Wat doe je als je eindelijk weer even vrije tijd hebt en adem kunt halen zonder te stressen? Niet posten ahahahah mijn excuses mensen het spijt me.

ANYWAY, ik heb de laatste tijd veel ideeën voor fanfics en tekeningen in mijn hoofd, maar heb weinig motivatie/tijd om dit echt uit te werken. Vandaag besloot ik dat het wel genoeg was en werkte ik in ieder geval één van mijn ideeën een klein beetje uit; namelijk een KE Alternate Universe waar onze geliefde trainers/coördinatoren/etc bands hebben gevormd. Natuurlijk heb ik het minimum gehouden en het bij mijn eigen/Tomas' characters gehouden omdat ik niemand op zijn/haar tenen wil trappen door hun characters zonder toestemming te gebruiken. Bovendien heb ik geen idee waar ik hiermee heen wil en of het wel zo groot wordt. Het zijn maar simpele ideeën die willekeurig in mijn hoofd terechtkomen.

Without further ado, een klein dingetje dat ik binnen een half uurtje heb geschreven:

Met voorzichtige bewegingen haalde een zekere brunette haar elektrische gitaar uit zijn opbergplaats en gooide de band over haar hoofd heen, die niet veel later op haar linkerschouder terechtkwam en daar rustte. Haar linkerhand krulde haast automatisch om de hals van het voorwerp heen, terwijl haar rechterhand nog altijd naast haar lichaam hing, wachtend op een verdere instructie. Die kwam echter nog niet. Niet voordat bepaalde dingen waren besproken, want die moesten nu toch eindelijk op tafel worden gegooid.

“Goed,” begon de negentienjarige, haar blik nu op de overige drie pubers in de kamer gericht. “Aangezien we nu een nieuw lid hebben, stel ik voor om opnieuw te beginnen als band.” Twee paar ogen richtten zich verbaasd op de oudste aanwezig, maar dat kon haar maar weinig schelen. Ze wilde hun mening horen, geen reacties peilen. Ondanks dat wachtte ze geduldig op een antwoord, die van geen van beide kwam, maar juist van de derde en tevens nieuwkomer in de band.

“Is… Is dat wel een goed idee?” vroeg deze ietwat onzeker. “Het hoeft niet allemaal opnieuw te beginnen, alleen vanwege mij…” De brunette bekeek de blondine even en toverde toen een geruststellende glimlach rond haar lippen.

“Sylvia, wat ik bedoelde was dat we wat dingen opnieuw moeten ordenen. Neem bijvoorbeeld nou de bandnaam! Zoals we nu heten, staan we bekend als amateurs. Een band van drie personen. Nu zijn er vier van ons en we zijn in de afgelopen jaren ook flink gegroeid.”

“Hmm, daar moet ik Chiaki gelijk in geven,” weerklonk toen de stem van de enige mannelijke persoon in de ruimte. Zijn blauwe ogen gleden van de brunette naar de rest van de bandleden. “Misschien is het inderdaad een beter idee om met een schone lei te beginnen. Een nieuwe naam. Wat vind jij, Shiyo?” vroeg hij aan het bruinharige meisje dat tegenover hem aan tafel zat. Ze leek op te schrikken uit haar gedachte, richtte haar eigen blik op haar schoot en liep ietwat rood aan. De jongen kreeg de indruk dat ze nerveus was omdat de aandacht op haar werd gericht, maar zowel Sylvia als Chiaki wisten dat het juist zijn aandacht was wat Shiyo zo nerveus maakte.

“Ik… Misschien wel… Maar het koste ons al veel moeite om met onze huidige naam te komen,” vertelde deze uiteindelijk. Chiaki zuchtte en liet een frons op haar voorhoofd verschijnen. Shiyo had gelijk. Met een bandnaam komen klonk heel simpel, maar het was alles behalve dat. Dat werd dus brainstormen. “Chiaki and the Gang,” stelde ze als eerste voor. Mark oogde haar met een droog hoofd. “Daar kozen we de vorige keer ook niet voor en ik ben niet van plan mijn mening erover te veranderen.”

Shiyo schudde haar hoofd. “Sorry Chi, maar ik ook niet.” De brunette gromde teleurgesteld, maar had de reacties al verwacht. “Chocolate Dream!” kwam toen Shiyo’s voorstel, maar die werd even hard neergeslagen. Nog een aantal voorstellen van beide brunettes werden gedaan, maar geen van de namen kreeg positieve reactie van de rest. Chiaki had het inmiddels opgegeven, maar haar medebrunette hield koppig stand.

“Poo Under My Shoe?”

“Ben je vanmorgen door hondenpoep gelopen?”

“Ja! Hoe weet je dat?”

Sylvia’s handpalm maakte kennis met haar voorhoofd. Mark rolde met zijn ogen, hoewel een brede grijns op zijn gezicht stond. “Gewoon een gokje,” vertelde hij lachend, maar zijn gezichtsuitdrukking werd snel weer serieus. “Ik ben niet goed met namen, sorry,” legde hij uit. Chiaki schudde haar hoofd en wuifde zijn verontschuldiging met haar hand weg. “No biggie,” reageerde ze, ook al wilde ze maar al te graag een goede naam horen.

Die kwam echter sneller dan ze had gedacht. Sylvia, die tot nu toe vrij stil was geweest, stak haar hand omhoog alsof ze in een les zat en antwoord op de lerares haar vraag wilde geven. Chiaki keek haar afwachtend aan en gaf haar een bemoedigend knikje toen ze nog geen reactie kreeg. “Sticky Dedication? Omdat we ernaar willen streven beter te worden en niet op willen geven?”

Drie paar ogen richtten zich nu tot de blondine, die heel even in elkaar dook, bang dat er negatief commentaar werd gegeven. Bij het zien van die glinsterende ogen, echter, wist ze dat het zo slecht nog niet was. “I like it,” sprak Mark met een grijns rond zijn lippen. Shiyo knikte uitbundig. “Ik ook, ik ook!” voegde ze er enthousiast aan toe. “Perfect!” gilde Chiaki.

