Zonnestralen streken zacht over het gezicht van Sora, waar de groenharige ontzettend van kon genieten. Hoewel het herfst was, was de temperatuur nog erg aangenaam buiten. De ogen van het meisje gleden over de bomen die ze passeerde terwijl ze over het pad door Viridian City liep. De bladeren waren hard bezig met verkleuren en sommige bomen waren een deel van hun blad zelfs al kwijt. Het zou nu niet lang meer duren of alle bomen zouden zijn veranderd in kale gedaanten, volledig ontdaan van hun wonderschone groen. Sora vond de herfst zowel een mooie, als een niet mooie periode. De verschillende kleuren die op de bladeren verschenen, een waterig herfstzonnetje, Pokémon die bezig waren met het aanleggen van een wintervoorraad; Ja, dat waren de dingen die Sora mooi vond aan de winter. Het vieze, regenachtige, grauwe weer was echter de keerzijde van de medaille, maar zelfs dit had weer één groot voordeel; haar broertje kon dan ten minste naar buiten. Daar waar ieder kind binnen bleef, omdat het regende en zwaar bewolkt was, kon Miku eindelijk naar buiten, júist omdat de zon niet scheen. Een kleine glimlach gleed over Sora haar lippen. Miku. ze had hem ruim een jaar niet gezien nu. Hoe zou het met hem gaan? Hij was nu tien jaar oud alweer. Helaas was ze er niet bij geweest om zijn verjaardag te vieren, maar ze had hem wel een kaartje gestuurd met een klein cadeautje erbij; een Pikachuknuffel. De knuffel moest Sun voorstellen, maar ze vermoedde dat de jongen dit wel had begrepen.

'Pika!' werd er opeens luid in haar oor geschreeuwd. Sora schrok op uit haar gedachten en keek opzij, naar de Pikachu op haar schouder. Deze had een vrolijke kreet gegeven toen de Pidgey Post Office in zicht kwam; ze waren bijna thuis. Sora liep om het bedrijf heen, naar het tuinhek dat daarachter stond. Hun huis zat vast aan de Pidgey Post Office, zodat ze zo dicht mogelijk bij hun Pokémon waren. Het tuinhek was nog maar net geopend of de voordeur vloog open. Als de zon niet zo fel had geschenen, dan was Miku zeker naar buiten gestormd. Nu stond hij in de deuropening, op de drempel, op zijn tenen. 'Sora!' riep hij blij. 'Sun! Spring!' De Pikachu sprong van Sora haar schouder zodra Miku in zicht was gekomen en bestormde de jongen. Door de kracht waarmee de Pikachu tegen de jongen aan sprong, verloor deze zijn evenwicht en de twee vielen zo op de grond, lachend. Sora en Spring liepen rustig over het tuinpad naar de deur, waar het meisje lachend op de drempel bleef staan. 'Dag broertje, ik geloof dat Sun je heeft gemist.' De jongen krabbelde snel overeind, Sun in zijn armen geklemd. 'Ik heb haar ook gemist,' reageerde het jongetje, tranen stonden in zijn ogen. 'En jou ook.' Sora voelde ook tranen in haar ogen opwellen, welke langzaam over haar wangen rolden toen ze haar broertje in haar armen sloot.

Een half uur later zat het hele gezin rondom de tafel; Sora, Miku en hun beide ouders. Spring en Sun zaten samen met Miku's Growlithe, Hope, op de grond te smikkelen van Pokébrokjes. Sora had een heerlijke kop warme chocolademelk voor haar neus, het favoriete drinken van haar en haar broertje. 'Het is zo fijn om je weer te zien schat,' glimlachte haar moeder. Sora glimlachte terug. 'Het is ook fijn om jullie weer te zien. Ik heb jullie wel gemist hoor.' Plotseling stond Miku naast haar, zijn armen om haar heen geslagen. 'Ik heb je het allermeeste gemist!' riep hij, haar stevig vastklemmend. 'Ik heb een fotoalbum gemaakt van alle foto's die je me hebt gestuurd! Wil je ze zien?'
'Ja graag!' reageerde Sora enthousiast, waarop haar broertje verdween en niet veel later terug kwam met een dik album. 'Zeg, zoveel foto's heb ik toch niet gestuurd?' reageerde het meisje geschrokken toen Miku het boek met een luide PLOF op tafel liet vallen. 'Nee,' reageerde de jongen, 'maar ik heb mama een extra dik album laten kopen, zodat al jouw avonturen er in kunnen. En wie weet kunnen mijn avonturen er ook in.' Bij dat laatste was zijn stem een beetje zachter geworden. Iedereen wist dat Miku niets liever wilde dan rondreizen, maar door zijn ernstige zonneallergie was dat nu gewoon nog niet mogelijk. Misschien later, als ze een manier voor hem hadden gevonden om op reis te kunnen, zonder dit alleen maar in de nacht te kunnen doen.

