Haar verjaardag was voorbij gestreken in een oogwenk. Chiaki wist al niet meer hoe ze die zondag gespendeerd had, maar iets gevierd werd er zeker niet. Wie zou ze daar voor moeten uitnodigen, anyway? Sylvia en Mark hadden het te druk met hun eigen zaakjes; wat Shiyo deed mocht Jirachi weten, Chiaki in ieder geval niet en Kasumi... Tja, ze wilde Kasumi gewoon niet lastig vallen. Ze had nog altijd Vincent kunnen contacteren, maar Arceus wist waar die uithing. Misschien was er zelfs niemand in haar buurt geweest die dag, dus had de brunette besloten om maar niks te houden. Het was immers maar een verjaardag. Niks bijzonders aan. In haar geval in ieder geval niet.

Inmiddels was het alweer een paar dagen later en had Chiaki eindelijk eens de motivatie gehad om haar team eruit te laten. De Gastly die ze in de Pokémon Tower gevangen had, kreeg de naam Leya. Ze had de pokémon eens onder ogen durven komen en kennis met haar gemaakt. Het eerste wat opviel aan de reacties van haar team was dat Sarita meer interesse leek te tonen in de Gastly dan voorheen altijd was gebeurd met nieuwe teamgenoten. Cedro moest ze niks van weten en Alano had haar toentertijd aangevallen; iets wat ze hem tot op de dag van vandaag nog steeds niet had vergeven. Chiaki was echter te druk bezig met andere zaken om zich daar ook mee te gaan bemoeien, dus liet ze het maar voor wat het was en hoopte ze dat haar team nu wat beter met elkaar konden opschieten. Tussen Alano en Cedro liep het immers stroef. En tussen Cedro en Sarita ook. Maar tussen Alano en Sarita was het ook elke keer een oorlog.

De brunette zuchtte, genietend van het zachte gras waar ze op was gaan liggen. Daarstraks had ze een dutje gedaan tegen een boom die toevallig in de buurt stond – maar ze werd gewekt doordat ze extra gewicht op haar hoofd voelde. Haar pokémon hielden toen echter een oogje voor haar in het zeil, dus had ze er eerst niet naar omgekeken, maar toen het wel erg zwaar werd had ze haar ogen geopend. Sarita had die ochtend schijnbaar besloten om van haar hoofd een nestje te maken. De lente was immers weer aangebroken en de Pidgey zochten naar takjes om nestjes mee te bouwen. Chiaki was opgesprongen en had laaiend de takjes uit haar haren gereten – al niet met hier en daar een bruine haar van zichzelf – waarna ze de takjes naar Sarita had gegooid en geschreeuwd dat ze geen boom was, ondanks haar donkerbruine haarkleur. “Ben je wel helemaal lekker?” had ze er nog aan toegevoegd, waarop Alano nog iets grijnzend aan toe voegde. Aan de blik van Cedro te zien was het een extra belediging, want de Seel had gekeken alsof hij de Charmeleon toen en daar had willen vellen.

“Alano?” In de middag waren ze op het grasveld vlakbij de boom gaan liggen, hoewel ze er ver genoeg vanaf lagen om niet gestoord te worden door de schaduw die erdoor gecreëerd werd. Chiaki wilde genieten van de zon. De Charmeleon ging rechtop zitten, zijn blik vragend op zijn trainer gericht. Was er iets aan de hand? De brunette keek hem aan, voor een moment zwijgend starend naar het gelaat van het rode draakje. Ze was nog altijd ontzettend trots op hem; ook nu, nu ze zijn gespierde kaaklijn weer kon bewonderen. “Denk je... Denk je dat ik verkeerd heb gehandeld?” De pokémon keek haar verward aan. Verkeerd gehandeld waarop? Wat had hij gemist? “In Lavender. Had ik er niet heen moeten gaan?” Het was geen geheim dat Chiaki een hoop ellende gespaard was gebleven als ze er niet heen was gegaan. Al was Alano wel van mening dat zijn arme trainer alsnog was gebroken met het nieuws dat Mamoru er niet meer was. Ze had altijd zo naar hem opgekeken... Voor zover hij wist dan.