“Als bandvoorzitter verklaar ik dat we vanaf nu Sticky Dedication heten. Degene die bezwaar heeft mag nu spreken of voor eeuwig zwijgen!” vervolgde ze. Haar bruine ogen gleden van Mark naar Sylvia en vervolgens naar Shiyo. Alle drie keken ze met een glimlach terug, maar zeiden niets. “Mooi. Dat is dan ook weer geregeld.”

De brunette draaide zich op haar hielen om en liep weg van de tafel, op naar de drum set die aan de andere kant van de kamer stond. Drie versterkers en twee overige gitaren stonden erbij opgesteld. “Ik weet niet hoe het met jullie zit,” begon ze, terwijl ze zich een weg baande naar de instrumenten. “Maar ik sta te popelen om voor de eerste keer met Sylvia te spelen.” Ze hield halt en draaide zich terug om naar haar bandgenoten, die inmiddels hun stoelen naar achteren schoven en opstonden.

“Ik ook!” herhaalde Shiyo zichzelf, voordat ze naar haar eigen elektrische gitaar rende. “Stil maar Tiko, ik ben er weer,” vertelde ze het voorwerp toen ze hem oppakte en de band over haar hoofd heen gooide. Ze aaide hem een keer, voordat ze haar plectrum tevoorschijn haalde en naar haar voorzitter keek. Deze had de vreemde bijnaam voor een gitaar vast en zeker vreemd gevonden als de meeste muzikanten dat niet deden. Haar eigen gitaar had immers ook een doopnaam gekregen.

Mark tilde zijn basgitaar van de grond en imiteerde Shiyo’s bewegingen, terwijl Sylvia plaats nam achter het drumstel en de drumstokken in haar handen vastpakte. Alle vier wisselden ze een blik met elkaar uit, voordat Chiaki naar Sylvia knikte om aan te geven dat ze het startsein kon geven. De blondine tikte ritmisch met de drumstokken en telde af. “Eén twee, en één twee drie!”

Niet veel later was de ruimte gevuld met geluid.

Authors Note: Zoals je misschien kunt zien had ik hier plezier mee en vind ik het niet erg om dit door te zetten. Ik hoor graag feedback over mijn ideeën en zou het zelfs geweldig vinden als jullie met ideeën hiervoor komen~

Sylvia leunde dichterbij het slapende meisje op de versleten bank. Een brede grijns had zich een weg op haar gezicht gebaand, terwijl ze in haar ene hand een watervaste stift vasthield en zich ondersteunde met haar andere hand. Ze mocht Chiaki hoe dan ook niet wekken voor ze hiermee klaar was.

De dop van de stift had ze al lang en breed van het voorwerp geplukt voor ze ook maar eraan dacht om het gezicht van de brunette hiermee te versieren. Het ding hield ze dan ook met veel concentratie tussen haar tanden vast, ervoor zorgend dat het niet uit haar mond viel terwijl ze nu praktisch boven Chiaki’s gezicht hing. Dit werd goud. Misschien zelfs meer. Was er iets rijker dan goud? Diamanten?

Het slapende gezicht van de brunette maakte het niet gemakkelijker voor Sylvia. Het liefst schoot ze nu heel hard in de lach, maar dan liep ze natuurlijk het risico dat ze Chiaki zou wekken en dat wilde ze niet. Ze nam daarom dus eens diep adem via haar neus en hield toen diezelfde adem in, waarna ze te werk ging en de stift naar Chiaki’s gezicht begeleidde. Goed, waar ging ze beginnen?

Haast automatisch ging haar hand naar het meisje haar bovenlip, waar ze niet veel later zo voorzichtig mogelijk een krulsnor op tekende. Perfect was het niet, maar het kon er in ieder geval mee door. Toen ze klaar was met dat meesterwerk, ging ze door naar de volgende. Chiaki’s ogen. Zou een snor staan bij een panda? Daar kon ze maar op één manier achterkomen.

Alles bij elkaar duurde het niet langer dan vijf minuten voordat Sylvia het wel goed vond zo. Ze kwam recht, duwde de dop op de stift en liep naar de tafel die achterin de kamer stond. Vervolgens nam ze plaats op haar gebruikelijke stoel en ging verder met haar normale activiteiten alsof er niks aan de hand was. Het duurde nog zo’n kwartier voordat Chiaki eindelijk haar ogen open deed en recht ging zitten.

“Morgen,” mompelde de blondine zodra ze merkte dat haar metgezel eindelijk wakker was. Deze keek vragend rond. “Huh? Uh… Morgen… Zijn wij de enige twee?” Sylvia knikte. Chiaki stond van de bank op en haalde een klein spiegeltje tevoorschijn om te checken of haar haren nog goed zaten. Ze bevroor.

Ze barstte in lachen uit.

Ze gooide lachend haar spiegeltje naar de gniffelende blondine, die het voorwerp nog net kon ontwijken.


Mark en Shiyo waren druk met hun gitaren bezig. De jongen speelde langzaam en nonchalant het refrein van hun nieuwe nummer om de goede feel te krijgen, terwijl het meisje haar elektrische gitaar aan het stemmen was. Ze zaten tegenover elkaar op hun respectievelijke stoelen, ver van de grote tafel verwijderd die in een hoekje van de kamer stond.

Sylvia zat hieraan, druk bladerend door een maandblad van muzikanten. Voornamelijk de drummers spraken haar aan, maar ook overige bandleden wisten af en toe haar aandacht te trekken. Hun verhalen waren inspirerend of aangrijpend, hoewel de blondine moest toegeven dat de leden van Sticky Dedication ook niet bepaald een makkelijk leven hadden.

Het was op dat moment dat Chiaki naar binnen kwam stormen. Sylvia wilde haar begroeten, maar voor ze iets kon zeggen, snoerde de brunette haar de mond.

“Brand! BRAND! BEL DE BRANDWEER!” gilde ze in paniek.

Mark sprong van zijn stoel en liet bijna zijn basgitaar vallen. “Waar?!” reageerde hij.

