De boottocht was een sleur geweest. Natuurlijk, ze hadden een aantal Pokémon gezien en dát had Yosshi echt heel leuk gevonden, maar verder duurde het allemaal maar lang. Hij wilde zo snel mogelijk in Pallet Town zijn om zijn Pokémon op te halen en vervolgens de wijde wereld in te trekken. Hij had een rugzak bij zich die hij zelfs tijdens het ontbijt om zijn schouders had hangen, met daarin wat schone kleding en een tandenborstel. En nog wel meer dingetjes, dacht hij, maar dat wist hij niet zeker. Zijn moeder had zijn tas ingepakt en hem vooral duizend keer verteld dat hij eraan moest denken schone kleding aan te trekken en zijn kleding af en toe ergens te wassen. En zijn tanden poetsen, dat moest hij ook niet vergeten. ‘Ja, ja, mama,’ zei hij dan, hoewel hij wist dat hij dat toch ging vergeten. Hij “vergat” het tandenpoetsen thuis ook altijd, soms opzettelijk, maar soms ook per ongeluk. Als ze erachter kwam zuchtte zijn moeder altijd en af en toe haalde ze hem uit zijn bed zodat hij alsnog zijn tanden moest poetsen. Daarnaast waarschuwde ze hem ook de hele tijd voor vreemden. Dat hij niet zomaar iedereen moest vertrouwen, omdat er een hoop rare lui rondliepen. In details trad ze nooit, dus Yosshi wist niet precies wát voor rare lui ze bedoelde, maar hij kon er wel een aantal bedenken. Team Rocket, om maar eens een begin te maken. Hoewel hij zich om hen niet echt zorgen maakte, want hij was ervan overtuigd dat hij de slechteriken wel kon ontmaskeren zodra ze voor hem stonden.

Hoe dan ook, dat waren zorgen (of geen zorgen) voor later, nu waren ze bijna in Pallet Town en Yosshi kon zijn enthousiasme (en stiekem ook de zenuwen) niet in bedwang houden. Hij rende af en toe voor zijn ouders uit, vaak vergezeld door zijn zusje, die met hem mee waren gekomen, om vervolgens weer terug te rennen of even te blijven wachten tot ze er waren. Hij durfde eigenlijk niet zo goed als eerste het gebouw van professor Oak binnen te gaan, hoewel hij daar niet echt een goede reden voor kon bedenken. Hij was gewoon bang dat de professor hem niet zou herkennen (ze hadden elkaar natuurlijk nog nooit ontmoet) en hem weg zou sturen met de woorden dat hij nog te jong was om een trainer te zijn. Zijn ouders lachten om zijn enthousiasme en zeiden meermalen dat hij eens rustig moest doen, maar daar luisterde Yosshi natuurlijk niet naar. Wel naar zijn zusje, Pichi, die hem alleen maar aanmoedigde nóg drukker te worden. Uiteindelijk stonden ze er dan. De woning van professor Oak. Yosshi bleef voor de deur wachten op zijn ouders en keek met ontzag naar het gebouw. Hij was er dan. Dit betekende het begin van het leven waar hij altijd van gedroomd had. Zelfs Pichi was nu even stil geworden. Misschien drong het nu eindelijk tot haar door dat ze een speelkameraad kwijt zou raken. Toen Yosshis ouders zich bij hen gevoegd hadden, wachtte de jongen tot zij de deur open zouden doen en naar binnen zouden stappen, maar in plaats daarvan legde zijn moeder haar hand op zijn schouder. ‘Toe maar,’ zei ze met een lach. ‘Laat ons zien dat je al bijna een man bent.’

