Het was zo snel gebeurd. De ontploffing, de ontruiming. Zijn verzorging. Die van Kasai. Eren herinnerde zich eigenlijk amper iets, want in feite had hij gewoon op automatische piloot gewerkt. De Powerplant was ontploft en het team van Destiny bevond zich toen zo dicht in de buurt, dat ze het van de eerste rij mee hebben mogen maken. Gelukkig leefde hij nog en was Kasai ook nog zo goed als in leven, maar er was één lid geweest die het niet had overleefd. Nathan. Eren kende hem niet goed, maar het had toch een impact op hem gehad. Vooral omdat hij hem in zijn ooghoek had zien liggen. Het was dat hij te druk bezig was met Kasai vrij te krijgen uit het puin, anders had hij er waarschijnlijk meer aandacht aan besteed.

Om te zeggen dat ze er heel uit waren gekomen, was een leugen geweest. Kasai’s voorpoot en staart waren gebroken en Eren’s been was er ook niet al te best aan toe. Hij liep voorlopig nog even mank en in het verband, want hij had zijn beenbot weten te kneuzen en nog flink wat open wonden erop gekregen. Zijn linkerpols deed ook veel pijn, maar daar was niet meteen iets mee aan de hand. Afgezien van de vele schaafwonden die op zijn hand en onderarm zaten. Hij liep nu dan ook met een kruk in zijn rechterhand door de straten van Cerulean om een bezoekje aan iemand te brengen. Kasai lag thuis op de bank; Eren vertrouwde het immers niet genoeg om de arme Flareon mee te nemen met zijn verwondingen. Deze wist echter wel waar hij zich nu bevond en waar hij heen ging.

De explosie, en eigenlijk het hele tafereel, had hem de ogen geopend. Eren besefte zich dat hij wel dood had kunnen zijn en dat hij geluk had gehad. Daarom had hij besloten wat meer op te trekken met de enige vriendin die hij had – het leven was immers te kort om dat soort dingen niet te doen en hij vond dat hij toch wel een erg zielig bestaan had op Cinnabar Island. Zelfs al haatte hij een groot deel van de mensheid, maar dat ter zijde.

Strompelend liep hij naar de deur van de gym en duwde deze open, klaar om vragen te beantwoorden met leugens die hij liever niet zou hoeven te vertellen, maar het was gewoon niet anders. Zonder te kijken naar wie er eigenlijk aanwezig was bij de balie, opende hij al zijn mond. “Ik ben op zoek naar Cynthia Claves. Waar kan ik haar vinden?” vroeg hij, waarna hij eindelijk zijn blik omhoog hief om te zien met wie hij het genoegen had.