Voor een vrije dag had Miki besloten om af te reizen naar de Flora Fields. Altijd al had ze dat landschap erg mooi gevonden, deels om de prachtige bloemen die zich daar bevonden. Niet dat ze het zo druk had in de Gym, nee in tegendeel, het was de laatste tijd wel erg rustig geweest. Niet lang geleden had ze de Celadon-Gym overgenomen van Erica, die was gestopt. Het ene moment had ze helemaal niets te doen en had ze geld bij elkaar geschraapt door kleine baantjes te nemen en toen opeens -bam!- was ze een Gymleader. Vreemd. Maar ja, zoals haar vader gezegd zou hebben, je moet een gegeven Ponyta niet in de bek kijken, toch? Met een zucht liet Miki zich vallen in het veld vol bloemen. De kleuren waren bijna verblindend. Hmm, misschien moet ik de rest ook maar laten genieten van deze rust? De vraag kwam in haar gedachten op en meteen gleed haar hand af naar haar tas. Daarin bevonden zich een paar PokeBalls. Als eerste pakte ze degene waar haar favoriete pokemon zich in bevond. haar Bulbasaur; Soraya. Met een kleine zwaai gooide ze de PokeBall op en meteen verscheen haar Bulbasaur. De pokemon keek wat verrast om zich heen toen ze haar omgeving zag. Met een glimlach keek ze naar Soraya, die vrolijk op en neer begon te rennen. Gras pokemon voelden zich hier dan ook helemaal op hun gemak. Toch kon Miki het niet over haar heen krijgen om de rest ook zo opgesloten te laten. Snel haalde ze de overige drie PokeBalls uit haar tas en bevrijdde ze de pokemon. Daar verschenen Daisy, haar Victreebell, Day, haar Gloom en Dandelion, haar Tangela kwamen tevoorschijn uit hun Pokeballs. Alle drie de pokemon waren meteen gewend aan hun nieuwe omgevingen en maakten het zichzelf gemakkelijk. Geen trainingen vandaag, ze moesten ook rust krijgen, net zoals hun Trainer. Wie weet kon ze de volgende dag wel een uitdaging verwachten en dan waren haar pokemon overwerkt? Nee, dat risico wilde ze liever niet nemen. Dan was het maar even dat er een Trainer moest wachten, zelf had ze ook verhalen gehoord dat Gymleaders er even niet waren om persoonlijke redenen. Ook konden Gymleaders opgeroepen worden om mensen te helpen. Meteen kwamen er mooie smoesjes in haar op, maar die zou ze niet gebruiken. Een dagje vrij, dat was haar uitleg. Punt uit.

MIKI
Day en Dandelion gingen zoals gewoonlijk weer met elkaar om. Meestal als Miki ze uit hun PokeBall liet, brachten zij de meeste tijd met elkaar door. Misschien was het omdat wat meer van elkaars grootte waren, een Gloom en een Tangela. Daisy was te groot, Miki, tja, ze wisten dat Soraya haar al had afgebakend en Soraya zelf was een beetje klein voor hun smaak. Af en toe gaven ze de rest een kans, maar meestal verdwenen ze samen. Daarom probeerde Miki hen ook samen te trainen, als een team. Want wie weet kwam er ooit een Trainer opdagen die een dubbelgevecht wilde en dan zou ze er klaar voor zijn. Met een kleine glimlach op haar gezicht geprint richtte ze haar blik op de Victreebell. Dat was haar grootste aanwinst. Gevangen als een Bellsprout had ze de pokemon groot gebracht, met ontzettend veel moeite. Haar karakter was wel moeilijk om te voorspellen. Als een Bellspout was ze ontzettend eigenwijs geweest en weigerde ze naar haar te luisteren, dagenlang was Miki bezig geweest om Daisy was gehoorzamer te maken. Maar nee, de pokemon wilde nooit toegeven. Zelfs toen ze was veranderd in een Weepinbell lag de grens van haar gehoorzaamheid laag. Het leek wel alsof ze Miki niet eens vertrouwde en veel liever een wilde pokemon was gebleven. De manier van vechten die Miki had gebruikt tegen haar was ook niet perfect geweest, ze was nog roekeloos en door veel geluk wist ze de Bellsprout te vangen. En nu, nu was Daisy een Victreebell die haar bevelen niet altijd wilde gehoorzamen, laat staan een training laten geven. Met gefronste wenkbrauwen keek ze de pokemon aan, die haar aanwezigheid nauwelijks opmerkte.

