Het zweet droop van Vincents gezicht af na opnieuw zich een weg te hebben gebaand door een dichtbebost gebied. Hoewel hij het eerder in zijn reis op een grotere schaal had meegemaakt, voelde deze toch anders aan. Er was iets veranderd sinds zijn komst in Celadon City: hij had vrienden gemaakt. Het was moeizaam begonnen met zijn 'normale' gedrag en neigingen, maar het viel niet goed bij de twee trainers, of eerder het meisje, Chiaki. Ze had later in het gesprek wel weer bewezen dat zijn eerdere woorden niet nodig waren, ze had haar eigen Pokémonkennis en hij zou deze niet tegenspreken. Ze had gelijk. Ook was er een blauwharige jongen geweest, Ryan, die iets mysterieus over zich had toen ze naar de accessoire winkel gingen na iets wat op een discussie leek dat doorbroken werd door zijn eigen toedoen. Vincent veegde een beetje zweet uit zijn gezicht, en remde zijn pas iets af. Hij had toch alle tijd. Maar goed, zijn ervaringen in Celadon City waren vrij plezierig geweest en hij zou de twee niet snel vergeten op een goede manier. En wat voor een effect hadden ze nu op Vincents reis gehad? Een hoopgevend gevoel om ze weer eens terug te zien. Wacht nee, dat moest hij terugnemen. De gele vosachtige Pokémon die zich ook door het gebied zwoegde had dezelfde gevoel over de Pokémon van zijn vrienden. Hij glimlachte kort. Het was jammer geweest om alsnog Celadon City weer zo snel te verlaten,maar hij had iets anders aan zijn hoofd: de Pewter City Gym. Hij wist dat ondanks Leistungs kracht, hij een nadeel als een elektrisch soort,tegenover steen Pokémon had. Tegenover de sterke Pokémon van Brock kon hij soorten van het type Gras, Water en Fighting gebruiken. En in Viridian Forest kwamen er Bug Pokémon voor, maar ook soms een Gras of zelfs een Fighting soort, zoals Mankey. Hij moest dus goed opletten op enige teken van Pokémon en zijn Jolteon natuurlijk ook. Het werd echter nog maar de vraag hoe lang ze door het gebied heen konden ploeteren, het was enorm dicht gegroeid. Elke stap kost hen moeite en daarbij had hij minder water over om hun beiden wat te laten drinken. Het was jammer,maar ze moesten even doorzetten en het einde bereiken om vervolgens de Pokémon Mart te bezoeken. Het was niet anders.

Zacht gezoem vulde de oren van de trainer en zijn Pokémon. Een zoem geluid? Was het een Beedril? Vincent stopte met lopen en hield zich stil, terwijl de Jolteon zijn voorbeeld volgde. Hij wewnkte naar de Pokémon achter hem die de hint direct had begrepen: Speur de Beedril op. Een gevecht met een Beedril kwam vrij ongelegen, omdat het een eigenaardige, snel geïrriteerde Pokémon was die anderen in zwermen aanviel. En als ze al aanvielen waren ze moeilijk te stoppen, maar als Bug en Flying soort was hij blij met een Electric soort te lopen. Het gezoem werd ineens luider en onregelmatig. De pupillen van Vincent werden even groot. Was er een zwerm in de buurt? Leistung gromde direct erna ineens richting rechts waar een dicht struikgewas bevond. Daar? Oké, dan. Hij draaide zich stilletjes om en wilde net de linkerkant oplopen, totdat een luide plof naast hem te horen was, gevolgd door een zwerm boze Beedrils. Nee, he? Snel draaide hij zich om en zag toen een jongen met blauw haar en ook nog blauwe ogen naast hem, gevolgd door een Gastly dat zijn Pokémon leek te zijn. Vincent snoof. Een dagelijks gemaakte fout. Je moet nooit een Beedril lastig vallen of ze aan het schrikken maken. Maar wist de trainer achter hem dat wel, of was het zoals bij Chiaki? Ach, hij moest zich nu concentreren op de zwerm Beedril die razendsnel naderden. Zonder wat te hoeven zeggen, schoot de gele vosachtige Pokémon naar voren en lanceerde zijn vrij effectieve aanval van het type Thunder: Thunder Bolt. De meeste Beedril werden geraakt en lieten een zachte kreun horen, voordat sommige Paralyzed neervielen op de grond, weerloos voor andere Pokémon. De nog gezonde,maar gewonde Beedrils zagen dit in en verlieten met veel tegenzin de plek met hun kameraden tussen hun naaldachtige voorpoten. Een grijns verliet op Vincents gezicht. Dit kon misschien zelfs wat Experience Points opleveren. Leistung vestigde zich netjes naast Vincent, waarna hij hem een aai over zijn bol gaf. Hij had het prima gedaan. Maar goed, de jongen nu achter hem. Vincent draaide zich om en had een grote neiging de Trainer af te snauwen voor zo'n grote fout, maar slikte deze in. Hij wilde niet weer een zinloze discussie. In plaats daarvan, liet hij Leistung zijn gang gaan toen de Pokémon behulpzaam de wang van de Trainer likte. Het was overbodig om te vragen of het met hem ging en naar de oorzaak van de Beedril gebeuren. "Je hebt niet altijd een trainer in de buurt met een Jolteon," zei Vincent als een teken dat de Trainer echt pas de wildernis in moest gaan, wanneer hij iets meer ervaring had of gewoon voorbereidt was op het onverwachten. Terwijl Leistung zich terugtrok om de Trainer overeind te laten komen, stak Vincent zijn hand uit, nadenkend van wat hij van Chiaki had geleerd: Je naam uit beleefdheid vertellen. "Ik ben Vincent Köhler, trouwens. Jij?"

Vincent wist niet zijn hand op te leggen hoe hij deze jongen moest vinden. Hij had zojuist wel een enorme fout gemaakt met de Beedrils in de meest ongelegen plaats die je maar kon verzinnen, dus leek vrij onhandig of onwetend. Echter, er was nog iets over hem, maar wat was het nou dat hem bezorgde of beter gezegd, opviel. De jongen had dezelfde blauwe haren als Ryan, maar een andere bouw en leeftijd, maar daar kon het niet aanliggen. De ander aaide zijn Jolteon, waarna zijn Gastly de welkomstcomité vormde voor Leistung. De Gastly zwoof naar de gele Pokémon toe en verdween uit het niets tegenover de verwarde Jolteon. Een volgende tel had de Gastly zichzelf weer zichtbaar gemaakt, maar lachend wat een beetje eng uit zag voor Leistung die schaapachtig mee begon te lachen. Het was niet zo dat de Jolteon de ander niet mocht, maar het was een beetje vreemd. Vincent keek toen van het schouwspel weer naar de andere trainer. Vreemd genoeg, kwam er geen glimlach te staan op het gezicht van de jongen. Tot nu toe was het vaak zo dat wanneer iemand een Pokémon van een ander aaide er altijd bij glimlachte of in ieder geval een vrolijke emotie liet zien, deze deed het niet. Was dat wat hem niet beviel? Nee, dat was het niet. Het was iets anders. De jongen was inmiddels opgestaan en reageerde op zijn eerdere opmerking. 'Ik vrees dat ik zo'n service inderdaad niet altijd kan verwachten,' Vincent grijnsde kort. Dat klopte helemaal in de Viridian Forest met al die geïrriteerde Beedrils om je heen. Waarom anders was dit gebied een onhandige plek voor nieuwe Trainers? Hoewel, 'nieuw'. Tegen de tijd dat je bijvoorbeeld uit Pallet Town in Viridian Forest kwam, had je al genoeg Pokémon gevechten gehad om te weten waar je nou op moet letten in een gevecht. En in Viridian Forest kon je het gemakkelijk toepassen, en de dichte bos als een soort test voor jezelf zien: wist je al eigenlijk genoeg? En de Trainer tegenover hem was zeker deze test aan het nemen, bewust of onbewust. Trainen voor een gym was ook ervaring verkrijgen en leren toepassen.

De Trainer had zich even tot Leistung gewend die deze extra affectie wel fijn leek te vinden. 'Bedankt, maatje,' Vincent glimlachte kort. "Maatje van alleman," zei hij er zachtjes er achterna, omdat het de laatste tijd wel leek alsof Leistung met elke Pokémon en Trainer leek overweeg te kunnen. Hij wist al dat de Pokémon als Eevee al socialer was dan hemzelf, maar nu begon het echt zijn vruchten uit te werpen. Hij kon gewoon van zijn Pokémon leren hoe hij sociaal diende te zijn wat hem moeilijk af ging, maar de laatste tijd met de tijd makkelijker werd. Zijn blik gleed weer naar de ander, die zijn hand had vastgegrepen en lichtjes heen en weer liet bewegen, haast onwennig. Was dit nou waarom hij de ander een beetje vreemd vond? Vincent schudde de gedachte weg om de naam van de ander te kunnen horen. 'Aangenaam, Vincent,' zei hij, 'Mijn naam is Kayne. Kayne Sphere.' Kayne, dus. Een vrij normale naam, gezien hij deze vaak op straat had gehoord. Echter, op dat ene moment schoot Vincent te binnen wat hem de hele tijd dwarszat over deze jon-Kayne. De jongen tegenover hem toonde weinig tot geen emoties, en het leek erop dat ook zijn socialiteit skills niet zo groot waren, misschien gelijk aan Vincents niveau. Dan leken ze iets teveel op elkaar, want Vincent was ook niet bepaald sociaal en het was voor hem moeilijk om emoties te laten zien dat meer van zijn houding vereiste dan een glimlach of grinnik. Vincent liet de hand van Kayne los, en voelde dat de Jolteon net naast zijn rechterbeen op de grond had genesteld. Nu hij wist wat hem vanaf het begin had bezorgd, was hij vrij kalm geworden om te weten dat dit persoon een soort gelijke van hem bleek te zijn, maar het betekende echter niet dat hij regelrecht opmerkingen over zijn Pokémon zou mogen maken.

Kayne wees ineens naar zijn Gastly die duidelijk wel zijn emoties kon laten tonen. 'Dit hier is..' De Gastly was echter hem genaderd met een vrij speelse blik in zijn ogen en vervolgens in een oogwenk verdwenen. Dit kon niet goed zijn. Vincent zuchtte, en zag in zijn ooghoek het gezicht van de Gastly verschijnen, 'Gastly'. Echt een grappenmaker, maar dat waren de meeste Gastly's wel. Om de Pokémon zijn plezier te geven, deinsde Vincent opzij en probeerde een geschrokken indruk te maken. Het lukte echter niet, want een tel later verliet een grinnik de mond van Vincent. Leuke Gastly. Ze waren ondeugend en deden dingen die de Trainer meestal niet wilde, maar dat was handig in een gevecht. Onvoorspelbaarheid was een techniek en deze Gastly oefende deze met een beetje plezier erin. 'Nou ja, je hebt dus gehoord wie het is,' zei Kayne vrij droogjes,'Je hebt nog geluk. Bij mij flikt-ie het altijd om een Lick over mijn wang te doen, zodat ik verlamd op de grond val.' Vincent herstelde zich en knikte. Dat moest een vaag gezicht zijn, maar dat punt moest de Trainer wel echt nodig zijn Gastly afleren. Je had teamwork nodig in een gevecht en dat ging niet met een verlamde Pokémon Trainer.'Bedankt dat je me gered hebt van die Beedrills,' zei Kayne, 'Ik wilde zelf al van ze weglopen, maar natuurlijk liep ik weer op zo'n takje. Het was toen trouwens nog maar één Beedrill. Deze draaide zich naar mij toe en ik liet Gastly Night Shade doen. Daarna heb ik in een wilde actie besloten om weg te rennen en te springen in de bosjes en zo kwam ik hier terecht,' Een frons verscheen op Vincents gezicht, terwijl Jolteon een lachend geluid produceerde om wat er voorheen was gebeurd met de 'voorstel-en verdwijningstruc' van de Gastly. Hoezo 'rennen'? Dat was niet bepaald slim in zo'n situatie waarin je verstrengeld raakt met een Beedril. Je had weinig moeten bewegen, zodat ze je niet als gevaar aanzagen. Maar het was eenmaal gebeurd, dat kon je niet ineens terugdraaien,maar wel van leren. Als een teken dat hij het begreep, knikte hij.

