Place of memories

Onderwerp: Place of memories wo jan 16, 2013 9:51 pm

Brr, koud." Mompelde Mamoru tegen zijn reisgenoot, Cráneo. De Marowak haalde zijn schouders op. Hij moest het ongetwijfeld ook koud hebben, maar liet dat niet merken. "Kijk eens," riep de Gymleider tegen zijn Pokémon. "We zijn d'r bijna!" Hij wees met zijn verkleumde vinger in de richting van het dorpje dat zo'n honderd meter verderop lag. Een grote donkere toren rees ver boven de gewone huizen uit. "Lavender Town, het voelt goed om weer terug te zijn, of niet Cráneo?" De Marowak keek zijn trainer strak aan en schudde zijn hoofd zonder enig geluid te maken. "Nee, je hebt gelijk. We hebben allebei slechte herrineringen aan deze plek," zuchtte Mamoru. "We kunnen nu niet meer terug, laten we toch maar even rondkijken." Hij lachte naar zijn Pokémon. Deze lachte niet terug. "Wie houd ik voor de gek? Er valt helemaal niets te lachen."

Het tweetal stond intussen vlak voor het dorpje. Mamoru keek om zich heen. Het was een koude winteravond. Eerder vandaag had het flink gesneeuwd waardoor er nu ongeveer tien centimeter lag. Maar deze bewuste avond was het helder genoeg om de sterren te kunnen zien stralen. Het dorpje was compleet uitgestorven. Logisch, het was veel te koud om buiten rond te hangen. Achter de ramen van de huizen brandde een dof licht. Mamoru liep rustig door, een spoor achterlatend door zijn slepende been. De sneeuw kraakte licht als hij er op liep. Plotseling zorgde een koude windvlaag ervoor dat de sneeuw opstoof. Mamoru trok zijn sjaal wat verder voor zijn gezicht.

De verkleumde reizigers stopten vlak voor een kroeg. In plaats van naar binnen te gaan bleef Mamoru dromerig voor zich uit staren. Cráneo keek hem vragend aan, maar de Gymleider scheen dit niet op te merken. De Marowak pookte hem tegen zijn goede been, maar ook dat hielp niet. "Mar-o-wak!" Riep de schedeldragende Pokémon tenslotte uit. Mamoru keek verbaasd op uit zijn gedachten. Cráneo maakte immers bijna nooit geluid. "Sorry, jongen. Ik had een herrinering, een leuke zelfs," vertelde hij. "Weet je nog toen ik, jij en Chiaki de mensen hier probeerden wijs te maken dat het spookte in de kroeg om ze vervolgens de stuipen op het lijf te jagen?" Mamoro grinnikte, maar zijn gezicht vertrok snel weer. "Na afloop was het alleen minder leuk. Mijn vader was echt woedend. Hij noemde ons een schande voor de familie en het hele dorp." Mamoru zuchtte. Zijn ouders woonden hier nog steeds, maar hij was absoluut niet van plan om ze te gaan opzoeken. Hij twijfelde er zelfs aan op hij ze überhaupt ooit nog zou opzoeken. De Gymleider schudde zijn hoofd. Daar moest hij nu niet aan denken, dat was zorg voor later. Plotseling hoorde Mamoru het geluid van voetstappen in de sneeuw. "Wie kan dat nu zijn?" vroeg hij zich af. De Gymleider draaide zich om in de richting waar de voetstappen vandaan kwamen.

