Het duurde even voordat Mark, Toby en Sam in Cerulean City aankwamen. De twee Pokémon die hem vergezelden zagen er alles behalve gezond uit, van het gevecht die net plaats had gevonden zowel Toby als Sam zagen er zwaar toegetakeld uit. Alleen de Eevee wilde haar Pokéball niet in om uit te rusten en Toby wilde niet gedragen worden dus had Mark besloten om hen allebei tevreden te houden en langzaam door Mount Moon heen te lopen. Mark stopte toen hij vanuit zijn ooghoeken Toby in mekaar zag storten hier uit concludeerde de jongen dat zijn Pikachu zich veels te koppig had gedragen, hij was een Pikachu en geen Hitmonlee. “Toby!” zei Mark ongerust en knielde naast hem neer terwijl Sam er ook bij kwam staan, ze had haar oren schuldig omlaag laten zakken waarbij Mark zijn hand op haar hoofd had gelegd. De jongen tilde het gele wezentje van de ijskoude grond af en richtte zich vervolgens tot zijn Eevee, “Sam, als het niet meer gaat wil ik dat je in je Pokéball gaat, oké?” vervolgde Mark en keek haar daarbij doordringend aan, de Eevee had alleen niet veel keus en om een tegenargument te bedenken.. maar omdat ze die niet had knikte ze instemmend. Mark begon stevig door te lopen met zijn blauwe ogen op de slapende Pikachu in zijn armen gericht. Plots herinnerde hij zich het moment toen hij hem had gevonden bij de Gym in Vermillion City samen met Erik, de Pikachu was toen zo erg ziek dat hij geen eens de kracht had om tegen te stribbelen en nu was het echter door een gevecht dat hij er zo aan toe was. Ook de woorden van zijn moeder begonnen opeens door te dringen.. wat nou als ze gelijk had en hij en Toby gewoon niet bij mekaar pasten dat ze voortdurend gewond raakten was een ding maar dat met zijn enkel was gewoon een ongelukje met een potje voetbal.. Toby daarentegen was tot zijn limiet gekomen in dat gevecht met Sam misschien werd het tijd dat hij met de Pikachu ging praten, natuurlijk wilde Mark niet dat hij vertrok naar huis maar gewoon voor de zekerheid. Hij wilde er zeker van zijn dat Toby bij hem wilde zijn en niet bij Silvia of zijn moeder, dat idee vond hij verschrikkelijk want door zijn Pikachu voelde hij zich een stuk zelfverzekerder dan een jaar geleden.. Toby was er altijd voor hem als hij hem nodig had en nu was het zijn beurt om er voor hem te zijn.


“Eevee!” Klonk de plotselinge stem van Sam die hem aan zijn broekspijp trok voordat hij overstak door het rode licht en hem hierdoor liet stoppen, blijkbaar had hij zichzelf bijna in gevaar gebracht door blindelings over te willen steken. Een politie agente kwam naar hem toegelopen om hem vervolgens aan te spreken, de vrouw keek hem streng aan, “Mag ik je identiteitsbewijs eens zien,” sprak ze toen ze de Pikachu in zijn armen zag. Mark keek haar even schaapachtig aan, hij snapte dit niet waarom moest hij zich identificeren terwijl dat de vorige keer niet het geval was. “Mag ik vragen waarom?” vroeg Mark zo beleefd mogelijk voordat hij zijn Pokédex tevoorschijn haalde, de vrouw keek hem toen vriendelijk aan. “Natuurlijk, er worden de laatste tijd veel Pokémon gestolen en we weten niet wie de dader is daarom vragen we aan iedere Trainer of Coördinator om hun Identiteitsbewijzen, voor zowel jullie veiligheid als voor de mensen in deze stad,” legde de vrouw uit. Mark knikte begrijpend en hield Toby met een arm vast zodat hij in zijn broekzak naar zijn Pokédex kon zoeken die hij er met moeite uit kon vissen