"Nu weet je dat je niet moet wegrennen van een boze Beedril. Je hebt ten minste wat geleerd wat een ergere einde had kunnen hebben,"zei Vincent weer serieus, nadat zijn Jolteon zich weer had hersteld van zijn lachbui. Een beetje waarheid kon altijd, toch? "Ook kun je beter je Gastly een 'Hypnose' of 'Lick' kunnen doen om tijd te winnen en je uit de voeten te maken als je er weer in verstrikt raakt," vervolgde hij. Een slapende of verlammende Beedril was altijd fijn,maar het was de precisie van de aanval dat hem zorgde baarde. Hypnose raakte niet altijd, maar Lick wel iets vaker. Het was dus ook hopen dat je geluk genoeg had. Maar je moest er niet helemaal afhankelijk van zijn, dat leerde je ook in dit bos. 'Ben je soms ook op weg naar Pewter City?' Even verward keek Vincent Kayne aan, totdat de vraag helemaal tot hem doordrong. "Ja, ik ben echter nog op zoek naar een Pokémon die een voordeel heeft tegenover Pokémon van het type Rock en Ground, dus keek ik hier wat rond," antwoordde Vincent de vermoeden van de andere Trainer die blijkbaar hetzelfde idee had: zijn eerste gymbadge halen. Vincent had echter een Electric Pokémon die wel enkele niet Elektrische aanvallen kon, maar enkel daarmee kon hij niet winnen. "Maar wacht, je gaat ook de gymleader Brock uitdagen? Dat maakt ons ook rivalen, niet waar?" Dit werd interessant. Echter, wilde hij niet de indruk geven dat hij gelijk een Pokémon gevecht met de ander wilde. Hij kon beter Pokémons zoeken die hij met wat training kon gebruiken tijdens het gevecht. Kayne had zeker hetzelfde in gedachte, dus konden ze elkaar wel hebben om dit doel te bereiken. Gezamenlijk ging het wat gemakkelijker en dat was altijd fijn voor een belangrijke gymgevecht. Om echter niet met zijn 'rivalen' zin te eindigen en iets toe te voegen aan de conversatie, vervolgde hij met ;"Maar goed, laten we beter elkaar helpen in het vinden van Pokémon, als je dat natuurlijk wilt? Ik ken namelijk ook de uitgang van de Viridian Forest als je wilt vetrekken," Dat laatste zei hij op een iets uitdagende toon, zodat de andere Trainer waarschijnlijk zou overwegen te blijven. Hij had namelijk wel gemerkt dat met vrienden zijn echt fijn was en van iets naars een gezellige karwij van kon maken. Dus, waarom niet?

Alsof Kayne nog meer bewijs wilde leveren dat hij echt een nieuwe, onervaren Trainer was, reageerde de jongen alsof hij niet eerder over tactieken had nagedacht. ‘Die tactiek kan ik misschien ook wel in de gym gebruiken. Dat is een goede, bedankt.’ Vincent fronste. Had hij dat nou goed gehoord? Oké, het was fijn om te horen dat de ander zijn advies accepteerde - nog beter dan Chiaki bij hun eerste ontmoeting deed-, maar deze jongen gaf gewoon niet de uitdrukking van een goed voorbereidde Trainer. Als hij nog niet over een tactiek had nagedacht, hoe dacht deze jongen dan te winnen van een ervaren Pokémon Trainer, Brock? Tactiek was misschien niet alles en het was geen ramp om er geen te hebben, alsnog kon het soms je overwinning beslissen en je uit nare situaties helpen. Wat de jongen vervolgens zei verraste Vincent helemaal niet. ‘Ik heb echter mijn twee Pokémon al bij me die ik wil inzetten tegen Brock, maar ik moet nog wel goed met ze trainen. Ik moet voor de rest strategisch nadenken, maar daar begint het probleem bij mij al. Ik wacht liever uit, zie dan wel hoe ik me uit de situatie red, maar het bewijs is vandaag geleverd dat dit niet de slimste tactiek is.’ Zei Kayne. Dat was genoeg bewijs en ook de eerste duidelijke verschil tussen de twee, Vincent gebruikte tactieken en de ander deed liever spontaan of beter gezegd, afgaan op de situatie. Een combinatie van die twee had je nodig. Maar de eerste stap was een tactiek en wanneer deze niet lukte, over te gaan op de meest geschikte acties in het gevecht. De jongen begon te ... grinniken? Het leek er ten minste op. "Het is wel zo dat je eerst een tactiek moet weten te verzinnen en wanneer deze niet slaagt door een plotselinge zet van je tegenstander, op de situatie moet afgaan. Dan beslis je zelf acties wat jou een voordeel zou moeten geven in het gevecht," lichtte Vincent verder toe, nu hij wel haast zeker was dat deze niet zou reageren als Chiaki op zijn advies en ingeving had gedaan. Het was weleens fijn dat het goed viel, want dan kon hij alsnog een beetje zichzelf zijn.

‘Als jij ons als rivalen wilt zien, is dat voor mij goed,’ zei Kayne, waarna Vincent licht grijnsde. Dit was dus zijn eerste rivaal van een hele reeks. Hij wachtte een tel, maar er volgde geen uitdaging om het hier en nu uit te vechten of een verdere voortzetting van de zin. Dat gebeurde niet bepaald vaak tussen twee nieuwe rivalen, deze begonnen namelijk altijd met een gevecht. Maar zoals hij eerder erover dacht, was het gewoon niet het juiste moment ervoor. De volgende Gym kwam in zicht en ze moesten beiden Pokémon vangen en de momentele stevig trainen. Pokémon vechten zorgden voor een goede training, maar het was de plek die het hem deed; De Viridian Forest. Er zou een commotie ontstaan rond het gevecht door het beschadigde flora en ongetwijfeld zorgde dat voor boze wilde Pokémon, zoals Beedrils. En als ze al gingen strijden was het jammer wanneer hun beiden Pokémon gewond waren en ze de Pokémon Center op moesten zoeken en ze elkaar niet meer mochten doordat één van hen tot winnaar was gekroond. Vincent wist de Center wel te vinden, maar het leek hem vrij stug dat dit ook gold voor Kayne, die hier verdwaald was geraakt. ‘Daar ga ik wel akkoord mee. Ik weet denk ik toch niet hoe ik hier uitgeraak, als ik al aan het begin verdwaald raak.’ Zei Kayne. Dan was het duidelijk, ze waren rivalen, zouden niet direct gaan vechten en waren vrienden. Ineens leek Kayne echter iets vergeten te zijn, gezien hij ineens zijn hand in op zijn heup had gelegd en een 'Oh'geluidje had geproduceerd. Huh? Had hij iets gemist? ‘Ik heb je wel iets verteld over een tweede Pokémon, maar je hebt hem natuurlijk nog niet gezien. Stom van me. Zo’n Pokémon kan ik toch niet in de Poké Ball laten zitten? Hij mag er ook wel eens uit.’ Dus, dat was het! Het klopte inderdaad dat Kayne eerder had beweerde twee Pokémon te hebben, maar Vincent had er verder geen aandacht aan besteed. ‘Deze Pokémon is een tijdje geleden eens uit een ei gekomen, dus ik betwijfel of je hem al bent tegengekomen,’ Vervolgde Kayne, terwijl hij al een PokéBall had vastgegrepen. Een Pokémon ei? Zonder er erg in te hebben zag Vincent het beeld van Leistung's ei weer voor zich, een bruine ei met een soort créme kleurige mantel op een foto. Zijn ouders hadden hem de foto laten zien, voordat hij zijn Eevee had gekregen. Dagenlang had hij naar de foto zitten kijken die hij netjes met plakband tegen zijn muur had vastgeplakt. Een warm gevoel vulde zijn hart, na een vrij lange tijd. Een ei, dus?

Een lichtstraal schoot uit de PokéBall en een blauwe slangachtige Pokémon met zwarte ogen, een wit puntje op het voorhoofd, twee witte vleugelachtige voorwerpen tegen zijn of haar hoofd, en een witte buik. Het was gemakkelijk om te raden welke Pokémon het was, een Dratini. "Wauw," Vincent kon echter niet geloven dat Kayne deze zeer zeldzame Pokémon had. Hoe was hij dan aan het ei gekomen? De Dratini maakte een hoog geluidje ter begroeting, terwijl Leistung nieuwsgierig zijn snuit iets naar voren had gestoken en de Pokémon met ongeloof aankeek. Vincent kon even lachen om zijn Pokémon, zijn Jolteon was nooit eerder een echte Dratini tegengekomen, maar hij hield zich uit beleefdheid stil toen de Trainer zijn Dratini begroette. Een Dratini. Vincent bleef de Pokémon nog verrast aankijken, maar herstelde zich toen Kayne de Dratini iets had opgedragen. ‘Begroet iedereen eens hier.’ Gastly leek echter andere ideeën te hebben, maar de Dratini was slim genoeg om er iets tegen te doen. Een Twister schoot zijn kant op, maar het ded Gastly niets, hij had het zonder al te veel moeite ontweken. "Een pittige Dratini, hé?" zei Vincent meer tegen zichzelf dan tegen Kayne. Toen leek de Gastly zijn tong verloren te hebben en groette de jonge Pokémon zijn Jolteon met een kopje. Jolteon, die nog licht verrast was, reageerde met een kopje terug. Toen leek de Dratini hem interessant te vinden had zich voor hem genesteld, proberend hem recht aan te kijken. Een nieuwsgierig aagje. Deze Pokémon leek ook wel in orde en voor zichzelf te kunnen opkomen en ook de Trainer te waarderen. Vincent hurkte iets en krabde de Dratini zachtjes onder zijn kop. Jolteon leek echter nog geïnteresseerd te zijn in de Dratini en stond licht ongeduldig naast de Dratini te wachten, totdat Vincent zich terug zou trekken. "Sorry, Leistung," zei Vincent zachtjes en hees zichzelf overeind en keek de Trainer weer aan.

‘Ik heb laatst de aanval Dragon Rage aangeleerd. Ik hoop dat ik daar bij Brock een beetje mee kan experimenteren.’ Informeerde Kayne hem. Dragon Rage. Dat was een redelijk effectieve aanval, alleen baarde hem zorgen dat Dratini over het algemeen vrij lage stats hadden in vergelijking met bijvoorbeeld een Gastly. Maar welke aanvallen konden Kayne's Pokémon ook alweer? De Gastly kon: Lick, Hypnose, Nightshade, de Dratini kon: Twister en Dragon Rage. Night Shade was effectief als de tegenstander Pokémons had van hoge levels die weinig HP hadden. Dragon Rage had een vaste beschadigingswaarde en Twister kon je wel gebruiken in combinatie met een andere aanval. Twister was namelijk op zich een zwakke techniek. "Als tip zou ik je geven dat je Dratini extra traint, zodat Twister iets meer effect krijgt en dan deze met Dragon Rage te combineren. En met je Gastly zou je Hypnose kunnen gebruiken om de tegenstander in slaap te laten vallen, of Lick als je bang bent dat de aanval te vaak zal missen, en dan Night Shade toe te passen of Nightmare als jouw Gastly die al kan beheersen." zei Vincent, nog half nadenkend en onbewust zijn blik op de Dratini en Jolteon gericht. De Jolteon groette de Dratini nogmaals met een knikje. "Ik ben Leistung, en wat is jouw naam en die van de grappenmaker?" vroeg Leistung, terwijl zijn blik kort op de Gastly viel. Vincent keek weg van de twee en ontmoette het blik van Kayne weer met een lichte frons op zijn eigen gezicht. Hij had al een ogenblik deze vraag willen stellen, eigenlijk deze twee vragen. "Hoe kom je trouwens aan de Dratini ei? Die zijn namelijk vrij zeldzaam en vind je niet zomaar. En nog een vraag, eerder een test, wat zou je doen als een Geodude plotseling een Rock Throw aanval richt op je Dratini, terwijl je geen Twister meer kan gebruiken - die heb je bijvoorbeeld te vaak gebruikt- en jouw Gastly uitgeschakeld is. Wat is dan jouw volgende actie erop?" Vincent grijnsde er lichtjes bij. Het was niet zo dat hij alles zou uitkauwen voor Kayne, omdat ze in hetzelfde schuitje zaten, maar ze zouden elk onafhankelijk van elkaar de strijd aangaan. En zo kon hij even testen of Kayne het in zich had om qua theorie het toe te passen, in een gevecht was het natuurlijk anders, maar zolang je zo kon denken moest het lukken.