Onderwerp: Re: Place of memories wo jan 16, 2013 11:58 pm

Met trage voetstappen zette Mitsu haar reis voort in de sneeuw. Het geluid dat de sneeuw maakte als ze haar gewicht erop zette, had ze al snel geblokkeerd, omdat ze het te vaak had gehoord. Af en toe liep er een rilling over haar rug heen, veroorzaakt door een koude windvlaag die langs haar streek. Telkens als dat gebeurde, dook ze wat in elkaar en duwde de sjaal om haar nek dichter tegen haar aan, proberend de warmte binnen haar jas te houden. Dit mislukte grandioos. Ze wist niet hoe, maar ze voelde de wind gewoon door de winterjas heen gaan, alsof haar rits op een plek open was gegaan, maar elke keer als ze keek, leek haar jas gewoon dicht te zijn. Hikari had zich inmiddels verstopt in één van de uiteinde van Mitsu’s sjaal. Deze was toch lang genoeg en de gymleader had hem om de Pikachu heen gewikkeld. Ondanks de kou wilde Hikari namelijk haar pokéball niet in. Ze bevond zich veel liever aan Mitsu’s zijde. Daarbij was ze vrijwel altijd in de buitenlucht, in plaats van het kleine apparaatje om haar partners middel. De gymleader had de Pikachu zelfs nog aangeboden om thuis te blijven, aangezien ze enkel een pakketje af hoefde te leveren bij een oude vriend van haar vader. Natuurlijk kon hij het zelf weer niet doen, vanwege de sneeuw die de wegen blokkeerden. En hoewel Lavender Town nog wel eens bezocht werd door toeristen en trainers, zag je er niet zo vaak een auto heen rijden als dat mensen binnen wandelden. Om zelf te lopen had hij schijnbaar niet aan gedacht, dus liet hij daarom zijn dochter het maar doen. Mitsu snoof en verstevigde de grip op het pakketje in haar rechterarm.

De gymleader keek op en zag het dorpje al in zicht komen. Ah, eindelijk. Hopelijk wilde de man haar een kop warme chocomel aanbieden. Het was niet zo dat ze de hele weg van Vermillion naar Lavender had moeten lopen, natuurlijk had haar vader haar ergens afgezet en zou haar weer op komen halen als ze terug naar huis wilde, maar de kleine periode dat ze buiten had gelopen, was ze zo goed als bevroren. En arme Hikari zou er vast en zeker nog erger aan toe zijn. Misschien was die zelfs wel echt bevroren. “Hikari?” vroeg Mitsu aarzelend. De Pikachu probeerde zich uit de sjaal te bevrijden, waardoor haar oren onder het voorwerp vandaan kropen. Ze keek haar trainer vragend aan, die bijna een gil slaakte van het schattige koppie van Hikari. “Niks. Laat maar,” sprak ze uiteindelijk. Het gele wezentje verdween weer op haar schouder. Mitsu richtte haar blik toen op de ietwat witte wolk die verscheen telkens als ze uitademde. Dit verveelde haar al gauw, dus keek ze maar recht vooruit, toekijkend hoe het licht van het dorpje steeds dichterbij kwam en feller werd.

Mitsu kon haast wel juichen toen ze het dorpje had bereikt, maar besefte al snel dat ze geen idee had waar de man van het pakketje woonde. Okay, great. Kon het nog beter? Ze zuchtte en liet haar hoofd hangen. Ach, ze kon maar beter niet stil blijven staan. Dat leek haar alles behalve een goed idee in deze kou. Haar voeten leek ze niet eens meer te voelen, op de kou na dan. De gymleader keek vragend op toen ze Hikari weer voelde wroeten op haar schouder. Ze fronste verbaasd toen de Pikachu van haar schouder afsprong en in de sneeuw belandde. Even verdween de pokémon erin, voordat ze er weer uitsprong en een gil slaakte vanwege het plotselinge contact met de koude substantie. Daarna rende ze regelrecht vooruit. Mitsu keek de Pikachu na en kreeg al snel het iets waar ze op af leek te rennen. Nou ja, iets. Het was een persoon. Gealarmeerd ging de gymleader erachter aan en haalde Hikari net op tijd in. Ze graaide de Pikachu met haar vrije arm van de grond en keek verontschuldigend naar de persoon. Toen ze echter beter keek, wist ze diegene te herkennen. “… Mamoru…?”

