Eindelijk was het dan zover! Zijn reis zou eindelijk beginnen! Eigenlijk was zijn reis gisteren al begonnen, maar hij had ontdekt dat, door het late tijdstip, hij in het donker Mount Moon zou bereiken en het leek hem geen goed idee om de berg te doorkruisen in het donker. Vandaar dat de jongen zijn intrek had genomen in het pokémoncentre, waar zuster Joy hem vreemd aan had gekeken toen hij had gevraagd of hij daar kon overnachten. Ze wist immers wie hij was en wist dus ook dat hij in de stad woonde, naast de gym. Waarom zou hij dan in het pokémoncentre willen slapen? Ze had hem uiteindelijk wel een kamer gewezen, maar had die avond ook zijn moeder gebeld om poolshoogte te nemen. Met zijn rug tegen de muur gedrukt had Kenji om de hoek gestaan, luisterend naar het gesprek. Hij moest zeker weten of zijn moeder hem niet kwam halen, want anders zou hem die avond alsnog smeren uit het pokémoncentre. Zijn moeder bleek echter tegen de zuster te hebben verteld dat hij op reis ging, want uit niks in het gesprek bleek dat ze hem vast zou houden en ze had ook niet verteld in welke kamer hij precies sliep. Misschien hield zijn moeder zich dan toch aan haar woord.

Enfin, het was nu tijd om echt te gaan. Met een brede grijns op zijn gezicht, zijn tas over zijn rechterschouder gehesen en Céline naast zich, stapte de jongen het pokémoncentre uit. Vandaag zou hij naar Mount Moon reizen, om vanuit daar naar Pewter City te trekken. Daar zou hij de Steengym uitdagen en zijn eerste badge winnen. Kenji had echter wel al een probleem ontdekt. Of eigenlijk twee problemen. Probleem één was dat Céline een normale pokémon was en zijn aanvallen dus niets uithaalden op steenpokémon. Daar kwam dan nog eens bij dat Céline niet van vechten hield. Ach, dat waren zorgen voor later. Hij moest nu eerst in Pewter City zien te komen en daarna zou hij zich wel zorgen gaan maken over de rest. ‘Kom op Céline, we gaan.’ De Eevee knikte heftig en liep blij met hem mee.

Met zijn handen in zijn zakken liep Kenji Cerulean City uit en volgde hij het pad naar Mount Moon. Céline sprong vrolijk om hem heen, keek naar alles en iedereen die ze tegen kwam en leek in een opperbest humeur te zijn. Kenji’s ogen waren gefixeerd op de berg voor hem, welke steeds hoger en hoger boven hem uit torende. Hij hoopte dat de reis door de berg een beetje goed zou verlopen. Misschien zou hij er zelfs een paar toffe pokémon kunnen vangen! Terwijl hij nadacht over de verschillende coole pokémon die waarschijnlijk in de berg leefden, merkte hij niet dat Céline was blijven staan. Pas toen hij voor de ingang van de tunnel wie door Mount Moon slingerde stond, merkte hij dat zijn Eevee niet meer blij om hem heen danste. Verbaasd draaide hij zich om, om te zien waar ze was gebleven. De Eevee stond een paar meter bij hem vandaan, midden op het pad. ‘Céline, ga je mee?’ vroeg hij, waarop de kleine Eevee hevig haar kopje schudde. ‘Stel je niet zo aan en kom hier!’ riep Kenji, nu met meer dwang in zijn stem. Langzaam, heel langzaam zette de Eevee een paar stapjes vooruit, maar daarna bleef ze weer staan, haar ogen groot en angstig op de berg gericht. ‘Ga me nou niet vertellen dat je bang bent in het donker,’ reageerde Kenji schamper. Céline keek hem beledigd aan, zette dapper een paar passen naar voren, maar bleef een halve meter voor de ingang van de grot staan.

