Het was vroeg in de ochtend en een speeltuin in Viridian City lag er nog stil bij, het zou echter niet langer duren voordat de kalmte verstoord zou worden. Een jonge trainer, de enige in de hele straat liep richting het speeltuin met een voldane glimlach op haar snoet. Dit zou een speciale dag zijn, in plaats van een normale training tegen wilde Pokémon in Viridian Forest deden ze deze keer een echte effectieve training. Een Pokémon gevecht bestond immers niet enkel uit tactiek en aanvallen, maar ook de conditie van de Pokémon. Gezien ze de eerste twee naderhand wel wist te oefenen, werd het hoognodig tijd voor de conditie. Ze was volkomen voorbereidt gearriveerd met twee kleine autobanden onder haar armen die ze stevig vasthield. Het speeltuin zou de plaats zijn waar de conditietraining zou plaatsvinden en deze autobanden waren nodige voorwerpen voor een van de onderdelen: Attack, ook wel Aanval genoemd. Zo waren er meerdere onderdelen, zoals: Uithoudingsvermogen aka HP, Verdediging aka Defense, Speciale Aanval aka Special Attack, Speciale Verdediging aka Special Defense en Snelheid aka Speed. Ze zouden dus allemaal getest worden en om genoeg tijd te hebben hiervoor was ze vroeg opgestaan en had ze bovendien haar Pokémon niets over verteld. Het moest een verassing blijven. Het was wel moeilijk om het geheim te houden, maar ze kon gelukkig, nadat haar Pokémon sliepen, alle materialen regelen en ideeën verzinnen voor de training en ook een locatie uitkiezen die wat anders was dan een bos en zelden werd gerelateerd met training. Maar goed, ze had genoeg gewacht. Het was tijd voor de conditietraining die ze uit inspiratieloosheid, Super Training genoemd had.

Olivia liep het speeltuin dieper in en legde de twee autobanden naast haar neer. Nu werd het eens tijd om haar Pokémon wakker te schudden, niet waar? Ze greep hun Pokéball’s, drukte een knop in en ze klapten open en lieten twee slapende Pokémon voor haar voeten verschijnen; Mizukage en Byu. De twee leken zo vredig wanneer ze sliepen, maar ze zou ze nogal ruw wakker maken.  Om de training succesvol te laten zijn, moesten ze helemaal wakker zijn en niet deels. Met haar hand gleed ze over haar pas aangeschafte fluit die aan een touwtje verbonden was, zodat ze het als een ketting kon dragen. Het was een typisch fluitje met de felle kleur oranje, terwijl het touwtje wit was. Ze bracht het fluitje naar haar mond en blies er luid door heen. Een fel, hoog geluid echode door de speeltuin en zeker ook de straat achter haar. De twee Pokémon schoten geschrokken overeind en keken paniekerig om hun heen en keken nors naar Olivia op toen ze onschuldig met haar vingers met het fluitje speelde. “Goedemorgen,” begroette ze hen, waarop Mizukage ontevreden geluiden uitkraamden en zijn voorpoten baldde. Byu keek zoals altijd emotieloos voor zich uit, maar liet ook duidelijk blijken met een krassend geluid dat hij hier niet vrolijk over was. Ze nam even de tijd om de Pokémon naar hun omgeving te kijken, voordat ze zou vertellen wat ze hier nou deden. Dat leek haar toch verstandiger. Toen ze niet op hun gedrag reageerde, bedaarde ze en keken ze wat rond om vervolgens met een frons terug te keren naar hun trainer. Zeker Mizukage keek verward haar kant op, gezien Byu amper iets liet zien.

“Zoals jullie weten gaan we binnenkort de eerste gymleider uitdagen en gezien deze nieuw is, weten we niets over haar Pokémon, buiten het feit dat ze van het type Rock zijn. Dus blijven er enkel een handjevol Pokémon over. Dat zegt echter nog steeds te weinig,” Begon ze, waarop ze haar armen kruiste en op een serieuze, luide toon verder ging, “Daarom trainde wij afgelopen dagen hard, maar vandaag trainen we geen tactieken of aanvallen, maar jullie conditie. Wat heb je aan een Water Gun, als je niet eens de kans krijgt door je gebrek in snelheid, uithoudingsvermogen of iets dergelijks? We gaan dus elke eigenschap trainen in dit speeltuin,” Mizukage leek enkel het eerste deel van haar woorden fijn te vinden, maar na het woord ‘conditie’ zakte zijn enthousiasme tot een dieptepunt. De Squirtle liet zijn kop en voorpoten hangen en kraamde jammerende geluiden uit. Byu keek echter Olivia niet meer aan, maar juist de autobanden naast haar. Ze grinnikte zacht, toen ze dit opmerkte. Byu was als Spearow zijnde scherp en dat hadden ze wel nodig. Met dezelfde energie vervolgde ze haar verhaal, waar ze weer de aandacht van de twee Pokémon kreeg. “De autobanden gebruiken we om jullie aanvalskracht te trainen.  Ook trainen we de uithoudingsvermogen, verdediging, speciale aanval, speciale verdediging en snelheid in deze volgorde,” Mizukage was nog steeds niet heel enthousiast, maar dat kwam nog wel. Na meerdere sessies zou haar Pokémon goede veranderingen moeten doorgaan. Het was ook niet zo dat ze dit elke dag zou doen, eerder om de een of twee dagen voor wat afwisseling. Strategie en de aanvallen zelf waren namelijk ook nog belangrijk en soms even een rustdag waarop ze zouden relaxen in de Viridian Forest en zichzelf vol zouden proppen met Berry’s en voor haarzelf wat lekkers. Maar goed, de motivatie was amper aanwezig en dat begreep ze bij de allereerste keer. Voor deze ene keer had ze dan ook een presentje in petto voor na de training, eentje die ze wel zou verklappen. “Maar, vooral jij moet nu gaan opletten, Mizu,” De Squirtle keek met een verloren blik omhoog, “Na de training gaan we langs een winkel in Viridian City waar ze Poképoffins verkopen en mijn ouders gaven mij een kortingskaart, dus jullie mogen een paar uitkiezen om te eten!” De Squirtle’s verloren blik veranderde in een hoopvolle en zijn ogen glansden erbij, terwijl een glimlach op zijn gezicht tevoorschijn toverde, ‘Wauw, Poképoffins!’. Ze meende bijna kwijl te zien in zijn mondhoeken, waarschijnlijk aan de gedachte van de lekkernijen. Ze zocht naar dezelfde reactie van Byu, maar deze reageerde met een droge ‘Spearow’ en stak enkel zijn vleugels uit als teken dat hij het een prima idee vond.

