OOC: Voor iedereen die zin heeft ^^

Yume rekte zich uit door haar armen te strekken. Ze waren eindelijk in Lavender Town aangekomen. Het was maar goed dat ze winterkleren had meegenomen, anders stond ze nu in de kou. Ashita en Sellia waren veilig en wel in hun pokéballen, maar ze zou in de eerste de beste kledingwinkel kleine sjaals voor ze kopen voor het geval het te koud werd. Niet dat Ashita daar veel last van zou hebben door haar dikke vacht, of Sellia doordat ze haar eigen vuur kon gebruiken om zichzelf te verwarmen. Misschien was het helemaal niet nodig om sjaals te kopen. Zijzelf had een dikke warme donkerrode sjaal met een sneeuwvlokjespatroon erop genaaid. Ze keek naar de straten waar ze straks in zou lopen. Het was wit, koud en nat. Gelukkig zag ze een klein kraampje staan met warme chocolademelk. Ze liep er snel naartoe en betaalde voor een bekertje. Ze hield haar klamme handen tegen het bekertje aan, maar merkte al snel op dat deze koud dreigde te worden. Zonder dat ze een slok had genomen was de temperatuur al snel te koud. Yume keek even bedachtzaam naar de grijze lucht waar nog steeds sneeuwvlokjes uitkwamen. Toen kreeg ze een idee. Ze ritste haar tas open, rommelde er wat in en haalde er twee pokéballen uit. Ze gooide ze voorzichtig in de lucht, bang om chocolademelk te knoeien en twee lichtstralen uit de pokéballen raakten de grond. Er ontstonden twee wezentjes. Een kleine Eevee met een dikke vacht wiens ogen meteen op avontuur stonden en een Vulpix wie in een iets rustigere houding stond, die met haar zachtaardige rode ogen naar haar trainster keek. Door de dikke laag sneeuw staken vrijwel alleen hun hoofden er nog bovenuit. Nu Yume het opviel, haar broek was doorweekt door alle gesmolten sneeuw. Ze kon niet wachten totdat ze het pokécenter bereikt had. Ze liet beide pokémon aan haar chocolademelk snuffelen. "Sellia, als je het opwarmt, mogen jullie nog in de sneeuw spelen." De rode Vulpix knikte enthousiast, ze was dol op in de sneeuw spelen. Ze gebruikte voorzichtig Ember en het bekertje werd opgewarmd. Toen renden de Eevee en de Vulpix verder door de straat. Yume nam een klein slokje en verbrandde haar tong. Die Ember was misschien iets te krachtig om chocolademelk te verwarmen. Zij met haar ideeën. Ze liep toen maar, handen rond haar bekertje, achter haar pokémon aan. Even later zag ze de Eevee en de Vulpix weer in beeld, dollen in de sneeuw. Zuster Joy zou dat niet leuk vinden wanneer de beide pokémon straks het pokécenter in zouden rennen, hun vacht vol met sneeuw. Ach, het was maar één keer per jaar winter, niet? Yume liep verder de straat af, op zoek naar een bankje. Er waren maar weinig mensen in de straat, en dat verbaasde haar ook niet. Ze zag dat haar pokémon zich begonnen te vervelen. "Zullen we anders een paar combinaties oefenen?" stelde Yume voor, en de Eevee en de Vulpix wisten wat dat betekende. Yume wist dat de pokémon de sneeuw te leuk vonden om naar binnen te gaan, maar het misschien te koud zouden krijgen als ze stopte met bewegen. Bovendien was het wel een tijd geleden dat ze bezig was met coördinator zijnde. "Goed dan! Ashita, Double Team en Quick Attack!" Ashita knikte enthousiast en begon met rennen, terwijl ze de illusie opwekte dat er zes van haar waren. Yume keek blij, de aanvallen werden steeds sterker. "Nu Swift!" Ashita schoot terwijl ze rende allerlei sterretjes in de lucht die de straat leek op te vrolijken. "Sellia maak je klaar." De Vulpix knikte geconcentreerd. "Ashita gebruik Sand Attack." Ashita stopte met rennen en schoot wat sneeuw naar de Vulpix. Oh ja, er lag sneeuw, geen zand. Yume had dit detail van haar combinatie nog niet gezien. De Vulpix werd bedolven onder de sneeuw, de sterretjes die door Ashita waren afgevuurd waren nu of te ver in de lucht om nog te zien of gewoon verdwenen. Sellia kwam overeind met een hoop sneeuw op haar kop. Ashita gooide zichzelf op haar rug en lachte zich rot in haar onbegrijpelijke Eevee-taaltje. Sellia werd woest en gebruikte Flamethrower op de eerste vierkante meter die ze kon zien. Als resultaat smolt de bovenste laag sneeuw, maar bevroor dat weer meteen, zodat er een laagje ijs ontstond. Flamethrower was een aanval van Sellia die ze nog niet kon beheersen en nog erg zwak was, Yume was al blij dat het begon te komen, maar ze kon het nog niet nuttig gebruiken. Ja, het was nog een lange weg tot beheersing, laat staan accepteren dat het een Flamethrower was. Ashita was alweer afgeleid door het ontstane ijs. Ze keek er even naar. Het was niet heel groot, maar het was ijs. Ashita leek het te snappen en maakte een sprong om op het ijs te komen. Helaas voor haar was het te dun en het brak door, waardoor ze in de sneeuw viel. Jep, natuurkunde was een en al onzin, dacht Yume terwijl ze naar Sellia keek die op haar beurt aan het lachen was.

Nadat alle lol voorbij was liepen ze weer verder. Yume spotte al snel een kleine kledingwinkel en kocht er twee kleine sjaaltjes. Ze boog zich over haar Eevee en Vulpix heen en zei: "Hier, voor als jullie het te koud vinden." Sellia snapte het meteen en liet Yume de sjaal omdoen, ze zat vaak stil en het werd inderdaad wel koud als ze niet bewoog. Ashita leek het niet te snappen en pakte vluchtig de sjaal uit Yume's handen en rende er toen mee vandoor. Yume zuchtte, maar glimlachte ook; dat was precies de reactie die ze kon verwachten van haar Eevee. Toch kwam Ashita even later terug. Ze had blijkbaar bestudeerd hoe Sellia zo'n ding om had en wilde het ook. Dus Yume pakte het sjaaltje uit haar bek en deed het voorzichtig om haar nek. Als het kon, was Ashita hierna nog actiever en blijer dan eerder. Zij en Sellia rende al snel weer ergens heen. Yume grijnsde, het was een leuk gezicht. Ze ging zitten op een bankje naast een vrouw met blauw haar. Naast de vrouw zat een sterk uitziende Jolteon. Yume merkte toen op dat de vrouw haar ogen dicht had. Was er iets mis? Misschien was er iets gebeurd dat zij niet wist. Maar dan zou de Jolteon het ook kunnen hebben meegemaakt. Als het iets ergs was geweest zou ze gewantrouwd kunnen worden. Ze keek dus maar rustig voor zich uit, in de verte zag ze haar pokémon achtervolgd worden door een horde boze pokémon. Waarschijnlijk had Ashita iets gedaan door hen boos te maken. Sellia gebruikte Dig om in de sneeuw te verdwijnen en Ashita volgde haar door Mimic te gebruiken. Ze waren gelukkig een goed team. Even later zag ze hen weer vlak voor haar verschijnen. Ashita glimlachte zorgeloos, terwijl Sellia op haar schoot sprong, een beetje uitgeput van het rennen. Ashita rende er echter weer vandoor. Yume keek naar de vrouw, haar ogen waren dicht. Ze kon haar nieuwsgierigheid niet meer ophouden. Dank je Ashita voor je geweldige invloed op mij, dacht Yume sarcastisch. Toch sprak ze de vrouw aan op een zachtaardige toon: "Pardon, maar gaat alles goed?" Haar lichtgroene ogen keken bezorgd maar niet dwingend of bazig. Tegelijkertijd kwam daar haar Eevee weer terug rennen.

Ashita's oogpunt

Ashita kwam weer terug rennen, nog steeds met haar vrolijkheid die altijd de sfeer leek op te vrolijken. Toen merkte ze de Jolteon op. Aah, die had ze eerder gezien! Eerder nog. Een evolutie van haarzelf. Het zei haar niet zoveel, maar het moest wel kloppen van Sellia had het haar uitgelegd. Ze keek even naar haar trainster, toen weer terug naar de Jolteon. Deze leek anders. Wacht, was dit niet dezelfde? Waren er meer Jolteon? De wereld was zo verrassend groot! Ze snuffelde even en zag toen naast haar trainster een soortgelijk wezen met blauw haar. Was dat ook een pokémon? Ze had ooit een pokémon gezien die heel erg leek op een mens, het had geel haar, roze lippen en een paarse huid. Hoe noemde Sellia het? Jynx of zoiets. Yume leek tegen het wezen te praten, dus het leek erop dat het ook een trainster was. Ze leek niet zo heel blij. Ashita hield haar kop schuin. Het was ook iets anders dan de irritatie die ze soms zag in de ogen van andere trainers of pokémon die ze tegenkwam. Ze nam haar afstand maar. Sellia zat op de schoot van Yume, haar aandacht was duidelijk getrokken tot de blauwharige trainster. Ashita riep en Sellia kwam met een sierlijke sprong naar beneden. Sellia was beter met het verstaan van gevoelens, Ashita was degene die het beste deze kon veranderen. Een luisteraar en een prater. Ashita hield haar kopje schuin terwijl ze knikte naar de voor haar onbekende trainster, Sellia schudde alleen haar hoofd, zelf ook niet wetend wat ze ervan moest denken. Hmm, dit was een avontuur om op te lossen. Dit was een mysterie voor haar bestemd om op te lossen, en dat zou ze ook doen! Sellia sprong weer op de schoot van Yume en beide pokémon waren geconcentreerd aan het wachten.


[OOC: hehe, misschien een beetje lang xD Je mag Ashita en Sellia gebruiken als je een idee hebt voor je volgende post ;D ]

OOC: Je vroeg erom

De vrouw leek eerst in twijfel, Yume vroeg zich af of de vrouw haar vraag wel had gehoord. Toen zag ze een glimlach op het gezicht van de vrouw verschijnen. ‘Ja, met mij gaat alles wel goed,’ antwoordde de vrouw. Yume was niet overtuigd, maar ze ging niet verder in op het onderwerp. Ze wist gewoon dat dat het beste was. Sellia lag doodstil op haar schoot, alleen haar ogen verrieden dat ze de situatie zo goed mogelijk probeerde te begrijpen. Ashita leek een beetje opgefokt door de aankomende Jolteon. Niet opgefokt, dat was niet het juiste woord, eerder geboeid, maar dat was Ashita, een klein bundeltje pure energie. ‘Zijn dat jouw Pokémon?’ vroeg de vrouw uiteindelijk. Yume zag dat de vrouw er moeite mee had een gesprek te starten, maar dat kon ook niet anders. Het was niet zo dat ze elkaar kenden, ze zouden niet eens familie kunnen zijn. En vreemde tegen vreemde werkte meestal het beste als de vreemden dezelfde leeftijd waren, wat ook niet echt het geval was. Yume was blij met de vraag, ze had een reden om zichzelf voor te stellen. "Ja," sprak ze op een rustige toon, met een tikje enthousiasme erin om het gesprek op gang te krijgen. "De Eevee heet Ashita en de Vulpix heet Sellia. Geen zorgen over Ashita, ze is een beetje hyper, maar ze is heel onschuldig." voegde Yume er aan toe. Ze had al vaak genoeg te horen gekregen van trainers die betrokken waren geraakt op een van Ashita's avonturen dat haar Eevee de stuipen op het lijf sloeg omdat ze zonder pardon alles besnuffelde: Armen, benen, staarten van pokémon. Door sommigen werd dat als 'gevaarlijk' omschreven, vandaar de waarschuwing. Ashita begreep er niet zo heel veel van, maar ze was nog steeds bezig met het onderzoeken van de trainster en haar Jolteon. "Ik heet Yume, ik ben een coördinator." stelde Yume zichzelf als laatste voor. Ze wist dat de vrouw het moeilijk had, dat zag ze, maar Yume wist dat voor sommige mensen een rustig gesprek over niets de beste ontspanning gaf. Het was misschien beter om er moment niet aan te denken, aan niet-alledaagse problemen, maar dat neigen mensen nou eenmaal vaak te doen wanneer ze alleen waren. Yume had zelf niet belachelijk grote problemen, ze was het leven dat ook dankbaar. Ze keek naar de vrouw, die op het punt stond iets te zeggen. ‘Dat is een mooie Eevee,’ mompelde die. Yume glimlachte en keek naar Ashita. Ashita knipperde twee keer met haar kraaloogjes, zich afvragend of die opmerking over haar ging sinds Yume naar haar keek, zei een keer "Eev!" als een bevestiging, glimlachte er een schattig smoeltje bij en ten slotte vervolgde ze toen haar avontuur door keihard een willekeurige richting op te rennen. ‘Heb je er al eens aan gedacht om haar te laten evolueren? Ik had vroeger ook een Eevee. Ik heb hem laten evolueren naar een Jolteon. Ze zijn niet zo lastig op te voeden, maar je moet er wel een goede band mee hebben.’ Dit zette Yume aan het denken. Sellia hief haar hoofd omhoog alsof ze de plotselinge twijfel voelde van haar trainster. Evolueren, daar had ze nog vaak aan gedacht. Ze zag wel vaak geëvolueerde pokémon. Zoals nu een Jolteon die aan de zijde van de vrouw stond. Ze wist niet of ze dat zou doen. Ze wist dat ze voor haar Vulpix en voor haar Eevee beiden een steen nodig had. Ze wist van Sellia dat ze graag wilde evolueren in een Ninetales wanneer ze Fire Blast kon beheersen. Dat doel hadden ze al eerder afgesproken. Oftewel, Yume had het voorgesteld, Sellia had er langere tijd over nagedacht en toen geknikt met een glimlach. Yume was toen blij, ze hield wel van een beetje zekerheid in de onvoorspelbare toekomst. Ashita echter was een ander verhaal. Yume had een dichte band met beide pokémon, Sellia bleef de hele tijd bij haar, maar Ashita was een deel van haar hart. Het deel dat veel vertrouwen vroeg van Yume. Het feit dat ze überhaupt Ashita zomaar op avontuur liet gaan was omdat ze vertrouwen had in Ashita. Natuurlijk was Ashita als ze uit haar pokébal was vaak weg, maar dat had alleen hun band versterkt. Net zoals ze op Ashita moest vertrouwen in een gevecht, moest ze dat ook buiten een gevecht kunnen. Nu ze er over nadacht, haar vertrouwen op Ashita leek op zelfvertrouwen. Zo'n belangrijk deel was Ashita geworden. Evolueren was ze nog niet zeker van. Ze wist niet of Ashita het wilde, ze wist niet eens of Ashita wel zou weten wat er zou gebeuren wanneer ze een van de drie stenen voor haar neus legde en haar de keuze liet maken. Wat zou Ashita dan het liefst willen worden? Ze had al een Jolteon gezien, maar nog geen Flareon of Vaporeon. Misschien was die keuze wel aan haar. Als Ashita ook op haar vertrouwde, net zoals zij op Ashita vertrouwde, kende ze de Eevee goed genoeg om aan de goede steen te komen om Ashita zo blij mogelijk te maken.

