Nate voelde hoe zijn haren achteruit gestreken werden dankzij de harde wind, maar stichtte er niet zo veel aandacht aan. Als er iets was wat hem totaal niet interesseerde, dan was het wel de ligging van zijn haren. Hij keek kalm opzij of hij enige obstakels in de lucht vond. Toen dit niet het geval leek te zijn, legde hij zijn handpalmen rustig in de nek van zijn Pidgeot. Deze klapte per ongeluk met zijn vleugel tegen een langs vliegende Pidgey van de Post Office en smalend zag Nate doe hoe het gedrocht bijna neer viel. Hij kon er niets aan doen dat een klein glimlachje zich rond zijn lippen verspreidde. Hij zag hoe de Pidgeot niet eens omkeek wat hij per ongeluk geraakt had, maar de Dragonair statig bleef volgen. Hij grinnikte. De Pidgeot begon dan toch een beetje bad ass te worden. Niet slecht, niet slecht, deze attitude kon vast goed gebruikt worden als hij zich bij Team Rocket zou aansluiten. Nate wreef trots over de flank van zijn Pidgeot, die reageerde door even naar zijn trainer te kijken. 'Wij gaan het daar helemaal maken,' zei Nate bemoedigend, waarna hij een paar keer op de flank klopte. Pidgeot stemde in door zijn kreet luid en goed weerklinkend uit zijn keel te laten gaan, waarna hij met zijn majestueuze vleugels krachtige slagen maakte, zodat het nog geen kwartier duurde en Nate stond al naast Destiny. Kalm volgde hij de vrouw, waarna hij het gebouw voor zich een beetje observeerde. Hij keek naar haar en verwachtte eigenlijk dat ze iets zou zeggen, maar de vrouw bleef gewoon stil. Nate sloeg zijn gespierde armen over elkaar heen en liet zijn blik naar de teller van de verdiepingen glijden. Een korte 'ping' maakte duidelijk dat ze de juiste etage hadden bereikt en Nate stapte uit.

Kalm keek Nate naar de man die achter het paneel zat. Hij wist niet wat hij van de man moest denken en diens attitude, maar Nate had het gevoel dat de man niet bepaald sterk was. Misschien was zijn job de hele dag hier zitten en op goed geluk zo nu en dan een paar knopjes indrukken. Nee, dan had Nate het beter getroffen. Nate keerde zijn Pidgeot terug in de Poké Ball, deze kon vast niet door de ruimte waar hij nu moest gaan. Hij keek kort naar de deur. Nee, zijn Pidgeot zou het niet willen om zich daar doorheen te moeten wurmen. Nate zou zijn Pokémon wel roepen als hij die nodig had. Raichu bleef echter trouw langs zijn zijde staan en Nate merkte de Pokémon eigenlijk nu pas op. Hij keek even naar zijn Raichu, die hem eerst voor toestemming vragend aankeek. Kort gaf Nate een knikje, waarna hij besloot om door de deur te gaan. Nate keek om zich heen. Eigenlijk zag hij niet veel. Wat was eigenlijk de bedoeling dat hij hier moest doen?

