Ceder
Ceder stond met haar handen in haar zij uit te kijken over de Southern Plains. Ze stond bovenop een heuvel en voelde zich net een avonturier die uitkeek over een nog niet in kaart gebracht landschap. Zo. Tijd voor een nieuwe trainingsdag. Het was werkelijk prachtig weer. Het zonnetje scheen, de lucht was blauw... Onwillekeurig moest Ceder aan de Teletubbies denken. het was ook zo'n Teletubbielandschap hier, met die frisse, groene heuveltjes. Nog even en de zon kreeg een lachend babygezichtje. Ze schudde haar hoofd. Even serieus, Ceder, we hebben werk te doen, doelen te behalen, grootse daden te verrichten. Kort samengevat: ze wilde haar pokémon vandaag nieuwe aanvallen leren. Ze dacht even na. Bij welke aanvallen waren ze inmiddels aangekomen? Alaska moest Bite leren, Februari... ook Bite. En Squirtle... Ceder lachte. "Nou, Squirtle, jij krijgt een lekker rustig dagje", zei ze tegen haar Tauros. "Jij mag Rest gaan leren." De Tauros ging, trouw als altijd, meteen aan de slag: hij plofte neer in het gras en sloot zijn ogen. Hij snurkte niet, een voor zijn omgeving erg prettige eigenschap.

Alaska
Even later zat Alaska geërgerd op een tak te knauwen. Bite wilde bij haar nog niet echt lukken. Waarom niet? Bij het gevecht tegen die Pidgey was het gelukt, dus waarom wilden die verdraaide tanden van haar nu niet meewerken? Bite was voor haar nog belangrijker dan andere aanvallen. Bite kunnen zou betekenen dat ze level 16 bereikt had en dan zou ze evolueren. Ze kon niet wachten tot ze van zo'n kleine, 'schattige' Squirtle in een coole Wartortle was veranderd.
Was haar nog meer ergerde, was dat Februari Bite al gauw onder de knie leek te hebben. Ceder gooide steeds takken de lucht in, die Februari met haar echo lokaliseerde en met een harde Bite doormidden brak. De kleine pokémon kwam nu aangefladderd met haar oren op Alaska gericht. "Kan ik misschien helpen?", vroeg Februari voorzichtig. "Het werkt namelijk iets anders dan gewoon bijten, het moet meer van binnen komen, snap je? Het-" "Ik hoef geen hulp van jou", snauwde Alaska haar toe. De Zubat schrok, waar Alaska zich alleen maar meer aan ergerde. Die fladderpokémon schrok overal van, de schijtluis. "Je voelt je misschien heel goed, omdat je Bite al geleerd hebt, maar jouw soort leert die aanval drie levels eerder dan de mijne. Voor jou is het simpel, met die grote tanden." "Ik probeerde alleen maar te helpen", mompelde Februari. "De sterkeren hoeven geen hulp van de zwakkeren", zei Alaska en de Zubat fladderde weg. "Hé, Alaska, wees een beetje lief tegen haar, wil je?" zei Ceder. Het meisje had geen woord van het gesprek verstaan, maar de toon was voor haar genoeg geweest. Alaska snoof, pakte de tak weer op en beet er hard in. Het voelde alsof haar tanden meer schade opliepen dan die tak. Ze had het ding bijna woedend weggegooid, maar ze hield zich in. Van boos worden werd je niet sterker, van oefenen wel.

Ceder
Ceder gooide afwezig wat takken in de lucht voor Februari om te vangen, terwijl ze nadacht over wat voor combinaties ze de Zubat zou kunnen leren. Misschien iets met Supersonic en Astonish afgewisseld? Misschien kon ze er zelfs een soort liedje van maken. Een liedje bestaande uit gepiep en geroep, dat wel. Wing Attack in combinatie met Astonish kon misschien wel een coole opening zijn. Februari had voor de volgende contest nog ruim genoeg tijd om Wing Attack te leren. Op welke level zou ze eigenlijk Confuse Ray leren? Ergens in de twintig, toch? Misschien moest ze ook nog even een TM-move uitzoeken om te leren.

