Het was niet echt haar schuld geweest. Eigenlijk was het niemands schuld geweest, behalve die van de tijd. Ja, de tijd was sowieso de beslissende factor geweest. Vier uur geleden was het zes uur, vier uur geleden waren ze nog bij het pokécenter in Pewter City, vier uur geleden besloot Yume dat ze de volgende stad nog wel kon halen. Alleen was er een klein foutje in haar plan: Ze kende de weg niet zo goed, vooral niet in het noorden, vooral niet rondom of op Mount Moon. Toen Yume een vierde keer langs dezelfde boom ging was het al aan het schemeren, helaas kwam vaak vlak na het schemer de duisternis van de nacht. Ze wist dat ze in de nacht geen kans had ooit naar een van de steden te komen, dus besloot ze de nacht bij de berg te spenderen. Niet dat ze het heel erg had gevonden. Ze had Shou om op de uitkijk te staan, Ashita had haar geholpen met verscheidene droge takken vinden en Sellia had die met haar Ember aangestoken. Het was een staaltje teamwork van het hoogste niveau. Nu de sterren aan de hemel stonden en de maan het grootste lichtpunt van de hemel was, zaten ze daar met z'n vieren rondom het kleine kampvuurtje vlakbij een van de ingangen die diep in Mount Moon leidde. Sellia lag bij Yume op schoot, haar zes staarten bewogen rustig heen en weer en haar ogen waren halfopen, overwegend of ze ze zou sluiten of niet. Ashita zat dicht bij het vuur, het licht werd gereflecteerd door haar kraaloogjes, terwijl de warmte haar ogen haast prikte zodat ze neigde haar ogen een beetje dicht te knijpen. Shou was wel het verst van het vuur af, -wat Yume verbaasde omdat hij niet zo'n warme vacht had als Ashita of Sellia-, en lette vooral op wat er buiten het licht van het vuur gebeurde, wat dat ook mocht zijn.

Het enige probleem was dat het nog steeds lente was en zeker nog geen kampeerweer. Hoe later het werd, hoe kouder het werd en het vlammetje leek elke minuut steeds minder effectief te zijn tegen dit verschijnsel. Aan de andere kant was er los van het kampvuur geen enkel licht in de buurt, waardoor de hemel ontzettend mooi eruit zag. Yume keek naar boven en merkte dat het de nieuwe maan was die zich tussen de ontelbare sterren verschuilde. Ze glimlachte. De maan was niet het enige dat zich verschool tussen de andere mooie dingen. Ze hoorde een paar zachte "Hoothoot"-geluiden uit de bosjes iets verderop komen en uit de grot kon ze een paar geluiden hoorden die klonken als het vliegen van een Zubat. Blijkbaar hoorde Ashita ze ook want ze snoof geïrriteerd. De hele avond hadden Yume en Ashita een enorme lading van Zubat neergehaald terwijl ze de weg probeerden te vinden. Het zou minder irritant zijn geweest wanneer die beesten niet de hele tijd Confuse Ray zouden hebben gebruikt. Uiteindelijk was dat ook een factor geweest waardoor ze hadden opgegeven te zoeken, uit de grot te gaan en een klein kamp op te slaan. Misschien was dat wel de beslissende factor, nu ze er over nadacht. Ze keek naar Ashita, die terug naar haar keek en een kleine "Eevee"-kreet slaakte. Hmm, het begon wel koud te worden. Yume gooide de laatste takken hout op het kampvuurtje en tikte tegen het half weggebrande hout aan met een klein lang stokje. Dat was het laatste hout dat nu voor haar ogen wegbrandde. Ashita merkte het op, ging naar Shou toe en seinde hem mee te komen voor het zoeken naar meer brandhout. Tenminste dat was wat Yume dacht dat ze zei, want even later renden de twee de ondoordringbare duisternis in die blijkbaar doordringbaar was als je er doorheen liep. Ze was wel blij dat als ze straks ging slapen ze een soort van deken en kussen had. Het kussen was een van haar schone jurken die ze had meegenomen en de deken was haar dikke vest die ze had meegenomen voor de koudere lentedagen. Eigenlijk was het niet echt een deken, het was gewoon haar vest om haar enigszins warm te houden. Ze rommelde wat in haar tas en pakte al snel het warme vest en trok het over haar hoofd heen, stak haar armen door de mouwen heen en trok het goed. Ze voelde zich nu al warmer. Sellia was door haar activiteit een beetje heen en weer geschud waardoor ze haar ogen opendeed en even om zich heen keek. Plotseling sprong ze van Yume's schoot en gebruikte flamethrower op een bosje struiken, die meteen vlam vatte. Uit de struiken sprongen een aantal pokémon, waarvan Yume niet goed kon plaatsen wat voor soort ze waren. Ze pakte dan ook gelijk haar pokédex toen een van hen de strijd wilde aangaan met Sellia. "Paras, de paddenstoel pokémon." Zo klonk de stem van de pokédex. Yume keek nog eens goed naar de pokémon. Hmm, overdag zagen ze er iets minder...angstaanjagend uit. Waren ze ook niet timide van karakter? Er leek niets mis te zijn met de Paras tegenover Sellia, alleen dat hij brandde voor een gevecht. "Oké dan!" Yume stond op en ging achter Sellia staan. "Sellia gebruik...wat?" Paras liet uit de paddenstoelen op zijn schild een soort van geel poeder los dat op de Vulpix terechtkwam. "Hmm..." Yume was een beetje verward door het poeder maar besloot aan te vallen. "Sellia, Ember!" Sellia maakte aanstalten de aanval uit te voeren maar iets stopte haar spieren. Plotseling realiseerde Yume het zich. "Stun Spore?" vroeg ze zich af, terwijl de Paras op Sellia afkwam en haar raakte met zijn eerste Fury Cutter. Yume kende die aanval nog wel. Fury Cutter was een gevaarlijke aanval: Elke keer wanneer de Paras succesvol zou aanvallen, zou de kracht van de aanval stijgen. Het zou Sellia KO kunnen slaan. Dit was dus de eerste keer. Sellia kreunde licht, maar leek niet ernstig gewond. Ze moest een manier vinden om die aanval te ontlopen. "Sellia, Double Team!" De Vulpix knikte en ondanks de Stun Spore gebruikte ze Double Team, helaas minder krachtig dan normaal door haar trage snelheid. Er verschenen maar drie verschillende Vulpix en de Paras leek geen moeite te hebben met het vinden van de juiste. Hij gebruikte Fury Cutter een tweede keer en sloeg daarmee meteen Sellia naar achteren. Yume schrok, dit was een verschrikkelijke handicap. Wat kon ze doen? Haar Parlyz Heals waren op en ze kon moeilijk nu voor een Cheri Berry gaan zoeken, ook bekend om Paralysis te genezen.

