Met vastberaden passen liep Kenji door de straten van Vermillion City. Het was een grote, indrukwekkende stad en werd door vele shopverslaafde mensen bezocht. Kenji was daar geen van, hij was hier maar voor één ding; zijn derde badge. Hij had al veel over Mitsu Hotaka gehoord en dit gevecht zou beslist zwaarder worden dan de eerste twee gevechten. Brock was op zich nog wel een uitdaging geweest, zijn moeder niet zo, aangezien hij haar gehele strategie en al zijn zwakke plekken kende. Mitsu was echter een ander verhaal. Dit was een vrij jonge vrouw, in het bezit van een goed stel pokémon, en daarbij waren de gevechten bij haar langer. In deze Gym mochten er namelijk drie pokémon worden ingezet in plaats van twee. Kenji was echter niet dom. Hij had zich goed voorbereid voor hij naar deze Gym was gegaan. Via een uitstapje naar de Pokémontower was hij aan twee nieuwe teamleden gekomen; Crush en Chuckle. Vooral Crush, zijn Cubone, zou een sterke troef worden in dit gevecht. Vulcan was, als vliegsoort, zwaar in het nadeel tijdens dit gevecht, en Kenji twijfelde nog altijd over het inzetten van Max. Ergens wilde hij Chuckle, zijn Gastly gebruiken, maar aan de andere kant was Max veel beter getraind dan zijn laatst gevangen pokémon. Céline zou hij als verrassing inzetten, want wie zou nou verwachten dat iemand met een elektrische pokémon tegen een elektrische Gym ging vechten? Al met al was zijn keuze van pokémon nog niet helemaal zeker en dus sterk afhankelijk van de pokémon die Mitsu in zou zetten.

Sneeuw knerpte onder de schoenen van de jongen terwijl hij naar de Gym van Vermillion toe liep. Céline liep naast hem en leek al bijna net zo vastberaden als hij. Kenji grijnsde. Zijn oudste pokémon was al zoveel gegroeid! Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Ze was wat sterker geworden, wat minder aanstellerig en ook was ze zeker vijf centimeter gegroeid. Even vroeg de jongen zich af hoe lang pokémon eigenlijk door gingen met groeien, maar dat was een vraag voor later. Nu was het tijd om zijn derde badge op te halen, want hij had de Gym bereikt. De deuren van de Gym gleden geruisloos open en de jongen stapte naar binnen. Te aso om zijn voeten eerst af te kloppen op de deurmat liep de jongen naar binnen, naar de balie. Hierachter zat een vrouw die hem vragend aankeek. 'Ik kom de Gymleider uitdagen,' reageerde Kenji, alsof dat niet vanzelfsprekend was. Wat zou hij hier anders moeten doen? De vrouw knikte en wees toen op een deur rechts van Kenji. 'Die deur door, als het goed is, is ze er.' Even trok de jongen zijn wenkbrauw op. Als het goed is.. Hoorde je als werknemer niet te weten waar je werkgever uit hing? Ach ja, zolang Mitsu er maar was, dan was hij niet voor niks door dit weer gelopen. De jongen liep naar de deur toe, duwde hem open en stapte de ruimte binnen waar het allemaal zou plaatsvinden. Hij had geluk, Mitsu was inderdaad aanwezig in de ruimte. Even trok de jongen zijn wenkbrauw op toen hij haar zag. Ze was namelijk aan het spelen met haar pokémon. Juist... 'Mitsu Hotaka?' De vrouw keek verbaasd op terwijl ze net achter haar Pikachu aan aan het rennen was. 'Ik daag je uit tot een Gymgevecht!' riep de jongen uitgestrekte arm en wijzende vinger. Zo, let the battle begin.

OOC: Godmode met toestemming! :3

Kenji kon een triomfantelijke grijns niet onderdrukken toen de jonge Gymleidster liet weten dat ze zijn uitdaging aannam. Ze maakte echter ook duidelijk dat ze niet wist wie hij was. 'Kenji, Kenji Claves,' antwoordde hij op haar niet uitgesproken vraag. Ze zou hem aan zijn achternaam waarschijnlijk wel herkennen. Misschien dacht ze zelfs dat ze in het voordeel zou zijn, omdat hij de zoon was van de leidster van de Watergym, maar niks zou minder waar zijn. Kenji had geen enkele waterpokémon en hij was niet van plan er één te gaan vangen ook. Waterpokémon waren zwak, stom en nutteloos. De jongen werd uit zijn gedachtegang gehaald toen hij merkte dat Mitsu al klaar stond voor het gevecht. Kenji liep snel naar zijn eigen plaats toe en keek even naar Céline. 'Oké meid, het is zover, onze derde badgde is binnen handbereik.' De Jolteon knikte en richtte haar ogen op de tegenstander. Kenji deed hetzelfde en trok toen zijn wenkbrauw op. Het was duidelijk dat de vrouw met haar Jolteon ging beginnen. Hmmm, wat was dan verstandig? Eigenlijk leek het hem wel leuk om een gevecht tussen twee Jolteon te doen, om te zien wie er sterker was, maar wilde hij het daarop wagen? Was het niet verstandiger om met zijn Cubone te beginnen?

Kenji besloot voor de verstandige keuze te gaan en pakte de pokéball van Crush. 'Crush, ik kies jou!' riep de jongen terwijl hij de pokéball van zijn Cubone omhoog gooide. Een witte flits en de kleine grondpokémon kwam tevoorschijn. Even keek de pokémon om zich heen, keek naar Kenji en spotte toen de tegenstander. Een uitdagende blik verscheen in de ogen van de pokémon, iets wat een grijns teweeg bracht bij Kenji. Ja, dit ging een mooi gevecht worden. De scheidsrechter opende het gevecht: 'Het gevecht gaat tussen Gymleidster Mitsu Hotaka van de Vermillion City Gym en uitdager Kenji Claves uit Cerulean City. Beide partijen mogen drie pokémon inzetten, alleen de uitdager was deze tijdens het gevecht wisselen. Begin!' Kenji besloot vooral niet te wachten tot Mitsu iets ging doen en opende als eerste het gevecht. 'Crush! Doe je Bone Club!' De Cubone knikte en rende naar voren, zijn bot hoog opheven. Hij zou die Jolteon eens flink wat hoofdpijn bezorgen.

