar voren. "Ontwijk!" Shou greep met zijn klauwen Ashita's vacht en trok haar naar rechts, zijn vleugels harder klappend dan ze ooit hadden gedaan. De Meowth miste op een haar na. Yume keek verbaasd op. Dit ging beter dan ze gedacht had. "Ashita, maak het af met Swift!" Ashita richtte haar mond op de Meowth en gele sterretjes schoten op de pokémon, waardoor hij uitgeschakeld op de grond viel. Yume zuchtte. Dat kostte meer energie en tijd dan ze dacht. "Shou, keer terug." Shou ging, met een knikje naar Ashita, weer terug in de pokébal. Dat was wel weer een pluspunt van haar team: Shou, Sellia en Ashita luisterden allemaal naar Yume, ook al kon ze zelf geen reden verzinnen waarom. Ashita en zij vervolgden hun laatste paar meter richting Saffron City en al snel liepen ze op een van de vele stoepjes in de grote straten van de stad.

Het was vrij rustig voor midden op de dag, het was een beetje koud en er stond ook in de straten een zacht briesje van de wind. Yume keek rond naar de voorbijkomende mensen. Sommigen herkende ze van gezicht, anderen waren mensen die ze liever niet meer tegenkwam. Ashita bleef dichtbij haar, waarschijnlijk wilde ze niet meer van haar apart zijn in de steden sinds het incident met de auto waarin ze bijna overreden was. Yume zuchtte, ze had een stil plekje nodig. Het was iets te vol, te druk. Gelukkig wist ze precies waar een park was. Een paar straten verderop was het park. Toen ze daar aankwamen, zocht Yume het eerste het beste lege bankje en keek het park rond. Er waren een paar pokémongevechten aan de gang, die erg interessant leken. Yume glimlachte, een beetje entertainment kon geen kwaad, maar haar glimlach verdween toen ze Ashita zag verstijven bij het zien van een Charmeleon. "Is dat niet..." Yume keek goed naar de Charmeleon en zijn trainer. Het was inderdaad de Charmander die Ashita bijna had uitgeschakeld en zijn wel heel gewelddadige trainer, die Yume altijd pestte voordat ze haar reis begon. Haar goede humeur van haar gevecht smolt als sneeuw voor de zon. Als hij haar zou opmerken zou ze... ze zou niet eens weten wat er dan zou gebeuren.

[ OOC: Voor Viridi! Jongen met Charmeleon is een NPC uit Yume's verleden Je mag hem negeren of hem gebruiken voor je post, ik dacht ik doe iets willekeurigs voor wat inspiratie x3 ]

•Keith•
Zijn blik bleef op de Weedle gericht, toen Viridi aan het woord kwam, snoof hij en keek hij haar aan. "Goed," zei ze. "We zullen eens kijken wat je kan," Keith keek vanuit zijn ooghoek naar de Pokémon. "Toon al je aanvallen op die boom daar, Toboe," De Weedle knikte blij en draaide zich om en deed String Shot. Hij draaide zich terug om en begon blij op en neer te springen. Viridi deed een facepalm en begon te zuchten. "Keith, toon het eens voor," De Venusaur knikte en twee tentakels kwamen vanonder zijn blaadjes. Ze wikkelde zich rond de springende silhout en maakte een slag naar achter. "How!" Viridi sprong naar de worm, die niks deed. Maar Keith hoorde haar niet meer en met een soepele worp smeet ze beide tegen de boom. "Keith! Jij idioot!" De Pokémon zijn ogen werden groot en wel meteen kwam hij aangerend en wikkelde zijn tentakels rond haar middel, waarna ze haar recht zette en haar begon af te stoffen. "Ik dacht het al," zei ze half kreunend, half boos. Ze duwde haar handen in haar zij en keek rond. "Nu, waar is dat mormel?" Keith keek rond, hij zag hem ook niet. "Oh! Hey Keith!" hoorde hij opeens van... Boven? Hij keek op en zag hoe de Weedle ondersteboven bungelde aan een draadje. Viridi keek ook en bracht een raar lach geluid uit, wat gepaard ging met een soort gebrom. "Toboe, Dat is..." Stom? "Prachtig!" Wat? "Yay!" Bracht die verachtelijke worm uit. Viridi stak haar handen uit en de Weedle begon wild heen en weer te schommelen. "Slim van je!" Keith rolde met zijn ogen. Oké...

•Viridi•
Toboe had zo zijn manier van schoonheid, hij had een ongeloofelijk positief karakter wat andere ook een goed humeur gaf en het zag er gewoon leuk uit. Ze kon hem gebruiken tijdens de eerste ronde en zijn kunsten gebruiken om de jury te imponeren. Ja! Dat was het! Ze maakte een vreugdesprongetje. "Wee!" Ze knikte en begon met haar opvoering. "Okay Toboe!" Ze wees naar de volgende boom. "Ik leer je een taktiek. Je String Shot is misschien niet zo sterk en niet zo bruikbaar in de tweede rond van een contest, maar wat als we nu eens gebruik maken van onze omheving in de eerste ronde!" Keith begon zachtjes te zuchten, maar Toboe begon te zingen! Dat was een beetje raar... "Als je nu eens je String Shot gebruikt om te tonen hoe lenig je bent! Je aanvallen zijn niet spectaculair of mooi, maar wel handig. En als de jury dat door krijgt, als ze doorkrijgen dat jouw kracht, je schoonheid, je lenigheid en energie is, dan kunnen we winnen!" Wauw ze kon nog een schrijver worden! Toboe begon breed te lachen en van dat gelach en het grappige gebaar daarvan, verscheen er ook een lach rond haar lippen. "Jij krijgt ook iedereen aan het lachen,"

Ze had Toboe opgedragen zijn String Shot te gebruiken om van boom naar boom te gaan. De eerste keer, schoot hij door de snelheid met een harde knal tegen de stam van de boom, daarachter nog een paar keer, maar toen de Weedle doorhad dat hij niet moest afremmen tussen de bomen door, leek hij op een aap die aan zijn lianen slingerde. De Weedle schoot een dun draadje naar de boom en liet hem los, halverwege, waardoor hij vloog. Als hij voelde dat hij terug daalde, schoot hij een draadje naar dezelfde boom en zo herhaalde hij deze beweging. "Goed Toboe! Probeer eens een salto te maken!" De Weedle lachtte breed, schoot zijn String Shot naar de volgende en zwaaide zijn onderlijf harder naar voren naar normaal, waardoor hij meer toenam in hoogte dan afstand. Hij strekte zijn lichaam, krulde het op toen hij op zijn hoogte punt was en begon rond te draaien. "Open!" De worm ontkrulde zich, kop neer. Dit bracht haar op een idee! "Poison Sting, String Shot op vorige boom en Poison Sting blijven herhalen," De Weedle leek even te twijfelen, of was het nu nadenken, maar kreeg het na enkele ogenblikken door. Hij draaide zich naar de stam, deed Poison Sting en weldra meteen String Shot, waardoor hij het pijltje voorbij schoot. Hij begon rond de boom te draaien en schoot zo giftige pijltjes in de stam van het ding, die langzaam een ongezonde kleur groene kleur kreeg. Hij loste zijn String Shot, rakte de grond en struikelde, waardoor hij een soort vallende kaprol maakte en op zijn rug vlak voor Viridi haar voeten uitkwam. "Zag er goed uit," De worm juchtte en toen keek ze op. De boom zag er aan de ene kant goed uit, maar niet zo gezond. De vele pijltjes die in zijn schors vastzatten glanzden paarsachtig in de zon. Het was alsof de stam versiert was met een zwak lint. De overgebleven draden leken wel slingers en het het geheel zag er mooi uit voor het kunnen van zo'n insect. Toen hoorde ze gegrinnik. Ze draaide haar om. "Valt er iets te lachen, loser?"

