Het was een dinsdag middag zij en haar Vulpix waren gaan trainen in de bossen van Southern Plains.Ze was al een Bellsprout en een Oddis tegen gekomen die ze verslagen had. Ze nam even een pauze met haar Vulpix om zo verder te gaan. Ze keek even in haar tas of ze een pokenbal bij haar had. Toevallig wel en keek haar Vulpix even aan vroeg “Hey, vind je het leuk om een teammaatje te krijgen?” Vulpix die langs haar zat keek haar en en lachte vrolijk. “Dat vat ik op als een ja,” zei Suki terug en lachte vriendelijk naar haar Vulpix. Ze tilde haar Vulpix even op en zette haar op haar schoot om te kijken hoe het maar haar Vulpix ging. Ze zag er goed uit alleen de kleine schrammetjes die ze had kon ze nog wel 1 gevecht hebben en dan moest ze toch weer terug naar de pokemon center. Haar Vulpix ging even liggen op haar schoot om te laten merken dat ze een knuffel wilde. Suki zag wat haar Vulpix wilde dus ze begon met haar hand over haar lichaam heen te aaien. Haar Vulpix genoot er van en legde haar hoofd op de been van Suki. Suki maakte een glimlach en keek tijdens het aaien om haar heen om te kijken waar ze naar toe zou lopen zo voor het volgde gevecht. Hopelijk vond ze ook mannelijke Nidoran. Aangezien ze die wou vangen waardoor ze haar team kon versterken. Voor dat ze het vergat vroeg ze nog snel aan haar Vulpix “Zou je het erg vinden dat ik de eerst volgende pokemon een naam zou geven?” De Vulpix keek haar aan en liet merken dat ze het niet erg vond. Haar Vulpix begreep het wel, want Suki had veel commentaar en onbegrip te horen gekregen dat ze haar Vulpix geen naam had gegeven. Suki was blij dat haar Vulpix het goed vond dat ze de eerst volgende pokemon een naam gaf. Suki lied merken dat ze weer verder wou lopen dus haar Vulpix sprong van haar schoot af en stond al weer paraat. Suki stond op en deed haar tas op haar rug en liep recht door. Haar Vulpix liep als gewoonlijk braaf langs haar. Toevalig zag ze in de verte een paarse Nidoran huppelen ze wist gelukkig dat dat betekende dat het een mannetje was.“Hey Vulpix zie je die Nidoran daar. Dat word onze nieuwe maatje. Wat vind je er van?” zei Suki tegen haar Vulpix en voor dat ze op een antwoord wachten liep ze al de richting op van de Nidoran.

Suki stond samen met haar Vulpix voor de Nidoran. De Nidoran had dat gemerket en werd er niet vrolijk van. “mooi zo,” dacht Suki, want meestal als pokemon boos worden dan zijn ze in staat om een gevecht aan te gaan. Voor dat Suki het gevecht begon graaide ze snel uit haar tas een pokebal en deed die in haar broekzak zodat ze snel de Nidoran zou kunnen vangen. Ze zag dat de Vulpix al gauw voor haar was staan, want zij had ook al gemerkt dat de Nidoran in staat was om te gaan vechten. “Oke Vulpix doe Ember,” riep Suki tegen haar Vulpix. Haar Vulpix deed haar bekje open en deed Ember de meeste vlammen raakte de Nidoran waardoor hij nog bozer werd. Voor dat Suki het wist deed de Nidoran Scratch tegen haar Vulpix wat nog best hard aan kwam, maar zo ver dat Suki het kon zien hoefde haar Vulpix nog maar twee keer Ember te doen en ze zou de Nidoran kunnen vangen voor dat ze hem dood maakte. “Vulpix doe nog een keer Ember,” zei Suki en haar Vulpix deed weer haar bekje open en liet de mooie vlammen. Dit keer raakte alle vlammen de Nidoran.Suki stond versteld zou de Ember van haar Vulpix steeds beter gaan? Of zou het gewoon geluk zijn?De Nidoran raakte daar ook flink beschadigt van. De Nidoran kwam Vulpix richting weer op een deed Scratch dit keer kwam het minder hard dan de vorige Scratch. Suki was blij omdat te zien. Het leek er op dat die zich over gaf en niet veel fut meer had. “Oke Vulpix voor de laatste keer Ember,” zei Suki terwijl ze haar adem in hield in de hoop dat dit keer niet alles de Nidoran zou raken. De Vulpix deed het bekje open en liet maar een paar vlammetjes de Nidoran raken. Aangezien de Vulpix de zwakte van haar tegenstander ook merkte en wist dat haar baasje de Nidoran wou vangen. Voor dat de Nidoran nog een aanval kon doen gooide de pokenbal tegen de Nidoran aan. De Nidoran ging er in en de pokebal begon heen en weer te wiebelen. Suki werd gek van de Zenuwen ze hoopte maar dat ze de Nidoran gevangen had.

