Cerulean City. Eren had nooit gedacht dat hij zo snel voet zou zetten in een stad. Op klaarlichte dag. Tijdens het ‘spitsuur’. De rede die hem hier bracht, lag nogal ingewikkeld en hij stond op dit moment op het punt om de moed op te geven, om terug naar huis te keren, maar hij begreep dat dat juist geen optie was. Zijn probleem was zijn doel niet. Absoluut niet. Hij was klaar om wat dan ook voor ogen te komen. Nee, wat dat betreft zou hij voor niets of niemand uit de weg gaan. Wat hem echter wel tegenzat, was de drukte in deze straat. Ja, deze held op sokken had het absoluut niet op menigtes. Hoe meer mensen zich op één plek bevonden, hoe… “Kasai, wacht… Ik voel me niet zo lekker…” Beroerder hij zich voelde. Eren begaf zich naar één van de winkels en leunde vervolgens tegen de muur aan, waarbij hij ietwat naar voren zakte en eens goed in- en uitademde. Zijn Flareon kwam naar hem toegelopen en keek met een scheef grijnsje naar zijn trainer. Deze kon er zelf echter niet zo mee lachen. Hij vond het vreselijk om door een menigte te moeten lopen, maar niet alleen vanwege de slome pasjes die sommige mensen maakten. Hij werd letterlijk misselijk van zoveel mensen bij elkaar. Met pokémon had hij geen probleem, maar hier kon hij absoluut niet tegen. En dat was momenteel het enige obstakel op zijn pad. Kasai bleef zo staan wachten op zijn trainer, maar de jongeman had duidelijk moeite met zich te vermannen. Hoe zielig was het? Een volwassen vent die geveld werd door een vreemde afwijking. Eren gromde licht en kwam toen weer recht, proberend de golf van misselijkheid te negeren. Hij mocht nu niet stoppen. Hij moest doorgaan. Hij zou doorgaan.

Eren zette voort, wat voor Kasai weer een teken was om vooruit te lopen. Hoewel het langzaam ging, wist de blonde man toch zijn bestemming te bereiken. Het had hem veel meer tijd gekost dan hij had gehoopt, maar het ging erom dat hij was aangekomen. De Cerulean Gym. Als Grunt had hij er nu niks te zoeken, maar als Cinistar had hij er alles te zoeken als je het hem vroeg. Hier kon hij de vrouw vinden die jaren geleden door zijn broer was verlaten, omdat ze zwanger bleek te zijn. Boy had dan geen medelijden met haar gehad, maar Eren wist zeker dat het deels de schuld van zijn idiote broer was. Bovendien was Boy voor zijn verantwoordelijkheden weggerend. Hij wist het hele verhaal niet echt, maar iets in hem vertelde hem dat hij daar vandaag achter ging komen, zelfs al kwam hij alleen maar hierheen om zijn verontschuldigingen aan te bieden voor Boy. Eigenlijk wilde Eren alles behalve Boys naam noemen, het liefste zelfs vervangen met andere woorden, maar nu was hij volwassen. Het was niet meer zoals vroeger. Nu moest hij zich gedragen. Met een zucht keek hij naar de deuren van het gebouw, waarna hij zijn hand uitstrekte en één van de deuren vervolgens openduwde. Kasai was hem voor met door de deur te stappen, maar de jongeman merkte al snel dat hij niet welkom was. “Vandaag worden geen uitdagingen meer geaccepteerd. Mevrouw Claves is bezig,” sprak de baliemedewerkster. Eren schudde geduldig zijn hoofd, keek de vrouw voor een aantal tellen verveeld aan en opende toen zijn mond. “Ik ben hier niet om haar uit te dagen,” begon hij kalm. “Ik wil haar alleen even spreken.” Terwijl hij de vrouw achter de balie in zich opnam, zag hij dat haar gezicht vertrok. “Mevrouw Claves is bezig. Ze kan momenteel geen bezoek ontvangen.” Tch, het was duidelijk dat ze hem niet zomaar doorliet. Helaas was hij net zo koppig, of misschien nog wel koppiger. De jongeman opende opnieuw zijn mond om iets te zeggen, totdat zijn aandacht werd getrokken door Kasai, die luid grommend naar één van de overige deur stond te kijken.

Het ene moment stond Eren dom naar zijn pokémon te staren en het andere moment hoorde hij een luid gegrom, die haast als een lach kon worden omschreven. Vlug wisselde hij een blik uit met de baliemedewerkster en stormde toen op de deur af waar zijn Flareon net naar stond te grommen. Er was duidelijk iets aan de hand en dat iets ging goed mis. Eren duwde de deur open, waarna hij met grote ogen naar de enorme waterslang staarde. Een… Gyarados? Toen hij beter keek, zag hij dat een aantal pokémon bezig waren met een aantal pogingen om hem te bevriezen. Was de Gyarados de eigenaar van die brul geweest? Fronsend keek Eren het beest aan. Was hij soms door het lint gegaan? Op dat moment hoorde hij zijn eigen pokémon weer grommen. Terwijl de waterpokémon hun karwei afmaakten, stak de jongeman waarschuwend zijn hand naar Kasai toe. “Kalmeer. Het is al onder controle.” Zijn Flareon keek hem verbaasd aan en slaakte uiteindelijk een zucht. Waarom riep zijn trainer hem altijd een halt toe? Hij kon net zo goed vechten! Eren begaf zich inmiddels naar de vrouw die op de bevroren grond was neergezakt. Hij wist niet wat er aan de hand was, maar dat wilde hij eigenlijk ook niet weten. Hij kwam hier voor iets anders. “Cynthia Claves?” vroeg hij met een luide stem, terwijl hij voorzichtig op haar afliep. Hij wilde niet zomaar uitglijden en uitgelachen worden door zijn pokémon, die overigens meer moeite had met het ‘schaatsen’. Eren liet even een stilte vallen terwijl hij zich naar Cynthia begaf, waarna hij zijn hand naar haar toe reek om haar recht te trekken. “Ik ben Eren… Eren Cinistar. We moeten praten.”

Eren voelde een grip op zijn uitgestoken hand, wat een teken voor hem was om zijn vingers om de aangegeven hand te wikkelen en de vrouw recht te trekken. Toen hij zich echter voorstelde, liet Cynthia zijn hand meteen los, met als gevolg dat ze terug op de grond viel. De neiging om naar haar te fronsen kon hij nog net onderdrukken, vooral omdat hij enkele tellen later begreep waarom ze hem zo plots los had gelaten. Ondanks het feit dat ze nu wel weer terug op de grond zat, omdat ze nog niet helemaal recht had gestaan. Hij richtte zijn bruine ogen op de gymleader, waardoor hij de blik in haar ogen zag. Er was zoveel in te zien dat Eren niet meer wist waar hij moest beginnen. Kwam dit werkelijk waar alleen maar door zijn achternaam? Door Boy? Wat had die idioot in Arceusnaam uitgespookt? Al snel wist de vrouw zijn aandacht te trekken door te spreken. Hierdoor kreeg hij ook weer de bekwaamheid om zijn mond open te trekken. Waar moest hij beginnen? Misschien moest hij eerst zelf maar bepaalde dingen uitleggen, zodat het voor Cynthia ook weer wat was opgehelderd. Met een simpele beweging propte Eren zijn handen in zijn zakken. “Zoals ik al zei; ik ben Eren Cinistar,” begon hij, waarbij hij ongemakkelijk wegkeek, maar een kwade frons op zijn voorhoofd liet verschijnen toen hij zich bedacht dat hij beter uit moest gaan leggen. “… De broer van die lafaard die je achterliet met een kind.” Oké, dat was misschien niet de juiste woordkeus. Of misschien wel. Het lag er maar aan hoe Cynthia dit op wilde vatten. Waarschijnlijk vond ze Boy net zo’n kwal als hij, hoewel hij dat ergens ook wel betwijfelde. Als er iemand was die de man niet uit kon staan, dan was het zijn eigen, jongere broertje wel. Eren zuchtte, haalde zijn handen weer uit zijn zakken en richtte zijn volledige aandacht weer op Cynthia. “En daarom ben ik hier,” sloot hij zijn korte uitleg af.

Wederom liet de jongeman een korte stilte vallen. Het was moeilijk om je verontschuldigingen aan te bieden, vooral als je het zelf niet eens gedaan had. Dit was vast niet genoeg voor Cynthia om Boy te vergeven, maar dat was Erens doel ook niet geweest. Wat boeide het hem nou dat ze wilde dat zijn broer in de hel zou wegrotten? Niks. Nada. Noppes. Zo dacht hij er ook over. Hij kon er echter niet mee leven dat de vrouw ongeveer dertien jaar in haar eentje voor haar kind had moeten zorgen, in haar eentje, omdat de vader de benen had genomen. “Ik weet dat dit veel te laat is en dat ik niet de juiste persoon ben… Maar in naam van de andere Cinistars kom ik mijn verontschuldigingen aanbieden voor mijn broer,” vertelde hij uiteindelijk. Goed, het was eigenlijk alleen uit naam van z’n eigen, maar hij betrok zijn ouders er ook maar even bij. Hoewel ze vast ergens mis waren gegaan met de opvoeding van Boy, hadden ze verder niks verkeerds gedaan. De blik in zijn ogen verzachtte. Ondanks dat hij Cynthia niet echt kende, voelde het niet goed om haar zo… Eren aan te kijken. Zelfs al was het moeilijk om zijn welbekende verveelde blik van zijn gezicht te vegen. Voor deze ene keer maakte hij echter een uitzondering, hoe moeilijk het ook was. Als hij dit niet had gedaan, dan had hij er waarschijnlijk spijt van gekregen.

Een lange stilte viel nadat hij zijn woorden had gesproken. Eren liet zijn bruine ogen op de vrouw voor hem vallen, waardoor hij de ongelovige blik in haar ogen opmerkte. Oké, die blik had hij ergens ook wel verwacht, maar hij wist eigenlijk niet waarvoor. Waarom keek ze hem zo aan? Was het niet te geloven dat een Cinistar naar haar toe was gekomen om z’n excuus aan te bieden, zelfs al was hij de verkeerde van de twee? Was het niet te geloven dat Boy een broer had? Eren wist, zonder twijfel, dat zijn oudere broer het nooit over zijn familie had gehad. Vooral niet over hem. En als hij dat wel al had gedaan, had hij vast alleen maar slechte dingen rondgebazuind over het Cinistar gezin. Vooral over weerloze, kleine Eren. De gedachte alleen al maakte hem opnieuw kwaad. Bah, hoe had Cynthia het ooit met hem uit kunnen houden? Had ze dat eigenlijk wel? Hij mocht geen conclusies trekken zonder bewijs. Wie weet had hij de vrouw toentertijd wel verlijdt en toen met de gebakken peren laten zitten. Dat was wel een actie die hij van Boy zou verwachten. Eren merkte dat de vrouw van hem naar haar Vaporeon keek en vervolgens haar blik liet doorglijden naar de bevroren Gyarados. Hij volgde haar voorbeeld en richtte zijn aandacht nu ook op de bevroren waterslang. Wat was het verhaal hierachter, eigenlijk? Hij vond het maar heel vreemd dat Cynthia haar eigen pokémon moest laten bevriezen om hem te laten kalmeren. Niet dat de pokémon er echt kalm uitzag… Hij keek nog altijd even woedend op hen neer. Een frons verscheen op Erens voorhoofd, zich afvragend wat er mis was met de Gyarados. Waarom was hij doorgeslagen? Was er een aanleiding of was hij altijd zo? Genoeg vragen spookten door zijn hoofd, maar die besloot hij, zoals altijd, voor zichzelf te houden. Hij kwam vast nog wel achter de antwoorden hierop en zo niet, dan had hij gewoonweg pech.