•Toboe•
Hij giechelde en lachtte en kreeg buikpijn, maar hoorde opeens. "Valt er iets te lachen, loser?" Was het hem? Hij keek op. Nee het was tegen iemand anders. Hij kroop rechtop en schoot naar boven op Viridi's schouder. "Dat zag er goed uit?" grinnikte de jongen met een Charmeleon naast hem. Toboe keek even schuin naar de trainer en Pokémon, maar toen kwam zijn glimlach terug. Zo snel als de wind, verscheen hij naast de jongen. "Hallo ik ben Toboe, wat is jous naam? Oh coole jas! Weet je ik heb eens zo'n jas gezien in een, hoe nam je dat? Hé, Keith weet jij hoe zo'n ding noemt?" Hij keek om en zag hoe de Venusaur rolde met de ogen terwijl hij al op de jongen zijn hoofd zat. "Doe Ember!" De Charmeleon knikte en schoot een vlam af, maar Toboe was al weg en zat al naast de Pokémon in kwestie. "Weet je dat vuur erg gevaarlijk is, je kan je er erg aan pijn doen. Dat weet ik, want mijn vriendin Becky heeft haar eens pijn gedaan aan een vuurtje en ik zei toen; 'Je moet beter opletten,' Maar toen werd zij boos en liep ze weg, kan je dat geloven?!" De Pokémon begon te grommen en schoot een Ember naar zijn poten. Maar opnieuw was het stuk irritatie verdwenen. "En dan werd ik ook boos en toen was er zo'n grote ruzie en haar moeder kwam er bij en mijn moeder en toen begon mijn vader met zijn poten te slaan en ik was dan van; 'COOOOL!' Want ik wil echt zo graag een Beedrill zijn want die zijn zo cool! En ze hebben van de coole streppen en vleugels en ze hebben zo'n leuk accent. Dat gaat zo van; 'Zzztop eenzzz met zzzzzzeuren, jij zzzzztom zzzzztuk worm!' Echt grappig, net alsof ze een spraakgebrek hebben, niet dat ik er één heb, misschien één, mijn hoge stem en veel te snelle toon. Daar werd Korneel altijd zo vlug boos van," Terwijl de worm verder bleef zagen, begon de Charmeleon door te slaan en bleef hij met Ember schieten, maar steeds weer misste het de Weedle op een mysterieuze wijze. Toen hij zijn laatste woorden had uitgesproken en op een tak van een boom eindigde, riep de Pokémon. "STOP MET DAT GEZEUR!" Waarna hij Dragon Rage deed en deze keer wel Toboe raakte. Hij viel met een smak op de grond en was weldra uitgeschakeld.

•Viridi•
"Toboe!" Ze keek van hem naar de Charmeleon, naar de jongen die een bevredigende grijns rond zijn lippen had. "Keith, los dit op," Ze hoorde enkel gegrom en toen wierp een schaduw zich over haar. Ze keek even op en zag dat de gegroeide Keith voor de Charmeleon was gaan staan. Zijn tentakels wikkelde zich rond de Weedle en legde hem bij haar, ze liet hem terugkeren, arm ding. Ze zag hoe hij brulde en Solarbeam deed, de Pokémon kon niet ontwijken en werd weggeblazen, waarna hij wat verderop net zoals Toboe bleef liggen. "Ha! Dat zag er pas goed uit!" Gierde ze uit waarna ze hem met een argwanende blik trïomfantelijk van het veld liep, op de voet gevolgd door de Venusaur. Haar blik kruiste die met een brunette en ze graakte geïrriteerd. "Wat moet je?"

-Lol, Ik lief Toboe <3-

Yume ontspande zich een beetje toen er een ander figuur het park binnentrad. Een meisje met een Weedle en een... Het was te groot voor een Ivysaur, dus ze gokte dat dat de laatste evolutie was van een Bulbasaur. Hoe heette die pokémon ook al weer? Ze haalde haar pokédex tevoorschijn en kreeg dezelfde pokémon te zien op haar schermpje: Venusaur. Wauw, dat ding was enorm. Wat echter interessanter was, was het feit dat het meisje bezig was met haar Weedle, die van tak tot tak heen en weer aan het vliegen was met een combinatie van String Shot en uiteindelijk ook nog Poison Sting. Het had nauwelijks intelligentie nodig om te weten dat ze een coördinator was. Dit verblijdde maar verontrustte Yume ook. Verblijden omdat ze al bang was geen andere coördinators tegen te komen. Verontrusten omdat de combinatie er zo stoer uitzag en als dit een van haar concurrenten in de contests zou zijn, zou zijzelf dan niet een verschrikkelijke coördinator zijn? Toen zag ze de jongen met de Charmeleon, -ze voelde bijna Ashita zachtjes trillen om woede in bedwang te houden-, op het meisje afstappen. De Weedle zag geen gevaar en werd een tijdje achterna gezeten door de Charmeleon die telkens Ember uitvoerde. Yume zat met groot ongeloof te kijken, Ashita hield haar hoofdje schuin. Hoe heeft die Weedle al die aanvallen ontweken? Uiteindelijk flipte de jongen helemaal en de Charmeleon gebruikte een vage aanval die zij niet kon herkennen en schakelde daarmee de Weedle uit. Yume beet op haar lip. Ze zou nu op hem af moeten stappen en die Charmeleon van hem uitschakelen, maar... durfde ze dat wel? Toen zag ze Ashita die naar haar knikte en waarschijnlijk van plan was er iets aan te doen, maar voordat ze eigenlijk iets konden doen, kwam het meisje zelf in actie. De coördinator beval de Venusaur aan te vallen met Solarbeam. Yume hield haar adem in. Solarbeam? Ze had dat wel eens op televisie gezien, maar dat het er in het echt zo verwoestend kon uitzien. De Charmeleon had geen schijn van kans en werd weggeblazen als een klein waxinelichtje. Snel vluchtte de jongen weg met zijn Charmeleon, waarschijnlijk naar het pokécenter rennend. Ze knipperde met haar ogen en besefte nauwelijks dat ze al stond. Jep, ze had geen schijn van kans tegen zo'n geweldige coördinator. "Wat moet je?" Hoorde ze plotseling van het meisje op een geïrriteerde toon. Yume schrok een beetje, ze had niet door dat ze de hele tijd naar haar had gestaard. Ashita leek elke seconde weer wat meer haarzelf te zijn. Al snel zag ze een beginnend gesprek starten en rende zoals gewoonlijk naar de pokémon van de gesprekspartner. Sinds de Weedle was uitgeschakeld en was teruggekeerd, was alleen de Venusaur nog over om te onderzoeken. Ze liep op de Venusaur af. Intussen probeerde Yume iets te verzinnen wat niet al te veel irritaties zou opwekken. Ze keek even naar de richting waar de jongen heen gerend was, zich afvragend of die zou terugkomen. Toen richtte ze zich op het meisje, die ongeveer van haar leeftijd was. "Eigenlijk niets, maar ik zag je net in één klap die Charmeleon verslaan en ik wilde je daarvoor bedanken. Die trainer veroorzaakt altijd problemen en heel erg sorry dat ik hem niet tegenhield voordat hij je Weedle aanviel en en..." Yume zuchtte licht. Wauw, ze was echt een 'socially awkward person'. Ashita, die had daar geen last van: Tenminste niet van dat gevoel, want ze was al vrolijk aan het babbelen met de Venusaur.

Ashita
Nadat de vervloekte Charmeleon uit beeld was verdwenen, rende Ashita op de held af die hem had uitgeschakeld in een klap. Het was een enorm beest en na nader inspectie kon ze hardop iets concluderen: "Oh wauw, een reuzebulbasaur!" Met grote kraaloogjes bewonderde ze de reusachtige pokémon. Het had vast iets te veel poffins gegeten en het had zo'n leuke bloem op zijn rug, niet zo'n knop zoals bij een gewone bulbasaur. Wat haar ook opviel, tenminste dat had ze eerder gezien toen het beest Solarbeam deed, was dat het ding een ENORME tong had. "En en en die grote tong" riep Ashita verwonderd. "En en en hoe kreeg je die enorme palmboombloem op je rug? Is dat niet moeilijk om te tillen? Doe jij ook combinaties zoals die Weedle? Kan jij ook aan een boom slingeren?" Met elke vraag werd ze nieuwsgieriger en nieuwsgieriger naar het enorme beest voor haar. Ze gaf de Venusaur nauwelijks tijd om te antwoorden. "Ik ben Ashita, ik doe wel combinaties met Dig en Double Team en al die andere dingen maar zo'n grote gele straal die jij net deed heb ik nog nooit gezien!" Deze keer stopte ze wel met praten omdat ze werd afgeleid door zijn enorme gestalte. Wauw, wat een pokémon. Wat een grote bulbasaur, dacht ze.
Plotseling verscheen Sellia achter haar. "Dat is geen bulbasaur." zei ze droog. Ashita sloeg een klein kreetje. "WAT DOE JIJ HIER?" Sellia onderdrukte wat irritatie en antwoordde: "Is dat niet duidelijk? Yume wilde niet dat je die Venusaur probeerde te beklimmen of zoiets dus hier ben ik als een soort van encyclopedie zodat je niet alles hoeft te vragen aan hem." Ashita had alweer interesse verloren. Ze voelde zich wel veiliger met de Vulpix aan haar zijde, maar ze liet alleen maar doorschemeren dat ze het voornamelijk irritant vond. "Wacht, wat is een Venusaur?" zei ze verward. "Dat is nou de derde evolutie van Bulbasaur." antwoordde Sellia. Ashita keek opnieuw naar de grote Bulbasaur. Huh. "En en en hoe goed is hij?" vroeg Ashita weer. Sellia keek een beetje verbaasd naar Ashita. "Hij is twee keer geëvolueerd, dat betekent dat hij jou met een zwiep van zijn staart al weg kan blazen." Ashita maakte een O met haar mond en staarde een tijdje naar het beest, nog meer verwonderd dan ze al was, als dat kon. Plotseling had ze het besloten: "Gevecht." "Gevecht?" vroeg Sellia. "Gevecht." zei de Eevee dapper, haar ogen nauwkeurig de Venusaur bestuderend.