Jolteon kwam voor haar altijd over als een sterke pokémon, zo snel als de bliksem. Ze had de pokémon soms in actie gezien in gevechten. Wat haar opviel was de verschrikkelijke snelheid waarmee een Jolteon zich voortbewoog. Hun ogen leken altijd wel goed te willen en de meeste Jolteon straalden veel zelfvertrouwen uit. Toen was er Flareon. De specialiteiten van een Flareon waren wel de krachtige aanvallen die de Flareon kon uitvoeren. Hun vacht was misschien wel pluiziger dan dat van een Eevee. Volgens Yume hadden Flareon een lievere en zachtere uitdrukking dan Jolteon, maar dat was alleen te zien aan de pokémon die ze op tv had gezien, of in gevecht in de bossen. Bovendien was ze waarschijnlijk aan het beoordelen op de pluizigheid van de vacht. Ze was ook geen expert op het gebied, niet? De laatste mogelijke evolutie was Vaporeon. De speciale aanvallen en de gezondheid waren wel de specialiteiten van de pokémon. Het was zeldzaam dat Yume ze niet blij had kunnen spotten. Dat zouden dan alle keuzes zijn. Hoe lang had ze hier wel niet over nagedacht? Sellia zag dat haar trainster weer uit gedachten was gekomen en liet haar hoofd op Yume's arm zakken en deed haar ogen dicht. Yume glimlachte naar de blauwharige vrouw en antwoordde uiteindelijk bedachtzaam: "Ik heb er wel over nagedacht, maar ik denk dat en Ashita en ik nog een boel te leren hebben voordat we zo'n keuze kunnen maken. Vooral met Eevee is het een lastige keuze." Beëindigde ze haar zin. Vijf seconden later kwam Ashita weer terug rennen met een enorme snelheid. Ze sprong op het bankje en maakte toen een tweede sprong op Sellia die zich rot schrok. Sellia glipte onder Ashita door en sprong op de grond, zodat Ashita uit balans raakte en Yume haar snel moest opvangen. Ashita stond nog maar nauwelijks weer op de grond en ze begon met een groot "Eevee Eevee"-verhaal. Sellia luisterde er even naar en schatte toen in hoe ernstig de situatie was zoals altijd. Ashita's verhalen konden namelijk variëren tot sterke verhalen of een letterlijke horde boze pokémon,-voornamelijk Beedrill-, die haar stalkte tot de plek waar Yume was. Gelukkig was het dit keer niet het geval, Sellia had haar hoofd geschud tegen Yume, wetend dat dat de trainster gerust zou stellen. Zij en Ashita hadden misschien een dichte band, maar de taal van pokémon zelf was iets te veel gevraagd, dat zou het wel voor de meeste trainers zijn. Toen legde Ashita iets uit aan de Vulpix, wat een meer uitnodigende toon had. Sellia keek eerst een beetje verbaasd en toen naar Yume, die knikte, en beide pokémon renden er vandoor. Yume glimlachte. "Ik denk dat Ashita wel weer een van haar avontuurtjes heeft ontdekt. Het ziet er raar uit, een pokémon die haar trainster om de minuut verlaat, maar soms sleept ze me ook mee om een caterpie te zien, of een boom met een stuk of dertig Kakuna." Ze rilde nog van het beeld van de woedende Beedrill, maar glimlachte ook. Het was immers een leuke dag geweest. "Het is haar manier om de wereld te ontdekken en het maakt haar gelukkig." Ze lachte kort, denkend aan Ashita met haar altijd vrolijke glimlach. Over haar gesproken, waar zouden ze nu heen zijn gegaan?