Onderwerp: Re: Place of memories ma jan 21, 2013 9:38 pm

Mamoru draaide zich om en zag tot zijn verbazing Mitsu in de sneeuw staan rillen. “Jou kom ik ook echt overal tegen,” dacht hij. Zijn collega Gymleidster zag eruit alsof ze het nog veel kouder had dan hij zelf. Ze droeg een dikke jas en een veel te lange sjaal, maar dat leek haar niet echt te helpen. In haar ene arm droeg ze een klein pakketje en in haar andere arm hield ze Hikari vast, die door de kou eerder blauw dan geel leek te zijn. Mitsu zag er zelf ook erg verkleumd uit. “Mitsu!” Riep Mamoru verrast. “Wat leuk om jou hier tegen te komen, maar wat zie je eruit. Je hebt het vast koud.” Zei hij terwijl hij door de sneeuw banjerde in de richting van de kroeg. De Gymleider opende de deur waardoor en wees naar binnen. “Hier hebben ze hele goede warme chocolademelk.” Mitsu knikte en liep gevolgd door Hikari en Cráneo de kroeg in. Mamoru stapte als laatste de ruimte binnen en deed de deur achter zich dicht.

Zodra het tweetal samen het hun Pokémon de kroeg binnen kwam verstomde het geroezemoes van stemmen. Heel even maar, daarna ging iedereen gewoon weer verder met praten. Het was niet druk in de kroeg. Hier en daar zaten wat mensen aan tafeltjes, voornamelijk lokale bewoners. Sommigen van hen kwamen Mamoru zelfs bekend voor, maar hij was niet van plan een praatje te maken. De ruimte was zwakverlicht. Het meeste licht kwam van een haarvuur dat stond te branden. Helemaal achterin stond een grote bar. Mamoru liep zonder naar iemand te kijken recht op de bar af en ging op een kruk zitten. Mitsu ging op de kruk naast hem zitten, nog altijd bibberend van de kou. Vrijwel meteen kwam de barman aangelopen. Hij wilde iets zeggen, maar Mamoru onderbrak onmiddellijk. “Twee warme chocolademelk, alstublieft.” De man haalde zijn schouders op en verdween in de keuken.

Mamoru zag dat zijn collega langzaam weer een beetje begon op te warmen. Ook Hikari begon haar oorspronkelijke kleur weer terug te krijgen. “Wat een verassing.” Begon de kreupele jongen. “Ik had niet verwacht jou hier tegen te komen. Wat brengt jou naar Lavender Town in dit weer?” vroeg hij. Zelf was hij niet van plan om te vertellen wat hij hier kwam doen, tenzij Mitsu er naar zou vragen. Niemand hoefde te weten dat hij hier was en met welke reden. Het was al erg genoeg dat de barman hem had herkend. Mamoru zag dat Cráneo aandachtig naar het pakketje van Mitsu keek dat ze inmiddels op de bar had gezet. Waarschijnlijk was dat pakketje de reden dat ze hier was, maar dat zou ze hem zo wel vertellen. “Alstublieft, twee warme chocolademelk,” klonk het plotseling. De barman zette de dampende mokken voor het tweetal neer en keek Mamoru met een scheef gezicht aan. Mamoru pakte zijn mok en roerde er een keer in om de drank wat af te laten koelen. Vervolgens nam hij een slok waarin hij zich bijna verslikte. Het was toch iets heter dan hij had gedacht.