Met een glimlach floot ze op het fluitje, minder oorverdovend dan eerder. “Tijd om te starten! Allereerst, uithoudingsvermogen,” De Squirtle werd ruw gewekt uit zijn fantasie dat hij een boel Poképuffin’s had en keek haar onzeker aan met de emotieloze Byu naast hem. “Ren elf rondjes rond dit speeltuin, maar je mag niet vliegen of glijden!” Daarbij keek ze elk van de Pokémon strak aan die beide toch iets van een onzekerheid lieten merken, voordat ze naar de speeltuin keken. Het werd omringd met een hek die de plaats een rechthoekige omlijning gaf en indien je een rondje gedaan had, zou je ruwweg 150 meter afgelegd hebben. Het was dan ook een grote speeltuin. De Squirtle jammerde nadat hij dit ook besefte, maar ze zouden het afleggen. Eindelijk kon het eerste onderdeel van de conditietraining van start gaan! De Pokémon begonnen het hek te volgen op een duidelijk veel te rap tempo om het elf rondjes vol te houden, zeker voor Mizukage die al moeilijk vooruitkwam door zijn schild. Of hij het zelf zou beseffen, twijfelde ze, dus besloot ze toch maar de juiste aanwijzingen te geven, terwijl ze haar passeerden na het succesvol eindigen van hun eerste rondje. “Mizu, ren op een rustigere tempo, anders houd je het niet vol,” De Squirtle reageerde met een vage pootgebaar en rende iets rustiger door. Ze hoorde hem wel al hijgen, maar het was niet te laat. En Byu, de Pokémon was snel van nature, maar toch leek hij dezelfde probleem te ondervinden als Mizukage; hij rende te snel. De twee Pokémon moesten nog hun evenwicht erin vinden. “Byu, dat geld ook voor jou,” Had ze gehaast gezegd toen de Spearow pal achter Mizukage voorbij rende. Amper verwachtte ze een reactie van hem, dus wist ze niet of hij het op zou volgen. De Spearow vertraagde zijn pas direct na haar woorden en met een gerust hart kon ze staand de Pokémon in de gaten houden. Byu baarde haar nog het minste zorgen, maar Mizukage des te meer. De Squirtle hijgde luid en leunde te ver voorover, waardoor hij op zijn buik zou neerknallen indien hij struikelde. Het was echter ironisch toen hij het volgende moment daadwerkelijk struikelde en op zijn buik terecht kwam. Byu, die pal achter hem rende keek direct naar Olivia toe, haast om te vragen of hij door moest gaan of niet. Het was zeker geen zeer pijnlijke aanval, maar zeker naar. Ze knikte richting Byu die Mizukage een zorgzame knik gaf en toen verder rende. Olivia snelde naar de Squirtle toe en haalde hem weer op zijn voeten. Met haar arm om zijn nek keek ze hem in zij ogen aan. “Je bent gelukkig oké, maar probeer vanaf nu je gewicht iets naar achteren te houden. We willen niet dat je weer voorover valt, en neem een rustiger tempo. Ik kon je zelfs vanaf Cerulean City horen hijgen,” zei ze met een glimlach, waarop de Squirtle grinnikte om haar opmerking en toen beantwoordde met een ‘Squirt!’en een eervolle knik. Ze gaf hem een zacht bemoedigend klopje op zijn rug en zag hem spoedig weer verder rennen met de juiste houding en tempo.