Dat maakte Yosshi nog zenuwachtiger dan hij al was, maar hij was te trots om nu te gaan jammeren of zich aan te stellen. Hij zette een stap naar voren en duwde tegen de deur aan. ‘Hallo?’ zei hij, toen hij binnen was en op het eerste gezicht niemand zag. ‘Ik ben Yosshi Matsumoto en ik kom een Pokémon ophalen.’ Een man kwam de kamer inlopen en glimlachte. ‘Hallo Yosshi,’ zei hij vriendelijk en hij keek naar de plek achter Yosshi. ‘En u bent zijn familie, neem ik aan? Ik ben professor Oak. Kom verder, dan zal ik je je keuzes laten zien.’ Yosshi was blij dat hij niet begon over kopjes koffie en koekjes, want hij wilde zo snel mogelijk zijn Pokémon kiezen en op reis gaan. Gelukkig leek de man dat ook te beseffen. Hij was in gesprek geraakt met Yosshi’s ouders, terwijl de jongen en zijn zusje al vooruit waren gelopen en zich vergaapten aan drie Pokéballs die hen aanlokkelijk aan leken te staren. Vond Yosshi althans, want Pichi had niet zoveel met Pokémon. Ze leek ook niet echt onder de indruk van de ballen. ‘Ik wed dat er niets in zit,’ zei ze plagend. ‘En dat je met niks op reis wordt gestuurd. Of gewoon thuis blijft en we met de poppen kunnen gaan spelen.’ Maar gelukkig beweerde professor Oak wat anders. Hij wees de Pokémon één voor één aan, terwijl hij vertelde wie erin zaten. ‘Heb je al een keuze gemaakt, Yosshi?’ vroeg hij.

Yosshi knikte. ‘Ik zou graag Squirtle willen,’ zei hij zelfverzekerd. Hij had de keuze de avond ervoor gemaakt, hoewel het hem niet licht was gevallen. Hij vond nu eenmaal alle Pokémon leuk. Maar misschien was hij tijdens zijn reis wel in staat om ook nog een Charmander en een Bulbasaur te vangen. Hij hoopte van wel, want hij wilde graag alle Pokémon hebben die er maar te vangen waren. ‘Een goede keuze,’ zei professor Oak overtuigend en dat maakte Yosshi trots, hoewel hij diep van binnen best wist dat elke keuze goed was geweest. ‘Ik hoorde al van je ouders dat ik je niets meer hoef uit te leggen over Squirtle en zijn special ability. Wat ik je nog wel wil meegeven, is dit.’ Professor Oak gaf Yosshi een apparaatje en vijf lege Pokéballs. Yosshi’s ogen begonnen te stralen en zijn trots werd nog groter. Een Pokédex! Wat was hij daar blij mee! De professor legde hem uit hoe het apparaatje werkte en daarna hing Yosshi de lege Pokéballs aan zijn riem. Dat had hij ook gisteravond bedacht, dat hij de ballen aan een riem wilde hangen. Zo kon iedereen zien dat hij een trainer was. De Pokédex stopte hij in zijn tas. ‘Succes met je reis, Yosshi,’ zei professor Oak oprecht. Hij schudde Yosshi, zijn zusje en zijn ouders de hand en zei toen nog: ‘En vergeet niet me af en toe op de hoogte te houden van je vorderingen. Kom eens langs, als je in de buurt bent.’ Yosshi knikte en flapte eruit: ‘Ik vind het echt supertof dat ik u ontmoet heb.’ Iets wat een lachsalvo veroorzaakte onder de volwassenen en Pichi mee liet lachen, gewoon, omdat ze het leuk vond om haar broertje uit te lachen. ‘En, wat wordt de naam van je Squirtle?’ vroeg Yosshi’s vader, waarop Yosshi resoluut antwoorde: ‘Nokonoko.’ Ook dat had hij gisteravond allang bedacht.

Buiten nam Yosshi afscheid van zijn ouders en zusje. Zijn vader had tranen in zijn ogen en zijn moeder huilde, maar verrassender was dat ook Pichi huilde. ‘Met wie moet ik nou spelen?’ jammerde ze, maar daar kon niemand echt antwoord op geven. Yosshi begaf zich in de richting van Viridian City, terwijl de rest van de Matsumoto’s zich weer naar de boot begaven. Het avontuur was nu echt begonnen en ook dat vond Yosshi echt supertof.