Met een half oor luisterde Nate naar de opdracht die hij kreeg, hij was veel te veel bezig met het feit dat hij nu bij een geheime, vreselijke organisatie hoorde. Vreselijk als in vreselijk cool. Dit was iets heel anders dan het goede leventje leiden dat hij normaal deed, dit was een organisatie vol missies waar hij best nog wat uit kon opsteken. Dit leven werd leuk. Kleine kinderen de stuipen op het lijf jagen met zijn Raichu als hij Pokémon mocht stelen, Grunts uitdagen en kijken hoe ver hij kon gaan tot er één zijn zelfbeheersing verloor en er uiteindelijk eens een goed gevecht plaatsvond en bovendien ook nog eens zijn Pokémon die beter werden van al deze gevechten. Al wat hij moest doen was het leren aan zijn Pidgeot om mensen pijn te doen als het niet anders kon. Raichu durfde makkelijk een andere Pokémon pijn te doen en als het zou moeten ook nog een mens, maar zijn Growlithe en zijn Pidgeot waren nog niet op dat stadium. Maar goed, dat zou nog wel komen. Nate schrok toen hij het startsein kreeg. Goed, het vinden van een gouden Poké Ball en die aan het einde van de stad brengen, dat had hij gehoord. Of nee, aan de andere kant van de stad, zo was het. En er liepen trainers rond. Hoeveel ook alweer? Drie, vier, vijf? Ja, vijf ja. Hij had het gevoel dat het er vijf waren. Als die trainers een paar sukkeltjes waren met Rattata’s, was hij zo klaar. Hoewel, hij verwachtte van Destiny dat deze hem op een hoog niveau zou laten vechten, dus hij vermoedde dat er een hoop van de Pokémon waartegen hij moest vechten al geëvolueerd waren en hun laatste evolutie bereikt hadden. Tenminste, dat hoopte hij toch. Hij had wel zin in wat uitdaging. Nate begon op goed gevoel zomaar de eerste straat in te lopen. De holografische ruimte leek echt op een stad, naast hem zag hij een paar gebouwen. Hij kon het niet laten om zijn hand er even tegen te leggen. Zijn hand verdween, zoals hij al had verwacht. Hij trok zijn hand terug en zag een gedaante op het einde. ‘Pidgeot, ik wil jou eerst gebruiken,’ zei hij tegen zijn Pokémon, die onmiddellijk in het gelid sprong. Zijn Raichu en zijn Growlithe trokken zich terug en liepen achter hem aan. Uitdagende vonken kwamen van de Raichu.

‘Zo, dat was een makkie,’ zei Nate lachend. Zijn Pidgeot had het op moeten nemen tegen een Beedrill en een Rhyhorn. De Rhyhorn ging hem moeilijker af, maar met de juiste tactiek had Nate de Pokémon weten te omzeilen. Zijn oog viel op iets goud glimmend. Hij pakte het op en bekeek het even, waarna hij concludeerde dat het de gouden Poké Ball moest zijn. ‘Venusaur, doe je Razor Leaf!’ hoorde hij opeens achter zich. Met een koprol kon Nate de aanval ontwijken. ‘Growlithe, doe Flame Wheel!’ droeg hij zijn Pokémon op. Deze ging gelukkig meteen in de aanval en het volgende moment werd de Venusaur hard geraakt door de Flame Wheel, maar de Pokémon liet zich nog niet zo snel afmaken als dat Nate gehoopt had. ‘Venusaur, doe Sleep Powder!’ Nate gromde. Als dit een voltreffer was, kon het wel even duren voordat zijn Growlithe weer bereid was om te vechten. ‘Growlithe, sprint op de Venusaur af en spring dan achter hem!’ zei Nate. Als dit werkte, zou de Growlithe de Venusaur desoriënteren en dan zou de Sleep Powder missen. Wat Nate hoopte, gebeurde inderdaad. Omdat Growlithe sneller was dan Venusaur en Venusaur zijn aanval nog niet bereid had, had Growlithe de aanval makkelijk kunnen ontwijken. ‘Goed, doe dan nu afmaken met Flame Wheel!’ Tevreden zag Nate hoe de Venusaur vol getroffen werd door de Flame Wheel. Hij keek even afwachtend naar de trainer, maar deze verdween vlak voor zijn gezicht. Mooi, alleen die Venusaur was dus zijn tegenstander. Nate keek naar zijn Growlithe, die er vermoeid uitzag. Nate snoof. Zijn Growlithe kon wel wat extra training gebruiken. Nate wilde hem met een Fire Stone evolueren naar een Arcanine, maar dan moest de hond-Pokémon toch echt wel wat meer van zijn waarde tonen. Nate vervolgde zijn tocht en stak de gouden Poké Ball in zijn zakken. Hij had al twee van de vijf trainers verslagen. Opeens vloog er uit het niets een straal van ijs op hem af. Nate kon de aanval ontwijken, maar zijn Pidgeot niet. De majestueuze vogel werd vol getroffen door de aanval. Het volgende moment zag Nate hoe Dragonair tevoorschijn kwam. Zijn eerste gedachte was dat het Destiny was die meedeed, maar hij besefte zich dat hij al bij de derde trainer was aangekomen en ze vast steeds sterker werden. Nate keek achter zich. Zijn Pidgeot lag versuft op de grond, net niet uitgeschakeld door de aanval. Nate besloot echter dat het verstandiger was als hij Raichu zou gebruiken.