‘Ik-,’ hoorde hij, waardoor hij zijn bruine ogen weer op de blauwharige vrouw richtte. Zo belangrijk vond hij de Gyarados nu ook weer niet. ‘Ik.. weet niet zo goed wat ik hiermee moet.’ Hoewel het zacht was, en waarschijnlijk niet zo goed zichtbaar, knikte hij begrijpelijk. Zelf zou hij ook niet weten hoe hij op zoiets moest reageren, maar hij vond gewoon dat het nodig was en als hij eenmaal iets in zijn hoofd haalde, was het moeilijk dat er weer uit te krijgen. Daar was hij gewoon te hardhoofdig voor. Een zucht werd geslaakt, waardoor Eren het idee kreeg dat Cynthia nog niet klaar was. Natuurlijk was ze dat niet. Ze had meer bedenktijd nodig dan dat. Geduldig wachtte hij haar oordeel af, die sneller leek te komen dan hij had gedacht. Wat ze zei, had hij eigenlijk al verwacht. Boy kon niet vergeven worden. Dat was ook niet zijn intentie geweest. Zelf kon hij zijn oudere broer ook niet vergeven, dus verwachtte hij niet van anderen om dat wel te doen. Waarom zou hij? “Het was niet mijn bedoeling om voor Boys vergeving te vragen,” begon hij uiteindelijk. “Ik ben alleen gekomen om de Cinistar naam verder te zuiveren. Wat je van Boy denkt, interesseert me eigenlijk niet. Voor zover ik weet zijn we enkel broers qua bloedlijn. Meer niet.” Terwijl hij sprak, keek hij geen enkel moment weg van Cynthia. Meestal als hij de waarheid sprak, keek hij diegene recht in de ogen aan. Dit was geen uitzondering. “Ik weet alleen dat hij je verlaten heeft. Meer werd me niet verteld… Het spijt me dat het zo lang heeft geduurd voordat iemand eindelijk kwam opdagen, maar een jaar geleden wist ik nog niet eens dat ik een nichtje of neefje had,” legde hij uit. Het enige excuus dat hij had, was dat hij niet in deze regio was geweest voor een vreselijk lange tijd. Waarom het hem daarna nog wat meer tijd had gekost, dat wist hij niet, maar hij was er nu eindelijk. Niet dat Cynthia daar veel blijer van kon of moest worden. Misschien vond ze het zelfs helemaal niks dat er een Cinistar voet had gezet in haar gym. Het had echter zijn interesse getrokken, dus wilde hij er meer over weten. “Als het niet teveel gevraagd is… Zou ik dan jouw kant van het verhaal mogen horen?”

Hoewel hij nu aan het woord was, ontging Eren niets. De manier waarop Cynthia omlaag keek toen hij meedeelde dat hij een jaar geleden nog niet eens van haar bestaan afwist, hoe de vrouw haar handen tot vuisten balde… Zijn bruine ogen registreerden alles. ‘Wat heeft Boy je verteld?’ vroeg ze uiteindelijk. Aan haar stem was te horen dat ze niet al te blij was met het nieuws, maar dat was eerder al te zien aan haar houdingen. Bovendien hoorde hij achterdocht, waardoor hij het gevoel kreeg dat ze hem niet geheel vertrouwde. Niet dat zoiets een wonder was. Hij was een Cinistar. Daar was altijd wel iets mis mee. Was het niet Boy met zijn veel te grote ego, dan was het hem wel. Eren had ook genoeg slechte karakteristieken, dat wist hij zelf ook wel. “Boy zelf heeft me niks verteld. Ik heb het van mijn ouders gehoord,” legde hij uit. Waarschijnlijk zou zijn broer tegen hem opscheppen over wat voor een vangst hij aan de haak had geslagen en weer had verlaten na één nacht, maar het belangrijkste deel weglaten. Daar zag hij Boy tenminste wel voor aan. “Ik heb hem niet echt meer gezien nadat ik zelf op reis ben gegaan, zo’n negen jaar geleden.” Meer dan dat vertelde hij niet. Niet omdat hij Cynthia niet vertrouwde, of dat hij het niet wilde zeggen vanwege privéredenen, maar meer omdat hij het niet nodig vond. Bovendien hoorde dit gesprek niet om hem te gaan. Dat zou hij niet eens willen. De gymleader verontschuldigde zich en legde uit dat alleen haar ouders de hele situatie kenden. Eren wuifde echter die verontschuldiging weg. Het was niet de bedoeling dat zij nu ook ging doen waar hij voor was gekomen.

Het volgende moment gaf ze hem de keuze om het verhaal nu aan te horen of niet. Ze vroeg of hij tijd had. Zijn bruine ogen gleden even naar de bevroren Gyarados, die hij verveeld aankeek, en toen weer terug naar de blauwharige vrouw. Natuurlijk had hij tijd. Wanneer had hij die niet? Als hij op een missie was, maar die had hij nu niet. Bovendien was hij op eigen houtje hierheen gewandeld en dat had hij niet gedaan om even vijf minuten binnen te zijn. Dan was het die tocht door de stad niet waard geweest. Nee, hij was niet voor niks kotsmisselijk geworden midden in Cerulean City. “Ik heb tijd,” antwoordde hij. Zeeën van tijd. Dat vertelde hij echter niet. Dat was weer teveel informatie. Eren keek opzij, naar de tegenovergestelde richting van het bad en kreeg de tribune in het oog. Als het werkelijk zo’n lang verhaal was, dan ging hij liever zitten. Terwijl hij zijn bruine ogen weer op Cynthia richtte, liep hij langzaam en voorzichtig naar de tribune om te kunnen zitten, bang dat hij alsnog uit zou glijden wanneer hij te grote stappen maakte. Eenmaal zijn bestemming bereikt, nam hij rustig plaats, klemden zijn handen om de rand van zijn zitplaats en staarde afwachtend naar de gymleader. “Dus neem jij ook maar de tijd.”

Eren merkte vrijwel meteen dat Cynthia nog steeds twijfelde. Hij begreep het wel, maar hij wilde ook het verhaal eindelijk horen. Ondanks dat drong hij niet aan. Integendeel, hij wachtte geduldig tot ze er zelf mee zou komen. Hij had niet voor niks gezegd dat ze de tijd mocht nemen, want hoewel hij erg nieuwsgierig was, was hij ook vrij geduldig. Zijn bruine ogen stonden op haar gericht, wachtend tot er beweging kwam en de vrouw naast hem plaats nam. Tijdens dit korte moment verliet zijn blik Cynthia niet; zelfs niet toen ze naast hem ging zitten. Hierdoor merkte hij dat ze nog eens diep adem haalde voordat ze aan haar verhaal begon. Eren luisterde aandachtig, maakte af en toe een begripvol geluid om aan te geven dat hij niet afgeleid raakte en bleef stil op zijn plaats zitten. Het eerste deel van haar verhaal ging over hoe ze Boy ontmoette en hoe ze als een blok voor hem was gevallen, iets wat hij zelf gewoon niet kon bevatten, maar hij begreep haar wel. Hij was niet hier om haar beoordelen op haar vreselijke smaak in jongens. Ze vertelde hoe ze zwanger van hem raakte en hoe hij haar zomaar achterliet, zonder ook nog maar één woord eraan vuil te maken. Dit zorgde ervoor dat Eren zijn grip op de stoelrand verstevigde en zijn knokkels wit wegtrokken. Voordat hij echter een opmerking daarover wilde maken, slikte hij het naar binnen. Cynthia had er niks aan als hij op zijn broer ging haten. Bovendien leek ze nog niet klaar te zijn met haar verhaal.

