“Mark, Heb je, je spullen al ingepakt!” riep een vrouwenstem van onderaan de trap, “Ja mam!” riep het jongetje dat Mark heette terug naar zijn moeder. Mark sjokte naar zijn bed en pakte zijn rugzak van het bed terwijl hij een band van zijn tas onder een arm stak en hem op zijn rug trok. Hij gaf een trap tegen zijn voetbal die hij opving in zijn handen. Pikachu keek hem droevig aan die hem met grote ogen aankeek vanaf het bed,”ik had ook liever met jou op reis willen gaan, maatje” mompelde Mark tegen de Pikachu. Hij aaide het wezentje over zijn hoofdje met zijn vrije hand, “Mark!” werd er weer geroepen door zijn moeder, “Ja, ik kom!” riep Mark en sjokte naar zijn slaapkamer deur terwijl hij hem open gooide en naar beneden rende. Zijn moeder stond hem al op te wachten samen met zijn zusje die een rood gezicht had en rode ogen, “ben ik dan,” zei Mark met een brede glimlach maar die verdween toen hij Silvia zag, “he, waarom huil je?” voegde hij eraan toe en knielde naast het meisje neer. Silvia slikte even en keek toen haar broer aan, “ik wil niet dat je weggaat,” had ze er snikkend uitgebracht. Mark glimlachte en pakte haar hand beet, “ik beloof je dat ik je elke dag bel en schrijf, oke?” stelde Mark toen voor aan zijn zusje. Die knikte maar was nog steeds erg verdrietig waardoor Mark haar troostend tegen zich aandrukte, ”en op een dag gaan we samen reizen, oke? Als jij je eerste Pokémon hebt gaan wij er samen op uit, dat beloof ik,” sprak Mark weer terwijl hij opstond en het kleine meisje aankeek, “O-oke, b-beloofd,” mompelde Silvia terug terwijl ze een waterig glimlachje opzette. Mark keek zijn moeder even snel aan, “daar gaat me lieve jongen dan,” zei zijn moeder met een brede glimlach maar zijn blik viel op Erik en Pikachu, “veel plezier, Mark. Ik schrijf je ook elke dag,” zei Erik met zijn brede grijns en gaf Mark een stevige hand, “Dankje, maat. Ik schrijf en bel je ook elke dag,” zei Mark met ook een grijns. Pikachu kwam op hem aflopen met zijn oren naar beneden hangend, “Pi,” mompelde Pikachu teleurgesteld maar Mark schonk er geen aandacht aan. Hij moest hem loslaten, hoe moeilijk het ook was.
“dan ga ik nu maar,” zei Mark met een nerveuze glimlach en aaide Pikachu snel over zijn hoofdje heen. Hij zwaaide naar zijn moeder en zusje terwijl Erik hem nog even snel een high five gaf toen liep Mark snel naar de deur, opende hem en gooide gefrustreerd de deur dicht. Hij kon het niet helpen maar een traan rolde over zijn wang heen terwijl Mark zijn bal op de grond gooide en gaf er een stevige trap tegenaan waardoor de bal wegvloog zodat Mark erachteraan moest rennen…

Na een tijdje rennen, achter de bal aan, was de jongen in het center van het dorp gekomen. Vermillion City was dan ook redelijk groot maar hij wilde het liefst zo snel mogelijk hieruit en wel snel. Mark stopte met rennen terwijl hij tegelijkertijd de bal stopte met zijn voet, keek hij even naar de Pokéball aan zijn riem. Flynn zo waarschijnlijk wel even een luchtje willen scheppen dus besloot hij de Squirtle uit zijn Pokéball te laten, “Kom er maar uit, Flynn!” riep Mark en gooide de Pokéball de lucht in, er verscheen een silhouet van een Pokémon die langzaam een Squirtle werd, “Squirtle, Squir,” sprak Flynn met een glimlach maar die verdween algauw toen hij zijn trainer zag. De glimlach veranderde in een valse grijns en zonder een waarschuwing spoot Flynn het gezicht van Mark onder met water. Mark brulde het uit van frustratie toen de Squirtle hem ook nog eens begon uit te lachen, “Waar was dat goed voor!” snauwde Mark kwaad. Dit zou zijn Pikachu nooit hebben gedaan vond Flynn hem überhaupt wel aardig? Hij wou dat Pikachu hier was. Mark rende boos op zijn voetbal en gaf hem een keiharde trap waardoor de bal aan de andere kant terecht kwam. Flynn keek verbijsterd toe, hoe de bal neer kwam en even door stuiterde.
Mark keek hijgend naar zijn Squirtle met een brede grijns, “Hé Flynn, ook een keer proberen?” vroeg Mark met een grijns aan de Squirtle. Flynn stemde in en liep naar Mark toe, “Oke, daar komt ie!” riep Mark en gaf weer een keiharde trap tegen het ronde voorwerp die met een boog recht op Flynn af vloog. Flynn reageerde vrijwel meteen met Water Gun en liet de bal terug naar Mark slingeren, die hem weer opving. Mark keek met een brede glimlach naar de Squirtle, “Mooie pass, jongen,” zei Mark terwijl hij neerknielde naast de Squirtle, “Squir.” Hij draaide zijn rug koppig naar Mark en keek express de andere kant op. Mark wierp de Squirtle een vuile blik toe en pakte zijn voetbal op, de jongen hoorde een geritsel en keek alert op, “Wie is daar? Pikachu?”

OOC: Mark Evans/Mitsu en Kate Hotaka.

+2

“Ivy, stop met rennen!” riep Kate. Het moest een raar gezicht zijn geweest. Kate die haar Ivysaur nauwelijks bij kon houden, met Ivy die op haar beurt achter een Doduo aan zat. Met moeite hield Ivy de Doduo bij. Het was niets meer dan een feit dat de Doduo, als de onbeschofte voedseldief die hij was, meer dan genoeg ervaring had met wegvluchten. Deze keer zou hij er echter niet zo makkelijk van af komen. De Ivysaur was vastbesloten om de Doduo te leren wat er met dieven gebeurde. “Ivy!” probeerde Kate opnieuw. De Ivysaur hoorde haar niet; ze waren al te ver van elkaar verwijderd. Uitgeput van het lange rennen liet Kate zich op haar knieën vallen. Ze greep naar haar zij, waar een pijnlijke steek voelbaar was als resultaat van de plotselinge inspanning. Tranen welden op in haar ooghoeken. Niet zozeer van de pijn, maar van het idee dat Ivy weg was. Ze was nog nooit ergens alleen geweest zonder Ivy. Alhoewel, alleen… Ze was niet helemaal alleen. Mitsu, haar nichtje, was er ook. Zou ze achter haar en Ivy aan zijn gerend? Kate hees zichzelf overeind, en wreef de tranen uit haar ogen. Oh nee… Wat als ze Mitsu ook al kwijt was geraakt?

Een klein foutje. Meer had Ivy niet nodig om de Doduo te pakken te kunnen krijgen. Haar ogen volgden elke beweging van de Doduo, merkend dat de afstand tussen hen langzaam groter werd. “Kom op…” fluisterde Ivy. Met enige behendigheid ontweek ze een door de Doduo omver gegooide prullenbak, zonder hierbij ook maar een moment haar snelheid aan te passen. Ze kon het zich niet veroorloven om langzamer te gaan. Ze zou de Doduo kostte was het kost laten zien dat het een fout was geweest om Kate’s eten te stelen. De achtervolging leidde een woonwijk in, met als resultaat dat het moeilijker werd om de Doduo bij te houden door de in de weg lopende mensen. Ivy fronste bij het zien waar de Doduo heen sprintte. Een groot, met prikkeldraad bedekt hek blokkeerde de weg. Terwijl het voor de Doduo makkelijk zou zijn om over het hek heen te komen, gezien zijn getrainde benen, was het voor Ivy zo goed als onmogelijk om over het hek heen te komen. Ze had al meer dan genoeg moeite met het bijhouden van de Doduo.

Ivy had geluk. Een klein foutje bij het berekenen van de hoogte van het hek, meer was het niet geweest. De rechter poot van de Doduo schampte het hek, met als gevolg dat deze zijn evenwicht verloor, en ze met een harde klap op de grond belande. Bewusteloos door de harde klap bleef de Doduo op de grond liggen. “Eindelijk heb ik je!” riep ze uit. Het was niet zoals ze had gehoopt, maar… Het was goed genoeg. Twee dikke roedes kwamen tevoorschijn vanuit de bladeren op haar rug, om zich hierna om de Doduo aan de andere kant van het hek te wikkelen. Triomfantelijk tilde ze de Doduo over het hek heen. “Kate! Kate! Ik heb hem!” riep Ivy. Ze draaide zich om, om hierdoor tot de ontdekking te komen dat Kate nergens te bekennen was. Had ze de Doduo voor niets achterna gezeten? Pissig keek Ivy naar de Doduo. Bewusteloos zijn was één, maar er ook nog voor zorgen dat ze Kate was kwijtgeraakt? Hij zou het berouwen dat hij er zelfs maar aan had gedacht om Kate’s voedsel te stelen.

Geïrriteerd dat ze de bewusteloze Doduo met zich mee moest sleuren tijdens het lopen, probeerde Ivy haar irritatie te verminderen door haar aandacht te besteden aan de mensen die haar passeerden. Deze keken haar vaak met een rare blik naar; het was niet elke dag dat je een Ivysaur over straat zag lopen, en al helemaal een Ivysaur die een Doduo droeg. Uiteindelijk begonnen deze blikken haar te irriteren, met als resultaat dat ze er voor verkoos om in het struikgewas te lopen. Daar viel ze tenminste iets minder op. “Hé Flynn, ook een keer proberen?” klonk een stem. Nieuwsgierig bleef Ivy staan, vanaf een afstandje kijkend hoe een jonge trainer en een Squirtle samen met iets dat mensen een voetbal noemden speelden. “Wie is daar? Pikachu?” vroeg de jongen. Blijkbaar had hij haar ontdekt. Voorzichtig wandelde Ivy door de struiken, richting de trainer en zijn pokémon. Misschien was Kate hier wel geweest. Ze kon het altijd proberen. “Hebben jullie een trainer voorbij zien komen? Blonde haren? Blauwe pet?” vroeg Ivy, meer aan de Squirtle dan aan de trainer. Ze zou bijna vergeten dat mensen haar niet konden verstaan.

+4!