DAISY
De kleine Bulbasaur bekeek haar, maar Daisy weigerde haar een blik toe te werpen. Soraya was nog niet eens geëvolueerd, en zij, zij al twee keer. Om haar grotere kracht maar er buiten te laten. Verveeld bewoog ze haar groene bladeren een keer en liet haar blik af gaan naar de zon, die haar veel warmte bezorgde. Ooit wilde ze die warmte een keer gebruiken voor een Solarbeam, maar die aanval wilde ze maar niet onder de knie krijgen. Je had er hulp bij nodig. De hulp van een Trainer. Voorzichtig draaide ze haar lijf een beetje, zodat haar ogen haar Trainer konden bekijken. Net toen de blikken zich kruisten, keek Miki weer weg. Ze had haar al een tijdje in de gaten gehouden, maar voerde geen actie uit. Het was ook geen training, nee, maar toch wilde ze iets aan hun relatie doen. Daisy rolde wat met haar ogen, maar liet haar blik weer vallen op Miki. Ze kon het niet ontkennen dat de Gymleader om haar gaf, zielsveel, maar Daisy kon die gevoelens niet uiten. Ze twijfelde nog steeds of ze haar wel kon vertrouwen. Mensen waren niet altijd even aardig tegen pokemon, maar dat hoefde niet te betekenen dat Miki ook zo was. Een tweestrijd speelde al een tijdje in de pokemon, maar de beide partijen waren even sterk. Gelukkig kon Daisy haar aandacht er even van afleiden toen er bezoek op het toneel verscheen.

MIKI
Toen Daisy zich weer eens omdraaide, wist Miki dat er iets of iemand aankwam. De pokemon had gelijk. Meteen stond Miki op, gedreven door aan automatisme. Een meisje, jonger dan zij was, kwam met een Venusaur aangelopen. "Wie mag jij eigenlijk zijn?" Sprak ze en kruiste meteen haar armen. De toon was wat onbeleefd, maar Miki was niet iemand die mensen op het eerste gezicht beoordeelde. Wie weet bleek ze later wel heel aardig te zijn. Of erger, heel vervelend. Meteen schudde het meisje die gedachten uit haar hoofd en bekeek ze de Trainer aan. Het stond haar eigenlijk niet zo aan toen het jongere meisje verveeld naar haar nagels staarde en weer diezelfde toon aansloeg. "Vanwaar moet ik jouw eigenlijk kennen?" Miki haalde glimlachend haar schouders op. Dus nu al begon ze een reputatie te verspreiden? Toch verdween die glimlach van haar gezicht toen ze de kille stem nog een keer afspeelde in haar hoofd en in die versmalde ogen keek. Toch had Miki altijd wel een woordje klaar. "Ik? Ik ben Miki Hoshii." Ze stak haar hand uit, hoewel ze niet zo zeker was of het meisje dat gebaar wel wilde teruggeven. Het was het proberen waard, niet? "En misschien ken je me door mijn positie in de Celadon City Gym?" Het was een duidelijk hint, maar Miki hield er ook niet van om haar 'identiteit' geheim te houden. Mensen mochten weten wie ze was. Daar hadden ze het recht wel op.

MIKI
"Ik ben niet echt voor manieren," Klonk de stem van het meisje en Miki trok, zoals ze eigenlijk al verwacht had, haar hand weer terug. Dan niet. Ze konden ook op veel andere manieren kennis maken met elkaar en zij zou alles uitproberen als het nodig was. Toch werd ze verrast door de reactie van het blondharige meisje en liet dat haar glimlach weer terugkomen op haar gezicht. Dus er zat toch wat verstand in dat koppie van haar? "Ik ben Viridi Green en dit is mijn partner Keith," Miki liet haar blik even afglijden naar de Venusaur die ze op zich best wel bewonderde. Het was een krachtige pokemon die haar pokemon gewoon leek te verkleinen. Maar, uiterlijk zei niets alles. Wie weet kon de Venusaur wel niet goed met zijn kracht omgaan en was het een ramp in vechten. Niet dat Miki dit echt dacht, maar alles was mogelijk in deze wereld. Echt alles. De ogen van de grote pokemon leken al gericht te zijn op Viridi en beide grinnikten. Was het om haar of gewoon om niets. Miki haalde haar schouders wat op om zich van het onderwerp af te halen en waagde het weer even om naar Daisy te kijken. Nog steeds leek haar Trainer haar geen blik waardig en zou Miki opzichtelijke bewegingen moeten maken om de Victreebell's aandacht te trekken. Waarom kon ze maar geen vertrouwen in Miki leggen? Was het omdat ze Daisy niet goed genoeg trainde? Of gewoonweg omdat ze haar ooit had gekwetst? Al zo vaak had Miki zich tevergeefs bij die gedragsproblemen neergelegd, maar een oplossing wilde maar niet verschijnen. "Aangenaam dan." Zie ze met een wat wazige glimlach.

SORAYA
Het was wel een beetje vreemd dat die Daisy maar niet met Miki wilde omgaan of zelfs praten. Waarom gaf ze niet om haar Trainer? Soraya deed voorzichtig een paar pasjes in de richting van de aardig grote pokemon en zag meteen dat Daisy's blik op haar werd gericht. De Bulbasaur verstijfde wat, schudde toen haar kopje en deed stug een paar passen extra. Met een scheef kopje keek ze de Victreebell aan, zorgend dat haar blik in die van Daisy brandde. Woorden waren niet de oplossing, omdat Keith ze misschien zou afluisteren en ze aan zijn Trainer zou doorvertellen. Miki mocht niet zwak overkomen bij dát blondje, dan was alles meteen weg. Dan maar zo. Misschien dat Soraya op haar gevoel kon inspelen en zo de reden van die arrogantie en eigenwijsheid kon achterhalen. Maar voor nu lukte het niet, want de Victreebell had haar de rug toegekeerd. Zo lukte het dus niet.

MIKI
"Waarom ben je hier?" Dit keer werd ze niet direct aangekeken, maar schoot de blik van Viridi rakelings langs haar. Misschien was dat ook beter zo, want dan kon ze haar niet op zo'n spottende manier aankijken. Iets waar Miki zich steeds meer aan begon te irriteren. Toch wilde ze niet als een hoger iemand behandeld worden, want een Gymleader zijn betekende niet dat ze bijvoorbeeld de koningin van Kanto was. Ze stond dan misschien net ietsje hoger dan de doorsnee Trainer, maar iedereen was hetzelfde begonnen. Iedereen had die frisse start waarbij ze het beste van hun leven moesten of konden maken. Dus nee, beter, zo kon niemand zich noemen eigenlijk. "Is het moeilijke om een gymleader te zijn?" De volgende vraag werd op haar afgeschoten voordat Miki zelfs maar over de eerste had kunnen nadenken. "Om op je eerste vraag terug te komen, ik ben hier om even een vrije dag te nemen. Geen trainingen of wat voor mijn pokemon." Ze keek even achterom en zag nog steeds dezelfde stand als voorheen. Alleen was Soraya wat dichterbij Daisy gekomen, maar dat leek geen problemen op te leveren. Of nóg niet dan.. "En ten tweede, het is wat je moeilijk noemt. Je moet alles doen om te winnen, maar als je voortdurend je best zou doen, zou niemand de Gym kunnen overwinnen. Bij elke Trainer moet je misschien wel een andere tactiek inzetten en soms is dat erg frustrerend. Maar als ik het vragen mag, hoe zou jij, als je een Gymleader was, een Gym leiden?" De vraag was in haar opgekomen toen ze antwoord gaf. Geïnteresseerd was ze nu zeker wel.