OOC: Ik hoop dat je er iets mee kunt :O

Nu Vincents twee vragen gesteld waren, hoe direct het eerste misschien kon overkomen, dacht hij zelf na over de situatie die hij Kayne voorgelegd had. Misschien had hij het anders moeten verwoorden. Het was namelijk misschien iets te vaag of onrealistisch. Hij beschikte niet over de juiste kennis over de gymleader Brock, buiten het feit dat hij een Geodude en een Onix had met hun opvallende typen, ‘Rock’ en ‘Ground’. De strategie wat de gymleader zou nemen wist hij van nature niet, daar kwam je pas tijdens het gevecht achter, en dat was dan al knap. De meeste trainers merkten het niet eens. Vincent haalde zijn armen over elkaar en zuchtte. Hij had anders trainers erover kunnen vragen, maar dan zou er een tweede struikelblok zijn geweest: de strategie kon per gevecht afwisselen. Dan zou de informatie zinloos zijn die hij van een andere trainer kon verkrijgen. Dan was hij terug bij af. De enige manier om erachter te komen wat de denkwijze en mogelijke strategieën van de gymleader zouden zijn, was tegen hem te vechten. Dus het scenario dat Vincent aan de trainer had gegeven hoefde niet per se te gebeuren, maar al met al, was het maar een simpele test. Vincent keek Kayne weer recht aan, en speurde iets vreemds bij hem, haast alsof hij niet gewend was aan aandacht of hulp. Vincent fronste, maar liet die snel verdwijnen. Dat was niet van toepassing, maar als het zo was, dan leken ze wel enorm veel op elkaar wat hem ergens zorgen baarde. Maar goed, nu de beantwoording van zijn vragen. 'Geloof het of niet, maar mijn vader had een ei voor me gekocht. Dat moest dan wel een heel duur ei zijn geweest, maar ik was zo jong dat ik me al die geldzaken nog niet echt besefte. In elk geval kreeg ik dus op een dag een ei van mijn vader. Het duurde vreselijk lang tot de Dratini uiteindelijk uit het ei gekomen was en het was ook een heuse verrassing, maar het was het zeker waard,’ Een warme glimlach toverde even op Vincent’s gezicht, die zo snel verdween dat je het gemakkelijk kon missen. Het verhaal wat Kayne vertelde klonk vrij logisch, als kind had niemand verstand van geldzaken en zeker niet die van eieren. Dat was ook bij de Eevee ei gebleken. En dat was haast weer een overeenkomst, want Eevee eieren waren ook vrij zeldzaam, hoewel Dratini eieren toch nog iets zeldzamer waren. In zijn ooghoek meende hij de blik op te vangen van een vrolijke Dratini met daarnaast zijn Jolteon die er hetzelfde over dacht.

Bijna had Leistung de vraag en antwoord van de Dratini gemist door de warme woorden van de Dratini zijn trainer. Hij voelde zich immers ook betrokken, omdat hij als een pas uit het ei gekropen Eevee Vincent had ontmoet. Maar uit beleefdheid en nieuwsgierigheid, richtte Leistung zich weer op de jonge Dratini. Had hij zojuist verteld dat de Gastly en zichzelf geen naam hadden? Was dat niet een beetje apart, want zo individualiseerde je elke Pokémon, toch? Ach, een dergelijk groot probleem was het niet. Hij kon wel blij zijn dat deze namen simpel waren om te herinneren. De Dratini had ook gevraagd naar zijn naam en hij was bereidt deze uit te spreken, totdat de Dratini vermoeid dichtbij leek te zijn gekropen. Dat was niet zozeer het probleem, maar wel de toestand waarin de ander verkeerde: uitgeput. Ergens was het ook logisch met een dergelijk lange lichaam zonder enige ledematen. Dat moest eigenlijk haast een hel zijn. Dan was deze Dratini wel erg sterk en dapper om als deze Pokémon door het leven te gaan. “Wauw, je bent echt sterk als je zover weet te kruipen. En mijn naam is trouwens Leistung, maar als het makkelijker voor jou is, kun je mij gerust ‘Jolteon’ noemen. Een dergelijk groot probleem heb ik er niet mee,” zei hij met een kleine glimlach, terwijl hij kort de Dratini een klopje op zijn kop gaf. Die ander was sterk. En de Gastly die hier rondhing ook. Die had immers ook geen ledematen, maar hij kon zweven. Man, hij had nu veel zin om tegen ze te vechten of met ze mee te vechten. Ze waren namelijk vrij interessant en konden vast interessante technieken uitvoeren waar hij zelf ook nog van kon leren. Ineens hoorde hij de stem van Kayne weergalmen en zweeg hij om de woorden van de trainer op te vangen. Als Vincent’s Pokémon kon hij al redelijk sommige mensenzinnen begrijpen, buiten zijn aanvallen, en dat vond hij eigenlijk wel fijn. Kort had hij zijn trainer aangekeken die Kayne bedenkelijk had aangekeken. Vincent voelde de blik van Leistung op zich gericht staan, maar bleef Kayne strak aankijken. De eerste vraag was beantwoord, maar nu kwam het interessante: de test. 'Dan dwing ik Dratini ergens bij een rots te schuilen of om te rollen en hoop ik voor het beste?' Vincent kon het niet laten dan door hem met een licht geopende mond aan te staren. Zei hij dat nou echt? De trainer glimlachte verontschuldigend, de eerste ‘echte’ glimlach dat de jongen had gegeven sinds hun conversatie was begonnen. Het viel hem abrupt op, maar dat was verder niet interessant. Het knaagde aan hem dat de ander echt dacht dat door te schuilen alles goed kwam. Dat was gelijk aan het ontwijken van je problemen. Vincent’s mond vormde een dun streepje. Dit was de grote verschil tussen hen twee, buiten de Pokémon, uiterlijk en misschien ook leeftijden.

Vincent stond er verslagen bij, en bereidde zich voor het ergste toen Kayne vervolgde met zijn ‘strategie’. 'Ik ben trouwens van plan om Dratini tegen Geodude in te zetten en Gastly tegen Onix, tenzij ik onderweg een andere Pokémon vind.' Dat was een niet zo gek eigenlijk. Maar als hij dit idee al in zijn hoofd had, waar had hij het dan op gebaseerd? De move pool van zijn Pokémon? Dus hij dacht al na over waar zijn Pokémon goed in waren en de voordelen die ze op de andere tegenstander konden hebben. Er was hoop in deze jongen. Onbewust was hij al bezig met de opbouw van een strategie. Vincent strekte zijn arm naar Kayne uit en legde die op zijn schouder. “Dat is al een begin, Kayne. Iets is beter dan niets,” Kort keek hij de jongen aan, waarna hij zijn arm terugtrok. Nu vroeg hij enkel zich af of Kayne hem zo net had begrepen. Het zou Kayne hoop kunnen geven om toch ook leren om te gaan met strategieën. Het was natuurlijk niet het belangrijkste, maar wel vrij handig. Vluchten en schuilen waren geen opties in een strijd of probleem, je moest eraan onderwerpen om vervolgens iets te kunnen doen om het op te lossen. Met een zodanige houding moest je een gevecht beginnen. Pokémon waarmee je een band had opgebouwd hadden vertrouwen in je en trainden bloed, zweet en tranen voor je om uiteindelijk met de trainer aan hun zijde al deze uitdagingen aan te gaan. Ze wilden geen trainer die van de gymgevechten wegliep, want dan was al die training voor niets geweest en kon je zeggen dat de Trainer, bewust of onbewust, de Pokémon had mishandeld. Kayne moest het wel begrijpen. Traag keek hij de jongen weer aan, maar direct volgde er een vraag vanuit zijn kant. Een vrij moeilijke. ‘Welke Pokémon zou je eigenlijk willen vangen om Brock te omzeilen en om in je team te hebben voor een vaste teamgenoot?’ Dit was een moeilijke vraag. Vincent had tot nu toe enkel over de typen nagedacht en niet een werkelijk waren Pokémon. Maar hij had wel interesse gehad in een Poliwag, wegens de evolutie in Poliwhirl die een voordeel tegenover Brocks Pokémon had en op gelijk niveau zat in de tweede Gym. En in de derde Gym zou hij wel in het nadeel zijn, maar tegen die tijd zou hij wel een grond soort hebben genomen. Waarschijnlijk een Rhyhorn of misschien zelfs een Nidorina. Nidorina kon diverse TM aanvallen leren, en Rhyhorn stond bekend om zijn verdediging stats. Jolteon was namelijk een snelle Pokémon en het was fijn als er een Pokémon voor alles was: aanval, snelheid, verdediging, veel HP en een status inbrenger met Thunder Wave of Poison Powder.


Na even wat nagedacht te hebben wist Vincent zo ongeveer waar zijn keuze op was gevallen. “Gezien Jolteon een vrij snelle Pokémon is, en het handig is om een Pokémon voor verdediging, groot uithoudingsvermogen, aanval en een status toediener te hebben, ga ik waarschijnlijk voor Poliwhirl en later eventueel een Rhyhorn of Nidorina. Poliwhirl is niet zozeer één van de Pokémon die ik eerder had opgenoemd, maar zal een Pokémon van al die punten zijn. Dat is ook bij Nidorina het geval. Die kan echter ook een rol als een ‘status toediener’ vervullen,” Toen pas besefte Vincent dat hij nu eigenlijk de ander twee dingen kon hebben aangedaan: enorme verwarring, of juist een verklaring van wat Vincents idee voor een team is waarvan Kayne ooit misbruik van kon maken. Dat laatste leek hem echter stug, omdat ze tot nu toe niet zozeer rivalen tegenover elkaar waren geweest. Ze hadden elkaar juist geholpen, hoewel het vooral uit Vincents kant moest komen. En nu wist Kayne ook wat voor een Pokémon Vincent op zoek zou gaan, maar dat deerde hem verder niet. Dat maakte toch niets uit. Het was niet zozeer dat elke Poliwhirl of Nidorina hetzelfde was, dus kon Kayne niet direct iets van verwachten. Nu was echter hij wel benieuwd naar Kayne’s keuze. Met zijn twee Pokémon kon hij wel een Geodude verslaan, maar Onix ook? Enkel met een strategie. Een goede. 'En kent je Jolteon enkel fatsoenlijke aanvallen die effectief zullen zijn tegen Brocks Pokémon?' Wat een vragen allemaal, maar goed, Vincent had dit ook kunnen verwachten nadat hij zelf twee vragen had gesteld. Kayne leek namelijk wel duidelijk te willen afdwalen van zijn gebrek aan het bedenken van strategieën, maar helaas kwam het zelfs in Vincents antwoord terug. Maar goed, de vraag. Of beter gezegd, het antwoord. Vincent schraapte zijn keel en dacht er kort over na. Zijn Jolteon was een elektrisch soort, maar kon wel enkele niet-elektrische aanvallen. Oja. “Ja, hij kan aanvallen zoals Dig, Double Kick en Shadow Ball. De eerste twee zullen vast en zeker handig zijn in het gymgevecht.” Beantwoordde hij Kayne’s vraag. Voor het gevecht zou hij misschien wel Shadow Ball kunnen gebruiken en zelfs Thunder Wave. Thunder Wave was namelijk altijd raak en kon worden gecombineerd met een ander techniek. Het was eerder een back up plan, want hij wilde niet al zijn kunstjes aan de gymleader laten zien.

Stevig beet Leistung in het been van Vincent. Au, wat was er? Van de schrik en pijn viel hij neer op de grond, niet begrijpend wat er zojuist gebeurde. Verduft kwam hij overeind met zijn Jolteon die hem nog steeds zijn enkel vast had. Wat was er aan de hand met Leistung? Zijn blik kruiste die met Leistung die hem treurig aankeek. Vincent begreep zijn Pokémon nog steeds niet, totdat een Fearow laag over hun heen vloog en een stofwolk volgde. Vincent hield zich schrap, maar kon niet voorkomen dat er allemaal zand in zijn ogen was gekomen. Voorzichtig probeerde hij het zand weg te krijgen, terwijl zijn ogen begonnen te tranen door de irritatie. Ondanks de pijn van het zand in zijn ogen, voelde hij hoe Leistung zijn enkel had losgelaten en nu over zijn wond aan het likken was. Op het moment dat hij weer zijn ogen kon openen kwam hij erachter wat Leistung zojuist had gedaan, of eerder de bedoeling erachter. De Fearow had het op hun gedoeld, maar Leistung deed snel een wilde Pokémon na die bezig was met het verdrijven van een mens. Daardoor had de Fearow zijn interesse in hun verloren. Wauw, dat was slim. Zachtjes aaide hij de Pokémon over zijn bol. “Goed zo, Leistung. We waren bijna Fearow voer,” De Jolteon keek hem verontschuldigend aan, maar het was nergens voor nodig. Het was goed, zo. Leistung vervolgde het likken aan de schrammen die nu rond zijn enkel zaten. Toen pas richtte Vincent zich weer op Kayne die het misschien niet had begrepen. “Maar goed, laten we eens naar een iets veiligere deel van de Viridian Forest gaan,” Met dat gezegd, liep Vincent iets naar voren, terwijl hij een beetje last had van zijn enkel, maar gewoon strak doorliep. Maar iets had het idee dat ze nog hier even moesten blijven: een groep Oddish en Gloom die vanuit de dichte struiken vandaan kwamen en niet al te blij waren met de trainers. Leistung gromde zachtjes, terwijl gele schokken zijn lichaam langzaam begonnen te omhullen. Deze groep van Pokémon waren niet al te blij en de voorste Oddish had al een Vine Whip op de Jolteon gelanceerd. Direct had Leistung de twee groene slieren met zijn bek vastgegrepen. “Shock Wave!” zei Vincent, waarna een gele bol boven de gele Pokémon verscheen, zich in gele schokken veranderde en via de twee groene slierten de Oddish bereikte. Raak! De Oddish werd omhuld door de gele schokken van de Shock Wave. Maar wat nu? Vechten of vluchten? Wat werd het… Kayne?


