Daar waren ze. Door de dikke pak sneeuw die verspreid lag over de weg en de gebouwen en over de witte straten. Uiteindelijk hadden ze Vermillion City bereikt. Yume glimlachte naar het aanzicht van de stad. Zo'n stad was altijd mooi om te zien. Het was ook niet zo laat als ze gedacht had. Het was eigenlijk nog best vroeg in de middag. Dus het kwam toch goed uit dat ze vroeg opgestaan was. Wat moest ze dan doen in die vrije tijd? Ze had een nieuwe pokémon gevangen onderweg, het was het beste om eerst het pokémon center te zoeken. Die was gelukkig niet heel moeilijk te vinden door het roodoranje dak waarmee een pokécenter zich mee kenmerkte. Na een klein bezoekje aan het pokécenter om haar pokémon gezond te maken, liep Yume weer naar buiten en pakte uit haar tas een Town Map. Volgens de kaart zou er een haven moeten zijn en de elektrische gym was hier ook. Yume had echter geen interesse voor gyms, ze was immers een coördinator. Hoe zou het eigenlijk met haar pokémon zijn? Ze kon gaan kennismaken met haar nieuwe pokémon, de Spearow Shou. Goed dan. Ze pakte haar drie pokéballen. Twee gooide ze tegelijkertijd de tegengestelde richting op. De derde gooide ze recht omhoog. Als ze toch moest oefenen met coördinatorgedoe, zou ze daarmee alvast kunnen beginnen. Ashita en Sellia verschenen als eerst en knikten naar Yume, terwijl Shou uit de derde pokébal die omhoog was geschoten kwam. Yume ving snel de derde pokébal op, voordat deze haar hoofd zou raken. De Spearow vloog naar de grond en keek beduusd om zich heen. Toen richtte hij zich tot Yume. "Ah hoi Shou," zei Yume een beetje awkward. "Ik ben nu je trainer en dit zijn je nieuwe vrienden, Sellia en Ashita." De Spearow keek een beetje vreemd op, alsof hij geen woord begreep van wat ze zei, maar de Vulpix en de Eevee renden naar de Spearow toe en legden het uit in hun taal. Tenminste, hetgeen wat zij ervan begrepen. Toen hun uitleg klaar was, verstijfde hij met wijd opengesperde ogen. Ashita zwaaide haar pootje voor de Spearow om te kijken of hij nog leefde, maar hij reageerde niet. Sellia kon alleen maar zuchten van de opkomende onnozelheid. Yume krabde aan haar hoofd, het was een gloednieuwe pokémon met een heel ander karakter. Het was altijd wel even wennen. Op dat moment was de Spearow weer verlost uit zijn stijfheid. Hij keek toen naar Yume, een beetje sceptisch, als dat mogelijk was. Toen vloog hij op Yume's hoofd en ging hij daar zitten. Shou kraaide een enthousiaste 'Spearow!' uit, en zijn luide Spearow-stem galmde door de straten. Yume kon alleen maar figuurlijk door de grond zakken van schaamte. Misschien had ze hem beter kennis laten maken buiten een stad met een inwoneraantal van... wacht hoe groot was deze stad eigenlijk? Ashita was aan het loeren op Shou, als een kat op mussen joeg, klaar om elk moment toe te slaan. Sellia verloor al snel haar interesse in de nieuwkomer en besloot Vermillion City even goed in zich op te nemen. Yume kon nog niet goed het karakter van Shou inschatten, maar misschien kwam dat later wel. Toen ze nog steeds niet aan het lopen was, tikte Shou hard op haar hoofd. Ze pakte snel de Spearow van haar hoofd en hield hem goed vast. "Wa..Waarom deed je dat?" Shou keek een andere kant op en zei 'Spearow', als een klein kind een briljante reden heeft een extra snoepje te pakken uit de snoeptrommel. Yume zuchtte. "Oké, hier is het plan. We zoeken een rustig en open plekje op, zoals een park, dan kunnen jullie even uitwaaien." Shou begreep er nog steeds niets van, dus antwoordde met een simpele 'Spear'. Toestemming? Daar zou Yume nooit achter komen. Ze zette de Spearow op de grond, die toen op haar schouder vloog, vlakbij haar oor. En nu maar hopen dat hij niet begint met schreeuwen, dacht Yume, terwijl ze uit haar tas weer de Town Map pakte. Er was een klein parkje even verderop te zien op de kaart. Dat was een goede plek. Ze stopte de map weg en liep op haar gemak naar het parkje. Sellia in haar armen, Shou op haar schouder en Ashita een paar steegjes verderop op avontuur. Jep, het perfecte team. Toen ze aankwamen bij het parkje, merkte Yume als eerste op dat het niet zo'n mooi park was als in Lavender Town. Dit was helemaal betegeld, er stonden een paar bankjes en de bomen waren in hun aparte vakken. Niet natuurlijk geplaatst. Ach, dit was goed. Ze zette Sellia op de grond en hield haar arm uit als een steun voor Shou. Shou begreep de hint en ging op haar arm zitten. Yume ging zitten op een van de bankjes en bewoog haar arm rustig, zodat de Spearow gedwongen was van haar arm af te gaan. Yume knikte naar Shou en glimlachte. Blijkbaar was de Spearow beter in gebarentaal dan in mensentaal. Dat kon ze hem ook niet kwalijk nemen, hij was immers een pokémon. Sellia sprong naast Yume op het bankje en stopte haar neus in haar sjaaltje omdat die koud was geworden. Ashita kwam uiteindelijk ook naar het parkje dat eigenlijk geen parkje was. Eerder een... hoe heette dat ook al weer? Een plein, dat was het. Yume kon het woord eerst niet vinden. Ashita begon aan de andere bankjes te snuffelen en Shou rilde een beetje. Ah, de kou was heel vervelend voor de Spearow. Yume rommelde weer in haar tas en haalde daar een donkergroene sjaal uit. Ze liep naar Shou, die eerst wat alert was, maar toen Yume het sjaaltje liet zien, was de Spearow nieuwsgierig geworden. Hij zag dat haar andere pokémon er ook een hadden, het zag er warm uit. Yume had een reservesjaaltje gekocht voor als Sellia of Ashita die van hen kwijtraakten. Ze bond het groene sjaaltje om de nek van de Spearow heen, die het gelijk warmer kreeg. Hij wilde het echter niet toegeven en zei kort 'Spear'. Yume glimlachte en liep terug naar het bankje, genietend van de rust met Sellia.