MIKI
Het deed haar een beetje vreugd toen ze zag dat Viridi niet direct een antwoord had op haar vraag. Goed. Dan kon ze mooi nadenken over dit. Het was zeker niet simpel zomaar iets te bedenken, vooral niet als je nooit in de schoenen hebt gestaan van een Gymleader zelf. Toch kon het meisje wel iets bedenken. "Ik zou," Haar blik werd weer gericht op Miki en meteen wekte dat interesse op in de Gymleader. "Mijn Pokémon zo sterk mogelijk uit de hoek laten komen, voor elk gevecht, klein en groot. Ik zou niet willen overkomen als 'de Gymleader die haar badges zo weggeeft'. Nee! Ik zou in mijn gym te kracht van de natuur laten spreken. De schoonheid van haar bestaan en dat ook te tonen in mijn Pokémon. Ik zou me niet laten inmaken en iedere dag sterker worden zodat men niet zou denken dat ik zwak ben!" Miki knikte toen de pauze viel. Het was op zich wel een goede 'strategie' en vooral als ze zich zou specialiseren in het gras-soort, Keith zou er in ieder geval prima bij passen. Door deze gedachte liet Miki haar blik even afdwalen naar Soraya. Haar Bulbasaur zou ook elk moment kunnen evolueren, maar ze zou niets gaan haasten. Soraya wist wel wanneer haar tijd hier zou zijn. "Maar goed, ik zal nooit Gymleader worden, never," Met een wat verbaasde blik draaide Miki haar hoofd weer terug naar Viridi. Opeens was haar blik wat onaangenamer geworden. "Ik ben meer voor de schoonheid van mijn Pokémon, daarom ben ik ook een Coördinator geworden," En toen was het opeens weg. Maar iedereen had zijn eigen manier van spreken, dus Viridi waarschijnlijk ook. "Dat lijkt me ook wel mooi. Coördinator zijn. Je kan inderdaad de schoonheid van je pokemon laten zien en je band wordt er ook sterker op. Ik denk dat Keith en jij ook heel erg close zijn, niet?" Niet dat ik dat over al mijn pokemon kan zeggen. Mompelde een stemmetje in haar hoofd en Miki probeerde deze niet door te laten in haar gedachten. Maar helaas, het had zijn toegang weten te vinden. Maar goed, daar moest ze dan maar even aan werken. Daisy moest ooit wel accepteren dat ze een Trainer had die moet kunnen rekenen op haar pokemon. Wanneer die dag zou komen zou Miki wel zien, maar ze zou er zeker veel werk in moeten steken.

DAISY
Plotseling veranderde de houding van de Venusaur. Daisy draaide zich half om en liet haar blik over de pokemon glijden. Vijandig zeg. Ze versmalde haar ogen wat en hield de Venusaur goed in de gaten, terwijl ze af en toe wat naar Soraya keek. De Bulbasaur was opeens dichterbij gekomen en dat had ze maar goed in de gaten gehouden. Hoe ze zich nu voelde was niet goed. Het leek alsof vijanden haar van alle kanten wilden bestormen. Ten eerste de Venusaur, wiens bloem haar aandacht steeds meer en meer begon te trekken en ten tweede Soraya, waarvan ze allang wist wat ze wilde. Nou, haar zin zou ze dus mooi niet krijgen. De Bulbasaur kon dan wel zo'n mooie en goede band hebben met Miki, Daisy wist het gewoon nog niet zo goed. Eigenlijk hadden haar twijfels haar gedrag beïnvloedt. Haar vertrouwen was niet zo makkelijk te winnen en al zeker niet door iemand die al een favoriet was. Tweede pokemon zijn was niet goed genoeg, ze miste de knuffels die ze vroeger kreeg als Bellsprout en nu was dat een beetje verwatert. Nog steeds verdeelde Miki haar tijd eerlijk over al haar pokemon, maar nu ze er zo over in zat dat hun band niet goed was, waar was dus dan die extra tijd? De Virctreebell sloot haar ogen voor een moment om er niet meer voer na te denken. Ze had nu al genoeg te doen. Meteen keek ze de Venusaur aan, zijn blik stond haar totaal niet aan. Een kille stilte viel over de twee pokemon en Daisy begon zich met de seconde bedreigder te voelen. Ze was er bijna zeker van dat de Venusaur haar ging aanvallen, maar nu kon ze het element van de verrassing gebruiken. Wat alerter maakte ze zich klaar. Ze wist dat haar omgeving groot genoeg was om haar trucje uit te halen. in minder dan een seconde was ze plots opgesprongen en sloeg ze met haar roede. De snelheid was groot, maar dat kon je ook wel verwachten van een volgroeide Victreebell. Maar haar doel was niet om Keith te raken. Nee. Ze probeerde haar roede om een van zijn voorpoten te wikkelen, zodat hij uit evenwicht zou raken of op zijn minst zijn aanval een andere kant op te laten weren. Maar in ieder geval wist hij dat zij zich niet zomaar liet bedreigen. dat nooit!