Chiaki richtte haar blik op de jongen en staarde hem droog aan. Ze dacht voor een paar tellen na, voor ze dan eindelijk haar mond opende om hem te antwoorden.

“Recht voor je. Ik ben zo heet.”

“Maak dat je wegkomt.”


Sylvia kon niet vaak zeggen dat haar grote broer voor problemen zorgde. Voor Shiyo en Chiaki was dat misschien een ander verhaal, maar ze moest toegeven dat ze zelf ook niet de allerliefste engel op aarde was. Nee, van alle vier de bandleden was Mark misschien de verstandigste, daar was de rest het unaniem over eens.

Behalve als hij dronken was.

Sticky Dedication had besloten om wat te gaan drinken in de lokale bar. Sylvia ging niet mee; ze had die avond niet veel zin in een stelletje dronken mannen die haar probeerden te versieren. Okay, toegegeven, haar vrienden kwamen haar altijd redden, maar het nam niet weg dat het vervelend was.

Het was acht uur toen ze afscheid van elkaar namen en de drie naar de bar vertrokken. Rond half twaalf kreeg Sylvia een sms van één van de barmannen waarin stond dat ze haar broer en zijn vrienden moest komen ophalen. Ze waren blijkbaar stomdronken.

Twintig minuten na dat smsje stond de blondine voor de deuren van de bar. Ze nam eens diep adem en deed toen een stap naar voren, haar arm uitgestrekt zodat ze de deur open kon duwen. De warmte kwam haar meteen tegemoet toen ze naar binnen stapte. Sylvia keek met dicht geknepen ogen rond en moest even wennen aan het gedimde licht. Het was best donker.

Lang duurde het niet voor ze haar eigen broer had gespot. Hij sprong namelijk van tafel naar tafel, gooide hier en daar een glas om en gilde dat hij een superheld was met een vreemde, exotische naam. Hij was toch niet goed met namen? Het ergste van zijn fratsen, echter, was dat hij een onderbroek op zijn hoofd had. En aan de vorm te zien was het geen onderbroek voor mannen.

“Mark!” De jongen reageerde niet. Sylvia stapte kwaad naar de tafel waar hij nu op stond. “Mark!” gilde ze nogmaals, dit keer strenger dan net, waarbij ze naar zijn pols greep en hem stevig vast hield.

“Wie is die Mark waar je het over hebt, jongedame?!” hoorde ze hem met dubbele tong terugschreeuwen. “Ik ben Sorcery Paragon! Beschermer van alle onschuldige onderbroeken die worden mishandeld in deze stad!” De blondine kon zichzelf wel voor haar voorhoofd slaan. Wist hij überhaupt wel wat dat betekende?

“Nee, je bent Mark. Mijn grote broer. Die net zestien is geworden en bij de eerste de beste bar zichzelf zat zuipt. Soms haat ik je.”

Mark trok zijn arm terug en oogde zijn zusje kwaad. “Ik moet gaan. Mijn lingerie heeft me nodig.” Vervolgens draaide hij zich met een ruk om en sprong naar een andere tafel. Sylvia zuchtte geërgerd. Misschien was het een beter idee om eerst Shiyo en Chiaki mee te krijgen. Zij konden haar vast wel met haar broer helpen.

Haar groene ogen gleden over de rest van de aanwezige mensen, tot ze uiteindelijk een bekende brunette aan de bar zelf zag zitten. Ze was omringd door een paar mensen die gefascineerd naar een plek voor haar staarden. Sylvia liep dichterbij en zag dat het meisje met een aansteker aan het spelen was. Een viltje werd erboven gehouden die natuurlijk meteen vlam vatte, waar vervolgens gevaarlijk mee werd gezwaaid.

“AANSCHOUW, ONGELOVIGEN!” gilde ze. “Ik ben… Een VUURMEESTER! Ik zei toch dat ik een vurig type was!” De blondine voelde een rilling over haar rug gaan bij die vreselijke woordspeling. “Chiaki!” riep ze naar de brunette, in de hoop dat ze diens aandacht wel kon trekken. Het leek te werken, de negentienjarige draaide zich naar haar om. Helaas viel ze wel bijna van haar kruk door de plotselinge beweging.

“Ah, als dat mijn kleine volgelinge niet is!” begon ze enthousiast. Ook bij haar was flink te horen dat ze al lang en breed over haar grens was gegaan. Chiaki stond op van de kruk en liep met vloeiende bewegingen naar de vijftienjarige drummer. Sylvia vroeg zich af hoe de brunette nog recht kon blijven staan. Hoe kon iemand zo lopen anyway?

Het viltje dat Chiaki nog altijd in haar ene hand hield, raakte langzaam opgebrand. De hitte werd blijkbaar teveel voor de brunette, want ze liet het meteen los en schopte het vuur, godzijdank, zelf uit voor het kon verspreiden. Niet omdat ze toch nog een beetje verstand had, maar omdat het haar kwaad had gemaakt. Hoe durfde haar element haar een mes in de rug te steken? Vloekend trapte ze nog na, terwijl Sylvia haar best deed om niet door te slaan.

“Toch maar gekomen?” vroeg de gitarist vervolgens met een grijns. Sylvia beantwoorde die met een grimas. “Niet uit vrije wil,” reageerde ze eerlijk. Chiaki’s grijns viel ietwat van haar gezicht, maar het was te zien dat ze haar best deed dit te verbergen.

“Hoezo niet?”

“Uhm, ik kreeg een sms van één van de jongens hier. Jullie zijn ladderzat. Mee naar huis. Nu.”

Een vermaakte lach was de eerste reactie die ze kreeg. Fronsend richtte Sylvia haar groene ogen op haar zogenaamde leider, die inmiddels haar middel kruislings vast had gegrepen met haar handen. “Ik?” bracht ze lachend uit. “Ladderzat?”

De drummer kon er niet mee lachen. Het was duidelijk dat haar bandleden stuk voor stuk doordraaiden in de buurt van alcohol. “Ik zie de humor niet,” mompelde ze droog, haar gezichtsuitdrukking alles behalve geamuseerd. “Chi, ik heb hier geen zin in. Laten we Mark en Shiyo bij elkaar sprokkelen en naar huis gaan. Daar mogen jullie voor mij part verder feesten.”

Als er één iemand was die meteen naar haar luisterde, dan was het Chiaki. Sylvia was blij dat ze deze brunette als eerste had gezien. Joost mocht weten hoe Shiyo was als ze teveel op had. Zelfs dronken was de oudste van het stel nog wel voor rede vatbaar. “Oké, oké. Alleen omdat jij hier anders voor niks naartoe bent gekomen,” sprak deze en gooide een arm om Sylvia’s nek. Normaal gesproken hield de blondine van lichamelijk contact, vooral van Mark, Shiyo of Chiaki, maar de stank van alcohol was een prima afkickmanier.

“Zou jij Mark misschien kunnen ophalen? Jij bent harder hierin dan ik,” vroeg de jongste; proberend weg te komen uit Chiaki’s greep. De brunette kneep haar ogen tot spleetjes, keek Sylvia voor een moment aan en liet haar bruine ogen toen zoekend door de ruimte glijden. “Goed dan. Doe jij Shiyo? De laatste keer toen ik haar zag was ze op zoek naar een pingpong bedje.” Hoewel het meteen in haar opkwam dat dit ontzettend vreemd was, knikte het meisje toch. Chiaki liet haar vervolgens los en ging op zoek naar de oudere Evans.

Sylvia draaide zich om en liep verder de zaak in. Het geluk stond aan haar zijde, want binnen een minuut had ze de andere brunette gezien. Ze stond voor een tafel, recht tegenover een muur, en had inderdaad een pingpongbedje in haar handen. Hoe ze daar aan was gekomen mocht wederom Joost weten, maar daar hield het nog niet bij op. Shiyo was druk bezig met het spelen van pingpong – alleen dan zonder tegenstander en zo te zien was het pingpongballetje door iets vervangen.

Voorzichtig zette de blondine een aantal passen richting haar nieuwe bestemming en zag dat het inderdaad geen pingpongballetje was, maar een biljartbal. Verbluft oogde Sylvia het schouwspel. Waar haalde Shiyo in godsnaam de kracht vandaan om een biljartbal herhaaldelijk tegen de muur te slaan? Om nog maar te zwijgen over het feit dat de muur nog heel was. En het feit dat ze daadwerkelijk aan het pingpongen was. Hoe was dit mogelijk? Kon de geur van alcohol inhaleren je ook dronken maken? Als dat het geval was, dan wist Sylvia pertinent zeker dat ze net zo zat was als de rest. Of in ieder geval aan het ijlen.

“Wacht maar af muur! Ik krijg je wel klein! Niemand daagt MIJ uit en komt er ongeschonden vanaf, dat beloof ik je!”

Oh god. Haar innerlijke Shizu was vrijgekomen. Ze wist niet of ze nog wel verder wilde.

Het pingpongbedje werd niet veel later tegen de muur in kwestie aangegooid. “Je speelt vals! HOE DURF JE?!” hoorde ze het meisje gillen. Sylvia vroeg zich af of deze avond nog erger kon worden, voordat ze toch maar besloot het diepe in te duiken.

“Shiyo?” De gitarist draaide zich meteen om, een kwade blik in haar ogen en haar handen tot vuisten gebald. Als het kon, had ze vast en zeker rook via haar neusgaten uitgeblazen, zoals een stier dat in cartoons zou doen. “WAT?” schreeuwde de brunette, maar leek zich al snel te realiseren tegen wie ze het had en werd aanzienlijk kalmer.

“Oh, Syl! Wat doe jij hier?” vroeg Shiyo nonchalant. Soms was het vreemd om haar zo snel te zien veranderen, zelfs al was ze inmiddels eraan gewend geraakt. “Ik kom je ophalen. Jou en Mark en Chiaki. We gaan naar huis,” reageerde Sylvia kalm. Ondanks dat trilde ze nogal, bang dat Shiyo weer kwaad zou worden en het pingpongbedje vervolgens naar haar werd gegooid.  Gelukkig gebeurde dat niet.

“Okay! Even mijn tas halen,” kwam de nog altijd vrolijke reactie. Toen het meisje zich had omgedraaid en wegliep, zuchtte de blondine opgelucht. Shiyo was in ieder geval veel makkelijker dan Mark.

Nog geen twee tellen streken voorbij of Mark rende langs Sylvia, met een snelheid die Sonic waarschijnlijk zou rivaliseren. Hij werd op de hielen gezeten door Chiaki, die met al haar macht probeerde de jongen bij zijn shirt vast te grijpen. “Kom hier, viespeuk! Hoe DURF je MIJN onderbroek op je hoofd te dragen?!” hoorde ze het meisje gillen.

Ah, dat loste dan ook weer dat mysterie op.

Het werd vanaf dat moment alleen maar erger. Mark knalde tegen Shiyo op, waardoor Chiaki weer tegen Mark aanrende en ze alle drie op de grond vielen. “Ga van me af, ga van me af!” schreeuwde Mark panisch, proberend recht te komen, denkend dat hij Chiaki nog altijd kon ontvluchten. Deze greep echter meteen haar kans en duwde hem tegen de grond, waarna ze bovenop hem ging zitten en haar rechterhand tot een vuist balde.

Voordat ze hem een mep kon verkopen, tackelde Shiyo haar naar de grond. “Wat doe je? WAT DOE JE?!” gilde zij net zo panisch als Mark. De twee begonnen te worstelen; Chiaki probeerde bij de jongen te komen en Shiyo probeerde hem juist te beschermen. Mark, die alweer vergeten leek te zijn dat hij in levensgevaar was, dook erboven op en begon vrolijk mee te doen.

Sylvia had zich nog nooit zo erg geschaamd. “… Ik ken jullie niet…” mompelde ze droog en liep langzaam naar achter, klaar om de bar te ontvluchten. Na een paar passen liep ze per ongeluk tegen iemand op.

Met een ruk draaide ze zich om en zag dat ze regelrecht naar een groepje jongens was toegelopen. Ze gokte erop dat ze net zo oud waren als Shiyo en Chiaki, maar dat kon ze niet met zekerheid zeggen. Tijd om daarover na te denken had ze ook niet, want haar nachtmerrie werd werkelijkheid toen ze door de jongens werd omringd. “Zeg, kom jij hier vaker?” hoorde ze de één vragen. “Ben je niet een beetje jong om hier te zijn?” kwam de stem van een ander. “Wat doet zo’n schattig ding als jij hier?”

De bekwaamheid om te spreken had ze niet meer.

Alsof de drie op de grond één of andere vreemde radar in hun systeem hadden zitten, keken ze meteen op van hun gevecht, recht naar het groepje jongens dat zich rond Sylvia bevond.

“Hey,” begon Chiaki zacht tegen de andere twee. “Wapenstilstand?”

“Ik vind het prima.”

“Ja.”

Ze stonden op van de grond, balden alle drie hun handen tot vuisten en sprintten toen op het groepje jongens af.

Sylvia kon niet vaak zeggen dat haar bandleden voor problemen zorgden. Maar als ze dat deden, dan wisten ze het altijd op de één of andere manier goed te maken.


Authors Note: Ik kon mezelf niet stoppen. Het spijt me ontzettend.

Rolo, ik hou van je <3

Haha, oh stop it you~
Ik zat eraan te denken om meteen een soort 'ask' te openen voor mijn characters. Welke dan ook. Van KE, van andere RPG's, fanfictie en originele verzinsels. De bedoeling van zo'n ask is dat je dan één character (of meerdere) adresseert en ze een vraag stelt, waarop ik ze dan laat antwoorden door middel van een schets/tekening.

Bijv: "Aan Mitsu: Hoe is de band tussen jou en je team?"

Niet serieuze vragen mogen ook. Vragen aan mijn characters hun pokémon stellen mag ook. Oh, en natuurlijk ook aan de oudere Chiaki/Shiyo - misschien zelfs Mark en Sylvia. Als je iets aan hen wilt vragen, adresseer je ze als bandAU!Chiaki/Shiyo.

So got any questions? Ask away~

Ik heb wel een vraag aan Chiaki: Waar ben je banger voor; een aardappel of een horde vliegen?

Sorry for the long wait! Het duurde langer dan ik had gehoopt...



Je kunt zien waar ik lui werd, ahaha xD;;

A/N: Een beetje laat, maar iedereen heeft het kerstgevoel nog vast wel! Also a heads up, dit bevat dingen die niet bestemd zijn voor jonge oogjes, maar wie ben ik om je tegen te houden, amirite?

==========

Kerstavond. Een gezellige tijd voor vrienden en familie om met elkaar te besteden en dure cadeaus uit te wisselen vlak bij de versierde kerstboom. Een tijd om elkander lief te hebben en even alle slechte dingen in het leven te vergeten. Familieruzies werden aan de kant geschoven en de strijdbijl werd voor één avond begraven. Vrienden zochten elkaar na lange tijd weer op en dronken samen een borrel of twee voor ze hun cadeau aan elkaar schonken. Kerstliedjes werden gezongen en er werd uitbundig gegeten.

Behalve bij een bepaald appartement waar vier tieners in leefden.

Geld voor veel kerstversiering was er niet. Voor dure cadeaus ook niet. Voor een heel buffet aan voedsel ook niet. En toch, ondanks het gebrek aan geld, wisten ze er altijd de tijd van hun leven van te maken.

“Zijn jullie klaar voor het dobbelen?” vroeg Chiaki enthousiast aan haar drie metgezellen aan tafel. Ze haalde een ingepakt pakketje tevoorschijn en legde het met een dreun op tafel neer. Op die manier bewees ze dat haar cadeau best zwaar was en dat het dit keer geen ‘goed’ ingepakte cadeaubon voor de Hema was. Wat ze dit jaar gekocht had mocht Joost weten, maar één ieder aan tafel wist dat ze nooit iets normaals had. Zelfs Sylvia.

“Hoe gaat dit ook alweer in zijn werk?” vroeg de jongste van het stel. Dit was haar eerste kerst met dit ‘gezin’ en het dobbelen was nog een heel vreemd concept. Shiyo, Mark en Chiaki deden het echter al jaren en ze wilde de traditie niet verbreken.

“We hebben één dobbelsteen. Elk aantal ogen op die dobbelsteen krijgt een eigen betekenis en we blijven voor een bepaalde tijd door dobbelen. Als de tijd om is, is het cadeau wat je hebt voor jou,” begon Mark zijn uitleg.

Shiyo viel hem al snel in de rede. “Eén is een keer naar rechts doorschuiven. Twee is twee keer naar rechts. Drie is één keer naar links en vier is twee keer naar links. Vijf is ruilen en zes is het cadeau open maken.”

“We zetten de timer op een uur. Hoe laat is het nu?” vroeg Chiaki. Ze keek op naar de klok. “Zeven uur. Om acht uur mag je gaan lachen of huilen om je cadeau.”

Sylvia knikte, ten teken dat ze het begrepen had. Op de één of andere manier voelde ze de adrenaline door haar lijf stromen, benieuwd naar hoe deze avond ging verlopen en nieuwsgierig naar wat zij in ontvangst ging nemen. Voorzichtig haalde zij haar ingepakt voorwerp tevoorschijn en deelde mee dat het breekbaar was; dus dat ze er voorzichtig mee moesten omgaan.

“Je hebt iets met glaswerk gehaald?” vroeg Mark met opgetrokken wenkbrauwen.

“Ja. Probleem?” reageerde ze. Hij schudde verdwaasd zijn hoofd. “Mooi zo.”

Mark en Shiyo zetten hun pakketjes nu ook op tafel. Drie paar ogen keken afwachtend naar de oudste, die op was gestaan en een dobbelsteen in haar rechterhand hield. “Ik vraag het nog één keer. Zijn jullie klaar voor het dobbelen?” vroeg Chiaki. Ze wachtte niet op antwoord en ging meteen verder met praten. “Boeit me niet. Ik wacht toch niet.” En met die woorden liet ze de dobbelsteen op tafel vallen.

Het rolde voor een paar centimeter eroverheen en kwam toen tot stilstand. Nieuwsgierig bogen ze allemaal naar voren, proberend het aantal ogen op de dobbelsteen te kunnen ontdekken. Het waren er vier.

“Twee keer naar links!” gilde Chiaki enthousiast en schoof haar cadeau naar de persoon die links van haar zat. Dat was Shiyo. Die schoof het weer door naar Sylvia en Sylvia schoof haar cadeau naar Mark.

“We dobbelen met de klok mee, dus Shiyo, jouw beurt.” Chiaki overhandigde haar medebrunette de dobbelsteen en wachtte ongeduldig tot deze gegooid werd.

Het dobbelen verliep eerst in stilte, minus de mededelingen van de betekenis van de ogen, en leek daarom eerst ook doodsaai. Sylvia wist niet zeker of ze dit wel elk jaar voor een uur lang wilde doen. Totdat een gesprek op gang kwam.

“Vorig jaar kreeg Mark een string.” Chiaki’s stem klonk zo droog en nonchalant, dat het moeilijk was voor Sylvia om haar lach in te houden. “Niet eens een gewone. Zo’n snoepjes string. Heb je ervan genoten, trouwens?”

Mark liep meteen rood aan. “I-Ik heb hem aan Shiyo gegeven, want zij wilde hem hebben,” vertelde hij vlug. Chiaki grinnikte. Shiyo was te onschuldig om de echte betekenis achter zo’n ding te weten. Ze wist dat het meisje hem alleen wilde hebben omdat het snoepgoed bevatte.

“Ik hoop trouwens dat je niet weer zo’n belachelijk cadeau hebt gehaald,” ging Mark verder, dit keer iets kalmer dan net. “Ook al kom je elk jaar met zoiets aanzetten.”

“Ik weet niet waar je het over hebt,” neuriede de negentienjarige onschuldig. Was het niet voor het feit dat Sylvia haar al lang genoeg kende, dan had ze in die lieve glimlach nog geloofd ook. “Is het niet een soort ongeschreven regel dat je elkaar voor schut hoort te zetten hiermee? Zeg nou maar niet dat het niet zo is, Mark, want zelf doe je het ook.”

“Ik wil met Sylvia ruilen!” kwam de enthousiaste stem van Shiyo erdoorheen. Ze had een vijf gegooid. De blondine gaf haar ingepakt cadeau aan de brunette en kreeg die van haar ervoor in de plaats. Wacht, had Shiyo nu niet haar eigen cadeau vast? Waarom zou de in hemelsnaam die van haarzelf willen?

“Ik wil je nog altijd terugpakken voor voorgaande jaren,” beet Mark Chiaki toe. De brunette grijnsde geamuseerd. Oh oh.

“Jongens, ik heb zes gegooid. Wat betekent dat ook alweer?” vroeg Sylvia. Het antwoord wist ze wel, maar ze hoopte hiermee de rest hun aandacht te trekken. Hoewel Shiyo nog altijd in haar eigen wereldje leek te zitten en niet meekreeg dat er een ruzie dreigde te ontstaan, hield ze wijselijk haar mond voor deze vraag.

Chiaki richtte haar blik meteen op de blondine, een enthousiaste twinkeling in haar ogen. “Maak open, maak open!” reageerde ze.

Toen ook Mark zijn volledige aandacht op haar had gevestigd, deed ze wat er gevraagd werd. De jongen zijn duivelse glimlach ontging haar even, evenals het feit dat dit zijn cadeau was. Het inpakpapier werd in grote stukken van de doos afgescheurd en langzaam maar zeker kwam tevoorschijn wat er inzat.

Een stilte viel.

“Wat is het, wat is het?” vroeg Shiyo nieuwsgierig. Ze boog naar Sylvia toe om beter te kunnen zien wat het was.

“… Een onderbroek. Een oma onderbroek. Het is een tent,” reageerde de blondine uiteindelijk. Een grimas verscheen op haar gezicht. Wie had in godsnaam dit als cadeau uitgekozen?

Chiaki schoot meteen in de lach en greep naar haar zijde, proberend niet van de stoel te vallen. “Ik stel voor dat degene die deze onderbroek krijgt… Hem ook moet dragen na winst…” wist ze nog uit te brengen. Mark oogde haar uitdagend. “Geaccepteerd,” reageerde hij meteen. De brunette stopte even met lachen, probeerde op adem te komen en grijnsde naar hem.

“Oh? Meneer is zeker dat hij het niet hoeft te dragen?”

“Dat klopt. Het is mijn cadeau. En ik ben van plan om het aan jou te geven.”

“Zelfs al is het jouw geval; dat betekent nog niet dat je het niet kan krijgen.”

Sylvia keek van Mark naar Chiaki en terug. Oh boy. Dit beloofde niet veel goeds. Vlug pakte ze de dobbelsteen van tafel en gooide het naar Marks hoofd. “Jouw beurt!” gilde ze naar haar broer, terwijl het voorwerp tegen zijn voorhoofd aanknalde.

De jongen mompelde iets dat sterk op ‘au’ leek en rolde toen de dobbelsteen over de tafel heen.

Wederom viel er een stilte over de tafel heen. Inmiddels waren er vijfentwintig minuten verstreken en het enige cadeautje wat daadwerkelijk al was uitgepakt, was de oma onderbroek van Mark. Tenminste, totdat Shiyo een zes had gegooid.

“Yay!” riep ze enthousiast en scheurde meteen het papier van het cadeau af. Een set van drie, lelijk beschilderde vazen werd zichtbaar. Ze zagen er Chinees uit. “Ew,” kwam meteen de reactie van de brunette. Chiaki begon wederom te lachen.

“Van wie is die?” vroeg ze, terwijl haar blik rond de tafel ging. Ze werd meteen met een grijns van Sylvia beantwoord. “Nice,” complimenteerde ze de blondine. Mark stak zijn duim naar Sylvia op, gepaard met een brede grijns van hemzelf.

“Het ziet ernaar uit dat de Evans geen geheimen meer voor jullie hebben,” deelde hij mee. Hij kruiste zijn armen over elkaar heen terwijl Sylvia de dobbelsteen weer gooide. “Ik ben benieuwd naar jullie cadeaus,” vervolgde hij.

Chiaki reageerde niet. Het enige wat dichtbij een reactie kwam, was de duivelse twinkeling in haar ogen. En de duivelse glimlach die rond haar lippen dreigde te verschijnen. Hij was niet te zien, maar zeker weten aanwezig. Shiyo, daarentegen, moest haar best doen om niks te verklappen. Ze wilde zo graag weten wat ze van haar cadeau zouden vinden.

“Van Shiyo hoef je niet veel te verwachten,” begon Chiaki geamuseerd. “Die komt elk jaar met een normaal en zelfs redelijk cool iets aanzetten.”

Shiyo snoof. “Hoe bedoel je? Is dat iets slechts?”

“Nee, nee!” begon Mark en gooide de dobbelsteen van zich af. “Wat Chiaki daarmee bedoeld is dat jij anderen tenminste niet voor schut wilt zetten of met een lelijk cadeau wilt opzadelen.”

“Oh.” De kinderlijke glimlach was weer op Shiyo’s gezicht verschenen. “Het maakt mij niet uit wat voor een cadeau ik krijg. Alles wat ik van jullie heb gekregen heeft een sentimentele betekenis!”

Sylvia staarde haar aan. Zou ze dat nog zeggen als ze die oma tent kreeg? En hem ook nog eens moest gaan dragen? Dat betwijfelde ze. “Het verbaasd me dat je weet wat dat betekent,” reageerde Chiaki, die nu de dobbelsteen over de tafel liet rollen. Ze gooide een twee. “Wie heeft de dobbelsteen behekst? Er wordt niet vaak zes gegooid vanavond.”

Zo ging het nog even door, tot de laatste vijf minuten van het spel waren aangebroken. Er waren nog altijd twee cadeaus ingepakt. Chiaki had gelijk. De dobbelsteen was behekst.

De laatste, panische pogingen om van de vazen en de onderbroek af te komen, werden gebruikt. Sylvia deed haar best om geen Evans cadeau te hebben, want eerlijk gezegd vond ze het beide maar afgrijselijk. Die vazen had ze alleen maar gekozen om een grap uit te halen met de rest, maar het was absoluut niet grappig als ze met haar eigen cadeau zat opgezadeld. Mark leek ook zijn best te doen om geen van beide in handen te krijgen – zelfs al waren de andere twee misschien zelfs erger.

Oké, één van de twee dan. Sylvia geloofde inderdaad niet dat Shiyo iemand zou trollen.

De blondine was de laatste die mocht dobbelen. Ze had Marks cadeau in haar handen. Dit was haar laatste kans. Met een versnelde hartslag liet ze de dobbelsteen over de tafel heen rollen en zag toen vijf ogen verschijnen. Ze mocht ruilen met iemand. Yes!

Haar blik gleed rond de tafel. Mark had, zo te zien, haar vazen in handen. Zijn blik stond ietwat teleurgesteld, maar hij wist dat zijn zusje niet met hem zou ruilen. Hij had zijn verlies al geaccepteerd. Shiyo had Chiaki’s cadeau in handen. Dat kon ze herkennen aan het inpakpapier. Het was jammer, maar ze wilde de brunette eigenlijk niet van zo’n lotsbestemming redden.

“Ik ruil met Chi,” was dus haar uiteindelijke beslissing.

“NEE! Nee, nee, NEE! Sylvia, dat wil je NIET!” was de reactie die ze ontving. De blondine hield haar hand op. Chiaki schudde haar hoofd. Sylvia gooide het doosje met de onderbroek naar Chiaki’s hoofd en griste toen het pakketje van haar uit haar handen.

“Goed!” riep Mark toen vol trots. Hij was trots op het feit dat zijn zusje hem geholpen had in zijn wraakactie, zelfs al was dat waarschijnlijk niet eens haar bedoeling geweest. “Het dobbelen is hierbij voorbij! Het uur is om! De mensen die nog geen geopend cadeau hebben, mogen hem nu openen!”

Chiaki liet vals gesnik weerklinken. Mark lachte uitbundig.

“Verrader,” jammerde de negentienjarige naar de blondine. Deze haalde haar schouders op en haalde het papier om haar cadeau uit. Een opgevouwen T-shirt zat erin. Sylvia pakte het bij de kraag vast en liet het vanzelf uitvouwen.

“Het is een shirt die licht geeft bij geluid!” legde Shiyo enthousiast uit. “Er zit een klein doosje aan de zijkant van het ding. Daar kan je het mee regelen. Je weet wel, aan en uit zetten en de volumegevoeligheid enzo.” Sylvia staarde ernaar. Mark en Chiaki hadden gelijk. Shiyo kwam met de meest coole cadeaus.

“Wow,” was de enige reactie die ze kon verzinnen. Haar groene ogen gleden naar de achttienjarige. “Bedankt! Ik ga hem zeker dragen,” vertelde ze met een klein grijnsje. Shiyo glimlachte naar haar.

Niet veel later opende ze haar cadeau.

“Oh! Stripboeken!” Mark en Sylvia wisselden een verwarde blik met elkaar uit. Dat was Chiaki’s cadeau? Een stapel stripboeken? De twee stonden op en liepen naar de brunette toe, die inmiddels één van de boekjes had opgepakt en erdoor begon te bladeren. “Ik snap het niet…” mompelde ze, terwijl ze aan het lezen was.

Sylvia keek wat beter. En toen draaide ze haar hoofd weg, voelend hoe het bloed naar haar gezicht toestroomde. “Euh…” begon ze. “Artistiek…?”

Mark scande eerst de voorkant van een ander stripboek. “Zwoele lippen,” fluisterde hij, zijn oog glijdend over de titel van het boek. Realisatie kwam al snel.

“Chiaki?” vroeg hij.

“Hm?”

“Zijn dit wat ik denk dat ze zijn?”

“Ligt eraan. Wat voor een grote viespeuk ben je?”

Als Mark al niet rood was aangelopen van schaamte, was hij nu waarschijnlijk rood geworden van woede. “Weet je, die onderbroek hè,” begon hij, proberend kalm te blijven. “Die heb ik precies in jouw maat gekocht. Extra large.”

Hij verzette een stap richting haar. “Ga je het nog aantrekken? Een deal is een deal.”

“Als je denkt dat ik me ga omkleden waar jij bij staat, ben je werkelijk niet meer honderd procent,” beet ze hem toe.

Sylvia keek van het kibbelende stel naar Shiyo, die nog altijd door de boekjes aan het bladeren was en nog altijd verward leek te zijn. De blondine pakte het boekje uit haar handen, klapte het dicht en legde het terug op tafel. “Soms ben je beter af om bepaalde dingen niet te begrijpen,” vertelde ze het meisje toen deze een pruillipje opzette en puppy ogen liet zien. “Heb je toevallig een camera?” vroeg ze vervolgens aan de brunette. Deze knikte.

“Zou je die willen pakken?” Shiyo stond op en liep naar haar kamer toe, terwijl Sylvia naar haar bekvechtende broer en Chiaki staarde. Mark had haar bijna zover dat ze de onderbroek over haar broek heen moest trekken. Het zat zelfs al bijna tot over haar knieën heen.

Nee, dit wilde ze voor geen goud vergeten.

Aangezien ik heel af en toe nog wel eens wat doodle van KE characters maar ze nooit hier dump of iets,  heb ik besloten om vandaag even een kleine doodle compilatie hier neer te gooien :') Enjoy!

Spoiler:

De laatste twee doodles zijn al heel wat ouder, ik geloof van twee jaartjes geleden, maar de rest is van afgelopen of dit jaar. De eerste doodle die je ziet is een soort 'poster' voor het vriendschappelijke gevecht tussen Mark en Mitsu (wat IC nog moet plaats vinden). De tweede doodle is natuurlijk le otp Mark en Shiyo. Mayo. Tadah. De doodle ernaast is le brotp. Oftewel de beste maatjes Sylvia en Chiaki. Wat ik ermee wilde weet ik niet, maar ik had zin om mensen in pakken te tekenen en dit geeft ergens wel een spy vibe. Linksonder zien we een 'doodle' van vandaag met niemand minder dan de drie musketiers: Mark, Sylvia en Shiyo. Origineel is de doodle voor Tomas zijn verjaardag gemaakt. Zoals je merkt houden we erg veel van het viertal. Oeps. De vijfde doodle in het midden van benee; Cynthia en Eren. Le andere otp. Misschien dat dit van het verjaardagstopic van Eren is, misschien niet. We zullen het nooit te weten komen. En de laatste is gewoon een random doodletje van Mitsu en Ryota. Mitsu is hierin 12, Ryota 15.

Oh en dan natuurlijk nog de allerlaatste; een doodle waar ik eigenlijk nog steeds trots op ben. De eerste keer dat ik Mitsu en Ryota daadwerkelijk op papier zette. Ik weet alleen niet meer wat mijn inspiratie voor die doodle was. Heh.

Awesome! Krijg spontaan zin om ook weer fanart te gaan maken xDDDD

Thanks! Gewoon doen! KE-Fanart heelt de ziel   

Leuke doodles Rolo! Vind je stijl echt wat hebben (:

Thank you~ Mijn stijl verschilt elke keer weer, haha. De ogen in ieder geval. Misschien dat het hierin niet zo duidelijk te zien is omdat alles verkleind is, maar telkens als ik een nieuwe doodle maak, weet ik niet wat voor een ogen ik moet tekenen. Woepsie.
Oh well, het uitzoeken van verschillende stijlen is juist goed, I suppose. Alhoewel het niet echt extreem grote verschillen zijn. Misschien iets om uit te zoeken na mijn klerenonderzoek :')

Oh, trouwens, als iemand een KE character door mij gedoodled wilt zien mag je dat gerust hier vragen. Ik kan niet met zekerheid zeggen of het me lukt, maar het lijkt me wel een leuke uitdaging. Ik heb toch vakantie anyway

Supermooie tekeningen (ik vind het eigenlijk al niet echt doodles meer, omdat ze zo gedetailleerd en met schaduw zijn en zo XD)

Mitsu Hotaka schreef:

Oh, trouwens, als iemand een KE character door mij gedoodled wilt zien mag je dat gerust hier vragen. Ik kan niet met zekerheid zeggen of het me lukt, maar het lijkt me wel een leuke uitdaging. Ik heb toch vakantie anyway

Haha... Nou... Als je je toevallig verveelt mag je Kean en Kane wel doodlen?    (Met Leon en Noel natuurlijk!) Of Jasmine, als je je nog meer verveelt. xd

Thank you! ((Ik kan niet echt 'doodlen' zoals andere mensen. Mijn tekeningen krijgen hoe dan ook wel detail en schaduw, haha))

Of course! Errm, heeft één van jullie dan toevallig nog een reference naar de rest van hun uiterlijk, of maakt hun hairdo helemaal niet uit? c:

Neuh... maakt niet heel veel uit op zich, als ze er maar hetzelfde uitzien en een beetje iets weg hebben van de persoontjes op hun ava's. xD
Oke, whatever, nou ben ik toch aan het zoeken naar hun karakterkaarten en ava's XD
KK Kane: https://kanto-experience.actieforum.com/t54-kane-hayashi
(En die van Kean is dan natuurlijk bijna hetzelfde, behalve dan dat Kean fan is van Safari Park ipv Leaf Green.)
Ava's: http://yuumei.deviantart.com/art/1000-W0RDS-126831037