Yume
Vlak na haar blunder zag ze Ashita wel heel erg nieuwsgierig bezig zijn met de Venusaur. Daarom had ze ook besloten Sellia's pokébal zo onopvallend mogelijk uit haar zak te halen en Sellia eruit te laten voordat Ashita iets doms ging doen. Dus toen de Vulpix verscheen, gebaarde Yume met haar hand naar Ashita en de Venusaur en Sellia wist al meteen wat ze moest doen. Plotseling kwam er een minder awkward vraag in Yume's hoofd op die ze het meisje kon stellen. "Ga je trouwens meedoen aan contests? Als je dat doet, zijn we een soort van.. rivalen." Het kostte Yume moeite zo'n term te gebruiken, ze hield niet van vijandige termen. Toch gebruikte ze het als een soort van aanknopingspunt tot... ze wist het zelf niet echt zeker. Was het een simpel gesprek? Was er niet in haar toch een gevoel van competitiviteit? Rivaliteit? Yume wist niet hoe het voelde, het brandende verlangen om te overwinnen had ze nooit gevoeld. Ze wist dat Ashita, Sellia en Shou het alle drie moesten voelen. Zelfs zij kon het voelen, de vastberadenheid, het enthousiasme en het goede gevoel. Nu ze erover nadacht, was dat hetgeen wat gevechten zo geweldig maakte? Was dat waarom mensen zo gebrand waren te overwinnen, waarom ze kostte wat het kost hun rivaal omver probeerden te blazen? Misschien, heel misschien kon zij het ook voelen. Plotseling kreeg ze een grijns op haar gezicht. Als dat hetgeen was, wat reizen zo populair maakte, wat iedereen die gyms liet uitdagen, wat coördinators al die combinaties liet verzinnen, dan wist Yume, dat ze dat ook wilde. Toch hield iets haar tegen. Haar verlegenheid kwam in de weg, meteen veranderde haar grijns weer terug in een beleefde glimlach die ze altijd ophad bij sociaal contact. Ze zou zelf niet echt de ander kunnen uitdagen. Ze wist niet eens hoe sterk die Venusaur wel niet was. Waarschijnlijk was de pokémon anderhalf keer zo sterk dan Sellia, wat indrukwekkend is voor haar niveau, omdat Sellia de krachtigste aanvallen van haar team had. Shou had nog training nodig, maar ze wist dat de Spearow hard werkte en waarschijnlijk snel het level had van Ashita en Sellia. Ook al was Ashita niet de sterkste, Yume prefereerde de Eevee over het hele team. Misschien was het de band die ze met haar had, maar het kon ook zijn dat Ashita de beste behendigheid en creativiteit had. Met creativiteit bedoelde Yume, dat de Eevee het snelste haar ideeën doorhad, alsof ze een soort van in sync waren. De combinatie die de Eevee eerder had uitgespookt bij de Oddish met Shou, gravend onder de grond was echter een grote gok en het lukte ook nog. Ja, misschien met zulke combinaties zou het lukken om een contest te winnen. Ook al waren de contests met één pokémon, als al haar combinaties zo goed gingen, had ze dat lintje al bijna in haar zak. Een probleem echter: Niet al haar plannen en combinaties werkten. Ze moest goed oefenen met de combinaties die lukten. Dan zou ze zegevieren en zou ze haar pokémon blij maken. Jep, dat was wat belangrijk was. Yume richtte zich weer tot het meisje, wachtend op antwoorden.

•Viridi•
Het duurde even voor het meisje antwoorde. "Eigenlijk niets, maar ik zag je net in één klap die Charmeleon verslaan en ik wilde je daarvoor bedanken. Die trainer veroorzaakt altijd problemen en heel erg sorry dat ik hem niet tegenhield voordat hij je Weedle aanviel en en..." "Stop met zielig doen," Stom kind, wou ze er nog aan toevoegen. Pff, ze wou enkel naar het Pokécenter gaan om Toboe er terug bovenop te helpen, meer niet. "Dat daar, dat was niks, dat was gewoon een simpele Solarbeam," zei ze bot en ze kruiste haar armen, en rolde met haar ogen. Opeens verscheen een kleine bruine rat op het toneel. Eerst dacht ze dat het een speciaale Rattata was ofzo, maar toen het dichter kwam zag ze dat het zo'n Eevee was. Opnieuw gerol met de ogen. De rat begon te babbelen tegen Keith, die inmiddels al weer was gekrompen. Hij leek geen aandacht aan het ding te geven en negeerde het volkomen, maar toch was er irritatie op zijn gezicht te lezen. En toen verscheen er nog een rat te tonele. Deze keer een rode, met meerdere staarten dan nog wel! Ah, een Vulpix! Wat had dat mens met ratlijkende Pokémon?

•Keith•
De Eevee bleef doorratelen over dat hij o zo groot was en dat hij wat? Te veel poffins had gegeten? En wat?! Een palmboombloem en een reuzebulbasaur? Was dat ding oliedom of wat? Toen de Pokémon eindelijk stopte met praten, wat waarschijnlijk zeldzaam was (net zoals bij Toboe), keek hij met priemende ogen naar beneden. Toen verscheen een Vulpix achter haar en keek hij deze aan. "Dat is geen bulbasaur." begon de vuurvos. "WAT DOE JIJ HIER?" riep de Eevee die zich als Ashita had voorgesteld. "Is dat niet duidelijk? Yume wilde niet dat je die Venusaur probeerde te beklimmen of zoiets dus hier ben ik als een soort van encyclopedie zodat je niet alles hoeft te vragen aan hem." Yume was dus de naam van het meisje, Ashita was blijkbaar een lastpost, geen bedreiging, misschien was de iets wat slimmere Vulpix dat wel. Misschien... Omdat ze een vuurtype was. "Wacht, wat is een Venusaur?" zei de domme Eevee verward. "Dat is nou de derde evolutie van Bulbasaur." antwoordde de rode figuur. Ashita keek op naar hem. Hij keek haar met een droge blik aan, geen woorden in zijn ogen. "En en en hoe goed is hij?" "Hij is twee keer geëvolueerd, dat betekent dat hij jou met een zwiep van zijn staart al weg kan blazen." vertelde de wandelende encyclopedie. Keith keek terug op, dat was juist! Wacht, hij had geen staart. Hij keek terug naar de Vulpix. Toen viel de langverwachtte stilte. "Gevecht." zei de Eevee opeens. Hij haalde een wenkb rauw op. "Gevecht?" vroeg het slimmere type.. "Gevecht." zei de Eevee dapper. Een grijns vlechtte zich rond zijn lippen en langzaam laade hij zijn Solarbeam op. De kleine lichtgevende bolletjes kwamen naar zijn bloem. Toen schoten er opeens kleinne wortels uit zijn voeten en hij werd terug groter. Nu kon hij eindelijk stilte krijgen. Hij duwde zijn ogen tot spleetjes en begon zachtjes te grijnzen, ze had geen kans. Toen verscheen de neutrale streep terug en weldra schoot de witte straal weer uit zijn mond.

•Viridi•
Een harde knal, Keith was weer aan het vechten. Ze begon te grijnzen. "Ga je trouwens meedoen aan contests? Als je dat doet, zijn we een soort van.. rivalen." Dus ze was een coördinator, vast niet zo goed als zij, maar ze was er een. De eerste die ze was tegengekomen. "Ik denk het niet," zei ze en ze draaide haar om en wandelde weg, het gevecht achter haar latende. Keith kon zich perfect reden, even Toboe gaan opknapen. "Jij bent eerder een peuter in mijn ogen," zei ze nog voor het gevecht en de afstand van het meisje teveel werd en het niet meer mogelijk was om een gesprek te voeren.