Ashita's oogpunt

Ze moest het zien, ze moest het zien! Ashita rende een steegje door, Sellia achter haar, nieuwsgierig over wat de Eevee haar wilde laten zien. Plotseling stond Ashita stil. Waar was het ook al weer? Sellia botste tegen haar rechterachterpoot aan, een beetje beduusd. Ze snuffelde in de lucht. Ah! Ashita begon weer te rennen, de verwarde Vulpix achter haar aan. Uiteindelijk verminderden ze vaart na een paar van de meest griezelige steegjes doorheen te zijn gerend. Ze stonden stil voor een grote etalage die wel van goud leek te zijn. Sellia leunde haar voorpoten tegen het glas aan en keek wat er in de winkel de etalage goudkleurig maakte. Het waren vreemde objecten, bruin en wit en goud, het rook naar eten, datgene wat haar trainster ook altijd at. Hoe heette dat? Brood? Ze zag dat de Eevee met al haar macht tegen de deur aan het duwen was en toen naar binnen glipte. Sellia's ogen sperden zich wijd terwijl ze uit alle macht de deur probeerde open te maken om Ashita terug te halen uit de bakkerij. Ze was echter niet zo goed in deuren openmaken en kon eigenlijk alleen hulpeloos toekijken toen de Eevee verwonderd de winkel doorliep. Het was een kleine winkel. Er was een stuk grond voor klanten om op te staan, er was een toonbank waar iemand alleen achter kon staan door de achteruitgang, een aanrecht achter de toonbank om brood te snijden en een achteruitgang. Blijkbaar bakte deze bakker zijn brood thuis. Ashita keek om zich heen, er was dus niet alleen brood, maar ook taart met plaatjes van pokémon erop. Ha! Waren die dan voor hen? Maar die lagen in een glazen toonbank. Ashita keek er even bedachtzaam naar. Toen ze haar idee had gevormd, stond ze een paar stappen van de glazen toonbank af. Ze begon te rennen en sprong de toonbank op, alleen om uit te vinden dat het te glad was. Mislukking. Ashita snoof naar de glazen toonbank, ze zou erover komen! Ze nam weer een aanloop, sprong en gebruikte dit keer Quick Attack om de toonbank op te rennen. Ze kukelde voorover. Ze kwam overeind en nieste omdat het uiteinde van haar sjaaltje tegen haar neus was aangekomen. Ze was over de toonbank! Nu moest ze nog de tweede obstakel overwinnen: De hoogte waarop de lekkernijen lagen was één meter dertig. Toch was Ashita niet van plan op te geven. Ze sprong op een klein krukje. Dat waren de eerste centimeters! Toen sprong ze op het aanrecht tegenover de toonbank, er was nu alleen een grote afstand te overwinnen in de breedte. Ze merkte dat Sellia buiten naar haar stond te roepen. Plotseling realiseerde Ashita zich iets. Meestal waren winkels als ze openstonden niet leeg. Ze draaide haar hoofd naar links en daar stond de bakker, half verbaasd half boos op het onverwachte bezoek, net uit de achteruitgang gekomen na een korte pauze. Ashita glimlachte onschuldig, maar toen ze zag dat dat niet hielp, sprong ze van het aanrecht af, rende tussen de benen van de bakker door naar de achteringang. Deze was nog zwaarder dan de ingang, maar ze bleef duwen met haar hoofd. Toen ze het een stukje open kreeg, zag ze Sellia die haar hoofd er tussen had gewurmd, proberend haar vriendin te helpen. samen kregen ze de deur net op tijd open en glipten er uit, maar de bakker greep naar Ashita's sjaaltje en die gleed van haar hoofd af. Ashita draaide zich zonder twijfelen om, snoof en gebruikte Swift op de voeten van de bakker. Sterretjes spoten uit haar mond terwijl de bakker verschrikt een paar stappen naar achteren deed. Vulpix leunde snel haar lichaam tegen de deur aan zodat deze lang genoeg openbleef voor beide pokémon om de bakker na binnen te achtervolgen. Ashita hield op met Swift, glipte naar binnen en sprong op de voet van de bakker en klemde haar poten stevig aan zijn been vast. De bakker was niet echt bang, eerder verbaasd door de twee aangebrande pokémon. Toch weigerde hij het sjaaltje los te laten. Toen had Sellia er genoeg van. Doordat ze vaak in Yume's armen sprong had zij er minder problemen mee een aanrecht op te springen met het kleine krukje als hulpmiddel. Ze sprong naar de toonbank en begon daar met Ember alles te verbranden dat ze zag. Nu hoorde ze de bakker hysterisch roepen en hij liet het sjaaltje vallen. Ashita nam deze kans om het sjaaltje te pakken en samen met Sellia duwden ze de deur open en glipten weer naar buiten. Behalve een paar verbrande broodjes en krasjes op de schoenen van de bakker was er geen schade. Ze renden weer terug naar Yume, Ashita nog even stevig het sjaaltje in haar bek.


[OOC: Challenge accepted 8D]

OOC: Ik hoop dat ik het zo leuk mogelijk heb gemaakt. Inhoud maakt me eigenlijk meer uit dan lengte, dus als je volgende post niet zo lang is, maakt dat helemaal niks uit, hoor! Ik kreeg het op een gegeven moment ook wel lastig, hoewel deze best wel vlot gemaakt is, haha ;D

Toen de vrouw die zich had voorgesteld als Alexis hoorde over haar twijfels over het evolueren van Ashita, gaf ze goede raad. Iets dat het beste bij haar karakter paste? Dat maakte het wat makkelijker. Yume sloot haar ogen kort en probeerde zich voor te stellen hoe Ashita zou zijn als elk van de evoluties. Vreemd genoeg was een Vaporeon het eerste dat er in haar opkwam. Die vrolijke glimlach van een Vaporeon en die heldere ogen waren eigenlijk precies de dingen die ze zocht. Wat zocht ze eigenlijk? Iets dat haar hart wilde. Iets dat bij Ashita paste. Ergens vond ze een Vaporeon er wel bij passen. Als ze eenmaal haar ogen ergens had op gefixeerd, kon ze die er niet makkelijk van af houden. Een Jolteon zou niet zo goed bij Ashita passen, het was niet dat Ashita niet sterk was of een Jolteon te serieus, het waren puur twee puzzelstukjes die niet bij elkaar pasten. Een Flareon deed haar denken aan een rustige Ashita, maar dat was een moment waarop Yume zelf ongerust werd: Een rustige Ashita. Misschien straalde een Vaporeon wel de meeste frisheid uit, of het was iets anders, maar als Yume nu zou moeten kiezen, wist ze dat ze voor een Vaporeon zou kiezen. Ashita en Sellia zouden dan de perfecte combinatie kunnen vormen: Vuur en water. Weer een nieuw voordeel. Maar de tijd dat ze echt zou moeten kiezen was nog ver weg, ze had nog niet eens een steen. Haar oom en tante waren uit de Kanto-regio verhuisd, puur om hun Eeveelutions te behouden. Yume zou op tijd moeten zijn, maar ze hoefde zich pas zorgen te maken wanneer Ashita Bite leerde, dan was ze al goed getraind. Yume opende haar ogen. Weer wat vooruit gepland, ze vond het fijn dingen vooruit te plannen. Ze zou alleen nog vragen aan Ashita of deze het goed vond, het was immers haar keuze, niet? Yume glimlachte naar Alexis. "Als je het zo zegt, klinkt het net iets makkelijker om een keuze te maken." Yume wist dat en zij en Ashita een ding niet wilde: Ashita niet laten evolueren. Hoe de Eevee altijd gefascineerd naar haar evoluties keek als ze die tegenkwam, het was bijna magisch om te zien. Ze kon het niet goed omschrijven. Ze leunde achterover, met haar rug tegen de leuning van de bank. Het was fijn om zo'n gesprek te voeren, gewoon om stil te zitten, even niet uitgedaagd worden voor een gevecht. Meestal was zij of een van haar pokémon degene die uitdaagde, maar het was altijd wel schrikken hoe gewond een pokémon kon raken. Ze was dan ook heel blij met de uitvinding van het pokécenter, dat niet alleen diende als een ziekenboeg, maar ook als hotel en stop voor onderweg voor trainers en coördinatoren zoals zij. De altijd glimlachende zuster Joy die kennelijk in alle regio's zussen had die allemaal in een pokécenter werkten verwelkomde iedereen. Ze vroeg zich af hoe druk het zou zijn, zou dat aan de stad liggen? Zou het een gezellige boel zijn of zou zuster Joy alleen zitten? Yume was het nooit opgevallen omdat ze te moe was. Het pokécenter gebruikte ze alleen voor noodgevallen en uiteraard om te slapen, verder was er ook niet veel te doen, en Ashita en Sellia hielden te veel van de buitenlucht.

