Ceder
Ceder leunde op de rand van de fontein en keek in het water. Op de bodem lag een grote hoeveelheid muntjes en ze glimlachte. Vroeger hadden Wolf en zij een keer geld uit deze wensfontein gepakt, niet doorhebbend dat dat niet de bedoeling was. Ze dachten dat onhandige mensen het geld gewoon hadden laten vallen en ze hadden het al raar gevonden dat niemand anders de munten had meegenomen. Toen ze erachter kwamen wat het idee erachter was, hadden ze zich vreselijk schuldig gevoeld. Ze hadden al hun geld bij elkaar geschraapt (een hoeveelheid waar je misschien net twee ijsjes mee kon betalen, maar toen leek het een fortuin) en het bij hun volgende bezoek gauw in de fontein gegooid, om het goed te maken.
Squirtle's spiegelbeeld verscheen naast dat van haar en werd toen ruw verstoord doordat Alaska in het water sprong. De kleine waterpokémon zwom rondjes in de fontein, het duidelijk heerlijk vindend om weer eens in het water te zijn.

Februari
Februari fladderde rond, zoekend naar een goede plek om te hangen. Pas na een tijdje had ze door dat de twee Dewgong die in het midden van de fontein stonden wel héél stil zaten. Ze vroeg zacht aan Squirtle of de Dewgong wel echt waren en de Tauros antwoordde met een simpel en duidelijk 'nee'. Februari begreep niet helemaal wat het dan konden zijn. Ze ging aan de snuit van een van de Dewgong hangen en voelde dat hij gemaakt was van steen. Huh? Een versteende Dewgong? Arme pokémon... Ze had altijd al wel verhalen gehoord van een pokémon die je kon verstenen door je in de ogen te kijken. Ze zeiden dat Zubat daarom geen ogen hadden, zodat de jonge pokémon veilig waren voor het monster. Bestond het wezen echt? De anderen leken zich totaal niet druk te maken om het lot van de arme Dewgong. Februari hoorde Alaska onbekommerd door het water spetteren en Ceder lachen. "Laten we een wens doen!" riep de coördinator opeens enthousiast. Ze begon in haar tas te rommelen en haalde wat kleingeld tevoorschijn. "Hier, iedereen één." Februari vloog naar Ceder toe en pakte een muntje aan met haar tanden. Alaska was ook uit het water gekomen. Met haar sonar zag Februari dat haar houding niet zo enthousiast was, maar ze meende wel een flauwe glimlach op haar gezicht te bespeuren. Squirtle weigerde eerst. Hij wilde Ceder geen geld aftroggelen voor iets waar hij waarschijnlijk toch niet in geloofde. Het meisje wilde echter geen nee accepteren en de Tauros gaf met een zucht toe. "Goed, gooi je muntje in de fontein en doe een wens", zei Ceder. Februari was blij met de uitleg, want eerlijk gezegd had ze geen idee gehad wat zou nou met dat stukje metaal aanmoest. Ze kon niet door water heen kijken en had de muntjes op de bodem van de fontein niet opgemerkt.
Ceder telde af. Op nul liet iedereen zijn muntje in het water vallen en deed in stilte een wens.


- Eerste post voor Mark Evans