Vandaag was het zover! The big surprise! El grande surpriso! Sora had bijna niet kunnen slapen van opwinding. Wat was de grote verrassing die haar ouders voor haar in petto hadden op Cinnebar Island? Ze hoopte op iets leuks. O wee als haar ouders haar en haar broertje hadden opgegeven voor een “werkkamp” op de fokkerij van Brendan Mayon. Nou was het werken op een fokkerij natuurlijk geen straf, maar ze was verdorie op reis! Ze wilde binnenkort naar de derde Gym en dan had ze toch geen tijd voor een werkkamp? Ze had echter besloten om open te staan voor datgene wat haar ouders dan ook maar hadden verzonnen. Ruim op tijd stond het meisje op, kleedde zich warm aan en liep met Sun en Spring naar beneden. Als er iemand nog nerveuzer was dan Sora, dan was het Miku wel. De arme jongen kwam niet veel buiten door zijn zonneallergie, dus dit tripje kwam voor hem als een geschenk uit de hemel. Als een vroege Kerst. Als een heerlijk toetje na een vreselijke maaltijd. Als regen na de zonneschijn (want ja, hij was allergisch voor de zon, dus de regen was voor hem meer welkom dan de zon). Nou ja, je begrijpt het wel toch?

Na een onrustig ontbijt waarbij Miku amper op zijn stoel kon blijven zitten, Hope als een losgeslagen projectiel door het huis rende en Sora om de haverklap aan haar ouders vroeg wat ze gingen doen, was het eindelijk tijd om te gaan. Het hele gezin verplaatste zich naar buiten en stapte daar in de auto. Ze zouden over de weg naar Pallet Town reizen en daar de veerboot pakken naar Cinnebar Island. Deze route was voor hen vele malen korter dan eerst helemaal naar Vermillion reizen. Het was een bewolkte dag, zoals voorspeld door Sora’s vader, en dus kon Miku veilig naar buiten. Met Hope op zijn hielen dook de jongen in de auto. Sora deed Spring in haar Pokéball, omdat de Pokémon als Ivysaur toch wat meer ruimte in nam dan ze had gedaan als Bulbasaur. Sun zat op haar schoot en keek vrolijk door het raam naar buiten. De reis naar Pallet Town duurde niet lang en binnen een kwartiertje stonden ze voor de veerboot in de rij. Hun vader kocht kaartjes en Miku en Sora gingen intussen uitwaaien aan de kust. ‘Het waait wel erg hard, vind je niet?’ reageerde Sora tegen haar broertje. Deze haalde zijn schouders op. Hem interesseerde het niet wat voor weer het was, zolang hij maar naar buiten kon.

Binnen vijf minuten stonden ze op de veerboot en nog geen tien minuten later vertrokken ze, samen met nog drie andere auto’s. Sora vond het leuk om te varen, maar de onrustige zee en de donkere lucht baarde haar toch wel zorgen. ‘Pap?’ vroeg het meisje op bezorgde toon. De man kwam bij zijn dochter staan en volgde haar blik naar de lucht. ‘Ik weet dat je zei dat het bewolkt zou worden, maar vind je dit zelf ook niet een beetje té?’ De man haalde kort zijn schouders op en sloeg zijn arm om Sora heen. ‘Maak je geen zorgen meid, het is waarschijnlijk maar een klein buitje.’ Nou, een bui kwam er zeker, maar klein was die niet. Dikke regendruppels kwamen in een traag tempo naar beneden terwijl Cinnebar Island in zicht kwam. De wind zwol aan en water spatte hoog tegen de boog op. Sora werd zelfs een beetje nat door het opspattende zeewater. De veerboot meerde aan en ze konden gelukkig snel van boord. Sora was blij om weer aan wal te zijn en de auto reed gestaag tegen de harde wind in, naar de fokkerij van de familie Mayon. ‘Ik vind die wind maar niks,’ reageerde Sora. Haar nieuwsgierige en opgewekte bui was door de wind weggeblazen. ‘Maak je geen zorgen Sora, op de eilanden waait het altijd harder dan op het vasteland.’ Hmm, dat mocht wel zo zijn, maar vooralsnog was dit wel erg extreem.