Toen haar eigen pokémon leken te missen, tikte de Jolteon van Alexis tegen de pokéballen aan die ze bij zich had. Alexis kondigde aan dat ze haar pokémon zou vrijlaten. Ze zagen er gevaarlijk uit maar waren het niet net zoals Thunder? Yume begreep het toen Alexis naar haar Jolteon wees. Dus dat was Thunder. Een best bijpasselijke naam. Ze was nieuwsgierig naar Alexis' andere pokémon Waarschijnlijk waren het een paar die ze nog niet eerder had gezien. Yume keek aandachtig hoe Alexis de pokéballen gooide, de speciale manier van haar gooien was haar niet ontgaan, waardoor het moeilijk was te bepalen of Alexis misschien een trainer of coördinator was geweest. Trainers gooiden meestal naar voren, er hoefde geen grote opening worden gedaan. Een coördinator moest op een sierlijke wijze gooien, recht omhoog in de lucht of juist één pokébal naar links, één naar rechts. Het lag aan de seals die op de pokéballen waren geplakt. Yume gooide meestal recht omhoog, maar als ze haar beide pokémon voor zaken moest oproepen, rolde ze die van Sellia over de grond en die van Ashita in de lucht. Zonder Seals zag dat er ook behoorlijk leuk uit. Maar voor de lol gooide ze zoals elke trainer zou gooien, recht naar voren. Uit de pokéballen kwamen twee lichtstralen, die zich vervormden tot twee pokémon, een proces dat bij haar bekend was. Één van de pokémon kende ze al: Een Charmander. De ander was een stervormig paars wezen met tien stekels en een glimmende rode edelsteen in het midden. Yume's ogen sperden enthousiast open. "Oh, ik heb nog nooit zo'n pokémon gezien!" zei ze vol bewondering maar nog steeds rustig genoeg om haar volume laag te houden terwijl ze naar het stervormige wezen keek. Yume rommelde wat in haar tas om daar een pokédex uit te halen. Ze hield de pokédex voor het onbekende wezen om die te scannen. "Starmie, de Mysterieuze Pokémon." zei een robotstem vanuit de pokédex. De rest van de informatie was voor Yume niet echt belangrijk, dus ze liet de pokédex stoppen met praten door het dicht te doen en terug te stoppen in haar tas, dat las ze later wel. Het viel haar op dat de Charmander een beetje vreemd naar haar keek. Ze had wel veel vreemde pokémon ontmoet dus Yume was het wel gewend. Op dat moment kwamen haar pokémon Sellia en Ashita terug, dat het middelpunt van de aandacht meteen versleepte naar de nog nieuwere nieuwkomers. Ashita had haar sjaaltje in haar bek, rende op Yume af en sprong op haar schoot. Yume had de hint door en bond het sjaaltje weer rond de nek van Ashita. Ze rook naar verbrande broodjes en waarschijnlijk was ze niet de enige die het had gemerkt. Ashita 'Eevee'de blij toen haar lichtblauwe sjaal weer goed zat en Yume keek een beetje nerveus naar Sellia. Die geur moest van een bakker komen en een bakker verbrandde zijn broodjes niet zomaar. Sellia glimlachte alleen een beetje schuldig, maar was niet paniekerig, waardoor Yume gerust gesteld werd en blij was dat ze geen boze bakker achter zich aan hadden gekregen. Alexis begon weer te praten om de conversatie voort te zetten. Dus ze woonde niet hier maar ergens anders? Dan was ze een soort van reizende volwassene, of een vrouw die altijd leuke tripjes maakte. Dat leek Yume ook wel wat. Wacht, dat was wat ze zelf ook deed maar alleen non stop. Eeuwige vakantie, niet? Toch gaf 'stadje' haar een warm gevoel. Het waren gezellige kleine stadjes, niet al te groot, zeker niet klein, de leukste winkeltjes, de gezelligste mensen. Lichtjes hingen tijdens de winter over de straten heen. Dat deden ze ook in grotere steden maar in stadjes was het beter te zien en rustiger door het gebrek aan auto's. "Ik heb al een tijdje Lavender Town willen bezoeken, het is erg kalm en rustig hier. Heel anders dan waar ik vandaan kom; Saffron City." Ze was niet zo dol op Saffron City, het was te groot en er zaten te veel mensen in die ze niet mocht. Bovendien was het daar waar Ashita zo was toegetakeld. Ze voelde zich nu sterker dan toen, zou dat komen omdat ze besloot op reis te gaan? Ashita sprong weer van de schoot van Yume af nadat ze haar kopje tegen Yume's hand kroelde als een bedankje.

Toen stelde Alexis haar pokémon voor. De Charmander heette Zippo, de Starmie heette Star en de Jolteon Thunder. Star was duidelijk niet van plan op avontuur te gaan en ging in de sneeuw liggen. Ashita keek naar het vreemde paarse wezen en 'Eevee'de er een paar keer naar, wachtend op een reactie als een jachthond wachtend totdat er een eend in de val werd gelokt. Niet dat dat Ashita's doel was, het was een metafoor! Het paarse wezen had ook Sellia's aandacht getrokken. Ze keek er even naar, hield haar hoofdje schuin, maar toen ze doorhad dat het ook een pokémon was, verloor ze weer haar interesse. Toen merkte ze vanuit haar ooghoek de Charmander die een beetje stond te mompelen naar haar. Ze kwam overeind, had heel goed door wat ze deed en liep naar de Charmander toe, haar ogen gefixeerd op de pokémon. Dit was een andere Charmander dan degene die ze eerder had ontmoet. Haar diepe rode ogen bestudeerden de Charmander eens goed. Toen zei ze als constatering "Vul!" alsof het toen veilig was om in de buurt van de Charmander te komen en ze verbrak het oogcontact in een split van een seconde. ‘Volgens mij mogen mijn Pokémon de jouwe wel,’ zei Alexis, en Yume glimlachte met haar mee. Ze had de onderlinge acties wel gezien tussen de Charmander en de Vulpix. "Ik denk dat Zippo Sellia wel iets dan meer mag." grijnsde Yume. Sellia had de plagerige opmerking door en wierp een scherpe blik toe naar Yume. Toen kreeg ze een idee. Ze liep een eindje verderop, nog steeds in het zicht van beide trainsters, naar een stuk veld onder de sneeuw. Ze concentreerde zich even goed en voerde toen een combinatie uit van Ember en Flamethrower, waarschijnlijk omdat ze haar Flamethrower nog niet goed beheerste en die dus sterker probeerde te laten lijken door een goed beheerste Ember. Ze gebruikte Flamethrower op een stuk grond, waardoor er een streep sneeuw werd gesmolten. Toen gebruikte ze Ember op haar eigen plaats. Door haar Ability werd ze zelf niet verbrand en absorbeerde ze snel het vuur van Ember. Er ontstond een grassige plek waar ze stond en er was gras te zien in de rechte lijn waar haar Flamethrower net was geweest. Toen gebruikte ze een tweede keer Flamethrower, dat een tweede keer een streep veroorzaakte, zo'n 60 graden van de eerste. Het was krachtiger geworden en al de sneeuw dat water zou moeten worden, verdampte meteen. De strepen die Flamethrower door de sneeuw had gemaakt, waren nog geen halve meter lang. Yume haalde haar notitieblok uit haar tas toen ze begreep wat de vulpix wilde laten zien en liet dit aan Alexis zien: In het bovenaanzicht zou er een V van 'Vulpix' zijn gevormd, het gras was de inkt en de sneeuw het papier. Waarom Sellia deze techniek wist was voor Yume een raadsel; ze tekende veel ideeën voor combinaties in haar blok, maar tachtig procent hadden of beheerste moves zoals Flamethrower nodig, of ze waren niet mogelijk dankzij de natuurkundige wetten van de natuur. Sellia liep toen terug naar de Charmander, trots op haar prestaties met een glimlach op haar gezicht, haar zes staarten uitdagend in de lucht zwiepend om de Charmander uit te dagen voor een 'verbrand alle sneeuw'-wedstrijd. Yume keek op naar Sellia, bang dat ze het uit de hand lieten lopen, maar Sellia knikte naar Yume, door haar Ability zou ze het overtollige vuur kunnen opzuigen. "Oké dan, zorg dat je in de buurt blijft voor als er iets misgaat en verbrand geen parkbankjes." Sellia knikte en keek toen vragend van Alexis naar Zippo, hopend dat beiden het een leuk en goed idee vonden. "Ik denk dat Sellia Zippo wil uitdagen voor een smelt-de-sneeuw-gevecht." legde Yume uit aan Alexis. Ze had daar wel ervaring mee. Het was de eerste reactie van haar Vulpix als ze een andere vuurpokémon tegenkwam: Kijken welk vuur het beste was, het meest kon verbranden.