OOC: Geloof me maar, met ruim 2200 woorden, kon ik enorm veel c:

OOC: Ik ben toch altijd zo onzeker over mijn posts.. ook nu o.O

Voordat de drama zich had voorgedaan, had Vincent de opmerkingen van de jongen degelijk gehoord, maar er vrij weinig aandacht aan besteedt. Misschien dat hij had kunnen reageren op de opmerkingen dat hij met Leistungs Dig en Double Kick niet alleen kon winnen. Daar was hij zich ook van bewust,maar dat waren twee aanvallen die hij in een strategie kon gebruiken om grote schade aan te richten. Met de andere technieken van zijn Jolteon kon hij vast defensief vechten. Maar er was nog een opmerking, een die over Gastly en de Dratini ging. Ze waren inderdaad niet in het nadeel tegenover de komende Gymleaders, waar Vincent een beetje jaloers op was. Dratini was een draak Pokémon, een machtig en zeldzaam type, en kon uiteindelijk evolueren in Dragonite. Met de goede movepool van een Dragonite zou je vrij veel kunnen doen. En de Gastly evolueerde uiteindelijk in Haunter en via een ruil in een nog sterkere Gengar. Maar het leek hem niet logisch dat Kayne ooit zijn geliefde Pokémon ging ruilen, hij hield teveel van ze. Zo was het echter ook voor hem en Leistung. Deze Jolteon was zijn beste vriend en dat zou nauwelijks verder veranderen. Alsnog, had Kayne geluk met de Pokémon die hij al had. Veel geluk. Strategisch waren ze vrij handig, ten minste, als je wist hoe je ze kon gebruiken. Hijzelf zou het later met waarschijnlijk een Poliwhirl en een Nidorina zitten vechten. Een water Pokémon dat ijs aanvallen kon, ook enkele van het type 'vecht', en Nidorina, een gif type, dat vrij veel technieken kon leren van diverse typen. Ze waren qua typen vrij eentonig,maar de movepool moest het wel goed maken. Over verdere Pokémon had hij niet nagedacht, dat was een stapje verder, hij had nu vooral naar de eerste drie gyms gekeken en dat leek hem ver genoeg uitgedacht. Een eventuele Gras, Vlieg, Psychic, Ghost of Dragon type kwam later wel. Net als de beslissing om ooit misschien zijn Poliwhirl in een Poliwrath te evolueren of juist zijn Nidorina in een Nidoqueen. Maar goed, deze Kayne had hem ten minste al een idee voor een team gegeven. Dat was vrij handig. Ze zaten immers in Viridian Forest met een diversiteit aan Pokémon en mogelijke teamgenoten. Dus, als hij al een Pokémon wist om te vangen, greep hij zijn kans als deze zich openbaarde. Maar goed, terug naar de situatie.

Vincent zag enige goedkeuring in de ogen van Kayne en ook in die van zijn Pokémon. ‘Laten we vechten dan maar,' zuchtte Kayne. Vincent grijnsde kort. Het gevecht kon beginnen! Vincent keek de Oddish weer strak aan die ze zo net nog hadden verlamd. Gezien Oddish en Gloom gif soorten waren kon hij beter direct contact ontwijken. "Leistung, doe Shadow Ball!" Een door paarse omhulde bal verscheen tussen Leistungs kaken, waarna hij deze recht richting de Oddish afschoot. Ondanks het feit dat deze verlamd was, wist deze wel nog een beetje te kunnen bewegen en zodoende de aanval te ontwijken. Een tegenvaller. Vincent wilde echter de Oddish geen tijd gunnen om zelf aan te vallen. "Leistung, doe je ThunderBolt!" De Jolteon liet ditmaal zich omhullen met een dikke laag elektriciteit, maar voordat hij deze kon afschieten werd hij geraakt door de Tackle van een Oddish. De ThunderBolt explodeerde en een dichte rook omhulde de twee Pokémon. Was Leistung nog oké? "Leistung?" vroeg Vincent beheerst, hopend dat hij nog oké was. De rook trok weg en de Oddish strompelde wat rond met diverse schrammen op zijn kleine lijfje getekend. Een gele schok omhulde de Pokémon. Ook verlamd. Daar hoefden ze dus geen zorgen over te maken, zolang. Hoewel - direct zocht hij naar een teken van zijn Jolteon- en een golf van opluchting vulde zijn borstkas toen hij de gedaante van zijn Jolteon zag. Er was echter iets vreemds aan hem. Hij ademde zwaarder en steeds meer kleine elektrische schokjes gingen over zijn lichaam heen. Toen hij echter de ogen van zijn Pokémon zag, begon hij zich weer zorgen te maken. Deze waren bijna roodkleurig net als de wang van de Jolteon. Vincent keek even richting Kayne en zag dat hun blikken kruisten. Had Kayne dit al voorzien? Vincent richtte zich snel weer tot Leistung, maar die had al zijn Quick Attack zonder enige bevel uitgericht op de eerste Oddish, waarna deze stevig tegen de stam van een boom terecht kwam. "Leistung!" zei Vincent streng. Wat was er met hem aan de hand? Ditmaal leek de Pokémon hem echter te horen en had hij zijn oren gespitst, maar hij draaide zich niet om, maar richtte een nieuwe Shadow Ball richting de tweede Oddish. In de tussentijd graaide hij naar de PokéBall van Leistung, maar toen hij die vond, liet hij hem weer onhandig vallen door een schreeuwende Kayne. 'Maken dat we hier wegkomen!’ Riep Kayne ‘Die Gloom gaat ons vergassen!’ Direct keek Vincent om naar een Gloom die achter een Oddish zich zat te voorbereiden op een hele nare aanval.

"Nee, hea,"snauwde Vincent, terwijl Kayne in zijn ooghoek raadpleegde van zijn Pokédex. Dat Gloom deze giftige gasmengsel kon afgeven in tijden van nood, baarde hem nog meer zorgen. Niet om zichzelf, maar zijn Jolteon. Maar goed, waar was de Pokéball? De bal lag net naast zijn voeten en snel had hij die vastgegegrepen om Leistung terug te krijgen. Het zag er echter niet naar uit dat zijn Jolteon er bewust van was wat de Gloom van plan was. Zijn Jolteon was ineens koppig bezig, nee, zo kon je het niet noemen, eerder in een soort waanzin beland. Allemaal sinds de explosie. Wacht. Vincent sloeg zijn vuist op de palm van zijn andere hand. "Natuurlijk..."stamelde hij. Hij had zeker teveel elektriciteit in zijn lijf gekregen en moest die kwijt raken. Maar tot nu toe had Leistung enkel niet elektrische aanvallen uitgevoerd, sinds de explosie. Hoewel, hij zag Leistung ineens richting de Gloom sprinten, terwijl een Oddish de weg blokkeerde. "Leistung, doe Shadow Ball!" riep Vincent luid, en boven wonder deed Leistung het, maar het viel hem wel op dat hij deze onbewust afschoot. De Oddish werd geraakt en tuimelde naar achteren, tegen de Gloom aan. Hij kon zijn Jolteon natuurlijk terugroepen, voor zijn eigen veiligheid, maar hij wilde niet tegen de wil van zijn Pokémon gaan, hoe raar deze ook mocht zijn. "Maak het af met Dig!" riep Vincent, hopend dat hij weer geluk zou hebben. De oren van Leistung spitsen zich weer, maar reageerde er verder niet op, maar begon echter wel te graven. Vincent wilde haast glimlachen,maar dit was nog steeds een moeilijke situatie waarin de Gloom elk moment hun konden vergassen. Van binnen moedigde hij zijn Jolteon aan om de Gloom op tijd te stoppen, want het kon echt elk moment gebeuren. De Gloom keek verward naar de verdwijnende Jolteon, en leek haast direct zijn gas af te willen sturen, totdat de grond onder de Pokémon trilde en een Jolteon uit de grond schoot en de Gloom tackelde. De Gloom was duidelijk overdonderd en viel recht op zijn hoofd weer op de grond, waarna deze zich maar besloot terug te trekken met de andere Oddish, ook de verlamde.

"Goed z-"Vincents mond werd gesnoerd door de blik van Leistung die hij op hem had geworpen. Zijn ogen waren felrood, de wangen waren lichtroze van kleuren en nog steeds ademde de Pokémon moeilijk. Ze moesten naar de Pokémon Center, zo snel zo mogelijk. Enkel, Vincent keek kort naar Leistungs PokéBall, hij wist niet of hij de Jolteon nog in zo'n staat kon benaderen. Als Leistung eenmaal in de PokéBall zat kon hij de gezondheid van zijn Pokémon niet bijhouden. Hij maakte een kleine stap naar voren richting Leistung die met zacht gegrom op reageerde. Nu was het zeker, Leistung had last van een hoge voltpercentage en kon zichzelf niet beheersen of concentreren. Nog een stapje volgde en de houding van de Jolteon verslechterde, hij had een aanval houding aangenomen met iets luider gegrom. Hij hurkte ditmaal iets en kwam zo stapje na stapje naar de Jolteon toe, die het iets teveel vond en toen recht op de Trainer schoot met een Tackle. Dit zou pijn doen,maar hij had zich erop voorbereidt. Alsnog prikten de naalden erg en was de klap krachtig genoeg om Vincent uit balans te halen. Maar ondanks de brandende pijn hield hij zijn armen om de Jolteon vast die hem dreigend aankeek. De poten van de Pokémon sloegen hard tegen de borstkas van de Trainer. Traag kwam Vincent overeind met een tegenwerkende Jolteon die nog nauwelijks op Leistung leek. Hij draaide zich naar Kayne om en glimlachte kort. "Laten we naar de PokémonCenter gaan," Vincent liep ditmaal iets voorop, terwijl de Jolteon alles probeerde om vrij te komen, van bijten tot uithalen aan toe. Echter, was er nog geen sprake geweest van een Elektrische aanval wat hem meer zorgen baarde. Al die volt moest er eens uit. En dat was dus sinds de explosie nauwelijks gebeurd. Zijn hart klopte stevig in zijn keel, terwijl hij stevig doorstapte door het gras en de struiken die soms het pad hadden overwoekerd. Viridian City was niet ver hier vandaan, gelukkig. Dus binnen vijf minuten zouden ze de stad kunnen bereiken, maar kon Leistung dat lang genoeg volhouden? Zijn tegenstribbelingen werden namelijk met de tijd minder, en de roze kleur op zijn wangen groter, evenals het zware gehijg. Langzaam leek Leistung Vincent weer te herkennen,maar voelde hij wel het lichaam van hem steeds warmer worden. Dit was niet best.