DAISY
Ze zag de doordringende blik van de Venusaur op haar gericht worden en zij keerde hem ook zo eentje terug. De Ability van de pokemon kon niet anders zijn dan die van alle andere Venusaur's, zelfs Soraya had deze Ability, maar deze zou nu geen effect hebben. Goed, want Daisy was niet van plan dit gevecht snel te beëindigen. De grote gras pokemon deed echter ook niet niets. Hij voerde een Growth aanval uit en Daisy wist hierbij dat ze geen kans zou maken om hem zelfs nu van zijn poten af te werpen. Opgeven stond niet in haar woordenboek en er was geen weg terug meer. Voor een kort moment kruisten de blikken elkaar en versmalde de Victreebel haar blik, wat was het grote domme beest nu weer van plan? Toen zijn tentakels verschenen en zich om die van haar wikkelden, voelde ze een harde teug en werd ze de wind langs haar heen gaan. Met een grote snelheid kwam ze op haar vijand af en afremmen kon ze niet. Toch verscheen er geen enkel beetje angst in haar blik, ze had moed en daar maakte ze ook gebruik van in dit soort situaties. Toen ze de Venusaur naderde, trok ze aan haar eigen tentakels zodat deze los zouden raken. Vervolgens probeerde ze de bloem van de pokemon te raken, aangezien ze zo het gevoel had dat de Venusaur daar al zijn kracht zou bewaren dus was het dan ook zijn zwakke plek. Maar de Victreebel maakte te veel snelheid en belandde achter de gigantische pokemon. Meteen draaide ze zich om en besloot in een paar seconden haar Sludge Bomb te gebruiken, op de grond waar de Venusaur stond. Dan was ze zeker dat hij geraakt zou worden, want de wortels gaven wel meer grip, maar wegkomen zou dan moeilijker zijn. Vieze poelen vormden zich rond de poten van de Venusaur en Daisy hupt wat achteruit zodat ze buiten bereik bleef van de tentakels, ze had geen zin in nog een soort vlucht.

MIKI
Eeerlijk gezegd was Miki wel verrast door de plotselinge aanval van Daisy, haar pokemon wilde Keith van zijn evenwicht beroven, maar deze verstevigde zich door wortels uit de grond te laten schieten. Beide pokemon vochten zonder bevelen, maar zelfs als Miki haar stem zou gebruiken, was er geen zekerheid dat Daisy zou willen luisteren. Een Gymleader met een pokemon die niet luisterde, een lachtertje. Met een zucht keek Miki even naar Viridi, maar die keek haar al aan. "Je Victreebel," Miki schrok een beetje van het plotselinge gesprek. Wat was er met Daisy? Had Viridi door dat ze geen echt trouwe pokemon was? Nou, dan mocht ze lachen, haar andere pokemon waren wel in staat te luisteren. "Is hij groepsgebonden? Heeft hij een strategie? Een eigen manier van vijanden uit de weg te ruimen?" De stem van de Coördinator bleef kalm, terwijl er naast haar twee pokemon aan het vechten waren. Dat was Miki's respect wel waardig. Even haalde ze haar handen door haar lange blonde haar, wat ze altijd deed om even na te denken. Ergens maakte ze zich wel zorgen over Daisy, want als ze gewond zou raken moest ze ingrijpen, maar Daisy kon gemakkelijk zelfstandig leven. Als Miki haar ooit zou vrijlaten, dan zou de Victreebel makkelijk het bos in vluchten en daar haar leventje gelukkig verder leven. "Nee, Daisy houdt niet echt van veel gezelschap, ik moet haar dus ook een soort privé training geven, al gaat dit niet makkelijk." Miki liet haar blik even afdwalen naar Daisy, die weer eens een van haar eigenwijze blikken in haar ogen had staan. Ze was er niet zeker van waarom Viridi plots ze geïnteresseerd was in haar pokemon, maar zelfs als het voor het gevecht was, mocht ze gerust dingen weten over haar, Daisy deed toch alles op eigen houtje. "Ik weet niet zeker hoe Daisy het liefst vecht, ze past haar strategie aan door haar omgeving, haar tegenstander, het werkt niet altijd maar dan weet ze dat ook voor een volgende keer. Het liefst vergiftigd ze haar tegenstander zodat deze langzaamaan schade oploopt. Ik neem aan dat de meeste Poison types dit doen." Nog steeds keek ze Daisy aan en voor even leek het alsof de pokemon ook echt terugkeek, maar al snel keek Daisy weer naar haar tegenstander, oftewel haar volgende rivaal.