Mark haalde opgelucht adem bij het zien van de Ivysaur in plaats van Pikachu maar er was iets vreemds, de jongen richtte zijn ogen op de bewegingsloze gedaante in de roedes van de Ivysaur, als hij zich niet vergiste was dit een Doduo. Maar wacht eens even.. Een Ivysaur zo midden in de stad..dat klopt niet! Het wezentje was zo te zien geen wilde Pokémon maar van een andere trainer anders was het niet zomaar op hen af komen lopen en niet bang weggerend als een echte wilde Pokémon. Mark keek om zich heen. Niemand te zien, behalve hij, Flynn, de Ivysaur en de bewusteloze Doduo in de roedes van de Ivysaur. nou ja, als Flynn hem nodig zou hebben zou hij hem wel roepen, toch? Mark trapte zijn voetbal de lucht in en ving hem op met zijn hoofd.
“Hebben jullie een trainer voorbij zien komen? Blonde haren? Blauwe pet?” De Squirtle draaide zich om bij het horen van een stem en draaide zich om. Zodat hij in de ogen van een Ivysaur keek. Flynn zette een bedenkelijke uitdrukking op zijn snoet terwijl hij met zijn linkerpoot zijn kop ondersteunde, “ nu ik erover nadenk, nee. Het enige mormel die ik heb gezien is dat daar,” antwoordde Flynn met een droge blik en wees met zijn blauwe poot naar de jongen die met zijn voetbal speelde. De Squirtle wierp een blik op de Doduo, ”Mijn naam is Flynn. En die daar heet Mark,” vervolgde Flynn terwijl hij op zichzelf had gewezen en vervolgens op Mark, die nog steeds bezig was met zijn voetbal, “Als je je trainer zoekt moet je Mark om hulp vragen, hij weet deze stad op zijn duimpje te vinden,” voegde de Squirtle er nog snel aan toe..

Mark ving de bal behendig op terwijl zijn blik nog steeds gericht stond op de Ivysaur met de Doduo in haar roedes en Flynn. Hij wilde de Ivysaur wel helpen maar hij had geen idee wie zijn trainer of trainster kon zijn.
Nou ja, proberen kon geen kwaad toch? Hij kon altijd nog terug. Mark kon de Pokémon helpen met zijn ‘zware last’ te dragen dan kon de Ivysaur gewoon relax lopen terwijl hij de Doduo meesleepte. Hij vond het zielig voor de Doduo maar hij kon in de ogen van de Ivysaur zien dat het van belang was dat de Doduo mee genomen werd naar zijn of haar trainer/trainster, dus pakte hij een stuk touw uit zijn tas en knielde naast de Ivysaur neer, “Die Doduo lijk me een zware last voor je. Moet ik je helpen?” vroeg Mark vriendelijk aan de Ivysaur terwijl hij naast het wezentje neerknielde. De Squirtle liep langzaam op Mark af en zette een valse grijns op, maar die verdween algauw toen hij de vrolijke twinkeling in de ogen van Mark zag.. Waarom, twinkelde die grote blauwe kijkers van hem? Deze jongen.. gaf erg veel om Pokémon ook wanneer hij niet de eigenaar was van een Pokémon en wanneer Flynn hem nat spoot wat pas een keer had plaats gevonden, hij bleef trouw aan Flynn. Misschien moest hij deze jongen dan toch maar een kans geven? Flynn draaide zijn kop naar de jongen naast hem.. hij zou het gewoon proberen.

Een kleine gele gedaante liep zoekend over straat heen. Zijn gele oren bewogen ritmisch mee op het ritme van zijn voetstappen terwijl hij nog steeds zoekend om zich heen keek. De Pikachu stopte met lopen terwijl hij bleef staan en liet zijn oren verdrietig zakken,”Pika..” mompelde hij zachtjes in zichzelf. Waar kon Mark toch zijn? En waarom was hij überhaupt weggegaan zonder hem? De jongen zou zoiets nooit doen daar was hij veels te aardig voor maar Pikachu zou die blik in zijn blauwe ogen nooit vergeten, die verslagenheid uitstraalde toen hij die Pokéball openmaakte terwijl er een Squirtle te voorschijn kwam. Daarom was het van belang dat hij Mark zou vinden en zeggen wat hij voelde, dat hij met hém mee wou en niet het speeltje worden van een klein meisje.
Eigenlijk was het al vanaf het begin duidelijk dat Mark en hij een sterke band hadden opgebouwd al zag zijn moeder dat niet in.. dit was het besluit van Pikachu en niemand kon hem daarin tegenhouden.. hij hield van de jongen en Mark van hem, alsof ze broers waren. De Pikachu draaide zijn hoofd om toen hij een stem hoorde, ''Taka, kom op. Ik heb je hulp nu heel hard nodig,'' hoorde hij een meisjesstem zeggen. Snel veegde het wezentje zijn ogen droog en deed een stap naar voren maar stopte toen de stem verder begon met spreken, ''Ik ben Hikari en Kate kwijt geraakt onderweg. Kun je Hikari traceren voor me?'' Pikachu liet verbaasd een oor zakken zodat er een oor omhoog bleef staan.. Hikari? Wat is in hemelsnaam een Hika..ri? Tijd om daar over na te denken had hij niet want het meisje kwam in beweging, snel spurtte hij ongezien achter haar aan. In de hoop dat zij hem naar Mark kon leiden…


-Pikachu, jij troller XD-

+3

Er was geen Mitsu te bekennen. Zachtjes beet Kate op haar onderlip. Ze was het gewend om altijd iemand bij haar te hebben. Ze was gewend om Ivy bij haar te hebben. Sterker nog, ze zou het niet overleven in haar eentje. ''Pika…'' Verbaasd schoot Kate’s blik naar de Pikachu. Was dat niet... Hikari? Mitsu’s Pikachu? Een opgeluchte glimlach verscheen op Kate’s gezicht. Ze was niet alleen. Niet helemaal, in ieder geval. “Gelukkig ben jij er nog,” mompelde Kate, voordat ze hurkte om de Pikachu te aaien. ''Chu, pikachu.'' Kate waar de Pikachu naar wees. Dat was waar Ivy naar toe was gerend, of niet soms? “Is het niet verstandiger… Om Mitsu eerst te zoeken?” vroeg ze twijfelend. Ze keek de Pikachu kort aan, voordat ze besefte dat deze gelijk had. Mitsu redde zich wel. En terwijl ze zeker wist dat Ivy haarzelf ook kon redden, had ze geen idee hoe lang het zou duren voordat ze haar terug zou vinden, al helemaal als ze eerst haar tijd besteedde aan het zoeken van Mitsu. “Je hebt gelijk,” zei Kate. Ze kwam weer overeind, en keek in de richting van de plek waar Ivy naartoe was gerend. Kate knikte, meer naar zichzelf dan naar Hikari, en begon te lopen. Ivy kennende, had ze niet opgegeven voordat ze de Doduo te pakken had. Het zou nog wel even kunnen duren voordat ze haar pokémon had gevonden.

Het duurde even voordat ze het door had. Sinds ze opzoek waren gegaan naar Ivy, was er iets geweest dat ze in de gaten had gehouden. Het was begonnen met een gevoel dat ze niet kon plaatsen. Een onbehagelijk gevoel. Denken dat dit was omdat Ivy er niet was, had ze naar de Pikachu gekeken. Hikaria was de pokémon van een gymleader. Zolang ze de Pikachu bij zich had, was ze veilig. Waarom voelde het dan alles behalve dat…? “Hikari…?” vroeg ze, zich afvragend of de Pikachu ook iets had gemerkt. Kate fronste. Ze was het inmiddels gewend om slecht geluk te hebben. Het voelde alsof twee bloeddorstige ogen een gat in haar rug probeerden te boren. Nee, ze had zich vast vergist. Een waterig glimlachje verscheen op haar gezicht. “Nee, het… het is vast niets…” mompelde ze. In een grote stad als deze, waar je constant bekeken werd door voorbijgangers, zou er niets raars kunnen gebeuren. Ze beeldde het zich vast in.

Een bedenkelijke uitdrukking scheen op het gezicht van de Squirtle. Wel, hij dacht er tenminste over na. Een hoopvolle glimlach verscheen op Ivy’s gezicht. Kate was hier vast al langs gekomen. Zo ver waren ze toch niet van elkaar verwijderd? “Nu ik erover nadenk, nee. Het enige mormel die ik heb gezien is dat daar,” zei de Squirtle, wijzend op de jongen die hem vergezelde. Ivy’s hoopvolle glimlach verdween, en maakte plaats voor een teleurgestelde gezichtsuitdrukking. Dus Kate was hier niet geweest…? ”Mijn naam is Flynn. En die daar heet Mark,” zei de Squirtle vervolgens. “Als je je trainer zoekt moet je Mark om hulp vragen, hij weet deze stad op zijn duimpje te vinden.” Ivy herstelde zich van haar teleurstelling, en ze toverde een beleefde glimlach tevoorschijn. De trainer om hulp vragen… Dat was op zich geen slecht idee, als je vergat dat mensen haar niet konden verstaan. “Mijn naam is Ivy, en dit is…” Ivy keek twijfelend naar de Doduo. “Ik heb eerlijk gezegd geen idee.” Dat was het eerste wat ze zou doen als de Doduo weer wakker zou worden. Zijn naam vragen, zelfs al was het geven van een naam eerder iets voor mensen. Bovendien zou ze hem waarschijnlijk eerst half wurgen met haar roedes. Per ongeluk, natuurlijk. Hehe. Of ze zou hem eerst een aantal keer tegen de grond aan smijten. Tenzij Kate er bij was, natuurlijk. Hopelijk zou de Doduo wakker worden voordat ze Kate hadden gevonden.

Verbaasd keek Ivy toe hoe de jongen, correctie, Mark, een touw uit zijn tas tevoorschijn haalde. “Die Doduo lijk me een zware last voor je. Moet ik je helpen?” vroeg de jongen. Ivy keek van de Doduo naar Mark, en weer terug. Als ze de Doduo aan Mark overhandigde, was er een kans dat hij de Doduo voor zichzelf zou houden. Ze vertrouwde hem nog steeds niet volledig, waardoor ze niet zeker was over haar beslissing. Als hij de Doduo al zou afpakken, had hij de Squirtle om hem te beschermen tegen haar roede. Een Squirtle… Dat moest ze wel aan kunnen. Ivy keek de jongen aan, voordat ze haar beslissing nam. Hij leek niet het type mens te zijn dat iemand zomaar verraadde. “Goed dan,” zei Ivy, om vervolgens haar roedes uit te strekken naar de jongen. Ze verslapte haar greep, zodat hij de Doduo vast zou kunnen binden. Ivy fronste. Ze begon ongeduldig te worden. Hoe langer ze treuzelden, hoe langer het zou duren voordat ze Kate hadden gevonden. En terwijl ze zeker wist dat Kate in goede handen was bij Mitsu, was er iets dat haar vertelde dat ze moesten opschieten.