‘Wat is jouw doel eigenlijk?’ vroeg Alexis uiteindelijk. Yume merkte dat Alexis haar hele lichaam naar haar toegedraaid had. "Hm," zei Yume. Ze had er nog niet echt over nagedacht. Ashita was intussen gestopt met het storen van de Starmie en was nu bezig met het bestuderen van de Jolteon. Ze staarde diep in zijn ogen. Niet zoals ze dat eerder deed: Zonder diepgang en een vurige blik die alles moest weten. Nee, nu rustiger en doordringender, met een even volhardende blik die niet alles hoefde te weten, maar wel alles wilde begrijpen. Ze zweeg ook, waarschijnlijk in haar hoofd alles aan het malen. Yume echter was zelf te diep in gedachten om het te merken. Wat was haar doel eigenlijk? Ze hoefde niet echt de beste te worden, ze wilde wel coördinator worden omdat... Ze herinnerde wat Alexis zei: Haar pokémon reflecteerden haar karakter. Zou dat ook gelden voor haar en haar pokémon? Ashita was erg nieuwsgierig en avontuurlijk, terwijl Sellia kalm was en veel begreep. Ja, misschien was het ook zo. Yume was nieuwsgierig naar nieuwe pokémon, maar ze was zeker geen voorop loper. Interessant hoe pokémon en trainers zo bij elkaar pasten. Maar wat haar doel eigenlijk? Rondtrekken zoals iedereen dat deed op een bepaalde leeftijd? Ze had er lang mee gewacht. 'Morgen' had ze gezegd tegen Ashita. 'De volgende ochtend gaan we'. Dat zei ze elke dag tegen de toen nog naamloze Eevee en de Vulpix die al een naam had. Ashita, het betekende ook 'morgen'. Uiteindelijk ging ze het huis uit, de Eevee had haar letterlijk aan haar broekspijp het huis uitgesleept, Sellia met een tas die al langere tijd klaarstond achter zich aan slepend vlak achter hen. Ja, soms had ze iemand nodig de haar tot zulke keuzes pushte. Daarvoor was Ashita. Ze keek naar haar handen. "Ik weet niet echt wat mijn doel is," antwoordde Yume toch. "maar ik weet wel waarom ik vertrokken ben. Om een band opbouwen met Sellia en Ashita. Ashita was er altijd al om me mee te sleuren en de moeilijkste keuzes te maken. Het evolueren van een Eevee is ook al een van de moeilijkste keuzes." Ashita keek op, hield haar hoofd schuin en sprong toen op Yume's schoot. Yume kriebelde over het hoofdje van Ashita en keek toen naar Alexis. "Maar daarvoor waren en zijn Ashita en Sellia er. Ik wil er nu ook voor hen zijn. Het minste wat ik voor ze kon doen was op reis gaan." Misschien was de reden van een vertrek en een doel hetzelfde, maar het voelde toch anders. Een reden van vertrek was waarom je vertrok, een doel was hoe en waar je eindigt. Het waren andere dingen. Yume wilde iets terug doen voor haar pokémon, voor alles wat ze hadden gedaan voor haar, om haar blij te maken en haar uit Saffron City te halen. Ze geven wat ze wilden was het minst dat ze kon doen. "Ben jij ooit op reis geweest?" vroeg Yume toen aan Alexis, die graag het gesprek door wilde laten gaan. Ze zag in haar ooghoek een schim in de verte die sterk leek op een bakker, maar gaf er geen aandacht aan.


[OOC: geen zorgen, ik push mezelf (nog) niet tot het uiterste en ben dat ook niet van plan ;D ik vind het wel fijn een heel avondje een grote post schrijven en inspiratie te hebben :3 en het is inderdaad een leuke en mooie post ]

OOC: Ietsje minder lang en deze duurde iets langer, sorry! ;P

Sellia en Zippo gingen er vandoor om het idee van Sellia uit te voeren. Alexis vond het erg indrukwekkend van de Vulpix, dat vond Yume ook, haar Vulpix kreeg alle bewondering. Toen begon Alexis te vertellen over hoe ze uitstapjes maakte, eerst voor winkels, maar later ook om haar pokémon te begrijpen wat ze wel en niet leuk vonden. Ze gaf ook een compliment hoe Yume's pokémon er blij uitzagen. Yume kon er alleen maar om lachen; "Ja, ook al brengen ze me soms in de problemen, ik ben altijd vrolijk als zij vrolijk zijn. En dat is iets waard." Op antwoord op haar vraag zei Alexis dat ze nooit van plan was geweest om trainer of coördinator te worden. Ze was opgegroeid op een speciale wijze met pokémon. Dit was iets wat Yume interessant vond, maar ze ging er niet op in: De toon waarop Alexis haar zin afsloot: Echt als een afsluiting en geen verdieping, dat was reden voor haar genoeg. Het onderbewuste liet veel merken aan het persoon. Ah, psychologie en de eindeloze mogelijkheden die er voor lagen. Yume was hoogbegaafd en wist er wel wat een paar dingen van. Lichaamstaal was altijd een belangrijk gebaar voor iemand. Lachen was een teken van nerveusheid of in ieder geval om de situatie ontspannender te maken. De diversiteit was eindeloos, maar ze gebruikte in haar gedachten weer veel te veel moeilijke woorden en besloot zich weer te richten op de conversatie. De sneeuwvlokjes begonnen weer uit de lucht te vallen, ze kwamen terecht op alles: Bomen, bankjes, de pokémon en zijzelf. Ze klopte wat sneeuwvlokjes van haar tas. Haar o zo trouwe tas door dik en dun, die altijd wel klaarstond om dingen voor haar te dragen. Ha, dat klonk eigenlijk wel leuk. Een trouwe tas, zonder gevoelens. Je kon hem verliezen, maar snel terugvinden, omdat het niet wegliep. Jep, een tas was een geweldige uitvinding.

Sellia's oogpunt

Toen Sellia met Zippo meeliep, begon Zippo overduidelijk leiderschap te tonen. Zou hij de plaats kennen? vroeg Sellia zich af terwijl de Charmander begon te praten. 'Mijn naam is Zippo.' "Ah, ik ben Sellia." antwoordde Sellia, wat voor mensen klonk als "Vulpix Vul" op een toon dat een beetje losjes klonk. Niet minachtend of hyper. Meer neutraal en losjes, nog de situatie aan het inschatten. Dat was een betere beschrijving. ‘En ik weet een goed plaatsje waar veel sneeuw ligt.’ De grote gebaren hoefden er niet bij. Probeert hij nou te spotten dat ik geen armen heb? vroeg Sellia zich af, een beetje vragend kijkend naar de Charmander. Toen liepen ze verder naar een plek vol met sneeuw. Het was gelukkig niet al te ver van de trainsters af. Zippo wilde beginnen. Sellia had de Charmander even goed geobserveerd. Het was een stuntelige Charmander, waarschijnlijk was hij er later bij gekomen dan de rest van Alexis' pokémon. Hij was iets anders, maar hij probeerde zijn best te doen, iets wat Sellia graag zag van een pokémon of mens. Hij vertelde hoe hij zijn vlam ging laden, een opmerking die Sellia zelf overbodig vond, maar hij stopte in zijn zin, wat Sellia vragend naar hem liet kijken. ‘Wie is dat?’ vroeg Zippo aan haar, en Sellia keek in de richting waar zijn pootje naar wees. Het was de bakker die ze nog geen kwartier geleden had gezien, wiens broodjes ze nog verbrand had. Hij keek nogal... wat was dat voor uitdrukking? Het gaf haar een angstig gevoel, ongemakkelijk in ieder geval. Was dat wat mensen intimideerde? Woede? De bakker kwam op haar af en richting de trainsters. "Eh, een 'vriend' van een kwartier geleden." antwoordde Sellia, klaar staand om tegen de bakker op te gaan, maar ze zag de staart van Zippo voor haar, om haar te beschermen? Wacht, Yume zou hiermee grote problemen krijgen. Zippo had ondertussen zijn Ember uitgeleefd op een kwart van het stuk sneeuw en liet het trots aan haar zien. Was hij het vergeten? Ze dacht dat de pokémon van Alexis beschermend waren, dat zag ze aan de houding van de Jolteon toen Ashita haar benaderde. Waarom hij niet? Waarom ging de Charmander gewoon door alsof er niets gebeurd was? Ze keek om de hoek en zag de trainers die beiden de bakker ook al hadden opgemerkt. Ze draaide zich weer om naar Zippo, het vuur in haar ogen nog groter aangewakkerd. "Ben je hem vergeten? We moeten terug naar onze trainers, voordat er iets fout gaat! We moeten ze beschermen!" viel ze uit tegen de Charmander, voordat ze terug naar Yume rende zo hard als ze kon. Toen kwam ze daar weer aan.

Yume's oogpunt

‘Wie is dat? Ken jij hem?’ vroeg Alexis aan Yume op een gegeven moment. Toen zag Yume een bakker die op hen afkwam. "Eeh, volgens hem waarschijnlijk wel." zei ze terwijl ze glimlachte als een boer met kiespijn. Ze wist maar al te goed waar de verbrande broodjeslucht vandaan was gekomen. Sellia en Ashita hadden weer iets uitgespookt, ze wist alleen niet precies wat. De Jolteon vond het niet leuk en stond klaar zijn trainster te beschermen, net zoals Ashita die bedekt werd door de flank van de Jolteon voor het zicht van de aankomende persoon. ‘Volgens mij hebben je Pokémon een paar streken uitgehaald,’ Alexis bleek het wel grappig te vinden. Yume wilde echter graag weten of de bakker uit was op problemen of niet, voordat ze in lachen kon uitbarsten. Ze was er niet zo dol op dat als haar pokémon iets hadden uitgevoerd dat zij de consequenties moest dragen. Dat was echter deel van haar kant, zij was de trainer, de verantwoordelijke. De bakker kwam op haar af, maar door de pokémon van Alexis hield hij zijn afstand. Ondertussen kwam Sellia met een noodvaart op Yume afgerend, sprong op haar schoot en leek naar de bakker wat niet zo aardige woorden te roepen. Dit verontrustte Yume, wat had die bakker gedaan om haar pokémon zo kwaad te krijgen? Ze bleef op haar hoede, Ashita was stil en Sellia gromde nog een beetje na. Uiteindelijk besloot ze dat zij het voorwoord maar moest doen. "Kan ik u ergens mee helpen?" De bakker had nog steeds een boze blik in zijn ogen, maar antwoordde toch. "Jouw pokémon hebben ingebroken in mijn bakkerij en die nietige Vulpix heeft toen mijn hele koopwaar verbrand." Bijna had Yume de neiging om te zeggen Yeah they do that a lot, maar ze dacht dat dat niet erg bij de situatie paste. Nu begon Ashita te grommen en Sellia sprong van haar schoot af, tegen de bakker vulpixend dat hij niet het hele verhaal vertelde. Hm? Er miste iets. "Inbreken in een bakkerij is niet al te moeilijk, het is een kwestie van een deur opendoen, als die dan al niet openstaat, en mijn Vulpix zou nooit zonder reden iets verbranden." antwoordde Yume scherp. Ashita en Sellia stopten met grommen maar keken nog steeds vuil naar de bakker. "O, moet ik nu werkelijk geloven dat omdat ik de sjaal van een mormel heb afgepakt dat het nu mijn schuld is?" Dit pikte Ashita niet meer en ze dook onder Thunder door en vloog de bakker aan. Ze beet in zijn broekspijpen en schudde eraan als een wilde hond, alleen maar hopend dat ze eraf scheurden. Hier had de bakker ook al niet op gerekend en hij schudde ook met zijn been om de Eevee van zijn enkel af te krijgen. Yume schrok, maar ze tikte Sellia op haar schouder om haar rustig te houden en zei toen op een strenge toon: "Ashita, genoeg." De Eevee keek op, stopte met schudden maar verliet haar positie niet. Dit ontspande de bakker licht, voor zover dat kon. "Ik zou maar wegwezen, wij hebben het hier niet zo op dieven. Wees blij dat ze nog geen Bite heeft geleerd, niet?" zei Yume grijnzend, nog steeds alert op wat er zou kunnen gebeuren. De bakker kon alleen wat mompelen van 'je hoort nog van me', maar besloot toen weg te lopen. Geluk dat hij zelf geen pokémon had, of tenminste niet bij zich had. Dan zou het misschien wat anders kunnen hebben afgelopen. Yume sloot haar ogen en zuchtte, puur om weer om te schakelen, en lachte toen naar Alexis. "Meestal gaan de mensen die slachtoffer zijn van Ashita's streken niet op mij af, maar zo'n enkeling die hen boos maakt, heeft het zwaar te verduren. Ze veroorzaken dat vaak zelf, daar kan ik goed mee wegkomen." lachte Yume uiteindelijk. Ashita rende naar Yume toe en hield haar kopje schuin. "Nee, het is goed." glimlachte ze naar de Eevee. Ze kon ook niet veel anders zeggen, wat zou ze moeten zeggen? Nu ben ik in grote problemen? Ach, ze kende die bakker niet eens en zou hem waarschijnlijk nooit meer tegenkomen. Ze reisde van stad tot stad, niet van bakker tot bakker. Het enige wat haar verbaasde, was dat beide pokémon zo boos op iemand konden worden voor het stelen van iets wat ze van haar hadden gekregen. Het maakte haar ergens wel blij, om bewijs te zien hoe hecht ze waren samen, maar ze hoefden niet zo bezitterig te doen. Natuurlijk waren die sjaaltjes duur en zouden ze die deze hele winter aan hebben... Ze wist het niet, waarschijnlijk was het iets dat te maken had met pokémon zelf, iets waar ze niets aan kon doen en niet kon versoepelen. Het was iets in het instinct. En toen kwam het onderwerp in haar gedachten weer terug op psychologie. Aah ja. Misschien zou ze later wel iets gaan doen met psychologie, misschien wel, misschien niet. Het was ook maar een woord: Misschien.