OOC: Hopelijk is-ie goed

De stem van Kayne, terwijl de hele voorval gebeurde ontging hem zeker niet. Hoewel zijn aandacht op zijn zeer zieke Jolteon gefocuusd was, hoorde hij de zinnen wat Kayne had uitgesproken zeker zijn weg banen door zijn oren. Deze zinnen waren enkel verloren gegaan door de adrenaline dat stevig door zijn aderen pompte. Wat hij wel te weten was gekomen was dat er niet één gewonde in hun nabijheid was, maar juist twee Pokémon. De Dratini van verkeerde in een verlamde staat, waarschijnlijk door een Stun Spore-aanval van de overige Oddish. Een verlamming op zich was naar voor zowel de Trainer als zijn of haar Pokémon, maar beduidend minder dan de staat waarin zijn arme Jolteon verkeerde. Een overdosis aan elektriciteit in zo'n klein lichaam kon voor heel wat nare bijwerkingen zorgen, koorts, verwarring of in het ergste geval.. overlijden. Zijn hart sloeg een slag over, terwijl hij zijn stap iets versnelde. Zijn Leistung zou zeker niet overlijden, daar waren ze op tijd voor. De Pokémon Center was immers in Viridian City en dat was vanaf het punt waarin ze nu zaten, al vrij dichtbij. Binnen vijf minuten konden ze er al zijn, dus de kans dat Leistung erover heen zou komen was groter. Stilletjes keek Vincent even naar Kayne en toen naar zijn verlamde Dratini. Een verlamming kwam dagelijks voor, zeker bij het passeren van de Viridian Forest met al zijn Gras Pokémon en hun 'Powder'-technieken. De meeste Trainers namen dan speciale Potions mee, voor elke 'Powder'-Techniek iets, maar hij kende Kayne goed genoeg dat hij zoiets onnodig had gevonden of er verder niet aan had gedacht. Vincent had het echter zelf ook niet bij zich, enkel een paar Super Potions, omdat hij het verder ook onnodig had gevonden. De meeste Pokémon raakten al Paralyzed, voordat ze hun status veranderde techniek op Leistung konden afvoeren. Wie weet dat hij Kayne er even op kon wijzen, maar de situatie was er enorm ongepast voor en de Pokémon Center was toch wel beter en bovendien gratis. Beter dan die speciale Potions die je moest kopen en duidelijk niet gratis waren, goedkoop waren ze juist weer wel. Dus, handiger voor langere reizen waarin je minder vaak steden tegenkwam. Misschien was het dan niet zo erg deze te vergeten in het geval van Kayne, maar in ieder geval moest hij het bestaan ervan wel leren kennen. Niet alleen de tactieken. De vraag die Kayne vervolgens had gesteld, overviel hem wel een beetje, hoewel hij deze vraag zeker kon verwachten. Het was vooral het feit dat hij uit zijn gedachte werd gesleurd en terugkeerde in de situatie met zijn snel verzwakkende Jolteon in zijn armen. 'Heb je enig idee hoe het gebeurd kan zijn dat Jolteon zo reageert?' Vroeg Kayne. Wat zo net was gebeurd was niet echt een ziekte, maar eerder een natuurkundig proces geweest, maar om de werking ervan helemaal te vertellen had weinig zin. Er zat simpelweg een te grote hoeveelheid elektriciteit in een klein lichaam en omdat de energie niet kan ontsnappen volgen deze bijwerkingen. Ze konden dus enkel hem helpen als ze al die overbodige hoeveelheid stroom konden opvangen. Daarmee waren de bijwerkingen nog niet helemaal over, maar was het probleem zelf opgelost. Vincent besefte dat hij nog steeds niet de vraag van Kayne had beantwoord en begon maar met zijn uitleg. "Leistung stuurde een Thunder Bolt op een van de Pokémon af, maar door de aanval van de andere Pokémon botsten deze twee aanvallen.." Vincent nam even de tijd om weer op adem te komen. Het was moeilijk iets uit te leggen, tijdens het rennen. "... De overdosis aan elektriciteit van die Thunder Bolt kwam in Leistung's lijf terecht en zorgde voor deze bijwerkingen. In de Pokémon Center krijgen ze deze elektriciteit eruit," Dat laatste voegde hij als zekerheidje toe, want hij wilde niet dat Kayne zich ook zorgen zou maken.

Op het moment waren emoties een taboe, deze konden pas nadat Leistung volledig in goede staat mankeerde of in ieder geval stabiel was. Vincent richtte zijn blik weer naar voren, terwijl hij nog steeds het lijfje van zijn Jolteon voelde afzwakken. Even had hij de enorme neiging ter plekke als een klein meisje te janken, maar deed dat niet. Het gevoel dat zijn Pokémon wellicht aan het sterven kon zijn in zijn armen, bleef echter wel en zeker in sterke mate. Maar hij zette door met zijn menselijke hoop dat zijn maatje het zou overleven. 'Het Pokémon Center is nu niet ver hiervandaan meer,' Zei Kayne, waarna hij de hand van de jongen op zijn schouder voelde. Vincent glimlachte kort naar hem, dankbaar. Het enige positieve aan de situatie was de andere Trainer zelf. Dat was ook vrij ironisch, omdat Vincent dat soort gebaren in zulke situaties onterecht vond, omdat het altijd mis kon gaan. Ditmaal voelde het echter fijn dat hij niet de enige was die het leven van zijn Pokémon kon redden. Zelfs als de Dratini van de ander niet gewond was geraakt, zou deze zeker hem geholpen hebben. Daar was hij zeker van. Vincent keek weer recht naar voren en werd hoopvol in het leven van zijn gele Pokémon waarvan de situatie in zijn armen slechter begon te worden. En daar was het, de Pokémon Center achter de kleine grassprietjes. Het feit dat hij later door de Viridian Forest moest heenreizen kwam nauwelijks in hem op. De Pewter City met zijn gym badge kon hij nauwelijks durven dromen als zijn Pokémon stierf, doordat hij zo nodig koppig moest zijn. Je had dat soort Trainers die hun eigen belang boven die van hun Pokémon plaatsen. Dat waren etters. Gelukkig was hij absoluut geen etter en de Trainers die hij tot nu toe tegengekomen was ook niet. Ze kwamen immers niet al te vaak voor en waren soms vrij moeilijk te herkennen. Het kon zelfs een Gym Leader zijn. Maar goed, Vincent schudde de gedachten uit zijn hoofd, terwijl de Pokémon Center's deur steeds dichterbij leek te komen. Dat was de voordeel aan de Center, ze hadden schuifdeuren die automatisch opengingen wanneer iemand in de buurt kwam. Zo hoefde hij geen arm uit te strekken met het risico dat zijn Jolteon pijnlijk op de grond kon vallen. Ineens zag hij echter de gestalte van Kayne de Pokémon Center ingaan op een wel heel erg merkbare wijze. Kayne ging de linkerkant op met zijn schouders, alsof er geen schuif-,maar een normale deur zat. Hoewel het er wel grappig uit zag, kon er geen grinnik uit Vincent's mond komen. Het lukte hem niet om te lachen en de reden leek hem duidelijk. Maar het was hem niet ontgaan dat Kayne voor hem de Pokémon Center was ingegaan voor een minder ernstige geval. Echter, voordat Vincent er iets over kon zeggen, had Kayne - zo leek het- zijn gedachten gelezen en direct gereageerd met ; 'Ga jij maar eerst,'. Vincent knikte kort naar hem en wierp nog een laatste blik op zijn verlamde Dratini, 'Je Pokémon ziet er..' Vincent wilde Kayne niet aankijken, zeker niet in zo'n situatie en keek maar richting een roze-harige vrouw die achter de balie van de Pokémon Center stond en een Trainer's zijn PokéBallen net terug gaf. Het zachte geluid van de Dratini en de reactie van Kayne erop was het teken voor Vincent geweest om richting de vrouw te lopen.

De vrouw keek direct op en leek een beetje te schrikken. Zijn zwarte vest zat deels onder de modder en mijn broek zat juist onder de stof door het geploeter door de Viridian Forest wat een rare indruk kon geven, maar het was logischer dat het meer om de staat van de Jolteon ging. Zonder verder wat te zeggen wilde hij Leistung aan de vrouw geven, maar de Jolteon leek na een lange tijd ineens weer actief te zijn. Leistung had zijn ogen geopend en richting de vrouw gegromd, terwijl Vincent tot zijn schrik zag dat de ogen nog altijd roodkleurig waren. 'Ik denk dat hij liever bij u wilt zijn,'zei de vrouw,maar ondanks de reactie van Leistung wenkte ze Vincent richting een gang. Nog een laatste keer keek ik om, richtng Kayne met een veelzeggende blik: dankbaarheid, waarna hij zijn weg door de Center baande. "Hij heeft een te hoge hoeveelheid aan stroom opgenomen, zou u-" Direct werd Vincent onderbroken door de vrouw die een deur had geopend en hem streng aankeek. Het tengere, zwakke, maar vriendelijke vrouwtje had plaatsgemaakt voor een serieuze, sterke vrouw die absoluut geen geduld leek te hebben. "Leg je Jolteon maar daar neer en neem plaats op de gang. Ik zal u later bekend maken of het gelukt is, of niet." Vincent ging niet tegen haar woorden in en legde zijn Jolteon neer op een soort plaat, dat onder een enorme machine lag met een soort koptelefoon dat zeker de elektriciteit zou opvangen. Toen Vincent zich echter had omgedraaid klonk het zachte gejammer van zijn Jolteon dat niet op een koude plaat wilde zitten, maar op de comfortabele, warme en vertrouwde schoot van zijn trainer. "Leistung, Wordt snel beter, maatje,"zei Vincent zacht,maar luid genoeg voor Leistung om de woorden weten op te vangen. Op dat moment stopte het gejammer en sloeg hij zwijgend de deur achter zich dicht, en gaf het lampje boven de deur licht af. Nog net wist Vincent de stoeltjes tegenover de kamer te bereiken, want hij had het gevoel dat hij nauwelijks meer kon lopen. Zelfs het opheffen van zijn hoofd lukte niet. Hij maakte zich enkel zorgen over zijn makker en was haast vastgenageld aan een stoeltje, buiten het bereik waar hij Leistung kon toespreken of zelfs maar kon zien. Stilletjes keek Vincent opzij en hoorde vaag in andere gangen dezelfde jammerende geluiden van Pokémon met tussen enkele diverse emoties van de Trainers, van enthousiasme, naar verdriet. Vincent moest toegeven dat er altijd een nare wereld achter Pokémon lag waar weinig mensen raad mee wisten, maar als je het aankon, dan pas was je waardig genoeg om een Trainer te worden. Je werd sterker van deze nare wereld, omdat je dan wist dat het enkel beter kon worden. Vincent keek weer richting het lampje dat nog steeds licht af gaf. Het zou zeker nog even duren. Tot zijn schrik zag hij echter ineens meerdere personen de kamer inrennen waar zijn Jolteon zat. Het waren mede-artsen geweest, gezien de lange witte doktersjas die ze droegen met de logo van de Pokémon Center erop. Zijn handen waren stevig vastgeklemd rond de armleuningen. Vincent's hard klopte steviger toen hij zag hoe de artsen langs renden in de kamer. "Leistung?"Stamelde Vincent zachtjes, terwijl hij automatisme overeind schoot en tot zijn schrik een enorme flits zijn weg baande door de kamer en het glas van de raam liet breken.

Glasscherven schoten door de gang en Vincent was te traag om zich af te wenden en voelde het volgende moment de glasscherven op zijn vest. Was hij nog oké? Snel ging hij zijn lichaam af, en zag enkel dat in zijn knie een klein glasscherfje zat. Hij was oké voor de rest en haalde dan ook direct het glasscherfje eruit, waarna het maar een klein beetje bloedde op de plek waar het had gezeten. Vincent kon wel blij zijn dat deze glasscherven geen andere delen van zijn lichaam hadden geraakt. Het kon door de modder zijn die de klap van de glasscherven had opgevangen. Vincent wilde er verder niet over nadenken hoe hij het overleefd had, maar hoe de artsen en vooral Leistung het hadden overleefd, als dat nog wel het geval was. Terwijl hij echter overeind kwam was het akelig stil geworden in de kamer, wat hem direct zorgen baarde. Waarom was het zo stil geworden? Vincent aarzelde even voordat hij de deurknop had vastgegrepen, omdat het misschien een akelig gezicht zou zijn dat hem kon achtervolgen voor de rest van zijn leven, maar hij zette door. Leistung en de levens van de artsen waren veel waardevoller voor hem dan als een zwakkeling niets gedaan te hebben. Vincent trok de deur met een smak open en het eerste dat hem opviel was de sterk brandende geur. Snel hield hij zijn hand voor zijn neus en mond en stapte iets verder en zak toen pas waar de geur vandaan was gekomen, een zwart gekleurde vlek dat duidelijk het gevolg was geweest van de gloedhete bliksem van eerder. "Is iedereen oké?" vroeg Vincent luid, met nog zijn hand voor zich en zag toen pas de gezichten van de artsen verschenen die onder meubelen hadden zitten schuilen, echter een van hen, de vrouw van eerder drukte de knoppen in van het gigantische apparaat van eerder, waardoor het uit ging. Zo leek het in ieder geval, doordat het apparaat 'ontspande' en de koptelefoon naar boven trok. De vrouw leek toen pas Vincent's aanwezigheid op te merken en had hem een strenge blik toegewezen. Vincent zat in de problemen, maar hij was gerustgesteld dat iedereen oké leek te zijn, hoewel.. -Au! De vrouw had met wat gezeur eeen pleister gevist uit haar borstzak en die op zijn schram geplaatst dat door de glassscherf was ontstaan. 'Zo, sorry voor de overlast. Dit hadden we niet verwacht, maar uw Jolteon had enorm veel elektriciteit in zijn lichaam zitten en dat waarschijnlijk voor een vrij lange tijd. Had u eerder niets van opgemerkt?' vroeg de vrouw aan hem. Vincent kon maar niet geloven wat ze zojuist had gezegd. Het begon bij het voorgaande gevecht in de Viridian Forest, en daarvoor gedroeg zijn Jolteon vrij normaal. Maar als het zo was, waarom had hij niets vreemds opgemerkt aan zijn Jolteon? En waarom had zijn Pokémon niets laten weten? De vrouw zweeg gelukkig, wetend dat ze de Trainer juist had verrast. De artsen zwegen ook. Vincent schaamde zich diep van binnen dat hij het niet had kunnen zien aan zijn Pokémon dat hij zich al vanaf het begin vreemd gedroeg en dat zijn Pokémon op hem vertrouwde dat hij het op zou merken.