Onderwerp: Re: Place of memories wo jan 23, 2013 4:22 pm

De man draaide zich om en leek verrast te zijn toen hij haar zag staan rillen in de kou. Nou ja, nu was het sowieso vreemd om een gymleader hier rond te zien dolen. Het was immers een somber dorp en het had niet eens een gym. Mamoru begroette haar op de toon die ze had kunnen verwachten. Er klonk echter ook een vrolijke ondertoon in zijn stem, wat aangaf dat hij het absoluut niet erg vond haar hier tegen te komen. Een kleine glimlach sierde haar gezicht toen ze dit besefte. “Wat leuk om jou hier tegen te komen, maar wat zie je eruit. Je hebt het vast koud.” Mitsu moest een lach onderdrukken. “Bedankt voor het compliment,” sprak ze plagerig en hield haar Pikachu toen wat steviger vast, omdat ze Hikari voelde rillen in haar arm. Vervolgens volgde ze Mamoru op de voet, nieuwsgierig naar waar hij heen liep en zich afvragend of ze hem überhaupt wel moest volgen. Hij zei er niks over, dus dat zou dan wel het geval moeten zijn. Hij stopte bij een kleine kroeg, opende de deur en wees uitnodigend naar binnen. Hikari was inmiddels weer naar de grond gesprongen en maakte aanstalten om naar binnen te gaan toen de man iets vertelde over warme chocomel. Haar trainer knikte en liep toen als eerste naar binnen, niet veel later gevolgd door Hikari en de rest.

Mitsu keek bewonderend om zich heen. Het was, zoals verwacht, inderdaad een kleine kroeg. Toch kon je de gezelligheid niet over het hoofd zien. Dat het klein was, gaf haar alleen maar een knus gevoel. Overal aan de muur hingen oude foto’s van de kroeg en het dorp zelf. Hier en daar hing een foto van de familie die waarschijnlijk dit gebouw in hun bezit hadden. Het voelde hier totaal anders dan in de rest van het dorp. Mitsu’s blik gleed al snel over de rest van de mensen heen toen hun gepraat abrupt stopte. Keken ze nou naar hen? Enkele tellen later ging het geroezemoes alweer verder. De vrouwelijke gymleader fronste licht, maar schoof het algauw van zich af. Het was vast om de nieuwkomers in de kroeg te bekijken. Ja, dat moest het zijn. Nog narillend van de kou liep ze achter haar collega aan en ging naast hem op een kruk zitten bij de bar. Vervolgens kreeg ze de neiging om het vervloekte pakketje op de bar te gooien, maar liet dat uiteindelijk achterwege en legde hem voorzichtig neer. Haar vader zou er vast niet blij mee zijn als hij van zijn vriend te horen kreeg dat zijn pakketje kapot was geweest en dat door Mitsu’s schuld. Nee, dat wilde ze niet echt riskeren.

Mamoru had inmiddels al voor hen beide besteld. Normaal gesproken deed ze dat liever zelf, maar hij wist precies wat ze gewild had. Niet dat zoiets gek was, aangezien ze net nog in die verschrikkelijke kou had gestaan en warme chocomel het beste middel daartegen was. “Ik had niet verwacht jou hier tegen te komen. Wat brengt jou naar Lavender Town in dit weer?” Natuurlijk, die vraag had ze kunnen verwachten. Mitsu deed haar sjaal af, vouwde hem slordig op en legde hem op haar schoot. Vervolgens richtte ze haar blauwe ogen op de man. “Dat daar,” zuchtte ze, terwijl ze met haar wijsvinger naar het pakketje op de bar wees. “Mijn vader kon vanwege de sneeuw niet met de auto naar Lavender komen… Dus besloot hij mij maar op pad te sturen om het pakketje af te leveren,” legde ze in het kort uit. Inmiddels was haar warme chocomel ook gearriveerd. Dankbaar knikte ze naar de man, wikkelde haar handen om de mok heen en pakte het voorwerp voorzichtig op. Enkele tellen later voelde ze haar handen weer tot leven komen en besloot ze een slok te nemen, hopend dat ze geen chocolade snor achterliet en zichzelf daarmee niet voor schut zette. Eén vragende blik naar de Pikachu en een glimlach van de pokémon later, was ze zeker ervan dat dit niet het geval bleek te zijn. “Ik kan trouwens hetzelfde aan jou vragen,” begon Mitsu uiteindelijk. “Lavender ligt nou niet bepaald naast jouw deur,” vervolgde ze. Nu was het zijn beurt om zichzelf uit te leggen.

Profiel Pokégear

» Bringing back some memories. [OPEN]
» Look to a new place
» There's no place like home.
» A beautyful place {Open}

Place of memories

Place of memories

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen