Au. Dat was officieel een slecht idee geweest! Wat bezielde haar in godsnaam om in haar eentje, zonder de bescherming van een Pokémon (sorry Nana), van het pad te gaan om zo tijd te besparen? Ze had er hoogstwaarschijnlijk inderdaad korter over gedaan dan dat ze anders had gedaan, maar hoe moest je niet eens durven vragen. Het had zo'n goed idee geleken! Om van Celadon City naar Pallet Town te geraken, had ze ook via Cycling Road en Fuchsia over het water naar Cinnabar en vervolgens Pallet kunnen gaan. Het klonk veel moeilijker dan tussen een paar bomen doorlopen om vervolgens aan te komen bij het juiste dorp. Geen fietspad, geen water. Maar blijkbaar was dat haar kinderlijke naïviteit dat ervoor zorgde dat ze gevaren niet juist kon inschatten. Onderontwikkelde gevarenpercectie om het zo maar te zeggen.

Het had gescheeld dat enkel het eerste gedeelte van de kortere weg echt bebost was geweest. Dat was immers de plek waar je de meeste insectpokémon kon vinden – of je dat nou leuk vond of niet. Eigenlijk had ze moeten proberen om er eentje te vangen, hoe niet leuk ze hen eigenlijk ook vond (hoewel ze nog niet in het bezit was van pokéballs, wat het misschien een beetje lastig had gemaakt). Ze had best iemand kunnen gebruiken die de weg kende of die haar kon beschermen, misschien zelfs eten kon vinden!
Nu was Sayuri niet helemaal een idioot en had ze genoeg eten en drinken meegenomen om zowel zichzelf als Nana te kunnen voorzien van een redelijk maaltje. Natuurlijk, het haalde het niet bij het eten thuis, maar het smaakte prima. Verder hadden zij en Nana hun training voortgezet. Het was moeilijk, want vaak had ze geen flauw idee wat haar Pokémon haar probeerde te zeggen, maar het ging wel steeds beter. Nana leek zelfs al iets sterker en groter te worden. Ze moest toegeven – dat maakte het samen reizen wel lastiger. Een vis van bijna negen kilo was niet bepaald makkelijk om mee te reizen, zeker niet voor zo'n klein meisje als zij. Toch probeerde ze het af en toe, want het waren juist die momenten dat ze het idee had dat ze haar Pokémon echt goed begreep. Dat ze elkaar niet alleen konden horen en zien, maar elkaar konden voelen. Niet alleen lichamelijk, maar ook mentaal was het dan alsof er een knop werd omgedraaid. Sayuri had vertrouwen in haar Magikarp. Ze moesten gewoon hard werken en vertrouwen hebben, misschien een extra vriendje vinden ter bescherming.
Het vangen van een nieuwe Pokémon. Sayuri wist dat dat zwaar zou worden. Ze kon Magikarp onmogelijk met een wilde Pokémon laten vechten (of elke Pokémon, eigenlijk), tenzij ze ervoor wilde zorgen dat Nana zou worden uitgelachen! Ze wilde niet dat anderen haar visje belachelijk zouden maken. Ze was echt heel lief en best sterk, maar op de één of andere manier lukte het Magikarps gewoon niet om echt iets te kunnen verder. Dat moest best frustrerend zijn. Arme vissen.

Terwijl het meisje wat takjes uit haar haar trok en het zand van haar kleding af probeerde te kloppen, vreesde ze dat er niks anders op zat dan in deze staat het dorp te betreden. Ze vond het niet prettig om niet mooi en onfris bij anderen te verschijnen, maar dat moest ze maar voor lief nemen. Er zouden nog heel veel meer dagen zijn dat deze niet zouden eindigen met een lekker, warm bubbelbad. De gedachte van een bad deed haar op dit moment nog meer deugd dan de gedachte aan eten, hoewel ze moest toegeven dat ze haar maag toch hoorde rammelen. Misschien dat de professor wel iets te eten had. Anders moest ze op zoek gaan naar een plek waar dat wel het geval was. Maar het was nog vroeg. Misschien zou ze nog iemand ontmoeten die haar zou willen helpen. Het scheelde dat redelijk wat mensen – in tegenstelling tot haar ouders – voorstander waren van deze Pokémonreis en reizigers graag een beetje hielpen. Of tenminste, dat was wat ze van haar grootmoeder had gehoord. Maar misschien was dat zo in een ver verleden en lag zij vannacht weer in haar slaapzak te genieten van de maan.
Houd op, zei Sayuri ietwat boos tegen zichzelf, terwijl ze zich voor de zoveelste keer vandaag betrapte op klagen. Ze had hier zelf voor gekozen – om gesmeekt zelfs! Ze had absoluut niet het recht om te zeuren over slapen in de natuur, samen met haar eigen Pokémon. Dat was alles wat ze serieus had gewild! Blijkbaar was het gras echt altijd groener aan de overkant.

Toen ze eindelijk in de buurt kwam van Pallet Town glimlachte het meisje bij het uitzicht. Het was een mooi plaatsje, veel mooier dan het stadse Saffron. Ze kon zich voorstellen dat mensen hier fijn konden wonen en ze hadden zelfs een befaamde professor in hun midden. Wat moest het makkelijk zijn voor de trainers die hier woonden. Zij konden gewoon een keer besluiten dat ze op reis wilden, een deurtje verder aanbellen en meteen beginnen met hun reis. Het was niet eerlijk!
Sayuri slaakte opnieuw een lichte zucht, maar ze hervond snel haar goede humeur toen ze een reusachtig gebouw zag staan, waarvan ze vermoedde dat ze daar moest zijn. Het was het enige niet normale huis dat ze zag, dus dat was logisch, toch? Ze begon een sprintje te trekken, terwijl ze af en toe een tegenligger groette. Waar het pad naar het lab van de professor begon hield het meisje halt, waarna ze Nana uit haar pokéball bevrijdde. Dit was een moment dat ze moesten delen om zo hun band te versterken. Met lichte moeite droeg het meisje haar Pokémon naar de deur, waar ze kort op adem moest komen, vooraleer ze in staat was om zelfs maar op de deur te kloppen.

Het duurde even, maar uiteindelijk opende een vriendelijke grijze man de deur. "Hallo!", groette hij vrolijk, waarna hij een ietwat verbaasde blik in zijn ogen kreeg en het jonge meisje niet al te subtiel in zich opnam. "Ik wil graag beginnen met mijn Pokémonreis," verklaarde Sayuri, maar de professor keek nog steeds een beetje moeilijk terwijl hij haar binnenliet. "Het lijkt erop alsof je al halverwege bent," glimlachte hij toen echter, terwijl hij het meisje met zijn hand de weg wees en haar wat te drinken aanbood. "Hoe heet je, kind? En je Magikarp? En waar komen jullie vandaan?", vroeg hij vervolgens. "Mijn naam is Sayuri Wakahisa, professor, en dit is Nana. We komen uit Saffron City," klonk Sayuri's beleefde antwoord. Aangezien het zijn werk was om kinderen van hun eerste Pokémon, pokéballs en een pokédex te voorzien, hoefde ze er niet om te vragen. Hij rommelde even in een laatje, maar haalde toen toch een glimmend, rood apparaatje tevoorschijn. Kort legde hij haar uit hoe en wanneer je hem kon gebruiken. Vervolgens overhandigde de professor Sayuri vijf lege pokéballs. Nu kon haar reis pas echt beginnen!

Nadat het meisje haar drinken had opgedronken en de man meerdere malen had gecontroleerd of ze echt snapte hoe de pokédex werkte, namen ze afscheid. De professor wenste haar een prettig verblijf in Pallet Town en alvast een goede reis toe. Hij leek niet erg vol vertrouwen over haar 'keuze' van Magikarp als beginpokémon, maar dat begreep ze wel. Ze zwaaide vrolijk naar professor Oak, terwijl ze Nana terug liet keren in haar pokéball. Het was een lange tocht geweest naar Pallet en Sayuri was best wel moe - en niet te vergeten hongerig. Het was eindelijk tijd om op zoek te gaan naar eten en niet te vergeten een bed! Nee, nu ze wist dat haar reis echt was begonnen maakte het haar helemaal niks meer uit. Al moest ze slapen op een bed van sneeuw! Vanaf nu was ze een echte trainer!

OOC: Zo... :E Nu kunnen we pogingen gaan doen om met een Magikarp Pokémon te gaan vangen. Muwahaha!