‘In plaats van dat je mijn fiets hebt laten verbranden door een boze Charmander, had je ook hulp kunnen vragen aan mij,’ zei Kayne droog, terwijl hij naar zijn Gastly keek. Een beetje benauwd keek Gastly hem aan, probeerde een uitweg te vinden voor wat hij gedaan had, maar de verbrande fiets viel niet te missen. ‘Fijn,dat heb ik dan weer,’ mompelde Kayne, maar Gastly wist ook wel dat Kayne het zo niet meende. Trouwens, het ding was oud en versleten, hij had het toch niet meer nodig. Dratini kwam ondertussen in het gras naar hem toe gekropen en keek hem aandachtig aan. ‘Wat moet ik toch met jullie?’ vroeg Kayne, waarna hij naar de Pokémon keek. Zijn Pokémon wisten ook wel dat hij het zo niet bedoelde, want ze kenden hem. Gastly had de vrolijke, lieve Kayne vroeger nog meegemaakt, maar Dratini niet meer. Die kende zijn emotieloze, onverschillige karakter uit duizenden. Maar toch, hij sprak tegen zijn Pokémon meer, toonde aan hun wel emotie en was voor hun wel lief, maar in de buurt van mensen klapte hij dicht. Dat was dankzij zijn oom zo geworden. Zijn oom had nooit de goede zorgen op zich genomen die hij wel had moeten nemen voor Kayne. De jongen interesseerde zich daarom niet meer voor mensen, vond het onnodige schepsels op deze wereld en wilde zich het liefst alleen nog maar met Pokémon bemoeien. Daarom had hij besloten om als Trainer zijn Pokémon te gaan trainen en badges te gaan verdienen in Gyms. Hij keek naar Dratini, die aarzelend rond zich heen aan het kijken was. Hij vroeg zich alleen af of hij hier ook werkelijk Pokémon zou gaan vangen. Tot nu toe had hij nog wel genoeg aan zijn twee Pokémon, aangezien de Pokémon van de Gymleider waar hij in Pewter City tegen moest vechten ook maar twee Pokémon had. Het was ene Brock. Hij had er in Viridian City al veel over gehoord. Waarom hij helemaal terug naar hier ging terwijl hij beter naar Pewter City kon vertrekken, was hem een raadsel. Hij keek naar Gastly, die wild heen en weer aan het bewegen was en ondertussen gekke bekken trok. Kayne schudde zijn hoofd even. Hij was benieuwd hoe hij van Brock gingen winnen met deze gekke Pokémon. Bovendien, Dratini had ook nog niet voldoende aanvallen geleerd om het op te nemen tegen een steen type. Ja, hij moest trainen.

Kayne schrok op van een zwerm Beedrills. Hij keek ze even na, terwijl hij twijfelde of hij er een ging vangen. Waarom had hij eigenlijk zo’n haast? Hij had toch alle tijd om te trainen en Gyms uit te dagen, of niet soms? Hij wist het niet zeker. Nou ja, hij zou wel zien. Als hij maar voldoende Pokémon had, zeker? Geamuseerd keek hij hoe Gastly Dratini plaagde door de hele tijd rond hem heen te cirkelen. ‘Gastly, je bent echt een pestkop,’ verzuchtte Kayne hoofdschuddend. ‘Ik snap nog altijd niet waarom ik je heb gevangen in die toren.’ Gastly stopte met plagen, keek om en begon toen wild op en neer te bewegen terwijl hij het huilen van een baby nabootste, natuurlijk met zijn eigen geluid. Kayne, die hem echter al langer kende, negeerde hem. Hij wist dat Gastly hier absoluut niet tegen kon. En inderdaad; de Gastly kwam op hem af en deed Lick in zijn gezicht. ‘Ah, Gastly, nee!’ Kayne viel rillend op de grond. ‘Gas, Gas, Gastly!’ zei Gastly vrolijk, waarna hij heen en weer begon te bewegen en een soort overwinningsdansje deed. Toen Kayne weer hersteld was van de Lick, stond hij op en keek achter zich. Zijn blik werd weer emotieloos en onverschillig. Hij dacht even voetstappen te horen en zette zich kalm neer op een steen, waarna hij zich afvroeg of er ook daadwerkelijk iemand was.