+3

Mark wachtte nog steeds met een vrolijke glimlach op het antwoord van de Ivysaur.. het was wel logisch dat het wezentje na moest denken over haar beslissing om de Doduo vast te binden. Er waren genoeg mensen die Pokémon verwaarloosde waardoor de meeste Pokémon hun vertrouwen in de mens verloor. Mark daarentegen bleef altijd rustig in de buurt van Pokémon waardoor de meeste weleens op hem kwamen om met hem te spelen… nou ja, vroeger. Nu hij een trainer was het zo dat hij Pokéballen had om ze te vangen al was hij tegen het houden van Pokémon in een Pokéball. Dat was daarom ook de rede dat hij Flynn uit zijn bal had gehaald zodat hij de buitenlucht kon opsnuiven. Mark schrok op van een ijskoude substantie die tegen zijn gezicht werd gespoten, “Squirtle, Squir!” riep Flynn ongeduldig en wees naar de Ivysaur die de Doduo wat minder stevig vast had in haar roedes. Snel bond hij het touw om de Doduo zijn nek en zette hem vervolgens op de grond terwijl hij het uiteinde van het touw vast hield. Even keek Mark om zich heen. Ja.. waar moesten ze beginnen met zoeken? Hij wist überhaupt niet waar ze moesten beginnen, al was haar trainer wel in deze stad. De jongen richtte zijn ogen op de het wezentje,” enig idee, waar je je trainer voor het laatst heb gezien?” vroeg Mark toen aan de Ivysaur maar draaide zich om bij het horen van een meisjesstem,''..Euh.. Ivy..?'' Mark’s ogen wierpen zich op het meisje waar de stem van maar volgde toen een kleine gele gedaante, die naast haar stond.
Mark bleef geschrokken staren naar de kleine gedaante, hij had nergens anders meer oog voor, behalve de kleine gedaante die achter het meisje stond. De jongen liet de Doduo even voor wat hij was en rende op het wezentje af, “Pikachu!” riep hij al rennend terwijl hij naast het meisje stopte en op zijn knieën ging zitten. Het kleine wezentje draaide zich om, hij zette een brede glimlach op, “Pikapika!” riep hij terug en binnen enkele seconden was hij bij Mark in zijn armen gesprongen, “Waarom ben je me gevolgd? Ik dacht dat je thuis was.. bij me moeder en zusje, “ mompelde Mark in het oor van de Pikachu, die met zijn hoofdje langs zijn doorweekte haren ging. Toen herinnerde Mark zich dat hij vlak bij Mitsu Hotaka zat, te knuffelen met een Pikachu.. oh wat gênant… wacht eens even.. Mitsu Hotaka? Mark keek even snel naar achteren, “M-M-Mitsu H-H-Hotaka?” stamelde Mark geschrokken, hij werd knal rood en viel op zijn achterwerk, op de harde stenen ondergrond van de straat.


-handpijn zorgd voor inspiloosheid-

+1, je vergeet een boel komma's en hier en daar laat je woorden weg.

Geduldig wachtte Ivy tot Mark de Doduo had vastgebonden. Het was jammer dat ze de Doduo nu niet meer zou kunnen straffen als hij wakker werd; dat zou de trainer vast niet toestaan. “Enig idee, waar je je trainer voor het laatst heb gezien?” vroeg hij. Ivy wilde antwoord geven, maar ze werd afgekapt door een stem die haar bijzonder bekend voorkwam en die, wat eigenlijk nog belangrijker was, haar naam zei. ''.. Euh.. Ivy..?'' Verbaasd keek Ivy naar de trainster die was aan komen lopen. Mitsu? Een brede grijns verscheen op Ivy’s gezicht. Het was Mitsu! Dat betekende dat ze Kate terug had gevonden! Waren ze al die tijd zo dicht bij elkaar geweest? Ivy rende naar voren, net als Mark, hierdoor de Doduo vergetend, net zoals hij had gedaan. Elk moment zou ze Kate van achter Mitsu’s rug moeten zien opduiken. Ivy besteedde geen aandacht aan de Pikachu die tevoorschijn kwam, Kate vond ze belangrijker. Er was echter geen Kate. Ivy bleef stokstijf staan, voordat ze achterdochtig naar Mitsu keek. “Waar is Kate…?” vroeg ze. Haar blik van achterdochtigheid maakte plaats voor een alles behalve vriendelijke gezichtsuitdrukking. Mitsu was Kate kwijt. Door Mitsu was Kate op haarzelf aangewezen.

“M-M-Mitsu H-H-Hotaka?” klonk de stem van Mark. Ivy kon hem nauwelijks horen. Mitsu… Twee dunne roedes schoten tevoorschijn. “Jij idioot!” riep Ivy uit, voordat ze haar roedes als twee zwepen in de richting van Mitsu zwaaide. “Je weet toch wel dat je Kate niet alleen moet laten!” riep ze, deze keer nog harder, en er nog een zwiep van haar roedes bijvoegend. Ivy verstijfde weer, in een poging haarzelf er van te weerhouden om Mitsu nog verder te bestraffen, zelfs al zou ze dat maar al te graag doen. Ze maakte het uiteindelijk af door haar weg te draaien van Mitsu, nog steeds te kwaad om redelijk te kunnen denken. En dat noemde zichzelf een gymleader. Haar woede trok echter al even snel weg als hij was gekomen. Ivy fronste. Goed, het was niet alleen Mitsu’s schuld dat Kate alleen was. Zij was uiteindelijk degene geweest die achter de Doduo aan was gerend. Ivy draaide zich weer terug naar Mitsu, om haar verontschuldigend aan te kijken. “Sorry…” mompelde ze. Hoe kwaad ze ook was… Mitsu had zo’n woede uitbarsting niet verdiend.

Een geschrokken gepiep klonk, waarna Kate nog net kon zien hoe Hikari voorover tegen de grond aan knalde. Dat moest pijn hebben gedaan. Kate stopte met lopen, en draaide zich om, om vervolgens te zien dat Hikari beschermend voor haar sprong. Een zachte glimlach verscheen op Kate’s gezicht. Zelfs nu twijfelde Hikari er niet aan om haar te beschermen, of wel soms? Pas nu was het dat Kate haarzelf de tijd gaf om de belager te bekijken. Een… Poliwag? Ze wist niet zeker wat de juiste reactie was op de pokémon. Een luide ‘awww’ door de grote schattigheidsfactor, of een rare blik, omdat een schattige pokémon als een Poliwag er voor koos om een Pikachu aan te vallen. Al helemaal als je na ging dat Hikari waarschijnlijk veel sterker was dan de Poliwag. Kate grinnikte zachtjes. “Wat is hij lief…” zei ze, kiezend voor de eerste optie. Het duurde even voordat ze besefte dat het geen tijd was om de Poliwag te bewonderen. Hij had Hikari uitgedaagd voor een gevecht. En aangezien Mitsu er niet was… was het de bedoeling dat zij Hikari bevelen gaf? Dat kon nooit goed gaan. Ze wist maar een paar aanvallen van Hikari, en dat waren degene die ze haar had zien doen tijdens het gevecht met Ivy.

Goed dan. Het was nu of nooit. “Hikari, gebruik je…” Kate fronste, in een poging zich te herinneren welke aanvallen de Pikachu allemaal had gebruikt. Als ze Hikari Thunder zou laten gebruiken, zou de Poliwag vrijwel direct zijn uitgeschakeld. Maar wilde ze dat wel? Hij zag er zo schattig uit…. Zou ze haar kans moeten grijpen, en een poging doen om de Poliwag te vangen? In dat geval kon ze Hikari beter een andere aanval laten gebruiken. “Gebruik je Quick Attack!” zei Kate. De Pikachu scheen even na te denken over haar aanvalsplan, voordat ze in de aanval ging. Enkel een witte streep achter haar latend, snelde ze naar de Poliwag toe. Voordat de Poliwag zich ook maar kon voorbereiden op de aanval, werd deze al geraakt door de Quick Attack. Kate beet zachtjes op haar onderlip. Zo snel… Was dit echt dezelfde Hikari die zij en Ivy hadden bevochten? Dat was onmogelijk. De Pikachu leek nu zo veel sneller… Had Hikari zich ingehouden tijdens het gevecht tegen Ivy? Dat moest haast wel. Door de impact van de Quick Attack werd de Poliwag achteruit geblazen, met als resultaat dat hij een paar meter verderop op zijn rug neer kwam.

Ze wist het nu zeker. Dit was een andere Hikari dan de Hikari waar Ivy tegen had gevochten. De Pikachu stond ver boven haar Ivysaur, dat was haar inmiddels wel duidelijk. “Goed gedaan, Hikari!” complimenteerde Kate de Pikachu. Moeizaam kwam de Poliwag overeind. Kate fronste, verbaasd dat de Poliwag nog voldoende energie over had om verder te gaan. Zou Hikari zich alsnog hebben ingehouden? Tijd om hier over na te denken had ze niet, want de Poliwag voerde zijn volgende aanval al weer uit. Grote bellen kwamen met hoge snelheid op Hikari en haar afgevlogen. Quick Attack zou geen optie zijn om de bellen te vernietigen. Thunder zou effectief zijn, maar was niet accuraat genoeg om alle bellen kapot te krijgen. Iron Tail misschien? “Hikari, gebruik je Iron Tail om de bellen kapot te maken!” riep Kate naar de Pikachu. De staart van de Pikachu lichtte wit op, waarna de Pikachu in de lucht sprong, en met een handige beweging de voorste bellen kapot sloeg met haar Iron Tail. Dit zorgde voor een kettingreactie, waardoor de rest van de afgevuurde bellen een voor een kapot gingen als kleine explosies.

Bewonderend keek Kate hoe het enige bewijs van de zojuist afgevuurde Bubble Attack in de vorm van kleine waterdruppeltjes op de grond belandde. Wat prachtig… Een aantal mensen die gestopt waren om het gevecht te bekijken, maakten eveneens geluiden van bewondering. Kate schudde kort met haar hoofd, beseffend dat ze zich alweer had laten afleiden. Ze was bezig met een gevecht. Een gevecht dat afgerond moest worden. “Hikari, gebruik nogmaals je Quick Attack!” riep Kate. Als een pijl uit een boog schoot Hikari op de Poliwag af, om deze hierna opnieuw te raken met een Quick Attack. Dat zou genoeg moeten zijn om de Poliwag te kunnen vangen… Toch? Kate haalde een lege pokéball uit haar tas tevoorschijn. Met een grote boog gooide ze de pokéball naar de Poliwag toe, met enkel als resultaat dat de Pokéball een paar meter naast de Poliwag op de grond terecht kwam. “Eh…?” Kate’s wangen werden rood van schaamte. Ze had toch niet echt zo scheef gegooid? Ze wierp een blik op Hikari, die met haar twee korte pootjes tegen haar voorhoofd aansloeg. Een dubbele facepalm? Was het echt zo erg…? Kate haalde een tweede pokéball uit haar rugzak. Deze keer zou ze niet missen. Ze haalde diep adem, focuste haar blik op de Poliwag, en zette een stap naar voren, waarbij ze op het laatste moment de bal pas los liet. De pokéball vloog recht op de Poliwag af, om de pokémon op het moment van aanraking als een rode straal in de bal te zuigen.

De pokéball kwam met een zachte plof op de grond terecht en begon hevig te schudden. Het duurde even, maar uiteindelijk gaf de Poliwag toe en bleef de bal stil liggen, waarna een zachte 'pling' hoorbaar was. Gefelicteerd, je hebt een Poliwag gevangen!

Knipperend van verbazing keek Kate naar de pokéball, die wonder boven wonder stil was blijven liggen. Het was haar… gelukt…? Een brede grijns verscheen op haar gezicht. Ze rende eerst naar de Pikachu, om deze te omhelzen van blijdschap. Ze had haar eerste pokémon gevangen! Zij! Ah, als Ivy dat had gezien! Wat zou ze trots zijn! “Dank je, Hikari!” riep Kate uit, voordat de Pikachu weer op de grond neerzette. Kate raapte de pokéball op, de nog steeds kwade Poliwag nieuwsgierig door de doorzichtige bovenkant van de pokéball bekijkend. Tobon. Zo zou ze hem noemen. Grinnikend van geluk klikte ze de pokéball aan haar riem. Ze zou hem er later wel uit laten, hij zou eerst tot rust moeten komen.

