Zonlicht scheen tussen de bladeren van de bomen door, recht in haar gezicht. Noy murmelde wat in haar slaap en ze draaide zich nog eens om. Toch bleef die stroom van licht irritant bij haar ogen schijnen, wat maakte dat ze haar ogen uiteindelijk open deed. Ze kwam overeind zitten en keek rond. Dauwdruppels lagen op de bladeren te schitteren in het ochtendlicht en het rook naar bos. Ze hield van de geur van bos. Wacht. Waarom lag ze op een grasveld, omringd door bomen? Wat was er gebeurd? Kort beet ze op haar lip, om vervolgens verontrust om zich heen te kijken. Ribbon lag naast haar te slapen, totaal niet bewust van de angstgolf die over Noy heen spoelde. Noy kon zich niets herinneren van de vorige avond, en zichzelf kennende betekende dat ongein. Gauw keek ze naar haar linkeronderarm, waar het polsbandje niet meer om zat. Ze had het bandje afgedaan en om haar rechterarm geschoven. Natuurlijk. Nieuwe wonden deden zeer. Een traan druppelde langs haar wang. Er was iets gebeurd vannacht, iets vervelends, waardoor ze het weer nodig had gevonden om te krassen. Maar haar geheugen speelde spelletjes met haar. Niets was blijven hangen.
"Ribbon?" Haar stem klonk zachtjes, haast breekbaar. Maar Ribbon had een fijn gehoor en haar ogen gingen dan ook open. Vragend keek ze Noy aan. Noy schudde verdrietig haar hoofd en gebaarde toen naar haar pols. Ribbons gezicht werd iets minder vrolijk en kreeg haast een bezorgde uitdrukking. Noy voelde de bezorgdheid van Ribbon. Maar Ribbon healde de wond en ging vervolgens op Noys schoot zitten. Noy sloeg haar armen om de warme Pokémon heen en haalde trillerig adem. De wond was weg, dat scheelde sowieso, maar hij had er wel gezeten. Niet alle wonden die ze had, waren geheald door Ribbon. Als ze namelijk wou dat ze pijn had, zodat ze beter na kon denken, wou ze de wonden houden. Was het een ongeluk, iets zoals vannacht, dan mochten ze geheald worden. Ja. Noy was heel dankbaar dat ze een Pokémon had als Ribbon.
"Het spijt me, Rib," fluisterde ze zachtjes tegen haar Chansey. Ze knuffelde haar even stevig en zette haar toen van haar schoot. "Het is etenstijd," zei ze met een glimlach. Ze krabbelde overeind, ging op zoek naar haar tas en kwam er vervolgens mee terug. "Hupsakee, kijk eens aan!" De Pokébrokken had Noy allang afgeschaft. Dat was zo... onzinnig en zó oneerlijk. Waarom zou Noy wel iets fatsoenlijks krijgen en Ribbon niet? Nee. Een hele lange tijd geleden had Noy al besloten dat Ribbon hetzelfde eten zou krijgen als haar. Dus gaf ze haar ene sandwich aan Ribbon en de andere nam ze zelf. Terwijl ze op haar broodje zat te kauwen, had ze de kaart op de grond uitgevouwen en keek ze erop. Waar was ze? Waar moest ze heen? Ze wist dat ze een rit terug naar huis had, want ze moest haar ouders gaan vertellen dat ze ging trainen. Dat deze korte zwerftochten niet voor niets waren. Dat ze... weg ging. Ze zat nu nog in het bos dicht in de buurt van haar ouders, maar ze wou graag weg. Meer Pokémon vangen, gaan vechten met een Pokémon. Ribbon was meer een Pokémon voor het healen, meer een gezelschaps-Pokémon. En die andere Pokémon... daarmee zou ze naar de top gaan. Dat was haar droom. Alle 8 de gyms verslaan. Alle 8 de badges halen. Beroemd worden. Naam maken. Maar vooral; met Pokémon omgaan. Dat was haar voornaamste doel. Ze stond op, klopte zich af en vouwde haar kaart op.
"We gaan naar huis, Ribbon." Ze deed haar rugzak om. "We gaan naar huis en dan komen we een hele tijd niet meer daar."
Zo begon hun voettocht naar huis. Het was geen lange tocht, ze waren namelijk op nog geen half uur lopen van huis. Toen Noy eenmaal de omtrek van haar huis zag, liet ze een diepe zucht horen. "Ik wou dat ik nu al weg kon," zei ze zachtjes. Het komende afscheid viel haar nu al zwaar. Ribbon maakte een geluidje dat duidelijk maakte dat ze het eens was met Noy. Grint knerpte onder Noys voeten toen ze het erf op liep. De deur vloog open en Reggie dook in haar armen.
"Grote zus! Je bent er!" riep ze enthousiast uit. Noy tilde Reggie op en zette haar op haar heup.
"Dag schatje. Tuurlijk ben ik er." Noy drukte een kus op Reggie's voorhoofd en streek wat haar uit Reggie's ogen. "Hoe is het met mijn prinsesje?" Reggie blies haar wangen bol. "Mama was ongerust," zei ze nadat ze haar adem had laten ontsnappen. "Mama wist niet waar je was." Reggie begon te spartelen en Noy zette haar maar weer neer. Ja... Dat kon. Noy was gevlucht, er was iets gebeurd. Maar ze wist bij god niet wat.
"Noy!" Haar moeder stond in de deuropening met een opgeluchte glimlach op haar gezicht. "Je bent weer thuis." Haar moeder trok Noy dicht tegen zich aan en knuffelde haar stevig. "Ik was dodelijk ongerust, schat. Je had weer een bui." Noy rilde. Weer een bui. Er was iets gebeurd. Ze voelde het. Waar was haar vader?
"Waar is pap?" vroeg ze met een trillende stem. Haar moeder spande haar spieren en onbewust keek ze richting de keuken. Maar ze pakte Noy stevig vast. "Het is niets, liefje," zei ze.
"NEE!" riep Noy. Ze trok zichzelf los en rende de keuken in. "Pap!?" Eenmaal voor de deur van de keuken wist ze niet zeker of ze het wel wou weten. Of ze wel wou weten wat er gister gebeurd was. Ribbon was met haar mee gehobbeld en hield nu haar hand vast. Noy trilde. Ze deed de deur open en keek in de bruine ogen van haar vader. In zijn ogen was veel te lezen. Ongerustheid, liefde, bezorgdheid, tederheid en een bepaalde angst. Maar geen woede. Wat Noy gister ook had gedaan, hij nam het haar niet kwalijk.
"Pap?" Noy schuifelde voorzichtig naar hem toe, alsof hij haar zou bijten. Hij zei niets, glimlachte alleen maar. Na een minuut, wat in Noys ogen een eeuwigheid leek, praatte hij weer.
"Noy... Ik was zo ongerust. Het was mijn schuld, ik had je moeten waarschuwen. Maar je was al weg. Ik.. had je niet moeten vasthouden. Voor mijn eigen veiligheid." Hij grinnikte kort en wees op een wond op zijn gezicht. Noy bloosde. Dat had zij waarschijnlijk veroorzaakt.
"Maar goed. Niet jouw schuld. Ik neem je niets kwalijk, mijn lieve schat. Het was mijn schuld." Noy knikte lichtjes. Als hij het zei. "Het onweerde," vervolgde hij. "En je zusje gilde. En het donderde. Het werd je allemaal te veel, Ribbon was namelijk niet in de buurt." Noy zuchtte diep. Ja. Dat klonk als iets wat haar overkwam. Vluchtgedrag voor de harde geluiden. Vluchtgedrag voor het onweer.
"Maar ik neem je niets kwalijk." Hij omhelsde haar en kuste haar op haar wang. Toen ging hij weer zitten. Ook Noy nam plaats aan de tafel. Ribbon healde haar vader en haar moeder kwam met Reggie de keuken in. Haar moeder en Reggie gingen ook aan tafel zitten. Noy haalde diep adem en zei toen;
"Mam, pap, ik wil op reis. Ik wil gaan trainen."


OOC: Hij is een beetje aan de lange kant. Hehe, oepsie. Veel leesplezier, voor alsnog.