Mark.
Twee grote blauwe ogen staarde met een twijfelende blik naar het gebouw voor hem. Een klein briefje had hij verfrommeld in zijn linkerhand en in de rechter een nieuw stukje papier waarvoor hij niet meer wist wat hij ermee wilde. Mark was naar het Pidgey Postoffice gekomen omdat hij zijn moeder een brief wilde schrijven maar haakte halverwege af.. hij was nog steeds boos op zijn moeder en Danny, dat hij zelf niet meer wist wat hij nou werkelijk wou. Hij was voor zijn problemen weggerend en dat maakte een briefje met excuses niet goed maar aan de andere kant wilde hij dat het weer goed kwam tussen hem en zijn moeder ook al had ze gedreigd Toby af te pakken zodra hij zijn gezicht weer zou laten zien. Mark werd afgeleid door de spelende Squirtle en Vulpix terwijl de Pikachu hem bezorgd aankeek, hierdoor begon Mark licht te glimlachen. Hij wilde zich niet meer akelig voelen door de ruzie met zijn moeder daarbij had Toby hem laten inzien dat het niet goed is om humeurig te zijn.. je had er alleen jezelf mee. Mark slaakte een diepe zucht en strompelde vervolgens langzaam weg, gevolgd door zijn Pokémon. Zoey was vandaag in een opperbest humeur net als Flynn die het niet kon laten om Toby aan zijn staart te trekken om vervolgens weg te rennen maar Toby reageerde er niet op.. hij bleef bezorgd naast de jongen lopen die met een verdrietige blik naar voren leek te staren maar het droevige leek op eens vanuit het niets te verdwijnen omdat er een brede grijns op zijn gezicht was verschenen maar abrupt stopte met lopen. “Jongens.. ik heb besloten dat ik alles achterwege laat… ik ga me daarom richten op jullie training maar eerst moet me enkel genezen.” Mark had zijn handen gebald tot vuisten en verfrommelde daarbij beide stukjes papier maar werd vrolijk aangekeken door zijn Pokémon, in het bijzonder; Toby. De Pikachu sprong onverwachts in zijn nek en gaf hem een vrolijk kopje tegen zijn wang alsof hij wou zeggen dat het wel goed kwam tussen hem en zijn moeder. “Het komt allemaal goed.. echt waar, al weet ik niet waar ik beginnen moet.” vervolgde Mark waarbij hij neerslachtig naar de grond keek maar zodra Toby dit door kreeg, balde de Pikachu breed grijnzend zijn pootje tot een vuist en trok Flynn en Zoey naar voren, “Pika-Pika, Pikachu!” riep Toby vrolijk uit. Ook al kon Mark niet verstaan wat het wezentje zei, de woorden betekende heel veel voor de jongen, dit was meer genoeg rede om zijn reis opnieuw te starten en lol te gaan hebben met zijn vrienden die hier bij hem waren. De jongen haalde een foto uit zijn zak die hij aandachtig bestudeerde.. waar hij opstond met zijn moeder voordat hij op reis ging en zij nog niet met Danny ging, hij zou het liefst nu terugkeren naar huis om zijn moeder een knuffel te geven maar daarvoor was alles nu nog te vroeg. Eerst moest het wat gekalmeerd zijn thuis voordat hij terug ging.. daarbij wilde hij dolgraag een keer vechten tegen Mitsu maar daarvoor moest hij nog een tandje hoger op de ladder komen voordat hij haar uit zou dagen voor een gevecht. Zij was de enige Gymleader die hem boeide om een gevecht tegen te hebben.. de rest kon hem weinig schelen, Mitsu was gewoon de beste.. voor hem dan.