Shou's oogpunt

Tja, het was een raar verhaal. Het ene moment was hij in gevecht met een trainster, het volgende moment was hij de pokémon van de trainster. Niet dat hij haar nodig had, hij kon prima voor zichzelf zorgen! Ook al was die sjaal handig om het warmer te krijgen... Nee, nog steeds prima voor zichzelf zorgen! Hij keek met zijn scherpe ogen in het rond. De Eevee was gaan snuffelen en de Vulpix lag bij de trainster. Was hij nu verplicht met haar mee te trekken? Hij voelde er niet zo heel veel voor. Hij had het nooit meegemaakt of ervaren. Hij had wel andere trainers gezien die zijn territorium binnen waren gedrongen. Zoals vroeger. De groep Spearow waar hij in opgroeide was een erg grote groep. Ze terroriseerden de trainers die hen durfden aan te vallen, soms kregen ze zelfs hulp van de Fearow. Die pokémon waren enorm en waren de beste vliegers. Nee, Spearow konden niet goed vliegen door hun korte vleugels. Shou was daar geen uitzondering op. Hoe hij van het bos terechtkwam in een bloemenveld? Hij was gewoon achtergelaten. Jep, ze waren aan het verhuizen en ze overnachtten daar. De volgende ochtend waren ze allemaal weg, geen spoor van hen te bekennen. Dat 'verhuizen' was een heel gedoe. Shou kende geen andere Spearow die het probeerden, eigenlijk kende hij helemaal geen Spearow buiten zijn groep. Daar was hij dus, achtergelaten op Flora Fields. In de sneeuw, argh wat was het koud. Toen verstopte hij zich in de sneeuw, om toch zijn nieuw uitgekozen territorium te bewaken. Shou vloog naar de laagste takken van een boom en keek daar vanuit naar Yume en Sellia. Was dit dan zijn nieuwe rondtrekkende territorium die hij moest bewaken? Klinkt uitdagend... Goed dan, hij hoefde waarschijnlijk niet meer te letten op eten of gezondheid, want wat hij zag aan de pokémon van trainers dat ze altijd zo gezond er uitzagen. Heel anders dan in het wild. Maar goed, terug op het beschermen van territorium. Hij draaide zich om in een hopje op de tak en keek uit naar de eerste de beste die probeerde zijn territorium te benaderen.

[Open voor iedereen :3]