Miku klom snel op Sora haar schoot en sloeg het fotoalbum open. Sora kon haar beter chocolademelk nog net op tijd weghalen voordat haar broertje deze zou omgooien met het album. 'Kijk!' reageerde de tienjarige jongen vrolijk, zijn vinger wijzend naar de eerste foto in het album. 'Dit is de dag dat je Spring hebt gekregen!' Sora gluurde over de schouder van haar broertje heen naar het album. Daar, boven de vinger van de jongen, was een foto te vinden, zonnig en fris. Zij en Spring zaten naast elkaar in het gras, in de tuin achter het huis. 'Verhip ja,' reageerde ze. 'Ik was helemaal vergeten dat die foto was gemaakt.'
'Kijk Spring! Dit ben jij!' riep Miku terwijl hij het album van tafel greep en het onder de neus van de Ivysaur drukt. 'Saur!' reageerde deze enthousiast. Sora grinnikte. 'Volgens mij vindt ze hem mooi.' Miku legde het album weer op tafel, waarna hij naar de volgende foto wees. 'En hier ving je Sun.' Op de foto was Sora te zien, zittend op haar hurken, pokéball balancerend op haar handpalm, tegenover Sun, welke haar met vrolijke ogen aankeek. 'Een hele mooie foto,' reageerde hun moeder, welke opeens achter hen bleek te staan. 'Ja hè,' glimlachte Sora. 'Papa zou een goede fotograaf zijn geweest.' Haar vader lachte naar haar vanaf de andere kant van de tafel. 'Wie weet meissie, wie weet.'

Miku liet Sora een half uur lang alle foto's zien die zij hem had opgestuurd en het meisje moest toegeven dat hij er een mooi werkje van had gemaakt. Hij had bij iedere foto ook Sora haar brief geplakt, zodat er een verhaaltje was bij iedere foto. Sora staarde een lange tijd naar de foto van Karin en Kenji, een zeldzaam moment. De laatstgenoemde had in eerste instantie niet eens op de foto gewild, maar Sora had hem uiteindelijk toch zover gekregen. Buiten was de zon al aan het zakken, wat betekende dat het bijna tijd was om te eten en daarna lekker te gaan slapen. Sora was aardig moe geworden van al het reizen en ze kon niet wachten om weer eens in haar eigen bed te slapen. Eerst wachtte haar echter nog een verrassing, welke onder het eten werd aangereikt. 'Oja, Sora, Miku, morgen moeten jullie wel een beetje op tijd opstaan, want we gaan in de morgen naar Cinnebar Island.' Sora had slechts met open mond naar haar moeder gestaard, maar Miku had van schrik en verbazing zijn bestek laten vallen. Hope zat al naast hem, het bestek in haar bek, maar de jongen staarde enkel naar zijn ouders. 'Op reis? Ik?' vroeg hij enkel. Hij wist duidelijk niet wat hij moest zeggen of doen. Zijn vader knikte. 'Ja, jij gaat ook mee. Het wordt morgen een zwaar bewolkte dag, dus als het goed is, is het veilig voor jou om te reizen. We gaan met de auto naar Pallet Town en pakken vanaf daar de veerboot naar Cinnebar.' Sora wist niet wát ze gingen doen op Cinnebar, maar ze had er zin in, al had niemand er zoveel zin in als Miku, want hij zou eindelijk een avontuur beleven, hoe kort dan ook. Hij ging op reis!

OOC: Zo, ter voorbereiding op de NaNo, waar ik om middernacht mee ga starten >: D