‘Raichu, doe Thunder!’ riep hij zijn Pokémon toe. De Raichu richtte zijn Thunder op de Dragonair, maar miste. Die Pokémon was snel zeg! ‘Dragonair, doe nog eens Ice Beam!’ riep een wel heel erg misvormde stem. Het volgende moment vloog er een straal ijs tegen Nates Raichu en Nate keek toe hoe de Raichu naar achteren vloog, maar zich niet als verslagen liet verklaren. ‘Raichu, doe Thunderbolt!’ zei Nate. Raichu vuurde de bol met donder op de Dragonair af en tot Nates vreugde zag de Dragonair het niet tijdig genoeg aankomen en werd vol getroffen. ‘Goed, sprint naar hem toe en doe Brick Break!’ Nate had de TM geleerd aan zijn Raichu om beter te kunnen vechten tegen grond-Pokémon, maar tegen een draak-Pokémon zou het ook wel zijn vruchten afwerpen. Raichu sprintte naar de Pokémon en voerde de aanval uit, maar Dragonair sloeg net op dat moment vol met zijn staart tegen Raichu aan. Nate gromde toen zijn Raichu naar achteren vloog en zag dat zijn Raichu moe begon te worden. ‘Raichu, verlam hem met Thunder Wave!’ zei Nate. Raichu sprong omhoog en voerde de aanval uit. Nate grijnsde toen hij de Dragonair zag verstijven. ‘Voer nu je Thunder uit op volle kracht!’ Raichu spreidde zijn lichaam in de lucht en een majestueuze Thunder kwam recht op Dragonair af. Met een haast sadistische grijns zag Nate dat Dragonair niet in staat was om de aanval te ontwijken en hard op de grond viel. Zowel de Dragonair als de trainer verdwenen en kalm keek Nate naar Raichu, die verzwakt leek. Hij keerde zich naar Pidgeot, die inmiddels een beetje bekomen was van de aanval die eigenlijk op Nate gericht was. ‘De volgende keer beter je best doen om het te ontwijken,’ zei Nate zacht, maar streng tegen zijn Pidgeot. Hij wist dat hij hard was voor zijn Pokémon, maar ze moesten natuurlijk wel hun vruchten kunnen afwerpen in een gevecht. Nate vervolgde zijn pad en kwam nog een trainer tegen met twee Pokémon: een Dodrio en een Rhydon. De Dodrio ging simpel af dankzij de Thunder van zijn Raichu, maar Rhydon was een ander verhaal. Raichu werd verslagen verklaard dankzij de Earthquake, waardoor Pidgeot het had moeten overnemen van Raichu en de Rhydon met de grootste moeite had kunnen verslaan. Nate had zijn Raichu teruggekeerd in de Poké Ball.

