"Nur, combineer Sunny day met Protect!" riep Dakota naar de bijna uitgeputte Ninetales die voor haar stond. Nur probeerde het, eerst het scherm dat de aanval Protect creëerde, daarna Sunny day... Het protectiescherm knapte kapot. Alweer. Gefrusteerd zakte Dakota neer op het zachte gras, net buiten Cerulean City. Nur kwam naar haar toe, en keek haar aan alsof hij zijn excuses wilde aanbieden voor het feit dat de door Dakota tot in de puntjes uitgedachte combinatie mislukt was. Dakota glimlachte en aaide de Ninetales over zijn vacht. "Geeft niet," zei ze glimlachend.
"Je kunt niet verliezen als je aan het oefenen bent. En hoe vaker het mislukt, hoe perfecter deze combinatie uiteindelijk wordt."
Nur nestelde zich tevreden tegen zijn coördinator aan. Dakota zuchtte en keek in de richting van Cerulean City. De stad lag er vredig bij, zo in het licht van de ochtend.
"Rust maar even lekker uit, Nur," zei Dakota zachtjes en met een zacht klikgeluidje opende Nurs pokéball. De Ninetales verdween om uit te rusten.
Dakota rommelde wat in haar tas. Het frustreerde haar dat ze al zo lang onderweg was, maar nog nooit een lintje had gewonnen. Ze had dan ook nog maar aan drie wedstrijden meegedaan en was zelfs twee keer als tweede geëindigd, maar toch. Vaak was ze gewoon te laat. Als ze haar ouders wilde laten zien dat ook coördinatoren wel degelijk een toekomst hadden, zouden ze haar misschien begrijpen. Dakota leunde achterover tegen een boom, zodat ze perfect uitzicht had op Cerulean City, terwijl de stad langzaam ontwaakte. Een fris ochtendbriesje blies langs haar wangen en eventjes sloot ze haar ogen. Ze gaf het misschien niet zo snel toe, maar Dakota miste haar ouders ontzettend. Het laatste telefoongesprek wat ze met haar moeder had gehad, vergat ze dan ook het liefst zo snel mogelijk.
We schamen ons voor je. Dat had ze gezegd. Dakota wilde er niet aan denken. Was het normaal dat je ouders dat tegen je zeiden, je bloedeigen ouders, alleen omdat je je eigen droom na wilde jagen in plaats van die van hen?
Diep vanbinnen wilde het huismusje in Dakota heel graag naar huis, wilde ze heel graag dat haar moeder haar weer in haar armen zou nemen en zou zeggen dat alles goedkwam. Maar de volwassen Dakota wist dat als ze nu terug zou gaan, ze zou verliezen. Dan was de hele reis voor niets geweest. Het leven gaat nu eenmaal met vallen en opstaan. Dakota dacht aan wat ze zojuist tegen Nur had gezegd.
Hoe vaker het verkeerd gaat, hoe perfecter het uiteindelijk wordt. Laten we het hopen.