De pokéball wiebelde een lange tijd heen en weer; een teken dat de Nidoran zich nog niet gewonnen wilde geven. Toch kwam na een lange strijd de zachte 'pling' en bleef de bal uiteindelijk op zijn plaats liggen. Gefeliciteerd, je hebt een Nidoran gevangen!

Note: Een pokémon kan niet zomaar 'dood' gaan in een gevecht. Hij of zij kan alleen worden 'uitgeschakeld', dat meestal betekent dat de pokémon niet meer in staat is om verder te vechten. De correcte spelling van 'pokéball' staat al onder je post geschreven, probeer dat te onthouden Lees zelf je post nog een keertje na voor je hem plaatst, want word (of welk ander programma dan ook) haalt niet altijd alle spellingfouten eruit.

Suki zag dat de pokeball stil bleef liggen. Ze geloofde het niet ze heeft haar eerste pokemon ooit gevangen in een pokeball! Ze keek haar Vulpix blij aan en die zag er ook voldaan uit. Volgens mij is zij ook blij dat ze een maatje er bij kreeg. Ze pakte de pokeball op van de grond en maakt hem weer open om de pokemon een naam te geven. “Hallo daar, dit is mijn Vulpix en ik ben Suki. Welkom in ons team. Ik ga je vanaf nu Callisto noemen,” zei Suki tegen de Nidoran. Ze keek even naar de Nidoran om te kijken of die het goed vond en hij knikte gelukkig ja. Ze keek even naar haar Vulpix en zag dat die al contact met Callisto zocht. Ze vond het fijn om te zien dat het al snel goed met hun ging. Ze was benieuwd wat voor karakter de Nidoran zou hebben. Het was in ieder geval een mannetje. Ze hoopte maar dat die twee dan niet te veel bonje zouden krijgen, omdat ze van geslacht verschillen, maar haar Vulpix kenende zou dat niet zo gauw gebeuren gelukkig. Ze zag dat het al weer schemerig begon te worden. Dus ze vond het een goed idee om maar naar huis te gaan het was te minsten een lange geslaagde dag geweest. Twee pokemon verslagen en een gevangen en de Ember aanval van haar Vulpix ging ook beter.“Oke jongen je gaat weer heel even terug in de pokeball en als we thuis zijn mag je er weer uit oke,” zei Suki tegen Callisto. Ze gooide de pokeball weer de richting van de Nidoran op. Ze bukte even om de pokeball van de grond af pakken. Ze deed het in haar broekzak en liep richting huis met haar Vulpix langs zich. Ze keek even naar boven en zag daar een mooi zon’s ondergang met een heldere lucht. Ze hoopt dat ze dit nog lang kan doen met haar pokemon trainen en voor uitdagingen kwam te staan. Suki begon zich nu te bedenken of ze haar Vulpix zou laten evalueren, maar waarschijnlijk doet ze dat toch niet. Ze vind haar zo mooier. Ze waren gelukkig bijna Southern Plains uit. Suki kon niet wachten tot dat ze weer op haar bedje lag. Eerst moest ze haar Nidoran thuis laten voelen en ze hun wonden verzorgen.