Nerveus staarde Cynthia naar het kaartje dat voor haar op tafel lag. Het was zo´n typisch Valentijnskaartje; eentje met hartjes en rozen. Eigenlijk veel te zoetsappig, maar ja, met Valentijn waren er nu eenmaal alleen maar van die zoetsappige dingen te krijgen. Ieder jaar weer op 14 februari veranderde bijna alles in de kleur roze of rood en er was eigenlijk geen ontkomen aan wat voor dat het dan wel niet was. Ergens kon Cynthia wel begrijpen waarom (voornamelijk) mannen zo’n hekel hadden aan deze dag. Het was ontzettend gericht op liefde en vrouwen, en de mannen werden bijna gedwongen om erin mee te gaan. Arme zij. Wat ze echter niet wisten, was dat de vrouwen die wél dol waren op Valentijnsdag bijna net zoveel leden als zij. Menig vrouw ging bijna onderuit aan de zenuwen die gepaard dingen met deze dag. Kreeg ze wel of niet een kaart. Was er wel of niet iemand die haar Valentijn wilde zijn. De twijfels stapelden zich alleen maar op met aan het einde van de dag vele huilende vrouwen die bakken chocola leeg aten en zich afvroegen of ze soms niet meer aantrekkelijk waren. Ja, een leuke dag was dat, Valentijn.

Een diepe zucht ontsnapte uit Cynthia haar mond terwijl ze met haar handen over haar gezicht wreef. Waarom had ze ook alweer besloten dit te doen? Waarom kon ze niet gewoon, net als elk jaar op Valentijn, bij haar ouders op bezoek gaan? Ze trok een gezicht. Ze wist best wel waarom. Na bijna veertien jaar bij haar ouders te hebben gezeten en toe hebben moeten kijken hoe haar vader haar moeder ieder jaar weer verraste met een bos bloemen of iets anders, was ze het wel een beetje zat. Zij wilde ook graag wat liefde en romantiek in haar leven! Nu had ze dat jaren geleden, dankzij Boy, afgezworen, maar een hele tijd terug was er toch iemand geweest die haar kapotte hart had weten te bereiken en het zelfs misschien een beetje had weten te repareren, ook al had hij niet veel gedaan. Een zwak glimlachje gleed over de lippen van de vrouw toen ze dacht aan Eren. Het was raar dat ze deze dingen voor de man voelde, zeker omdat hij de broer was van haar ex. Dat gezegd hebbende, wist ze ook dat hij helemaal niet op zijn broer leek en eigenlijk wel als een echte tegenpool kon worden beschouwd. Dat was misschien ook wel de reden dat ze toch had besloten actie te ondernemen op Valentijn dit jaar.

Haar ogen gleden weer naar het kaartje, dat geschreven en al, al meer dan een kwartier voor haar op haar bureau lag. Het enige wat ze hoefde te doen was de kaart in een envelop doen, Eren zijn naam erop schrijven en hem op de post doen. Nu bleek het toch echter een vrij hoge drempel waar ze overheen moest. Kom op Cynthia, je kan het sprak de vrouw zichzelf streng toe. Met trillende handen pakte ze de kaart, deed hem in de envelop, plakte hem dicht en legde hem snel weer op tafel. Zo, dat was stap één. Nu nog Eren zijn naam erop zetten. In sierlijke letters schreef ze de naam van de man, technisch gezien Kenji’s oom, op de envelop, waarna ze haar pen opzij legde. Goed, dat was dat. Nu moest ze hem alleen nog posten… De vrouw sloot haar ogen. Waarom was dit zo moeilijk. Het was niet alsof ze nog nooit eerder een kaart op de post had gedaan. Ze had al veel vaker in haar leven dingen gepost, maar nog nooit dingen waarbij ze haar hart opende, voor het eerst in veertien jaar weer, tegenover een man.

