Met haar hand op de deurklink keek ze naar achteren voor de zoveelste keer. ‘Doe je voorzichtig? Geen zorgen, professor Oak is een hele aardige man, die helpt je wel. Het is een eindje fietsen, moet ik niet even mee?’ Sherry zuchtte overdreven en rolde haar ogen. ‘Ma-haam. Het lukt me wel, ik ben zo vaak langs die plek gefietst en ik heb altijd nog het mobieltje.’ Ze keek in de ogen van haar moeder en glimlachte opgewonden. ‘Mag ik nou gaan?’ vroeg ze zeurderig. ‘Doe je voorzichtig? Ken je mijn nummer? En die van pap?’ ’Jaaá. Maám! Ik weet jouw nummer, én die van pa-hááp.’ Met een scheef hoofd bleef ze kijken naar haar moeder. Haat vader Simon kwam van de trap. Met een snelle pas rende ze naar hem toe en vloog hem om zijn hals. ‘Pap mag ik gaan? Mam is te bezorgd.’ Lachend drukte Simon een kus op zijn dochters wang, onder luid protest van Sherry. ‘Pap, je moet je scheren!’ Gillend probeerde ze zich los te wurmen uit zijn omhelzing. ‘Nou oké je mag gaan.’ Gaf haar moeder de doorslag. Met een luide oerkreet gaf ze haar vader een kus evenals haar moeder Shenzi. ‘SHERRÝÝÝ! Doe eens rustig!’ Met een gezicht als een oorwurm kwam haar negenjarige zusje Sacha van de trap af lopen. Die was met het verkeerde been uit bed gestapt, het was nog een wonder dat ze nog normaal kon uitslapen met de drukte die afkomstig was van Sherry. ’Sacha ik mag naar Oak om een starter te halen!’ Gilde ze opgewonden. Ze sprong op-/en neer en huppelde om haar jongere zus heen. ‘Ga nou maar Sherry.’ Glimlachte haar moeder warm. ’OJAA! Doei mam, doei pap en doei Sacha! Tot later.’ Met die woorden rukte ze de deur open en sloeg hem dicht. Met een snelvaart haalde ze haar fiets uit de schuur. De wind waaide door haar haren, met kippenvel bedacht ze dat ze met blote armen een kou kon vatten. Met dezelfde snelvaart stormde ze naar binnen, griste haar jas van de kapstok en rende weer naar buiten. Met een sierlijke zwaai kwam haar kont in het zadel en sprong ze op de trappers van haar fiets. Met de helling naar beneden maakte ze een enorme vaart, de wind wapperde door haar haren. Eenmaal beneden kneep ze haar handremmen in en remde een beetje. Haar voorwiel wees naar links en ze maakte een scherpe bocht met de weg mee. Vervolgens zette ze al haar gewicht op de trappers en trapte tegen de redelijk sterke wind in. Puffend stapte ze af toen ze nog meer tegenwind kreeg van een vrachtwagen dat langs haar heen ging. Haar haar hing voor Sherry’s gezicht waardoor haar zicht een beetje belemmerd werd, het haar vond een plekje tussen haar lippen en toen ze er niets tegen deed drong het haar mond binnen. Weer kneep ze haar remmen in en stopte voor een stoplicht, ze kreeg gelijk de mogelijkheid om haar haar tussen haar lippen vandaan te halen en slordig achter haar oor te strijken. Ze drukte haar muts dieper over haar oren en wachtte tot het stoplicht op groen sprong. Na een krappe driekwartier bereikte ze professor Oak’s laboratorium. Ze kreeg het voorwiel van haar fiets tussen de twee krappe, stalen stangen van de fietsenstalling gewurmd. Sherry draaide de sleutels van haar fietsslot om en duwde het trekkertje omlaag. Het sleuteltje kwam op zijn gebruikelijke positie en met een enthousiaste ruk kreeg ze het sleuteltje uit het slot en stak het haastig in haar jaszak. ’Wóów.’ Kwam er vol ontzag uit haar mond bij het zien van de enorme deuren van het lab. Kriebels maakten plaats in haar lichaam. Zenuwachtig gooide ze haar gewicht tegen de deur en kreeg hem met enigszins moeite open. Haar blauwe ogen openden zich en ze keek naar de grote hal vol met mannen en vrouwen in witte labjassen. Grote apparaten stonden tegen de witte muren aan. Het gebouw was zo hoog als wat. Helemaal aan het einde van de hal zag ze een man staan waarvan ze wist dat dat de professor was die ze moest hebben. Met langzame passen bewoog ze zich voort, verbaasd om zich heen kijkend naar alle apparaten en spullen. De stem van professor Oak haalde haar uit haar ontzag, ‘Goedemiddag, kan ik je helpen jongedame?’ Toch enigszins verschrikt keek ze omhoog naar de lange man. Hij glimlachte warm naar haar. Ze voelde de warmte omhoog kruipen, de kern van het gloeien zat in haar wangen die zo rood waren als een aardbij. ’Eh.. hallo. Ik ben Sherry, eh ik ben elf jaar, ik woon in viridian city met mijn zusje Sacha, mijn moeder Shenzi en mijn vader Simon. Ik was hier vier jaar gele-‘ Ze staakte haar zin door de professor die met zijn handen zwaaide. ‘Rustig, rustig. Even diep ademhalen en bedenk wat je ookalweer wou zeggen Sherry.’ Sherry haalde diep adem en glimlachte opgewonden. ’Oke. Ik ben dus Sherry Keihzer en ik wil een trainer worden.’ Hoopvol keek ze omhoog naar de lange professor. ‘Ahaah. Een trainer zeg je?’ Ze knikte uitbundig. ‘Dan weet je misschien ook wel dat je een pokémon nodig hebt?’ Weer werd er geknikt. De professor liep naar een soort koepel-achtig iets en wenkte haar. Toen ze dichterbij kwam zag ze wat er in die koepel lag, het waren rood/witte ballen. Net als die ballen die ze eerder had gezien. ’POKÉBALLS!’ Riep ze enthousiast. Professor Oak grijnsde en knikte bevestigend. ‘Klopt Sherry. Dit zijn pokéballs. In die balls zitten pokémon. Het zijn drie balls dus drie pokémon. Ben je bekend met de naam Squirtle?’ Sherry dacht na en schudde haar hoofd tot een ‘nee’. ‘Wil je dan even kijken?’ Vroeg hij. Sherry knikte blij. Oak haalde de pokéballs uit de koepel en gaf die aan Sherry. ‘Dit is Squirtle, gooi maar omhoog.’ Ze deed gehoorzaam wat hij zei en gooide de bal in een boogje in de lucht. De bal vuurde weer zo’n rode straal af en op de grond vormde er iets tot een gestalte. ‘Squirtle!’ Hoorde ze een lage stem roepen. Ze zag de water pokémon. Naast haar zag ze dat Oak de andere twee in de lucht gooide. Naast Squirtle verscheen een grastype en een vuurtype. ’Aah wat lief!’ Riep ze uit. Één van de pokémon kende ze, Bulbasaur, de andere niet. Het leek wel op een soort hagedis. Ze knielde naar de vuurpokémon en stak haar hand uit. Het diertje snuffelde aan haar hand en gaf haar een likje. Zijn ruwe tong kietelde, ze giechelde zachtjes. ‘Dat is Charmander, een vuurtype. Hij lijkt je te mogen.’ Sherry keek omhoog vanaf haar gehurkte positie. ’Mag ik hem?’ Vroeg ze, de Charmander vond ze lief en ze vertrouwde erop dat Oak wist wat hij zei. Aah, een pokémon vond haar lief! ‘Is goed, je mag Charmander. Heb je nog een naam voor hem?’ Ze dacht na, er was niet echt een naam voor zo’n iemand als Charmander. ’Nee.’ Zei ze zachtjes. Moest dat dan? ‘Oke is goed, je mag Charmander hebben. Heb je misschien ervaring met een pokédex?’ Er werd geschud tot een ‘nee’. Oak knikte eventjes en overhandigde haar een apparaat. ‘Dit is een pokédex, daarmee kan je kijken welke pokémon soort er voor je staat, iedere nieuwe pokémon wil ik dat je registreert op het apparaatje, is dat goed?’ Een knikje. ‘Mooi. Dan heb je hier nog vijf pokéballs om wilde pokémon te vangen.’ Ze kreeg een zakje met daarin vijf rood/witte pokéballs. ‘Nou, neem Charmander mee en ga maar naar huis, je reis kan beginnen nadat je je ouders hebt ingelicht.’ Sherry sprong op, pakte de pokéball van Charmander aan en sprintte blij naar buiten. Overenthousiast liet ze Charmander terugkeren en stak haar sleutels in haar slot. Ze had een pokémon! Sherry bedacht zich dat ze nog wel even naar het park kon gaan om haar Charmander beter te leren kennen. Misschien kon ze nog wel op een naam komen dat goed bij haar pokémon paste. Een ferme klik bevestigde dat haar fiets niet meer op slot stond. Met minder moeite dan voorheen wurmde ze haar voorwiel tussen de stangen vandaan. Het plastic zakje klemde ze zorgvuldig tussen haar bagagedrager en reed weg met een hele grote glimlach. Algauw passeerde het dorp en kwam bij het parkje wat tussen Professor Oaks lab en haar woonplaats in lag. Bij een open veldje stapte ze af en duwde haar fiets tegen de stam van een boom. Het zakje met de pokéballs griste ze enthousiast onder haar bagagedragers weg. Met haar hand woelde ze door het zakje en leek het gevonden te hebben. ‘Charmander kom er maar uit.’ Sherry stak de pokéball naar voren en voelde de kracht gloeien in haar handpalm. ‘Wow.’ Bracht ze ademloos uit. De pokéball trilde voor een moment en een helderrode flits spoot naar een bepaald punt voor haar. ‘Charm. Charmander.’ Sherry giechelde en hurkte neer met een uitgestrekte hand. ‘Kom maar Charmander. Ik ben Sherry en je behoort nu tot mijn familie.’ Sprak ze op een blije toon. De charmander schuifelde wat opzij. ‘Rustig maar kleine Charmander, samen krijgen we het heel leuk. Als een team.’ Met haar kont plofte ze neer in het gras en ging in kleermakerszit voor de kleine pokémon zitten. De vuurpokémon sprong met een luide schreeuw naar voren en sprong op haar schoot. Glimlachend aaide ze over zijn koppie.

OOC: En Orochi Sagisu

Een leuke post, maar ik wil wel even opmerken dat na een gesproken zin 'Mag ik nou gaan?’ Vroeg ze zeurderig vroeg met een kleine letter geschreven dient te worden, omdat het nog bij de vorige zin hoort Wanneer er een nieuwe zin begint moet er inderdaad een hoofdletter. +3!
Ohja, ik zie het. Ik heb het aangepast.

En hier wil ik even aan toevoegen dat het fijn zou zijn als je iets meer alinea's maakt. Zeker in zo'n smalle scrollbar is het een hele lap tekst.
Ohja, had het al met enters gedaan maar alinea's is beter. Aangepast =D

Met lange passen liep Orochi door het lange gras. De grond was nat en glibberde onder zijn voeten. Voor hem huppelde Semilla vrolijk door het gras waarbij ze af en toe stilstond om de druppels van de sprieten te likken. Orochi had de Bulbasaur nog niet zo lang geleden opgehaald bij professor Oak, maar ze waren nu al onafscheidelijk. Het gaf de jongen een goed gevoel om de Pokémon zo vrolijk te zien. Ook het trainen van Semilla verliep voorspoedig. De Bulbasaur kende al Tackle, Leech Seed, Vine Whip en Poison Powder. Het nieuw doel was de aanval Razor Leaf, alleen ging dit minder goed dan gehoopt. Orochi was al een hele tijd bezig geweest om haar de aanval te leren, maar tot nu toe zonder resultaat. De jongen had besloten weer verder te reizen om het op een andere plek weer te proberen.

Terwijl Orochi diep in gedachten verzonken was over hoe hij Semilla Razor Leaf kon laten leren, merkte hij niet op de Bulbasaur voor hem plotseling bleef staan op een heuveltje. Ze staarde aandachtig naar een trainer met een Charmander die verderop in het gras zat. Zo nieuwsgierig als ze was deed de Pokémon een stapje dichterbij, maar gleed uit in het natte gras en rolde zo de heuvel af. Op dat moment schrok Orochi op uit zijn gedachten en zag nog net Semilla van het heuveltje af rollen. Snel rende hij de heuvel op en grinnikte toen hij zag dat de Pokémon duizelig tot stilstand was gekomen voor de trainer die in het gras zat. Zodra Semilla door had wat er gebeurd was, schudde ze haar hoofd, zette grote ogen op en riep schattig: "Bulba!" Orochi lachte nog harder toen hij dat zag.

Orochi rende de heuvel af, terwijl hij probeerde niet uit te glijden. Helaas slaagde hij hier niet echt in waardoor hij het flinke smak naast Semilla op het gras viel. De Bulbasaur gaf hem een vriendelijke lik in zijn gezicht. De jongen stond op en klopte het gras van zijn jas en broek. "Dat is mijn Bulbasaur." Legde hij uit aan het meisje met de Charmander die voor hem op de grond zat terwijl hij naar de Pokémon wees die nog steeds op de grond zat. "Hopelijk heeft ze jullie niet laten schrikken. Maar laat ik me even voorstellen, mijn naam is Orochi," vertelde de trainer terwijl er een glimlach op zijn gezicht verscheen.

Haha, leuk gedaan ^^ +2!

Nog steeds kon ze het niet geloven, de gedachte was er nog niet. De realisatie dat ze een eigen pokémon had, een eigen maatje. Nu waren zij en deze pokémon aan elkaar verbonden als soulmates. ‘Maar welke aanvallen ken jij allemaal?’ peinzend keek ze naar boven, hoe wisten de andere trainers welke aanvallen zijn pokémon had? Gewoon uitproberen? Sherry keek naar het rode vuurbeestje en liet haar hand over zijn ruggetje gaan. Haar vingers kronkelden over zijn gladde huid. Sherry zag hoe de pokémon genietend zijn ogen toekneep en diep zuchtte. Met die zucht verdween de spanning in zijn lijf. Zo konden haar vingers nog een tijdje doorgaan over de rug van haar nieuwe vriend. Wat ze eigenlijk deed was half kietelen, half drukken op zijn rug om te kijken waar hij het lekker vond om gemasseerd te worden. Haar moeder kon goed masseren, die had een opleiding gevolgd daarover. Dat was iets om trots op te zijn, want ze nou zelf, niet iedereen had een moeder die zó goed kon masseren als de hare. En dat moest Sherry natuurlijk ook gelijk leren. Haar charmander was nu vooral de proefpersoon geworden waarop Sherry kon oefenen. Fijn voor haar, fijn voor de pokémon. Charmander keek even geïrriteerd achterom toen ze aankwam bij zijn staart. Snel bewoog ze haar vingers meer naar links en wachtte af. Gelijk kwam er een glimlach op het gezichtje van de kleine vriend. Sherry glimlachte blij en begon hem in zijn zij te kietelen. Natuurlijk gilde de charmander luid en probeerde van haar schoot te rennen. Geluid bereik de charmander’s oren en hij draaide nieuwsgierig zijn kop. Sherry keek met hem mee over haar schouder. Een groene pokémon kwam tot stilstand nadat hij waarschijnlijk van de heuvel was gerold. Of was deze pokémon nou een vrouwtje? Sherry voelde hoe charmander van haar schoot af sprong en met zijn armen gestrekt naar de pokémon toe rende. Wacht, zo’n pokémon kende ze wel. Dat was één van de starters. Maar als het een starter was, waar was de trainer dan? Sherry draaide haar benen zodat ze op haar knieën zat in het gras. Haar blauwe ogen zochten de trainer van het groene beestje. Ah, daar was de trainer al. Hij leek jong, maar daar was ze niet zeker van want hij moest nog naar beneden komen. Een grijns speelde rond haar gezicht toen ze zag hoe hij uitgleed en naast zijn pokémon op de grond viel. Sherry keek naar de jongen. ‘Hallo.’ Vrolijk kneep ze haar ogen samen. ‘Dat dacht ik wel ja.’ Grinnikte ze zachtjes. Sherry’s verlegen bui bij de professor was hier niet te zien. Om de een of andere reden had ze er geen moeite mee om een vreemde aan te spreken en een praatje mee te maken. Haar ogen volgden zijn bewegingen toen hij zich afklopte. ‘Nee, we waren toch niet zoveel aan het doen. Orochi? Ik ben Sherry, aangenaam.’ Sherry glimlachte naar de trainer. Hij was hoogstens een jaar ouder dan zij maar daar kon ze zich ook sterk in vergissen. ‘Leuke bulbasaur.’ zei ze nadat ze nog een blik had geworpen op de bulbasaur.

OOC: en toen was hij gelijk een stuk kleiner. sorry.
Edit, nog een alinea erbij getypt.

Het gaat niet om de lengte, maar om de inhoud Marlène, en die is goed +3!