Met een plofje viel de laatste tak die Ceder had gegooid op de grond. Het geluid trok haar uit haar gedachten en ze zag dat Februari haar aandacht niet meer op takken, maar op een Flareon gericht had. De kleine vuurpokémon kefte en Ceder merkte nu ook de man op die ook aan kwam sjokken. “Yo,” zei de man eentonig. “Sorry dat dit irritant ding je training heeft onderbroken.” Ceder keek een beetje verbaasd. "Oh, dat geeft niet, hoor", zei ze. Ze keek even naar Squirtle om te zien of hij nog sliep. Nee, hij was intussen wakker geworden en had zijn ogen geopend om de man en zijn Flareon wantrouwig aan te kunnen kijken. Hij stond op en ging naast Ceder staan, zodat hij in de buurt was, mocht hij haar moeten beschermen. Ceder zuchtte even. Zo was Squirtle nou altijd bij vreemdelingen. Voor hem waren ze allemaal potentiële dieven en moordenaars. Alaska daarentegen negeerde de vreemdelingen volkomen. Ceder stak haar hand uit. "Ik ben Ceder", stelde ze zichzelf voor.

Ceder
De man schudde haar hand en stelde zich voor als Eren. Hé, dat was bijna de naam van haar zusje, wat grappig. Misschien was Erin wel de vrouwelijke versie van de naam Eren. Of misschien hadden ze ook wel niets met elkaar te maken. De Flareon heette blijkbaar Kasai. Oh ja, zij had haar pokémon nog niet voorgesteld. "Dit zijn Squirtle, Alaska en Februari", zei ze. Februari fladderde naar haar toe en 'keek' haar met haar oren afwachtend aan. Ceder stak haar arm uit, zodat de Zubat eraan kon gaan hangen. De Flareon zei iets, maar uiteraard kon Ceder dat niet verstaan. Februari richtte haar oren nieuwsgierig op de vuurpokémon.
“Hij is nogal een babbelkous,” zei Eren. Ceder grijnsde. Dat was wel duidelijk, ja. De man leek wat minder spraakzaak te zijn. Gelukkig wist Ceder altijd genoeg te zeggen, zodat het gesprek niet stil viel. Er waren altijd wel vragen die ze wilde stellen. "Heeft hij teamgenoten met wie hij kan praten?" vroeg ze. Kasai was de enige zichtbare pokémon, maar misschien had hij er nog meer in pokéballs. "Mijn pokémon zijn juist nogal zwijgzaam, vooral Squirtle", zei ze, terwijl ze de Tauros afwezig tussen zijn horens krabbelde.

Squirtle
Hij was een beetje meer ontspannen nu hij merkte dat het gesprek er rustig en beleefd aan toe ging, maar hij was nog steeds alert. Ceder had vast gelijk, dat de meeste mensen helemaal niet gevaarlijk waren, maar er waren altijd uitzonderingen. Zoals die rare vrouw met die Jolteon. Deze man had ook al een geëvolueerde Eevee, dus in Squirtles ogen leken ze verdacht veel op elkaar. Dat voorval was intussen al ruim een jaar geleden, maar Squirtle had een goed geheugen.

Ceder
"Flareon zijn cool", zei Ceder. Zij deelde Squirtles wantrouwen absoluut niet. Die man en zijn Flareon maakten een vrij normale en vriendelijke indruk. Een beetje verveeld, misschien. "Mijn vader heeft drie Eevee, maar die willen niet evolueren. Ik geloof dat ze het niet eens kunnen worden waarin." Voor zover Ceder het begreep, wilden ze alle drie in een andere pokémon evolueren, maar wilden ze ook meteen dat de andere twee voor diezelfde Eeveelutie zouden kiezen. Niet echt een handige situatie. Het had er tot geleid dat ze gewoon maar helemaal niet evolueerden. Ze leken er ook eigenlijk niet eens zo veel behoefte aan te hebben.