OOC: Ik heb toestemming om Hikari te godmodden. (:

+5!

Mark kwam langzaam overeind terwijl hij Pikachu naast hem neer zette. Hij dacht na. Over verschillende dingen, het moest waarschijnlijk moeilijk zijn voor Ivy om haar trainster kwijt te raken. En vooral in deze stad, Vermillion City was gewoon redelijk groot, vooral als je naar een persoon zocht. Mark wist hoe dat voelde, al was de situatie van hem en Pikachu heel iets anders, maar zo zag hij het wel. Pikachu was immers zijn allerbeste vriend samen met Erik natuurlijk.. Mark kon zien dat Ivy veel om haar trainster gaf, net als Pikachu die hem helemaal was komen zoeken. Mark schrok op, bij het zien van de woedeaanval van de Ivysaur. Het wezen was blijkbaar woedend op Mitsu maar Mark durfde niks te zeggen of te doen, dit ging hem niet aan maar toch.. toch deed hij een stap naar voren. Maar de jongen draaide zich om toen hij Mitsu’s stem hoorde, Ivy leek al gekalmeerd te zijn, ''Het is al goed, ik snap waarom je kwaad bent. Dat zou ik ook zijn als ik jou was, Maak je maar geen zorgen, Kate is veilig. Ik weet zeker dat Hikari bij haar is,'' sprak Mitsu, ze klonk kalm, maar Mark keek twijfelend van Ivy naar Mitsu. Uiteindelijk liep hij toch naar Ivy toe en knielde naast haar neer, “Ivy.. zo heet je toch? Ik heb je beloofd dat we naar.. Ka..te gingen zoeken. Ik hou me aan me afspraak omdat ik weet hoe het voelt,” zei Mark met een vriendelijke glimlach, terwijl hij met een schuine blik naar Pikachu keek. De jongen kwam weer overeind zodat hij Mitsu aan kon kijken… ergens binnen in hem begon er iets op te borrelen in zijn borst, hij stond hier wel met zijn idool.. die hij beschouwde als zijn voorbeeld. Maar hij hield zich in en luisterde naar wat het meisje zei, ''Het spijt me als je in de problemen bent gekomen door Ivy of de Doduo, Bedankt voor het helpen.. Err..'' Mark keek haar aan met een brede glimlach,”Mark. Mark Evans. Ze heeft geen problemen gegeven. Ik vond het alleen vreemd dat Ivy met een Doduo in haar roedes naar Flynn toeliep, “ mompelde Mark net verstaanbaar terug, terwijl hij naar de Squirtle wees die met zijn voetbal aan het spelen was.. nou ja, spelen.. hij rolde er mee, op zijn manier dan.

Opeens schoot het hem te binnen! Pikachu kon helpen, hij had een soort van speciale gave.. Speciaal was het niet echt maar Mark vond van wel. Pikachu hoefde alleen de geur van Mitsu of Ivy op te snuiven, dan had hij binnen no time Kate of Hikari gevonden. Mark draaide zich naar Pikachu toe en pakte het kleine gele hoopje vacht op, “Pikachu, ik wil dat je de geur van Mitsu en Ivy in je opneemt,” zei Mark met een brede glimlach tegen het wezentje, Pikachu keek hem met een vage blik aan maar knikte. De jongen zette het kleine ventje op de grond, die direct op Mitsu af liep, zodat hij haar geur kon opnemen, “Pika,” mompelde Pikachu wat onzeker terwijl hij met zijn pootje achter zijn hoofdje wreef, “concentreer je, je kunt het wel.” Mark keek hem met een vastbesloten blik aan waarbij het gele wezentje toen op Ivy afliep, ook haar geur in zich opnemend.
Pikachu begon wat te ijsberen en liep heen en weer snuffelend opzoek naar Hikari of Kate. Maar hij kon niets vinden dat veel op de geur van Mitsu of Ivy leek, hij liet zijn oren zakken terwijl hij droevig naar de grond keek.
Mark deed een stap naar voren. Niet veel later toen Pikachu richting Flynn wou lopen en daar wilde gaan snuffelen, herkende hij een geur …die van Mitsu.. het was vaag, maar hij herkende de geur wel. Pikachu sprong op en tikte Mark aan, “Pika! Pikachu!” riep hij terwijl hij de richting op rende, “Komen jullie?” vroeg Mark toen wat onzeker en had zijn tas al gepakt met zijn voetbal onder zijn voet, die hij omhoog schopte met Flynn die tegen zijn hoofd leunde.

Pikachu begon te rennen, snel spurtte hij over de straten heen. De geur van Mitsu werd sterker, veel sterker. Even stopte het gele wezentje om zich heen kijkend, niks te zien… Pikachu deed nog een stap naar voren om de geur beter op te snuiven… en inderdaad de geur kwam daar vandaan. Snel zette hij zich af en rende de richting op waar de geur het sterkst was. Algauw hoorde Pikachu een andere stem, van een andere Pikachu, ''Pikapi!'' het wezentje spurtte de hoek en zag daar een meisje staan met blonde haren en een blauwe pet op, met daarnaast een Pikachu, “Pika! Pikachu!” riep Pikachu naar het meisje en de Pikachu en om de aandacht van Mark te krijgen..
Mark volgde Pikachu snel op de voet die een hoekje was omgerend en kwam slippend tot stilstand, “Pikachu! Wil je niet zo snel.. rennen,” begon Mark hijgend en liet zijn voetbal vallen, terwijl hij de zijkant van zijn buik vasthield waar steken vandaan kwamen. Maar zijn blik volgde het gele pootje van Pikachu en daar zag hij een meisje staan.. en een andere Pikachu… vermoedelijk waren dat Kate en Hikari, “Pika, je hebt ze gevonden!” riep Mark enthousiast naar Pikachu die hem trots aanstaarde.


-woesh.. inspibom-

+3

''Het is al goed, ik snap waarom je kwaad bent. Dat zou ik ook zijn als ik jou was,'' zei Mitsu. ''Maak je maar geen zorgen, Kate is veilig. Ik weet zeker dat Hikari bij haar is.'' Ivy snoof kort. Goed, het was al beter dat Hikari bij Kate was. Dan was ze tenminste niet helemaal op haarzelf aangewezen. Sterker nog, Kate was bij Hikari zelfs veiliger dan wanneer ze bij haar zou zijn. Hikari was immers de pokémon van een gymleader. Het zou raar zijn als ze niet sterk genoeg zou zijn. Ivy glimlachte zwakjes, terugdenkend aan het gevecht dat ze tegen Hikari had gehad. Zelfs al had de Pikachu zich ingehouden, elke klap die haar had geraakt had als een meteoor inslag gevoeld. Het zou nog een lange tijd duren voordat zij op hetzelfde niveau als de Pikachu zou zitten. Ze wilde een revanche. Een die niet halverwege gestaakt zou worden. Helaas was het zo dat als Kate haar zou blijven trainen op de manier waarop ze dat nu deed, dat die dag waarschijnlijk nooit aan zou breken. Dat zou een zonde zijn. Ze wilde een echt gevecht hebben, tegen een tegenstander die zich niet inhield.

''Het spijt me als je in de problemen bent gekomen door Ivy of de Doduo. Bedankt voor het helpen.. Err..'' zei Mitsu. Ivy fronste. Problemen? Had zij problemen veroorzaakt? Verward keek ze naar de trainer. Ze had geen problemen veroorzaakt, toch? ”Mark. Mark Evans. Ze heeft geen problemen gegeven. Ik vond het alleen vreemd dat Ivy met een Doduo in haar roedes naar Flynn toeliep,“ zei Mark vervolgens. Ivy’s frons verdween. Mooi. Ze had geen problemen veroorzaakt. “Pikachu, ik wil dat je de geur van Mitsu en Ivy in je opneemt,” zei Mark. Ivy keek de Pikachu achterdochtig aan toen deze eerst aan Mitsu rook, om vervolgens aan haar te ruiken. Had deze handeling echt nut? De Pikachu begon rond te lopen, terwijl hij als een speurhond aan de grond rook, proberen om een geurspoor te vinden. Zou dat niet alleen nut hebben als Kate hier was geweest? Ivy perste haar lippen op elkaar, bang dat haar negatieve gedachtes ervoor zouden zorgen dat het de Pikachu niet zou lukken om Kate’s geur op te pikken.

De Pikachu scheen iets geroken te hebben, en maakte dit aan zijn trainer duidelijk door zijn trainer aan te tikken. Een grijns van oor tot oor verscheen op Ivy’s gezicht. “Heb je haar geur gevonden?” riep ze uit. Op antwoord wachten kon niet, de Pikachu was al begonnen met het volgen van de geur. Zonder er ook een seconde over na te denken, zette Ivy de achtervolging in. Ze zou Kate weer terug vinden. Ze kon enkel hopen dat er niets mis was met haar trainer. Met enige moeite volgde Ivy de Pikachu, ze moest oppassen dat ze geen mensen omver liep tijdens haar achtervolging. Terwijl een Pikachu niet bepaald groot en zwaar genoeg was om een mens omver te kunnen rennen, was een Ivysaur dat wel. De straten werden langzaam aan rustiger, waardoor het makkelijker werd om mensen te ontwijken. Eindelijk rook Ivy het ook. Kate’s geur. Hikari’s geur. Zwak, maar ze waren er. Ivy negeerde de steek in haar zij, en versnelde op het moment dat ze het silhouet van een klein meisje en een Pikachu zag. “Kaaaaattee!”

Vragend keek Kate naar de Pikachu, die blijkbaar al weer gefocust was op het vinden van Ivy. Als Hikari er niet was geweest, had het waarschijnlijk nog een tijdje geduurd voordat ze zou hebben besloten om verder te gaan. Met een tevreden glimlach op haar gezicht gaf Kate de Pikachu een knikje. “Je hebt gelijk, we hebben al genoeg tijd verspild.” Hoe lang zou het nog duren voordat ze Ivy terug zou vinden? Het zou misschien wel uren kunnen duren voordat ze haar pokémon hadden gevonden, afhankelijk van hoe snel Ivy de Doduo te pakken had gekregen, of wanneer ze het opgegeven zou hebben. Niet dat ze dacht dat Ivy het had opgegeven. Zo’n type pokémon was zij simpelweg niet. Ze wilde beginnen te lopen, totdat een luide ‘Sauuur!’ haar aandacht trok. Ivy….? Verbaasd draaide Kate zich om, om eerst een Pikachu te zien, vervolgens een jongen die daar achteraan rende, en daarachteraan de groene pokémon die ze wist te herkennen als Ivy.

“Ivy!” gilde Kate terug. De Ivysaur maakte meer snelheid, en sprong haar trainer tegemoet, om deze hierdoor met haar volle gewicht achterover te gooien. Met een luide dreun kwamen de twee op de grond terecht. “Je bent er weer..” grinnikte Kate, om vervolgens haar armen om de Ivysaur heen te wikkelen. Ivy reageerde door haar een kleffe lik over haar gezicht te geven, als teken van affectie. Kate grinnikte, en trok een gezicht waarvan duidelijk af was te lezen dat ze de lik niet smakelijk had gevonden, maar ze deed geen moeite om het speeksel af te vegen. “Pika, je hebt ze gevonden!” klonk een onbekende stem. Voorzichtig duwde Kate Ivy van zich af, om vervolgens naar de spreker te kijken. Haar wangen kleurden rood van schaamte. Opnieuw klapte ze dicht. Dat moest er verschrikkelijk dom uit hebben gezien, of niet? Voorzichtig kwam Kate weer overeind, om vervolgens het vuil van haar kleren af te kloppen.

“Doe dat nooit meer, Ivy,” mompelde ze, haar pokémon streng aankijkend. Nu ze het daar toch over had.. “Wat is er met de Doduo gebeurd?” vroeg Kate. Ivy keek haar niet-begrijpend aan. Doduo…? Oh! De Doduo! Ivy keek om zich heen, om enkel tot de ontdekking te komen dat de Doduo nergens te bekennen was. Oh nee. Had ze al die moeite voor niets gedaan…? Ivy liet haar kop zakken. Kate slaakte en zucht, voordat ze Ivy over haar hoofd aaide. “Ah, laat maar zitten. Bedankt, Ivy.” Kate keek weer op naar de jongen. De nieuwsgierigheid was uit haar ogen af te lezen. “Bedankt voor het brengen van Ivy, erhrm…?” zei ze twijfelend, hem vragend aankijkend. Een korte por in haar zij zorgde ervoor dat Kate haar aandacht weer op Ivy richtte. “Hmn?” vroeg ze. Ivy wees naar de pokéball die aan haar riem zat geklikt. Kate begon te grijnzen. “Dat.. dat is Tobon! Door Hikari heb ik hem gevangen!” Ivy keek naar de Pikachu. “Bedankt dat je op Kate hebt gepast,” zei Ivy.

“Dit,” begon Kate terwijl ze de pokéball van haar riem afhaalde, “is Tobon.” Kate liet de Poliwag uit zijn bal, totaal vergetend dat de Poliwag waarschijnlijk nog steeds niet helemaal was uitgeraasd over het feit dat hij zojuist was gevangen. Een witte lichtflits kwam uit de pokéball, en nam de vorm aan van een Poliwag. Kort knipperde de Poliwag tegen het felle licht. “Dit is Tobon, Ivy. Vanaf nu is hij-“ Kate’s zin werd onderbroken door Tobon die tegen haar op was gesprongen, en die nu een poging deed om haar te slaan met zijn staart, totdat hij tegen werd gehouden door twee stevige roedes die zich om zijn tere lichaam heen hadden gewikkeld. Fronsend keek Ivy naar de Poliwag. Kate had altijd al een rare smaak gehad, maar dit ding? Een gewelddadige Poliwag? Dat zou nog wat worden. Opnieuw kwam Kate overeind, om hierna de twijfelende blik van haar Ivysaur te beantwoorden met een vrolijke glimlach. Als het aan Kate lag, dan was deze Poliwag een engel. Als het aan haarzelf lag, dan was deze Poliwag de duivel zelf, puur omdat hij het had gewaagd om Kate aan te vallen. "Ivy.. Je laat Tobon zo nog stikken."

OOC: Op de een of andere manier maak ik lange posts als ik geen inspiratie heb? :I

+5, alweer!

Mark kon nog steeds niet geloven dat het Pikachu echt gelukt was, om Kate en Hikari te vinden. Het was vroeger altijd een spelletje voor hun geweest, als Erik en hij buiten speelde en verstoppertje deden op de route naar Lavender Town. Ja.. dat waren goede tijden… Maar Mark had nooit gedacht, dat het Pikachu echt zou lukken om iemand via geur op te sporen. En al helemaal als de geur onbekend was voor het kleine gele ventje. De jongen knielde naast het wezentje neer en stak zijn hand omhoog, niet te hoog maar precies hoog genoeg om hem een highfive te kunnen geven, “goed gedaan, maatje,” zei Mark met een knipoog tegen het gele wezentje, die reageerde door met zijn pootje tegen de hand van Mark te slaan. Hij kwam overeind en draaide zich om, toen hij Kate iets hoorde zeggen; “Bedankt voor het brengen van Ivy, erhrm…?” Mark wilde net antwoord geven, toen Mitsu hem voor was, ''Dit.. Is Mark Evans,'' had Mitsu gezegd terwijl ze hem met een glimlach had aangekeken. Mark glimlachte nerveus terug. Hij schrok toen Mitsu een stap dichterbij kwam en een arm om zijn nek heen legde, Mark kreeg echter een knalrood hoofd. Hiervan had hij natuurlijk wel gedroomd maar nooit gedacht dat het in het echt zou gebeuren, tot zijn moeder hem had omarmd en hem uit die dagdroom had geholpen.. Ook had hij boven zijn bed, zijn muur beplakt met alle foto’s die er te vinden waren van Mitsu en Hikari.. dat was dus ook een rede waarom hij dolgraag met Pikachu op reis wilde gaan en dus niet met een normale starter. Natuurlijk wilde hij Flynn niet kwijt maar Pikachu was heel belangrijk voor hem.. alleen zijn moeder snapte daar geen hol van.
En daarbij was Mark vanbinnen een hele eerlijke jongen, ookal was het nog zo moeilijk om terug naar huis te gaan en Pikachu thuis te brengen. Hij wierp eerst een blik op zijn voetbal terwijl hij vanuit zijn ooghoeken naar Mitsu en Hikari tuurde.

Opeens begon zijn voetbal uit zichzelf te bewegen, “Pika!” het gele wezentje sprong vrolijk, vanachter het ronde voorwerp vandaan. Mark grinnikte. Waarschijnlijk doelend op Mark, die de bal een harde schop moest verkopen.
De jongen keek om zich heen.. natuurlijk wilde hij Mitsu en Kate niet raken met de bal.. dat zouden ze waarschijnlijk niet helemaal op prijs stellen, dus koos hij een plek uit, waar niemand in de wegliep. Snel tikte hij met zijn voet, de bal aan die rollend tot stilstand kwam, onder zijn voet,” let op! Daar gaat ie!” riep Mark tegen de Pikachu, die een brede grijns op had gezet, hij deed een stap naar achteren, tikte de bal met zijn voet aan die daardoor omhoog vloog, zodat Mark de bal een oplawaai gaf met zijn voet. Het wezentje spurtte achter de bal aan alsof hij als een hond achter een stok aanging, die zijn baasje had gegooid om hem vervolgens weer te halen. Mark draaide zich om naar Kate en Mitsu, “zijn… zijn jullie familie van elkaar?” vroeg Mark toen met een nieuwsgierige blik op beide meisjes. Hij wierp een blik op de twee meiden.. het leek er wel op of ze zusjes waren of nichten waren van elkaar, maar Mark kon het ook mis hebben..
De jongen draaide zijn hoofd een kwartslag naar rechts, toen hij een pootje in zijn nek voelde. Het voelde warm en zacht aan. Het gele wezentje keek hem breed glimlachend aan, “Pika!” en wees naar de bal die netjes voor zijn voeten lag. Mark wierp hem een glimlach terug maar die verdween algauw, zodat er een bedrukte uitdrukking op zijn gezicht verscheen, toen hij aan zijn moeder dacht, aan haar wat reactie zou zijn, die vast en zeker bloedlink op hem was.. Al was het niet eens zijn schuld, ze zou het hem echt wel kwalijk nemen.

OOC: -uberslechtheid-

Let wat meer op je komma en puntengebruik! +2

''Dit..'' zei Mitsu, om vervolgens haar arm om de jongen heen te slaan, ''is Mark Evans.'' Kate glimlachte zachtjes. “Mijn naam is Kate,” stelde ze zichzelf nu ook voor. Haar stem was zacht, maar luid genoeg om verstaanbaar te zijn. De jongen leek aardig te zijn. Mitsu scheen hem te vertrouwen, dus zo verschrikkelijk kon hij niet zijn, of wel? Mark’s wangen kleurden rood, waaruit Kate de conclusie trok dat Mark zich schaamde, voor wat dat ook mocht zijn. Misschien was het wel omdat hij werd omarmd door een meisje. Kate hield echter haar mond, en besloot haar aandacht te richten op Ivy en Tobon. ''Gefeliciteerd, Kate,'' hoorde ze Mitsu nog zeggen. “Hier…” mompelde ze. Voorzichtig bevrijdde ze Tobon uit Ivy’s sterke greep. Ivy keek haar bedenkelijk aan. Was het wel een goed idee van Kate om Tobon op te pakken? Zoals Ivy al had verwacht, begon te Poliwag opnieuw tegen te stribbelen. Kate gaf echter niet in, en ze streek voorzichtig over het glibberig aanvoelende hoofd van de Poliwag. “Braaf, braaf…” fluisterde ze, in een poging de Poliwag te kalmeren. Ivy wilde de Poliwag weer van Kate overnemen, totdat de Poliwag plotseling scheen te bedaren, en hij Kate’s aanraking toe liet. Kate draaide Tobon, waardoor hij in haar armen lag alsof hij een baby was. Tobon was geen duivel, je moest enkel weten waar je hem moest aaien.

“Zijn… zijn jullie familie van elkaar?” klonk Mark’s stem. Kate keek hem verbaasd aan. Was het zo duidelijk? Kort keek ze naar Mitsu. Zo erg leken ze toch niet op elkaar? Alleen hun karakters al. Mitsu, de hyperactieve gymleader, in vergelijking met haar, het kleine meisje dat haar pokémon kwijt wist te raken. Kate fronste. Nee, ze leken totaal niet op elkaar. Misschien hun uiterlijk? Oogkleur? Of was het iets heel anders? “Mitsu… is mijn nicht?” zei Kate, twijfelend of ze er verstandig aan deed om Mark deze informatie te vertellen. Ze hield er niet van om zomaar informatie te delen met anderen, laat staan met iemand die ze nog maar net kende. Terwijl ze er op vertrouwde dat Mitsu heus niet elke vreemdeling zomaar zou omarmen tijdens het voorstellen, was er nog steeds een klein dingetje dat Kate dwars zat. Kon ze Mitsu eigenlijk wel volledig vertrouwen? Kate toverde echter een glimlach tevoorschijn, die haar twijfels wist te verbergen. Ze negeerde de bezorgde blik van Ivy. Haar Ivysaur wist waarschijnlijk allang waar ze aan dacht. Het kon niet anders.

Kate wendde haar blik weer af, en keek kort in de richting van Mitsu, hopend dat zij haar kon redden van de stilte waarvan zij niet wist hoe ze die moest doorbreken. Ze was het niet gewend om met meerdere mensen tegelijk in een gesprek te zijn. Eén persoon was voor haar doen al meer dan genoeg. Net zoals sommige mensen claustrofobisch werden in kleine ruimtes, had zij datzelfde gevoel in het bijzijn van meerdere mensen. En terwijl ze het volle recht had om deze angst te hebben, irriteerde het haar. Ze wilde andere mensen ontmoeten. Niet voor haarzelf, maar voor Ivy, die vanaf het begin af aan al had zitten trappelen om een ‘echte’ pokémon te kunnen zijn. Een Ivysaur waar ze trots op kon zijn. Ze had het heus wel gemerkt tijdens het gevecht met Mitsu. Ivy genoot er van om te vechten. Maar hoe kon ze haar pokémon dit plezier geven als ze niet eens genoeg moed wist te verzamelen om een andere trainer aan te spreken, laat staan hem uit te dagen voor een gevecht?