•Keith•
Raak of niet, hij begon met zijn liaanen in de rook te zoeken en gooide er alles uit. Zijn wortels zorgde ervoor dat hij grip had en dat hij bleef groeien. Hij grijnsde, leuk zo met de kleintjes spelen.

{Lolz, Viridi is being a b*tch (again)}

"Stop met zielig doen," Yume keek een beetje verontwaardigd, ook al had ze wel zo'n reactie verwacht van het meisje na haar chagrijnige opmerking. "Dat daar, dat was niks, dat was gewoon een simpele Solarbeam," zei ze erachteraan, Yume durfde haast niet te antwoorden dat Solarbeam een geweldige aanval is, maar blijkbaar kon ze geen bedankje zeggen zonder een botte opmerking te ontvangen, dus ze zweeg. In plaats daarvan keek ze naar de Venusaur, Ashita en Sellia. Er was echter iets vreemds aan de Venusaur toen Ashita klaar was met haar gebabbel. Yume sperde haar ogen wijd open. Ze zag de grijns, het opladen, de concentratie. Ze herkende het allemaal.
De Venusaur zou Solarbeam op Ashita gebruiken! "Ashita! Dig!" Meteen schoot Ashita onder de grond, groef haar weg naar Yume toe en kwam daar boven. Snel keerde Yume haar Eevee terug in haar bal. Sellia kon de Solarbeam met gemak ontwijken omdat ze niet het doelwit was geweest. Yume haalde opgelucht adem, dat ging nog maar net goed. De rook stoof op en de tentakels van de Venusaur hadden Sellia noch Ashita geraakt door hun snelheid.
Het meisje beantwoordde haar vraag of ze zou meedoen aan contests met 'Ik denk het niet'. Yume keek haar neutraler aan dan eerst, zonder glimlach, wat eigenlijk al vrij abnormaal was voor haar doen. Echter de volgende woorden deden iets in haar knappen.
"Jij bent eerder een peuter in mijn ogen," zei de trainster, voordat ze wegliep van het gesprek. Er knapte inderdaad iets. Yume sloot haar ogen. Deze coördinator liet haar pokémon achter omdat hij zelf dit taakje kon oplossen? Deze coördinator, was dit iemand die haar pokémon had verzorgd met hart en ziel? Nee, ze kon niet toestaan zelf zo beledigd achter te blijven. Wat zou ze denken, grootte maakte uit? Yume opende haar ogen, ze pakte Shou's pokébal in haar hand. "Shou! Hou haar tegen!" De Spearow vloog meteen uit de pokébal recht op het meisje af om haar tegen te houden met wat goed gerichte slagen van zijn vleugels. Hoe het meisje erop zou reageren, mocht ze zelf weten. "Je rent niet van een trainer gevecht." riep Yume. Een grijns stond weer op haar gezicht. "Sellia! Gebruik Ember op jezelf!" Sellia liet zoveel mogelijk vlammetjes ontstaan en nam ze toen in haar op, gebruik makend van haar ability: Haar vuuraanvallen werden sterker wanneer ze vuur opnam. "Nu, Flamethrower!" Sellia's ogen spoten haast vuur, terwijl ze haar bek opendeed en een grote straal van vuur recht op de Venusaur afkwam. Shou probeerde nog steeds de trainer met al zijn macht tegen te houden door vlak voor haar neus te vliegen. Zijn ogen stonden op 'waakvogel'-stand, dus no way dat hij snel zou opgeven. Hmm, misschien had ze wat verdediging nodig. "Sellia, gebruik Double Team!" De Vulpix splitste zich in vijf verschillende vormen.

Sellia
Toen de Venusaur kleine lichtblobjes naar zijn bloem heen aan het trekken was, merkte Sellia dat meteen. Ze keek naar Yume, die het ook meteen doorhad. Als Sellia slim was, was Yume een genie. Ze wist dat haar trainster erg intelligent was, daarom porde ze Ashita in haar zij. "Let op." siste ze op een ongeruste toon naar de Eevee. Hierdoor was Ashita wat alerter en kon ze op tijd reageren op Yume's commando Dig te gebruiken. Ashita groef onder de grond, terwijl Sellia zelf meteen opzij sprong, makkelijk ontweken omdat zij niet de Venusaur's doelwit was. Toen rende ze snel weg uit de rookwolk, omdat de Venusaur met zijn tentakels erop aan het slaan was. Op een gegeven moment stond ze zelfs naast hem. "Dude. Dude. DUDE!" De rook klaarde op. "Er was niemand meer, niet iedereen is zo lomp als jij. En wat voor manieren heb je?" Ze deed snel wat stappen naar achteren en stond stil op een afstand waarvan ze dacht dat de tentakels haar niet konden raken. "Als jij een van ons probeert uit te schakelen, doe dat met je trainer, op een waardige wijze dus NIET als verrassingsaanval en tegen iemand van je eigen niveau." Sellia snoof, ze had zin in wat vechten. Ze keek naar Yume, die Shou had opgeroepen om het meisje tegen te houden. Sellia keek weer terug naar de Venusaur, lettend op elke beweging. Ze was niet zo sterk als de Venusaur, maar met wat extra vuurkracht en snelheid zou ze een kans hebben. Een kleine kans die tien keer zo groot leek te worden. Yume had een grijns op haar gezicht, iets dat ze niet vaak had. Sellia lachte naar de Venusaur: "Oow, jij krijgt wat over je heen, let maar op." Vlak daarna begon Yume te roepen dat ze Ember op haarzelf moest gebruiken. Sellia wist precies wat de coördinator bedoelde, door Ember werden haar vuuraanvallen beter. Uiteindelijk was het zover, ze voelde de warmte door haar lichaam stromen, stoom kwam uit haar neus, haar ogen leken nog roder dan ze waren. "Nu, Flamethrower!" Dat was haar seintje. Ze verzamelde alle hitte in haar lichaam in haar bek, gooide haar hoofd met een sierlijke zwiep door de lucht, positioneerde haar poten stevig op de grond en spuwde vuur zoals ze dat nog nooit eerder had gedaan. Het voelde alsof ze alle energie uitblies in één keer richting de Venusaur. Toen ze klaar was met haar Flamethrower, voelde ze zich een beetje duizelig, alsof ze bijna alles in één keer had uitgeademd. Ze haalde een paar keer goed adem en voelde zich weer beter en gebruikte toen Double Team, zoals Yume al had gezegd. Inderdaad kon ze vijf replica's van haarzelf laten verschijnen, maar ze zou het niet al te lang kunnen volhouden.

Spoedig zou ze haar Double Team moeten afzwakken, totdat er nog maar één van haar over was en omdat zij niet aanviel of kon aanvallen, zou ze met spanning moeten afwachten of de Venusaur de juiste van de Vulpix koos.

[Je mag in de volgende post godmoden of je de juiste Vulpix kiest, of dat Sellia's Double Team afzwakt of zoiets ]

•Viridi•
Ze hoorde hoe Keith hard tegen de grond begon te slaan. En toen dat weggalmde hoorde ze de stem van de coördinator. "Shou! Hou haar tegen!" En toen verscheen een Spearow voor haar neus, die met wilde slagen van zijn vleugels Viridi tegenhield. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en lette meer op de woorden dan op de Spearow genaamd Shou. Toen verscheen een gemeen lachje op haar gezicht en fluisterde ze zachtjes; "Keith, stand 3," Daarna draaide ze zich om en zag ze hoe hij terug was gekrompen. "Sellia! Gebruik Ember op jezelf!" "Taktiek 6, Leech Seed," Hij knikte zette zijn poten uit elkaar en opnieuw verschenen de bolletjes rond zijn bloem. Toen zij terug waren verdwenen begon hij met Leech Seed te schieten, gewoon in het rond. En toen kwam de slag. "Nu, Flamethrower!" Keith keek vanuit zijn ooghoek naar haar, ze knikte enkel en toen schoot de witte straal weer langs het veld. De twee stralen raakte elkaar, bleven even intact maar ontplofte toen en donkere rook werd zichtbaar. "Blijf in stand 3, ik wil zeker zijn," De vuurvos leek echter wat verzwakt te zijn, uitgeput. Goed haar taktiek werkte. "Sellia, gebruik Double Team!" Er verschenen wel 5 Vulpix beesten. Nu was het haar beurt. Ze begon na te denken, stand 3, één vaste plaats, verdedeging, energie sparen. Mhh... Haar Leech Seed. Ze kon Petal Dance doen, maar eerst. "Growth, Petal Dance," Hij keek haar aan, met doordringende ogen. Ze knikte. Petal Dance was krachtig, maar gevaarlijk en een Out Of Control aanval als het in een gevecht werd gebruikt. Daarom wilde ze eerst Growth doen, zodat de wortels hem zouden vasthouden. De kleinne dingen slogen uit zijn poten en kropen de grond in, hij begon weer te groeien, maar schakelde direct over op Petal Dance. Bloemblaadjes begon zachtjes in het rond te dwarrelen, maar ze schoten steeds sneller aan de Vulpix en zijn klonen voorbij. Ze werden in het nauw gedreven, één van hen was het. Het gevecht was over, zelf als de Vulpix eraan wist te ontsnappen, ze had niet genoeg kracht om 5 keer aan de Petal Dance te ontsnappen. Ze begon te grijnzen. "Dat was dat,"