Voor de eerste keer sinds ze was begonnen met vertellen, keek ze hem recht aan, terwijl een glimlach rond haar lippen verscheen. Vervolgens vertelde ze hem over Kenji. Hoe hij hetzelfde kleur haar als zijn moeder had, maar toch de ogen van Boy had gekregen. Dezelfde ogen die hem voor een hele lange tijd argwanend hadden aangekeken wanneer ze ruzie hadden en waarschijnlijk dezelfde ogen die Cynthia pijnlijke herinneringen gaven. Eren keek nu, net als de vrouw naast hem had gedaan, naar de Gyarados in het bad. Het was ooit Boy’s pokémon geweest, wat meteen die woeste blik in zijn ogen verklaarde. Gyarados mochten van nature dan een wilde blik hebben, maar er was iets… Aparts aan die van deze waterpokémon. Eren liet een diepe zucht horen toen Cynthia klaar leek te zijn met haar verhaal. Zijn broer had veel aangericht en het ergste was nog dat het niet meer te fiksen was. Dat idee irriteerde hem mateloos. “Bedankt, Cynthia,” sprak hij uiteindelijk. Hij had niet echt iets gezegd tussen haar verhaal door, maar dat had hij ook niet nodig gevonden. Ook zijn mondhoeken krulden ietsje omhoog toen hij haar bedankte, iets wat hem na al die jaren nog altijd moeizaam afging. Gelukkig dacht hij daar dit keer niet over na, anders was glimlachen echt een onmogelijke opdracht voor hem. “Het spijt me ontzettend dat je voor een groot deel in je eentje hier doorheen moest,” vervolgde hij. Eren wist dat haar ouders af en toe hebben ingesprongen waar nodig was, aangezien ze hem had verteld dat ze haar hadden gesteund. Iets wat meer dan logisch was.

Cynthia stond op en deelde mee dat ze de Gyarados wilde bevrijden. Eren betwijfelde of dat wel een goed idee was, maar hij snapte al snel dat ze de pokémon maar al te graag wilde temmen voor haar zoon. Zijn bruine ogen gleden zoekend rond, proberend zijn eigen pokémon te spotten. Hij vond de Flareon al snel aan de rand van het bad, waar de pokémon in de weerspiegeling van het water leek te staren. Ook Eren kwam nu recht, terwijl hij naar Kasai floot en zijn aandacht daarmee wist te trekken. Een snelle beweging met zijn hoofd maakte de Flareon duidelijk dat hij naar hem toe moest komen. Gehoorzaam kwam zijn partner naar hem toe en werd hij afwachtend aangekeken. “Het kan zo nogal ruig worden,” gaf de jongeman enkel als antwoord, waarna hij de blauwharige vrouw weer aankeek. “Kan ik anders nog ergens mee van dienst zijn?”

Eren knikte naar haar toen hij bedankt werd. Ze gaf zelf al aan dat ze dit nodig had gehad en hij was blij dat hij, ondanks alles, toch nog een dienst aan haar had kunnen bewijzen. Zelfs al waren ze complete vreemden van elkaar. Vreemden die door een vreemde twist in het lot elkaars paden kruisten. Ergens was hij wel blij dat hij die menigte had getrotseerd om hier te komen. Dat hij überhaupt de moeite had genomen om hierheen te gaan. Het gaf hem een voldaan gevoel en die had hij al een tijdje niet meer gevoeld. Dat was dan ook de rede waarom hij vroeg of hij nog kon helpen met iets. Het was misschien niet genoeg om op te kunnen draaien voor wat zijn broer had geflikt, maar hij zou zich nog erger voelen als hij de ruimte verliet zonder verder nog iets te betekenen voor de gymleader. Waarom wist hij niet; hij vond gewoon dat hij nog iets moest doen. En die opdracht kwam sneller dan hij had gedacht. ‘Ik zou het wel fijn vinden als je hier even zou willen blijven, voor het geval het mis gaat,’ hoorde hij haar zeggen, waarbij ze naar de Gyarados gebaarde. Wederom knikte hij. Dat ze hiermee hulp vroeg was begrijpelijk – zelf zou hij het immers ook niet in zijn eentje op durven nemen tegen een wilde Gyarados. Of hij ook daadwerkelijk iets kon uitrichten, mocht Gray weer uitbarsten, was een tweede. De enige pokémon die hij had was Kasai en dat was een vuurtype. Vuur was absoluut niet effectief tegen water. Verre van zelfs. Andersom deed het wel weer veel, maar gelukkig kende Kasai ook andere aanvallen die niet van het vuurtype waren. Nee, zijn Flareon zou zich prima kunnen redden.

Zijn aandacht werd getrokken door Cynthia, die zijn naam uitsprak in een poging om zijn aandacht te trekken. Het lukte; zijn bruine ogen gleden al snel naar de blauwharige vrouw. ‘Zou jij met jouw Flareon voor mij heel langzaam het ijs kunnen laten smelten?’ Oh, natuurlijk. Daar had hij weer niet aan gedacht. Zijn pokémon kon het ijs smelten. Eren liet zijn blik van Cynthia naar Kasai glijden, die op zijn beurt weer omhoog keek om terug te kunnen staren naar zijn trainer. “Je hoorde de dame,” sprak hij zijn pokémon toe. “Ga je gang.” Hij knikte kort naar het stuk ijs dat zich in het bad bevond, wat meer dan genoeg informatie voor Kasai was. Dat hoefde hem geen tweede keer gezegd te worden. Hij huppelde snel naar de rand van het bad, gleed bijna uit over verdwaald ijs op de grond, en sprong toen op de rand zelf. Voor een paar tellen keek hij de Gyarados aan, voor hij zijn bek opende en withete vlammen liet verschijnen. Het zou veel energie van hem vergen om al een klein stuk te kunnen smelten, maar langzaam maar zeker was dan inderdaad het effect van zijn Flamethrower te zien. Eren keek toe hoe zijn pokémon zijn best deed om de enorme slang te bevrijden, maar hij kon niks anders doen dan zich zorgen maken. Stond Kasai daar wel veilig? Wat als Gray zichzelf verder bevrijdde en zijn pokémon het water in sloeg met zijn lange staart? Een frons was verschenen op zijn voorhoofd, maar dat was dan ook echt het enige wat iets van zijn emoties prijsgaf. Voor de rest bleef hij gewoon… Eren.

Eren was niet de enige die zich zorgen maakte om zijn eigen pokémon. De Lapras van Cynthia leek de Gyarados en Flareon ook nauwlettend in de gaten te houden. Het deed hem deugd om te weten dat hij niet als enige voor zijn eigen pokémon probeerde uit te kijken, maar aan de andere kant voelde het vreemd voor hem om dit te zien. Tot de dag dat hij Kasai leerde kennen, had hij het grotendeels in zijn eentje moeten doen. En nadat hij zijn Flareon had gevangen, stonden ze er nog altijd alleen voor, let wel dat ze elkaar hadden. Misschien was het daarom wel zo vreemd voor hem. Ach, het was niet echt iets waar hij teveel over na moest denken. Als het hem een fijn gevoel gaf, waarom zou hij dan erover moeten zitten peinzen? Hij kon beter een oogje op de Gyarados houden en ervoor zorgen dat zijn voorgevoel geen werkelijkheid werd. Als Kasai inderdaad in het zwembad belandde, was dat een groot probleem. Hoewel hij kon zwemmen, was water niet bepaald een goed iets voor een vuurtype. Daarbij, zodra zijn Flareon ook maar erin dreigde te vallen, stond hij er al naast om hem op te vangen. Desnoods in het water te springen. Het leek vaak of hij vrij weinig om zijn eigen pokémon gaf, maar ze wisten allebei dat dit niet de waarheid was. Ze konden in feite altijd van elkaar op aan dat ze elkander uit de brand zouden helpen. Of in dit geval water.

De jongeman keek toe hoe het ijs langzaam begon te smelten en steeds meer van de Gyarados vrijkwam. Zoals hij al had verwacht, brak Gray vrij zodra hij daar de kans voor had. Wat hij echter niet had verwacht, was dat zijn Flareon meteen het doelwit zou worden van een Hydro Pump. Net als Cynthia reageerde hij meteen met woorden. “Kasai!” schreeuwde hij naar zijn pokémon, die zich schrap zette voor de klap. Gelukkig voor hem reageerde Cynthia’s Lapras snel en beschermde hem door haar Protect te gebruiken. Hij opende zijn zwarte ogen en keek dankbaar naar zijn redder in nood, die, ironisch genoeg, zelf ook een waterpokémon was. Een reactie kreeg hij echter nog niet, want de Lapras was druk bezig met het uitschakelen van de Gyarados. Het gevaar leek in ieder geval geweken. Voor nu dan. Eren rende achter Cynthia aan, direct naar zijn pokémon, en keek hem bezorgd aan. Kasai grijnsde lichtjes, voor hij een pruillipje op zijn snoet liet verschijnen. Zijn trainer wist maar al te goed waarom hij dat gezicht trok en gaf hem snel een aai over zijn kleine kop toen hij voor hem neer hurkte. “Hey, je hebt je best gedaan en dat is meer dan genoeg,” vertelde Eren hem. Kasai snoof, maar liet het er verder bij zitten. De volgende keer zou hij meer doen dan alleen maar wat ijs smelten. Zijn trainer richtte zijn blik weer op de gymleader. “Mijn pokémon is in orde,” deelde hij mee. “Dankzij die van jou.” Hij knikte dankbaar naar de Lapras en liet zijn bruine ogen naar de uitgetelde Gray glijden. “Wat heeft Boy met die pokémon uitgespookt?” mompelde hij in zichzelf. Ergens voelde hij medelijden met de Gyarados, maar dat was maar een klein sprankje en dat vervaagde snel weer toen hij terugdacht aan die mislukte aanval op zijn Flareon. “Wat ben je van plan met die pokémon te doen? Hij zal niet zo makkelijk gaan luisteren,” vroeg hij vervolgens aan Cynthia. Arceus mocht weten hoe ze dit het beste kon aanpakken.

Eren had niet gedacht dat Cynthia zijn opmerking gehoord zou hebben, maar blijkbaar had hij het toch harder gezegd dan gedacht. Niet dat zoiets hem verbaasde, want de laatste tijd leek het er sterk op dat hij dingen deed zonder het door te hebben. Hij had er een bloedhekel aan dat hij het deed, aangezien hij liever eerst nadacht voordat hij het uitvoerde, of het nou een beweging of het uitspreken van een zin was. Niet dat hij zoiets nooit gedaan had, want af en toe kwam er sowieso een botte opmerking bij hem uit. Eentje die hij wel meende, aangezien hij liever de waarheid sprak dan een leugentje om bestwil vertelde. Desondanks zag hij toch nog het nut van liegen in en deed dat ook nog wel eens, maar dan alleen als het echt niet anders kon. Bovendien lag het ook nog eens aan de situatie en de persoon waar hij mee te maken had. Tegen iemand zoals zijn eigen broer zou hij natuurlijk liegen tot hij erbij neerviel, al was het maar om de waarheid bij hem vandaan te houden. Aan de andere kant; als de waarheid hem een steek onder water geef, deed hij alles behalve liegen tegen Boy. Maar dat was vanzelfsprekend, niet waar? Echte broederliefde. Hah, vast. Hij werd nog liever dood gevonden dan dat hij moest toegeven dat hij van Boy hield. Hem niet gezien. En het gevoel was waarschijnlijk wederzijds.

Cynthia zuchtte toen hij zijn volgende vraag had gesteld. Dat indiceerde eigenlijk al genoeg. ‘Ik weet het, maar ik wil hem trainen, al is het op dit moment meer temmen, zodat ik hem aan Kenji kan geven,’ begon de vrouw haar uitleg. Eren betwijfelde of het wel veilig genoeg was voor de jongen om een pokémon als deze in zijn bezit te hebben, maar hij vertrouwde erop dat Cynthia daar het beste over kon oordelen. Daarbij, als het haar daadwerkelijk lukte om hem te temmen, was er misschien nog een kans dat er een happy ending kwam. Hoewel hij dat sterk betwijfelde, want de Gyarados was door en door verpest. Hoe je het ook bekeek. ‘Kenji haat Waterpokémon, en heeft weinig respect voor mij. Ik hoopte, door hem Gray te geven, dat hij mij meer zou gaan respecteren en in zou zien dat ook Waterpokémon coole Pokémon zijn.’ Eren fronste licht toen hij dit hoorde. Kenji had geen respect voor zijn moeder? Zo te horen had hij dus meer weg van zijn vader dan alleen zijn ogen. De gymleader glimlachte, maar hij kon zien dat ze dat niet meende. Niet voor de volle honderd procent in ieder geval. Ze eindigde haar reactie met de woorden dat dit een hopeloze missie was. Eren snoof en overbrugde vervolgens de afstand die tussen hen inzat.

Normaal gesproken liet het hem koud hoe een vreemdeling zich voelde. Hij zou dan wel luisteren naar diegene, maar veel moeite om die troosten zou hij in ieder geval niet doen. Dat kostte teveel van zijn kostbare energie en daarbij kende hij die persoon daar niet goed genoeg voor. Met Cynthia was dat anders. Het was alsof hij haar al jaren kende en dat door een vreemde connectie met Boy. Voorzichtig legde hij zijn hand op haar schouder en opende zijn mond zodra hij de juiste woorden had gevonden. “‘Een beetje’, zei je? Dat betekent dat er nog hoop is. Dat je die nog voelt,” begon hij, terwijl zijn mondhoeken langzaam en lichtjes omhoog krulden. Kasai bekeek het schouwspel nieuwsgierig langs de kant. Zijn trainer had al vaker dan één keer oprecht geglimlacht vandaag. Dat was een wonder. Een wonder die hij absoluut niet wilde missen. “Het bijzondere aan hoop is dat mensen zich eraan vastklampen; hoe klein de bron dan ook mag zijn. Als je iets wilt, denk dan niet aan de ‘wat als’. Doe het. Stop niet.” Misschien was het zijn koppigheid die sprak, maar hij wilde niet dat Cynthia nu al opgaf. Niet na het maar één keer geprobeerd te hebben. “Als het op de ene manier niet lukt, probeer dan een andere. Ga net zolang door totdat het je wel lukt. Dan heb je iets om trots op te zijn. En niet alleen jij kan dan trots op jezelf zijn.” Inmiddels was zijn kleine, bijna niet-glimlach veranderd in een welgemeend, oprecht grijnsje. “Als je hulp nodig hebt, wees dan niet bang om die te vragen. Ik weet zeker dat er genoeg mensen rondlopen die je uit de brand willen helpen.”

Cynthia waardeerde zijn woorden. Dat hoorde hij niet alleen aan haar dankbare woorden, maar zag hij ook nog eens aan eenzelfde soort blik in haar ogen. Hij was bijna vergeten hoe goed het voelde om iets te betekenen voor iemand. Was hij dan echt al zo erg verbitterd? Misschien moest hij er vaker op uit gaan, maar dan zou hij waarschijnlijk vaker door een hel moeten omdat het meestel zo druk was in een stad. Nee, hem niet gezien. Hij hield het wel bij Cynthia voorlopig. De gymleader vertelde hem vastberaden dat ze Gray zelf zou temmen voor haar zoon. En voor haarzelf. Vervolgens hoorde hij de naam van zijn broer vallen en kon hij het niet laten om lichtjes te grijnzen bij die woorden. Eren zou haar best willen helpen, al was het maar om Boy te stangen. Dat had zijn oudere broer vroeger immers vaak genoeg bij hem gedaan. Cynthia deelde vervolgens mee dat het voor vandaag wel genoeg was geweest en liet de Gyarados terugkeren. Eren knikte instemmend. Hij had genoeg actie gezien voor vandaag. Misschien zelfs de gehele week.

Zijn bruine ogen gleden even door de ruimte zodra hij zag dat Cynthia hetzelfde deed. Toen hij arriveerde zag het er al niet bepaald netjes uit, maar nu was het al helemaal erg. Hij kon zich niet voorstellen dat de gym er zo hoorde uit te zien. Gray had veel vernietigd tijdens zijn rampage. Wat zonde, want Cynthia zou ongetwijfeld nog veel uitdagers voor haar deur hebben staan en om te moeten vechten in een half verwoeste ruimte was nou niet bepaald een verleidelijk idee. De vrouw maakte hier dan ook een opmerking over, waarna ze haar blik op hem richtte. Hij hield de zijne echter nog even op de verwoesting en liet zijn blik pas naar Cynthia gaan toen ze hem een vraag stelde. Of hij iets te doen had. Eerlijk gezegd niet, tenzij de Rocket organisatie iets op het programma had staan. Die lieten het niet echt ruim van tevoren weten; iets wat hem zou moeten frustreren, maar omdat hij toch nooit iets had ingepland, liet het hem verder koud. Schouderophalend keerde hij zich naar de gymleader. “Voor zover ik weet niet,” reageerde hij. De hint had hij eigenlijk al begrepen, maar hij wachtte nog even op een volgende. En die kwam sneller dan hij had gedacht. “Hulp nodig?” grijnsde hij naar de blauwharige. Vanuit zijn ooghoeken zag hij zijn Flareon trots naar hem kijken. “Ik weet zeker dat Kasai goed van dienst zal zijn.” De trots blik verdween als sneeuw voor de zon. Eren grinnikte zacht.

De stilte die daarna viel was maar van korte duur, aangezien Alex’ z’n maag begon te protesteren en niet veel later die van Cynthia even vrolijk mee deed. Ze stelde haar pokémon een retorische vraag en richtte zich toen weer tot Eren, die ze ongeveer dezelfde vraag stelde. De opmerking daarna liet hem lichtjes glimlachen. Als iets zijn aandacht wel wist te trekken, dan was het lekker eten. Zo’n enorme honger had hij niet echt, maar het was niet zo dat hij geen trek had. Eren wisselde even een blik uit met Kasai. “Als je erop staat,” reageerde hij. “Bovendien kan even lunchen geen kwaad.”

Kasai keek zelfvoldaan naar zijn trainer toen Cynthia hen vertelde dat Eren zelf ook goed werk zou kunnen verrichten. Het was allang duidelijk voor de pokémon dat de jongeman alles behalve wilde werken, maar dit keer scheen hij het toch wel minder erg te vinden dan normaal gesproken. Waarom wist de Flareon niet, hoewel hij al een sterk voorvermoeden had wat dit zou mogen zijn. Misschien kwam het door Erens schuldgevoel, misschien kwam het door iets anders, maar wat het ook was, het mocht van Kasai nog wel even blijven. Beiden keken toe hoe de blauwharige vrouw haar pokémon terugriep, op haar Vaporeon na, en vervolgens aanstalten maakte om de ruimte te verlaten. Voor ze door de deur verdween, echter, vertelde ze de twee dat ze die kant op moesten komen. Eren volgde Cynthia gehoorzaam en Kasai volgde hem uiteraard. Tijdens de korte wandeling probeerde de Flareon zijn trainers blik te vangen, maar dat ging met weinig succes. Eren staarde naar Cynthia’s rug en leek diep in gedachten te zijn. Waar hij precies aan dacht mocht Celebi weten, maar iets vertelde de pokémon dat het met deze hele gebeurtenis te maken had. Of gebeurtenissen, aangezien er een boel was gebeurd. Vooraf al, eigenlijk.

Het groepje bereikte uiteindelijk de kantine, waar de jongeman en zijn Flareon plaats mochten nemen op één van de stoelen aan één van de tafels en de vrouw des huizes verdween. Hoogstwaarschijnlijk was ze nu in de keuken, maar geen van beide hadden op het moment oog voor de gymleader. Ze lieten eerder hun blik door de ruimte glijden. ‘Wil je trouwens ook wat drinken?’ hoorde Eren haar nog net zeggen. Hij wendde zijn blik niet af, maar draaide zijn hoofd wel lichtjes naar de plek waar Cynthia zich bevond. “Euh…” mompelde hij eerst. “Doe maar wat fris, als je dat hebt?” riep hij ditmaal wat harder terug. Hij keek even naar Kasai, maar die scheen niks te drinken willen hebben. De man haalde enkel zijn schouders op en besloot maar even de tijd te nemen om alles te verwerken. Hij zat immers nu in een gym aan tafel en stond op het punt eten voorgeschoteld te krijgen door een gymleader. Ergens kreeg hij het gevoel dat hij hier niet hoorde te zitten – dat er een rede was dat hij hier niet mocht zijn. Alleen kon hij zijn vinger niet leggen op wat het was. Ach, als het echt van belang was, dan wist hij het wel. Niet? Vroeg of laat kwam hij er toch wel achter. En zo niet, jammer dan. Hij ging zijn energie niet verspillen aan iets wat zijn energie niet verdiende.

OOC: Excuses voor de late reactie en dat je het hier mee moet doen

Eren stopte direct met rondkijken – al was het meer staren – toen hij de blauwharige vrouw weer zag verschijnen uit de keuken. Alsof hij een klein jochie was die betrapt werd op het stelen van een kind z’n snoep, focuste hij zijn aandacht meteen op het midden van de tafel en liet zijn blik daar op hangen. Tenminste, totdat hem een bord werd voorgeschoteld. Zijn bruine ogen gleden naar het broodje dat erop lag en hij moest toegeven dat hij nu toch lichtelijk hongerig werd. Cynthia had niet gelogen, haar broodje gezond zag er in ieder geval eetbaar genoeg uit. Of het daadwerkelijk ook eetbaar was, dat was nog maar de vraag, maar ergens wist Eren daar het antwoord wel al op. De gymleader verdween nogmaals om eten voor de pokémon te halen en daarna kwam ze met drinken aanzetten, voor ze daadwerkelijk zelf ging zitten. Ergens voelde hij zich schuldig, aangezien hij niks had uitgevoerd behalve hier zitten – hoewel hij hier ook niet al te erg over wilde klagen natuurlijk – maar dit was niet zijn thuis en het zou vreemd zijn om als gast voor zijn eigen dingen te moeten zorgen. “Oh nee hoor, Cola is prima,” reageerde hij. Hij was allang blij dat ze geen commentaar had gegeven als ‘dan moet je even naar buiten gaan’. Persoonlijk vond hij het vreselijk als hij om iets fris vroeg en hij dan zo’n reactie kreeg.

Eren keek even naar zijn Flareon, die al zat te genieten van het voer dat hij had gekregen, en glimlachte lichtjes naar de pokémon. Vervolgens draaide hij zich terug naar Cynthia en keek haar dankbaar aan, dezelfde bescheiden glimlach nog rond zijn lippen. Een normaal mens dat veel praatte zou nu waarschijnlijk dankjewel hebben gezegd voor het voeren van hun pokémon, maar Eren was absoluut niet goed met woorden. Hij sprak liever via daden, ondanks zijn lui karakter. Daden hoefden niet altijd een uitvoerig iets te zijn. Een simpele glimlach of iets dergelijks kon dat ook al zijn, niet waar? ‘Nou, eet smakelijk,’ hoorde hij Cynthia toen zeggen, waarna ze begon te eten. De jongeman pakte eerst zijn glas op en nam een slok Cola voor hij zich aan het broodje ging wagen. “Smakelijk,” sprak hij nog voor ook hij het broodje van zijn bord pakte en een hap nam. En daarna nog één. En nog één. Eren zorgde ervoor dat hij elke hap genoot van de smaak die zijn mond vulde zodra hij die nam. Cynthia had echt niet gelogen. Dit was heerlijk. Wederom liet hij zijn gezichtsuitdrukking voor zich spreken terwijl hij at, proberend niet al te erg als een idioot uit te zien. Om de één of andere rede ging het altijd moeilijker wanneer je at met iemand anders in de buurt. Alsof diegene dan op een knopje had gedrukt waardoor je even vergat hoe het moest.

Gelukkig wist hij dit keer het gestuntel achterwege te laten en gewoon normaal te eten, hoewel hij in ieder geval veel langzamer ging dan Kasai. Maar dat was nu eenmaal zijn ding. Eren was gewoon een langzame eter. Toen hij eenmaal klaar was, nam hij nog een slok van zijn cola en leunde ietwat achterover, terwijl hij zijn tong even over zijn tanden liet gaan om er zeker van te zijn dat er niks achter was gebleven. Dit gebeurde uiteraard met zijn mond dicht. Cynthia hoefde dit niet te zien. Hij oogde haar echter wel tijdens dit proces. “Je loog tegen me,” begon hij, zijn blik neutraal, zijn gezichtsuitdrukking strak. Hij pauzeerde even voor een dramatisch effect. Daarna glimlachte hij lichtelijk. “Je maakt geen goede broodjes gezond. Je maakt heerlijke broodjes gezond.” Vaak had hij ze niet, maar de weinige keren dat hij er eentje had gegeten… Well, die konden gewoon niet tippen aan deze. Of het kwam door Cynthia’s kunsten of door het feit dat hij ze niet vaak had, dat was natuurlijk weer een ander verhaal.

Eren bleek een erg zwijgzaam type, maar uitte zijn dankbaarheid door naar haar te glimlachen. Deze glimlach deed haar zoveel meer dan woorden ooit gedaan konden hebben en ze voelde haar wangen rood kleuren. Snel ging ze zitten, wenste de man eet smakelijk en begon te eten. Er daalde een stilte over de tafel neer waarin alleen het gekauw van mens en Pokémon te horen was. Cynthia was heel geconcentreerd met haar eten bezig, er op lettend dat ze niet al te onsmakelijk bezig was met haar broodje. Ze bleef ook steeds haar mond afvegen, hopend dat daar geen vieze smurrie op achter bleef. Alex had zijn eten vrij vlot op en ging toen op de grond liggen slapen. De vrouw glimlachte even en at toen de rest van haar broodje op. Toen zij en Eren beide klaar waren begon de man opeens te spreken. 'Je loog tegen me,' sprak de man, waarna er een bijna dramatische stilte voel. Cynthie voelde haar hoofd rood worden terwijl ze hem aan keek. Waar had hij het over? Waar had ze over gelogen? Paniek begon zich te verspreiden door de vrouw, maar toen kwam het "verlossende" antwoord; het ging over haar broodje. 'Je maakt geen goede broodjes gezond. Je maakt heerlijke broodjes gezond.' De vrouw haar gezicht werd zo mogelijk nog roder en ze glimlachte dankbaar. 'D-Dankje,' stamelde ze, waarna ze haar keel schraapte en zei: 'Dankje. Ik heb vroeger veel geoefend door de broodjes te maken voor Kenji, al at hij ze meestal niet helemaal op.' Ze zweeg weer even en keek de man onderzoekend aan, nadenkend over wat ze nu ook alweer zouden gaan doen.

Langzaam schoot het haar te binnen dat ze samen de Gym zouden herstellen, aangezien Gray daar een flinke puinhoop van had gemaakt. 'Zullen we dan maar aan de slag gaan?' vroeg ze met een glimlach, waarna ze opstond. Alex leek te ontwaken uit zijn korte slaapje en stond rustig op toen zijn trainster hem voorbij liep. De blauwharige vrouw ging de anderen voor terug naar de zaal waar ze even daarvoor hadden gevochten met Gray. De aanblik van de kapotte banken van de tribune en alle andere ravage maakten haar wel een beetje verdrietig. 'Zonde,' mompelde ze. 'Gelukkig ziet mijn moeder dit niet. Die zou vast niet blij zijn als ze ziet wat ik heb gedaan met haar oude Gym.' Ze zette haar handen in haar zijde en keek even rond. Waar zou ze eens even beginnen? Ze keek naar Alex, de enige van haar Pokémon die echt poten had en op het land kon lopen, anders had ze met liefde haar andere Pokémon om hulp gevraagd. 'Laten we maar beginnen met het weghalen van het kapotte hout,' stelde de vrouw voor, wijzend op de gesneuvelde bankjes. 'Zodra we alles wat kapot is eruit hebben gehaald kan ik ook beter zien wat ik moet vervangen en wat gewoon gerepareerd kan worden.'

Zijn bruine ogen keken de blauwharige vrouw strak aan en lazen haar alsof hij haar al jaren kende. Het was duidelijk dat Cynthia in paniek raakte nadat hij dat had gezegd, dat kon hij namelijk aflezen in haar ogen. Perfect. Hij had al gehoopt op zo’n reactie. Eren besloot haar niet langer zo te laten zitten en vertelde haar wat hij origineel had willen zeggen; iets wat de situatie al wat beter maakte. Aan haar glimlach was te zien dat ze dankbaar was voor zijn woorden en dat liet ze even later ook horen. De jongeman fronste lichtjes toen ze over Kenji begon, maar liet zijn frons even snel verdwijnen als dat het gekomen was. Ondanks dat de jonge knul als een rebel bij hem overkwam, leek het hem sterk dat hij Cynthia’s eten weigerde puur omdat het van Cynthia afkomstig was. Hij zou het waarschijnlijk niet helemaal op hebben kunnen eten. Niet iedereen had dezelfde enorme eetlust, namelijk. Eren knikte enkel, maar zweeg verder, reikend naar zijn glas cola dat hij langzaam op dronk. Iets vertelde hem dat ze niet lang meer hier zouden blijven zitten, aangezien er nog het een en ander moest gebeuren en hij zeker wist dat ze het allebei maar achter de rug wilden hebben. Inspanningen waren niets voor hem, maar als hij iemand ermee van dienst kon zijn, dan was het een stukje minder erg om te doen. Het was nog steeds verschrikkelijk, maar op z’n minst kreeg hij er iets voor terug, niet waar? Al was het maar een bedankje. Bovendien had hij net een lekker broodje naar binnen kunnen werken. Het leek hem dus wel een eerlijke deal.

'Zullen we dan maar aan de slag gaan?' kwamen toen de woorden die het idee waar moesten maken. Cynthia stond op en Eren volgde niet veel later, nadat hij met zijn ogen haar bewegingen had gevolgd en had besloten dat hij maar beter hetzelfde kon doen. Kasai oogde zijn Trainer geamuseerd en grinnikte lichtjes bij het zien van Eren zijn geërgerde gezichtsuitdrukking, al was die er alleen maar omdat zijn pokémon hier blijkbaar de lol wel van in zag. “Denk maar niet dat jij niks hoeft te doen,” bromde de jongeman naar de Flareon, die meteen zijn oren liet zakken en zelf ook iets mompelde. Eren grijnsde triomfantelijk naar zijn pokémon, terwijl hij Cynthia achterna ging om terug in de gesloopte ruimte uit te komen. Ze waren maar heel even weggeweest, maar het leek alsof het alleen maar erger was geworden. De blonde man richtte zijn aandacht op de gymleader, die op dat moment vertelde over hoe haar moeder wel niet zou reageren op deze ravage, en luisterde aandachtig naar elk woord dat ze te vertellen had. Het was duidelijk dat ze niet zo moeilijk deed met mensen, in tegenstelling tot hem. Dit vond hij echter absoluut niet erg, want dan hoefde hij zelf niet zoveel te zeggen.

'Laten we maar beginnen met het weghalen van het kapotte hout. Zodra we alles wat kapot is eruit hebben gehaald kan ik ook beter zien wat ik moet vervangen en wat gewoon gerepareerd kan worden.' Eren volgde haar priemende vinger naar de kapotte bankjes en knikte instemmend. “Will do,” mompelde hij en wenkte toen naar zijn Flareon dat hij mee moest komen om te helpen. Hij knielde neer voor de kapotte banken om wat hout op te rapen en gooide één plank over zijn schouder, terwijl hij de ander net als zijn arm langs zijn lichaam liet hangen. Het leek hem beter om de grotere, niet gebroken planken als eerste weg te halen. “Euh,” begon hij onzeker, zijn aandacht op Cynthia vestigend. “Waar moet ik dit heen brengen?” Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe Kasai moeizaam een kleiner plankje in zijn bek pakte en opraapte, waardoor hij moeite moest doen zijn lach in te houden. Het maakte het er niet beter op dat de Flareon bijna zijn evenwicht verloor en omviel. Was het wel een goed idee om hem mee te laten helpen? Ach, als het Kasai werd verboden, dan hielp hij toch wel mee. Wat dat betreft waren ze beide ontzettend koppig.