Kate fronste. Misschien werd het tijd dat ze eens leerde dat het niet zo moeilijk was om iemand uit te dagen voor een gevecht. Misschien… Misschien zou ze Mark uit kunnen dagen voor een gevecht. Het leek of zijn Squirtle ongeveer op het niveau van Tobon zat. Niet dat zij veel verstand had van dat soort zaken. Wat als zijn Squirtle op een heel ander niveau was dan Tobon? Misschien was hij wel sterker dan Ivy. Zo vaak had ze Ivy immers niet getraind. Niet echt, in ieder geval. Opnieuw had ze zichzelf bewezen hoe veel ze nog zou moeten leren voordat ze haarzelf een waardige trainer kon noemen. Op het moment was ze nog lichtjaren van die titel verwijderd. Het bezitten van een pokémon was immers niet hetzelfde als het zijn van een trainer. Ze richtte haar blik op Mark. Daar ging ze dan. Ze opende haar mond, maar bedacht zich op het laatste moment. “Die Pikachu. Is hij… van jou?” vroeg Kate.

+4

Mark had het gele wezentje een aai over zijn koppie gegeven terwijl hij vanuit zijn ooghoeken de twee meisjes in de gaten hield. Het leek erop dat hij weer in zijn gedachte zou wegzinken maar de stem van Kate zorgde ervoor dat hij erbij bleef en zich richtte op het blonde meisje, “Mitsu… is mijn nicht?” had Kate gezegd, het kon aan hem liggen maar het klonk alsof ze niet zeker was van haar antwoord. Lag het.. lag het misschien aan het feit dat hij een jongen was? Nou ja, het enige meisje met wie hij een echt gesprek kon voeren was zijn zusje geweest en daarbij was Mark sociaal aangelegd, maar het ging moeizaam als opeens je idool voor je neus stond dan klapte hij dicht.
Hij glimlachte echter terug, als antwoord. Mark keek om zich heen.. Flynn liep wat promptverloren van hot naar her.. niet wetend wat hij moest doen, dan in de buurt van Mark te blijven. Op dat moment zag hij Hikari op hem en Pikachu aflopen, ''Pikapi!'' begroette het gele wezentje hem vrolijk. Pikachu keek met een niet-begrijpende blik naar Mark, die grinnikte, “je bent toch niet verlegen?” mompelde hij in de oor van het gele wezentje maar die schudde hevig zijn hoofd waardoor zijn oren meegingen. Mark zette Pikachu naast Hikari neer die een vrolijke “Pikapika” terug riep. Maar de jongen richtte zijn blik op Kate terwijl hij weer overeind kwam, “Die Pikachu. Is hij… van jou?” had Kate toen gevraagd… Hij wilde wel ‘ja’ zeggen maar dat zou liegen zijn. Mark probeerde de blik van Kate te vangen,”nou.. hij is niet helemaal van mij.” Begon hij en keek naar de grond, zoekend naar woorden, terwijl hij neerknielde naast de twee. “ik heb hem niet officieel gevangen. Maar ik vond hem vier jaar terug bij de gym.. doodziek. Ik en een vriend hebben Pikachu opgelapt maar toen ik hem vrij wou laten, volgde hij me helemaal mee naar huis,” legde Mark uit en aaide het gele wezentje over zijn koppie terwijl hij Mitsu en Kate aankeek, vanaf de grond, “het was ook eigenlijk de bedoeling dat hij thuis bleef. Bij me moeder en zusje maar blijkbaar is hij me toch weer gevolgd,” voegde hij er met een flauwe glimlach aan toe. De bruinharige jongen liep toen langs Kate af, naar Flynn en tilde hem op. De Squirtle begon tegen te stribbelen maar Mark hield hem stevig beet,“Squirtle, squir,” gromde het blauwe wezentje geïrriteerd maar Mark zette hem op zijn schouder neer waar hij mokkend over zijn schouder ging hangen. De Squirtle keek express met een kwade blik naar de andere kant, maar het kon Mark niks schelen.. diep van binnen was de Squirtle een hele aardige Pokémon, daarbij hoorde Flynn bij Mark en had hij ook aandacht nodig.

''Zeg Mark, ben je een trainer of een coördinator?'' Mark draaide zich om bij het horen van Mitsu haar stem.
… Dat was een hele goeie vraag, hij wilde voorlopig eerst kijken wat het beste bij zijn Pokémon paste. Flynn leek hem niet echt een type om in een wedstrijd aanvallen af vuren die mooi hoorden te zijn.. maar proberen kon geen kwaad.. toch? En dan had je nog gyms. Een Gym uitdagen op zich, was behoorlijk veel zelfvertrouwen hebben. Nu was Mark niet erg zeker over zichzelf in Pokémon gevechten maar hij hield van de wezentjes en van een uitdaging dus daar was niks mis mee. Maar hij was en is er zeker van om zijn Pokémon goed te verzorgen en te trainen. Mark keek Mitsu met een zelfverzekerde glimlach aan, “ik weet het nog niet zeker maar ik weet wel als ik het vind.. ik me er de volle honderd procent achter ga zetten,” zei hij met een vastbesloten ondertoon in zijn stem. Pikachu had hem daarbij aangekeken, liep naar de rugzak van Mark en haalde daar een rond voorwerp, dat wit en een rode kleur had, uit een zijvak, “Pikapi, pikachu,” zei het wezentje met twinkelende ogen. Mark keek van de Pokéball naar het gele wezentje, “weet je.. weet je dat zeker? Als ik je vang.. dan ben je niet meer vrij,” mompelde Mark net verstaanbaar genoeg, maar die blik in de ogen van het gele wezentje zeiden al meer dan genoeg en zo te zien was het plan om gevangen te worden ook niet uit zijn hoofd te krijgen, “Nou.. oke dan.” De bruinharige jongen pakte de Pokéball op en drukte op de witte knop, zodat hij groot genoeg was om het gele wezentje ermee te vangen, “Komt ie dan!” riep Mark en gooide de Pokéball naar het gele wezentje, die werd opgezogen door de rode straal, zodat de Pokéball op de grond viel...

Het was niet moeilijk voor de Pikachu om een besluit te nemen. Het duurde ook niet lang, of de pokéball bleef stil op zijn plek liggen, waarna een zachte 'pling' hoorbaar was. Gefeliciteerd, je bent nu de trotse eigenaar van een Pikachu!

Toen het wel bekende ‘pling’ geluidje zijn oren bereikte, zette Mark een brede glimlach op zijn gezicht en pakte het ronde voorwerp op. De jongen gooide de Pokéball tegen de grond aan, die open klapte zodra hij de grond raakte en het silhouet van een Pikachu zichtbaar werd,”Pika!” meteen liep Pikachu op zijn trainer af. Mark wreef bedenkelijk over zijn hoofd, “wat denk je van, Toby?” vroeg Mark aan het wezentje, Pikachu keek hem blij aan en schudde hevig met zijn hoofdje waarbij zijn oren weer meegingen, “Pika!.” Het wezentje sprong op de rechter schouder van Mark want Flynn zat nog steeds op zijn linker, terwijl het gele wezentje breed glimlachend naar de jongen keek, die zijn blik had geworpen op Kate en Mitsu.. wachtend op antwoord…

Na een uitroepteken of een vraagteken hoeft geen punt. +3

”Nou.. hij is niet helemaal van mij,” begon Mark. Kate keek hem niet-begrijpend aan. Niet helemaal? Hoe kon een pokémon ‘niet helemaal’ van iemand zijn? Je had hem gevangen, of je had hem niet gevangen. Dat was hoe het zat, toch? Of was dit weer een onderdeel van de vele dingen waar zij niets van wist? “Ik heb hem niet officieel gevangen. Maar ik vond hem vier jaar terug bij de gym… doodziek. Ik en een vriend hebben Pikachu opgelapt maar toen ik hem vrij wou laten, volgde hij me helemaal mee naar huis,” legde Mark uit. Kate knikte begrijpend. Hij had de PIkachu dus niet gevangen. Oftewel, de Pikachu was niet zijn bezit. Kate wierp een vluchtige blik op haar Ivysaur. Alhoewel, kon ze Ivy eigenlijk wel haar bezit noemen? Dat ze de pokémon had gevangen betekende niet dat deze volledig van haar was, niet waar? Ivy… Ivy had nog steeds haar eigen gedachten. Ze was van zichzelf. Kate glimlachte zachtjes naar haar pokémon. Ze zou er niet aan moeten denken dat Ivy volledig van haar was. Het zou maar saai zijn als haar pokémon haar altijd vlekkeloos gehoorzaamde.

“Het was ook eigenlijk de bedoeling dat hij thuis bleef. Bij me moeder en zusje maar blijkbaar is hij me toch weer gevolgd.” Kate richtte haar blik op de Pikachu. Als hij thuis had moeten blijven, waarom was de Pikachu Mark dan gevolgd? Of beter gezegd, als Mark en de Pikachu een band hadden, waarom zou hij hem dan in eerste instantie thuis hebben gelaten? Kate deed geen moeite om de vraag te stellen, wetend dat het een domme vraag zou zijn. Domme vragen hoefden niet gesteld te worden. Ze verdienden het niet eens om leven ingeblazen te krijgen. Ze waren enkel een verspilling van tijd, zowel voor de antwoorder als de vrager. ''Zeg Mark, ben je een trainer of een coördinator?'' vroeg Mitsu, die gelukkig een eind maakte aan de stilte. “Ik weet het nog niet zeker maar ik weet wel als ik het vind.. ik me er de volle honderd procent achter ga zetten,” antwoordde Mark.

Kate fronste. Als Mark nog niet zeker wist wat hij wilde worden, dan betekende dit dat er een kans was dat hij een coördinator zou worden, net als haar. Betekende dit dat ze het tegen hem op zou moeten nemen? Terwijl ze er nog niet over na had gedacht, was dit waar Kate zich de meeste zorgen over maakte. Ze moest het tegen anderen opnemen. Ze haatte het om pokémon te zien lijden, al was het in een gevecht. Ze had zichzelf inmiddels bewezen dat ze daar nog aan zou moeten werken, en hard ook. Haar pokémon waren bereid om alles te doen wat zij van hen verlangde. Nu moest zij bewijzen dat ze deze loyaliteit verdiende. Pas nu merkte Kate dat de Pikachu iets uit de rugzak van Mark had gehaald, wat zij wist te identificeren als een pokéball. De Pikachu zei iets onverstaanbaars tegen Mark, waar op hij antwoordde met; “weet je.. weet je dat zeker? Als ik je vang.. dan ben je niet meer vrij.” Wilde de Pikachu gevangen worden door Mark?