•Keith•
"Dude. Dude. DUDE!" Op de een of andere manier stond ze naast hem. "Er was niemand meer, niet iedereen is zo lomp als jij. En wat voor manieren heb je?" Hij sloeg met zijn tentakels naar rechts, maar ze was al verdwenen. "Als jij een van ons probeert uit te schakelen, doe dat met je trainer, op een waardige wijze dus NIET als verrassingsaanval en tegen iemand van je eigen niveau." Hij keek haar nog steeds op een rustige manier aan, zoals hij altijd naar iedereen keek. Toen hoorde hij iets, Viridi had hem nodig! Hij keek achterom, een Spearow. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en kreeg het commando stand 3 uit te voeren. Hij knikte, liet zijn wortels terug komen en ontspande zich, waarna hij zijn poten wat verder uit elkaar zette en geconcentreerder naar de Vulpix keek. "Oow, jij krijgt wat over je heen, let maar op." Zei de Vulpix. Hij begon te grijnzen en dacht; 'Oh ja? Dat wil ik dan wel eens zien!' Hij kreeg het commando taktiek 6 uit te voeren terwijl de vuurvos Ember op zichzelf deed. Hij concentreerde zich en laade zijn Solarbeam weelar op, waarna hij, zoals ze hem had opgedragen, zaadjes in het rond begon te strooien. Toen de Pokémon klaar leek te zijn met kracht te verzamelen, schoot ze een gigantische Flamethrower af. Hij zag dat zijn meisje knikte en ook hij schoot zijn versterkte Solarbeam af. Door de Leech Seed had hij wat meer energie verzameld uit de bodem en planten en misschien de Vulpix, dat was niet zeker. Toen er een harde knal volgde, sloot hij zijn bek en rook vulde de lucht. De vuurvos was blijkbaar wat verzwakt. Goed, dat was het plan. Hij zag hoe ze zich begon te vermenigvuldigen en verschillende ratjes en hij keek er wat verawrd naa. Toen hij te horen kreeg dat hij Petal Dance moest doen, keek hij zijn trainer aan. Ze knikte. Oké dan. Zijn worteltjes schoten de grond in en hij groeide een beetje, maar ook zijn grip versterkte en toen sloot hij zijn ogen. Hij voelde hoe de wind opkwam en hoe zijn aanval in stand kwam. Hij opende ruw zijn ogen en zag dat hij de klonen en de echte Vulpix in het nauw had gedreven. Game Over.

De trainster leek eindelijk op haar Venusaur te letten en riep wat dingen als 'stand' en 'tactiek dit'. Om wat preciezer te zijn, tactiek 6 Leech Seed. Wacht wat? Door de Venusaur werden er zaadjes in het rond gesmeten die uitgroeiden tot van die kleine plantjes. Die plantjes wikkelden zich om Sellia's poten heen. Yume klemde haar tanden op elkaar, ze wist dat dit niet goed kon zijn. De Flamethrower van Sellia werd geblokkeerd door de Solarbeam van de Venusaur, waarop Yume naar boven keek, was de Venusaur gewoon snel met die Solarbeam of was het weer iets te zonnig? Toen de Venusaur Growth gebruikte en tegelijkertijd door zijn trainer 'Petal Dance' werd geroepen, begon Yume haastig een strategie te verzinnen. Ze wist maar al te goed dat Petal Dance een erg krachtige aanval was en Sellia haar Double Team niet zo lang kon aanhouden. Toen werd de eerste Petal Dance afgevuurd door de Venusaur. De bloemblaadjes vlogen door de lucht als kogels en kwamen recht op de drie Vulpix af. Yume beet op haar lip. "Sellia, blokkeer de bloemblaadjes met Flamethrower!" De drie Sellia's deden hun mond open en verbrandden de bloemblaadjes. Als gevolg verdwenen Sellia's kopieën en Sellia werd als het ware uitgeknepen door de Leech Seed. Bovendien was Sellia niet helemaal ongedeerd van de Petal Dance afgekomen. Er zaten kleine schrammetjes op haar kleine lijf van de bloemblaadjes. De Vulpix hijgde al een beetje, maar leek nog overeind te kunnen staan. Yume moest snel iets bedenken, ze had de eerste golf van Petal Dance overleefd, maar ze wist dat er waarschijnlijk drie golven zouden zijn. Yume scande snel door het lijstje heen van Sellia's aanvallen. Plotseling had ze een idee. "Sellia, Dig en positie acht!" Dig was een erg goede TM die Ashita en Sellia beiden hadden geleerd. Yume grijnsde, de tweede golf van Petal Dance zou ze waarschijnlijk overleven omdat Sellia onder de grond zat, maar ze zou weer boven moeten komen omdat ze anders stikte. Yume sloot haar ogen. De Venusaur zou nu Petal Dance wel moeten gebruiken... Zij wist het niet. Ze lette alleen maar op Sellia die in positie acht kwam. Dat was recht achter de pokémon. De Venusaur zou nooit zo snel zich omdraaien tenzij de trainer het wel heel snel zag aankomen. Plotseling wist ze het. De Vulpix was in positie. "Sellia, Flamethrower!" De Vulpix sprong haast uit de grond vlak achter waar de Venusaur zou moeten staan en het vuur van Flamethrower spoot uit haar mond, even krachtig als de vorige door haar meerdere malen Ember opnemen. Yume had meteen spijt van wat ze had gedaan, ze had Sellia nu open gelaten voor een aanval van de Venusaur van dichtbij. Ze zag Sellia zwaarder hijgen dan daarvoor, waarschijnlijk door dat vervloekte Leech Seed. Ze had voorzichtiger moeten zijn geweest, maar ze wilde zo graag winnen... Zou deze fout fataal en beslissend kunnen zijn? Of had ze het juiste risico genomen? Natuurlijk wist ze dat de Venusaur veel sterker was dan haar Vulpix, ze wist dat Sellia het nu al zwaar had terwijl de Venusaur net nog nauwelijks een schrammetje had. Yume kon alleen maar kijken naar de resultaten van haar acties.

Shou
"Waha, mijn taak is vervuld!" riep hij tegen niemand in het bijzonder. Hij had besloten vlak achter de onbekende trainster te staan, klaar om in haar hielen te pikken wanneer ze probeerde weg te rennen. Jep, hij moest zijn taken heel serieus nemen en dat deed hij dan ook. Tussen de benen van de trainster, -eerder haar enkels-, keek hij naar het gevecht tussen Sellia en de grote groene pokémon. Een ontploffing, een dit een dat. Wauw, als hij zo later kon vechten. Helaas, kon hij al zien, ging het niet zo goed met Sellia. Ze leek merendeel van haar charme te zijn verloren en leek als een soort van rebel gevangen genomen en overgedragen door een spion aan de baas van een heel smerig zooitje. De Vulpix was niet erg geamuseerd meer, noch in een goede staat. Al die groene sprietjes langs haar poten zagen er ook niet heel erg veelbelovend uit. Shou hield zijn kop schuin. Hij snapte de helft van de dingen niet die er gebeurde, maar er waren explosies en rook en vuur en bloemblaadjes. Kortom er was een enorme chaos, hij had ook geen flauw idee hoe de strijdende teams ooit nog zo'n orde in hun combinaties konden houden. Shou maakte een zacht geluidje van verbazing. Ooit zal hij dat ook moeten leren. Misschien wel eerder dan hij zelf dacht. Daarom bleef hij ook opletten om er zoveel mogelijk van op te steken.

•Viridi•
"Sellia, blokkeer de bloemblaadjes met Flamethrower!" Oh sh*t! Dat had ze weer over het hoofd gezien. Een gedeelte van de bloemblaadjes verbrandde, en zo had de Vulpix toch schaadde opgelopen. Viridi grinnikte toen twee klonen verdwenen en de eerste golf van Petal Dance ging liggen. "Sellia, Dig en positie acht!" zei het meisje. Viridi keek toe hoe Sellia onder de grond dook en golf twee van de Petal Dance overleefde. "Keith, Solarbeam opladen en..." Ze zag hoe hij zich had omgedraaid, haar strak aanstaarde en toen naar zijn poten keek. Viridi wist meteen wat hij dacht. Daarna trok ze een wenkbrauw op en Keith knikte. Ah ja! De wortels van Growth! Ze zaten nog steeds in de grond. Kon hij voelen waar de Pokémon zat? Toen opeens begon hij te draaien en dan stond hij weer oog in oog met Viridi. Hij knikte, zij knikte terug. En toen viel er een stilte. Toen opeens, werden Keiths' ogen groot. "Nu!" "Sellia, Flamethrower!" En net opdat moment schoten de bloemblaadjes weer door de lucht. Keith had gelijk! Uit de grond sprong een Vulpix en die Vulpux vuurde een sterke Flamethrower af. Maar nu deed de Petal Dance dienst als shield en beschermde het hem tegen de vlammen. Maar de vlammen leken ietsje sterker te zijn en ze braken lichtjes door de muur van blaadjes. Wat vlammen likten aan zijn gezicht en hij sloot zijn ogen waarna hij achteruit stapte. De witte bol op zijn rug was zichtbaar, Petal Dance was over, maar nu was Keith verward. "Oh nee," zei ze zacht lachend nadat Keith zijn bol terug verdween. De Venusaur wachtte geen seconde en stoof naar voren waarna hij Solarbeam deed op de Vulpix. Hij stopte, maakte een soort slide en brulde woest waarna hij een poging tot Petal Dance probeerde toen maar enkel zichzelf raakte. het had geen tot weinig effect en Viridi liet hem even spelen. Nadat Petal Dance weer over was, leek alles terug normaal te zijn. "Goed," zei ze. "Maak er einde aan met een laatste Solarbeam in stand 10," Keith knikte en de bol werd weer zichtbaar. Hij zette zijn poten uit elkaar en toen gebeurde het. Aan een ongelofelijke snelheid schoten de tentakels vaonder zijn bladeren vandaan. Ze schoten naar de Vulpix toe in een poging haar te grijpen. Toen zag ze dat Keith enkele brandwonde was opgelopen en ze maakte zich wel zorgen. Maar toen zag ze het. Leech Seed deed zijn werk. Op een magische wijze geneezde de brandende pijn in zijn gezicht.

•Keith•
Stand 10 was een dodelijke en meestal fatale stand voor de tegenstander. keith gebruikte zijn tentakels als val en vuurde daarna Solarbeam af zodat het meer effect had. Hij grinnikte, hieraan was geen ontsnappen meer aan. Tenzij ze weer Dig gebruikte, maar dan schakelde hij wel over op ontwijken en gebruikte hij gewoon weer Growth om haar spoor te zoeken om daarna Solarbeam te gebruiken als tegenaanval.

Om een of andere reden hadden de trainster en de Venusaur het graafwerk van Sellia voorzien. De laatste golf van Petal Dance werd gebruikt als schild. Sellia ging zo snel als mogelijk naar achteren toen de Venusaur verward raakte. Wacht eens... Yume kneep haar ogen tot spleetjes. Die witte bol! "Double Team!" De Venusaur stormde al naar voren en gebruikte Solar Beam, helaas voor hem net te laat want Sellia's Double Team had z'n effect. In een flits van een seconde kwamen er drie Vulpix tevoorschijn en een van de kopieën werd door de Solarbeam geraakt. De andere verdween toen de Venusaur dwars door de tweede kopie heen gleed en een soort slide maakte. Wonder boven wonder had de Vulpix het er levend vanaf gebracht. Toen Venusaur een poging deed tot Petal Dance maar alleen zichzelf raakte, kon Yume nadenken over hoe ze wisten dat Sellia daar naar boven kwam. Ze dacht terug aan het moment dat het gebeurde en aan de aanvallen die waren gebruikt. Leech Seed, voor zover zij wist, zou dat geen GPS-systeem moeten hebben. Solarbeam en Petal Dance hadden ook niets speciaals. Toen herinnerde Yume nog dat de Venusaur Growth had gebruikt en er een soort van wortels uit zijn poten kwamen in de grond. Hij had de Vulpix kunnen voelen! Het was de enige verklaring. Ze zou Dig dus niet kunnen gebruiken om aan te vallen. Toen merkte ze dat ze een kans had om Sellia wat sterker te maken, terwijl de Venusaur verward was. "Sellia, Ember op jezelf." Sellia begon haarzelf nog meer op te warmen met haar eigen vuur en nam het in haar vacht op, zodat haar vuuraanvallen nog iets sterker werden. Vlak daarna werd de Venusaur weer normaal. "Goed," zei de trainster. "Maak er einde aan met een laatste Solarbeam in stand 10," Opnieuw werd die witte bol weer zichtbaar, een aankomende Solarbeam. Stand 10 klonk wel heel gevaarlijk, als de trainster er vanuit ging dat het de laatste aanval was. "Sellia." Ze keek even naar de Vulpix. De groene sprietjes zaten nog steeds om haar heen en ze zat onder de schrammen. Ze wist niet hoe die Vulpix het volhield. Yume concentreerde zich, wat waren haar opties? Double Team kon ze niet riskeren, Dig was te voorspelbaar. Plotseling voelde ze in haar zak iets wiebelen. Ze wist meteen wat het was, Ashita's pokéball. Hm... Ze had geen tijd meer om na te denken. Wat was het enige mogelijke om te doen? Ze scande in haar gedachten nog eens door Sellia's aanvallen heen. Ze opende haar ogen weer. "Mimic!" Een klein lichtbolletje ging van de Venusaur naar de Vulpix, die een beetje oplichtte. Plotseling begon de Vulpix zelf ook op te laden. Was het op tijd? Plotseling smeet de Venusaur zijn tentakels op Sellia af in een poging haar te pakken. De tentakels hadden succes. Sellia werd in haar concentratie om Mimic te gebruiken en dus Solarbeam op te laden gepakt omdat ze minder oplette op haar omgeving. Toen gebruikte de Venusaur Solarbeam. "Nu!" De Vulpix opende haar bek en uit haar mond straalde een licht dat was te herkennen als Solarbeam. De twee dezelfde aanvallen kwamen op een ongelofelijke snelheid elkaar tegemoet en ontploften in een grote rookwolk. Niet wetend of de Vulpix los was of uitgeschakeld of iets, riep Yume: "Flamethrower!" Door de rook heen voelde ze de hitte van de vlammen die al snel weer doofden. Het kon toch niet... De rookwolk trok langzaam op en het enige waar Yume nog aandacht voor had, was Sellia die uitgeschakeld op de grond lag. Yume rende naar voren en pakte haar Vulpix op die helemaal onder de schrammen en wonden zat. Ze probeerde de groene sprietjes van Leech Seed van haar af te halen, alleen zaten die zo strak rond de Vulpix dat haar dat niet lukte. Shou was er bijgekomen in een paar tellen en bestudeerde de uitgeschakelde Vulpix met overduidelijke bezorgdheid in zijn ogen. Alleen leek dat niet lang te duren, want bezorgdheid schakelde over in woede en hij keek met een vuile blik naar de trainster die de Vulpix had uitgeschakeld. Alleen werd hij snel teruggekeerd in zijn pokéball door Yume, die met Sellia in haar armen opstond. Ze hoefde niet meer oproer dan nodig. Eerst zweeg ze, nog steeds niet wetend hoeveel schade de Venusaur had opgelopen. Waarschijnlijk niet veel, maar misschien was de laatste Flamethrower... Ze richtte zich maar tot de trainer. "Ziet er naar uit dat ik nog veel werk te doen heb. Of zou je nog de rest van m'n team aan kunnen?" Geen van haar pokémon apart kon zo'n beest als een Venusaur neerhalen. Misschien als een team wel, maar ze vond niet dat ze de trainster nog langer moest vasthouden dan ze nu al had gedaan. Of was de trainster iets te sadistisch of te zelfverzekerd, dat ze iets zou antwoorden als: Wahaa, ik haal je hele team neer? Ze kon het niet echt bepalen uit de weinige dialoog die ze hadden gevoerd. Ze kon ook iets zeggen als: Hoepel op, die mormels zijn allemaal even belachelijk zwak of zoiets. Ach, ze zou de winnaar van het korte maar heftige gevecht laten bepalen. Yume keek naar Sellia, die blijkbaar aan het slapen was. Het Leech Seed leek geen last meer op de Vulpix te leggen, dus Yume zou later in het pokécenter die sprietjes er wel afkrijgen en uiteraard de wonden laten genezen door zuster Joy. "Goed gedaan." zei ze zachtjes tegen haar pokémon. Ze pakte de pokéball van de eerder genoemde en keerde haar terug. Toen richtte ze zich weer op de trainster, afwachtend op een reactie.

•Keith•
Hij had de Pokémon vast, maar zij leek iets te doen. De laatste woorden van de trainster leken op; Mimic. Wacht? Mimic? Hij hoorde hoe Viridi commando gaf met een zachte ja en hij opende zijn mond, maar opeens schoot er gelijke straal uit de bek van de Pokémon. Ze raakten elkaar aan en een enorme knal vulde het park. "Keith, stand 8," Hij knikte lostte en begon met zijn tentakels in het rond te slaan waardoor de rookwolk in het rond werd geslaan en zich versprijde. "Stand 3 ," Hij knikte deze keer niet want Viridi kon hem zeker niet zien in deze dikke mist. Hij begon wild heen en weer te springen en zachtte trillingen werden voelbaar. "Flamethrower!" Oké hier kwam hij. Van de ene hoek kwam een straal en nog één en nog één. Hij wist de eerste 2 te ontwijken en de derde net op het nippertje. De vierde was recht in zijn gezicht en wild sloeg hij het weg waarna hij naar voren stormde en wild met zijn tentakels begon te slaan. Blijkbaar had hij de Pokémon mee in zijn blinde woede. Of ze had een zachte tik gehad, want toen trok de rook op en zag hij hoe de Vulpix uitgeteld bleef liggen. Hij keek er droogjes naar, toen kwam de trainster en haar Spearow erbij. De vogel keek eerst met medelij naar de Vulpix, maar daarna met verachting naar hen. Hij gromde, sloeg zijn tentakels uit en laade zijn Solarbeam alvast weer op. Maar net opdat moment liet de trainster de Pokémon terugkeren. Het was een goede keuze van haar, of de Vulix zou niet de enige zijn die een zwaar gevecht zou meemaken. "Ziet er naar uit dat ik nog veel werk te doen heb. Of zou je nog de rest van m'n team aan kunnen?" Oh nee. Hij keek met een spijt blik naar de trainster en toen naar Viridi, dat had ze nooit mogen zeggen.

•Viridi•
Ze had gewonnen, uiteraard. Wat had ze anders verwacht? Dat ze van een tweederangs coördinator zou verliezen? Ze dacht het niet! "Ziet er naar uit dat ik nog veel werk te doen heb. Of zou je nog de rest van m'n team aan kunnen?" Ze begon te grijnzen en zag hoe Keith de trainster waarschuwde met zijn blik. "En of je nog veel werk hebt," Ze draaide haar om en liep, tot Keiths' verbazing de andere richting uit. "Nu we dat hebben gehad gaan we verder," zei ze tegen haar Venusaur. Hij kwam aangewandeld, keek haar aan en knikte. het veld lag er chaotisch bij, pergect. "Oké Keith, gebruik stand 10 op die boom en die rots daar," Hij knikte. "Vervolgens besproei je ze met Leech Seed en smijt je ze in de lucht, waarna een Solarbeam wil zien," Hij knikte en deed de combinatie. Zijn tentakels vlogen rondt de half verbrande boom en de oude rots. Met veel kracht trok hij de boom uit grond en tilde hij hem op. De rots leek minder zwaar te zijn, maar dat was het zeker niet. Hij vervolgde met Leech Seed en besproeide de objecten met zaadjes waarna ze meteen begonnen te kiemen en beide al snel in bloei stonden. Toen smeet hij de rots op en schoot hij vanaf zijn bloem de eerste helft van Solarbeam. Met een harde knal barste de steen in vele brokken en vielen die als een fontein over het terrein. De plantjes dwarrelde zachtjes neer of waren verblakerd door de straal. Nu smeet hij de boom in de lucht en opnieuw deed hij de zonnestraal. Bam! De boom werd even de lucht in geduwd, maar werd al snel in vele spinters en stukken hout verpulverd. Plantjes, schors en blaadjes dwarelde naar beneden en bedekte het veld met een nog een flinke laag. "Petal Dance eerste golf met veel kracht rond je, daarna terug stand 10," Hij knikte en meteen schoten de bloemblaadjes rond hem. De stukken steen, hout, bloemblaadjes, plantjes, grassprietjes en alle andere kleine objecten schoten de lucht in en maakten een adembenemde torando rond de Venusaur. Toen sloegen zijn tentakels uit de luchtstroom, hij gleed ermee door de luchtsroom en trok daarna de torando open waardoor de brokstukken in een soort regenachtige vorm op de grond vielen. Ze grijnsde en haalde Keiths' pokébal boven toen ze zag dat verwaring weer kwam opdagen. "Goed zo, ik ben trots op je," fluisterde ze hem toe. Hij glimlachtte vaagjes naar haar, maar het was een grote betekenis voor Viridi.

"En of je nog veel werk hebt," Yume nam dat als een 'nee'. De Venusaur leek ook niet al te blij geweest te zijn met haar aanbod. "Nu we dat hebben gehad gaan we verder," Hmm, dat is waar ook. Toen de coördinator verder ging met het individueel trainen van de Venusaur, herinnerde Yume zich dat Shou nog wat training nodig had. Ook al vond ze het vrij vaag dat ze de Spearow er weer uit ging laten, nog geen dertig seconden nadat hij terug werd gekeerd, besloot ze toch de Spearow te trainen. Ze kon zo ook meer zien van de Venusaur die Sellia helemaal overhoop had gehaald. Ze pakte de pokébal van Shou, liet hem er uit en pakte hem heel snel vast met beide armen, zodat hij de Venusaur niet zou aanvliegen. Yume liep wat verder van de trainster en haar pokémon weg en durfde toen pas haar grip iets minder strak te houden. Ze hield haar stem laag en zacht en keek doordringend naar de Spearow. "Shou, als je ooit echt die Venusaur wilt verslaan, zal je wat meer moeten trainen. Als je hem nu uitdaagt, heb je geen schijn van kans." Shou snoof en Yume zuchtte, ze was echt verschrikkelijk in iemand motiveren. Gelukkig besloot de Spearow dat zijn trainster gelijk had, dus kon Yume hem loslaten. Ze zocht een boom uit die smal genoeg leek voor Shou en besloot dat dat haar doelwit zou worden. Toen ze wilde beginnen stuitte ze op een probleem. Shou wist nog niet heel veel aanvallen die nuttig zouden kunnen zijn. Fury Attack was de enige die echt zou werken... Wacht eens. "Shou, vlieg in die boom." De Spearow vloog gehoorzaam de boom in en zat nu tussen alle takken en bladeren. "Fury Attack in het rond, maar laat de takken niet vallen!" Shou begon om zich heen overal Fury Attack te gebruiken en raakte daarbij heel wat takken. Een paar takken kwamen naar beneden vallen maar het grootste gedeelte bleef in de boom. "Naar het midden van de boom, Growl en Peck recht onder je!" De Spearow begon angstaanjagend te grommen, voor zover een Spearow dat kon als een effect, terwijl hij ietsjes naar boven vloog en Peck gebruikte op de plek waar hij zojuist stond. Door de kleine duikvlucht op de boom begonnen alle beschadigde takken te schudden. Helaas vielen er maar een paar naar beneden. Yume keek een beetje teleurgesteld, ze had gehoopt dat de impact genoeg zou zijn om alle takken naar beneden te krijgen. Natuurkunde had haar weer gefaald, of misschien was de boom toch te sterk geweest. Shou keek vanuit de boom naar haar en begon toen plotseling op zichzelf te werken. Hij vloog op, pakte met zijn snavel een dunne tak vast en stopte toen met vliegen. De tak zakte naar beneden en Shou gleed aan zijn snavel van de tak en nam daarmee heel wat blaadjes mee. Hij nam de blaadjes mee naar de grond en herhaalde dit met een paar andere takken, wat Yume's nieuwsgierigheid trok. Toen hij eindelijk een grote bladerhoop had, wapperde hij zo hard als hij kon met zijn vleugels. De blaadjes kwamen echter niet ver. Yume glimlachte een klein beetje. "Sorry Shou, Spearow leren geen Gust. Dat doen Pidgey." Shou stopte met klapperen en ging toen maar op de bladerhoop zitten. Hm.. Fury Attack was een zijwaartse aanval op de grond. Of... door de kracht van Fury Attack zijwaarts te richten terwijl Shou in de lucht was, kon Shou op die kracht een soort van... zweefvliegen. Peck kon gebruikt worden om een duikvlucht te versterken en Growl en Leer waren bestemd voor effecten en poses. Dan nog een soort van aanval. Had Shou ondertussen niet meer aanvallen geleerd? Wat was de volgende aanval ook al weer? Pursuit heette het. Een idee vormde zich in haar hoofd. Ze hadden alleen een voorwerp nodig en moest weten of de Spearow Pursuit al kende. Ze wierp nog een blik op de trainster die vrolijk bezig was met de Venusaur. Er ontstond een tornado daar van rotsblokjes en gras en alles en dat ontpopte zich weer in een soort van regen. Wauw, misschien kon ze dat Shou ook aanleren... Ze waren al een vrij grote afstand van elkaar verwijderd, maar Yume kon zien dat ze de Venusaur iets toefluisterde. Yume wist niet wat ze ervan moest denken maar voelde zich ergens wel beter erdoor.

Nadat ze een tennisbal die perfect in haar hand paste had gevonden en ze alles had doorgesproken met Shou, gooide ze de tennisbal de lucht in. Gelukkig was er in elk park wel een verdwaalde bal op zoek naar een nieuwe functie voor de mens. Shou vloog de lucht in en pakte de tennisbal vast met zijn klauwen. Het was moeilijk om vast te houden maar het was tenminste niet zo zwaar als een steen van dat formaat. Toen hij op het punt was gekomen dat hij niet verder kon met dat ding, smeet hij zo goed als hij kon het ding in de lucht. "Shou! Zweefvliegen!" Shou begon constant Fury Attack te gebruiken waardoor hij in een soort van vijfhoek om de vallende tennisbal kon vliegen. Elke hoek gaf aan waar hij opnieuw Fury Attack gebruikte. "De tennisbal!" riep Yume naar boven. Het ding viel naar beneden, maar Shou wist wat hij kon doen. Hij gebruikte Peck om er naartoe te duiken en gooide het ding weer in de lucht. "Kijken of je deze aanval kan: Pursuit!" De tennisbal viel weer in het midden van de vijfhoek waarin Shou aan het vliegen was, de Spearow ging erop af, maar gebruikte alweer Peck om de bal omhoog te gooien. Het was een soort van spelletje geworden om de tennisbal hoog te houden. "Blijf het proberen!" riep Yume. Ze keek goed naar de aanval die de Spearow gebruikte om de tennisbal omhoog te houden. Meestal was het Peck om het ding omhoog te gooien, maar ook soms Fury Attack als Shou te weinig tijd had. Yume keek bezorgd. De Spearow begon zo langzamerhand moe te worden uiteraard en als hij die bal hoog wilde houden zou hij Pursuit moeten gaan gebruiken, omdat dat de allersnelste aanval was die een pokémon kon leren. "Shou, kom maar naar beneden." riep Yume. De Spearow keek op maar weigerde naar beneden te komen. Yume hield haar mond open maar er kwam geen geluid uit. Waarom weigerde Shou naar beneden te komen, hij zou straks misschien wel helemaal uitgeput naar beneden kunnen vallen. Ze moest hem naar beneden zien te krijgen. Ze pakte de pokébal van Ashita en al snel verscheen de Eevee. "Ashita, kan je Shou naar beneden halen?" Ashita keek naar boven maar al snel schudde zij haar hoofd. In plaats daarvan begon ze te grijnzen. "Wat is er mis met jullie? Shou..." Ashita wees met haar pootje naar de lucht. De Spearow, helemaal uitgeput, liet de tennisbal weer bijna vallen, maar gebruikte toen echt Pursuit. Yume keek verbaasd maar meteen vervolgde ze haar strategie. Hoe sneller de combinatie compleet was, hoe eerder de Spearow naar beneden kwam en hopelijk niet meer zo gevaarlijk deed. "Goed zo! Blijf het gevoel van Pursuit vasthouden en breng die tennisbal naar boven!" Shou begon nu nog hoger te vliegen, omdat hij de tennisbal met behulp van Pursuit en een aantal keren Peck beter hoog kon houden, totdat hij op het punt kwam dat hij de tennisbal weer in zijn klauwen had. "Duikvlucht!" Shou stopte met Fury Attack en het zweefvliegen, klapte zijn vleugels op en hield zijn snavel direct naar de grond. Hij viel met een enorme snelheid naar beneden. "Rem af!" schreeuwde Yume toen ze zag dat hij te moe was om zichzelf af te remmen. Hij was zelfs te moe om Peck te gebruiken dus viel nu gewoon naar beneden, de tennisbal tussen zijn klauwen geklemd. "Ashita, Quick Attack en Double Team!" De Eevee was haar al voor en rende zo hard als ze kon op de Spearow af, kloonde zichzelf in drieën en de drie Ashita's vingen met hun zachte vacht de Spearow op, waardoor ze met z'n vieren op een stapel belandden met een klap en de twee andere Eevee verdwenen. Yume begon toen pas te rennen. De Spearow leek niets ernstigs te hebben en leek zichzelf gewoon uitgeput te hebben. Ashita kon al snel weer staan maar had een paar schrammen en zere plekken door de grond en Shou die beiden zijn impact hadden. Yume haalde opgelucht adem en pakte uit haar tas twee Potions voor de pokémon. Terwijl ze de Potion op de zere plekken spoot, was Shou in slaap gevallen net zoals Sellia, die later kon herstellen in het pokécenter. Misschien moesten ze de volgende keer iets lager trainen voor als er weer zoiets gebeurde. De hoogte die de Spearow deze keer had was ongeveer twee-en-een-halve meter, Yume had Shou niet kunnen stoppen. Ze keerde de Spearow weer terug en besloot dat hij alleen nog op de grond Pursuit mocht oefenen. Ze was blij dat hij Pursuit begon te leren en dat hij misschien de aanval kon uitvoeren in een contest, maar dit was niet de manier. Ashita bleef als enige van haar pokémon over, knauwend op de verloren tennisbal. Yume glimlachte en durfde toen pas te letten op haar omgeving.

[OOC: en toen was er nog maar één xD]

•Viridi•
Ze liet Keith terugkeren en draaide haar daarna om om te zien hoe de tweederangs trainer haar Eevee opdroeg om de oververmoeide Spearow te vangen. Viridi rolde met haar ogen stopte de pokébal van Keith weg en wandelde rustig op de trainer af. "Spearow, maak gebruik van korte vleugelslagen om hoogte te maken, zorg daarna voor duikvlucht in combinatie met Fury Attack om snelheid op te bouwen, daarna stop je de aanval en laat je je Spearow verder zweven. Spearow gebruiken hun korte vleugels in het wild om insecten uit het gras te slaan. Ze gebruiken korte vleugelslagen om snel te gaan." ze zweeg. Sommige mensen dachten dat ze een dom blondje was. Fout, ze was erg intiligent. Ze scoorde altijd goed op school en had nooit echt problemen als het om denken en combinaties uitvinden ging. "Je Eevee," vervolgde ze. "Ooit al eens Double Team en Dig tesamen gebruikt?" Ze keek terug op en begon terug; "Laat je Pokémon in Double Team Dig gebruiken, als ze boven komen zorg je dat ze in een soort cirkel zijn en maak dan gebruik van Quick Attack zodat ze door de lucht vliegen," Ze richtte zich terug op het meisje. "Daarna Growl, laat ze dan omdraaien en laat de Eevee tegen elkaar afzetten. Vervolg met Quick Attack, laat ze landen en doe Sand-attack. Daarna laat je de valse Eevee in de zandwolk en laat je de echte Eevee rond de wolk lopen met Quick Attack," Ze keek naar de trainer en toen naar de Pokémon. "Dit zou ervoor zorgen dat het zand een soort van luchtstroom wordt en dat je klonen verdwijnen, einde voorstelling," zei ze kortaf.

Ze draaide haar terug om en liep toen traag weg. "Kom je mee, bij het Pokémon Centre hebben ze een mooi veld om te oefenen," zei ze sipjes. Ze stapte in de richting van de uitgang, keek naar links en rechts en verdween in de straat. Het was niet zo ver stappen, hooguit een minuutje en ze zag al de rode kleuren van het Centre. Ze draaide af, stapte naar binnen en liep zonder enkele waarschuwing naar de balie. "Hier, mijn Weedle heeft verzorging nodig, hij is enkel door een Dragon Rage geraakt en zo een boom gevallen," ze rolde de bal naar de zuster. Die pakte hem op knikte en draaide haar om. Nu waar was die Coördinator?

OOC; Lol, Viridi is being nice :3