De onbekende uitdager maakte zich al snel bekend toen ze had aangegeven dat ze zijn naam nog niet wist. Kenji Claves. Toen viel het Mitsu in waarom hij haar zo bekend voorkwam. Het was Cynthia’s zoon. Als haar grijns nog breder had kunnen worden, dan was dat waarschijnlijk nu gebeurd. Ze had de zoon van een collega in haar gym staan. Om de één of andere rede maakte haar dat alleen maar nog enthousiaster. De vrouw zag hoe Kenji zijn wenkbrauw optrok toen hij haar Jolteon op het strijdveld zag staan. Verrast over het feit dat ze een elektrische pokémon koos, kon hij niet zijn. Hij zou vast zijn kansen aan het overwegen zijn. Mitsu hoopte stiekem dat hij de Jolteon aan zijn zijde in zou zetten, maar hij gooide al snel een pokéball het veld op, waar niet veel later een Cubone uit verscheen. Typisch. Een grondsoort. Dat had ze kunnen verwachten. Taka keek kort achterom en ving de blik van zijn trainer. Het enige wat zijn trainer kon hopen, was dat hij naar haar zou luisteren als ze hem iets opdroeg en niet zijn eigen weg ging. Daar stond de pokémon namelijk om bekend bij haar. Of de uitdagers dat ook wisten en dat in hun strategie erbij betrokken, wist ze niet.

'Het gevecht gaat tussen Gymleidster Mitsu Hotaka van de Vermillion City Gym en uitdager Kenji Claves uit Cerulean City. Beide partijen mogen drie pokémon inzetten, alleen de uitdager was deze tijdens het gevecht wisselen. Begin!' Na deze woorden te hebben gehoord, werd de gymleader toch een beetje nerveus. Ze was nog niet zo heel lang gymleader. Wat als ze het nou verpestte? 'Crush! Doe je Bone Club!' Kenji haalde haar al snel uit haar gedachte door het gevecht te openen. Mitsu schudde licht haar hoofd. Daar mocht ze nu niet aan denken. Niemand kon het haar kwalijk nemen als ze het fout deed. Ze moest het immers nog leren. “Taka, ontwijk het met je Quick Attack!” De Jolteon bleef stil staan en staarde naar zijn tegenstander. Mitsu verstijfde. Nee hè. Pas toen de Cubone in de buurt was, sprong de pokémon snel en behendig aan de kant, om een seconde later soepel op zijn poten te belanden. Een opgeluchte zucht ontsnapte bij Mitsu, hopend dat hij haar inderdaad had gehoorzaamd en niet slechts had ingezien dat het handiger was om te ontwijken. Inmiddels had Taka zijn aanval voortgezet en rende zo snel als hij kon op de Cubone af.

Zowel pokémon als trainer wisten dat een aanval als Quick Attack weinig effect had op een grondsoort, maar dit behoorde tot haar strategie. Elektrische aanvallen hadden al helemaal geen effect op grondpokémon, dus had ze zich voorbereid, mocht ze ooit zo’n tegenstander krijgen in haar gym. Het was nogal een domme en naïeve zet haar pokémon slechts één soort aanvallen aan te leren. De uitdager zou niet weten wat hem overkwam. Zelfs Taka zou door moeten hebben dat haar strategie voorlopig de beste was. Of hij te koppig was om dat toe te geven en die te gebruiken, was natuurlijk een ander verhaal.

Kenj stond letterlijk te trillen van de spanning toen het gevecht van start ging. Hij had zo vaak gevochten met andere trainers, maar vechten met een Gymleider was toch wel even iets anders. Die waren slimmer, meer tactisch aangelegd en gewoon veel sterker. Kenji hoopte dat zijn pokémon, en dan met name zijn nieuwe, opgewassen was tegen deze goed getrainde pokémon. Crush stevende op zijn doel af, welke al gauw de opdracht kreeg om te aanval te ontwijken via een Quick Attack. De Jolteon reageerde niet meteen, wat Kenji even in verwarring bracht. Luisterde die Jolteon nou niet naar zijn trainster, of leek dat zo? Pas ergens op het laatste moment sprong de pokémon aan de kant en werd Crush zijn aanval ontweken. Kenji kon het niet laten zachtjes te vloeken, waarna hij snel op zoek ging naar de volgende zet. Jolteon was inmiddels doorgegaan met Quick Attack en de jongen wist dat hij nu moest reageren. 'Crush! Houd je bot recht voor je en draai rond!' De Cubone keek hem aan alsof hij gek was. Toegegeven, wat de jongen vroeg was vreemd, en ergens deed het hem denken aan een ballerina, maar hij wist zeker dat hij op deze manier een eventuele aanval van de Jolteon kon afweren. Cubone schudde even kort zijn hoofd, alsof hij zich afvroeg waarom hij er ook alweer voor had gekozen om met deze trainer mee te gaan, maar gehoorzaamde alsnog. Kenji was opgelucht, maar verborg dit voor de rest. Voor hen was het niet belangrijk om te zien dat hij opgelucht was. Alleen vastberaden en zelfverzekerd. Ja, dat waren de stemmingen die de tegenstander mocht zien, en niks anders.

Mitsu kon het niet laten om naar haar tegenstanders gezicht te kijken. Zoals verwacht stond deze op onweer en zag ze zijn lippen bewegen, maar kwam er geen geluid uit. Of misschien kwam het dat wel, mar kon ze hem niet horen. Normaal gesproken zou zich nu een grijns moeten vormen rond haar lippen, maar het enige wat ze voelde was teleurstelling. Liet Kenji zich al zo snel het veld uit slaan? Had ze hem verkeerd ingeschat? Ergens had ze gedacht dat de jongen een schrikbarende hoeveelheid aan doorzettingskracht had, maar blijkbaar had ze teveel verwacht. 'Crush! Houd je bot recht voor je en draai rond!' Of misschien toch niet. De grijns die had moeten verschijnen toen ze de jongen zag vloeken, kwam dan eindelijk tevoorschijn. De Cubone leek zijn trainer een vreemde blik toe te werpen, maar ging uiteindelijk aan de slag en deed wat hem gevraagd werd. Taka kreeg een flinke klap tegen zijn kaak aan met het bot en wankelde een paar stappen opzij. Vervolgens schudde de Jolteon zijn hoofd om bij te komen, richtte zijn blik kwaad op de Cubone en begon dreigend te grommen. “Taka!” Mitsu gilde het bijna over het veld heen, maar wist zich nog net op tijd terug te laten vallen op een normaal volume. Ze had haar Jolteon bij de naam geroepen om zowel zijn aandacht te krijgen als hem te waarschuwen. Zelfs zij wist niet wat hij ging doen als hij zo pissig was. Daar wilde ze liever ook nog niet achter komen ook.

Taka draaide langzaam bij en stopte met grommen. Mitsu wilde bijna opnieuw opgelucht zuchten, maar besefte net op tijd dat zoiets alleen maar meer argwaan zou opwekken bij haar tegenstander. Kenji wist duidelijk niet dat de Jolteon vaker niet naar haar luisterde dan wel en dat wilde ze graag zo houden. Hij zou dat niet voor haar verpesten. Ze haalde een keer diep adem via haar neus en liet die langzaam weer ontsnappen via haar mond om te kalmeren. Toch schenen de zenuwen nog lang niet te willen verdwijnen. “Tijd om je Double Kick in te zetten,” sprak ze, terwijl opnieuw een lichte grijns zich om haar lippen vormde. De Jolteon scheen haar te hebben gehoord, want ook hij liet een kleine grijns tonen. Natuurlijk was Double Kick niet zo sterk vergeleken zijn elektrische aanvallen, maar tegenover een grondsoort had dat veel effect. Een steen kon je immers alleen maar breken met je blote handen door er hard genoeg tegen te slaan. Of schoppen. Taka begaf zich opnieuw naar zijn tegenstander. Dit keer met minder snelheid, maar meer vastberadenheid. Hij zou zich geen tweede keer meer het veld uit laten slaan. Letterlijk.

Kenji knikte tevreden toen hij zag dat zijn briljante, doch vreemde ingeving, werkte. Deze moest hij zeker gaan onthouden. Jolteon kreeg een flinke mep tegen zijn bek en leek daar alles behalve blij mee. Hij begon zelfs te grommen en dit maakte de pret voor Kenji alleen maar groter. Toen kwam de Gymleidster echter met een aanval die de jongen niet aan had zien komen; Dubble Kick. Uiteraard had hij er bij stil moeten staan dat hij niet de enige was die zijn pokémon handige aanvallen (Dig) had geleerd, maar toch kwam deze aanval als een verrassing. 'Crush! Ontwijk!' Helaas was de Cubone tot alles in staat, behalve fatsoenlijk wegrennen, want door het constante ronddraaien was hij ontzettend duizelig geworden. Hmmm, ja, daar had hij even niet aan gedacht... Jolteon stevende op Crush af en gaf hem een flinke schop onder zijn kont. Crush vloog een aantal meters door de lucht en lande een heel eind verder met een klap op het veld. Kenji klemde zijn kaken op elkaar en keek ingespannen naar de stofwolk die was opgestegen bij de klap. Langzaam verdween het stof en kon hij zien hoe zijn pokémon eraan toe was. Het was dat de Cubone een grondsoort was en dus wel tegen een klap op de grond kon, want anders was zijn pokémon zeker weten uitgeschakeld geweest. Crush was echter wel zwak tegen een aanval als Dubble Kick, dus de gigantische schop onder zijn kont had toch wel de nodige schade gedaan.

Nu werd het toch echt tijd om goed na te denken. Moest hij de Cubone terug trekken? Nee, dat wilde hij niet en hij wist zeker dat ook Crush zich niet zo gemakkelijk gewonnen ging geven. Hij moest nu echter na gaan denken over zin volgende zet en doe was erg lastig. Jolteon was een snelle pokémon en zeer wendbaar, dat wist hij wel van Céline. Hij moest de Jolteon dus op de één of andere manier zien af te remmen. 'Crush! Doe je Bonemerang laag boven de grond!' De Cubone stond op en voerde de aanval uit, mikkent op de poten van de Jolteon. Het idee was om de pokémon op deze manier onderuit te schoffelen, maar de aanval kon je zien aankomen, dus hij zou ook gemakkelijk ontweken kunnen worden. Op hoop van zegen dus.

Tevreden keek Kenji toe hoe zijn plan werkte. Hoewel Mitsu haar Jolteon duidelijk de opdracht gaf om te springen, reageerde hij te laat. Was hij nou gewoon doof, dom of koppig? Kenji wist het niet, maar wat hij wel wist, was dat dit zijn kans was om dit gevecht naar zijn hand te zetten en misschien de eerste ronde te winnen. De Jolteon was duidelijk not amused met het feit dat hij nu gevloerd was, maar Kenji was niet van plan te wachten tot hij was hersteld. Mitsu had nog geen bevel naar haar pokémon geroepen en dus was het tijd voor Kenji om snel te reageren. 'Crush! Boneclub! Volle kracht!' Ergens in zijn achterhoofd vroeg Kenji zich af of een pokémon ook een hersenschudding kon krijgen wanneer hij volop op zijn hoofd werd geraakt door een hard bot. Of dat hij dan dood zou gaan. Kenji hoopte van niet, want anders had hij straks misschien wel een moord op zijn geweten... Cubone was inmiddels op de Jolteon afgesprongen, zijn bot hoog opgeheven, klaar om een harde, en hopelijk laatste, klap uit te delen.

Kenji keek toe hoe zijn Cubone haast in slow motion zijn bot naar beneden bracht om Jolteon de genadeklap toe te brengen. Net op dat moment, echter, liet Mitsu haar pokémon terugtrekken. Hè? Maar een Gymleider mocht zijn pokémon in gevecht toch niet omwisselen? Mitsu gaf deze ronde echter blijkbaar op, want de scheidsrechter gaf aan dat Cubone deze ronde had gewonnen. Mooizo, één neer, nog twee te gaan en dan had hij zijn badge binnen. Zijn ogen gleden even over Crush. Hoe lang ging hij het nog volhouden in dit gevecht? Hij wist het niet, maar zo te zien werd zijn volgende tegenstander Electabuzz, dus het ging een zware ronde worden. 'Oké Crush, we gaan ervoor!' riep Kenji vastberaden. Hij was van plan het zo lang mogelijk uit te houden met Crush. Max en Céline wilde hij zo lang mogelijk bewaren. Even voelde de jongen zich gevleid toen de Gymleidster opmerkte dat hij goed was. Haar tweede opmerking, over dat ze meer wilde zien, deed een grijns bij hem verschijnen. Ze wilde meer zien? Prima, dan kon ze meer krijgen. 'Oké Crush, we zullen haar eens laten zien wat we kunnen. Bonemarang!' Crush knikte, sprong naar voren en gooide zijn bot naar het hoofd van Electabuzz. Eens zien hoe goed deze pokémon was.

Had hij verwacht dat hij Electabuzz zo gemakkelijk zou kunnen raken? Nee, natuurlijk niet, maar het zou wel leuk geweest zijn. Helaas voor hem was zijn aanval veel te gemakkelijk op te vangen voor de grote, geel met zwart gestreepte pokémon. Kenji knarste even met zijn tanden. Stik, wat nu? De meeste van Cubone's aanvallen draaiden om dat bot, zonder dat ding kon hij bijna niks nuttigs doen. Wacht, ze kon wel een paar aanvallen die nut hadden zonder bot! Voor Kenji echter het bevel voor Headbutt kon geven, was Mitsu al overgegaan in de aanval. Ze droeg haar pokémon op het bot terug te gooien. Hmm, hoe goed kon een Cubone vangen? Al gauw kreeg hij het antwoord op die vraag; niet. Het bot kwam met een rotgang tegen Crush haar hoofd aan. Het geluid van bot op bot galmde door de Gym en de Cubone viel uitgeteld op haar rug neer. Stik! 'Cubone is uitgeschakeld, Electabuzz wint.' Kenji gromde en liet zijn pokémon terug keren in haar pokéball. Verdorie, nu had hij nog maar twee pokémon die hij in kon zetten. Wie zou hij eerst doen? Zijn ogen gleden even naar Céline. Nee, haar zou hij voor het laatst bewaren. Zijn volgende pokémon was dus; 'Max! Ik kies jou!' Hij gooide de pokéball van zijn Ekans hoog in de lucht en keek toe hoe de pokémon in een witte flits verscheen. Uiteraard moest die eerst nog even zijn rechterbeen platknuffelen, maar toen kon hij eindelijk "serieus" aan de slag. 'Max, doe je Poisen Sting!' De Ekans knikte, schoot naar voren en opende toen zijn bek. Honderden giftige angels schoten uit zijn bek, recht op de Electabuzz af. Eens zien wat hij hier tegen ging doen.

Kenji: Uiteraard was de Electabuzz maar wat tevreden met zijn gemakkelijke overwinning op Crush. Hoewel Kenji er wel wat van baalde, was het niet erg. De Cubone had zich meer dan waardig bewezen in het gevecht tegen Jolteon, dus deze uitschakeling was niet geheel een ramp. Nu was het tijd voor Max, zijn Ekans, om zich voor de zoveelste keer te bewijzen. Hopelijk zou de slang het voor elkaar krijgen om de Electabuzz uit te schakelen, want hij wilde niet dat Céline straks zijn puinhoop weer op mocht gaan ruimen. Nee, Max moest zijn eigen boontjes gaan doppen, anders mocht bij niet in dit team blijven, en als het goed was, wist de Ekans dat ook maar al te goed.

Max: Max was trots op zichzelf. Na de eerste twee gevechten bij de Gyms in Pewter en Cerulean, mocht bij zich vandaag voor de derde keer aan Kenji's zijde scharen om een badge te winnen. De druk van dit gevecht was echter nog veel hoger dan bij de vorige twee Gyms. Het team van Kenji, waar Max toe behoorde, was sinds hun eerste ontmoeting flink gegroeid en nu moest de Ekans zich gaan bewijzen. Helaas was Max niet de meest snuggere pokémon die er bestond, dus zichzelf bewijzen was ontzettend moeilijk voor hem. Hij wilde echter niet uit het team gezet worden. Er waren nog zoveel dagen waarop hij Kenji's been moest wurgen! Nee, hij ging zijn best doen, en meer dan dat kon hij ook niet doen. De Ekans volgde het eerste bevel van Kenji netjes op en vuurde zijn giftige angels op de Elecabuzz af. Deze was niet snel genoeg om het te ontwijken, wat een tevreden grijns op het gezicht van de Ekans tevoorschijn toverde. Dit moest er waarschijnlijk heel stom uit zien, maar daar trok hij zich maar weinig van aan. Zijn tevreden grijns verdween echter toen zijn tegenstander in de aanval ging. Max voelde paniek in zich omhoog borrelen toen een snelle elektrische aanval zijn kant op kwam. O nee! Wat moest hij doen? Zich verstoppen! Maar waar? De Ekans keek in paniek om zich heen en hoorde het bevel van Kenji om onder de grond te verdwijnen amper. Grond, ja, goed idee.

De Ekans was echter niet snel genoeg en had alleen zijn kop in de grond weten te boren toen Shock Wave hem raakte. Nou mocht de Ekans wel als een soort bliksemafleider in de grond staan, toch deed de schok aardig veel pijn. Het lichaam van Max kronkelde heen en weer terwijl hij probeerde zijn kop uit de grond te trekken. Verdorie, hij zat vast! Hoe had hij dat nou weer voor elkaar gekregen? Verwoed probeerde hij zijn kop uit de grond te trekken. Hij moest vechten voor Kenji, anders mocht hij nooit meer diens been knuffelen! Hij. Moest. Vrij. Komen!

Kenji: Kenji kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Waarom had hij die domoor van een Ekans ook alweer gevangen? Oja, omdat hij toen nog niet op de hoogte was van diens zeer lage intelligentie. Helaas, als hij het eerder had geweten had hij misschien nooit voor deze pokémon gekozen. Aan de andere kant had Max hem bij zijn vorige twee Gymgevechten ook geholpen, dus misschien was er toch nog iets nuttigs aan de slang. Helaas moest Max dat beeld voor hem verpesten door zich weer als een sukkel te gedragen. Hij leek volledig in paniek door de naderende elektrische aanval en Kenji kon zich wel voor zijn kop slaan, alweer. 'Ga onder de grond!' brulde hij tegen zijn Ekans. Hij wist niet beter of Max wel wist hoe Dig werkte, aangezien hij het nog niet eerder in een gevecht had gebruikt, maar wie weet had hij het zelf in het wild al een keer toegepast. Blijkbaar niet, want de Ekans kwam enkel met zijn kop in de grond vast te zitten en werd volop geraakt door Shock Wave. Oké, het werd tijd voor een nieuwe pokémon. 'Sorry Céline, het ziet er naar uit dat-' De jongen stopte middenin zijn zin, zijn hand halverwege zijn broekriem om de pokéball van Max te pakken, zijn ogen gericht op de Ekans, die inmiddels meer licht gaf dan de zon. Hij had dat licht één keer eerder gezien, en dat was toen hij Céline had laten evolueren. Yesh, wat een timing!

Max: De Ekans wist niet precies wát er gebeurde, maar er gebeurde wel íets. Terwijl hij verwoed probeerde zijn kop uit de grond te trekken, begon zijn lichaam opeens te gloeien. Wat was dit? Deed hij soms een aanval zonder dat hij het wist? Langzaam aan voelde Max hoe zijn lichaam veranderde. Hij werd langer en groter en zijn kop kwam ook steeds meer vast te zitten in de grond. Heel fijn, alsof hij nog niet genoeg vast zat! Hij voelde zich echter ook sterker worden, dus misschien dat hij zichzelf nu wel los kreeg? Zodra hij voelde dat zijn lichaam klaar was met gloeien begon hij zich los te wrikken uit de grond. Het lukte Max om vrij te komen en hij rees snel op. De grond leek verder weg dan hij zich herinnerde en ook zijn lichaam voelde anders. Wat was er met hem gebeurd? Snel keek hij naar beneden en zag toen dat hij niet meer in zijn eigen Ekans lichaam zat. Nee, hij was nu veel groter, veel sterker en veel leuker! 'Max!' De stem van Kenji bereikte zijn oren en de Arbok keek even achterom. "Ja?" siste de Arbok, wachtend op instructies. 'Doe je Bite!' De Arbok knikte, richtte zich op Electabuzz en schoot toen in de aanval. Time to play.

Kenji: Het was raar, maar het gaf Kenji een vreemd gevoel van macht nu hij een Arbok aan zijn zijde had. Alsof hij nu king of the world was. Max voelde zich blijkbaar ook een stuk geweldiger en de jongen hoopte dat hij ook wat meer kennis erbij had gekregen, maar dat zou wel weer niet. Hij droeg zijn net geëvolueerde pokémon op om aan te vallen met Bite, maar terwijl zijn Arbok bezig was met het uitvoeren van deze aanval schoot het Kenji te binnen dat dit misschien niet zo'n goed idee was. Elektrische pokémon waren zowel van veraf als dichtbij aardig in het voordeel met hun aanvallen en als Arbok zijn tanden in Electabuzz zou zetten, zou een elektrische aanval hen 100% raken. Mitsu liet het echter niet zover komen en zetten een tegenaanval in. Kenji zelf zou het toch echt anders hebben gedaan, maar goed, hij was hier de uitdager en niet de Gymleider.

Max: Vol goede moed, en met meer geluk van wijsheid, schoot de Arbok naar voren. Hij opende zijn bek, sperde zijn kaken wijd open, klaar om eens een grote hap uit die irritante Electabuzz te nemen. Helaas dacht zijn tegenstander er anders over, want nog voor hij de pokémon goed en wel gelikt had met zijn tong, werd hij al geëlektrocuteerd. Nou ja zeg! Hij had toch ook wel gewoon kunnen zeggen dat hij niet te eten was? Max viel op de grond en voelde zijn lichaam nog een beetje spartelen. Dit was niet leuk! Kenji! 'Max! Sta op en doe Acid!' Ja! Goed idee! De Arbok kwam overeind, schudde even met zijn kop om het irritante gevoel van de elektrische aanval van zich af te slaan en opende toen zijn bek weer. Een paar grote klodders paars gif spoten uit zijn bek, recht op de Elektabuzz af. Zo, dat zou hem leren hem te raken met bliksem.

Mitsu was opgelucht toen bleek dat haar tactiek gelukt was. De Arbok kon de Thundershock niet ontwijken en werd geraakt, waardoor hij zijn aanval moest staken en Takuto weer even veilig was. Het duurde echter niet lang of de blauwharige jongen ging opnieuw in de aanval. Dit keer met een Acid. Paarse klodders werden op haar Electabuzz afgevuurd en ze wist dat ze snel moest reageren of hij was er geweest. “Takuto, gebruik je Quick Attack om het te ontwijken en gebruik dan je Shock Wave!” No way dat ze haar pokémon zomaar liet overwinnen. Haar plan leek goed uitvoerbaar in haar hoofd, maar ze was één ding vergeten: Takuto was vergiftigd en stond nu op zijn plek te duizelen. Haar Electabuzz wilde het zelf echter ook nog niet opgeven en deed zijn best om het te negeren. Al snel zette hij zich af en ontweek op een rap tempo de paarse klodders die op hem afkwamen. Ha! Hij was al eens geraakt door zo’n giftige aanval en hij was zeer zeker niet van plan om zich een tweede keer te laten raken. De gele pokémon liet intussen een kleine hoeveelheid elektriciteit in zijn handpalm verschijnen en gooide deze toen naar de Arbok. Afwachtend keek hij zijn aanval na en voelde toen weer de misselijkheid opzetten. Dit zou hij niet lang meer uit kunnen houden, dus er moest snel een einde aan komen…

Kenji: De jongen kon zijn woede amper inhouden toen hij zag dat de Elektabuzz Acid ontweek. Dat verdraaide, irritante, gele, zwartgestreepte, onding! En dan zweeg hij nog over de grote waardeloosheidsfactor van Max. Kon dat beest dan niet richten? Zelfs nu het een Arbok was, was hij niet veel vooruit gegaan. Verdraaid! Misschien moest hij Max toch maar vrijlaten na dit gevecht. De jongen keek even naar zijn Jolteon. Deze stond naast hem, haar blik strak op het veld gericht. Als dit zo doorging dan ging alles van haar afhangen.

Céline: Gespannen volgde de Jolteon het gevecht. De overwinning van Crush op die andere Jolteon was mooi geweest, maar helaas was hij uitgeschakeld door Electabuzz. Max begon het gevecht mooi en het was leuk dat hij was geëvolueerd, maar zelfs zij kon zien dat de Arbok dit niet ging winnen. Céline keek omhoog, naar haar trainer. 'Laat mij dit doen,' reageerde ze, al wist ze dat de jongen haar niet kon verstaan. 'Ik kan dit winnen,' voegde ze er op dringende toon aan toe. Het klonk misschien wat vastberaden door de ooit zo pieperige en bange Eevee, maar Céline was aardig gegroeid de afgelopen maanden en het was nu tijd om dat te bewijzen. Dan moest Kenji haar echter daar wel de kans voor geven.

Kenji: De jongen keek weer naar zijn Jolteon en ving haar blik. Ze wilde hem wat duidelijk maken en de jongen vermoedde dat hij haar wel begreep. Zij wilde vechten. Een glimlach verscheen op zijn lippen. Zijn kleine Céline was zoveel veranderd sinds hij haar had laten evolueren. Ze was van huilebalk Eevee naar stoere Jolteon gegaan. Ja, het was een goede beslissing geweest om haar te laten evolueren. Hij wilde echter ook dat Max zichzelf ging bewijzen en daarom liet hij Céline nog even naast zich staan. 'Jij mag zo, Max moet eerst maar eens bewijzen dat hij niet waardeloos is.' Zijn ogen waren op de Arbok gefocused, die nu weer werd bestookt door een elektrische aanval. Wat kon hij nu nog doen? Dig kon Max overduidelijk nog niet, Aqua Tail was op dit moment wel het domste wat hij kon doen, Bite dan maar? 'Max, doe je Bite!' De Arbok knikte, schoot naar voren, maar was te traag om Shock Wave te ontwijken; de krachtige aanval raakte hem en de Arbok viel uitgeteld op de grond. Stik! 'Arbok is uitgeschakeld, Elektabuzz wint!' Kenji onderdrukte de neiging om een steen naar de scheidsrechter te gooien (of naar zijn Arbok) en liet de pokémon terugkeren. Even sloot de jongen met een diepe zucht zijn ogen en keek toen naar zijn Jolteon. 'Oké Céline, jouw beurt. Pak ze.'

Kenji verraste Mitsu door zijn pokémon op te dragen een Bite in te zetten. Er kwam een Shock Wave hun kant op en hij droeg de Arbok op om Takuto te bijten? Dat kon niet goed gaan. En inderdaad, de paarse slang werd geraakt en viel uitgeteld op de grond. De gymleader gooide haar vuist de lucht in toen de scheidsrechter zijn mededeling deed. “Goed gedaan, Takuto,” prees ze haar Electabuzz erbij, maar toen ze zijn kant op keek, stond hij alles behalve vrolijk rond te huppelen. Een bezorgde frons verscheen algauw op haar gezicht. Waarom zou hij niet blij zijn met zijn overwinning? Hij had zichzelf alweer bewezen door twee pokémon van de tegenstander uit te schakelen. Inmiddels had Kenji zijn laatste pokémon het veld opgestuurd. Het was de Jolteon die het hele gevecht aan zijn zijde had gestaan. Een kleine grijns vormde zich al snel om Mitsu’s lippen. Eigenlijk had ze er al op gehoopt dat de jongen deze pokémon zou gebruiken. Het was alleen een beetje jammer dat Taka al was uitgeschakeld. “Goed,” mompelde de vrouw tegen zichzelf nadat ze haar tactiek voor dit gevecht had gekozen. “Takuto, laten we-” Nog voordat Mitsu haar zin af kon maken, bezweek de Electabuzz en viel met een plof op de grond. Verbouwereerd keek de gymleader naar haar uitgeschakelde pokémon, totdat ze zich plots herinnerde dat de arme Takuto vergiftigd was geweest en daarmee zijn lot bezegeld was. Uitgeschakeld door een vervloekte na effect van een aanval in het afgelopen gevecht.

“Electabuzz is uitgeschakeld, Jolteon wint!” weergalmde de stem van de scheidsrechter door de ruimte heen. Mitsu had intussen de pokéball van haar uitgeschakelde pokémon tevoorschijn gehaald en liet hem terugkeren. “Bedankt Takuto. Je was geweldig,” sprak ze tegen het ronde voorwerp en stopte hem toen zorgvuldig weg. Goed, nu spande het erom. Beide deelnemers van dit gevecht hadden nu nog maar één pokémon. De jonge vrouw keek naar haar overgebleven pokémon, maar het was niet moeilijk om een keuze te maken. Haar Voltorb was absoluut nog niet in staat om een echt gymgevecht te houden. Daarbij was Hikari een vast lid in haar team. Het kwam amper voor dat ze de Pikachu niet inzette in de strijd. Dit wist het wezentje zelf ook, dus hoefde haar trainer niks tegen haar te zeggen en begaf zich al naar het strijdveld. “Ik reken op je, Hikari,” sprak ze tegen de Pikachu toen die langs haar liep. Ze werd beantwoord met een brede glimlach die zich langzaam in een grijns veranderde. Het was duidelijk dat Hikari zin had in dit gevecht. Na een laatste, vastberaden blik op elkaar te hebben geworpen, richtten ze hun volledige aandacht op de tegenstander. Een Jolteon stond bekend om z’n snelheid. Tenminste, Taka was behoorlijk snel en moest het daar dan ook van hebben in een gevecht. Zou deze Jolteon hetzelfde zijn? Dat kon ze maar op één manier uittesten: Door zelf snelheid in te zetten. “Begin maar met je Quick Attack!”

Céline: Ongeduldig had Céline achter Kenji gezeten toen het gevecht bijna ging beginnen. Ze had best zin in een gevecht, al helemaal toen de tegenstander een Jolteon inzette. Ze keek naar de rug van haar trainer en stond op, geheel in de veronderstelling dat hij haar zou kiezen voor een leuk Jolteon versus Jolteon gevecht, maar nee, de jongen gooide de pokéball van één van hun nieuwste maatjes het veld op; Crush de Cubone. Céline zelf vond dat Kenji wel een wat vrouwelijkere naam had mogen uitkiezen voor de Cubone, maar de Cubone zelf was er erg tevreden mee geweest. Daarbij had de Jolteon het gevoel dat Kenji niet helemaal door had dat zijn pokémon een meisje was. Aan de andere kant, hoe zou hij dat moeten weten? Voor mensen zagen alle pokémon er waarschijnlijk precies hetzelfde uit, al waren er ook trainers die hun pokémon er zo uit wisten te pikken. Even keek ze weer naar haar trainer. Kenji zou haar ook zo herkennen, dat wist ze zeker.

Het gevecht was inmiddels begonnen en Céline ging naast haar trainer staan, haar ogen gericht op Crush. Ze hadden haar nog niet zo heel lang in het team en ze was benieuwd hoe haar eerste Gymgevecht zou verlopen. De eerste ronde ging goed, maar het tweede gevecht verloor Crush, helaas. Céline dacht dat het nu haar beurt was om in actie te komen, maar wederom besloot haar trainer haar niet in te zetten. Wilde hij haar bewaren voor het laatst? Of mocht ze helemaal niet aan de bak vandaag? Ze was verdorie wel zijn beste pokémon! Max was de tweede die mocht vechten en wist op spectaculaire wijze te evolueren, maar zelfs dat hielp hem niet te winnen. Alhoewel. Vlak nadat de Arbok was uitgeschakeld en zij eindelijk het veld op mocht, zonk de Elektabuzz ter aarde. Céline kreeg de credits voor het feit dat de Elektabuzz was uitgeschakeld, maar dat vond ze niet helemaal kloppen. Het werk was immers gedaan door het vergif van Max, zij had niks gedaan.

Kenji: Kenji moest toegeven dat hij niet had verwacht dat het vergif van Max zo sterk wat. Nog voordat Céline ook maar één poot had uitgestoken zakte de gele pokémon al in elkaar. De jongen grijnsde. Misschien was Max het dan toch waard om te houden. Enfin, Elektabuzz was uitgeschakeld en nu waren bij en Mitsu allebei aangekomen bij hun laatste pokémon. Kenji grijnsde breed. Zou Mitsu ook haar beste pokémon voor het laatst hebben bewaard? Hij hoopte het, aangezien hij dat ook had gedaan. Mitsu's laatste pokémon was een Pikachu, een pokémon die snel en behendig was. Hmmm, wat kon hij het beste doen? Erg veel tijd om daar overna te denken had hij niet, want Mitsu opende me de eerste aanval; Quick Attack. Hmmm, wat zou hij doen? Ontwijken uiteraard, maar hoe? Op de klassieke "Céline, ontwijk" manier, of anders? 'Céline! Spring omhoog om te ontwijken en doe dan je Iron Tail!' Dig zou hij bewaren tot later in het gevecht, als verrassing.

Dit gevecht leek zo veel spannender, zo veel zenuwslopender dan zijn vorige twee gevechten. Het gevecht met Brock om zijn eerste Gymbadge was uiteraard ook spannend geweest, omdat het zijn eerste, echte, gevecht was geweest, maar het gevecht met zijn moeder had niet veel voorgesteld, aangezien hij al dertien jaar met haar in gevecht was. Dit gevecht met Mitsu was echter anders. Zwaarder, spannender en zo veel meer uitdagend. Logisch natuurlijk, aangezien Mitsu leidster was van de derde Gym en dus technisch gezien sterker dan zijn moeder en Brock. Dit alles zorgde ervoor dat Kenji nog meer gedreven was om te winnen. Hij moest en zou zijn derde badge gaan winnen vandaag! Ook Céline leek dit te voelen, want ze zette haar beste beentje voor en gaf alles wat ze had. Ze sprong omhoog om zo de aanval van Mitsu’s Pikachu te ontwijken en deed toen haar Iron Tail. Helaas was Mitsu niet voor één gat te vangen en besloot ze de aanval van Céline af te weren met ook een Iron Tail. Slim, heel slim. De twee Iron Tails kwamen met veel kracht tegen elkaar en helaas voor Kenji wist Mitsu zo zijn aanval af te weren. Zijn Jolteon maakte een salto en landde weer op haar vier poten terwijl Mitsu er geen gras over liet groeien en overging tot de volgende aanval; Electro Ball.