Zijn blonde haren vielen over zijn ogen. Misschien, was hij geen waardige trainer dat hij niet eerder zijn Pokémon had kunnen helpen. En als hij de zorg van één Pokémon niet aan kon, hoe moest het dan met meerdere? "Dank u,"zei Vincent, waarna hij zich alweer wilde omdraaien om zijn Pokémon anders alsnog hier achter te laten waar hij het beter kon hebben dan bij hem. Stilletjes liep hij de gang uit, kwam in de hoofd ruimte waar tegen de tijd Kayne's Dratini al geholpen moest zijn. Kort keek Vincent hem aan. Kayne was zelfs een meer wardige Trainer dan hemzelf. Vincent liep alweer verder, en was bijna de Pokémon Center uit, totdat er een bekend geluid hem ervan weerhield. Dat keffende geluid kende hij! Was dat niet..? Het geluid van de bekende poten weergalmde door de gang, totdat een hijgende gele Pokémon om de hoek was verschenen. Leistung, de Jolteon. De Jolteon was duidelijk in een vrij zwakke staat, maar niets leek deze Pokémon ervan te weerhouden zijn Trainer met te gezellen. De hijgende Jolteon snelde op de blondharige Trainer af, terwijl de andere plaatselijke Trainers de Pokémon met een frons volgde. De Jolteon nam net voor Vincent een enorme sprong en nestelde zich op Vincent's schouder, bevredigend dat hij net op tijd de vertrouwde, knusse en bovendien warme schouder in kon nestelen van zijn Trainer. Vincent was bedwelmd door tegenstellende gevoelens. Zijn Jolteon had een betere Trainer nodig, hij kon geeneens goed op zijn Pokémon letten, nagaan het zorgen ervoor. Maar deels wilde hij een betere Trainer worden en niet Jolteon zoiets vreselijks aandoen als verlating. En wat was nou belangrijker? Naar zijn schuldgevoelens luisteren of verbeteren en het vertrouwen van Leistung in hem niet proberen te schenden? Vincent had de keuze snel gemaakt en haalde de Jolteon langzaam van zijn schouder en legde hem neer op de grond, net voor de voeten van de artsen die net waren aan komen rennen. Recht keek ik de vrouw aan. "Genees die oude rakker, dan kunnen we op weg naar de volgende gym. En bedankt voor alles wat u tot nu toe voor Leistung heeft gedaan, en nee, ik ben de pleister niet vergeten."Zei Vincent, terwijl hij de mensen om hem heen haast ontroerend klonken, maar ook vrij verward. Dat vond Vincent best, de enige die in zijn ogen aanwezig waren, waren hij en zijn Jolteon die hem vrolijk en nog vastbesloten aankeek en toen iets door zijn poten zakten. Hij was nog vrij zwakjes, en direct had een arts hem vastgegrepen en naar een andere kamer gebracht, gevolgd door de vrouw en de andere artsen die hun vaste plaatsen weer hadden ingenomen. Direct stapte Vincent op Kayne af en legde ditmaal weer zijn hand op de schouder van de blauwharige jongen. "Nu jouw Dratini nog, Kayne"

OOC: Het spijt me zeer voor deze miezerige zevenhonderd woorden. Ik had eerst 2.000 woorden, maar er ging iets mis in Word, waardoor ik ze kwijtraakte. Ik kopieerde ze dus, sloot Word af en drukte op 'center', maar deed dit per ongeluk een paar keer te veel, waardoor ik één 'center' kopieerde en ja, je raadt het al, mijn post was weg, want Word was al dicht.. Ik ben toen heel boos geworden en ben echt bijna van woede gaan janken omdat ik mijn post zo leuk vond, maar ik wilde je dus per se een post schenken en ben pas weer gaan typen toen ik rustiger werd. Ik had echter geen zin om alles overnieuw te gaan verzinnen, dus vandaar deze zevenhonderd woorden. Je mag in je volgende post het topic ook gewoon afsluiten, je hoeft zelfs niet meer te reageren en je mag gerust boos zijn, maar ik kan er echt niks aan doen. Ik voel me zo machteloos momenteel. Heel erg sorry.

Lieve Freedje, een post van 700 woorden is hartstikke mooi, dus zeker niet "miezerig". Het gaat niet om de lengte, maar om de INHOUD! Onthoud dat goed!

Kayne had nogal afwezig naar hem geknikt, áls hij dat had gegeven. Het was een beetje vreemd vanuit Kayne, maar hij zag er verder niets ernstigs achter. De Dratini verkeerde namelijk in een nog niet optimale staat. Deze was na al die tijd nog verlamd en lag maar zwakjes in de armen van Kayne. Vincent maakte zich echter verder vrij weinig zorgen over de kleine. De Dratini was sterk genoeg om erover heen te komen en hij had bovendien vertrouwen in de crew van artsen die hier rondliepen. Elk hadden ze genoeg ervaring met dit soort veelvoorkomende gevallen. De overdosis aan elektriciteit bij zijn Jolteon was in vergelijking heel wat zeldzamer. Zoiets was niet elke dag, dus kon hij gerust zijn dat het de crew was gelukt, mar niet zonder slag of stoot. Maar goed, de Dratini was nu aan de beurt. Hij wierp zijn blik op Kayne en zag hoe hij de balie naderde en iets betreft zijn Pokémon vroeg. De vrouw die achter de balie stond greep zwijgend de Pokémon en liep weg naar een andere afdeling. Vincent was nog aardig verrast dat de crew zich zo snel wisten te herstellen van de voorgaande hectische situatie, maar dat had je als arts. Je moest altijd waakzaam blijven en op elke patiënt letten, je kon niet zomaar de ene Pokémon meer aandacht gunnen dan aan de ander. Maar goed, het zou zeker goedkomen met hun Pokémon. Kayne kwam namelijk weer in zijn zicht, maar leek afgeleid dor iets anders te zijn. Hij volgde zijn blik en zag toen verderop in de Center een groep meiden met zijn Gastly aan het spelen waren. Gastly leek zich werkelijk te vermaken en de groep meiden ook. Dat zou vast geen probleem worden, of wel? Het tegendeel werd spoedig bewezen. Een meisje met rood haar had Kayne benaderd en had iets gezegd, waarop Kayne koeltjes op had gereageerd. Wat hadden ze nou gezegd? Vincent stapte al richting Kayne, maar zag het kind ineens huilen, waarna het gekrijs erbij begon. Snel hield hij zijn handen over zijn oren, binnensmonds vloekend. Dat was een vreselijk geluid. En waarom huilden die kleine kinderen altijd zo snel? Als ze vielen huilden ze gelijk, terwijl ze soms geeneens een wond hadden gekregen. Het waren eigenaardige wezens. Mar wacht, het meisje had hiervoor met Kayne gesproken. Had Kayne dan het meisje aan het huilen gemaakt? Dat leek de zaak te zijn. Kayne wist namelijk niet hoe mensen in elkaar zaten, net als hemzelf, en had net een gevoelige snaar geraakt of te koeltjes op het meisje gereageerd. Hoe dan ook, dat gekrijs moest ophouden.

Ineens liep Kayne weg, weg uit een nare situatie waarin hij een kind aan het huilen had gemaakt. Nu was hij opgescheept met dat kind. Zou hij proberen het meisje te troosten, hoewel het waarschijnlijk niet beter dan met Kayne zou uitpakken? Ach, hij kon het proberen. Hij wist enkel dat je simpel en aardig tegen kinderen moest zijn, meer niet. Vincent ging voor het meisje staan en zakte iets door zijn knieën. De situatie voelde enorm onwennig, maar hij wilde dat ze stopte met huilen. “Hallo daar,” begon Vincent moeizaam, maar zag dat het meisje hem traag aankeek met haar vochtige ogen. Nu pas had hij opgemerkt dat ze sproeten had en nogal bekend voorkwam. Was dit niet de dochter van zijn buren? Hij probeerde op haar naam te komen, maar het lukte niet. Het meisje leek zijn naam wel herinnert te hebben en haar gezicht fleurde iets op. ‘H-Hallo, V-Vincent,’ Vincent knikte naar haar dat ze de naam goed was, al was dat onnodig geweest. “Wat heeft die jongen allemaal gezegd m je te laten huilen?” Ging Vincent verder, hopend dat hij geen al te ruwe woordkeuze had genomen. De tranen keerden terug in haar ogen en har wangen werden weer rood als een tomaat. Onee, hea. Het was hem nu ook gelukt het verkeerde te zeggen. Hij moest snel iets anders zeggen. Aha, hij wist het. Het was een onderwerp die iedereen op deze leeftijd leuk vond. “Dat hoef je niet te vertellen hoor. Maar je houdt van Pokémon, toch?” Het gezicht van het meisje klaarde weer op en alsof ze nooit beledigd was geweest, begon ze direct vrolijk op en neer te springen. ‘Ja, later wil ik zelfs een Trainer worden!’ Zei ze vastberaden, waarna ze ineens hem bedenkelijk opnam, ‘Jij was toch ook een Trainer. Dan zijn we concurrenten,’ Vincent grinnikte, maar moest van binnen luid op lachen om het enthousiasme die het meisje liet zien. Ze dacht dat het rooskleurig was, maar ach, dat dacht hij ook op die leeftijd. “Ja, dus als je al mij als concurrent wil hebben, moet je een Pokémon zien te vangen en deze trainen, “ Het gezicht van het meisje was een nieuwe ervaring voor hem. Ze leek zo gelukkig en vrolijk. Alleen al door een simpele belofte qua Pokémon? Hij voelde ook een vrij vredig en fijn gevoel in zich, maar verloor deze door het plotselinge gebaar van het kleine meisje. Ze hield ineens haar pinkje voor zich met twee woorden, ‘Pinkje zweer’ Haast beschamend stak ik mijn pink uit en greep de hare vast. “Pinkje zweer,” Het meisje glimlachte breed en trok haar hand alweer terug, maar raakte toen afgeleid van iets.

Vincent volgde haar blik en zag dat deze gevestigd was op Kayne. Vincent was door het meisje bijna over hem vergeten. Hij zag dat de Gastly verdwenen was en de Dratini weer gezond in zijn armen lag. ‘Tijd om te vertrekken,’ Siste Kayne, die al snel werd ontvangen met boe geroep vanuit de groep meiden die eerder met zijn Gastly hadden gespeeld. Kayne maakte er echt een zooitje van. Nog meer dan hemzelf, of nou, zijn Jolteon had de ramen van een behandelkamer vernietigd en voor rommel gezorgd … Oké. Beiden hadden ze er een zooitje van gemaakt. Hij zag dat Kayne al weg was gelopen en volgde hem, en zwaaide zijn buurmeisje vaarwel met haar naam nu wel op zijn tong. “Doei,Anne!” Het meisje bleef verbluft achter, niet wetend wat ze ervan moest denken. Snel draaide Vincent zich alweer om, hij wilde het gezicht van Anne niet verder zien. Dat zou een verkeerde indruk geven. Voordat hij het wist, stond er echter een menigte meiden voor hem en zag hij Kayne net buiten de Center staan. “Onee, hea,” mopperde Vincent zachtjes, waarna een van de meiden zich naar hem had omgedraaid en hem kil aankeek. Kil keek Vincent terug. Als ze van Pokémon hielden, waarom vingen ze er zelf geen? Zonder enig bezit van Pokémon mocht je echt de Center niet in. Dat vond hijzelf ten minste. Het was nog een mysterie voor hem wat Anne hier dan deed. ‘Wat ben je aardig tegen een dame, zeg,’ Reageerde ditmaal een andere meid, met als gevolg dat de boze menigte op hem gericht was in plaats van Kayne. Oeps. Pas toen alle blikken op mij gericht waren, herkende ze hem als de ‘Jolteon jongen’ van net. Hun houding nam plaats voor diverse fan girls en in zijn Jolteon geïnteresseerde groep. Hij moest nu echt weg wezen. En dat ging onhandig, want later moest hij hier terugkeren voor zijn enige Pokémon, de Jolteon. Dan waren ze hopelijk verdwenen. Anders leende hij een Pokémon van zijn vader om zich te verdedigen. Maar goed, Vincent baande zich een weg door de groep en wist de Center te verlaten. “Vreselijk” kon Vincent enkel uitkramen tegen Kayne nadat de meidengroep had besloten om achter hun aan te komen rennen. Net nu wanneer hij geen Pokémon bij zich had. Bovendien had hij nog spierpijn van eerder, maar er was hoop. Zijn huis was dichtbij en zijn vader had nog wel enkele Pokémon.