Ashita rende naar een boom toe, terug in haar avonturenstemming en begon die te onderzoeken. Waarschijnlijk wilde ze erin klimmen, maar Yume was niet zeker. Ashita was wel erg op haar kleine doel gericht. Ze observeerde het goed, schatte de dikte van de takken in en keek naar de kwaliteit van het boomschors. Echter de boom was kaal en had een van de kleinste takken mogelijk. Sellia was ondertussen terug gerend naar de plek met het vele sneeuw en concentreerde zich goed, vuur verzamelde zich rond haar in een soort kringetje, als gevolg van een paar keer Ember. Ze nam haar Ember goed op en gebruikte haar ability om haar vuuraanvallen te versterken. Toen ze dat niet verder kon, gebruikte ze haar Ember om zoveel mogelijk sneeuw weg te smelten. Dankzij haar voorbereiding kon ze een derde van de sneeuw smelten tot aan de grond. Ze durfde haar Flamethrower nog niet al te vaak te gebruiken: Het was nog te vroeg om het echt goed te beheersen en ze wilde niet dat het bij zo'n wedstrijd fout ging. Ze absorbeerde de overgebleven vlammetjes zodat die niets startte en liep naar de Charmander, glimlachend met haar coördinator-charme om haar prestatie. Ashita probeerde intussen de boom in te klimmen met behulp van Quick Attack, maar zelfs haar Quick Attack was niet snel genoeg om negentig graden omhoog te rennen. Ze belandde op haar rug in de sneeuw. Bedolven onder het witte spul kwam ze verward overeind, een gezicht waardoor Yume moest lachen. Ashita 'Eevee'de naar haar, waarschijnlijk blij met de aandacht. Het leek weer normaal te worden. Wacht, ze was pas een klein tijdje geleden begonnen met praten tegen Alexis, toen kwam er een bakker, en toen was het normaal? Het voelde als zo lang, en toch was het dat niet... vreemd. Net zoals een dag waarbij ze te veel dingen deed, of twee activiteiten op een dag. Dan was het eerst de relaxed tijd van voor de activiteiten als een dag, met de eerste activiteit als afsluiting. Dan, vlak voor de tweede activiteit, voelt het als een nieuwe dag. Twee dagen in één, maar toch was het één dag compleet gevuld. Tja, het was een raar gevoel, maar Yume mocht het gevoel wel. Het was een soort van gevoel van multitasken. Wat moest Yume vaak multitasken wanneer ze haar Eevee en Vulpix tegelijk een combinatie moest laten opvoeren zodat deze perfect uitliep. Een goede combinatie was altijd Ashita's Sand Attack met een van Sellia's vuuraanvallen, dat zorgde altijd voor glitters. Dat was een van de mooiste dingen die ze kon maken met haar combinaties. Meer was er ook niet echt te combineren. Tuurlijk was Mimic een geweldige aanval. Hmm, als ze Ashita Sellia's Ember liet Mimicen, zou ze Sellia razendsnel super sterk krijgen. Daar zat iets in, en ze zou het later nog wel uitwerken. Ze keek naar Alexis en glimlachte. "Het lijkt erop dat alles weer terug is zoals vooraf, niet?" zei ze als een retorische vraag. Was dat een retorische vraag, of was dat een constatering en een retorische vraag ter bevestiging? Aargh, haar hoofd deed pijn van al het nadenken. Moest ze niet doen. Ze richtte zich weer tot de conversatie. Wacht, was Ashita er alweer er vandoor gerend? "Ik denk dat ik weet wat de beste keuze voor Ashita is, als het gaat om evolueren." vertelde Yume aan Alexis. "Als Ashita Bite beheerst, dan ga ik op zoek naar een Watersteen." Vaporeon was altijd een mooie pokémon geweest in haar ogen. Ze zag toen het beeld van de Ninetales bij haar thuis. Ze wist dat ze met Sellia een afspraak had gemaakt maar... Ze wist niet of ze een Ninetales waardig was. Het was zo'n elegant dier, bijna legendarisch in haar ogen. Alleen een Milotic kon die elegantie evenaren, zo mooi vond ze een Ninetales. De toppers van de vuurpokémon in contests, dat waren Ninetales met hun geweldige Fire Blast die vormen konden aannemen van harten en zelfs namen konden schrijven. Het was gewoon zo overweldigend. Het gevoel dat ze zo'n Ninetales zou kunnen trainen, bevriend zou zijn met een Ninetales. Nu had ze een Vulpix waar ze zielsveel van hield, maar een Ninetales schrikte haar bijna af. Natuurlijk zou ze altijd door het uiterlijk heen kijken, maar het klonk nog steeds zo... onrealistisch. Even later kwam Ashita weer onschuldig terug, waarschijnlijk had ze dit keer geen streken uitgevoerd. Echter keek ze zo stiekem, zo spion-achtig dat Yume alleen kon denken dat ze voorbereidingen had getroffen voor dit volgende avontuurtje van haar. Ze keek even naar Alexis' Jolteon, die voordat de bakker was aangekomen naar de Eevee had staan staren, zou dit hem niet ontgaan zijn?