De gedachte aan Eren maakte haar wangen rood en ze kreeg het er een beetje warm van. Snel stond ze op, griste de envelop met de kaart erin van de tafel en liep snel haar kantoor uit. Alex trippelde zoals altijd achter haar aan, haar scherp in de gaten houdend. Voor hem was het ook al jaren geleden dat hij Cynthia verliefd, of iets in die richting, had gezien en hij was bijna nog meer op zijn hoede dan Cynthia. Het laatste wat hij wilde was dat het hart van zijn Trainster alweer werd gebroken. Cynthia stond inmiddels buiten, in de brandende zon, op de stoep van haar Gym. Haar ogen gleden over de weg heen en weer. Hmmm ja, hoe ging ze die brief posten? Hij moest vandaag nog naar Eren toe en de gewone post was veel te langzaam. De Pidgey Post Office was in Viridian, ze zou er zo heen kunnen rijden. De vrouw beet op haar lip. Zou ze het durven? Een duw tegen haar benen deed haar naar voren struikelen en verbaasd keek ze achterom. Het was Alex, welke haar naar de auto duwde en duidelijk van plan was haar de kaart te laten posten.

Cynthia stapte in de auto, Alex klom op de stoel naast haar en samen reden ze naar Viridian City. Naarmate ze het postkantoor meer en meer naderden, begon Cynthia’s lichaam ook steeds meer te trillen. Ze was zo nerveus! Bij de Pidgey Post Office aangekomen bleef ze in eerste instantie dan ook in de auto zitten. Haar blik kruiste die van Alex. ‘Ik durf niet,’ begon de vrouw, waarop Alex besloot dat hij het heft dan maar in eigen handen moest nemen. In een snelle beweging greep hij de kaart, opende het elektrische raampje van de auto en sprong naar buiten. ‘Alex!’ riep de vrouw, waarop ze snel haar gordel af deed, de deur van de auto open gooide en haar Pokémon achterna stoof. De Vaporeon had de deur van het postkantoor al geopend en stond reeds met zijn voorpoten op de toonbank toen Cynthia binnen kwam. Ze was wat buiten adem door de spontane sprint vanaf de auto, maar haar kaart was al in handen van de man achter de toonbank. ‘Goede morgen mevrouw Claves,’ begroette meneer Takahashi haar, waarop ze even haar hand op stak. ‘Ik neem aan dat uw Vaporeon uw kaart kwam brengen?’ Ze vrouw wierp even een beschuldigende blik op Alex, waarna ze knikte. ‘Ja, ja dat klopt. Ik wilde gewoon even zien of alles goed ging.’ De man glimlachte naar haar, koos een Pidgey uit, gaf hem de kaart en liet hem via een luik naar buiten.

Bij het zien van de Pidgey had Cynthia het gevoel dat een deel van haar hart ook door het luik naar buiten was ontsnapt. Eigenlijk was het ook wel zo, want ze had haar hart gelucht en voor een deel in die kaart naar Eren verwerkt. Wat nou als hij haar afwees en niks van haar moest hebben? Haar gezicht was bleek en ook haar knokkels staken wit af tegen het zwarte stuur van de auto. Alex hield haar vanuit zijn ooghoeken de gehele terugweg in de gaten, maar deed niks. Cynthia zelf probeerde het gevoel van misselijkheid zo goed mogelijk tegen te gaan. Bij de Gym aangekomen voelde ze zich ontzettend beroerd en bang. Wat zou Eren zeggen? Zou het een ja of een nee worden? Een afwijzing zou ze waarschijnlijk niet overleven. ‘Ik wil vandaag geen uitdagers ontvangen,’ sprak ze in het voorbijgaan tegen haar baliemedewerkster, waarna ze naar het zwembad ging. Daar liet ze al haar Pokémon los, welke haar meteen allemaal bezorgd aankeken (behalve Sayo, want die boeide het niet zo) ‘Het is al goed jongens, laten we gewoon even wat gaan zwemmen.’ Hopelijk zou dat de misselijkheid en nerveuse trekjes in haar lichaam weg jagen.

OOC: Naaaawh, arme Cynthia! *aait*