Ceder
"Jawel, zij is Alaska. Dit is Squirtle", antwoordde Ceder, eerst naar de Squirtle en daarna naar de Tauros wijzend. Ze grijnsde. De meeste mensen vergisten zich daarin, wat ook vrij logisch was. Ceder vond het altijd wel leuk om niet meteen te zeggen welke naam van wie was. Wat zou Eren ervan vinden? Sommige mensen konden de lol er wel van inzien, sommigen vonden het gewoon raar en weer anderen vonden het zielig. Nou, zielig was het in ieder geval niet. Het maakte de Tauros namelijk helemaal niets uit.
Eren zei dat hij verder geen pokémon had. "Heb je nooit trainer of coördinator willen worden?" vroeg ze. Coördinators hadden soms nog wel één pokémon, maar dan moesten ze wel heel creatief zijn om steeds een optreden te verzinnen dat niet op het vorige zou lijken. Gyms uitdagen ging al helemaal niet met maar één pokémon, tenzij die belachelijk sterk was. Ceder kon zich eigenlijk nauwelijks iets anders voorstellen dan trainer of coördinator worden. Al haar familieleden hadden hun grote reis gemaakt en hadden dan ook meerdere pokémon. Nou ja, behalve tante Koriander, dan, die had alleen die enge Mr. Mime van haar: Miss Quill. Ceder huiverde even. Die zielloze blik, die doodenge glimlach en de afschrikwekkende stilte van dat wezen... Goed, ze overdreef een beetje. Maar Miss Quill wás eng.
Ceder glimlachte bij Erens verhaal (of nu ja, verhaal, het was maar één zin, maar goed) over zijn ontmoeting met Kasai. "Wat lief", zei ze. Ze moest lachen om het grapje dat hij maakte. Het was ongelofelijk flauw, maar waren flauwe grappen niet de beste? Zeker als ze met zo'n ongelofelijk serieus gezicht geleverd werden. “Kasai heeft ook zelf gekozen. Eigenlijk heeft hij daar zijn naam aan te danken, want die heb ik hem na zijn evolutie gegeven”, zei Eren. Ceder knikte. "Ik denk dat Eevee altijd zelf zouden moeten kunnen kiezen", antwoordde ze. Ze dacht even na en voegde er toen aan toe: "Hoe zouden ze dat in het wild doen, eigenlijk? De evolutiestenen liggen daar niet echt voor het oprapen, lijkt me..."

Februari
Kiezen? Waren er ook pokémon die uit verschillende evoluties konden kiezen? Ze richtte haar oren op Kasai, terwijl ze nog altijd hoge geluiden produceerde die niemand anders leek te kunnen horen. Zo 'zag' ze dat het een vrij klein wezen was met lange oren - zou hij niet zo goed kunnen horen als zij? - en een enorm pluizige kraag en staart. Hij had vier poten. Al die poten, ze bleven Februari maar verbazen. Iedere pokémon die ze tot nu toe tegengekomen was had wel twee of vier poten. Waren Zubat soms de enige pokémon zonder? Zelfs haar eigen evolutie had ze. Ze vroeg zich af hoe ze werkten en hoe het zou voelen om te lopen. Het leek haar vreemd om voortdurend grond te voelen. Al die ogen waren ook wel opvallend, trouwens. Ze had nog geen enkele pokémon zonder ontmoet, op haar talrijke soortgenoten na. Ze fladderde op van Ceders arm en vloog naar Kasai toe. Omdat ze niet kon landen op platte grond, bleef ze in de lucht. "Hoorde ik dat jij uit meerdere evoluties kon kiezen?" vroeg ze voorzichtig. "Welke mogelijkheden zijn er dan allemaal?" Ze hoopte dat Kasai haar vragen niet vervelend zou vinden. Alaska reageerde altijd geërgerd als ze iets vroeg en dan voelde ze zich zo dom.

Ceder
Ceder werd natuurlijk meteen ongelofelijk nieuwsgierig naar die broer, maar ze wist wel beter dan Eren erover uit te horen. Ze wist dat het niet haar zaak was, al bleef ze er stiekem op hopen dat de man er zelf meer over zou vertellen. Haar eigen familie was niet enorm interessant. Normaal kon je ze niet helemaal noemen, maar wie was dat wel? Ze konden in ieder geval goed met elkaar opschieten. Meestal. "Schetsen? Cool", zei ze. Dat was een onschuldiger onderwerp, daar kon ze wel naar vragen. "Mag ik iets zien?" Ze vroeg zich af wat voor dingen hij schetste.
Ondanks dat Eren wel grapjes leek te kunnen maken, zag hij er niet uit als iemand die veel lachte. Bij Arceus, zijn gezicht leek bijna van steen! Dat dat niet helemaal zo was, bleek toen een van zijn mondhoeken een heel klein beetje omhoog trok. Ah, hij kón het dus wel.
"Hm", mompelde Ceder. Hij had wel een punt over die evolutiestenen. Ze knikte. "Dat zal dan wel, ja. Zou je ze in Mount Moon kunnen vinden? Of misschien in de Diglett Cave. Ik ging vroeger wel eens met mijn broer stenen zoeken in de Diglett Cave, maar we konden weinig interessants vinden..."