Na een lange tijd lopen door Viridian City kwam hij eindelijk aan bij Viridian Forest. Hij zakte uitgeput neer tegen een boom en wreef met een pijnlijk gezicht over zijn schoen.. zijn enkel klopte pijnlijk, meer omdat het een lange tijd lopen was door het dorpje maar daar schonk de jongen verder geen aandacht aan. Met wat rustpauzes zou het hem wel lukken om Pewter City te bereiken. Zoey, Flynn en Toby keken ongerust naar hun trainer maar Mark geruststelde hen door zijn duim op te steken naar de wezentjes met een brede grijns, hij was allang blij dat hij dit dorp kon verlaten.. “Hey knul, weet je zeker dat je Viridian Forest wilt betreden?” klonk de stem van een oude man. Mark kwam overeind met een pijnlijke uitdrukking op zijn gezicht maar draaide zich om naar de oude man toe, waarna hij hem vragend aankeek. “Ik zal wel moeten.. meneer. Ik moet naar Pewter City maar waarom vraagt u dat?” antwoordde de jongen zo beleefd mogelijk. Toby kwam er nieuwsgierig bij staan en keek de man wat wantrouwig aan maar zodra hij Mark waarschuwend naar hem zag kijken, legde Toby zich erbij neer. De oude man keek hem ongerust aan, “Er gaat een gerucht rond, dat diep in Viridian Forest er een monster leeft, die elke reiziger aanvalt zodra je in zijn territorium komt. veel trainers met Pokémon komen gewond terug.” Toen de man gestopt was met praten keek Mark, de man even schaapachtig aan terwijl hij zich erbij bedacht dat er de vorige keer niet zoiets is gezegd was tegen hem.. waardoor zijn blik wantrouwig naar de bejaarde man gleed. Hij wilde de man echter niet serieus nemen omdat hij niet zeker wist of het waar was of niet maar toch moest hij toegeven dat dit best wel vreemd was en besloot hierdoor de oudere man niet serieus te nemen, ook omdat hij niet geloofde in dat soort onzin. Misschien was het wel een verzinsel om reizigers bang te maken of gewoon een smoes om hem hier te houden. Mark wenkte naar Toby, Zoey en Flynn waarna hij richting het pad begon te lopen, “Sorry meneer.. ik geloof niet in legendes en de vorige keer dat ik hier kwam is me daar niks over verteld,” reageerde Mark ietwat ongeduldig waarna hij door strompelde. Zowel Toby, Flynn en Zoey keken elkaar even veelbetekenend aan maar zeiden verder niets. Zoey wierp echter een bezorgde blik naar de rug van haar trainer die langzaam maar vastbesloten over het pad heen strompelde. Die jongen wist echt van geen ophouden..


Naarmate ze verder het bos inliepen werd het ook donkerder. Mark lette er niet echt op of ze nog op het pad liepen maar het werd na een tijdje wel duidelijk dat dit pad niet naar Pewter City ging. De jongen was echter gestopt met strompelen en keek even om zich heen, zijn drie Pokémon keken hem vragend aan waardoor hij ze nerveus aanstaarde. Alhoewel Mark het niet toe wilde geven.. moest hij nu toch toegeven dat hij opnieuw verdwaald was in dit bos. “Jongens, ik ben bang dat we opnieuw verdwaald zijn,” mompelde Mark tegen zijn Pokémon waarbij Zoey bezorgd naar de jongen staarde. “Pika, Pi-Pikachu,” reageerde Toby waarna het gele wezentje om zich heen keek of er ergens een bekend spoor te vinden was maar ze waren waarschijnlijk zover afgedwaald, dat zelfs Toby niet meer wist waar het pad op de route lag. Mark trok een pijnlijk gezicht.. zijn enkel begon behoorlijk veel pijn te doen. Waardoor hij hoopte dat ze zo snel mogelijk het pad terug zouden vinden. De jongen sloeg zijn hand tegen zijn gezicht aan in de hoop dat hij zo beter na kon denken maar een geritsel deed hem op schrikken. “Wat is dat?” vroeg Mark terwijl hij alert naar de bosjes keek maar zo snel dat het geritsel had plaatsgevonden was het ook weer verdwenen. Even keek Mark Toby lichtelijk verbijsterd aan waarna hij zijn hoofd schudde en langzaam door begon te strompelen. Zoey wierp echter een wantrouwige blik op Flynn die al die tijd gewoon naast haar had gestaan die op zijn beurt haar nijdig aankeek. Mark stopte abrupt toen opnieuw dat geritsel plaatsvond en opnieuw alert naar de struiken keek, draaide hij zich geïrriteerd om naar Zoey om te zien of Flynn geen streek uithaalde maar de Squirtle stond ongeïnteresseerd naast de Vulpix, die enkel kalm naar de struiken keek. Mark slikte moeizaam, “Als Flynn hier is…” nog voordat Mark zijn zin af kon maken sprong er een bruinharige Pokémon met lange oren en een witte bontkraag om haar nek, uit de bosjes, de jongen liep daardoor met zijn zere enkel tegen een losliggende boomstam, waardoor hij met een harde klap op de grond terecht kwam. Hij aarzelde echter niet om meteen zijn Pokédex tevoorschijn te halen zodra hij op de grond lag:
Eevee, De Evolutie Pokémon,

Zijn genetische code is onstabiel. Door zijn mogelijkheid om naar vele verschillende vormen te evolueren, kan hij zich heel goed aanpassen aan zijn omgeving. Trainers kunnen speciale stenen gebruiken om Eevee te transformeren naar drie verschillende soorten Pokémon. De aanvallen van Eevee zijn voornamelijk op snelheid gebaseerd waaronder de Take Down aanval. sprak het kleine apparaatje.