“Volg mij, Kayne. Ik woon hier in de buurt!” zei hij tegen Kayne, waarna hij de straat doorrende en uiteindelijk zijn vrij grote huis in zich zag komen. Ze zouden echter niet door de voordeur gaan, maar door de achterdeur, dat was dichterbij en zijn vader werkte in die ruimte. Vermoeid bereikte Vincent de achterdeur en smeet deze op en zag vervolgens zijn vader geschrokken opkijken. “Geef me een Pokémon voor de menigte!” vroeg Vincent moeizaam, waarna zijn vader de ernst van de situatie in zich met de meiden die hun snel naderde. Snel wierp zijn vader een PokéBall naar hem. Vincent greep deze en wierp die in de lucht. Het moest een sterke Pokémon zijn die de meiden kon verdrijven. De witte straal uit de PokéBall maakte plaats voor een elegante Pidgeot. Deze Pokémon kende Vincent gelukkig al en had hij zelfs persoonlijk als Pidgey zelfs verzorgd. Het was echter nog steeds zijn vaders Pokémon geweest. De Pidgeot leek echter geen problemen te hebben dat Vincent de Pokémon toesprak. “Pidgeot, doe Whirlwind!” De Pokémon deed wat haar opgedragen werd en wapperde heftig met haar krachtige vleugels om een tornado te creëren die niet al te sterk was, maar sterk genoeg was om de menigte meiden ver van zich af te krijgen. Tot het einde van de stad was goed genoeg. De tornado baande zich een weg en slurpten de meiden als het ware op en brachten ze ver genoeg van hun vandaan. Vermoeid slaakte Vincent een zucht, waarna hij de Pidgeot bedankte en deze liet terugkeren in haar Poké Ball. “Bedankt, pap,” zei Vincent met een kleine glimlach, richting zijn vader die nog steeds op een uitleg leek te wachten. Hij gaf de PokéBall terug aan zijn vader en plofte neer op de stoep dat voor de deur zat. Nu was niet het moment voor een uitleg. Hij was mentaal en fysiek nogal uitgeput van de hectische belevenissen net. En de uitgeputte Vincent en de vreemde blauwharige jongen waren duidelijk voor de vader dat het een vrij lang verhaal zou worden, met wel een conclusie dat zijn zoon eindelijk een vriend had gemaakt. De vader verliet stilletjes zijn kamer en kwam later terug met twee kopjes vol redelijk warme thee en gaf die aan Vincent en Kayne. Ze hadden rust verdiend. Vincent nam moeizaam een slok van de warme thee en glimlachte, een echte glimlach.

OOC: Ik vind vooral de afwerking van de blondine + Kayne heel mooi in deze post, hahah, oh wat een ego XD
P.S: Deze keer geen ongelukjes gebeurd, ik heb mijn post behouden xD

De warmte van de thee voelde verrassend fijn aan na al dat geren en de gevechten die ze zojuist hadden geleverd. Hij was zeker uitgeput van de hele toestand, maar het was het waard. Vincent nam een slok van zijn thee en keek voldaan naar voren. Hij had nog een vriend weten te maken, een grotendeels een gelijke persoon. En dit nieuws zou eigenlijk zijn vader enkel vrolijker maken, zeker doordat hij niet één maar drie vrienden had gemaakt tot nu toe. Ineens legde Kayne zijn hand op zijn schouder , waardoor de glimlach uit schrik van Vincent’s gezicht verdween. Verrast keek hij Kayne aan die door begon te ratelen. ‘U kunt trots zijn op u zoon, meneer,’ zei Kayne, ‘Hij is in rampscenario’s de beste redding die je maar kunt hebben.’ Vincent keek even op van de woorden die Kayne had uitgesproken op een positieve manier. Deels schaamde hij zich door de opmerking van Kayne, omdat zijn vader ten eerste nu zeker wist dat hij een vriend had gemaakt en verder ook zich van een goede kant had laten zien .. blijkbaar. Vincent herinnerde wel al hun avonturen net en het klopte degelijk dat hij vaak hun had gered. Hij keek even een andere kant uit, terwijl de blik van zijn vader op hem geplaatst was. Vincent leunde zijn hoofd op zijn arm en wist niet waar hij met dit gevoel moest beginnen. Het was zo onwennig. Wat moest hij nu doen? Kayne aanvullen, zijn vader aankijken of iets anders? Het werd frustrerend voor hem dat hij niet wist hoe hij met zulke situaties moest omgaan. Nooit eerder werd hij gecomplimenteerd door iemand buiten zijn ouders en leraren. Gelukkig nam Kayne verder het woord. ‘Aan jou de eer om het uit te leggen, maatje,’ zei Kayne. Vincent twijfelde even of hij hun avonturen zou vertellen aan zijn vader, want er was altijd de kans dat zijn vader niet zo bemoedigd zou reageren. Zijn vader kon namelijk reageren met gelach of bezorgdheid, want ze hadden echt een boel gevaren achter de rug gehad. Maar dat tweede wat Kayne eerder zei kon er weer op wijzen dat het veilig was.

Traag draaide Vincent zijn hoofd om en ving direct de blik van zijn vader op die hem afwachtend strak aankeek. Zijn vader wilde zeker wel weten waar die commotie op sloeg en hij was altijd eerlijk tegenover zijn ouders geweest. Vincent ademde diep in en uit en vertelde wat er was gebeurd. “Vader, het begon met het vangen en trainen voor de Pewter Gym in de Viridian Forest. Op een gegeven moment hoorde ik een zwerm Beedrils die overstuur waren en hield ik ze tegen. Toen kwam ik erachter dat Kayne Sphere de oorzaker ervan was geweest en raakten we aan de praat, totdat een Fearow ons bijna aanviel. Op tijd wisten we te ontwijken, maar hadden we een groep Oddish en Gloom opgeschrikt, waardoor ze ons aanvielen en we ons tegen hen moesten verdedigen. Tijdens het gevecht nam Leistung een te hoge voltage op door een klap van zijn eigen aanval en gingen we terug naar Viridian City en bereikten we de Pokémon Center,” begon Vincent die even een slok van zijn thee nam. Dat was nog maar de helft van zijn verhaal en had nu al een behoorlijk droge keel gekregen daardoor. Hij bleef wel zijn vader aankijken om hem te laten tonen dat hij nog niet klaar was met zijn verhaal. En gelukkig zag hij zijn vader hem nog met dezelfde blik aankijken. “De voltage in Leistung was groot en zorgde voor enige commotie in de Pokémon Center, maar niemand raakte gewond. Verder was de Dratini van Kayne nog verlamd en werd deze snel geholpen. Ook kwam ik Anne nog tegen en had ik haar even begroet. Ze wilt ook een Pokémon Trainer worden, dat had ze mij ten minste verteld… Maar goed, een groep meiden in de Pokémon Center zorgden er echter voor dat we moeizaam de plek konden vertrekken en toen het enigszins lukte, rende ze achter ons aan. Toen renden we richting mijn huis,” Zijn vader keek hem met verbijstering aan en daarna met een tevreden glimlach. Vincent had het stukje waarin Kayne Anne aan het huilen had gemaakt ter zijde. Dat hoefde zijn vader ook niet te weten. Hij zweeg het simpelweg, omdat ze vrienden waren en Kayne hem eerder een compliment had gegeven.

Maar wat zou zijn vader echte reactie zijn? Zijn vader gaf de blonde jongen een aai over zijn bol. Vincent keek hem zwijgend aan, afwachtend op het vocale antwoord van zijn vader. Die gaf hij echter pas na enkele tellen. ‘Ik ben trots op je, Vincent,’ begon hij glimlachend, ‘Zoveel spanning en toch de situatie te boven blijven met je nieuwe vriend,’ Nu twijfelde Vincent of hij hem ook zou vertellen over Chiaki en Ryan. Zijn vader zou misschien exploderen van trots en dat wilde hij ook weer niet. Of toch wel? Er zat totaal geen kwaad erin om het te vertellen. Ook keek zijn vader hem nog steeds met dezelfde blik aan, alsof hij wist dat er nog iets moest zijn dat Vincent vertellen moest. Dat maakt het makkelijker om te vertellen, maar ook weer moeilijker door de misschien hoge verwachting dat zijn vader erover had. “Ik heb trouwens laatst nog twee nieuwe vrienden gemaakt, Chiaki Tsuda en Ryan Hayzes,” vertelde Vincent en het gezicht van zijn vader fleurde verder op. Dit gezicht had hij zelden bij zijn vader gezien. Zelden zag hij er zo trots en enthousiast uit. Zelfs Leistung niet! Het gezicht van Vincent betrok iets. Zijn Jolteon was nog in de Pokémon Center en zijn vader leek nu pas op te merken dat Vincent’s Jolteon er niet bij zat. Hij vroeg er verder niet naar, opmakend uit het verhaal van Vincent dat hij in de Pokemon Center zat. De vader gaf de twee een schouderklopje en kwam weer helemaal overeind. ‘Zo, dan ga ik maar verder met het onderzoek,’ Zei zijn vader, waarna hij zijn kamer weer in liep en zich achter een vol met papieren gehuld bureau plaatste. Even keek Vincent Kayne weer aan. En nu?

Blijkbaar was er degelijk nog wat te doen toen Vincent Kayne’s kant op had gekeken. Kayne keek hem namelijk een beetje ongemakkelijk aan, alsof hij iets te verbergen had. Wat had Vincent dan gemist in die tijd dat hij het verhaal had verteld? De blauwharige jongen hield ineens zijn achterwerk omhoog en keek richting de kamer waar zijn vader zich had verscholen. Met een frons keek Vincent de jongen weer recht aan. Moest hij naar de WC of was er iets anders wat hij over het hoofd had gezien? De blauwharige jongen keek hem na enkele tellen pas recht aan. ‘Ik heb net een niet zo slimme actie gedaan,’ begon Kayne. Dat voorspelde niets goeds, maar toch vroeg Vincent zich af wat hij had gedaan in die tijd dat hij aan de praat was gegaan. Hij wist echter dat Kayne met zijn aankondiging wel met de draad mee kwam wat er nou loos was. ‘Ik sloeg mijn armen over elkaar heen terwijl ik dat theekopje nog vasthad.’ Vervolgde Kayne. Verrast keek Vincent hem aan, maar bedaarde snel. Had hij zichzelf verbrand met de hete thee? Dan kon Vincent wel even wat koud water brengen. Het verklaarde echter niet zijn beweging van eerder, met zijn achterwerk die omhoog getild werd. Vincent keek snel naar de armen van Kayne, maar die leken op het eerste gezicht in orde te zien, niets dat duidde op brandwonden. Kayne was ongedeerd, gelukkig maar. Maar had hij anders zitten knoeien? Abrupt hield Kayne het halflege kopje thee voor zijn gezicht en keek hem met een onschuldig lachje aan. Morsen op zich was niet zo erg, het lag er enkel aan waar hij het gemorst had. Met een droge blik duwde Vincent zachtjes het kopje weg, zodat hij ditmaal niet zelf ook zou knoeien. “Waar heb je op geknoeid?” vroeg Vincent kalm. Hopelijk niet op iets kostbaars.

‘Nu zit er mogelijk thee op je bank. Kunnen we dat weg krijgen voor je vader het ziet?’ Vincent’s pupillen werden groot. Had hij op de bank geknoeid? Het was een vrij dure bank! Sprakeloos bleef hij Vincent aanstaren, en plaatste toen snel zijn hand op Kayne’s schouder. “Dat is een dure bank, Kayne. En we krijgen het wel weg,” Dat laatste hoopte Vincent enkel. Het lag aan de grootte van de vlek. Als deze te groot was, zou het zinloos zijn. Afwachtend op de onthulling van de vlek keek Vincent Kayne aan. Tot zijn opluchting legde hij de restant van de thee op de tafel voor hen. Toen pas herinnerde Vincent zich dat ook hij nog thee vasthield en legde die ook veilig op de tafel, om vervolgens de vlek te zien dat bij Kayne zat. ‘Wat doen we nu?’ vroeg Kayne ineens emotieloos en vrij kalm, terwijl Vincent haast angstig naar de vlek keek. Het was niet te groot. Ze hadden in ieder geval een doek nodig en nog schoonmaakmiddel erbij. Dat laatste leek hem niet zo dringend, omdat het maar thee was. Maar het feit bleef dat dit een dure bank was. “We hebben een doek nodig om mee te beginnen,” zei Vincent vlug, waarna hij overeind kwam en stilletjes zich een weg naar de keuken bande. Vlug greep hij de eerste en beste doek die hij kon vinden, voordat hij ermee was teruggekeerd. Snel gaf hij deze aan Kayne. “Hopelijk is dit genoeg,” zei Vincent zachtjes. Als het maar niet permanent erin bleef zitten. Zijn vader zou er bij flippen en zijn moeder zeker exploderen. Geen goede combinatie dus, zeker niet nadat zijn vader zo trots had gereageerd. Dit zou zijn humeur totaal bederven en wie weet wat voor gevolgen het beter zou hebben.