om vervolgens de vrouw het apparaatje te geven, “Sorry, ik heb me handen een beetje vol,” zei Mark met een flauwe glimlach op zijn gezicht maar de vrouw scheen het te begrijpen toen ze naar zijn Pikachu keek en knikte toen ze de Pokédex openklapte en het apparaatje kort bekeek. “Je mag doorlopen. “ De jongen knikte als antwoord waarna hij Toby in een comfortabelere houding legde en zijn Pokédex terug nam van de agente vervolgens wenkte hij Sam die zwijgend naar het tafereel had staan kijken terwijl ze Mark volgde naar het Pokémon Center. Het gebouw met de rode dak stond schuin tegenover hen zodat het niet al te lang hoefde te duren voordat Toby en Sam opgelapt konden worden. Want zo te zien begon Sam ook aardig uitgeput te raken wat hem niet echt verraste. Daarom staken ze schuin over en voordat ze het wisten waren ze bij het gebouw, de laatste keer dat Mark en Toby hier waren hadden ze meegedaan aan de Contest en hadden hij en Toby een poging gedaan om de training van Volttackle te herpakken maar dat was te moeilijk.. ondanks dat de Pikachu het heel graag wou leren zou hij toch eerst iets moeten doen aan trainingen en dergelijke, iets wat nu geen optie was.


Mark liep met Toby in zijn armen naar binnen toen de schuifdeuren automatisch open waren geschoven, gevolgd door de Eevee. Het bruine wezentje begon toch wat nerveus te worden dat merkte Mark doordat Sam dicht bij hem bleef, het was ook logisch ze was waarschijnlijk nog nooit in een Pokémon Center geweest. De jongen liep naar de balie toe en legde zijn Pikachu daarop waarna zuster Joy naar hem toe kwam lopen, die hem al had zien aankomen. “Wat is er gebeurt?” vroeg ze vrijwel meteen met haar blik gericht op Toby. Mark kreeg een hol gevoel in zijn maag maar besloot de hele situatie uit te leggen, liegen had geen zin dus waarom daaraan je tijd te verspillen? Toen Mark uitgesproken was keek zuster Joy hem glimlachend aan, “Ik vind het goed dat je zoveel verantwoording voor je Pokémon neemt,” complimenteerde zuster Joy hem waardoor Mark een lichte blos op zijn wangen kreeg, “Ik zal kijken wat ik voor je kan doen misschien dat je Pikachu een nachtje moet blijven dat durf ik niet te zeggen. Je Eevee kan je wel meenemen,” eindigde de zuster haar verhaal. Mark knikte tevreden en richtte vervolgens zijn blik op de Eevee die hem zenuwachtig aan keek. “Ze doet je geen pijn, Sam. Ze gaat je alleen beter maken maak je maar geen zorgen,” stelde de jongen hem gerust maar richtte zijn blik op een Chansey die aan kwam lopen met een brancard waar ze Toby oplegde. Mark keek er met een moeilijk gezicht naar, hij vond het niet leuk om zo zijn Pikachu af te moeten geven en zeker niet als hij ontzettend veel pijn had. Ook wist hij dat Toby een taaie was daarom liep hij met Sam aan zijn zijde naar zijn kamer die hij gekregen had van zuster Joy, het was een eenpersoonskamer met een bed, een bureau en een kleine badkamer. Hij dropte zijn rugzak naast zijn bed nadat hij zijn portemonnee uit een zijvak graaide en besloot om Flynn en Zoey kennis te laten maken met Sam. Mark nam de twee Pokéballen van de Squirtle en de Vulpix in zijn handen mee naar de hal zodat de Pokémon wat konden eten, hijzelf kreeg geen hap door zijn keel heen. Toen Mark en Sam daar eenmaal waren liet Mark Zoey en Flynn vrij uit hun Pokéballen die verbouwereerd om hen heen keken, Toby was nergens te bekennen. “Jongens, Toby is mee met zuster Joy voor onderzoek maak je daar maar geen zorgen om,” begon Mark met zijn uitleg nadat hij de aandacht had getrokken van zijn Pokémon, knielde hij naast Sam neer die zich stil had gehouden en legde zijn hand op het hoofdje van de Eevee die hem geïrriteerd aankeek, “Dit is Sam jongens, jullie nieuwe teamgenoot,” eindigde Mark zijn verhaal. De drie Pokémon keken elkaar even doordringend aan maar toen Zoey die stap zette en een klein rondje om de Eevee maakte scheen ze haar te accepteren, voor Sam net hetzelfde alleen de Squirtle daarentegen accepteerde haar niet meteen en liep chagrijnig van de twee Pokémon weg. Mark had hier niet zo een zin in nu hij zich druk maakte om zijn Pikachu, het gele wezentje was nu al een paar minuten met zuster Joy mee maar toch.. want misschien moest hij wel langer blijven dan een dag en een nacht. Opeens voelde hij twee paar pootjes tegen zijn knie, zijn Vulpix stond op haar achterpoten naar hem te kijken, bezorgd. Als Mark dit soort dingen wist te maskeren wist Zoey het makkelijk te doorbreken net als Toby, het voelde goed om zo een goede band met Pokémon te hebben. “Willen jullie wat eten of drinken?” stelde Mark toen voor want hij moest even iets anders omhanden hebben maar zowel Zoey als Sam en Flynn stemde ermee in, blijkbaar voelden de drie Pokémon het aan dat hij zich zorgen maakte om Toby. Mark glimlachte en aaide zijn Vulpix over haar kop maar voordat ze naar de cafetaria konden lopen kwam zuster Joy naar hem toegelopen met een brede glimlach op haar gezicht. Mark kwam recht met Zoey in zijn armen.


“Je Pikachu is weer helemaal de oude, maak je maar geen zorgen meer alleen moet hij wel goed uitrusten,” zei de zuster met een vriendelijke glimlach. Mark slaakte een diepe zucht, een enorme last viel van zijn schouders af. “Bedankt zuster.. je weet half niet hoe opgelucht ik nu ben,” mompelde Mark en maakte aanstalten om Flynn en Zoey terug te laten keren maar de zuster boorde dat de grond in. “Ik verzorg je Eevee wel hier op de balie. Het is alleen haar voorpoot toch?” stelde de vrouw toen voor wat Mark geen slecht idee vond en knikte ter bevestiging. De Eevee die het hele gesprek had gevolgd keek hem zenuwachtig aan ze wilde ervandoor rennen maar haar poot wilde niet meewerken waardoor ze voorover op de grond viel, Mark kon haar hierdoor optillen ook al stribbelde ze enorm tegen. Zoey en Flynn volgde de jongen en de vrouw naar de balie, het koste Mark veel moeite om de Eevee stevig vast te houden en haar op de balie neer te zetten want ze werkte echt niet mee. Het was ook wel te begrijpen dat Sam dit eng vond maar ze moest niet denken dat zij de regels kon bepalen want hij was hier de baas en niet zij, het ging immers om haar gezondheid want dat stond bij hem voorop. Zuster Joy wilde het net overnemen toen Sam hem in zijn hand beet, dit was voor de Eevee de enigste uitvlucht die ze had maar de jongen gaf niet zo gemakkelijk op en bleef haar vasthouden, ook al deed zijn hand zeer door de beet. “Sam rustig! Ze wilt je alleen maar helpen.” Zoey en Flynn wilden aanstalten maken om Mark te helpen totdat Sam haar actie zelf al staakte, de Eevee liet haar oren wat zakken en likte met haar zachte tong over de wond van Marks hand heen om haar excuses aan te bieden. De jongen aaide over haar hoofdje heen waardoor de Eevee haar snuit tegen zijn vest duwde, het was duidelijk dat ze zich schaamde. “Ik denk dat u haar nu wel kan verzorgen,” mompelde Mark met zijn ogen gericht op de vrouw die hem toeknikte en een verbanddoos uit een la pakte waar ze vervolgens een drukverband uithaalde. “Dat was heel dapper van je knul,” reageerde ze waardoor Mark haar schaapachtig aankeek. Dit was niets vergeleken met wat Zoey had aangericht toen met zijn schouder, het was gewoon een ding dat iedere Pokémon zou doen aanvallen ter verdediging iets wat Sam nu had gedaan maar dat maakte Mark niet uit. Al zou ze hem nog erger toetakelen dan zijn hand, hij zou dit iedere keer opnieuw blijven doen, hieruit bleek dat hij net zo koppig was als de Eevee want het kon hem niets schelen of hij nou constant gewond raakte of niet . “Ik denk niet dat dat heel erg dapper was,” antwoordde Mark uiteindelijk met een licht gegrinnik, Zoey en Flynn keken hem verbouwereerd aan maar daar lette de jongen niet op. Hij was meer gefocust op Sam en zuster Joy maar dat was ook logisch, gezien de vrouw zijn Eevee aan het verzorgen was. “Hoezo denk je dat het niet dapper was? Als ik jou zo bezig zie met je eigen Pokémon ben jij niet het type mens die zomaar zijn eigen Pokémon pijn zou doen maar veel om zijn eigen Pokémon geeft en geloof me dat zie ik niet vaak,” zei zuster Joy waardoor Mark deze woorden even moest laten doordringen van wat de zuster had gezegd voordat hij een tegenargument gaf.. was het dan zo erg met sommige mensen gesteld dat ze onschuldige Pokémon pijn deden? Die vraag had hij zich al eerder gesteld en daar zou hij waarschijnlijk nooit een antwoord op krijgen.


“Dit moet voldoende zijn. Zorg ervoor dat haar poot voldoende rust en beweging krijgt dan komt het vanzelf wel goed,” zei zuster Joy opeens onverwachts waardoor Mark opschrok uit zijn gedachte. De vrouw was gestopt met het verbinden van Sam haar poot en wilde nu naar Marks hand kijken nadat de jongen zijn Eevee op de grond had gezet. De jongen keek er even zelf naar en zag meteen dat de tanden van Sam in zijn hand stond net tussen de muis van zijn hand en pols, het was een klein schaafwondje waar een beetje bloed uitkwam en het deed niet eens pijn maar zuster Joy dacht daar blijkbaar anders over en maakte alsnog zijn hand schoon voordat Mark er iets over kon zeggen had ze er al een klein verbandje om heen zitten. “Dat had ec-“ maar de zuster viel hem in de rede om vervolgens zijn nutteloze argument tegen te spreken en van onderwerp te veranderen. “Ik stel voor dat jij je Pokémon meeneemt en naar je Pikachu toe gaat die nu ongetwijfeld wel weer bij kennis moet zijn,” sprak de vrouw en deed vervolgens een deur open achter de balie. Mark keek haar droog aan toen opeens Toby vanachter de balie verscheen, het gele wezentje zag er een stuk beter uit dan eerst ondanks dat hij nog wat suf uit zijn ogen keek had hij toch een brede glimlach op zijn snoet. De Pikachu liep meteen naar Mark toe en sprong via de grond tegen zijn arm op om vervolgens op zijn schouder te klimmen, zodat hij alles kon over zien,“Pikapi.” Het wezentje drukte zijn rode wangetje tegen Marks gezicht aan alsof hij wou zeggen dat alles weer bij het oude was. “Voel je je weer beter?” vroeg Mark aan zijn Pikachu die breed grijnzend knikte en vervolgens weer naast hem op de grond sprong bij zijn teamgenoten, die hem vrolijk begroette. Uiteindelijk besloten Mark en zijn Pokémon wat te gaan eten in de cafetaria en daarna vroeg naar bed te gaan want zo een lange dag als deze had hij nog nooit meegemaakt..