Voldaan liep ze terug naar haar plek en telde ze de rondjes af die de Pokémon al afgelegd hadden. Twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen… Bij de tiende ronde zag ze dat de vermoeidheid effect begon te krijgen op haar Pokémon die sloom renden en luid hijgden, zelfs Byu haakte tussendoor even af om op adem te komen. Ze wilde hem niet straffen door even te rusten, zolang hij verder ging, maar de Spearow leek niet meer verder te kunnen of te willen. De Squirtle bleef echter vastberaden rennen en behaalde de elf rondjes, voordat hij op de startplaats uitgeput zich voorover liet vallen. Mizukage hijgde luid en schoot zwakjes Water Gun richting de lucht, zodat de waterdruppels over hem neerkwamen ter verkoeling. Hij mocht nu rusten, na ruim tien minuten zouden ze verder gaan met het volgende onderdeel. “Gefeliciteerd, Mizukage. Topperd!” complementeerde ze hem met een brede glimlach, waarna ze hem een aai over zijn natte kop gaf. De Squirtle reageerde traag met een glimlach, waarna hij haar recht aankeek met enige afschuw. Waar kwam dit vandaan? En spoedig schoot het haar te binnen, hij dacht dat ze direct met het volgende onderdeel verder gingen, niet waar? “Neem maar tien minuten pau-“ Mizu schoot een waterstraal, recht tegen haar gezicht. Waar had ze dat aan te danken?! Met een diepe frons keek ze hem aan. Was dit een herhaling van het Aquarius-incident?  De Squirtle wees moeizaam met zijn poot naar iets achter haar. Ze volgde de richting en zag Byu verderop, languit op de grond en naar adem happend. Met wijd opengetrokken ogen racete ze naar Byu en knielde ze met de doorgedraaide hart in haar keel bij hem neer. “Byu! BYU!” kraamde ze bezorgd uit, waarop de Spearow zichzelf overeind trok en naar haar knikte. Zijn ogen verraadde zoals niets, maar toch wist ze dat hij gewoon oververmoeid geraakt was. Niet iets ernstigs. “Neem maar tien minuten rust, Byu,” De Pokémon die haar het minst mocht en amper naar haar wilde luisteren, was veranderd en knikte gehoorzaam naar haar. Voorzichtig greep ze hem vast en trok ze zijn warme lichaam tegen haar buik toe. “Goed gedaan hoor!” Ze gaf hem een aai over zijn ruw gevederde kop en Byu vocht er niet tegen, hij liet het zelfs toe. Terwijl Olivia naar Mizukage toeliep leek Byu zelfs bijna net zo tevreden te zijn als een Persian die op de schoot van zijn trainer spinde.

Ze reikte wat water uit en liet haar Pokémon genieten van hun tien minuten lange pauze. Het werd tijd voor het tweede onderdeel; aanval, waar eindelijk de twee autobanden van te pas kwamen. Met tegenzin kwamen haar Pokémon overeind om weer een beproeving te doorgaan. “Nu krijgen jullie de opdracht van het tweede onderdeel; aanval. Allereerst, krijgen jullie een autoband om jullie middel en moeten jullie eerst de schommel verderop zo ver mogelijk van je af duwen. Als ik vind dat je dat goed gedaan hebt, moeten jullie met pure spierkracht de autoband van jullie lijf halen,” Ze wees richting de schommels waarvan er twee naast elkaar stonden, elk voor een van haar Pokémon. “Maar eerst even de banden omdoen,” Ze greep de banden vast en wurmden hun twee lijven erdoor heen. Hun voorpoten en vleugels puilde nog net aan de bovenkant uit. Het zag er nogal lomp uit met een autoband om een Pokémon, maar het hoorde erbij. Mizukage leek er vrij ongemakkelijk te zijn en deze keer zelfs Byu ook, ze waggelde maar onhandig rond, langzaam maar zeker richting de schommels. Terwijl ze zwijgzaam toekeek, moest dit misschien wel heel wreed lijken, maar ze had vertrouwen in haar Pokémon en gaf niet om de vooroordelen van anderen die niet het verhaal wisten. Het was gelukkig nog vrij vroeg, dus later liep ze pas de kans op dat volwassene en kinderen de training zouden lastigvallen. Voor nu, het meest bizarre onderdeel, had ze nog de tijd. De twee Pokémon vielen regelmatig voorover, maar wisten op vreemde wijze weer overeind te komen, hopelijk door teamwork, en kwamen bij de schommels aan. “Oké, duw ze zo ver mogelijk van je af met je voorpoten of vleugels!” zei ze serieus, maar toch giechelde ze om de laatste drie woorden van haar zin. Wat als de Squirtle vleugels had en de Spearow voorpoten? Hoe vreemd moest dat eruit zien? Ze dwaalde echter af en floot weer in het fluitje.