OOC: Sorry voor het late antwoord D;

De doek had Vincent al aan Kayne gegeven, ondanks de protest van Kayne. Als je iets morste zou je het zelf moeten schoonmaken vond Vincent, maar nu was hij eigenlijk ook te nerveus. Continu zat hij op de uitkijk voor zijn vader die elk moment terug kon komen. Zijn handen trilden lichtjes, terwijl hij kalm op de bank probeerde te zitten. Wat als Kayne het er niet uit kreeg, voordat zijn vader terug zou keren? Hij voelde zijn hart in zijn keel kloppen. Hij wilde er geeneens aan denken! Zijn vader zou erg teleurgesteld in hem zijn, zeker nadat hij eindelijk echt trots op zijn enige zoon was geworden. Eindelijk had Vincent vrienden weten te maken en had hij zich uit benarde situaties weten te redden, maar dat zou niet opwegen tegenover het morsen van thee op de dure bank. Het klonk onbenullig, dat zeker, maar Vincent was al gewend geraakt aan de vreemde trekjes van zijn vader en zo ook zijn interesse ’n. Niet enkel maakte Vincent zich zorgen over zichzelf en zijn vader, maar ook Kayne. De jonge trainer kwam in de problemen met zijn vader en zou in de toekomst problemen kunnen krijgen. Verder wist Vincent niet hoe zijn vader verder op hem zou reageren. Dat was nog een totale mysterie. Maar goed, Vincent ademde diep in en uit, waarna hij zijn blik op de vlek , of eigenlijk eerder Kayne liet vallen. De blauwharige jongen was zo te zien goed bezig om de vlek te verwijderen, hoewel Vincent er niet veel van mee kreeg. Kayne verborg met zijn hoofd en armen de vlek. Was dat niet een beetje verdacht? Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. Hij zat wel erg lang over de vlek heen. Toen Vincent een blik probeerde te plaatsen op de vlek, reageerde Kayne er plotseling op, alsof hij de blik van Vincent gevestigd op de vlek kon voelen. 'Het ziet er al beter uit, hoor,’zei Kayne. Vincent fronste en sloeg zijn armen over elkaar, ditmaal iets kalmer dan hij eerder was. Kayne leek degelijk te liegen, maar alsnog wilde Vincent het geloven. De vlek was bijna eruit gehaald. Dan was er geen gezeur bij zijn ouders, maar in de realiteit was het zeker nog niet weg.

Een paar tellen later zei Kayne weer wat Vincent nog meer zorgen baarde. 'Eens even kijken,' zei de blauwharige jongen die het doekje van de vlek verwijderde. De pupillen van Vincent werd even iets groter van verbazing, maar spoedig wist hij zich te herstellen. De vlek was juist nog groter geworden, dus het leek erop dat ze nu schoonmaakmiddel moesten gebruiken om het eruit te krijgen. Hij had gehoopt dat het niet zo ver had moeten komen. Nu waren ze verder in de problemen gekomen. 'Oké, het werkt niet echt, dus we gaan over naar plan B,' zei Kayne, waarna Vincent hem even aankeek met tot spleten getrokken ogen. Dat had hij ook al kunnen begrijpen. Dat zag hij zelfs met zijn eigen ogen! Vincent schudde de nare, frustrerende gedachten uit zijn achterhoofd en keek toen weer naar de vlek. Hij vroeg zich nu wel af wat Kaynes plan B was. Was het ook de schoonmaakmiddel of had Kayne een ander idee? 'Heb je ergens een grondig schoonmaakmiddel liggen dat bestemd is voor alle types vuil? Want deze is best hardnekkig,' Suggereerde Kayne. Gelukkig. Zijn Plan B was hetzelfde als de zijne en ze hadden deze ook ergens in het huis liggen. Het was geen probleem. De blonde jongen hees zich overeind en snelde stilletjes via twee gangen naar de badkamer, waar hij in een flits de juiste schoonmaakmiddel had gepakt. Triomfantelijk kwam Vincent terug met het spul in zijn handen en legde deze neer op de tafel. “Probeer het nu eens!” zei Vincent, waarna zijn hart weer in zijn keel begon te kloppen. Afwachtend had hij de ander aangekeken met zijn handen in elkaar. Hopelijk merkte zijn vader niets van dit. Maar wacht, had Kayne niet zo net een plan bedacht? Een back up plan, zelfs? Vincent onderdrukte een grijns. Goed zo, Kayne. De eerste stap voor het zijn van een waardige rivaal.

OOC: Don't mind

OOC: Ik waarschuw je, Olga, géén monsterpost hierop schrijven, ik ben erg trots op mijn 800 woorden XD

Vincent keek weer richting de vlek die er nog altijd zat. Hopelijk wisten ze het eruit te krijgen, voordat zijn vader erachter zou komen en hij de opgescharrelde trots van zijn ouders op hem in het te niet zou laten gaan. Echter, hoe meer Vincent erover nadacht, hoe meer hij besefte dat zijn ouders nooit echt trots op hem waren geweest. Of ze waren het wel, maar lieten er niets van merken. Zijn ouders hadden vaak gezegd dat ze van hem hielden, maar dat betekende toch niet direct dat ze trots op hem waren? Vincent wist van zichzelf dat hij weinig mensenkennis had, maar genoeg wist om te weten dat men woorden uitsprak met een andere boodschap erachter dan de woorden aangaven. En toen der tijd was hij nog klein en had absoluut geen mensenkennis en nam alles letterlijk. Wat als zijn ouders dan vroeger hadden gelogen? De blonde jongeman kneep zijn blauwe ogen iets tot spleetjes. Hij wilde niet zo denken. Nee, dit wilde hij absoluut niet. Hij wist dat zijn ouders zeker van hem hielden. Dat hoorde gewoon en bovendien had Vincent zelden iets gedaan waardoor zijn ouders hem ervoor moesten straffen. Vincent deed vaak wat zijn ouders of docenten hem opdroegen, zonder enige weerstand. Zijn probleem was enkel zijn gebrek aan mensenkennis geweest. Daar kon je iemand toch niet van weerhouden om te zeggen dat je trots op hem of haar was? Vincent besefte des te meer hoe weinig hij eigenlijk van zijn ouders afwist. Dat was zo vreemd, maar als hij weer voor zich zag hoe zijn vader hem de kans bood zichzelf te beschermen en hem een aai over zijn bol had gegeven, kon Vincent ze niet afsnauwen. Uiteindelijk was het antwoord vrij simpel: Vincent deed altijd wat zijn ouders en docenten zeiden en zelden iets wat hij wilde. En uiteindelijk was het de bedoeling dat je jouw leven zelf in de hand had, dat hun zoon dat ontdekt had, daar waren zijn ouders trots op geworden.

‘Bah,’ zei Kayne plotseling. Vincent merkte toen pas dat hij afgedwaald was geraakt op het moment dat hij naar de vlek had zitten kijken. Hij wierp ditmaal een blik op de blauwharige jongen die het flesje vasthield en vrij dicht met zijn gezicht bij de opening zat. Had Kayne eraan zitten ruiken? Dat verklaarde zijn pose en reactie. Maar welke had hij dan aan Kayne gegeven? Was het Ariol of Power van de PokéShop? De felrode letters van ‘Power’ verraadden al dat Vincent de sterk ruikende had genomen. Absoluut niet zijn favoriet. Maar hij had het immers in alle haast maar iets gegrepen. ‘Veel te scherpe geur als je het mij vraagt. Weet je zeker dat hij dat ook niet gaat ruiken?’ Vervolgde Kayne. Vincent wist haast zeker dat het te ruiken viel wat een probleem zou worden. Maar er moest een oplossing zijn en eventueel kon Vincent nog de andere halen, hoewel deze niet al te best werkte. ‘Ik heb een idee,’ Zei Kayne plotseling. Vincent keek hem aan, maar onbewust van het feit dat hij aan het fronzen was. Had Kayne nou een idee bedacht? Zo snel? En dat terwijl hij nog met de vlek bezig was? “Laat maar horen,” Antwoordde Vincent, waarna de frons verdween. ‘Wat als we nu het tafeltje voor deze bank afdoen met dit schoonmaakmiddel? Als je vader dan die geur ruikt, kunnen we zeggen dat het tafeltje er vuil uitzag en we het wilden schoonmaken, of dat mijn thee per ongeluk op het tafeltje gemorst was, of zoiets.’ Vincent wilde direct iets tegen opbrengen, maar kreeg niets over zijn keel. Het was namelijk een idee dat nog eens kon werken ook! Het trok bovendien ook de aandacht op de bank af. Het zou ook direct de aanwezigheid van het schoonmaakmiddel verklaren. Vincent sloeg zijn armen over elkaar en knikte bevestigend naar Kayne. “Laten we erop houden dat je geknoeid heb, oké?” De jongeman keek echter op van het blik in de blauwe ogen van Kayne. Ze straalden. Was het trots dat Kayne voelde? Vincent keek even naar de tafel. Het was onwennig om de trotse blik van een ander te zien. Ergens mocht het wel dat Kayne zich zo mocht voelen. De blonde jongen maakte dezelfde gebaar als die van zijn vader bij Kayne, niet exact, maar met dezelfde boodschap. Vincent gaf Kayne een schouderklopje. “Nu qua gevechten nog,” Kayne had een idee bedacht!

Het volgende moment zag Vincent een schim van de vlek. Deze was groter geworden, maar het was duidelijk dat de omringende delen door het schoonmaakmiddel waren gekomen en door het gewrijf van het doekje. ‘Dat komt door het schoonmaakmiddel,’ Beweerde Kayne, waarop Vincent bevestigend op knikte. Dat klopte inderdaad. Het leek er verder op dat de vlek bijna op het punt was gekomen om kleiner te worden. Vincent begon zich kalmer te voelen bij deze gedachte, hoewel de sterke geur hem er telkens bijna van weerhield. Het was namelijk vrij sterk, zoals Vincent het gewend was en gezien Kayne’s reactie hierop. Maar met behulp van Kayne’s idee was het vrij simpel opgelost. Alleen gaf het nog de indruk dat er geknoeid was op een meubelstuk. Daar in tegen was de tafel veel goedkoper geweest dan de bank, dus maakte het niet veel uit. Zelfs voor zijn vader niet. En zo ja, dan had Vincent eens wat nieuws van zijn vader geleerd. In zijn ooghoek zag hij dat Kayne al gestopt was met het wrijven van het doekje tegen de vlek en naar hem keek. Was er dan iets? Vincent keek Kayne recht aan. ‘We moeten gewoon wachten tot het opdroogt, I guess.’ Zei Kayne die zijn schouders ophaalde. Vincent knikte kort. Meer dan dat konden ze niet doen. En bovendien verwachtte Vincent niet dat zijn vader zo snel terug zou komen. Als hij eenmaal bezig was met zijn onderzoeken, dan kon je hem onmogelijk uit zijn roes halen. Ineens raakte iets zijn arm, waarna hij automatisch opzij keek en zag dat Kayne iets had opgeschoven en de vlek liet zien. ‘Volgens mij wordt de vlek minder,’ zei Kayne, waarna hij opstond en Vincent bevestigend knikte. Deze was daadwerkelijk kleiner geworden. Nu nog het spuiten van het spul op de tafel, toch? Vincent greep de schoonmaakmiddel en spoot deze over de tafel heen. Hierna greep hij het doekje en wreef de vloeistof uit. ‘Vincent, wat doe je?’ Klonk een hoge stem. Vincent draaide zich haastig om en knikte naar een vrouw met donkerblond haar en blauwe ogen die bij de achterdeur opening stond. “Hey moeder. Ik en Kayne, een vriend van mij, kwamen hier schuilen en dronken wat thee. Kayne had echter een beetje gemorst over de tafel, dus maakten we deze net schoon,” Zei Vincent snel, terwijl hij op tijd voor de vlek besloot te staan. Had zijn moeder het gezien? ‘Wauw, een vriend? Dan laat ik jullie even alleen. Ik wilde enkel even kijken of alles goed ging, omdat ik de schoonmaakmiddel rook,’ Vincent knikte, en zag dat zijn moeder eventjes gedag zwaaide en toen zag lopen richting het tuinhuisje dat in hun achtertuin zat. “Pfoe,” Kraamde Vincent zachtjes uit, waarna hij Kayne aankeek. Dat scheelde niets!

OOC: Dit is geen monsterpost c: