Met een lichte frons op zijn voorhoofd, keek de blauw harige jongen naar het scherm van zijn mobiel. Nadat hij de afgelopen dagen was bedolven onder telefoontjes van zijn moeder, die hij stuk voor stuk had genegeerd of simpelweg had weggedrukt, scheen zijn moeder eindelijk besloten te hebben om het over een andere boeg te gooien. Ze stuurde hem nu sms’jes, waarin stuk voor stuk stond hoe erg ze zich wel niet zorgen maakte over hem, en hoe graag ze wilde dat hij terug kwam. Kort liet hij zijn blik over het meest recente sms’je glijden. Kom naar huis, we missen je. Niets nieuws. Ryan zuchtte, en stopte zijn mobiel weer terug in zijn zak. Zolang zijn moeder niets anders te melden had dan dat hij naar huis moest komen, was hij niet van plan om ook maar iets terug te sturen. Bovendien had hij de vorige dag nog eens sms terug gestuurd, waarin hij duidelijk had gezegd dat hij niet van plan was om spoedig naar huis te komen. Als zijn moeder hem zo bleef stalken, zou hij misschien wel nooit meer naar huis gaan. Want op het moment kwam haar gedrag meer over als irritant dan als iets anders, hoe bezorgd ze ook zou mogen zijn. Hij zette zijn gedachten van zich af, en richtte zich op zijn Pokémon. Hij had tegen zijn reispartner gezegd dat hij later op de dag met haar af zou spreken. Nadat hij alles op orde had gebracht. Maar hij had helaas meer tijd over dan gedacht, waardoor hij had besloten om nog even de stad uit de gaan, in de hoop zijn Pokémon nog wat te kunnen trainen. Dus daar was hij, midden in het bos, met alleen zijn Pokémon, hopend dat het niet al te lang zou duren voordat hij uit zou vogelen hoe dat eigenlijk werkte, dat trainen. Moest hij een random wilde Pokémon zoeken en dan zijn Mankey bevelen om die aan te vallen? Want dat leek hem de meest logische manier om te trainen. Nou ja, het leek hem in ieder geval de snelste manier om gevechtservaring te krijgen. Want wilde Pokémon wisten van zichzelf vast wel hoe ze moesten vechten.

Maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Het afgelopen half uur waren ze nog geen enkele wilde Pokémon tegen gekomen. Het was alsof de Pokémon in het bos hem expres probeerden te mijden. Alsof ze dachten dat zijn Mankey een of andere vecht machine was die ze zou vermoorden met een simpele aanraking. En laten we eerlijk zijn, zijn Mankey was dat absoluut niet. Dat dacht hij tenminste. Want hij had Criana eigenlijk nog nooit zien vechten. Nee… Hij had haar eigenlijk alleen nog maar vreemde dingen zien doen. Lichtelijk fronsend keek hij naar zijn Mankey, die een paar meter voor hem wandelde, met haar beide armen in de lucht gestoken. Soms vroeg hij zich af of zijn Pokémon geestelijk wel helemaal in orde was. Nee, vaker dan soms eigenlijk. Hij vroeg zich vrijwel altijd af of zijn Pokémon alles wel op een rijtje had. En bijna altijd was het antwoord dat hij zichzelf dan gaf ‘nee’. Oh boy. Het zou waarschijnlijk nog een lange tijd duren voordat hij het gedrag van Criana zou begrijpen. De Mankey stopte met lopen, en keek hem vervolgens vragend aan, alsof ze zijn gedachten had kunnen lezen. Ryan glimlachte bemoedigend naar zijn Pokémon, die hierop reageerde door vrolijk met haar handen te klappen. Dat betekende zeker dat ze blij was? Want hij kon niet bepaald een andere reden voor haar gedrag bedenken. Misschien had ze wel zin gehad om te klappen. Of had ze hem zojuist een applaus gegeven voor zijn glimlach, omdat ze die zo prachtig symmetrisch vond, of misschien was het wel iets heel anders. Wie kon het zeggen.

“Het duurt wel erg lang voor we iets tegen komen, of niet soms?” mompelde Ryan. Hij keek naar de plek waar zijn Pokémon zou moeten zijn, om er achter te komen dat deze was verdwenen. Waar was zijn Mankey naar toe? Was ze van hem weggelopen? Of was ze misschien aangevallen door een wilde Pokémon zonder hij het had gemerkt? Ah wat was hij een verschrikkelijke trainer. Hij kon zijn eigen Pokémon niet eens bij zich houden. Ryan begon te rennen, of nou ja, het was meer snel hinkelen, aangezien hij nog steeds niet volledig gewend was aan het lopen met zijn been, in de richting waar hij vandaan was gekomen. Hij vreesde het ergste. Hij was bang dat hij zijn Mankey ergens halfdood op de grond aan zou treffen. Of erger. “Criana!” riep hij. Hij wachtte even. Geen reactie? Nee, toch wel! Ergens in de verte was een luide kreet te horen, die duidelijk van zijn Mankey was. Dat kon niet kloppen. De kreet was gekomen vanuit een plek waar hij niet eens was geweest. Desalniettemin twijfelde hij geen moment, en ging hij op de oorsprong van de kreet af. Het gebied werd rotsachtiger, wat hem verontrustte. Hij kwam dichter bij de Rock Tunnel. En waar de Rock Tunnel was, daar waren Zubat. Hij riep opnieuw de naam van zijn Pokémon, maar kreeg deze keer geen antwoord. Dat kon nooit iets goeds betekenen.

Hij probeerde zijn pas te versneller, maar in plaats van het gewenste resultaat te krijgen, struikelde hij alleen half over zijn eigen voeten, tot hij een halt toe werd geroepen door een rots waar zijn been achter bleef haken, en hij plat met zijn gezicht op de grond viel. “Auw…” kreunde hij. Ook dat nog. Ryan probeerde overeind te komen, om enkel tot de ontdekking te komen dat hij zijn rechter been niet kon bewegen. Wat was dit voor onzin? Hij rolde zijn lichaam wat om, om tot de ontdekking te komen dat een grote, grijze hand zijn been onderbeen had vastgepakt. “Wha…?” zei Ryan verbaasd. De rots… had armen gekregen? Verbaasd keek hij naar de rots. Nee… Rotsen kregen niet zomaar armen. Dit was geen rots. Dit… dit was een Pokémon. Een Geodude, om precies te zijn. “Criana, help me!” riep Ryan, hopend dat zijn Pokémon hem te hulp zou schieten. Maar ze had natuurlijk haar eigen problemen… of niet? Een luide kreet weerklonk, waarna er vanuit het niets, alhoewel het waarschijnlijk ergens hoog vanuit te bomen was, een grote bol vacht uit de lucht kwam storten. De bol vacht kwam neer op de arm, waarna de greep hier van verzwakte, en Ryan zijn been los kon trekken. Instinctief krabbelde hij achteruit. “Je… je bent in orde!” bracht Ryan uit. De bol vacht draaide zich om, en glimlachte naar haar trainer. De mond van de Mankey was bedekt met blauwe smurrie, waarvan hij vermoedde dat het overblijfselen van Oran Berries waren. Was dat wat zijn Mankey had zitten doen? Oran Berries eten…?

“Duuude!” schreeuwde de Geodude, die op het moment absoluut niet meer op een rots leek. Woedende haalde hij met zijn vuist uit naar de Mankey. Deze stond te dichtbij om de stoot te kunnen ontwijken, waardoor ze haarzelf probeerde te beschermen door haar armen gekruist voor haar te houden. Het was helaas alles behalve genoeg om de klap van de Geodude tegen te houden, waardoor de Mankey verscheidene meters naar achter werd geduwd. Zo’n kracht… En het was niet eens een aanval geweest. De Mankey bekeek haar armen, alsof ze in probeerde schatten of de stomp van de Geodude haar veel schade had gedaan. “Kan je verder vechten, Criana?” vroeg Ryan aan zijn Pokémon. De Mankey antwoordde met een zelfverzekerd knikje. Een grijns verscheen op Ryan’s gezicht. Hij had een idee gekregen. Hij wilde de Geodude vangen. Want als deze al schade toe kon brengen door enkel met zijn vuist te zwaaien… Het zou vast te moeite waard zijn om hem aan zijn team toe te voegen. Goed, nu moest hij zijn Pokémon een bevel geven, toch? Hij keek weer naar zijn Pokémon, die zijn vraag beantwoordde door hem vragend aan te kijken. Ze vertrouwde er op dat hij wist wat hij deed.

“Criana, gebruik je, uhm…” Ryan fronste. Wat kon een Mankey eigenlijk allemaal voor aanvallen? “Gebruik je… Je Low Kick!” riep hij uit. Dat zou vast wel werken. De Mankey knikte, en stoof op de Geodude af. Deze reageerde instinctief door zijn linker vuist als schild voor zich te houden, om vervolgens met de rechter naar de harige Pokémon uit te halen. Deze ontweek de stoot echter, en maakte dankbaar van de vuist gebruik als opstapje om over de Geodude heen te kunnen springen. Eenmaal aan de andere kant van de Geodude haalde ze uit met een harde trap. Woest draaide de Geodude zich om, nog steeds wild met zijn armen zwaaiend. Kende de Geodude misschien geen echte aanvallen? Of was hij simpelweg verblind van woede, en was hij daardoor vergeten dat hij überhaupt iets anders kon dan in het rond zwaaien met zijn vuisten? Wat het ook was, het maakte niet veel uit, want alleen de twee rondzwaaiende armen leken op het moment al gevaarlijk genoeg te zijn. “Criana, gebruik nogmaals je-“ Hij was te langzaam met het roepen van zijn bevel. Terwijl zijn Mankey ondertussen de ene na de andere vuist ontweek, had hij moeite met het bijhouden van wat er allemaal gebeurde. De snelheid van het gevecht was te hoog.

Daar was het. Terwijl Criana de ene vuist ontweek, werd ze genadeloos in haar maag geraakt door de andere vuist van de Geodude. Ze werd een paar meter verderop gesmeten, om daar op de grond te blijven liggen. “Criana!” riep Ryan uit, om vervolgens naar zijn Pokémon toe te snellen. Deze hees zichzelf echter overeind, en gebaarde dat hij weg moest blijven. En dat was maar goed ook, want de Geodude had met zijn arm tegen de grond geslagen, waardoor verschillende brokken aarde en steen los schoten, recht op de Mankey af. Was dat... Rock Throw? Criana sprong behendig achteruit, waardoor enkel wat overgebleven puin haar raakte. Ryan slikte. Als hij was doorgelopen was hij door de stenen geraakt, of niet soms? “Criana, probeer hem te raken met je… Err… Rock Smash!” zei Ryan nadat hij er zeker van was dat zijn Pokémon nog verder kon vechten. Deze knikte bevestigend, en stormde vervolgens op de Geodude af. De Geodude probeerde de Mankey opnieuw te raken door rondvliegende stenen op deze af te sturen, die deze met enige moeite wist te ontwijken.

De Geodude scheen door te hebben dat hij de Mankey op het moment niet meer zou kunnen raken, waardoor hij zich weer oprolde tot een steen, in een poging zichzelf te verdedigen tegen de genadeloze vuisten die op zijn hoofd neerdaalden. Ah, dit was het moment waarop hij moest proberen om de Pokémon te vangen, of niet? Met trillende handen van opwinding haalde hij een lege Pokéball, die hij wonderbaarlijk genoeg niet was vergeten te kopen toen hij eenmaal een stad had bereikt, uit zijn tas. Hij haalde diep adem. “Daar gaan we dan,” mompelde hij, om vervolgens de Pokéball met een boogje naar de Geodude te gooien. De Pokéball ketste tegen de stenen Pokémon aan, waarna deze er door werd opgeslokt. Het lampje van de Pokéball knipperde, terwijl deze in de tussentijd heen en weer rolde. Zou hij de Pokémon gevangen hebben…?

De pokéball wiebelde stevig heen en weer, aangevend dat de pokémon die erin zat zich niet gewonnen wilde geven. De strijd was echter al gestreden. Na enkele tellen bleef het ronde voorwerp doodstil op de grond liggen. Gefeliciteerd, je hebt een Geodude gevangen!

"Wha..." ongelovig keek de blauwharige jongen naar de bewegingsloze Pokéball. Het... Het was hem gelukt? In een keer? Hij bleef een tijdje naar de Pokéball staren, voordat het echt tot hem doordrong. Hij had een Pokémon gevangen. Zijn mondhoeken krulden omhoog, tot er een brede grijns op zijn gezicht stond. Hij had een Pokémon gevangen! Hij liep naar voren, en raapte de door het zand stoffig geworden Pokéball op, om deze daarna aan zijn shirt af te vegen. "Damn... Ik had niet gedacht dat... Wel... Goed gedaan, Criana!" zei Ryan, om vervolgens zijn Mankey aan te kijken. Deze klapte vrolijk in haar handen, om vervolgens vermoeid op de grond te gaan zitten. Trots keek Ryan naar de Pokéball in zijn hand. Zijn Geodude... Hij zou hem nog een naam moeten geven, of niet soms? Hij fronste kort, voordat hij eindelijk op een naam kwam. Gabe. Dat was hoe hij zijn nieuwe aanwinst zou noemen.

"Heb net een Geodude gevangen. Gabe. Doe de groeten aan Steve."