Met een vertwijfelde glimlach keek Nate zichzelf aan in de spiegel die in zijn kamer hing. Hij besefte zich sinds gisteren dat hij al veel te veel tijd had doorgebracht bij Team Rocket. Altijd was er dan ook wel iets wat hem bezig kon houden, maar de tijd dat hij op zichzelf kon zijn, was er eigenlijk niet meer. Hij moest constant opdrachten doen, constant zichzelf bewijzen. Daarbij foeterde hij heel erg op Ivan, zijn onderdaan die rondliep ergens in de geheime basis van Team Rocket. De man ergerde zich aan Nate, maar durfde meestal ook niks tegen hem in te brengen, iets wat Nate ontzettend plezierde. Hij wilde iemand hebben die onderdanig aan hem was, maar de klusjes ook goed deed. En Ivan was zo iemand. Ivan was er eigenlijk vooral voor de kleine klusjes: koffie voor hem zetten, een Poké Ball met één van zijn dierbare Pokémons in geven als Nate deze nodig had,.. En zo waren er nog wel meer van die kleine dingetjes die Nate Ivan opdroeg. Nate kon nu niet bepaald zeggen dat hij een vriendschappelijke band had gecreëerd met Ivan. Ook de rest van Team Rocket vond hij niet goed genoeg om bevriend mee te zijn. Bah, bevriend zijn. Wat haatte hij dat woord. Afhankelijk zijn van anderen als de situatie het zo dreigde. Nee, dankjewel. Hij kon zichzelf prima redden. Hij had geen banden nodig die betrekking hadden tot ‘liefde’ en ‘vriendschap’. Verliefd zou hij nooit worden en iemands beste vriend al helemaal niet. Als hij met iemand overweg kon, uitte hij dat niet zo. Hij was diegene die anderen moeite voor hem liet doen. Niemand kon hem commanderen, behalve Destiny misschien. Maar dat was normaal, zij was de commandant van Team Rocket en hij had dan ook respect voor haar. Al die andere sukkeltjes van Team Rocket die dachten dat ze ook maar één belangrijke positie hadden boven hem, werden meteen met het feit de kop ingedrukt dat dit niet zo was. Nate had zelf in zijn eerste proef bewezen dat niemand met hem moest sollen en hij wist ook dat hij dat zo uitstraalde naar andere Grunts. Iedereen negeerde hem, week uit voor hem. De durfallen keken hem wel eens aan, maar voor de rest ook niet veel. Soms praatte iemand tegen hem, maar ze werden hem algauw beu met zijn kortaffe en vooral spottende antwoorden. Naar Destiny was hij echter helemaal anders. Maar ja, zij verdiende ook respect, in tegenstelling tot andere losers die hier zaten.

Met snelle passen beende Nate uit zijn kamer naar de uitgang van de geheime basis. Zijn trouwe Raichu liep vlak naast hem. Zijn Growlithe had hij in zijn Poké Ball laten zitten en hij hield de Poké Ball van Pidgeot vast in zijn hand. Hij moest binnenkort maar eens gaan kijken voor een nieuwe Pokémon. Hij zag het niet zitten om er eentje te stelen voor zichzelf. Niet omdat hij daar te preuts voor was, maar eerder omdat daar een hoop gedoe aan voorafging. Want ondanks dat hij dat met mensen wel deed, behandelde hij Pokémon liever niet slecht. Niet als hij hun eigenaar was tenminste. En Pokémon die hij stal, wilde hij het liefste zo snel mogelijk droppen bij anderen. Tot nu toe had hij er nog geen enkele gestolen. Hij had nog niet heel veel missies gedaan, nog geen speciale opdrachten die er tussenuit schoten in elk geval. Hij verdoezelde zijn eigen gedachten door zijn Poké Ball in de lucht te gooien van zijn Pidgeot. Hij stapte op de rug van de Pokémon. ‘Naar Seafoam Islands,’ zei hij meteen, de eerste naam zeggend die in zijn gedachten op kwam. Zijn