Nate werd een beetje vermoeid van de wandeltocht en haalde opgelucht adem toen hij zag dat het einde in zicht kwam. Echter blokkeerde één trainer zijn pad. En die trainer had een Gengar. Zweet parelde langs Nates voorhoofd. Niet omdat hij zenuwachtig was, maar omdat hij het best warm had. Hij keek naar zijn Growlithe. Deze had nog maar één gevecht gedaan en kon best wat extra training gebruiken. Aangezien Pidgeot te moe was en Raichu uitgeschakeld was, kon Nate op niet veel meer hopen dan een mirakel dat Growlithe niet afgeleid zou worden door zijn eigen dolle gedrag, maar dat hij zich echt zou concentreren op het gevecht zoals de Pokémon bij Venusaur had gedaan. Nate keek toe hoe de trainer voor hem meteen een Shadow Ball liet uitvoeren. Growlithe, die afgeleid was door zijn eigen staart, ving de klap op en maakte een salto achteruit, waarna hij grommend op zijn poten terechtkwam. ‘Growlithe, doe Agility!’ zei Nate. Hij zag hoe zijn Growlithe het tempo opvoerde en snelheid maakte. ‘Spring nu achter de Gengar en raak hem vol met een Flame Wheel!’ Hetzelfde trucje als met de Venusaur had hetzelfde effect: Gengar werd vol geraakt door de Flame Wheel. De Pokémon gaf echter niet zo gauw op als Nate gehoopt had en het volgende moment werd zijn Growlithe hard getroffen door een Shadow Ball. ‘Doe nu Hypnosis!’ Nate wilde zijn Pokémon nog opdragen om te ontwijken, maar de Hypnosis had al vat op Growlithe. ‘En doe nu je Dream Eater!’ Verbaasd keek Nate toe hoe zijn Pokémon in zijn slaap bewegingen maakte en hard huilde. Daarna bleef hij stil liggen. ‘Growlithe?’ vroeg Nate verbaasd, terwijl hij naar de Pokémon sprintte en deze oppakte. Hij bewoog de Pokémon in zijn armen heen en weer, maar Growlithe reageerde niet meer. Uitgeschakeld. ‘Pidgeot, doe Aerial Ace!’ riep Nate. De Pokémon voerde de aanval onmiddellijk uit en Nate zag tot zijn voldoening dat het een voltreffer werd. ‘Gengar, doe Hypnosis!’ riep de jongeman. ‘Mooi niet,’ snauwde Nate. ‘Pidgeot, doe Sand Attack in zijn ogen!’ Pidgeot deed wat hij opgedragen kreeg en het volgende moment was de Gengar wild met zijn armen om zich heen aan het maaien. ‘Afmaken dat Wing Attack!’ Even leek het erop alsof Gengar nog verder zou vechten, maar Nate grijnsde opgelucht toen de Pokémon en de trainer verdwenen. Hij rende een stukje verder met Growlithe in zijn armen naar een bepaald punt in de ruimte en bleef stilstaan. Had hij hier het einddoel bereikt?

Zijn vermoeden werd bevestigd toen de holografische ruimte verdween en hij weer stond waar hij eerst was. Hij hoorde de stem van Destiny aantonen dat het voorbij was en hij liep de kant op naar waar hij moest gaan. Hierbij keurde hij geen blik waardig naar de man die hem de opdracht moeilijker had gemaakt. Hij had verwacht dat het niveau hoog lag, maar hij moest toegeven dat zijn Pokémon er wel heel uitgeput uitzagen. Raichu was afgegaan, dat wilde al heel veel zeggen, want Raichu was zijn sterkste Pokémon. Al bij al was Nate wel blij dat hij de test gedaan had. Zijn Pokémon hadden nu een stuk meer energie en ervaring opgebracht. Bovendien had hij een bepaalde strategie ontwikkeld tijdens zijn gevechten. Dankzij de moeilijkere gevechten was het noodzakelijk geweest om een stevige strategie te hebben waarmee hij niet te omzeilen viel. Op zijn Raichu na leek hem dat wel gelukt te zijn. Nate was dan ook tevreden toen hij zijn resultaten ontving en bezichtigde. Een acht. Mooi. Hij kreeg een arrogante grijns rond zijn lippen toen hij besefte dat hij aangenomen was. Hij maakte nu deel uit van Team Rocket. Mooi. Als hij morgen die introductiedag had, kon hij misschien ook wel een idee krijgen van de opdrachten die hij zoal kon krijgen. Aangezien hij vond dat hij een hoog niveau had, verwachtte hij dat hij op zijn minst de moeilijkere tot gevaarlijkere opdrachten mocht doen en niet van die rotklusjes. Hij wilde dus geen Pokémon gaan stelen van jonge trainers met een Caterpie van hoogstens level vijf. Dat was misschien leuk in het begin, vooral de angst van de trainers op hun gezicht liet hem al een beetje genieten, maar die vreugde zou niet lang aanhouden. Hij zou zich op een gegeven moment vervelen en zou opzoek gaan naar iets veel beters. En dan was het nog maar de vraag of hij dat ook kreeg. Maar hij verwachtte wel van Destiny dat zij hem hoog genoeg inschatte om gevaarlijke klusjes aan hem over te laten. Nate hoopte dan ook dat als hij in een team moest werken, het een team was die niet uit watjes bestond. Hij zou bijvoorbeeld een Grunt met een Arcanine beter appreciëren dan eentje met een miezerige Raticate. Hij keek opzij naar Destiny. Hij richtte zijn blik op de geroepen Grunt. Jeetje, wat een zielenpoot. Hij hoopte dat hij daar niet mee opgescheept werd tijdens een opdracht.