Nee, hij had het niet verkeerd gehoord. Er was inderdaad iemand hier. Kayne draaide zijn blik onverschillig naar het meisje dat daar stond. Hij knikte haar even toe en keek toen naar zijn Gasty, die de Pidgey aan het observeren was. Dat het een Pidgey was, was wel duidelijk. Kayne hoefde niet veel over kennis te beschikken omdat te weten, aangezien een Pidgey nou eenmaal een Pokémon was die vrijwel veel bekend was in Viridian City. Hij was er geboren, dagelijks vlogen daar hordes van Pidgeys langs. Vroeger, toen hij jong was en zijn ouders nog leefden, ging hij altijd over de balustrade van zijn balkon hangen om de Pidgeys te volgen met zijn ogen. Toen zijn ouders doodgingen deed hij dat niet meer. Trouwens, zijn oom liet dat ook nooit toe. Hij mocht vrij weinig van zijn oom. Zijn oom vond het zelfs niet erg toen Kayne uit huis ging. Tja, blijkbaar had niet iedereen een leuke jeugd achter de rug, hij was er een van. Hij had er echter nooit met iemand over gepraat, voelde daar dan ook niet de intentie toe om dat te doen. Kayne vestigde zijn blik op het meisje. Ze was jonger dan hem, dat was al zeker. Hij schatte dat ze ongeveer rond de dertien à veertien was. Ze zag er uit als een trainer, maar schijn bedroog soms. Kayne stond op en stak zijn handen in zijn zakken, waarna hij dichter naar het meisje toe liep. Vanuit zijn ooghoeken zag hij de Pidgey vijandig naar zijn Gastly kijken. Kayne wist dat boze blikken nu eenmaal geen invloed hadden op Gastly en hij er echter alleen maar irritanter van werd. Dratini kon je echter zo bang krijgen. Kayne draaide zijn blik naar het meisje, observeerde haar met een korte blik en keek haar toen recht aan.

‘Hoi,’ zei hij zachtjes, waarna hij zijn handen in zijn zakken terug stak. Hij stak geen handen uit, vond dit bij een ontmoeting dan ook niet nodig. Als je iemand ontmoette hoefde je nog niet meteen je hand te geven aan diegene. Het was een beleefdheidsvorm, maar die had hij wel afgeleerd bij zijn oom. Hij kon het nog wel, maar deed het gewoon niet. Hij zag meteen ook dat hij groter was dan het meisje. ‘Gastly, kom hier.’ Een kort, maar ook krachtig bevel dat hij gebruikte als hij wist dat zijn Gastly weer eens kattenkwaad wilde uithalen. Zijn Gastly kwam trouw naar hem toe, maar bekeek de Pigdey op een afstand en met een grote grijns. Gastly was nu immers niet bang voor kleine vliegende vogels. Kayne zelf echter ook niet, zelfs niet voor grote vliegende vogels. ‘Op reis?’ vroeg hij, om het gesprek gaande te houden. Hij had dan misschien niet de opvoeding gehad die hij in eerste instantie verwacht had, hij wist van zichzelf wel de kwaliteiten die hij moest hebben om mensen te contacteren, hoewel hij eerlijk moest toegeven dat hij er nu ook weer niet zo op zat te wachten om vrienden te maken. Daarin verschilde hij toch duidelijk met andere mensen, die het juist wel zagen zitten om vriendschapsbanden op te bouwen. In meisjes van zijn eigen leeftijd interesseerde hij zich eigenlijk nauwelijks. Als meisjes in hem geïnteresseerd waren, negeerde hij die of probeerde hij er met een smoes vanaf te komen. Ja, sinds zijn ouders dood waren was hij veel veranderd. Hij keek naar het meisje. ‘Hoe heet je?’ vroeg hij kalm. Hij moest en zou proberen om dit gesprek gaande te houden, het was al te vaak gebeurd dat hij dankzij zijn oom elk contact met de buitenwereld verbrak, dat moest nu maar eens gedaan zijn.