Sellia
Ze kwam moeilijker overeind dan de vorige keer, haar Double Team had gefaald. Haar spieren waren zo verstijfd, het voelde alsof er constant een elektrische schok door haar heen vloog van voren naar achter, van voren naar achter. Telkens wanneer de schok door haar lijf ging voelde ze haar spieren weer tegenwerken. Ze kon nog wel bewegen maar als haar spieren verstijfd werden kon ze moeilijk complete aanvallen uitvoeren. Of dit was een best sterke Paras of hij was gemene trucs aan het gebruiken om te winnen. "Zelfs al win je zouden we toch..nooit vluchten." zei ze, vechtend tegen de paralysis. "Sel!" Ze keek om, iemand riep haar? Het waren Shou en Ashita, net teruggekeerd van nieuw brandhout vinden die op haar afrenden. Shou ging voor Sellia gaan, terwijl Ashita de Vulpix wegtrok uit het gevecht, knikkend naar Yume dat Shou het zou overnemen. "Fury Attack!" Shou's snavel gloeide wit en hij vloog achter de Paras aan, die blijkbaar niet door had gehad dat Sellia en Yume niet de enigen waren van hun team. Toen de Paras weg was, nam Yume Sellia in haar armen en klopte het Stun Spore uit haar vacht. Of dat mogelijk was? Tja, het was en bleef een poeder, dus misschien wel, kon Sellia redeneren. Ze werd weer op de grond gezet en ze probeerde te bewegen. Toen ze merkte dat de verstijvingen langzaam minder en verdraagzamer werd, knikte ze naar Yume. Misschien nam het alleen het merendeel weg, maar vechten hoefde ze ook niet tot de volgende ochtend... hopelijk. Na tien minuten kwam Shou pas terug, zijn kop trots in de lucht en luid begon hij te omschrijven aan Ashita hoe hij de Paras een heel eind verderop had achtervolgd en uiteindelijk had weggejaagd. Sellia zat weer op Yume's schoot en staarde naar het vuur. "Shou." zei ze kort zoals hij dat soms deed. "Hm?" Hij keek op. Toen pas draaide ze haar kop om naar hem, haar rode ogen hem nauwkeurig onderzoekend. "Bedankt."


[open ;3]