Mark kreeg het benauwd toen hij de Eevee zo kwaad naar hem zag kijken. Haar oren lagen plat op haar kop terwijl haar lichaamstaal alles behalve schattigheid uitstraalde, deze Eevee.. had waarschijnlijk een bloedhekel aan indringers die haar territorium binnendrongen. De jongen probeerde overeind te komen maar een pijnlijke steek in zijn enkel liet hem dat niet toe, waardoor hij terug viel op het gras en krampachtig naar zijn voet greep. “Eevee!” riep het wezentje dreigend naar de jongen terwijl ze aanstalten maakte om hem aan te vallen maar door een Bliksemstraal deinsde ze terug.. “Pika-Pika, Pikachu!” riep Toby dreigend terug naar de Eevee terwijl hij met gespreide pootjes voor hem ging staan.


Toby en Eevee.

“Waarom deed je dat!” De Pikachu was kwaad naar voren gerend toen hij roerloos had toegekeken hoe Mark was gevallen en naar zijn voet had gegrepen. Als hij meteen had gereageerd had de jongen waarschijnlijk zichzelf geen pijn gedaan maar het had anders gelopen omdat hij zo nodig Zoey wou beschermen. Toby wilde er niet aandenken dat de blessure van Mark erger was geworden.. ook al was het zijn eigen schuld, dit verdiende Mark niet! Maar de Pikachu werd teruggeroepen naar de realiteit toen de Eevee haar tegenargument gaf. “Dat gaat je geen bal aan, al was je Arceus! dit is mijn bos, als het je niet bevalt rot dan maar op!” snauwde de Eevee terug, alleen Toby pikte deze opmerking niet en liep dreigend op haar af. “Dat gaat nu een beetje moeilijk nu hij amper kan lopen, mevrouw, ik-weet-alles-beter!” riep Toby buiten zinnen van woede. De Pikachu duwde haar aan de kant waarna hij zich omdraaide naar de jongen, die zijn ogen had dichtgeknepen… wat moesten ze nu doen? Ze waren diep in het bos.. met een te gewelddadige Eevee, een Vulpix met onzekerheid en een chagrijnige Squirtle die het niets scheen te boeien. “Mark!” zei Toby haast wanhopig, ook al wist hij dat de jongen hem niet kon verstaan, hij moest proberen om overeind te komen. “Jij!” voegde Toby er kwaad aan toe waarna hij zich op de Eevee richtte en haar dodelijk aanstaarde, “Wat..!” snauwde de Eevee terug. Toby snoof om de afkeur die hij voelde voor de Eevee te benadrukken, vanuit zijn ooghoeken zag hij dat Zoey met Flynn naar Mark toe was gelopen.. Toby kalmeerde al snel en keek de Eevee bedenkelijk aan. Waarom.. had ze Mark aangevallen? De Pikachu snapte er niets meer van. Voor zover hij wist had die jongen haar niets aangedaan maar toch had zij hem aangevallen. Het was duidelijk dat die Eevee een wrok koesterde tegenover mensen, dan had ze ook hem en zijn teamgenoten moeten aanvallen maar dat had ze niet gedaan. Waarom uitgerekend Mark? Hij besloot het dit keer opnieuw te vragen, want boos worden had geen enkele nut. “Waarom..?” vroeg de Pikachu opnieuw, dit keer een stuk kalmer. De Eevee keek hem nijdig aan maar dat intimideerde Toby niet.. hij had teveel meegemaakt om hier nog van onder de indruk te zijn, “Dat zijn mijn zaken,” reageerde ze kortaf terwijl de Eevee aanstalten maakte om tussen de bosjes te verdwijnen maar Toby versperde haar de weg en keek haar doordringend aan. “Ik heb meer dan genoeg ervaring met een vriendin om te weten dat hier meer achter zit..” begon de Pikachu terwijl hij vanuit zijn ooghoeken Mark langzaam overeind zag komen, het ging moeizaam maar uiteindelijk lukte het hem om tegen een boomstam te gaan zitten. De Eevee snoof en draaide koppig haar hoofd om haar blik af te wenden van de Pikachu, “Dat.. bemoei je met je eigen zaken wil je?!” riep ze opeens, als zij niet zo een bruine dikke vacht had gehad, had ze waarschijnlijk knalrode wangen gehad. Toby begon hierdoor breed te grijnzen, wetend dat dit fout was maar deze reacties zeiden al meer dan genoeg, Zoey reageerde net zo als ze iets te verbergen had. Daarbij had de Pikachu niet veel nodig om te weten wat er aan de hand was, want zijn doordringende kastanje bruine ogen, joegen zelfs Mark de stuipen op het lijf en als je naging dat de jongen niet gauw bang te krijgen was, was dit eigenlijk wel grappig. “Trouwens wat doen jullie zover hier in het bos?” hoorde Toby de Eevee toen onverwachts zeggen waardoor hij opkeek. “Het is gevaarlijk hier.. zeker nu het seizoen is aangebroken dat de Kakuna ontpoppen en er een heleboel Beedrill hier rond dwalen,“ vervolgde ze. De Pikachu keek haar wantrouwig aan, eerst viel ze Mark aan en nu waarschuwde ze hem? Wat dacht die Pokémon hiermee te bereiken? Maar zodra de Pikachu haar aan probeerde te kijken, viel het hem op dat haar blik bleef steken op Mark.. hierdoor schudde Toby de gedachtes van zich af. “We zijn verdwaald maar..” mompelde Toby net verstaanbaar genoeg maar toch kon hij het niet laten om haar breed grijnzend aan te kijken, “Is er iets? Voegde hij eraan toe. De Eevee slaakte een diepe zucht waardoor ze op de grond ging zitten, “Dit ligt nogal ingewikkeld.. veel wilde Pokémon zeggen dat mensen niet te vertrouwen zijn maar..” begon ze haar uitleg waardoor Toby een bemoedigende glimlach opzette, “Hoe hij omgaat met jullie en jullie met hem…dat is gewoon onnatuurlijk.” De Pikachu zuchtte, hiervoor was hij al bang geweest. Wilde Pokémon begrepen niet hoe mensen in elkaar zaten omdat ze nota bene in het wild geboren zijn en ze haast geen menselijk contact hadden.. hijzelf was ook in het wild geboren maar zonder Mark zou hij hier niet eens zijn, noch van het leven kunnen genieten ook al was het soms zwaar, die jongen hield hem op de been. De Pikachu richtte zich met een glimlach tot de Eevee, “Dat is niet waar.. er zijn genoeg mensen en Pokémon die er net zo overdenken als ik.” Toby krabde ongemakkelijk over zijn hoofd, het was niet makkelijk om haar ervan te overtuigen dat het ook goede kanten had om een trainer te hebben, zelf wist hij niet beter, ook omdat Toby Mark niet als zijn trainer zag maar als zijn beste vriend. “Is er soms iets gebeurt..?” vroeg Toby toen met alle voorzichtigheid, de Eevee trok echter een bedrukt gezicht en meteen veranderde haar lichaamstaal waarna ze langzaam van hem wegliep. De Pikachu wilde haar volgen maar stopte abrupt toen hij opeens een overweldigende bezorgdheid voelde opkomen.. Mark. Hij was die jongen helemaal vergeten! Snel liep de Pikachu op zijn trainer af en wierp een ongeruste blik op zijn voet. “Is alles oké met hem?” vroeg hij meteen aan Zoey die echter haar kop liet hangen.. hierop maakte hij uit dat het niet goed ging. Hij liet verdrietig zijn oren zakken.. hoe moesten ze hier dan uit komen? Vandaag zou in ieder geval niet meer gaan dus zouden ze nu een kampvuur moeten maken maar hoe deed je zo iets als je niet wist hoe.. Tot zijn grote verbazing had Flynn zijn antwoord al klaar, hij had zo te zien heel wat takken verzameld in de tussen tijd dat hij had staan nadenken maar schrok toen hij Mark langzaam overeind zag komen.
“Goed gedaan, Flynn. Leg de takken daar maar neer.” Toby keek toe hoe Mark samen met Flynn en Zoey een kampvuurtje maakte.. zoals hij dat deed, dat was gewoon binnen enkele seconden gebeurd.


Toen het vuurtje brandde en de rest na het eten aan het slapen waren.. was het nog donkerder dan eerst hier in Viridian Forest maar door de bomen scheen de maan fel, als je goed keek, kon je de sterren hemel zien schitteren in de donkere sterren hemel. Nu Mark en de rest sliepen, was Toby als enige nog wakker en staarde vanaf een tak in een boom naar de sterren, het herinnerde hem aan thuis. Door zijn hoofd raasde een heleboel gedachtes en vragen door zijn hoofd toen hij terug dacht aan wat die Eevee had gezegd.. Zou Mark nog zo zijn over een paar jaar? Hij wist haast honderdprocent zeker dat hoe moeilijk het ook was voor Mark, hij never-nooit zou veranderen zoals hij nu was.. ondanks dat hij zelf problemen had was hij nog steeds het vrolijke jochie als een paar jaar terug. Toby schrok op toen hij een ritselend geluid hoorde en spitste zijn oren alert waarna hij overeind kwam. “Wie is daar?” siste Toby zachtjes maar schrok zich te pletter toen twee bruine ogen hem recht aankeken maar hij herkende ze. “Wat doen jullie nog hier?” snauwde een bekende stem. Toby snoof geïrriteerd, “Chillen onder de sterrenhemel,” antwoordde hij sarcastisch en zakte weer terug tegen de boomstam, waardoor dit keer de Eevee geïrriteerd snoof. “Bijdehand,” gromde ze terug en verplaatste zich een tak boven hem. Er viel een korte stilte wat verbroken werd door het gesnurk van Flynn maar Toby reageerde er niet op, hij luisterde naar de nachtelijke bosgeluiden. Totdat de Eevee de stilte verbrak. “Ik ben trouwens Sam.” Toby keek haar kort aan en richtte zich toen weer op de sterrenhemel, ”Toby,” antwoordde hij kortaf waarna zij knikkend antwoord gaf. “Hoe kom jij hier in die boom? Je bent een Eevee,” mompelde Toby maar Sam keek hem uitdagend aan maar dat veranderde algauw in een onverschillige uitdrukking. “Gaat je niks aan,” reageerde Sam vervolgens bot tegen de Pikachu die zijn uiterste best deed om kalm te blijven, dus besloot hij het te negeren. Toby zuchtte maar vanuit zijn ooghoeken zag hij dat ze niet meer zo vol zelfvertrouwen naar de sterren keek, eerder droevig. “Wat is er?” vroeg Toby toen voorzichtig waarbij de Eevee een diepe zucht slaakte en haar oren liet zakken waarna ze haar kop schudde.. Iets in Toby zei dat ze haar tranen moest verbergen tegenover hem, wat resulteerde in dat hij zich nog ongeruster maakte dan dat hij al deed. “..Ik.. weet het niet meer,” Was uiteindelijk haar antwoord waardoor Toby haar even schaapachtig aanstaarde, de Pikachu zette toen een bemoedigende glimlach op, Sam haalde even diep