DEVON
De vroege zonnestralen wierpen langgerekte schaduwen over de grond en twee bewegende levensvormen baanden zich een weg door het bloemenveld. Een jongeman met zijn Venonat kwamen uiteindelijk tot stilstand en Devon plofte neer in een kluitje uitgedroogd gras. "Wat een eind.." Zuchtte hij en Faye hopte naar een bosje bloemen en begon er wat mee te spelen. Gisteren had Hasard zijn vleugel wat verwond, omdat hij zijn spier had verrekt terwijl hij Callum een klap had willen verkopen, dus hij was achtergebleven in het Pokemon Center. De Slowpoke en Farfetch'd waren geen vrienden, nee. Zelfs Faye was nu meer een vriend geworden van de vogelpokemon. De Venonat was onverschillig over wie haar aardig vond of niet en ging dus gewoon verder met waar ze mee bezig was. Omdat er weer een Contest onder weg was, had Devon besloten weer even uit de drukke stad te gaan en even te trainen.

FAYE
Nadat ze de kleurige aroma's allemaal had opgeslagen zag ze achter zich een roze pokemon. Nieuwsgierig draaide ze zich om en staarde recht in de ogen van Callum, de nieuwe pokemon. Hij was niet zo sterk als zij en Hasard, maar was een volhouder. Langzaam, maar ontzettend willend om sterker te worden. Dat waardeerde ze wel aan hem, dat én hij was niet zo'n opscheppertje als die Farfetch'd. "Weet je wat een training is?" Vroeg ze met een neutrale stem aan de Slowpoke die traag zijn kop schudden. "Devon zal ons gaan trainen, zodat we onze aanvallen beter kunnen gebruiken in een gevecht of een Contest, snap je?" Het bleef even stil, maar Callum knikte uiteindelijk, met hetzelfde trage tempo. Devon wenkte de twee pokemon en liet ze beginnen. Beide pokemon beschikten over psychische krachten, dus konden ze die tegen elkaar gebruiken.

Hun Trainer liet hen naar beide kanten van het veld gaan en liet ze tegenover elkaar staan. De eerste opgave was om hun krachten tegen elkaar te gebruiken. Devon rende nog snel naar beide pokemon en trok een streep met zijn schoenen, ongeveer een meter achter hen en liet ze toen van start gaan. Faye gebruikte haar Confusion en ook Callum zette dezelfde aanval in. De Venonat voelde een onzichtbare kracht op haar gebruikt worden en gleed een paar centimeter over de grond. Callum zou meer gewicht hebben en dus niet zo snel naar achter geblazen worden, dus moest zij meer wilskracht gebruiken. De Venonat verscherpte haar blik en haar twee kleine voorpootjes kneep ze samen. Verderop zag ze dat Callum moeite begon te krijgen en langzaam naar achteren gleed. Om haar Confusion extra kracht bij te zetten deed ze een stap naar voren en zag Callum's geschokken blik. Toen zag ze plots dat zijn ogen meer begonnen op te lichten en de Slowpoke deed verrassend passen naar voren en zij, ja, gleed met een grote snelheid naar achteren. Waar was plots die kracht vandaan gekomen? De Venonat moest moeite doen om zich nog overeind te houden en bleef een paar decimeter voor de streep nog staan. Vermoeidheid kroop over haar heen en ze gaf haar Confusion nog een extra zetje. Callum leek ook al wat uitgeput te zijn, maar opgeven? Nee. Even nam Faye de tijd om uit te rusten, omdat Callum zich ook even niet verroerde. En toen, toen nam ze haar kans. Ze zette zich af van de grond en zag dat Callum dit ook deed. De twee pokemon naderden het midden van de strook en stonden uiteindelijk oog in oog. De twee zetten beiden hun Confusion weer in en door de onzichtbare kracht, die van een korte afstand botste, vlogen ze beiden achteruit.

Toen Faye zich overeind hief, zag ze dat ze de streep grotendeels was gepasseerd en Callum bevond zich er ook achter. Een gelijkspel dus. Devon gaf beide pokemon een compliment en ze kregen een kleine pauze om uit te rusten. Faye hupte vrolijk naar de Slowpoke toe en gaf hem een klein schouderklopje. "Je doet het goed."

DEVON
Beide pokemon hadden duidelijk hun uiterste geleverd en daar was hij meer dan trots op. Contests zouden met wat sterkere pokemon natuurlijk makkelijker zijn, maar Devon wilde zich meer bezig houden met het trainen van hun aanvallen zelf. Faye en Callum kwamen naar elkaar toe en leken even op te gaan in een gesprek. Wat uitgeput strekte de jongen zijn armen en richtte zijn groene ogen op het veld zelf. Erg vredig. Bijna goed genoeg voor een dutje. De jongen grijnsde. Misschien in de lente of de zomer, nu in de herfst leek het hem wat te.. modderig. Plots hoorde hij een vreemd geluid. De jongen draaide zich om en wist nog net uit de weg te springen voor een Ponyta die hem omver had kunnen halen. Door nog wat snelle stapjes wist hij zijn evenwicht te bewaren en niet op de natte grond te vallen.