Dat het morgen een soort introductiedag zou zijn, werd bevestigd door Destiny’s woorden. Oké, misschien was het niet geheel een introductiedag, maar hij kreeg wel instructies over het verdere verloop van hoe zijn leven er uit zou gaan zien. Hij verheugde zich al op de eventuele missies die hij moest gaan volbrengen. ‘Kom maar mee,’ hoorde hij de Grunt onhandig zeggen. Nate gaf een kort knikje naar Destiny. ‘Ik zal er morgen zeker zijn, commandant. Acht uur, zoals afgesproken.’ Zijn woorden werden beleefd uitgesproken, iets waar Destiny blij om kon zijn. Hij was immers niet tegen iedereen altijd even beleefd, maar Destiny had zijn respect wel gewonnen. Hij keek naar de Grunt. Deze verdiende zijn respect totaal niet. Als zijn Raichu niet zo gewond was geweest, had Nate de Pokémon waarschijnlijk uit diens Poké Ball gelaten om de Grunt de stuipen op het lijf te jagen. Hij volgde de Grunt mee naar zijn slaapvertrek en dacht ondertussen na over zijn spullen. Zou hij nu hier verblijven voor altijd? Hij had immers zelf nog een huis staan en zijn spullen waren hier ook nog niet. Dat moest hij morgen maar even aan Destiny vragen. Of Destiny zou het misschien zelf wel zeggen tegen hem. Hij kwam bij zijn kamer aan en keek naar de Grunt. Deze stond onhandig van het ene been naar het andere te wiebelen. Nate trok zijn wenkbrauw op. ‘Moet jij niet de vloer gaan schrobben of zo?’ kon hij het uiteindelijk niet laten om te zeggen toen de Grunt maar bleef staan bij hem. Hij wilde nu graag met rust gelaten worden. De Grunt wierp hem een donkere blik toe, maar de donkere blik maakte plaats voor een opgejaagde toen Nate een donkere blik terugwierp. Zijn ogen gingen van opgetogen naar kil en zijn mondhoeken drukten zich naar beneden. Intimiderend liep hij dichter naar de Grunt toe en ging voor hem staan. Hij merkte op dat hij een tikkeltje boven de Grunt uittorende en gebruikte dit voordeel om nog meer intimiderend over te komen. Hij rechtte zijn rug, spande zijn spieren aan en keek daarna naar de Grunt. Deze zette een paar stappen achteruit. ‘Nog een fijne dag, meneer,’ piepte de Grunt, waarna hij wegliep. Nate snoof. Wat een watje. Hij liep naar de kamerdeur en deed deze op slot. Hij trok zijn kleding uit tot op zijn boxershort en ging toen in bed liggen, waarna hij in slaap viel.