“Start!” Mizukage greep moeizaam de randen van de schommel vast en wierp deze van zich af, maar het kwam amper van hem vandaan en knalde tegen zijn band aan, waardoor hij naar achteren viel. ‘Squirtle’ Klonk Mizukage’s jammerende stem, waarna deze spastisch met zijn poten bewoog, in de hoop om weer op zijn poten terecht te komen. Byu keek kort naar de Squirtle en greep met zijn snavel diens band vast en trok hem overeind. H-Hielp Byu Mizukage nou?! Was het toch teamwork geweest zonet? Haar Pokémon werden hechter! Mizukage trok beschamend zijn poot achter zijn kop, en vervolgde zijn oefening. Dat was goed afgelopen. Ze zuchtte opgelucht en observeerde Byu die subtieler te werk ging en eerst rustig de schommel vastgreep met zijn snavel en toen lichtjes aantrok, vast om het gewicht in te schatten en hoeveel kracht hij in moest gaan zetten. Mizukage zat in haar ooghoek nog steeds zonder tactiek de schommel vast te grijpen en zwak van zich af te duwen. Hij gebruikte enkel zijn voorpoten, terwijl er veel meer kracht kwam als je in de juiste houding stond en de kracht door je lichaam heen begeleidde naar de uiteinde van je vingertoppen. Byu leek dit na verloop van tijd te beseffen en stond met zijn spieren gespannen en de schommel vast met zijn snavel.

Toen, vanuit het niets, stapte hij iets naar achteren en duwde hij de schommel wel van zich af. En ver kwam hij. De schommel kwam hoger dan haar zelf uit, maar toen kwam het nare; het kwam recht op Byu af. “Byu! Let op!” Waarschuwde ze hem, maar de Spearow wist al dat het zou gebeuren en sprong recht tegen de schommel aan, zodat de schommel knalde tegen de band. De schommel bewoog heftig op en neer, maar keerde terug naar zijn standaard locatie, terwijl Byu op zijn rug terecht kwam. De band had zijn val opgevangen. Totaal verrast, maar zeker trots begon Olivia te klappen met een glimlach op haar gezicht. “Goed zo, Byu!” De Spearow kwam met enige moeite overeind en keek direct Mizukage’s kant op waar het nog maar stroef ging. De Squirtle had zonet de aanwijzingen voor de juiste tactiek bij Byu kunnen aflezen, maar deze deed nog steeds zijn eigen ding. Olivia gunde hem de tijd, maar het moest niet te lang duren. Mizukage raakte ongeduldig en gefrustreerd en begon radeloos stompen uit te delen aan de schommel. Met een frons keek ze zwijgend toe hoe de schommel vrij ver van zijn plaats kwam en bij het terugkeren weer geraakt werd door een stoot. Dit… was dit Mizukage’s oplossing? Stoten uitdelen? De Squirtle werd kalmer en ze zag dat hij besefte wat hij aan het doen was. Toen de schommel weer terugslingerde deed hij een stap naar achteren en gaf twee rake stoten aan de schommel die vrij hoog terecht wist te komen. De Pokémon glimlachte breed, maar zag de schommel spoedig op volle vaart terugkeren. De angst was op zijn gezicht te lezen en direct trok hij in zijn schild, maar verloor hij door de plotselinge actie zijn gewicht. Angstig keek Olivia toe en rende ze op Mizukage af. De Pokémon viel voorover en de schommel mistte hem op een haartje en daar bleef hij liggen totdat deze stil stond.

Olivia snelde naar Mizukage en werd vergezeld door Byu. “Mizu… Mizukage, gaat het?” De Squirtle kwam zijn schild uit en balde enthousiast zijn vuisten, gevolgd door een luide ‘Squirt!’. Hij was gewoon blij dat het hem gelukt was. Ze sloeg een opgeluchte zucht. Nu het tweede onderdeel; de autoband verscheuren. Nadat de situatie bedaard was, bracht ze de twee van de schommels vandaan en gaf ze het sein om de tweede deel uit te voeren. Direct begon Mizukage de band uit alle macht naar beneden te duwen wat amper werkte. Byu trok echter uit alle macht met zijn snavel de band van hem af. Beide waren amper succesvol. De Squirtle begon nu uit alle macht zijn adem in te houden in de hoop dat het band naar beneden zou zakken, maar het gaf geen krimp. De Spearow haalde echter uit naar een plek bij de band.  Na verloop van tijd leek de buitenkant van de band op die plaats dunner te worden. De Squirtle beet inmiddels uit alle macht in de band en duwde deze tegelijkertijd van zich af. Het was duidelijk dat de smaak van de autoband hem niet beviel, maar hij bleef doorzetten en uiteindelijk lukte het hem wonderbaarlijk. Mizukage keek zegevierend haar kant op en keek uitdagend richting Byu. De Spearow was een paar minuten later klaar en keek van de Squirtle weg. Kon Byu zijn ‘verlies’ niet aan? Ach, zolang ze beide maar hun opdrachten deden. Met een voldane glimlach  keek ze naar de twee, waarna ze besloot om direct door te gaan met de volgende. Verdediging. Ze kon niet altijd pauzes inlassen.