OOC; Ik MOEST gewoon nog een keertje reageren x'D

DAISY
De grote pokemon sloot zijn ogen nadat hij wat vervreemd naar haar actie had gekeken. Zelfs poison pokemon konden wel eens een vergiftiging oplopen, al was dit meestal wel erg zeldzaam. Daisy had nu wel lichtelijke spijt van haar actie, maar het zou hem wel een beetje schade opleveren, en dat was al beter dan niets. Net toen de Victreebel zich weer wilde concentreren zag ze de Venusaur op har afkomen, verdediging hield ze haar dikke bladeren voor haar lichaam. Een windvlaag ging langs haar heen toen ze de tentakels langs zich voelde gaan, maar ze werd niet geraakt. Meteen wist Daisy dat deze actie niet op haar was gericht, in een klein moment draaide ze zich om en zag ze een groot rots blok dat werd opgetild door de sterke tentakels. In een volle vaart werd deze naar haar toe gesmeten en Daisy had even geen idee wat ze moest doen. De Venusaur zou vast iets bedenken als ze op zou springen, opzij dan? Het rotsblok was groot, maar als ze sneller zou zijn kon ze de aanval wel ontwijken. Zeer snel dook Daisy naar de zijkant, maar de tentakel van de Venusaur stond haar al op te wachten. Maar het was beter dan geraakt te worden door die krachtige Solarbeam. De rots werd verbrokkeld en Daisy wist zich nog te beschermen van de vallende stenenregen. De tentakel kwam ook weer in actie en nogmaals werd Diasy naar het midden geschoven en nu begon ze er lichtelijk genoeg van de krijgen. Plots begon alles om haar heen te.. vliegen? Vervreemd keek de pokemon naar haar Sludge Bomb die in de lucht verdween en een nieuwe aanval van de Venusaur, Leech Seed namelijk, moest ze nu ook zien te ontwijken. Daisy wierp een felle blik op haar tegenstander. Maar Daisy besloot de aanval van de Venusaur ook te gebruiken. De Victreebel nam een grote hap lucht en verspreidde toen haar Sleep Powder, dit werd ook meegenomen in de storm die was veroorzaakt door de Petal Dance van haar tegenstander. Als hij Leech Seed gebruikte, gebruikte zij Sleep Powder en zodra hij sliep was ze klaar voor haar wraak. Toch voelde de pokemon wel de schade die ze was opgelopen, maar opgeven zou ze nooit. Nooit!