’s Morgens om half acht werd Nate wakker en maakte zich klaar voor zijn gesprek met Destiny. Hij wist echter de weg niet goed door het grote gebouw heen en moest zo nu en dan stoppen om rond zich heen te kijken. Hij zuchtte gefrustreerd toen hij, een paar meter van zijn kamer af, de weg echt niet meer wist. Hij merkte echter de Grunt van gisteren op, die een eindje verderop zenuwachtig voor een kamer stond. ‘Hé jij daar, watje,’ zei Nate spottend. ‘Het is Ivan,’ zei de Grunt, maar zijn stem klonk zacht tegenover die van Nate. Nate haalde zijn schouders op. ‘Waar is de vergaderzaal? Ik heb een afspraakje met de commandant.’ Een lichte grijns verspreidde zich rond zijn lippen terwijl hij de Grunt uitdagend aankeek. Ivan leek hem heel even te observeren, waarna hij uiteindelijk zuchtte en aantoonde dat Nate hem moest volgen. Het duurde niet lang tot ze de vergaderzaal bereikt hadden. Nate negeerde de Grunts die er geen geheim van maakten dat ze nieuwsgierig naar hem waren en stapte zelfverzekerd binnen. Hij ging op één van de stoelen zitten. Aan de lege ruimte te zien was hij prima op tijd. Hij wierp een blik op de klok. Eén minuut voor acht. Mooi zo. Als die Ivan te laat was geweest met het tonen van de vergaderzaal aan hem, dan had er iets gezwaaid voor de Grunt. En voor hem eigenlijk ook. Hij schatte Destiny in als iemand die niet zo hield van laatkomers. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en wachtte tot Destiny zou verschijnen om hem de benodigde instructies te geven zodat hij spoedig genoeg zou kunnen beginnen in de organisatie van Team Rocket.

Een lichte zelfingenomen grijns verscheen rond Nate’s lippen toen hij zag hoe een paar Grunts zenuwachtig ineendoken zodra Destiny arriveerde. Ze waren nog maar net op het nippertje op tijd geweest en konden zo te zien nog onder haar strenge voorwaarden uitkomen. Diegenen die achter hem aan het slot aan het morrelen waren echter niet. Nate was lichtelijk verwonderd over de manier waarop Destiny laatkomers aanpakte, maar vond het zeker geen slechte manier. Nate wist dat hij en Ivan eigenlijk bijna één van de eersten waren geweest. De rest was allemaal nog net op tijd binnengekomen. Nate focuste zijn aandacht op de vrouw. Hij volgde haar lippen die woorden uitspraken die de Grunts lieten sidderen. Hijzelf voelde ook een lichte rilling over zijn rug toen zijn ogen die van de vrouw even leken te ontmoeten, maar dat was niet van angst. Oh nee, hij zou heus wel op tijd zijn. Hij zou zich zeker niet tot het niveau van de andere Grunts verlagen, hij zou juist laten zien wat hij waard was. Het was eerder van ontzag dat de rilling zich over zijn rug verspreidde. Hij wist wat deze vrouw kon en durfde een paar dingen in zijn hoofd op te sommen waar zij toe in staat was. Dat wekte veel ontzag bij hem op. Hij sloeg zijn armen over elkaar heen en luisterde naar wat ze te zeggen had. Zijn blik gleed de vergaderzaal rond. Hij stak zijn hand heel even op naar een paar Grunts die hem wel niet zo zwak leken. De andere Grunts, die een beetje met gebogen hoofd aan het luisteren waren naar Destiny, negeerde hij. Hij wilde geen mensen leren kennen die te zwak waren voor deze organisatie. Of nou ja. Te zwak voor de organisatie zouden ze niet zijn, anders zou Destiny ze niet aangenomen hebben. Maar hij wilde liever niks te maken hebben met de broekschijters, liet hij het zo maar zeggen. Hij merkte met lichte verbazing op dat er ook een paar vrouwen in de organisatie waren. Ze trokken echter niet echt zijn aandacht. Vergeleken Destiny leken ze echt klein en zielig. Ze zaten daar maar met gebogen schouders te luisteren naar hun commandant. Nee, dat trok zijn aandacht niet echt. Als één vrouw zijn aandacht trok, dan was het Destiny wel. Hij apprecieerde vrouwen zoals Destiny. Ze was geen ‘ja’-knikkers en dat moest hij hebben van een vrouw. De attitude van Destiny was perfect.