Tijd voor de verdediging. Hiervoor had ze ook voorbereidingen verricht door haar Beedril te gebruiken. Het was nog niet het moment geweest om deze te gebruiken in haar reis, maar zeker in de training. De Pokémon luisterde ook tot op zekere hoogte naar haar, gevechten waren een uitzondering. Dit was echter een training en haar Pokémon mochten niet terug vechten. Enkel verdedigen. Olivia greep uit haar tas de Pokéball van de Pokémon en al spoedig verscheen de Pokémon aan haar zijde. Mizukage en Byu waren beide verbijsterd door de verschijning van een derde Pokémon. “Deze Pokémon gaat ons helpen bij de training. Bij dit onderdeel ligt de focus op de verdediging. Jullie zullen beide een Oran Berry moeten beschermen tegen de venijnige uithalen van  Beedril, zonder weg te stappen. Dat lijkt mee te vallen, maar je moet tegelijk ook vermijden dat je in de zandbak valt, want jullie gaan op de rand staan. Jullie zijn geslaagd wanneer jullie niet in de zandbak gevallen zijn en de Oran Berry niet beschadigd geraakt is voor twee minuten,” Mizukage en Byu knikte gehoorzaam, maar bleven nieuwsgierig naar de Pokémon. Die kende ze immers niet en blijkbaar was deze Pokémon van haar. “Dit is Beedril, ik had hem gevangen als een Weedle en getraind tot een Beedril om op reis te kunnen gaan,” legde ze met een glimlach uit, terwijl ze op de schouder van de Beedril klopte en de Pokémon knikte. De twee leken nog steeds lichtjes overdonderd te zijn, maar waren klaar om te beginnen. “Voordat we naar de startplaats gaan, je mag de Oran Berry hierna opeten,” Nu hadden ze zeker motivatie om dit onderdeel goed af te sluiten. Mizukage sprong vrolijk op en neer en liep met hernieuwde energie achter haar aan, gevolgd door Byu die zwakjes glimlachte.

De vier liepen op het zandbak af en ze liet Byu als eerst gaan. De Spearow nestelde zich op de stenen rand om de zandbak en Olivia overhandigde de Oran Berry aan hem die hij voorzichtig met zijn snavel vastgreep. Kort keek ze omhoog. “Klaar, Beedril?” De Pokémon knikte en hield zijn stekels voor zich, terwijl zij en Mizukage afstand namen, “Begin!” De Beedril  begon uit te halen met zijn stekels aka voorpoten en Byu hield op tijd zijn kop tussen zijn vleugels en tikte de horens direct van zich af, terwijl hij zijn evenwicht probeerde te houden. De Beedril was niet dom en boorrde zijn stekel tussen de vleugels door om bij de Berry te komen. Vrij moeizaam trok de Spearow de stekel van zich af, met als gevolg dat hij naar achteren leunde. Hij verloor zijn evenwicht. Was zijn oefening nu al voorbij? Byu verrast haar en wapperde met zijn vleugels om overeind te komen en beukte met zijn kop de klappen van de Beedril weg. Hij bleef echter zijn kop verbergen onder zijn vleugels. Olivia was opgelucht dat Byu niet omgevallen was en het bleef proberen. In haar achterhoofd telde ze de seconden door en toen ze over de anderhalf minuut waren zag ze dat Byu uitgeput raakte. Nog even. Beedril’s aanvallen waren nog even scherp en ze zag hem verzwakken en haalde  vaker en sneller uit. Weer leek het erop dat het mis zou gaan, gezien Beedril bijna de Berry leek te bereiken, maar op dat tijd weerde Byu de aanvallen af. Byu haalde de twee minuten, en zuchtte nadat hij klaar was en nam direct happen van zijn Berry, terwijl Mizukage ditmaal licht nerveus plaatsnam in zijn poten.

“En… Ga!” Haar Beedril haalde weer uit en Mizukage ontweek door zijn hele lichaam de tegengestelde kanten te bewegen. Binnen tien tellen zag de Pokémon het al en deed ze een schijnbeweging om de Berry te pakken te krijgen. Haast van de schrik liet de Squirtle de Berry bijna laten vallen, maar op tijd hervatte hij zijn grip en liet hij zijn kop raken door de uithaal. Geschrokken sloeg ze haar handen voor haar mond. De klap zag er pijnlijk uit, maar Mizukage  bleef doorgaan en behaalde met moeite de twee minuten. De laatste tien tellen wist hij nog net door te komen door de Berry op tijd boven hem te houden. Zijn buik was een makkelijk doelwit en met amper wat moeite had hij op zijn rug in de zandbak kunnen vallen. Mizukage nam gretig happen van de Berry, terwijl Byu deze al op had en rustig op de grond nestelde. Nu was het wel tijd voor een pauze, ze wilde Mizukage’s wond zien. Met een Potion in de hand schoof ze naar hem toe en spoot ze deze op zijn kop. De Squirtle klreunde zachtjes, maar ging verder met eten. “Zo is het beter,” Glimlacht ze, waarna ze  een dankbare blik aan Beedrill schonk. “Bedankt, voor de hulp. Ooit hoor je hopelijk ook bij de crew!” De Beedril knikte, en ze liet hem vervolgens terugkeren in zijn Pokéball, terwijl ze ook de lege Potion weglegde. Zelf haalde ze een appel om ook weer op energie te komen, terwijl ze tevreden naar de twee keek. Ze gaf toe, deze ‘Super Training’ was bizar en de oefeningen ook, maar het zou hen zeker goed doen.

