Het regende niet, de zon scheen zacht en de meeste bomen hadden nog veel van hun bladeren aan hun takken hangen in alle mogelijke kleuren: een perfecte dag voor een herfstwandeling. Ralph had zichzelf goed ingepakt met een aantal lagen kleding en een dikke jas. Misschien was het wat te veel van het goede voor de meeste mensen, maar Ralph had het nu eenmaal niet graag te koud. Met een beetje geluk zou hij niet te lang moeten wachten op het moment waarop hij zijn jas zou kunnen uitdoen, want eigenlijk was hij naar de Southern Plains gegaan met een reden. Hij was in de zomer namelijk met zijn familie op vakantie geweest naar een andere regio en heeft dus weinig tijd met zijn Pokémon kunnen besteden. Aquarius en Elza kregen al snel meer dan genoeg aandacht toen hij weer thuis was gekomen, maar Firefly had wat meer nodig. Het vertrouwen tussen hem en zijn trainer was er nog, maar nu dat de Rapidash al een aantal maanden geen mens op zijn rug had gehad, zou hij echt weer wat training nodig moeten hebben. De Southern Plains waren daar perfect voor: het was er rustig en er was meer dan genoeg ruimte om te oefenen.

Zodra Ralph een mooi, vlak stuk had gevonden, liet hij Firefly uit zijn Poké Ball verschijnen. De Pokémon keek even stilletjes om zich heen, maar zodra hij besefte waar hij was wezen zijn oren vrolijk naar voren en draafde hij door het gras. Al snel begon hij van vreugde te galopperen en te bokken, waarbij hij nog niet leek te merken dat hij een eindje van zijn trainer wegrende. Dat was op zich niet zo erg, want Ralph kende zijn Rapidash goed genoeg om te weten dat hij wel weer terug zou komen zodra hij zou zijn uitgeraasd. Dan zouden ze wel aan het werk gaan, maar voor nu mocht Firefly zich echt even helemaal laten gaan - zolang hij maar een beetje in het zicht van zijn trainer bleef.

Het kon niet warmer zijn als een dag als deze voor herfst. Ze had het weer verkeerd ingeschat en liep al bibberend met een te dikke jas rond. Dat deed ze niet zomaar, deze tocht naar het veld. Voor een dag had ze Byu en Mizukage bij een boom achtergelaten om op zichzelf te trainen. De tijd was bijna aangebroken voor haar tweede gymbadge. Vastberaden dan ooit tevoren na een familie vakantie, wilde ze verder met haar avontuur. Allemaal om uiteindelijk te winnen van haar onverslaanbare neef zijn Electabuzz en Ponyta. Daar had ze genoeg voor over. Al helemaal om zelfs op dezelfde strijdveld als de derde gymleidster te staan. Die moest ze nog bewijzen dat ze niet dezelfde Trainer met een Squirtle was. Stappen werden zeker gemaakt. Ze ritste haar jas open en stapte stevig door en vond al spoedig de twee Pokémon terug. Een reeks bubbels schoot door de lucht heen, gevolgd door een Fury Attack die deze in stukken brak. Dit was een aangename verassing; ze had niet verwacht dat ze nog steeds serieus bezig zouden zijn.

Een glimlach sierde haar gezicht en na één stap te hebben verzet hoorde ze gedraaf in de verte. Hier kwamen natuurlijk Pokémon met hoeven voor maar waarom kwam deze haar bekend voor? Toen vlammen boven het gras uitstaken, kon ze het niet laten nog breder te glimlachen.  “Een Rapidash!”Niet zomaar een Pokémon maar… de enige echte Firefly! Dat betekende dat de Trainer ook ergens moest zijn. Met haar violet kleurige ogen speurde ze het terrein af, en had spoedig hem weten te vinden. Het was hem! Bijna had ze energiek naar hem willen zwaaien, maar ze sloeg al haar handen bij haar mond. Oh nee, ze had wel een beter idee. Haar ogen glommen vol pretlichtjes. Een veel beter idee wel te verstaan. Met voorzichtige stappen zigzagde ze tussen de paar bomen die er stonden om de knul te benaderen. Dit gaf haar een vage deja vu van hun ontmoeting. Was hun ontmoeting ook niet bijna zo geweest? Ze onderdrukte de milde blos die op haar wangen was verschenen en toen ze eenmaal dicht genoeg was bij de jongen, hield ze haar handen voor zijn ogen. “Boe,” zei ze droog, gevolgd door een geamuseerde grijns, waarna ze haar handen van hem verwijderde en grinnikend haar armen achter haar rug hield. “Je moet beter opletten, Ralph, je rug is een zwakke punt. Wat als ik een Gastly was geweest of zelfs een Fearow? Dan was het foute boel,” Lichtelijk betweterig sloeg ze haar armen over elkaar maar haar enthousiasme en euforie kon ze niet onderdrukken om hem weer te zien. Met een late zwaai beweging van haar hand, begroette ze hem ditmaal officieel. “Lang niet gezien, Ralph,”

Nu dat hij Firefly zo enthousiast door het gras zag draven en galopperen, kon Ralph het niet laten om te glimlachen. Het was simpelweg geweldig om te zien hoe de Rapidash helemaal opfleurde door de frisse buitenlucht en de uitgestrekte velden. Hij brieste tevreden en draafde nog een rondje, waarna hij eindelijk Ralph weer leek op te merken. Firefly kwam een tiental meter van zijn trainer vandaan tot stilstand en spitste zijn oren. Hij leek duidelijk naar Ralph te kijken, die nog even afwachtte. Als Firefly nu al zijn aandacht op hem gericht had, zou de Pokémon vanzelf wel naar hem toe komen.

Hij had niet in de gaten dat Firefly niet naar hem keek, maar naar de persoon die naar de trainer toe sloop.

“Wha-!?” Plotseling werd alles zwart voor Ralphs ogen en voelde hij warmte tegen zijn gezicht. In een fractie van een seconde spande hij zijn spieren. Voordat zijn reflexen de kans kregen om hem wild om zich heen te laten zwaaien, hoorde hij een menselijke stem. Het was te kort geweest om de stem te herkennen, maar toch vroeg hij zich af waar hij die eerder had gehoord… Kort nadat Ralph was begonnen met het graven in zijn geheugen, kreeg hij zijn zicht weer terug. Hij draaide zich snel om en was blij verrast toen hij zag wie er achter hem had gestaan. “Olivia?” stamelde hij verbaasd. Natuurlijk was het leuk om haar weer te zien, maar hij had niet zien aankomen dat ze elkaar die dag weer zouden tegenkomen. Letterlijk. Bij de opmerking dat het net zo goed een Gastly of een Fearow had kunnen zijn die hem had aangevallen, wreef Ralph ietwat beschaamd over zijn achterhoofd. “Eerlijk gezegd dacht ik ook even dat ik als Pokémon-maaltijd zou eindigen,” gaf hij wat lacherig toe. “Maar het is echt fijn om je weer eens tegen te komen.” Het voelde haast alsof hij haar al langer dan een jaar lang niet had gezien, maar dat kon niet kloppen, toch? Veel meer tijd om daarover na te denken kreeg Ralph niet, want vanuit een ooghoek zag hij dat Firefly naar hen toe kwam en Olivia vrolijk aankeek. Het was duidelijk dat de Pokémon haar nog herkende. Over Pokémon gesproken… “Alles goed met jou en je Pokémon?” Het was nogal een cliché vraag, maar je moest toch ergens beginnen als je elkaar al een hele tijd niet gesproken had.