Pidgeot begon meteen met zijn majestueuze vleugels te slaan, waardoor Nate genoodzaakt was om zich vast te houden aan de nek van de Pokémon. Met snelle slagen schoot de Pokémon door de lucht, waardoor Nates gedachten weer even afdwaalden naar het hoofdkwartier. Hij kon Destiny eventueel vragen of zij nog een goede opdracht voor hem had. Of hij kon zelf eens, als hij zag dat ze een opdracht tegen andere Grunts opgaf, mee gaan. Stiekem, zonder dat iemand het zag of gemerkt zou hebben. Hij wist niet wat hij ging doen, hij zag het nog wel. Het zou wel dikke pech zijn als ze hem juist vandaag nodig hadden. Ach ja, ze hadden de halve ochtend gehad om hem te contacteren, het zou hun eigen schuld zijn. Een arrogante grijns verscheen rond Nates lippen en hij zweepte zijn Pidgeot op om iets sneller te gaan. Hij hield zijn Raichu onder zijn arm tegen zijn zij gedrukt, zodat ze zeker niet naar beneden zou vallen. De Pokémon leek dankbaar te zijn voor zijn hulp en drukte haar snoetje tegen zijn zij aan. Even voelde Nate zich vertederd, ook al was dit niet te zien aan zijn gezichtsuitdrukking.

‘Stop eens!’ Nates stem deed de Pidgeot meteen stoppen. Hij sloeg met zijn krachtige vleugels heen en weer en hield zich zo zwevende in de lucht, terwijl Nate zijn blik naar beneden liet glijden. Daar, vlak onder hem, zag hij iemand zitten. ‘Vlieg eens wat dichterbij,’ droeg hij zijn Pokémon op. Meteen vloog de Pokémon onderdanig wat meer naar beneden. Ja, dat blond haar. Het moest hem wel zijn. ‘Wel wel,’ zei Nate grijnzend. ‘Kijk eens wie we hier hebben. Pidgeot, zet me beneden af.’ Zijn stem klonk kortaf. Pidgeot luisterde meteen en bracht hem naar beneden. Nate snoof toen hij met zijn voeten in het zachte zand belandde. Jeetje. Hij haatte het strand. In de zomer waren er meestal van die halfnaakte mensen. En dan dachten van die jongetjes dat ze werkelijk een borstkas hadden om ‘u’ tegen te zeggen. Sukkeltjes. Hij haatte niet alleen de halfnaakte mensen, maar ook de te gezellige sfeer. Alle mensen waren gelukkig en vrolijk. Dat haatte hij. Ook hier zag hij vrolijkheid. De man zat te eten met zijn Pokémon. Even twijfelde Nate. Het waren niet echt dezelfde Pokémon waartegen hij gevochten had. Maar misschien had de man wel meer Pokémon bij zich. Ach, hij kon zich best redden. Zijn Raichu zou die Slowbro zo aankunnen. En met een grote grijns liep Nate naar voren. ‘Wel wel,’ zei hij smalend. ‘Wie we hier hebben. Lang geleden dat ik je gezien heb, zeg. Ben je niet bang dat ik je vriendin ergens in een steegje neer gedonderd heb met mijn Raichu en haar heb achtergelaten?’ Een grote grijns verspreidde zich rond Nates lippen en zijn Raichu liet uitdagend vonken van haar wangen schieten. Hij wist dat de vrouw gevoelig lag bij de man, anders zou hij zo niet gereageerd hebben op hem. Zou ze een goede bekende van hem zijn, misschien een liefje? In dat geval kon hij de man nog harder pesten. ‘Zijn dit je Pokémon?’ ging hij ondertussen verder, terwijl hij ongegeneerd een paar stappen dichter bij de man zette. Hij snoof minachtend. ‘Zielig zeg.’ Een arrogante grijns verscheen rond zijn lippen en hij verwachtte zo half en half dat de uitbarsting dadelijk wel zou komen,zo niet nu, dan nog wel later. En anders ging hij daar wel voor zorgen. Hij was hier immers niet voor een gezellig gesprek. Hij was hier om iets af te maken wat ze de vorige keer begonnen waren, om een appeltje met hem te schillen.