Na weer tien minuten gepauzeerd te hebben had ze het besluit genomen om de twee Speciale trainingen samen te voegen. Echter moesten ze naar de Viridian Forest, exact naar het meer dat Ralph aangewezen had. Daar zouden ze ook de Snelheid onderdeel uitvoeren. De twee Pokémon liet ze wel eerst terugkeren in hun Pokéball en ze ruimde restjes van de autobanden op, voordat ze het bos inliep en via het verborgen paadje bij het meer terecht kwam. Direct schoten de wilde Pokémon weg, maar dat was geen enkel probleem. Olivia liet haar Pokémon weer verschijnen en wees richting het meer en nog belangrijker, de stenen die onder water lagen. “De twee onderdelen, Speciale Aanval en Verdediging zullen we gemengd uitvoeren. Byu, jij zal hoog in de lucht boven het meer te werk gaan en Mizukage diep in het meer.  Het is de bedoeling om elkaar met behulp van materiaal elkaar uit je omgeving te krijgen. Let op, in beide leven andere Pokémon, dus daar moet je ook op gaan letten. Het is voorbij wanneer een van de partijen in de andere habitat is en nee, voor Mizukage geldt dat pas wanneer het volledig boven water is, hij moet immers ademhalen bij het oppervlakte al zal dat waarschijnlijk niet nodig zijn met jullie intellect. Dus, start!” De twee Pokémon keken elkaar uitdagend aan en namen direct plaats in hun habitat. Aandacht keek ze toe, hoewel ze enkel Byu het best kon zien. Alsnog was het meer niet heel diep. Een schim kon ze dus net van hem opvangen. De twee moesten echter zwaar uitgeput zijn, dus kon het amper lang duren. Maar goed, bij dit onderdeel moesten ze tactieken gebruiken.

Al spoedig was Byu de eerste die aan viel en de bladeren van omliggende bloemen richting de oppervlakte van het meer wapperde. De bladeren vormden haast een deken over het gedeelte waar Mizukage zat. Zo zou zowel Byu als Mizukage elkaar niet kunnen zien, of… Byu toch wel? De Spearow greep een vrucht van een boom en wierp die het meer in. Wacht eens even, Pokémon hielden van voedsel. Wilde hij Mizukage dus lokken of iemand anders? Nerveus wachtte ik af, totdat een Goldeen boven het water verscheen en iets weg beukte. Dat iets was Mizukage die de vrucht ook wilde. De Goldeen sloeg de Pokémon weg en nam een hap van de vrucht. Verder kwam hij niet doordat de Goldeen hem weer weg mepte met haar staart. De Squirtle gaf het op en het werd stil, terwijl de Pokémon de vrucht verorberde. Ze keek op richting Byu die lager begon te vliegen en gespannen het water in keek. Ging het nog goed met Mizukage of kon hij zelfs amper nog zwemmen?  Had ze hem zo erg weten uit te putten? Zo erg?! Haar hart sloeg hard in haar keel, totdat er iets vreemds gebeurde. De Goldeen schoot omhoog en knalde tegen Byu aan. Niet begrijpend keek ze naar het tafereel, totdat het bleek dat er een grote kei onder de Goldeen zat. Had Mizukage die gegooid vanuit het diepe? Met al die weerstand in het water? Hoe was dat mogelijk? Net boven het water herstelde Byu zich en openbaarde Mizukage zichzelf met een tevreden glimlach. Al spoedig vertrok deze triomfantelijke glimlach toen Byu de Squirtle met zijn snavel en poten vastgreep en met moeite boven water wist te krijgen. De winnaar was… Byu? De Pokémon bleef haar verrasen. Mizukage wurmde zich los, plonste in het water en kwam nors uit het water. “Hé, je hebt het nog steeds goed gedaan hoor!” zei ze tegen de Squirtle, maar die trok r niet van aan en plofte naast haar neer. Byu deed hetzelfde, waarna ze beide haar afwachtend aankeken. Er zat nog maar een onderdeel op.  Dan was het helemaal voorbij en konden ze beloond worden.