MIKI
"Misschien is het dat wel," Direct kreeg Miki wel een antwoord en ze had maar al te graag afleiding van het gevecht waar ze totaal geen controle over had. "Toon ze wie de baas is en je hebt hun vertrouwen, privé training gaat dat niet bevorderen," De grijns die op het gezicht van Viridi stond, vernederde Miki lichtelijk. Als beginnende, dat wel, Gymleader kon je eigenlijk niet zulke fouten maken. Maar ach, ze was bereid dingen te leren. Zolang het maar niet te arrogant zou worden. "Keith is ook deels Poison, maar hij heeft het eerder op brute kracht, hij laat je niet gaan, hij grijpt je, knijpt je plat en verplettert je daarna met een aantal, ter plekke verzonnen, combinaties," Omdat Viridi naar het gevecht begon te wijzen werd Miki er weer in gesleurd. Ze zag Daisy die tevergeefs in de gevaarlijke combinatie werd gesleurd. "Hij is eerlijk op dat gebied, geen vergif," Viridi draaide weer naar Miki, maar die bleef wat nerveus naar het gevecht staren. Ze wilde een stap naar voren doen, om er voor Daisy te zijn, maar hoe vaak ze dit ook zou doen, effect zou het nooit hebben. "Laat je Pokémon stoppen met vechten, probeer het eens. Keith luisterde eerst ook niet, maar nu doet hij alles wat ik hem vraag," Wat verrast keek ze weer naar het meisje dat tegenover haar stond. Wat? Keith, de pokemon die zo beschermend over zijn Trainer deed, was eerst ook zo. Miki schudde haar hoofd. "Ik denk dat Keith al begon te luisteren toen hij geëvolueerd was, Diasy is al twee keer geëvolueerd maar nog steeds is ze zo eigenwijs als vroeger." Zei Miki met een lichte toon van teleurstelling in haar stem.[/b]

DAISY
Het had geen zin. Haar Sleep Powder wilde meer niet naar Keith toe gaan, laat staan weg van haar. De Venusaur besloot het allemaal nog erger te maken door nog meer poeder te strooien. Doormiddel van een nieuwe reeks van Petal Dance kwam het naar haar toe en zat ze nu tussen Leech Seed, Poison Powder, Sleep Powder én Petal Dance. Al snel voelde Daisy het vervelende gevoel van de vergiftiging op haar werken. Haar schade groeide ook nog eens door die vervelende Petal Dance en om alles nog erger te maken keek haar tegenstander haar met zo'n vervelende grijns aan. Vervolgens liet hij een nieuwe Hyper Beam los. Maar net toen de krachtige aanval de tornado aanraakte zag Daisy haar kans schoon. Ze was niet in slaap gevallen omdat haar vergiftiging alle ruimte al op zich nam, gelukkig maar, anders zou ze nu allang zijn uitgeschakeld. De Hyper Beam raakte haar zij, maar de Victreebel zette stug door. Ze moest uit deze tornado ontsnappen, want een nieuwe Petal Dance zou haar fataal zijn. Met moeite wist ze zich met haar tentakels van de grond af te zetten en sprong ze door het nieuwe gat. Vrij! Meteen richtte ze haar furieuze blik op de Venusaur. Hoe had hij dat gedurfd? De Victreebel gebruikte haar Sweet Scent om de Venusaur af te leiden en zette toen haar Razor Leaf in. De zoete geur van haar vorige aanval moest ervoor zorgen dat Keith voor even zijn ontwijkingsvermogen zou verminderen en Razor Leaf moest de schade opleveren die ze wilde aanrichten. Messcherpe bladeren wierp ze zijn kant op en vervolgens sprong ze opzij om een beetje in beweging te blijven. Ze mocht niet weer vast komen te zitten in zo'n vervelende Petal Dance.

MIKI
Het meisje begon te lachen en Miki wendde zich weer volledig af van het verschrikkelijke gevecht wat steeds heftiger begon te worden. Keith was een zeer sterke pokemon, dat had hij wel bewezen nu, en Daisy kon bijna niets meer doen. "Natuurlijk, dat is haar karakter, maar eigenwijs is niet rebels. Keith is ook eigenwijs, maar niet zo rebels als Daisy. Het is niet dat ze niet luistert omdat ze dat niet wilt, maar omdat ze zich niet zo fijn voelt, denk ik. Mijn zus had een Magnemite die nooit wilde vechten. Op een dag liet ze de Magnemite gewoon achter. Hij voelde zich blijkbaar veel beter dan de rest en wou helemaal niet luisteren naar haar. Maar na verloop van tijd zag hij dat ze een geweldige trainer was en hij het een kans gaf. Eén kans en je hebt haar in je hand," Miki fronste, dus ze moet Daisy gewoon in haar eentje laten? Maar Daisy zou nooit terugkeren, die ging gewoon verder leven, op haar gemak. "Keith is een heel ander verhaal," Goed, maar Keith luisterde nu gewoon, hij deed alles perfect, misschien zelfs ook op zijn eigen houtje, maar Viridi had er blijkbaar niets op aan te merken. "Ik weet niet zeker of Daisy is te vergelijken met de Magnemite van jouw zus, ze zou nooit inzien dat ik hard voor haar heb gewerkt, laat staan me gaan waarderen. Ik wil je theorie niet geheel de grond in boren, maar ik denk dat ik haar maar aan de kant moeten laten staan voor Gymgevechten, ze zou me alleen maar voor schut zetten en alles zelf beslissen." In haar hoofd zag ze de lachende gezichten al van verscheidene Trainers die een Gymleader zagen die niet eens controle had over haar pokemon. Ouch! "Maar hoe is Keith dan zo trouw aan je geworden?"