Zonder er eigenlijk bij na te denken, schudde Alano zijn hoofd. Zijn trainer was slim. Slim genoeg om juist te kunnen handelen. Leeftijd betekende immers niks. Als er één iemand verkeerd had gehandeld, dan was het pa Tsuda wel. Een traan gleed niet veel later of het meisje haar wang heen, indicerend dat ze zijn antwoord wel waardeerde, maar dat het haar emoties niet had kunnen stoppen. Bezorgd fronsend ging hij dichter tegen de brunette aan liggen, proberend iets te verzinnen waarmee hij haar een plezier kon doen. Al was het maar om haar van deze emoties af te helpen. Even dacht hij aan Sylvia, maar het meisje had zelf geen middel waarmee ze haar konden bereiken. Dus kwamen zijn gedachtes bij Mark uit. Alano probeerde toen om de Pokégear van zijn trainer af te pakken – iets wat makkelijker ging dan gedacht, want het meisje had enkel verbouwereerd naar haar Charmeleon gestaard – waarop hij naar het ding wees en haar duidelijk probeerde te maken dat ze de jongen moest bellen. Ze fronste enkel verward. “Moet ik bellen?” vroeg ze aan hem. Hij knikte enthousiast. Goed, deel één had ze begrepen. Nu deel twee. “Naar wie dan?”

Deel twee was een stuk moeilijker. Alano dacht even diep na en begon toen een aantal bewegen uit te beelden. Hij besloot om te gaan voor het loopje van Sylvia. Wonder boven wonder begreep zijn trainer het meteen. “Sylvia?” Haar stem brak lichtjes bij het uitspreken van die naam. “Die heeft geen Pokégear, Alano.” Hij schudde met zijn hoofd. Shiftry. Hij wilde haar laten stoppen met huilen, niet het erger maken. De pokémon besloot toen om voetbal uit te beelden. Misschien begreep ze dan wie hij bedoelde. Gelukkig deed ze dat wel en pakte ze de Pokégear van hem af. “Je wilt dat ik Mark bel...?” vroeg ze verward aan Alano. Het was waar dat ze zijn nummer had gekregen voor noodgevallen... Moest ze dit dan zo zien? Haar pokémon wilde overduidelijk dat ze dit deed, dus... Met trillende vingers drukte Chiaki op de knopjes en bracht ze het apparaat toen naar haar oor. De lijn ging over, waarna een geluid hoorbaar was dat hoogstwaarschijnlijk betekende dat was opgepakt. “H-Hallo?” begon de brunette voorzichtig. “Is dit Mark? Je spreekt met Chiaki.”  

thank you Bae <3 of Kickstart!

Het duurde eventjes voor ze een reactie kreeg. Of, eigenlijk duurde het dat niet, maar voor Chiaki’s gevoel leek het wel een eeuw. De stem van Mark was echter al aan de andere kant te horen, waarmee haar angst al afzakte en zelfs verdween toen de jongen vertelde dat ze inderdaad met Mark sprak. En Toby. Chiaki liet even een grinnik ontsnappen uit haar mond, want hoewel ze misschien niet in een melige bui was, kon ze het grapje wel waarderen. “Ook hallo, Toby,” sprak de brunette in de microfoon. Ze keek even naar Alano, niet zeker wetend wat ze op Marks volgende vraag moest beantwoorden. Waar kon hij haar mee helpen? Chiaki liet haar hand omhoog glijden en verborg haar ogen daarachter. “Ik weet het niet,” gaf ze na enkele tellen eerlijk toe, waarna ze weer een stilte liet vallen. Wat had haar Charmeleon nou eigenlijk verwacht? En wat had zij verwacht? “Kunnen we praten? Waar ben je nu?” De brunette dacht even na. Ze stond nu op de Southern Plains en dat lag tussen Pallet Town en Viridian City in. Mocht Mark in de buurt zijn, dan konden ze hier of in Viridian afspreken, al wist Chiaki bij Arceus niet waar ze het over moesten hebben. Maar daar kon ze nog over nadenken onderweg naar de afgesproken plek of wachtend op de bruinharige jongen. Het hoefde immers geen complete novel te zijn. Gewoon even haar frustraties kwijt. Hem vertellen waar ze mee zat. Sylvia wilde ze het immers niet aandoen op haar jonge leeftijd en hoewel Mark zijn eigen problemen had... Achtte ze hem wel verantwoordelijk genoeg om te weten hoe hij hiermee om moest gaan. “Als je in de buurt van Viridian bent, dan zit ik nu op de Southern Plains vlak buiten de stad,” voegde ze er nog aan toe. Wellicht had ze eens geluk en kon hij binnen maximaal een uur bij haar zijn.