“Oké, laatste onderdeel is Snelheid,” Haar blik viel op de keien die boven het meer uitstaken en tot een bepaald punt gingen en toen enigszins terugkeerde richting de kust. Ze waren echter vrij glad en ze torende amper een meter boven het water uit en sommige lager. “Je moet zo snel zo mogelijk met behulp van de keien terug hier komen, zonder te vallen. Haast was zelden goed, zeker met zulke gladde stenen. Het bleef echter een leuk idee om de competitie drift tussen haar twee Pokémon op te voeren, alsof dit een finale zou zijn en gezien Byu aan de winnende kant was zou Mizukage het al te graag willen winnen. “Blijf opletten!  Mijn Beedril zal jullie weg continu belemmeren met aanvallen en schijnbewegingen. De snelste van jullie twee mag een extra Poképoffin nemen,” De twee Pokémon knikte en ik bracht Beedril er weer bij en vertelde hem samengevat zijn opdracht. “Mizukage begint,” De Squirtle liet een luide ‘Squirt!’ horen en ging tegenover de eerste paar keien staan, terwijl Beedril om hem heen vloog. Olivia floot in het fluitje, “En... Begin!” Mizukage sprong op de eerste kei en direct haalde Beedril uit, maar soepel schoot hij weg en sprong naar de volgende paar keien, totdat hij bij een laagstaande kwam en bijna uitgleed. Op tijd greep hij de rand vast en blokkeerde hij de aanval van de Beedril met zijn schild. Eenmaal op zijn achterpoten duwde hij de Beedril opzij en sprong, zodat de Beedril naar achteren geduwd werd. De volgende paar keien passeerde hij prima, totdat de Beedril geïrriteerd vanachter hem toesloeg door zijn stekel uit te halen naar de achterpoten van de Squirtle. Mizukage sprong geschrokken op en viel op zijn rug, niet in staat overeind te komen. De Beedril haalde naar hem uit en door uit te halen met zijn ledematen schepte hij een afstand, waarna hij door een harde trap van zijn achterpoten overeind kwam en onder de Beedril naar de volgende kei schoot. Hij was inmiddels dicht bij het einde. De Beedril gaf het niet op en blokkeerde de weg voor hem. Koppig als hij was schoot hij eigenwijs tegen de Pokémon op en sprong over de laatste keien heen. Afwachtend keek hij op naar Olivia voor de tijd. Met een functie op haar mobiel had ze het weten bij te houden en deze klikte ze op ‘Stop’. De tijd stond boven in het scherm. “1 minuut en 55 seconden. Byu, jij moet nu,” De Squirtle sloeg tevreden zijn poten over elkaar en de twee Pokémon namen hun posities. Olivia floot, “Start!”.

Byu wist gemakkelijk voorbij de Beedril te komen door zelf schijnbewegingen te maken en weinig gevecht op zijn klauwen te plaatsen bij het springen. Het ging pas bij de laagstaande mis, daar gleed hij over zijn eigen klauw en op tijd herstelde hij zich, maar had de Beedril hem in weten te halen en haalde die recht naar zijn poten uit. Het raakte. Byu gleed weer uit en viel voorover, waarna de Beedril naar diens rug keerde. Op tijd stak Byu zijn vleugel uit en sprong op de volgende keien, ditmaal op volle snelheid. Zijn strategie was om een snelheid aan te houden, zodat de Beedril hem niet lastig zou vallen. Dat had echter de intellectuele Spearow mis, de Beedril was snel. De Pokémon doemde voor de Spearow weer op en tikte deze een paar keien van de oever tegen de kei waar hij stond. Byu krastte wat, kwam overeind en haalde fel uit met zijn snavel, maar de Beedril blokkeerde deze en dreigde weer hem te vloeren. Byu kreeg echter een idee en liet de uiteinden van zijn vleugels dompelen in water en haalde toen uit naar de vleugels van de Beedril. Deze raakte nat en maakte het vliegen moeilijker, maar de Pokémon was nog steeds vrij snel. Byu nam echter zijn kans om snel over de laatste paar gladde keien te springen, voordat deze ook het eind bereikte en op zijn tijd wachtte. Vol verbazing las Olivia de tijd voor van haar mobiel. “1 minuut en 59 seconden. Net vier seconden trager dan Mizukage,”Byu liet zijn kop lichtjes hangen, terwijl Mizukage zijn borst trots omhoog tilde. “Word niet te vol van jezelf, letterlijk. Jullie hebben beide je best gedaan en dat mag beloond worden. Op naar de Poképoffins!” Zelfs Byu stemde vrolijk in. Op de weg naar de stad liet ze de Beedril terugkeren en greep ze de kortingsbon vast.

Ze was trots op haar Pokémon en hoopte dat de training echt iets goeds had uitgericht. Het was moeilijk om alles te plannen en te regelen en zelfs haar ouders waren stomverbaasd geweest over haar idee, maar zodoende was het voor deze ene dag voorbij en zaten ze aan het einde van de middag rustig te eten op een bankje voor de winkel. De Squirtle at als een vreetzak alle Poképuffins op en Byu nam rustig de tijd, terwijl Olivia genoot van een cupcake die ze zelf gemaakt had. Het was een top ervaring geweest om een zware training te organiseren, maar het had wel alvast een van zijn vruchten afgeworpen. Byu en Mizukage gingen sympathieker met elkaar om en de Spearow had zelfs meer van zichzelf laten zien, kwaliteiten zoals zijn intellect, maar ook zijn emoties. Rustig at ze verder, terwijl de straat was gevuld met trainers en kinderen. Hoe zou het met de speeltuin zijn? Bezaaid met kinderen die er amper trainde? Ach, het zei zo. Ze hadden er ook plezier in, evenals haar Pokémon of ze het nou beseften of niet. Nadat ze uitgegeten was, bleek ze de laatste van hun drieën te zijn. Beide Pokémon keken haar vrolijk aan, zelfs Byu ditmaal. Ze antwoordde met een brede glimlach terug en gaf ze een dikke knuffel. “Jullie hebben zo jullie best gedaan vandaag!  Ik kon amper betere vrienden hebben,” Mizukage’s ogen straalde en in zijn eigen taal stemde hij in en na een paar tellen zelfs Byu, waarna de drie zachtjes grinnikte. Ja, ze waren een raar groepje. Toen schoot haar een idee binnen. Ze herinnerde zich haar oude familiefotoboek met al haar voorouders en hun Pokémon. Zou ze hetzelfde doen? Ze wurmde haar mobiel uit haar broekzak, klikte de Camera functie en hield het apparaat een armlengte van hun af. “Lach, allemaal!” Mizukage glimlachte breed en zelfs Byu liet een glimlach zien. Drie gelukkige lachende gezichtjes met de restjes van Poképuffins en een cupcake rond hun mond. Dat was een geslaagde dag en eentje die ze niet meer vergeten zou.

Gespannen haalde ze haar mobiel weer naar zich toe en zocht ze de locatie van de foto op. Byu en Mizukage zaten net zo gespannen naar haar mobiel te kijken, gezien ze ook benieuwd waren naar de foto. Uiteindelijk wist ze deze tevoorschijn te halen en zag ze drie vrolijke gezichtjes met etensresten op hun gezicht. Direct barstte ze in gelach uit en haar Pokémon volgde spoedig, hoewel Byu het bij gegrinnik hield. Het zag er nogal komisch uit. Ze zou de foto zeker nog opsturen naar haar familie en met een paar stappen had ze dat ook geregeld. Amper kon ze op hun reacties wachten wanneer ze de foto zagen. Haar ouders kennende zou haar vader heel hard om moeten lachen en haar moeder diep fronzen om vervolgens te glimlachen. Spoedig verborg ze haar mobiel weer in haar broekzak en zag ze dat Byu in haar ooghoeken alert richting een figuur keek. Pas toen ze het mobiel goed verborgen had, zag ze pas dat hij richting een trainer keek, omringd door drie Pokémon; een Flareon, Pikachu en een Nidoran. Vanaf deze afstand leek de trainer niet al te vrolijk te zien, gezien zijn gelaatsuitdrukking en het feit dat de Flareon met de overige twee Pokémon op zijn rug naar hem op sprong, zoals een hondje bij zijn baasje zou doen om hem te troosten of om aandacht te vragen. Wat was de reden dat hij zo beteuterd uit zag? Voordat ze er echter aandacht aan kon besteden, voelde ze plotseling iets warms tegen haar zij aandrukken. Verrast keek ze om, enkel om te zien dat Byu in slaap gedommeld was en zich naast haar had ingenesteld, vast omdat ze warm was. En vertrouwd. Zachtjes aaide ze de Spearow over zijn kop, zoals ze bij een Meowth eerder zou doen, maar Byu leek het niet irritant of ongemakkelijk te vinden en bleef doorslapen. “Rust maar uit, makker,” Was dat nou haar verbeelding dat Byu na haar woorden dichter naar haar toe kroop? Ze hoopte van niet, want dan betekende het dat hun band echt aan het verbeteren was.

‘Squirt!’ Voor de tweede keer in een korte tijd werd ze verrast en ditmaal door Mizukage die de bank afsprong en tegenover een Pokémon besloot te staan, vrijwel uit het niets. “Mizukage, wat ben je aa-“ Ze hoefde amper haar zinnen af te maken toen ze langzaam van de Squirtle omhoog keek. De Pokémon waar de Squirtle tegenover stond was een Flareon die triomfantelijk naar hen grijnsde. Op de rug zag ze ook nog net de silhouet van de Nidoran boven de gele manen van de Flareon uitsteken. Het was een vrouwtje, gezien deze lichtblauw waren en de horens duidelijk veel kleiner waren dan bij de mannelijke variant van de Pokémon. Uiteindelijk ontmoette ze de blik van de trainer die een moment geleden nog verderop beteuterd rondliep. Hij had zwart haar dat tot aan ongeveer zijn nek reikte, of een tikkeltje langer, en donker gekleurde ogen en een vrouwelijke Pikachu op zijn schouder, de staart had namelijk een lichte hartjesvorm. Waar had ze zijn bezoek aan te danken, gezien ze hem een paar tellen geleden enkel een blik geschonken had? De trainer en zijn Pokémon leken echter vrij vriendelijk te ogen, maar ze bleef de neiging te hebben een beetje wantrouwend te zijn. Alsnog liet ze een glimlach verschenen en knikte ter begroeting naar de trainer, terwijl ze Byu bleef aaien. In haar ooghoeken zag ze dat Mizukage vrolijk kennismaakte met de andere Pokémon van de trainer, een sociaal geval geworden. “Hey daar,” Groette ze de trainer een beetje laat, “Je ziet er een beetje… droevig uit,” Licht geschrokken van haar vrij directe uitspraak keek ze even naar de grond. Wat er ook gebeurd was, als het iets naars was, wilde je er zeker niet over praten met vreemden. Het feit bleef echter waarom hij opeens naar haar toegelopen was. Olivia kende hem niet. Alsnog besloot ze vriendelijk te blijven en kruiste ze haar armen voor zich en keek de jongen weer met een lach aan. “Zal het werken om anders een muffin te kopen? Het maakt mij ten minste altijd vrolijk, hoewel je eigen Pokémon veel beter werken,” Ze sprak volledig van eigen ervaring. Wanneer ze even down was, werd ze direct gerustgesteld door haar Pokémon die haar de volle aandacht gaven. Byu was daar soms een uitzondering op.