DAISY
Niets. Helemaal niets was er gebeurd. Daisy begon zich een beetje te irriteren en net voordat ze nogmaals een golf van Razor Leaf wilde gaan verrichten, was de Venusaur weer aan de beurt. Eerst dacht ze dat hij weer zo'n suffe Petal Dance zou gebruiken, maar pas toen ze licht zag komen uit de grote bloem op zijn rug, had ze door wat hij van plan was. De Petal Dance werd losgelaten en de Solarbeam werd afgeschoten. De twee aanvallen werden samengevoegd, de bloemblaadjes omringden de zonnestraal. Onmogelijk om die aanval, die een zeer grote snelheid had, nu nog te ontwijken. Elke mogelijkheid leidde tot een misschien wel fatalaeschade-oploping. Daisy versmalde haar blik woedend en bleef stug staan, maar toen kwam ze in contact met de twee aanvallen. De Solarbeam blies haar achteruit en uiteindelijk van haar evenwicht. De Petal Dance veroorzaakte langzaamaan schade. De Victreebel werd een paar meter omver geblazen en bleef toen vermoeid op de grond liggen. Alles deed zeer en ook al wist ze zichzelf overeind te krijgen, dan zou haar tegenstander haar voor goed uitschakelen. Moest ze zich nou echt overgeven?

MIKI
"Ja maar, ze zet haarzelf ook voor schut als de Pokémon die niet eens een uitdaging aangaat, toch?" Het klopte, maar Daisy zou er geheel anders over denken. Die was 'te goed' voor een normale Trainer, die wilde alleen vechten als zij er smaak naar had. Zoals nu, maar blijkbaar had ze haar tegenstander duidelijk overschat. "Wel, Keith en ik zijn hetzelfde. Hij luistert naar niemand, misschien ook omdat ik hem al ken van zijn geboorte en hij zijn ouders niet kent, maar, we zijn beide koppig. Van m'n ouders mocht ik geen Pokémon, ik zei dat tegen hem, maar hij luisterde niet naar hen en in het begin ook niet naar mij," Miki knikte, maar Keith was ten minste als zijn Trainer, Daisy had bijna geen karaktertrekje van Miki en Daisy werd pas later gevangen. Pas toen Miki Soraya als partner had gekozen. Misschien ..? "Zo zei ik dat hij nooit zomaar in een gevecht met een Pokémon mocht gaan of in de keuken eten stelen, maar nee hij luisterde totaal niet. Maar dat was omdat hij mij wou nadoen, hij ziet mij als een moeder, dus is Keith eigenlijk net als Daisy, maar toch anders op een andere manier," Nogmaals knikte Miki en keek naar Daisy die nu vermoeid op de grond lag. "Ik denk eigenlijk dat ik nu wel weet wat ik moet doen. Kan je Keith alsjeblieft laten stoppen met vechten? Als Daisy dan denkt dat ze slim kan zijn en hem aanvalt zal ik haar gelijk in haar pokeball stoppen zodra haar rug naar me toe is gekeerd. Ik moet even iets proberen bij haar." Zei ze tegen Viridi. Ze durfde niet zomaar op het strijdveld te stappen, want wie weet zou die grote Venusaur iets gaan proberen.