Ze bereikten de fokkerij zonder kleerscheuren en stapten daar uit. Haar ouders liepen voor hen uit, naar het huis, maar Sora bleef staan. Ze staarde naar de bomen die langs de oprit stonden. Ze kraakten onheilspellend en bogen veel verder door dan goed voor hen was. ‘Dit lijkt wel een storm,’ reageerde het meisje. ‘Wat!?’ riep Miku luid tegen de wind in. ‘Dat het wel een storm lijkt!’ riep Sora, net op het moment dat één van de bomen bij de oprijlaan met veel lawaai en geweld uit de grond werd gerukt en op de weg viel. Sora slaakte een kreet van schrik en draaide zich gelijk met Miku om. ‘Pap!’ riep ze terwijl ze achter haar ouders aan sprintte. ‘Mam! Dit is niet zomaar een wind, dit is storm!’ Om haar woorden kracht bij te zetten, zo leek het wel, begonnen er weer dikke regendruppels uit de lucht te vallen, langzaam en onheilspellend, terwijl de wind haar haren compleet door de war joeg. Dit was niet het leuke uitstapje dat ze had verwacht.

OOC: Toestemming voor een privé-topic met de almachtige Admin van de Admin zelf :3

Sora schrok zich een ongeluk toen niet haar vader, maar Brendon Mayon, de leider van de Cinnebar Gym en de vader van Karin, antwoordde op haar reactie. Ze had de man helemaal niet zien staan, maar nu ze hem wél zag staan, schrok ze aardig van wat ze zag. De man liep met een kruk en zat in het verband met een groot deel van zijn lichaam. Wat was er met hem gebeurd? Ze had via via wel gehoord dat er iets was gebeurd in huize Mayon, maar wat er precies gebeurd was lieten de roddels en verhalen niet weten. Tijd om er naar te vragen had ze op dit moment echter niet, want de man riep, over de wind heen, dat zijn kudde nog in de wei stond en dat hij hen eerst op moest halen. Hij zei tevens dat zij intussen wel in zijn huis konden schuilen.

Sora wist niet wat het was, maar ze wilde niet schuilen in het huis van de man. Die arme Ponyta werden geteisterd door de storm. Ze wilde helpen! Brendan had intussen een indrukwekkend scala aan Vuurpokémon en een Electabuzz tevoorschijn gehaald, hen opdrachten gegeven en stond op het punt om te vertrekken. ‘Wacht!’ riep ze terwijl ze naar voren liep. Ze negeerde de protesterende woorden van haar ouders en broertje, maar keek de man strak aan. ‘Ik wil helpen!’ De man antwoordde dat het te gevaarlijk was, iets wat haar ouders beaamden, maar Sora hield voet bij stuk. ‘Dat kan me niet schelen!’ riep ze terug terwijl de wind aan haar haren trok. ‘Die Ponyta zijn hulp nodig!’ De man keek haar even aan en riep toen dat ze mee mocht en dat ze Nikita mocht nemen. Sora nam aan dat hij de Ponyta naast hem bedoelde en rende er snel naartoe. ‘Dag meisje,’ fluisterde ze terwijl ze de Ponyta over haar neusje aaide. De Ponyta keek haar lief aan, waarna het meisje ietwat onhandig op de rug van de Pokémon klom.

Sora had eigenlijk nog nooit gereden en dan was een rit in een storm niet meteen het beste moment om het te leren. Het kon haar echter niet schelen. Er was een hele kudde Ponyta die misschien wel in nood verkeerde en ze wilde helpen. Brendan en zijn Rapidash stoven en vandoor en Sora gaf haar Ponyta een aai over de hals. ‘Kom op meid, we gaan.’ Ze pakte de vlammen van de Ponyta vast (ze verbaasde zich er even over dat het vuur haar geen pijn deed) en maakte een klikgeluidje met haar tong. Nikita hinnikte en rende toen naar voren, achter haar grotere versie aan. Sora klampte zich zo goed mogelijk aan de Pokémon vast, zonder deze pijn te doen, en hoopte maar dat ze niet om zou komen in deze storm. Dat zouden haar ouders zich vast niet waarderen.