thank you Bae <3 of Kickstart!

Mark gaf aan dat ze wel konden praten en dat hij inderdaad door Viridian liep. Hopelijk was Sylvia niet in de buurt, want het laatste wat ze wilde was dat de blondine haar zo zou horen. Ze keek even naar Alano en vertelde toen aan de jongen dat zij op de Southern Plains was, waarop hij zei dat hij naar haar toe kwam. Misschien dat ze elkaar tegemoet konden lopen. Chiaki dacht daar niet lang over na. “Prima. Dan zie ik je zo wel,” sprak ze nog tegen hem, wachtend op een laatste reactie van Mark, voordat ze dan neerlegde. Haar bruine ogen vestigden zich nog een keer op Alano en de Charmeleon keek haar opgelucht aan. Ze kon met iemand praten. Mooi. Hij had zich vast erge zorgen gemaakt om haar. “Laten we maar gaan, we moeten Mark tegemoet lopen,” vertelde ze de rode draak. Hij knikte en stond op, waarna hij zijn poot uitstak naar Chiaki om haar overeind te helpen. Ze nam het glimlachend aan en kwam nu ook overeind. Vervolgens begonnen ze aan hun kleine wandeling richting Viridian, hopend dat ze Mark niet voorbij liepen of iets. Dat zou nogal zonde zijn van hun afspraak. Gelukkig zag ze niet veel later een figuur lopen met bruin haar en een gele vlek bij zich. Dat moesten Mark en zijn Pikachu wel zijn. Alano begon wild te zwaaien en te roepen, maar de brunette hield zich stil. Ze liepen elkaar zo wel tegemoet.

thank you Bae <3 of Kickstart!

Alano keek zijn trainer bezorgd aan toen ze stil bleef. Hij viel nu ook weer stil, want hij was toch echt heel erg bezorgd om de brunette. Dat het vertrek van Mamoru haar zoveel verdriet aan zou doen, had hij nooit kunnen raden. Hoewel het verliezen van haar vader wellicht een grote rol erin meespeelde, want hij had best wat gemene dingen tegen Chiaki gezegd. De Charmeleon klemde zijn kaken op elkaar toen hij eraan terugdacht. Hij zou trainen. Veel en hard ook. Hij zou trainen tot hij erbij neerviel en die Marowak eens wat laten zien. Chiaki’s vader zou dan vast ook een toontje lager gaan zingen. Zijn aandacht – en die van Chiaki – werd getrokken door de Pikachu van Mark, die vrolijk op hen af kwam gelopen en tegen hen begon te praten. Een kleine, subtiele glimlach verscheen op de brunette haar gezicht, die elk moment van haar gezicht zou kunnen breken. Alano wist dat het een geforceerde glimlach was, alleen maar om hem en de rest gerust te stellen. Maar oké was ze niet. Bij lange na niet. “Hey Toby,” begroette ze het gele wezentje. Ze bukte echter niet om hem te aaien. Alano keek haar somber aan en liet zijn blik toen bezorgd naar de Pikachu door glijden. Ze liepen door tot ze Mark dan tegemoet waren gelopen. “Hey,” begroette ze hem nu ook, haar glimlach nog aanwezig, maar die viel meteen van haar gezicht zodra ze het woordje had gesproken. Nu moest ze er echt aan gaan geloven, of niet?

thank you Bae <3 of Kickstart!