Kenji klemde zijn tanden op elkaar. Electro Ball was een sterke aanval, zeker als de pokémon die het gebruikte sneller was dan de tegenstanders pokémon. Céline was snel, maar Kenji wist niet of Hikari, Mitsu’s Pikachu, sneller, langzamer of even snel was. Hij kon het risico niet lopen dat Céline te veel schade op zou lopen. Ontwijken dus maar. ‘Céline, Dig!’ Eigenlijk had hij langer willen wachten met deze aanval, maar hij zag nu geen andere keuze. De Jolteon knikte en verdween binnen een flits in de grond, een groot, gapend gat achter latend. Kenji dacht na, hard en snel. Het eerste wat in hem op kwam was de tactiek die hij ook had gebruikt om met Céline de Onix van Brock te verslaan; verstoppen met het gebruik van Dig en aanvallen met Iron Tail. Hikari was echter veel kleiner, lichter en sneller dan de logge Onix waar hij toen tegen vocht, dus een andere strategie zou beter zijn. In zijn hoofd ging hij alle aanvallen van zijn Jolteon bijlangs. Elektrische aanvallen zouden niet veel nut hebben, dus hij moest het doen met al het andere dat Céline kon. ‘Céline! Doe je Bite!’ Even leek er niks te gebeuren op het veld, maar toen begon de grond te bewegen onder Hikari. Kenji grijnsde, Céline was in ieder geval zo slim geweest om zich een weg naar onder haar tegenstander te graven, dan was de kans van slagen van haar aanval vele malen groter. Tijd om die kleine Pikachu in de lucht te gooien met Dig en vervolgens in zijn pootjes te bijten. Mwuhahahahaha!

OOC: Haha ook namens mij sorry voor het lange wachten XD Hoop dat je er wat mee kunt :3

Kenji: De jongen kon tevreden zijn. Het was hem gelukt om bij zijn eerste poging tegen Miku tot haar derde en laatste Pokémon te geraken. Nu ging hij ook echt all the way. Hij was niet van plan om nu in te kakken, nee, nu hij zo dicht bij die derde badge was ging hij er ook echt voor. Mitsu was echter niet van plan het pad voor hem schoon te vegen en hem de badge vrolijk te geven, nee, hij moest er voor strijden en dat was maar goed ook. Kenji wilde er ook voor vechten, de badge gewoon zo krijgen was te gemakkelijk. Mitsu boot een goede weerstand tegen zijn aanvallen en leek erg zeker van haar zaak door Electro Ball te gebruiken, maar helaas voor haar was Kenji niet voor één gat te vangen. Het was wel duidelijk dat de Gymleidster er geen rekening mee had gehouden dat zijn Jolteon Dig kon, want de grijns die zo even op haar gezicht was verschenen, was meteen verdwenen zodra Kenji zijn Pokémon opdroeg onder de grond te verdwijnen. Mooizo, een verrassing was altijd goed. Dat betekende dat de tegenstander even niet oplette en daar moest uiteraard meteen misbruik van gemaakt worden.

Al vrij snel liet Kenji zijn Pokémon Dig gebruiken. Meestal lieten trainers hun Pokémon een aanzienlijke tijd onder de grond zitten, maar Kenji wilde gebruik maken van het verrassingseffect dat nu nog van kracht was op Mitsu, om haar Pikachu flink wat schade toe te brengen. Misschien wat voorspelbaar kwam Céline onder Hikari weer boven de grond, maar alsnog kon de Pikachu deze aanval niet ontwijken. Mooi, dan door met de volgende zet; Bite. Op deze aanval had de tegenstander helaas wel een antwoord, namelijk nogmaals de Iron Tail. Ach ja, waarom ook niet?

Céline: De Jolteon genoot met volle teugen van het gevecht. Sinds ze was geëvolueerd in een Jolteon voelde ze zich zoveel sterker en zelfverzekerder, dat alles veel geweldiger leek in het leven. De elektrische Pokémon zette zich dan ook volledig in voor haar trainer, ondanks de hardnekkige tegenstander van hetzelfde type. Inmiddels zat de Jolteon onder de grond en half om half verwachtte ze dat haar tegenstander haar zou achtervolgend door het gat dat ze had gemaakt. Dit was echter niet het geval, wat de Jolteon dan weer een voordeel gaf. Van ver, maar nog altijd goed hoorbaar, hoorde ze Kenji's volgende opdracht; Bite. Oké! dacht de Jolteon vrolijk, waarna ze goed luisterde naar waar haar slachtoffer was en precies onder haar weer boven kwam. Met veel kracht schoot de Jolteon uit de lucht, waarbij ze de Pikachu hoog opwierp. Haar tanden begonnen te gloeien en ze schoot naar voren om de kleine Pokémon te grijpen, ware het niet dat er een Iron tail in de weg zat. Céline zette haar tanden in de gloeiende staart en deed haar best te bijten, ook al deed het zeer aan haar tanden. Ze ging haar trainer niet teleurstellen!

Kenji: De jongen baalde zijn handen voor de zoveelste keer dat gevecht tot vuisten terwijl hij toekeek hoe de Pikachu vol werd geraakt door Dig, maar Bite blokkeerde. Hmmm, wat kon hij nu het beste doen? 'Céline! Sla Pikachu neer met je eigen Iron Tail!' Hopelijk kon hij de Pikachu goed raken en deze met een flinke klap op de grond smijten.