OOC: Ik wist niet zeker of ze wel of niet een zadel of een hoofdstel om hadden, dus ik heb het maar zo gedaan :3

Sora deed haar uiterste best om zich vast te klampen aan Nikita, zonder van haar rug te vallen en zonder haar pijn te doen. De wind bemoeilijkte het echter wel en een paar keer waaide Sora bijna van de Ponyta af, maar deze wist haar op tijd op te vangen door langzamer te gaan lopen of opzij te gaan als Sora ergens heen dreigde te vallen. Uiteindelijk bereikten ze een hek, welke door Brendan geopend werd, waarna de man zich tot haar richtte. Sora liet Nikita ook afremmen en luisterde naar wat de man haar vertelde. ‘We moeten de kudde naar buiten drijven. Mijn Pokémon zorgen er wel voor dat ze naar de stallen gaan.’ Sora knikte en volgde de man toen deze haar wenkte. Sora spoorde Nikita weer aan en reed achter Brendan aan naar de kudde Rapidash en Ponyta. Ze zagen er bang en gedesoriënteerd uit en Sora had zware medelijden met de arme Pokémon. Dit moest echt vreselijk voor ze zijn.

De Arcanine en Charizard van Brendan waren al bij de kudde aanwezig en probeerden ze rustig en bij elkaar te houden. ‘Drijf ze op van achteren!’ riep Brendan haar toe, ‘Rustig aan!’ Het meisje knikte en stuurde Nikita naar links, aangezien Brendan naar rechts ging. Sora beschreef een grote bocht naar rechts en was nu achter de kudde beland. Brendan was alweer bezig met de volgende instructies, gericht op zijn twee Pokémon die bij de kudde liepen. De man begon daarna de kudde rustig op te drijven en Sora volgde zijn voorbeeld. ‘Toe maar jongens, ga maar lopen, lekker veilig naar de stal,’ zei Sora op vriendelijke toon tegen de Ponyta in haar buurt. Ze hoopte dat de Pokémon haar konden horen, al stonden de Paardpokémon wel bekend om hun scherpe gehoor.

Langzaam maar zeker kwamen de Rapidash in beweging, waarna ook de Ponyta reageerden. Sora moedigde de Pokémon aan om vooral te blijven lopen. Zodra ze op stal waren zouden ze zich vast beter voelen. De Ponyta en Rapidash liepen braaf naar voren, in de richting van het hek, terwijl Hiro en Díon ze bij elkaar hielden. Af en toe dwaalde er een Paardpokémon opzij, maar die werd al snel weer opgevangen en liep dan weer mee met de rest. So far, so good. Natuurlijk kon het niet al te lang goed gaan; Zodra de kudde het hek door was, schoot er een Ponyta vandoor. 'Nee, blijf hier!' riep de groenharige geschrokken tegen de wind in, maar de Ponyta luisterde niet. Zonder erbij na te denken spoorde Sora Nikita aan en zette de achtervolging in. 'Kom terug!' riep ze de kleine Ponyta toe, maar door de wind leek het dier haar niet te horen. Als de Pokémon zich maar niet ergens aan bezeerde!