Mark gooide de Pokéball naar de Pikachu, met als resultaat dat deze als een rode straal in de bal werd opgezogen op met moment van aanraking. Kate balde haar vuisten, hopend voor Mark dat hij de Pikachu zou vangen. Het duurde niet lang, of de bal bleef bewegingsloos liggen, als teken dat de PIkachu was gevangen. Kate liet haar hoofd hangen, en haar wangen werden rood van schaamte. Was het echt zo makkelijk om een pokémon te vangen? Mark was een fantastische trainer in vergelijking met haar. Zij was niet eens in staat om de pokémon te raken met de pokéball. Ze keek naar haar Poliwag, die ze nog steeds vasthield, om er achter te komen dat deze zachtjes grinnikte. “Sorry dat ik niet zo goed kan mikken,” mompelde ze. Ze durfde niet eens naar Hikari te kijken, ze herinnerde de dubbele facepalm van de Pikachu nog maar al te goed. Uiteindelijk forceerde Kate zichzelf om naar Mark te kijken. “Goed… goed gedaan!” zei ze. Haar stem trilde zachtjes, veroorzaakt door de verse herinnering aan haar vernedering. Het leek alsof alles dat gebeurde bedoeld was om haar erop te wijzen dat ze een verschrikkelijke trainer was.

+3!

“Goed… goed gedaan!” Mark draaide zijn hoofd een kwartslag naar links, bij het horen van Kate’s stem.
De bruinharige jongen zette een vriendelijke uitdrukking op zijn gezicht. Het had geklonken alsof ze niet zeker was geweest over haarzelf, Mark wou iets doen. Maar wat…? Als zijn voormoede waar was dan wist hij waarschijnlijk wel wat hij moest doen.. maar het probleem was dat woorden nooit echt binnendrongen tot mensen.. nou ja bijna nooit. Mark zag niet alleen dat ze geen zelfvertrouwen had maar ook op de manier waarop ze stond.. oke, waarom was hij nou zo veel in zijn gedachte verzonken? “dankjewel, Kate,” sprak Mark met een vriendelijke glimlach. Even wierp hij een blik op de Poliwag in Kate’s armen en toen gleed zijn blik naar de Squirtle op zijn schouder, zouden hij en Flynn ooit vrienden kunnen zijn, net als hij goede vrienden was met Toby? In dat geval.. ging hij nu beter zijn best doen om Flynn zijn vertrouwen te winnen en een band met hem op te bouwen maar toch zorgde het voor een probleem.. Als Toby uit zijn Ball was.. dan zou de Pikachu gegarandeerd aandacht vragen maar dat zou iedere Pokémon doen, aandacht vragen van zijn trainer. Opdat moment schrok hij uit zijn gedachten toen de stem van Mitsu hem wakker schudde terwijl hij zijn blik richtte op het meisje, ''Yosh, dit moet gevierd worden!'' Mark trok zijn wenkbrauw op, terwijl hij zich afvroeg wat er gevierd moest worden… oh ja natuurlijk, hij en Kate hadden beide een nieuwe teamgenoot erbij, al vond hij dat Toby niet echt meetelde want zij waren al veel langer vrienden dan Tobon en Kate. Hij vond het ergens wel cool dat hij de Pikachu had gevangen en dat de Pikachu zoveel waarde hechtte aan hem maar Mark hechtte ook veel waarde aan het gele wezentje.


Maar de bruinharige jongen richtte zich weer op de blondine, ''Een nieuwe pokémon in het team is niet niks,'' had ze eraan toegevoegd. Mark glimlachte naar zijn Pikachu die hem een knipoog gaf, ''Daarom ga ik jullie trakteren op iets lekkers! Waar hebben jullie zin in?'' Mark keek even bedenkelijk naar de grond maar kwam tot de conclusie dat hij geen trek had, ook meer omdat de druk hem van vandaag teveel was,“ik heb geen trek,” floepte hij eruit waarbij Flynn hem grijnzend aankeek toen opeens zijn maag keihard begon rammelen. Hij schrok van zichzelf en kreeg een kop als een boei. Toby wierp de Squirtle een kwade blik toe, maar het blauwe wezentje draaide koppig zijn hoofd weg, “Laat maar, Flynn draait heus wel bij. Mij heeft hij er niet mee,” mompelde Mark in het oor van de Pikachu die moeilijk naar de jongen keek. Hij besloot van zijn schouder af te springen en met de voetbal van Mark te spelen,” Pi-Pikachu!”riep het gele wezentje naar Flynn en wees met zijn gele pootje naar het ronde voorwerp. In eerste instantie leek de Squirtle het niet te willen maar toen hij die blik van Toby zag.. klom hij langzaam van de schouder van Mark en waggelde naar de Pikachu toe. Die weer op zijn beurt naar Mark wenkte, wat dus betekende dat hij die bal een schop moest geven,”oke, Komt ie dan! ” riep Mark terwijl hij een aanloop nam en een stevige trap tegen het ronde voorwerp gaf, de voetbal vloog met een kleine boog omhoog terwijl de twee Pokémon erachter aan rende, wanneer de voetbal de grond raakte en even door stuiterde.. Mark sloeg zijn hand voor zijn hoofd, terwijl hij zich bedacht dat dit er dom uit moest zien.. dat een Squirtle en een Pikachu speelde met een voetbal. Hij had eigenlijk het liefst door de grond willen zakken maar ergens vond hij het wel cool dat Toby nog na vier jaar, achter een bal aanrennen nog steeds erg leuk vond. Af en toe had Mark gedacht dat de Pikachu beter een Growlithe had moeten zijn… maar toch had het wel iets. Mark begon te grinniken en richtte grinnikend zijn blik op de twee meiden.

+2

“Dankjewel, Kate.” Kate schonk de jongen een glimlach. Dat zij het had verpest, betekende niet dat ze jaloers hoefde te zijn op hem. De volgende keer zou ze het beter doen. ''Yosh, dit moet gevierd worden!'' riep Mitsu uit. Kate keek haar nichtje verbaasd aan. Gevierd? ''Een nieuwe pokémon in het team is niet niks. Daarom ga ik jullie trakteren op iets lekkers! Waar hebben jullie zin in?'' Kate bleef Mitsu niet-begrijpend aankijken. Ze wilde hun trakteren? Terwijl Mark’s vangst niet meer dan perfect was geweest, was haar vangst van Tobon enkel een ramp geweest. Zo’n vangst zou niet gevierd moeten worden. Daarvoor moest ze eerst leren mikken. Iets vertelde haar echter dat het onbeleefd zou zijn om Mitsu’s traktatie te weigeren. Na alles dat ze tot nu toe voor haar gedaan had… Het minste wat ze kon doen was ingaan op Mitsu’s aanbod, zelfs al verdiende ze het niet.

“Ik heb geen trek,” klonk de stem van Mark plotseling. Kate liet haar blik op de jongen rusten. Hij dus ook niet? Kate beet zachtjes op haar onderlip. Hoe erg zou ze Mitsu wel niet teleurstellen als ze zou zeggen dat ze ook geen trek had? Ze richtte haar blik op Tobon, die haar blik beantwoordde met een hongerige grijns. Dat was waar ook. Dat zij geen trek had, betekende niet dat haar pokémon niets verdiend hadden. “Ik.. ik heb ook geen honger,” begon Kate twijfelend, “maar misschien dat de pokémon wel iets lekkers willen? Zij hebben tenslotte het harde werk gedaan.” Kate toverde een zenuwachtige glimlach tevoorschijn. Ze had het op deze manier hopelijk goed verwoord. Als er iets was wat ze niet wilde, dan was het Mitsu teleurstellen. Ze had inmiddels al meer dan genoeg mensen teleurgesteld.

Kate keek twijfelend naar haar Ivysaur. Ze had juist gehandeld door voor te stellen om de pokémon te trakteren in plaats van de mensen, niet waar? Ivy gaf een kort knikje, en begon vervolgens te grijnzen. Terwijl haar pokémon het niet hardop zei, was het maar als te duidelijk dat deze zin had om iets te eten. Ze had de halve stad door gerend op zoek naar Kate. Iets eetbaars was meer dan welkom. Kate slaakte een zucht. Ivy was soms te voorspelbaar. Niet dat het uitmaakte. Voorspelbaarheid was een van de dingen waar ze Ivy dankbaar voor was. Daardoor wist ze tenminste wat ze van haar pokémon kon verwachten. Onbewust gleed haar blik naar Tobon. Hij, echter, scheen alles behalve voorspelbaar te zijn. Alsof de Poliwag door had wat Kate dacht, vuurde hij zijn Bubble af, recht in Kate’s gezicht. Kate zette de pokémon neer op de grond, waarbij Ivy opnieuw de pokémon half wurgde als straf, om vervolgens een poging te doen om haar half onplofte haar te fatsoeneren. Het zou waarschijnlijk een lange tijd duren voordat ze door had hoe Tobon in elkaar zat.

+3!

“Ik.. ik heb ook geen honger,” had Kate twijfelend geantwoord. Mark richtte zijn grote blauwe ogen op het blonde meisje, “maar misschien dat de pokémon wel iets lekkers willen? Zij hebben tenslotte het harde werk gedaan.” Daar heb ze een punt, dacht Mark vertwijfeld maar hij was er niet zeker van of Flynn dat wel had verdiend omdat hij in eerste instantie niet naar hem had geluisterd. Maar dat terzijde, Flynn was in iedergeval bij hem gebleven dus de Squirtle verdiende ook wel wat lekkers. Dus stemde Mark ermee in door te knikken waarbij Toby op zijn schouder was gesprongen en met een uitgeputte blik tegen zijn hoofd ging leunen. Flynn daarentegen bleef koppig staan waar hij stond en keek nukkig de andere kant op staren, waar Mark nu geen energie in wilde steken omdat de zon al behoorlijk heet begon te worden,”Koel jij maar even af, heethoofd,” gromde Mark lichtelijk geïrriteerd en richtte het ronde voorwerp met wit en rode kleuren op de Squirtle, die vervolgens langzaam werd opgezogen door de rode straal, “Pika?” mompelde het gele wezentje in zijn oor, “hij mag er zometeen weer uit,” reageerde Mark. De Pikachu knikte ten teken dat hij het had begrepen. Meteen richtte de bruinharige jongen zich op Mitsu, ''Klinkt als een prima plan,'' sprak Mitsu waarna ze een blik wierp op haar Pikachu, die het schijnbaar ook een goed idee vond, ''Volg mij maar, ik weet het perfecte restaurant!'' Dit was voor Mark het teken om zijn voetbal op te pakken en Mitsu te volgen. Hij ging expres een beetje naast Kate lopen om een poging tot een gesprek te starten, met zijn voetbal onder zijn arm.

