Met veerkrachtige passen liep Karin door het glooiende landschap. De zon was bezig aan zijn afdaling, het middaguur was al gepasseerd. Karins roodbruine ogen gleden over de horizon, daar waar het frisse groen van de vlakte het stralende blauw van de lucht ontmoette. Arash dartelde voor haar uit, energiek en vooral blij. Blij dat ze op weg waren, blij dat hij vrij rond kon rennen en blij omdat het zo'n prachtige dag was. Ze hoefde altijd maar even naar hem te kijken en dan voelde ze zich weer helemaal vrolijk. Dat was ze al van zichzelf, maar hé, zelfs het vrolijkste mens kon een dipje hebben. Echt chagrijnig zou je haar niet snel meemaken, maar als het zover was, dan zou het een moment zijn die je je nog lang zou heugen. Karin grinnikte om haar eigen, rare gedachtegang.

Een ritselend geluid trok haar aandacht. Een kleine, roze pokémon sprong tevoorschijn en versperde Arash en Karin de weg. De pokémon was klein, maar stond parmantig op het pad, alsof ze alleen zouden mogen passeren met zijn toestemming. Op zijn hoofd had hij een punt, waarvan het meisje wist dat hij giftig was. Voor haar stond namelijk een mannelijke Nidoran! "Oooh, wat ben je schattig!" kirde Karin. De Nidoran was het er duidelijk niet mee eens en hij snoof luid. "Ach toe nou, laat ons toch passeren!" zei ze nu vriendelijker. De Nidoran schudde zijn hoofd, ze had hem duidelijk beledigd met zijn uitroep. Hij stormde naar voren, recht op Arash af. Die ontweek hem behendig en gromde. "Rustig Arash. Als die kleine Nidoran een gevecht wil, zal hij die krijgen." Karin balde vastbesloten haar vuist.

"Arash, Ember!" De kleine Growlithe opende zijn bek en vuurde een heleboel sintels op de Nidoran af. Die probeerde te ontwijken, maar was niet snel genoeg. De pokémon krabbelde bijna meteen weer overeind en stormde weer op Arash af. "Ontwijk zijn hoorn, die is giftig!" De waarschuwing kwam net op tijd, de Growlithe ontweek de Nidoran lichtvoetig. Maar de Nidoran was niet dom. Terwijl Arash hem ontweek, gaf hij hem een venijnige trap na, in de vorm van Double Kick. De Growlithe werd naar voren gelanceerd en rolde over het stoffige pad. "Arash!" gilde Karin bezorgd. Hij stond echter al weer snel op zijn benen. "Hou afstand en gebruik Ember opnieuw." De Growlithe vuurde opnieuw tientallen sintels op de Nidoran af. Die verraste hun echter door omhoog te springen en in één sprong de afstand tussen hem en Arash te overbruggen. Zijn achterpoten ramden in zijn zij en de Growlithe kefte door de pijn. De Nidoran stond nu bovenop hem, trots als een koning. Hij hief zijn giftige stekel om de laatste klap toe te dienen en... "Grijp zijn hoorn!" gilde Karin bijna hysterisch. In een vlugge beweging klemde Asash Nidoran's hoorn tussen zijn tanden en slingerde hem van zich af. De pokémon rolde over het pad en bleef daar versuft liggen.

Karin zag Arash zijn mond al openen voor nog een Ember, maar ze kapte hem af met een handgebaar. In plaats van aan te vallen nam ze snel haar rugtas af en ritste het voorvakje open. Daarin lagen vijf lege pokéballs. Karin pakte er één en drukte op het knopje om hem groter te maken. Haar roodbruine ogen bleven vastberaden op de Nidoran gericht, terwijl ze haar roze haren naar achteren zwiepte. Toen mikte ze en gooide ze de bal met een boog op de pokémon. De Nidoran verdween in een rode flits en liet alleen een heen en weer wiegende bal achter, waarvan het knopje rood knipperde..

Volgens mij hebben sombere mensen altijd een dip? Dat stukje in je post is niet logischXD De Nidoran in de bal probeerde uit de bal te ontsnappen, maar besloot toen dat Karin een waardige tegenstander was geweest en eerlijk had gewonnen. Het rode knopje doofde en werd wit. Gefeliciteerd! Je hebt een Nidoran gevangen!

OOC: Omg, dat moet natuurlijk 'vrolijkste mens' zijn xD

IC:
De bal wiebelde en Karin kneep haar handen nerveus samen. Haar nagels maakten putjes in haar handpalmen, totdat de bal plotseling stil lag en het lampje doofde. "Yes!" gilde het rozeharige meisje, terwijl ze in de lucht sprong. Arash nam deel aan haar vreugde door keffend rondjes om haar heen te rennen. Karin rende naar voren en pakte de bal voorzichtig, haast eerbiedig, op. "Mijn eerste zelf gevangen pokémon," sprak ze zacht, haar ogen glinsterden. Haar slanke vinger drukte op het knopje en de Nidoran verscheen in een witte flits. Hij keek haar eerst boos,neerbuigend aan, toen verzachte zijn gelaatstrekken en zakte hij op koninklijke wijze door zijn rechter knie. Even keek Karin verbluft naar deze hoffelijke, zeer excentrieke Nidoran, waarna ze lachte en op haar beurt een reverence maakte. "Een vreemde snuiter ben je," sprak het meisje liefkozend. Ze zakte door haar knieën en stak haar hand uit om haar nieuwe pokémon te aaien. Zijn vreemde blik weerhield haar hiervan. Toen boog hij zijn hoofd en stond hij toe dat Karin hem aaide. "Alsof ik met de koning zelf te maken heb," lachte ze. Eigenlijk zou dat wel een goede naam voor hem zijn. Iets koninklijks. "Wat zou je ervan vinden om Ithai te heten?" De Nidoran leek er serieus over na te denken, waarna hij knikte. Karin kwam overeind, een brede grijns sierde haar gezicht. "Mooi, dan is dat geregeld! Laten we verder gaan." En zo vertrok Karin weer, nu met twee pokémon op sleeptouw.