Een diepe zucht ontsnapte uit Kenji’s mond. Goed, blijkbaar durfde Céline niet door de berg heen. De jongen zette zijn handen in zijn zij en keek de Eevee streng aan. ‘Wil je met me mee op reis?’ De Eevee knikte hevig van ‘ja’. ‘Mooi, dan ga je mee die tunnel in.’ Meteen zakten de oren van Céline naar beneden en toverde ze een uiterst zielige blik tevoorschijn. Kenji gromde geërgerd toen ze ook nog eens heel zielig begon te piepen. Hij liep naar de Eevee toe, greep haar in haar nekvel en smeet haar de tunnel in. Met een klap belande de Eevee op de harde grond, waarna ze hard in janken uit barstte. Vervolgens probeerde ze zo snel mogelijk de tunnel uit te rennen, maar daar stak Kenji een stokje voor. Of liever gezegd, een voet. Céline struikelde, maakte een koprol en lag toen languit op de grond. Even grijnsde Kenji, wat hem een boze blik van de Eevee opleverde. Ze krabbelde overeind en wende zich tot Kenji, welke haar onschuldig aankeek. ‘Wat nou? Dan had je maar beter uit moeten kijken hoor.’ Boos begon de Eevee tegen hem te… ja, blaffen? In ieder geval was het irritant en Kenji kapte de tirade van zijn pokémon dan ook snel af. ‘Als je nou ophoudt met zeuren kunnen we verder.’ Even keek hij Céline aan, waarna hij zich omdraaide en verder liep. De Eevee keek Kenji na, merkte toen dat ze al in de tunnel stond en besloot dat terug gaan nu wel erg onzinnig was. Langzaam en zeer op haar hoede sloep Céline achter Kenji aan. De jongen keek tevreden over zijn schouder toen zijn Eevee zo dicht mogelijk achter hem ging lopen. Zo, obstakel nummer één was overwonnen.

Met zijn handen nog altijd in de zakken van zijn broek gestoken slenterde Kenji door de lange, donkere tunnel die door Mount Moon slingerde. Zijn groene ogen gleden over de hoge, donkere muren, het slingerende pad voor hem en de grote donkere schaduwen van rotsblokken die her en der verspreid lagen. Céline liep vlak achter hem, haar oren omlaag gezakt en een angstige blik in haar ogen. Ja, het was voor hem wel duidelijk dat zijn Eevee niet de dapperste pokémon was die hij tegen had kunnen komen die bewuste avond dat hij erop uit was gegaan om zijn eigen pokémon te vangen. Ach, hij was best wel in voor een uitdaging en van Céline een goede en sterkte vechter maken ging zeker een uitdaging worden. Allereerst zou hij de Eevee wat minder aanstellerig moeten maken als het om verwondingen ging. Hij zou een gevecht echt niet winnen als zijn pokémon de helft van de tijd deed alsof ze dood ging. Daarna zou hij ervoor moeten zorgen dat ze wat dapperder was en andere pokémon ook daadwerkelijk aan durfde te vallen, en het ook echt wilde. Tja, dat was misschien een nog grotere uitdaging dan het eerste. Dat ging veel tijd kosten. En dat terwijl hij zo snel mogelijk zijn eerste badge wilde halen. Als hij echter die eerste badge wilde winnen, moest hij wel een andere pokémon zien te vangen. Zijn Eevee zou namelijk niet veel uit kunnen halen tegen bijvoorbeeld een Onix. Hij had echter gehoord dat er in Pewter City de mogelijkheid was om TM's te kopen, dus misschien dat hij daar nog een nuttige aanval voor Céline kon vinden.

Plotseling werd hij uit zijn overpeinzingen gehaald door geschuifel. Kenji keek op en hield halt, zijn oren gespitst om het geluid op te vangen. Céline, welke niet door had gehad dat Kenji was blijven staan, botste tegen zijn been en keek hem verbaasd aan. Toen ze zijn geconcentreerde blik zag, welke was gericht op een steen, kreeg ze door dat er misschien gevaar dreigde. Snel verstopte de Eevee zich achter haar trainer, en gluurde ze langs zijn been heen om te kunnen zien welk gevaar er eigenlijk aan kwam. Het tweetal bleef een tijdje staan, achter een grote rots klonk nog altijd geschuifel. 'Wie is daar?' riep Kenji. Zijn vraag echode door de tunnel heen en plotseling schoot er iets achter de rots vandaan. Céline maakte een geschrokken geluid en dook weg achter Kenji's linkerbeen, maar de jongen zelf bleef staan. Voor hem stond een kleine, roze Clefairy. Minachtend keek de jongen op de pokémon neer, welke hem vrolijk aankeek. 'Was je daar nou bang voor?' vroeg hij spottend, waarna hij neerkeek op de in één gedoken Eevee achter hem. Deze kwam overeind en gluurde naar de Clefairy. 'Watje,' grijnsde Kenji, waarop hij verder liep. De Clefairy keek hem verbaasd aan toen hij haar passeerde. Blijkbaar had ze verwacht dat hij haar zou proberen te vangen, maar hij was niet van plan zijn kostbare energie te gaan verspillen aan zo'n waardeloze pokémon.

Rustig liep de jongen verder, met Céline wederom op zijn hielen. Hij werd nu echter niet alleen meer door zijn eigen pokémon gevolgd, maar ook door de Clefairy. Af en toe wierp Kenji een blik over zijn schouder en zag dan dat de roze pokémon hem nog altijd stalkte. Na een tijdje was hij het meer dan zat. Met een ruk draaide hij zich om, waarop de Clefairy zich snel achter een steen verborg om te doen alsof ze er niet was. Geërgerd draaide de jongen met zijn ogen, waarna hij zich weer omdraaide en verder liep. Hij zette echter maar drie passen toen hij zich alweer omdraaide. De Clefairy was net achter de stenen vandaan gekomen en had geen tijd meer om terug te springen. 'Céline, doe je tackel!' riep Kenji, wijzend met zijn vinger op de Clefairy. Céline keek hem zielig aan, maar daar trapte de jongen niet in. 'Nu, of ik schop je er heen,' sprak hij dreigend. Het feit dat hij de hele tijd was gestalkt door een stomme pokémon werkte hem op de zenuwen. De Eevee liet een zucht horen en deed toen wat haar gevraagd werd, iets wat Kenji nog reuze mee viel. Céline stormde op de Clefairy af, met gesloten ogen. De roze pokémon sprong simpelweg omhoog, waardoor Céline onder haar door schoot en hard tegen een steen aan rende. Kenji kon zichzelf wel voor zijn kop slaan toen Eevee wankelend op haar pootjes ronddraaide en de Clefairy zich een ongeluk lachte. 'Hou je ogen dan ook open sukkel!' bitste hij tegen de Eevee, waarop hij haar nogmaals een tackel niet uitvoeren. Wederom was de Clefairy sneller, maar dit keer draaide Céline op tijd om, om te voorkomen dat ze de muur van de grot zou rammen. 'Goed, dan maar wat anders. Snelle aanval!' Dit was een aanval die hij nog niet zo heel veel had geoefend met de Eevee, maar dit leek hem een mooi moment om het uit te proberen. Céline leek even na te moeten denken over hoe die aanval ook alweer ging, maar toen herinnerde ze het zich. Ze rende heel snel op de Clefairy af en Kenji zag op het eind zowaar een snelle aanval. Kijk, dat leek nog ergens op. Wonder boven wonder lukte het de Eevee de Clefairy te raken, al was het maar diens rechterbeen. De Clefairy wankelde, draaide rond en viel toen op haar rug. 'Goedzo Céline!' riep Kenji de pokémon toe. Mooi, dan was het nu wel genoeg geweest.

'Kom op Céline, we gaan.' Eevee keek hem ietwat verbaasd aan, maar leek erg blij te zijn dat ze niet meer hoefde te vechten. De Clefairy was helemaal overdonderd, omdat het gevecht nog helemaal niet voorbij was. Kenji wilde echter de krachten van Céline sparen voor het geval hij een pokémon tegen zou komen die wél de moeite van het vechten waard was. Na een tijdje lopen keek de blauwharige jongen even over zijn schouder, om tevreden te concluderen dat hij niet langer door de Clefairy werd gestalkt. Mooi, dan was dat ook weer opgelost. Ontspannen begon de jongen een liedje te fluiten, wat Céline ook wat meer op haar gemak leek te stellen. Ze was echter lang niet zo blij als toen ze het einde van de tunnel zag. Kenji was erg verbaasd geweest om licht te zien even verderop, maar het had de Eevee hoop gegeven. De jongen zelf baalde er enorm van dat hij nu al door de berg was, zonder ook maar íets interessants te hebben gevonden. Het licht aan het einde van de tunnel werd steeds groter, tot Kenji duidelijk bomen, struiken en een blauwe lucht kon herkennen aan de andere kant. De lucht was langzaam aan het verkleuren, de zon ging al onder.

Céline rende blij voor hem uit, de tunnel uit. Kenji kon het niet laten even te lachen om het belachelijke gedrag van zijn Eevee, welke dolgelukkig in het rond sprong, alsof ze dagen gevangen had gezeten in de berg. Kenji bleef even staan en keek achter zich de tunnel in. Hij had gehoopt op een sterkte grond- of steenpokémon, maar die hadden zich helaas niet laten zien. Hij had er waarschijnlijk ook geen kunnen vangen met Eevee aan zijn zij, maar goed. Hij wende zich weer tot het pad dat voor hem liep en volgde zijn blij over het pad huppelende Eevee. Plotseling klonk er geritsel uit een struik naast Eevee. De pokémon bleef staan en keek naar rechts. Geschrokken sprong de Eevee een meter de lucht in toen er een lange, paarse pokémon uit de struiken schoot en haar wilde grijpen. Hals over kop rende de kleine Eevee naar Kenji toe, waar ze zich achter hem verstopte. Het ging voor de jongen allemaal zo snel dat hij pas door had wat er was gebeurd, toen er een Ekans om zijn been zat gewikkeld. Verward keek Kenji naar de pokémon welke of bezig was zijn been te knuffelen, te wurgen of andere dingen aan het doen was waar hij niet aan wilde denken. Al met al was hij erg verward een Ekans aan zijn been te zien. Had hij nou een nieuwe pokémon gevangen of had hij hem gevangen?

Het duurde even voordat de Ekans door leek te hebben dat hij zich niet om Céline had gewikkeld, wat hij in eerste instantie had geprobeerd, maar om het been van een mens zat. De pokémon keek op, zag Kenji kijken en liet hem meteen los. Kenji zelf had echter besloten dat de Ekans een perfecte aanwinst zou zijn voor zijn team. 'Céline, maak je klaar,' sprak hij tegen de Eevee terwijl de Ekans een stukje achteruit schoof om een beetje ruimte tussen hem en Kenji te scheppen. Céline keek hem bang aan, maar net als hij de Clefairy, negeerde hij dat. ‘Doe je tackel!’ riep de jongen, waarop de Eevee de aanval inzette op de Ekans. Deze sloeg ook toe en wikkelde zich om de Eevee heen. Céline piepte en spartelde wild tegen toen de Ekans haar fijn probeerde te knijpen. Kenji kneep zijn handen woedend tot vuisten samen en dacht koortsachtig na. Céline was met haar tackel niet snel genoeg geweest en zat nu vast in een stevige wikkel van de Ekans. Wat moest hij nu doen om haar vrij te krijgen? ‘Céline! Bijt!’ De Eevee staakte haar ontsnappingspogingen om hem vragend aan te kijken. De jongen draaide met zijn ogen. Hij had haar die aanval nog niet echt geleerd, maar het leek hem nogal vanzelfsprekend wat ze moest doen? ‘Zet er gewoon je tanden in!’ brulde hij, waarop de Eevee knikte, haar tanden ontblootte en deze in de huid van de Ekans boorde. De slangpokémon brulde het uit van de pijn die werd veroorzaakt door de scherpe tandjes van Eevee. Zijn greep verslapte, waarop Kenji zijn kans greep. ‘Snel Céline, nu!’ De Eevee spartelde wild en wist los te komen.

Kenji keek met een zwaar geconcentreerd gezicht naar de Ekans terwijl Céline op veilige afstand ging staan. Ekans schoot echter op haar af en probeerde haar opnieuw in een wurggreep te pakken, maar dit keer was Céline voorbereid. ‘Ontwijk!’ riep Kenji, waarop de Eevee er als een haas vandoor ging en Ekans miste. De Ekans was vrij snel, dat moest hij toegeven, maar hij was ook vooral gericht op één aanval en dat was wikkel. ‘Céline, doe je snelle aanval!’ riep de jongen. Het was vrij riskant om voor een aanval te kiezen waarbij zijn pokémon zo dichtbij kwam, aangezien Ekans hem dan makkelijker kon omwikkelen, maar Eevee kende onvoldoende aanvallen die van een afstsand toegepast konden worden. Kenji juichde tevreden toen Céline de Ekans raakte. Deze vloog een eindje achteruit en viel op de grond, maar kwam vrij snel overeind en stoof op Céline af, dit keer in een poging de Eevee te bijten. ‘Céline, schreeuw!’ De pokémon reageerde direct en liet een harde, snerpende gil horen. ‘En nu tackel!’ riep Kenji over het gegil heen. Céline sloot haar bek en rende op de Ekans af. Ze raakde de pokémon of op zijn kop, want deze had ook net weer een tegenaanval in willen zetten. Zowel de Eevee als de Ekans wankelde en Kenji hoopte dat Céline zou blijvne staan. Uiteindelijk viel de Ekans neer, niet veel later gevolgd door Céline. Kenji greep snel een pokéball uit zijn tas, klikte hem op normale grote en gooide hem naar de Ekans. De pokémon verdween in een rode flits, waarop de bal op de grond viel en met een rood knipperend lichtje heen en weer wiebelde. Kenji hurkte bij Céline neer en keek vanaf daar naar de pokéball. Zou de Ekans blijven zitten?

OOC: Dubbelpost met toestemming!

De bal wiebelde wild heen en weer, want de Ekans wilde niets liever dan eruit komen en zich om Kenji's been wikkelen! Toen bedacht hij zich echter dat hij daar meer kans voor zou krijgen wanneer hij diens pokémon werd. Dus stopte de pokémon met zich verzetten en kwam de bal tot stilstand. Het lampje doofde. Gefeliciteerd, je hebt een Ekans gevangen!

'Yes!' Kenji kon het niet laten om even kort te juichen. Eindelijk had hij een pokémon gevangen die wel wilde vechten! Hij stond op, liep naar de pokéball en raapte hem van de grond. Céline was inmiddels ook weer overeind gekrabbeld en kwam nieuwsgierig naast hem staan. Kenji opende de pokéball en de Ekans kwam in een flits tevoorschijn. 'Céline, zeg maar hallo tegen je nieuwe vriend.' Met een grijns keek hij van Ekans naar Eevee, maar Céline leek niet helemaal blij te zijn met haar nieuwe teamgenootje. De Ekans zelf was enorm blij, schoot op Kenji af en wikkelde zich vrolijk om zijn been heen. 'Juist,' mompelde Kenji. Nou moest hij alleen nog een naam voor de Ekans verzinnen. Eerst moest hij nog even ontdekken of het een jongen of een meisje was. 'Dus... Ben je heel toevallig een jongen?' De Ekans keek hem met een frons aan en knikte toen. Mooi, het was dus een jongen. Dan nu nog een naam. 'wat dacht je van... Max?' Daar leek de pokémon even over na te denken, maar daarna knikte hij weer. 'Mooi, dan is dat geregeld. En ga nu van mijn been af.' Hier leek de Ekans wel een beetje teleurgesteld over, maar Kenji was niet van plan naar de stad te strompelen met een Ekans om zijn been. Max liet echter niet los en dus moest Kenji hem wel terug stoppen in zijn pokéball. Hij stopte de bal in zijn tas en wende zich tot Céline. 'Ga je mee?' vroeg hij aan haar, waarop hij samen met zijn Eevee verder naar de stad liep. Hij was tevreden. Hij had met Céline getraind en hij had een nieuwe pokémon gevangen. Nu alleen nog zijn eerste badge en alles was goed.

+8 voor beide posts!