OOC: Yeah, sorry, ik kon er niet meer van maken XD

Wind sloeg in haar gezicht en trok aan haar haren terwijl ze met Nikita de weggerende Ponyta achtervolgde. ‘Stop! Alsjeblieft!’ riep het meisje, maar de wind maakte te veel lawaai en blies haar woorden weg. In een poging de Ponyta te bereiken spoorde ze Nikita nog meer aan, maar ook zij had maar één maximum snelheid, helemaal tegen de wind in. Het gekraak van bomen die het zwaar hadden in de storm bereikte Sora haar oren en toen pas zag ze waar ze waren; de door bomen omrande oprijlaan. Shit. Één voordeel was wel dat er verderop een boom op de weg lag die voorkwam dat de ontsnapte Ponyta verder kon. Sora hield Nikita in en zag toen opeens Brendon naast haar verschijnen. Ergens voelde ze zich wel wat schuldig, omdat ze er zomaar vandoor was gegaan zonder ook maar iets tegen Brendon te zeggen, maar aan de andere kant, was daar wel tijd voor geweest? De Ponyta was er zo snel vandoor gegaan dat Sora vooral instinctief had gereageerd om de Pokémon te beschermen.

Haar ogen gleden naar de ontsnapte Ponyta die duidelijk in paniek was. Ze brieste, schraapte met haar hoeven en het oogwit van haar ogen was duidelijk te zien. ‘Wat moeten we doen?’ vroeg Sora, maar wederom blies de wind haar woorden de andere kant op. Gelukkig kwam Brendon al naar haar toe, en wat hij haar toe riep, was niet wat ze had verwacht. ‘Kan je haar vangen?’ Sora keek met stomheid geslagen naar de man. Haar vangen? Ze keek naar de Ponyta en dacht na. Moest ze de Pokémon eerst nog verzwakken eigenlijk? Hadden ze daar eigenlijk wel tijd voor? ‘Sun!’ riep het meisje naar haar Pokémon, welke meteen haar oren spitste. ‘Verlam die Ponyta met je Thunder Wave!’ De Pikachu knikte, sprong van Sora haar schouder en ging voor Nikita staan. Vonken spatten van haar vangen terwijl ze een Thunder Wave op de paniekerige Ponyta afvuurde. De aanval miste eerst, omdat de Pokémon het ontweek, maar toen wist Sun doel te treffen.

Het meisje pakte een Pokéball van het lint om haar middel, maar durfde het voorwerp niet te gooien, omdat ze bang was dat het weg zou waaien. In plaats daarvan stapte ze van Nikita af en rende ze naar de verlamde Pokémon toe. ‘Alsjeblieft, ga hier in, dan ben je veilig,’ sprak het meisje op bijna smekende toon tegen de verlamde Ponyta, welke haar met grote ogen aan keek en toen in een flits verdween op het moment dat Sora de Pokéball tegen haar aan drukte. Sora keek naar de Pokéball die wiebelde in haar hand. Zou de Ponyta blijven zitten? Of moest ze in deze storm er toch nog tegen vechten?

De Ponyta was verzwakt en moe door de stress, maar de adrenaline in ahar lichaam deed haar vechten. Tot ze genoeg bedaarde om te beseffen dat het stil was om haar heen. Het lampje doofde en de Pokéball hield halt. Gefeliciteerd, je hebt een Ponyta gevangen!

Ongelovig keek de groenharige naar de Pokéball in haar hand. Het was haar zowaar gelukt! Goed, en nu? Vragend draaide ze zich om naar Brendon, maar halverwege bedacht ze zich dat het natuurlijk de bedoeling was om nu als de wiedeweerga terug te keren naar de stallen. Snel stak ze de Pokéball bij haar andere Pokémon, waarna ze op de rug van Nikita knikte en koers zette naar de stallen. Hopelijk waren alle andere paarden wel naar de stal gelopen, want anders bleven ze bezig.

OOC: Sorry voor de extreme laatheid!

Alle andere Paardpokémon stonden gelukkig al op stal, dus zodra ze bij het huis van de familie Mayon aankwamen, konden ze naar binnen. Sora stapte af en bedankte Nikita nog even voor deze in haar Pokéball verdween. Ze sloeg haar armen om Sun heen om te voorkomen dat de Pikachu weg zou waaien en volgde Brendon het huis in. Brendon zijn vrouw was hen al tegemoet gekomen en Sora volgde hen naar de woonkamer waar haar ouders en broertje op hen zaten te wachten. 'Sora!' Haar ouders sprongen bijna letterlijk omhoog van de bank toen ze haar binnen zagen komen en omhelsden haar stevig. Een hele preek over dat ze dit soort grapjes nooit meer mocht uithalen werden vermengd met de enthousiaste kreten van haar broertje die maar wat graag wilde weten hoe spannend het was om op een Ponyta door een storm te rijden. Het meisje glimlachte zwakjes en wilde al gaan vertellen hoe spannend het was geweest, toen Brendon tegen haar sprak. Of ze niet even wilde laten zien wat ze had gevangen. 'Hier? In de huiskamer?' stamelde het meisje? 'Past dat wel?'

Aimee glimlachte naar haar en begon wat tafels en stoelen aan de kant te zetten zodat er meer ruimte was in de woonkamer. Ze knikte naar Sora ten teken dat ze haar nieuwe Pokémon tevoorschijn kon halen. Sora pakte de Pokéball van het lint om haar middel en drukte op het knopje. De bal sprong open, waarna een wit licht de ruimte vulde. Al gauw stond er een Ponyta in de woonkamer met prachtige, vlammende manen en een nieuwsgierige blik. Tot haar opluchting was de Pokémon weer gekalmeerd en ze leek ook geen last meer te hebben van de verlamming. Sora stak haar hand uit en streelde de snoet van de Pokémon, waarna ze zich tot haar ouders richtte. 'Mam, pap, dit is Autumn, mijn nieuwe Pokémon.' Ze had de Pokémon nog niet echt een naam gegeven, maar herfst was het enige seizoen dat ze nog niet had gebruikt. Ze keek naar Brendon, alsof ze zeker wilde weten dat de Ponyta ook echt voor haar was. 'Ik nam ten minste aan dat u bedoelde dat ik haar mag houden?' Haar toon was ietwat verontschuldigend, want ze hoopte dat ze de man niet verkeerd had begrepen.

Brendon grijnsde, verklaarde dat zij de Pokémon had gevangen en dat deze dus, met instemming van haar ouders, geheel van haar was. Sora keek naar haar ouders, welke glimlachend knikten dat het goed was, maar het meisje wist zelf ook wel dat, ook al hadden haar ouders het niet goed gevonden, dan had ze de Ponyta alsnog gehouden. Autumn was nu van haar en was de laatste schakel in haar team, welke nu compleet was. ‘Heel erg bedankt meneer Mayon,’ sprak de groenharige, waarop ze kort naar de man boog om hem haar dankbaarheid te tonen. ‘Ik ben u zeer dankbaar voor deze Ponyta. Ik zal er alles aan doen om zo goed mogelijk voor haar te zorgen.’ Terwijl ze dit zij klopte ze de Ponyta even vriendelijk op de hals, welke op haar beurt haar neus tegen Sora haar wang drukte. Ja, deze Ponyta zou het prima doen in haar team.

Plots stelde de man haar een vraag waar ze even raar van op keek. Zo ze zijn dochter Karin misschien kende. ‘Natuurlijk ken ik Karin!’ verklaarde het meisje verbaasd. Zij had namelijk al lang en breed doorgehad dat dit Karin haar ouders waren, maar ze had niet door gehad dat de man niet had geweten wie zíj was. ‘Ze is één van mijn allerbeste vriendinnen!’ Nu kende ze Karin pas een jaar ofzo, maar toch voelde het voor haar zo, na alles wat ze samen hadden meegemaakt waren Karin (en ook Kenji) haar dierbaar geworden. De groenharige vermoedde dat Karin haar vader nooit had verteld hoe zij eruit zag en dat de man daarom niet zeker wist of zij de “juiste” Sora was. Daarom stak ze nu ook haar hand uit naar de man, waarna ze zichzelf netjes voorstelde. ‘Sora Takahashi. Aangenaam.’ Ze glimlachte vriendelijk naar de man en probeerde ondertussen stiekem herkenningspunten te vinden op het gezicht van de man. Punten die Karin ook had.