Nate werd opgewekt uit zijn gedachten toen hij de Dragonair met een of ander formulier naar hem zag bewegen. Hij pakte het formulier aan en luisterde naar wat hij zoal moest invullen. Hij vulde de gegevens in die benodigd waren. Hij grijnsde lichtelijk toen hij zijn Raichu invulde onder het kopje waar zijn Pokémon moesten staan. Hij trok zijn wenkbrauw arrogant op toen hij de vraag zag wat ze aan hem hadden. Was dat al niet duidelijk genoeg als ze hem zagen? Toch vulde Nate het antwoord in waarvan hij dacht dat het goed zou zijn en tekende voldaan het contract. Hij voelde zich op de een of andere manier best verzadigd. Niet iedereen werd meteen met een verzoek door de commandant zelf aangenomen in Team Rocket. Tenminste, dat was wat hij dacht. Hij had geen idee hoe Destiny aan haar Grunts kwam. Hij keek even rond om zijn teamgenoten wat meer te observeren. Sommigen keken een tikkeltje nieuwsgierig naar hem, anderen besteedden geen aandacht aan hem. Nate snoof arrogant toen hij zag hoe een mannelijke Grunt hem even van top tot teen bekeek en daarna zijn hoofd minachtend wegdraaide. Daar zou hij spijt van krijgen. Niemand keek op die manier naar hém. Hij zou het de Grunt wel eens duidelijk maken als ze samen in een team zouden zitten. Hij draaide zijn hoofd weg van de man en richtte zijn aandacht op Destiny. Hij legde de pen neer die hij van een andere Grunt had weggegrist en waarmee hij zijn gegevens in vlotte handschrift had ingevuld. Hij had nog best een mooi handschrift, vond hij zelf dan toch. Zijn mondhoeken drukten zich lichtelijk omhoog toen hij de opmerking van Destiny hoorde over onvoorzichtige Grunts. ‘Waarom verbaast me dat niet,’ zei hij heel zachtjes, zodat alleen de Grunt die naast hem zat het kon horen. Deze keek hem nijdig aan, maar Nate negeerde hem. Dacht die gozer nu echt dat hij zijn kostbare tijd ging besteden aan hém? Nee, hij kon beter luisteren naar de opdrachten die Destiny zoal liet uitvoeren door haar Grunts. Geïnteresseerd kantelde hij zijn hoofd een beetje naar rechts en ondersteunde met zijn twee vingers onder zijn kaaklijn zijn hoofd. De opdrachten klonken nog best wel leuk in zijn oren. Hij zocht dan ook opdrachten met veel pit. Hij dacht wel dat Destiny hem op een goede missie zou sturen. Team Rocket was zo slecht nog niet eens.

Nate liet zijn blik ook rond de groep glijden om te zien of er een domoor was die niet goed had geluisterd naar zijn commandant. Nate zou dat nogal dom vinden. Ze wisten hoe Destiny kon reageren en toch durfden ze soms nog onoplettendheid te vertonen. Als Nate de commandant hier was, zou hij diegenen die dat hem flikten niet meer mee laten gaan op missie voor minstens een maand en ze de rest van de maand spieroefeningen laten doen, heel zware spieroefeningen. Hij grijnsde bij het idee dat de Grunts voor hem zouden zwoegen en richtte zijn triomfantelijke blik op het raam zodat niemand het echt zou doorhebben. Traag stak hij zijn hand in de lucht, waarna hij wat rechter ging zitten en de priemende blikken van de andere Grunts op hem negeerde. ‘Op welke missie word ik eigenlijk gestuurd?’ vroeg hij, waarna hij zijn formulier oppakte en een Grunt naast hem aanstootte. ‘Geef deze eens door aan de commandant,’ zei hij. Hij keek de Grunt aan met zijn kille grijze ogen. De boodschap zou duidelijk overgebracht moeten worden dat de Grunt geen andere keus had dan het formulier door te geven. De Grunt keek hem even onderzoekend aan, maar pakte daarna het formulier aan. Het formulier ging rond de kring en belandde uiteindelijk bij Destiny. Nate deed zijn handen triomfantelijk bij elkaar en keek daarna met een opgetrokken wenkbrauw naar Destiny. Hij hoorde naast zich hoe een paar Grunts begonnen te mompelen en snoof een tikkeltje minachtend. Het leken wel een stel jonge schoolkinderen in plaats van echte Grunts. Hij rechtte zijn rug en vestigde zijn aandacht alleen nog maar op Destiny. De rest van de Grunts waren zijn aandacht toch niet waard.