CALLUM
Langzaam verscheen er een luie grijns op zijn lippen en tikte hij de Venonat aan met zijn staart. Zij zag er veel rustiger uit dan die Farfetch'd, die zijn mond nog wel eens voorbij praatte. Het getrappel van hoeven bereikte zijn oren en langzaam draaide hij zijn kop om. Precies op dat moment zag hij een bleke poot voor hem op de grond komen. Sneller dan hij had verwacht sprong hij achteruit en zag de vlammende staart van de Ponyta in zijn ooghoeken. Callum zette een frons op zijn gezicht en zwiepte toen een keer geïrriteerd met zijn staart. Zonder erbij na te denken vuurde hij een Water Gun af op de pokemon die bijna op hem was gestapt. Kon ze niet uitkijken?!

OOC; Hey Li! C:

DEVON
Toen hij zich omdraaide naar zijn pokemon, die in orde leken te zijn, zag hij dat Callum niet heel erg blij was met het plotselinge bezoek. Een sterke straal water verliet zijn mond en Callum pakte zijn Slowpoke gelijk op na die actie. Oh nee.. Callum keek hem met twee zeer onschuldige ogen aan en zwiepte wat met zijn roze staart. "Je weet dat dit geen wilde pokemon was, eh?" Zei Devon op een soort ouderlijke toon, maar Callum bleef hem met die blik aankijken. Uiteindelijk kon Devon zijn gezicht niet meer in een plooi houden en zette hij de Slowpoke weer op de grond. Deze gaapte wat en liet zich op de grond vallen. De Ponyta werd gelukkig niet geraakt, want vanuit het niets was een Jolteon verschenen die haar had verlamd. En ja hoor, al snel verscheen de Trainer [?] van de Ponyta, op een Rapidash. Devon keek er even met grote ogen naar. Wow.. ‘Sorry daarvoor, is alles goed met je?’ Vroeg de vrouw vervolgens. Devon haalde zijn schouders wat op. "Ja hoor, maar ik denk dat Callum degene is die zich moet verontschuldigen." Grijnsde hij dwaas en tikte de roze pokemon met zijn schoen aan. "Maar is alles goed met.. uw Ponyta?"

DEVON
‘O ja hoor, die voelt zich straks vast weer beter.’ Deovn haalde opgelucht adem. Het laatste wat hij zou willen was een uitgeschakelde of gewonde Ponyta op zijn geweten. Het energieke beestje, nou ja nu niet echt meer, werd teruggekeerd in haar Pokeball. ‘Ze had alleen besloten dat het zo veel leuker zou zijn om er vandoor te gaan dan om te luisteren,’ Devon grijnsde onschuldig en keek even naar zijn Slowpoke, die genaderd was door de Jolteon. Als Callum maar niet zo sacherijnig zou doen.. ‘Nogmaals sorry.’ Hij richtte zijn groene ogen weer op de mevrouw en hief zijn hand op in teken dat het echt niet erg was. ‘Jonge Pokémon zijn gewoon nogal onvoorspelbaar.’ Een hand werd naar hem uitgestoken en vrolijk schudde hij deze. ‘Ik ben trouwens Lillian, Lillian Yamaha. En wie ben jij?’ Lillian dus.. "Devon Garvey, aangenaam u te ontmoeten, Lillian." Glimlachte hij. "En het is echt niet erg, ik vond het wel cool om een keer een Rapidash in het echte leven te zien." Grijnsde hij en keek naar het grote paard met de vlammende manen.

CALLUM
Het vurige veulen verdween in haar Pokeball en Callum snoof wat. Hopelijk kwamen er geen nieuwe botspartijtjes bij. ‘Sorry dat ik je omver wilde beuken,’ Traag draaide hij zijn kop om en zag de andere pokemon bij hem komen staan. Callum fronste langzaam. Een.. excuus? ‘Ik wilde enkel voorkomen dat je Fay zou verwonden. Ze is nog maar een jonge Pokémon. Die wateraanval had haar fataal kunnen zijn.’ Voor een moment verscheen er een schuldige glans in zijn ogen, maar die maskeerde hij snel met een neutrale blik. "Excuses aanvaard." Sprak hij met een trots toontje. "Is ze altijd zo druk?" Hij wierp een blik op de verdwenen pokeball en beet op zijn lip en draaide zijn kop weer om naar de Jolteon. "Toch ook een beetje sorry van mijn kant.." Mompelde hij geheel tegen zijn zin in, maar hij had bijna zo'n jonge pokemon aangevallen..