Met zijn handen in zijn zakken en een diepe frons op zijn voorhoofd slenterde Kenji door de straten van Saffron City. Het was alweer een paar dagen geleden sinds hij tegen zijn moeder had gevochten in de Cerulean Gym en hij haar badge had gewonnen. De jongen was toen heel even de weg kwijt geweest, omdat het altijd al zijn doel was geweest zijn moeder te verslaan, en nu hij had bereikt had, wist hij niet goed wat hij daarna moest doen. Al gauw had zich echter een nieuw doel aangediend, namelijk het verslaan van alle Gymleiders in Kanto en winnen in de Pokémon League. Zijn volgende doelwit in deze reis was van ook Mitsu Hotaka, de leidster van de Elektrische Gym in Vermillion City. Vanaf Cerulean was dat een flinke reis en de jongen vroeg zich af waarom de Gyms niet in een logische volgorde onder elkaar lagen. Hij moest namelijk door twee andere steden met Gyms reizen voordat hij de Vermillion Gym zou bereiken. Als het had gekund had hij onderweg de Psychische- en Grasgym uitgedaagd, maar helaas, dat kon niet. Deze Gyms zouden moeten wachten tot later. Nu was hij in Saffron aangekomen, de grootste stad in Kanto. Kenji vond het er maar niks. Veel te groot en druk. Hij kon echter niet om de stad heem reizen, want dat kostte te veel tijd en hij had haast. Hij wilde zo snel mogelijk al zijn badges verzamelen zodat hij mee kon doen aan de League. Tijdens het lopen keek Kenji even naar Céline, zijn Jolteon. De pokémon trippelde vrolijk naast hem en leek de omgeving ontzettend interessant te vinden. De jongen glimlachte even en keek toen weer voor zicht. Hij moest zijn hoofd namelijk buigen over een probleem. Een probleem dat hij eerst moest zien op de lossen voor hij de Vermillion Gym uit kon dagen.

Bij zijn volgende gevecht moest hij drie pokémon verslaan. Dit hield in dat hijzelf ook drie pokémon mocht inzetten. Nou, geen probleem zou je denken, hij had ook drie pokémon. Het probleem was echter dat Vulcan, als vogelpokémon, zwaar in het nadeel was tegen elektrische pokémon. Jolteon en Ekans zouden met hun grondaanvallen prima tegen de Gym kunnen strijden, maar Vulcan zou bij de eerste donderschok al sneuvelen. Met dit besef in zijn hoofd had de jongen een conclusie getrokken; hij zou een nieuwe pokémon moeten vangen. Een pokémon die opgewassen was tegen elektrische aanvallen. Dit betekende een Grond- of Steentype, pokémon die je niet snel tegen kwam, zeker niet in de stad. Dat betekende dat hij terug moest naar Mount Moon, maar dat vertikte hij. Dan bleef hij bezig! Als Vulcan nou groot en sterk genoeg was om hem te dragen, dan had het gekund, maar helaas was de Spearow te klein om hem over zo'n grote afstand te dragen. Natuurlijk zou hij ook de bus naar Cerulean kunnen nemen, maar hij wilde gewoon niet terug. Hij wilde vooruit, daar zat de vooruitgang. Terug gaan was in zijn ogen achteruitgang en daar had hij een hekel aan. Goed, dat betekende dat hij gedwongen was tussen Saffron en Vermillion een Grond- of Steentype pokémon te vinden. Hoe groot was de kans dat dit zou gebeuren?

Alsof er iemand was die naar zijn gedachtegang had geluisterd en hem wilde helpen, kwam er opeens een pokémon uit een steeg gerend. Kenji had de pokémon echter niet gezien, evenals dat de pokémon hem niet had gezien, en het onvermijdelijke gebeurde; Kenji struikelde over de rennende pokémon heen en ging plat op zijn gezicht. Menig omstander zou zich rot gelachen hebben, en Kenji ook als het hemzelf niet was overkomen. Céline stond bezorgd bij hem en likte zijn gezicht. Kenji duwde de pokémon weg. 'Het gaat goed Céline, echt waar. Wat was dat?' De jongen draaide zich op zijn knieën om en keek naar het object waar hij over was gestruikeld. Op de grond lag een gewonde Sandshrew. Kenji staarde er verbaasd naar. Wat deed een Sandshrew in de stad? En waarom was hij er zo gehavend aan toe? Plotseling kwamen er drie jongens uit het steegje rennen. In hun handen hadden ze stokken en voor Kenji er erg in had, begonnen de jongens de Sandshrew met de stokken te slaan. 'Hé!' riep de jongen verontwaardigd uit en hij schoot overeind. 'Hou daarmee op!' Één van de jongens draaide zich naar hem om en kwam dreigend op hem af. 'Waar bemoei jij je mee kleintje?' grauwde de jongen, waarop Kenji zijn vuisten baalde. 'Laat die pokémon met rust zei ik,' reageerde Kenji opnieuw. De jongen stootte een honende lach uit en hief de stok om nu Kenji te slaan. Céline schoot naar voren, nog voordat Kenji haar een bevel kon geven en binnen een paar tellen lag de jongen geroosterd op de grond. Kenji glimlachte honend en keek op de jongen neer. Vervolgens richtte hij zijn ogen op de andere twee jongens. 'Céline, pak ze,' zei hij enkel, waarop de Jolteon met een grom naar voren sprong. De jongens draaiden zich om, om Célne te slaan met de stokken, maar de pokémon liet een elektrische schok vrije n frituurde ook deze twee.

Kenji kon een zelfgenoegzame lach en een klopje op zijn eigen schouder niet laten. 'Goedzo Céline,' beloonde hij ook zijn pokémon, waarna hij naar de Sandshrew toe liep. De pokémon was er aardig slecht aan toe en even overwoog Kenji om hem te vangen. Hij vond dit echter geen uitdaging meer en tilde de pokémon daarom gewoon op. 'Oké Céline, op naar het pokémoncenter.' De Jolteon knikte en trippelde voor hem uit. In eerste instantie was het tillen van de Sandshrew niet zo moeilijk, maar na een tijdje begon de pokémon toch wel erg zwaar te worden. Daarbij schuurden de schubben van de pokémon langs zijn armen, met als gevolg lelijke schaafwonden. Hmpf, heel fijn. Hij had nu echter wel wat beters aan zijn hoofd, namelijk de gezondheid van de pokémon. In het center aangekomen hoefde hij niet lang op hulp te wachten. Zuster Joy kwam meteen aangesneld met een brancard en wilde hem zelfs nog even de pan uitvegen. 'Wat heb je met deze pokémon gedaan! Noem jij jezelf een trainer?' riep ze, waarop Kenji ook begon te schreeuwen. 'Hé dat heb ik niet gedaan! Drie jongens waren hem aan het slaan met stokken! Ik heb hem alleen maar hierheen gebracht!' Zuster Joy leek iets te kalmeren, bood haar excuses aan en verdween toen om de Sandshrew te behandelen. Kenji Bleef in de hal van het pokémoncenter staan, nadenkend over of hij moest wachten tot de behandeling klaar was of niet, of hij de Sandshrew moest vangen of niet en of hij niet beter gewoon kon gaan.

+4