''Daar is het!'' klonk de stem van Mitsu vanuit het niets. Mark volgde de vinger van Mitsu, die naar een klein eettentje wees.. wacht eens even… werkte de moeder van Erik niet hier? De jongen draaide zich om naar de twee meiden, ''Het ziet er naar uit dat we iets anders moeten zoeken..'' sprak ze toen tegen hem en Kate, ''Sorry dat ik jullie hier voor niks mee naartoe heb gesleurd,'' had Mitsu eraan toegevoegd maar Mark wuifde haar excuses weg, “wacht hier, ik ben zo terug,” zei Mark toen met een brede grijns en legde zijn voetbal en rugtas op de straat bedekte klinkers, de rest van wat Mitsu zei kreeg hij niet mee. Snel liep hij het hoekje om, een klein steegje in, “Pika?” klonk de stem van Toby maar Mark snoerde hem de mond, “Erik’s moeder is nooit te laat met het openen van de winkel, als de eigenaar op vakantie is.. zou er iets gebeurt zijn?” mompelde Mark tegen het kleine gele wezentje, die ook een bedenkelijke uitdrukking op zijn snoet had gezet. Mark duwde de deur van de schutting open, even beet hij op zijn onderlip omdat het luxaflex nog voor de helft was gesloten. Mark sloeg zijn blik neerslachtig naar de grond.. dit was zuur, heel erg zuur. Nu hij dolgraag wilde helpen maar niemand was hier te bekennen… nou ja, dan maar iets anders verzinnen. Mark begon weer terug te strompelen door het vele buitspeelgoed dat in de tuin lag, struikelde hij bijna over een kinderfiets maar kwam ongeschonden uit het puin. Mark beende teleurgesteld het steegje uit, liep weer terug naar de twee meisjes en keek hen beide neerslachtig aan, “ze zijn niet thuis. Nou ja, de vrouw die dit restaurant overneemt, ik ken haar zoon dus dacht ik..” stamelde Mark en keek opzettelijk de andere kant op, opdat moment sprong Toby van zijn schouder af en dook zijn rugzak in, waar hij zijn spullen overhoop haalde en op de grond neersmeet maar kwam toen met twee folie verpakte dozen uit zijn tas gekropen, “jemig, denkt ze soms dat ik verhonger ofzo?” mompelde Mark net verstaanbaar voor de rest waarbij hij een gezicht had getrokken. Toby grinnikte terwijl hij met veel moeite de dozen in zijn pootjes hield waardoor hij wat wankelde. Mark nam de twee dozen snel over, “iemand zin in een picknick? Mompelde Mark toen met een flauwe glimlach en knalrode wangen. Want hij was niet van plan om dit in zijn eentje op te eten, ookal kon zijn moeder goed koken en daarbij hoefde Mitsu geen geld uit te geven.. nou ja… het had zijn moeder waarschijnlijk bloed, zweet en tranen gekost maar dit hoefde zij niet te weten. Wachtend op antwoord keek hij naar de twee meiden.

-hij is niet zo goedXD-

+3!

''Klinkt als een prima plan.'' Was Mitsu’s reactie op haar idee. Kate glimlachte zachtjes, blij dat haar idee goedgekeurd was. ''Volg mij maar, ik weet het perfecte restaurant!'' riep Mitsu uit. Ah, dat was waar ook. Dit was de thuisstad van haar, en nu ze er over nadacht, dit was ook de thuisstad van Mark. Als een buitenstaander uit de Unova regio, kon ze niets anders doen dan een van de twee volgen. Zelfs de stad waar ze nu in woonde, Pewter City, kende ze bij lange na niet goed genoeg om er voor te zorgen dat ze niet zou verdwalen. Ze had geluk dat ze bij twee mensen als Mitsu en Mark in de buurt was. Zelf zou ze absoluut verdwaald zijn in Vermillion City. Beseffend dat Tobon waarschijnlijk bij lange na niet snel genoeg zou zijn om Mitsu bij te kunnen houden, tilde ze de pokémon opnieuw op, alhoewel ze deze keer in de gaten hield of ze zijn mond niet in de richting van haar gezicht had gericht. Ze wilde niet alweer een Bubble in haar gezicht krijgen. Een keer was meer dan genoeg. Bovendien zou het onhandig zijn om hem terug te laten keren in zijn pokéball, gezien het feit dat hij er waarschijnlijk een paar minuten later weer uit zou moeten voor zijn eten. Nee, het was veel handiger om Tobon gewoon te dragen.

Vanuit haar ooghoeken keek Kate naar Mark, die naast haar was komen lopen. Was het de bedoeling dat ze iets tegen hem zou zeggen? Dat ze een gesprek op zou starten? Dat was meestal wat er in dit soort situaties van een persoon werd verwacht, niet waar? Kate perste haar lippen op elkaar. Als ze al iets tegen hem had willen zeggen, dan zou ze het waarschijnlijk voor zich houden. In plaats daar van deed ze tijdens de rest van de wandeling alsof ze de omgeving bestudeerde, puur om een reden te hebben om niet te hoeven praten. ''Daar is het!'' riep Mitsu plotseling. Kate, die niet oplette, had te weinig tijd om te stoppen met lopen, waardoor ze als resultaat bijna tegen Mitsu op was gebotst, als de roedes van Ivy zich niet om haar middel hadden gewikkeld. Het leek net of ze aan een riem zat. Snel zette Kate een stap terug, hopend dat niemand haar blunder had meegekregen. ''Het is hartje zomer, geen zondag en toch is de tent dicht? Hebben ze dan vakantie ofzo?'' Kate keek vragend naar het restaurant waar ze bij waren gestopt. Was hij dicht?

''Het ziet er naar uit dat we iets anders moeten zoeken..'' sprak ze toen tegen haar nichtje en Mark. ''Sorry dat ik jullie hier voor niks mee naartoe heb gesleurd,'' zei Mitsu. Kate schudde met haar hoofd. Het was heus niet voor niets geweest. Ze had tenminste wat van Vermillion City te zien gekregen, niet waar? “Wacht hier, ik ben zo terug,” zei Mark. Niet begrijpend keek Kate toe hoe hij in Zeen steegje verdween, om niet veel later weer terug te keren. “ze zijn niet thuis. Nou ja, de vrouw die dit restaurant overneemt, ik ken haar zoon dus dacht ik…”Mark keek opzij op een manier die haar verdacht veel aan haarzelf deed denken. Zijn Pikachu sprong vervolgens van zijn schouder af, en begon de rugzak van Mark door te spitten, om er uiteindelijk twee dozen uit tevoorschijn te halen. “Iemand zin in een picknick?” vroeg Mark. Een picknick? Ze had nog nooit gepicknickt. Het was op zich geen slecht idee, niet waar?

Kate knikte instemmend. Misschien zou de picknick een goede kans zijn om iets meer te weten te komen over Mark en Mitsu. Want als ze eerlijk was, dan wist ze behalve hun namen, en wat ze deden, gewoon niets over de twee. Wat nog een paar keer zo erg was als je mee rekende dat Mitsu haar nicht was. En misschien zou de picknick ook een goede kans zijn om Tobon te leren kennen. Als hij het tot de picknick redde zonder dat Ivy hem had gewurgd, in ieder geval. “Uhm… Is er hier in de buurt ergens een goede picknick plek?” vroeg Kate, er van uit gaand dat dit soort plaatsen zeldzaam waren in steden als Vermillion City. Kate fronste. “Want.. ik bedoel… Als we buiten de stad zouden moeten zoeken naar een picknick plek, dan is er de kans dat er wilde pokémon op af komen, niet waar?” Kate keek de twee een voor een aan. Zij zouden vast wel met een idee komen.

Weer +4. Ik geloof trouwens dat je een bedoeld ipv Zeen? XD

Mark zette een brede glimlach op toen de twee meisjes met het idee instemde waardoor hij neerknielde naast Toby, “Je bent geniaal.. voor een Pikachu dan,” mompelde hij tegen het gele wezentje die hem een felle blik toewierp waarbij Mark begon te grinniken, wetend dat hij dat niet meende maar algauw verdween de grijns op zijn gezicht toen Kate iets wou zeggen, “Uhm… Is er hier in de buurt ergens een goede picknick plek?” had Kate toen gevraagd, “Want.. ik bedoel… Als we buiten de stad zouden moeten zoeken naar een picknick plek, dan is er de kans dat er wilde pokémon op af komen, niet waar?” voegde ze er toen aan toe, waarbij ze hem en Mitsu had aangekeken. Daar had de jongen helemaal niet aan gedacht, Vermillion City was behoorlijk groot en daarbij was het vaak druk in de stad vanwege veel toeristen en het verkeer.. maar wel een gezellig klein stadje waar als je goed zocht toch geweldig kon picknicken, zonder de stad uit te hoeven gaan. De jongen keek op toen hij de stem van Mitsu hoorde, ''Achter de gym ligt een grote grasvlakte. Doordat het achter een groot gebouw ligt, hoor je niet zoveel lawaai van de buiten wereld. Dat lijkt mij een prima plek om te picknicken?'' had Mitsu toen gezegd. Mark zette een glimlach op, “Lijkt mij een goed plan, wat jij Toby,” zei Mark terwijl hij zich richtte op zijn Pikachu, “Pika!” reageerde het gele wezentje vrolijk en sprong iets te enthousiast op, waardoor hij op zijn achterwerk viel, vervolgens zette hij een verbaasde uitdrukking op zijn gezicht. Mark barstte in lachen uit, waarschijnlijk moest dit er behoorlijk dom uitzien maar de jongen kon het gewoon niet helpen, Toby was nou eenmaal enthousiast en het zag er gewoon heel erg grappig uit. Bovendien was hij nog nooit achter de gym geweest.. niet dat hij het ooit geprobeerd daar was hij toen nog iets te jong voor. De jongen richtte zich tot Toby, “Uhm.. ik wil niet vervelend zijn maar.. err.. wie moet deze troep opruimen, Toby?” Mark keek naar de inhoud van zijn tas die helemaal verspreid lag over straat, “Pika!” antwoordde Toby en wees met een brede grijns naar Mark die op zijn beurt zich voor zijn hoofd sloeg, “Oke dan weet ik het goed gemaakt dan is al het eten lekker voor mij, Mitsu, Kate en de anderen Pokémon,” zei Mark met een plagende ondertoon in zijn stem tegen de Pikachu die begon te protesteren. Opnieuw barstte hij in lachen uit.

Toen de lachbui opnieuw over was, begon hij met opruimen. Zijn foto met Silvia(als kleuter), Erik, Toby en hemzelf was heel belangrijk voor hem.. Dat was de dag dat hij zijn voet had geblesseerd tijdens een voetpartijtje tussen hem en Erik.. Nou ja, nu hij erover nadacht was het behoorlijk dom van hem geweest maar het was ook een dag dat hij veel vertrouwen in Erik en Silvia had gekregen… Ja, eerlijk gezegd is hij nog erg gesteld op hem, als een soort broer eigenlijk. Of op een keer dat hij met Silvia zonder Toby op pad ging en er een stel valse Primeape het kleine meisje probeerde te pakken te krijgen, Mark had haar toen met zijn lichaam moeten beschermen maar als oudere broer ging hij graag door het vuur voor haar, al werd hij nog zo toegetakeld.. het kon hem niks schelen.
Toen hij zijn spullen bij elkaar had gepakt en had opgeruimd stopte hij zorgvuldig de foto in zijn zijvak van zijn rugzak daarna kwam hij overeind en ging naast Mitsu staan.. wachtend wat Kate zou antwoorden.

Ik mis een aantal woorden in je post, Tom. Toch maar eens doorlezen voordat je hem plaatst? +2!