“Vaporeon, gebruik Hydro Pump!” riep Chanel en de Vaporeon nam een stand aan waarin ze goed kon richten. Na even wachten schoot er soort waterstraal uit de mond van de blauwe waterpokémon en het doelwit waar ze op oefenden, een soort pop, viel uitgeschakeld op de grond. Grijnzend liep Chanel naar Vaporeon en knuffelde de Pokémon. Hydro Pump was een aanval die Vaporeon pas net geleerd had, maar ze was ontzettend trots op haar Pokémon dat het al zo goed lukte. En Hydro Pump was ook nog eens een ontzettend krachtige aanval, dus het was verstandig om deze aanval goed te kunnen beheersen. “Goed Vaporeon, ik zet het doelwit nog een keer op, dan oefenen we nog één keertje Hydro Pump en dan weten we zeker dat je er klaar voor bent. Oké?” vroeg het meisje aan haar Pokémon, die eventjes omhoog keek en naar haar trainer knikte. “Goed dan!” riep Chanel vrolijk uit en rende naar het doelwit. Alleen het hoofd was er afgevallen, wat niet meer te repareren was. Voor de rest was het doelwit redelijk intact gebleven, iets waar het meisje blij mee was. Het doelwit zette ze weer overeind en besloot om een klein stukje terug te lopen, achter haar Pokémon.

“Goed, Vaporeon, zet je weer schrap! Besef dat dit doelwit stil staat en je tegenstander zal dit waarschijnlijk niet doen. Ren dus maar een beetje in het rond en vuur verschillende Hydro Pump af op het doelwit, vanuit verschillende hoeken” droeg Chanel haar Pokémon op en Vaporeon knikte. Ze trok een sprintje en maakte sprongetjes om in verschillende hoeken rond het doelwit te komen. Telkens vuurde ze een Hydro Pump af op het doelwit. Af en toe miste er een straal, maar het ging toch voor een paar keer oefenen heel erg goed. Om het af te maken, vuurde Vaporeon nog een Aurora Beam af en een enorme ijsberg maakte plaats op de plek waar zojuist het doelwit had gestaan. Tevreden keek Chanel naar het resultaat en draaide zich toen om, met Vaporeon aan haar zijde. Het was tijd voor hun om te gaan, om op zoek te gaan naar haar oude vriend. Het was lang geleden, maar hij zou het haar vast niet kwalijk nemen. Ze was dertien, was dat niet te vroeg om al op reis te gaan? Toch deden veel kinderen het al, maar haar moeder had het haar uitdrukkelijk verboden. Maar nu was Vaporeon er om haar te beschermen en dat zou Vaporeon ook zeker doen als het nodig zou moeten zijn. Maar Chanel was nu zelf ook een stuk ouder en stond prima haar mannetje in de meeste situaties. Ze was niet zo gauw bang en zeker niet voor Team Rocket. Die moesten eerder bang zijn voor haar. Team Rocket. Die naam zorgde ervoor dat haar lichaam raasde in razernij.

Toen ze bij haar huis was aangekomen, was Chanel meteen naar boven gestapt. Haar ouders sprak ze al een tijdje niet meer, die alleen maar leken onder te komen in hun eigen onnozele leventje en zich niet echt bekommerden om hun dochter. Het maakte Chanel niet uit. Zodra ze er opuit ging in Kanto, zou ze waarschijnlijk toch niet meer terugkomen. Het was haar droom om op vakantie te gaan op de Seafoam Islands en ze zou waarschijnlijk toch ergens aan het strand gaan wonen, een keuze die haar ouders ook niet erg respecteerden. Maar goed. Op haar kamer trok Chanel wat spullen bijeen. Goed, wat had ze allemaal nodig? In haar tas zaten nu: één lege Pokéball, de Pokéball van Vaporeon, twee Potions en wat geld. Het geld had ze nodig om voedsel voor Vaporeon, voedsel voor zichzelf en behandelbeurten in het PokéCenter te kopen. Chanel pakte nog wat kleding, zoals sokken, een vest en een ander paar schoenen. Ze besloot dat dit wel genoeg was en deed de dingen in haar tas. Als ze later nog wat nodig had zou ze dat altijd nog kunnen kopen.

Gauw raasde ze naar beneden en keek naar haar moeder, die in de woonkamer de aardappels voor het avondeten aan het schillen was. “Mam, maak maar wat minder eten voor vanavond, ik en Vaporeon eten niet thuis vanavond. Wij gaan namelijk op reis, met z’n tweeën. Ik ga op zoek naar Fox…” vertelde ze aan haar moeder en deze keek op. Een emotieloze uitdrukking was het enige wat er op haar gezicht stond. “Jij, op reis? Waarheen dan? Je weet nog geen eens de weg naar de supermarkt hier in het dorp te vinden. Ik vind het best lieverd, ik zie je denk ik morgenochtend weer…dag hoor” was de enige opmerking die haar moeder hierover maakte. Chanel vocht tegen haar tranen en riep Vaporeon, die op de keukentafel had liggen snoepen. Met z’n tweeën liepen ze de deur uit en Chanel liet deze extra hard in het slot vallen.

Toen ze eenmaal buiten was, zag ze dat Vaporeon naar haar keek. De Pokémon merkte het meteen als haar trainer verdrietig was. Het gezichtje van de Pokémon was heel erg schattig en zorgde voor een glimlach op het gezicht van het meisje. Toch kon ze het niet laten om één ding te doen. In drie grote stappen was ze bij het bloemenbed en begon allerlei bloemen eruit te trekken. Af en toe kwam ze een wilde Odish tegen die zich in hun thuis had genesteld, maar die gooide ze vrijwel meteen over het tuinhekje. Na dit een kwartiertje zo gedaan te hebben, bekeek ze tevreden het resultaat. Met een ruk draaide Chanel zich om en begon richting de uitgang te lopen, met Vaporeon in haar kielzog. Het was tijd om een verloren vriend te gaan zoeken en om haar dromen uit te laten komen.