adem om zichzelf te kalmeren. “Toen ik klein was.. hebben ze me weggehaald bij me moeder..” mompelde de Eevee neerslachtig waarbij ze haar hoofd koppig wegdraaide van Toby maar de Pikachu keek haar opnieuw vragend aan.. wat probeerde ze hiermee te zeggen? Veel theorieën kwamen er bij hem op maar een conclusie trekken wilde hij niet, misschien lag het wel heel gevoelig bij haar en wilde ze er daarom niet over praten. Toby zette voor de zoveelste keer een vriendelijke glimlach op, “Het spijt me dat ik doordrong,” fluisterde Toby terug terwijl hij opstond en aanstalten maakte om uit de boom te springen maar Sam hield hem tegen toen ze haar hoofd schudde. De Pikachu stopte echter toen hij vanuit zijn ooghoeken Sam met haar hoofd zag schudden, hierdoor staakte hij zijn poging. “Nee,” weerklonk haar stem zodat Toby zich omdraaide en haar even aankeek, vervolgens draaide hij zich terug om zijn gezicht te verbergen. “Toen ik klein was ben ik verstoten door me moeder.” Toby wierp even een blik op de jongen, dat met Zoey in zijn armen tegen een boomstam rechtop sliep. “Wat bedoel je daarmee?” vroeg Sam toen de Pikachu bleef zwijgen en aanstalten maakte om uit de boom te klimmen, de Eevee volgde hem. Hierdoor sprong de Pikachu alsnog van de tak af en ging op het gras liggen gevolgd door Sam, die echter bleef zitten op een afstandje. “Sam, wat ik daarmee wil zeggen is.. dat je met wraak nergens komt. Oké, er zijn genoeg mensen die Pokémon verschrikkelijke dingen aandoen maar dat laat niet weg dat er ook mensen zijn die van Pokémon houden,” legde Toby uit, hij had het niet alleen over Mark.. ook mensen zoals Ryota en Mitsu en vele andere trainers. De Pikachu had daarvoor genoeg trainers ontmoet omdat te weten, het was dan wel zo dat hij soms zijn twijfels had bij sommige maar wat moest hij dan? Iedereen blindelings vertrouwen? De Pikachu schrok op toen hij de Eevee hoorde mompelen, hij wist niet precies of hij zich zorgen moest maken of..

Toby schudde zijn kop even en maakte aanstalten om te gaan slapen door zich op te krullen, bij het warme kampvuur. “Weltr-“ maar voordat Toby zijn zin afkon maken viel Sam hem in de rede en zat hij vrijwel direct weer overeind. “Morgen ochtend vroeg help ik jullie uit dit bos.. zorg ervoor dat die jongen een stevige tak heeft voor zijn voet, “ viel Sam hem in de rede en keek nonchalant de andere kant op. Toby snoof en keek met een argwanende blik naar de Eevee, “Alsof jij iets om Mark geeft, mafkees.” De Pikachu ging weer liggen waarbij hij zijn ogen sloot, dit keer snoof de Eevee die een afkeurende blik naar Toby toewierp. De Pikachu grinnikte waarna hij niet veel later inslaap viel, want het was geen normale dag.. een dag die anders was gelopen dan normaal.

Mark
De volgende ochtend opende Mark moeizaam zijn blauwe ogen, hij keek verward om zich heen. Het kampvuur dat hij gisteren had gemaakt met Flynn en Zoey smeulde nog na. Alleen Toby was nergens te bekennen. “Jongens,” mompelde Mark tegen zijn Vulpix die languit op zijn schoot lag en Flynn die zich had teruggetrokken in zijn schild, beide diep te slapen. De jongen tikte zachtjes tegen het hoofdje van de Vulpix aan zodat ze wakker zou worden, “Vuul,” mompelde Zoey slaperig en keek vragend naar haar trainer. “Waar is Toby?” vroeg Mark aan de Vulpix, die niet-wetend terug staarde, wat ervoor zorgde dat de jongen overeind kwam. Gelukkig deed zijn voet niet zo’n pijn als gisteren, ondanks die val. De Vulpix keek hem bezorgd aan maar zei verder niets, hij had nu geen pijn dus rede voor bezorgdheid was er niet. Mark slaakte een diepe zucht en trapte in het na smeulende vuur om het uit te doen zodat er geen onnodige bosbrand ontstond, niet dat dit ging gebeuren met dit koude weer. Voorzichtig probeerde hij een stap te verzetten met zijn verstuikte enkel maar het deed nog steeds geen pijn, gelukkig maar dan konden ze vandaag weer verder trekken zonder oponthoud. Mark kreeg een onaangenaam gevoel in zijn maag, het was niets voor zijn Pikachu om er zomaar ervandoor te gaan, het zorgde er echter voor dat hij zich hier niet veilig voelde.. zonder Toby. Hopelijk was hij niet te ver van hem afgedwaald want hij had nog steeds een verstuikte enkel, ondanks dat de pijn minder was.. haalde het niet weg dat hij meteen door dit bos als een kip zonder kop door kon rennen. Zoey had dit echter door en sprong tegen zijn knie op, “Vulpix!” piepte het vosje vastbesloten. Mark knikte als antwoord en schudde licht met zijn hoofd, “We kunnen niet zomaar vertrekken, meisje. Toby zal wel honger hebben gehad of zo en eten wezen zoeken voor zichzelf,” zei Mark met een bedenkelijke uitdrukking op zijn gezicht maar keek onzeker uit zijn ogen.. wat als zijn Pikachu iets was overkomen en hij niet in staat was om terug te komen. Niet veel later toen hij dat had dacht ontstond er geritsel tussen de blaadjes en kwam zijn Pikachu tevoorschijn met een stevige tak die hij met veel moeite mee sleurde door de bevroren ochtend dauw met bedekte bladeren van de bosjes.

“Pika!” piepte het gele wezentje verbijsterd toen hij Mark overeind zag staan, die keek de Pikachu enkel grijnzend aan. “Waarom zo verrast? Ik beloof dat ik rustig aan zal doen, oké?” mompelde Mark terwijl hij nerveus over zijn achterhoofd wreef.. De jongen begreep de verbazing bij Toby wel, gister liep hij nog kreupel door de bosjes en vervolgens de volgende ochtend stond hij overeind zonder enkel een centje pijn.. hoewel hij niet te vroeg mocht juichen. Mark tilde Zoey op, pakte zijn spullen en wekte Flynn die nog lag te slapen terwijl Toby overdonderd bleef staan op zijn plek. Mark plantte de slaperige Squirtle op zijn schouder die slaapdronken in zijn ogen wreef, daarna wenkte hij naar Toby die hem zwijgend volgde. Het duurde enkel een paar seconden toen hij begon te lopen, voordat hij de pijn in zijn enkel weer op voelde komen, stopte hij opnieuw.. even beet hij op zijn onderlip maar besloot door te lopen anders kwamen ze nooit aan in Pewter City. Toby rende vooruit en wees naar een aantal sporen in de.. was dit nou sneeuw? De jongen snapte er niets van, gister lag er nog geen enkel vlokje sneeuw en nu lag er een heel pak sneeuw. Mark slaakte een zucht.. wat zou het? Hij kon er niets aan doen, aan moeder natuur dan. Dan hadden ze nu een rede om het Pokémon Center in Pewter City te bereiken, Toby leek echter zijn gedachte te kunnen lezen. De Pikachu wees hen naar een kleine opening in de bosjes daar in de sneeuw waren een aantal voetsporen in de sneeuw te zien, even keek Mark Toby aan maar besloot toen maar de voetsporen te volgen die hen naar het pad leed. “Toby.. dit is het werk van die Eevee of niet soms?” mompelde Mark tegen de Pikachu die hem toe knikte en even om zich heen keek in de hoop dat hij haar nog zou zien maar dat haalde niet veel uit.. ze was verdwenen als sneeuw voor de zon.

-F*ck yeah, ik heb hier echt zo mijn best opgedaan.. langste post met Mark ooit.-