Februari
Nu ze zo dichtbij vloog, kon ze de warmte voelen die van Kasai uitkwam. Hoewel deze pokémon in tegenstelling tot andere vuurtypes geen grote vlammen op haar rug had, of iets dergelijks, straalde hij toch meer warmte uit dan de meeste pokémon. "Maar er bestaan er nog meer dan dat?" vroeg Februari verwonderd. Zij was gif- en vliegtype en zou dat ook blijven als ze evolueerde. Het zou toch vreemd zijn als ze opeens een heel ander type zou worden. Vuur of water of elektriciteit of zelfs nog iets anders. Toch zou ook zij een grote verandering doormaken: ze zou ogen krijgen. Ze zou kunnen zien. Ze had de Golbat erover horen praten. In de grot viel niets te zien, maar buiten... blijkbaar was er buiten 'licht', 's nachts van 'maan' en 'sterren' en overdag zo fel dat het je weer blind zou kunnen maken als je er recht in keek. Februari kon het zich onmogelijk voorstellen. Als zij 's nachts haar echo omhoog richtte, hoorde ze niets dan stilte. Leegte. Er was niets daarboven, zo leek het, en toch beweerden alle Golbat dat de hele hemel gevuld was met die 'sterren'.

[/quote]

Ceder
Eren merkte op dat hij nooit mijnwerkers had gezien in de grotten. "Misschien is het beschermd gebied", zei Ceder. "Mount Moon is de enige plek in Kanto waar Clefairy leven, voor zover ik weet. En Diglett Cave moet nu al voortdurend bijgehouden worden om ervoor te zorgen dat hij niet instort. Daar willen ze vast niet allemaal stenenzoekers hebben die de wanden vernielen." Ze had het schetsboekje aangenomen van Eren en bladerde er voorzichtig door. Er stonden veel tekeningen in van pokémon, vooral in rust. Ze glimlachte. "Ze zijn lief", merkte ze op. Al die pokémon werden zo schattig als ze sliepen. Ze keek even naar Eren. Nou had ze het woord 'lief' al twee keer gebruikt. Als je hem zo zag was dat niet bepaald het eerste woord dat in je op zou komen, maar dit liet maar weer zien dat mensen meer waren dan hun uiterlijk deed vermoeden. "Je kunt goed tekenen", zei ze glimlachend. Zelf tekende ze vooral kaarten van niet-bestaande landen en soms tekende ze wel met inkt of ecoline, maar hoewel ze er niet slecht in was, had ze ook geen talent. Ze was beter in verhalen schrijven.

Februari
Kasai was enorm enthousiast. Februari was blij dat ze eindelijk eens een pokémon tegenkwam die wél wilde praten. Umbreon en Espeon, wat een mooie namen! Ze hadden een heerlijke klank. En al die regio's die Kasai noemde... Johto, Sinnoh, Kalos... De wereld was zo groot! Hoe zouden die regio's zijn? Er leefden in ieder geval pokémon, maar blijkbaar andere dan hier. Waren er ook mensen? En bergen? En grotten, zoals de hare? De rest van Kasai's uitleg ging compleet aan haar voorbij. Ze werd pas weer wakker geschud uit haar gedachten toen ze het woord 'fee' hoorde. Fee, daar begon haar naam mee. Het was dus ook een type? Ze had er nog nooit van gehoord. "Fee...", zei ze zacht. "Ik heet Februari, maar dat heeft niets met feeën te maken, hè?" Februari was een maand. Ze had zin in februari. Ze had nooit iets speciaals gemerkt aan die maand, maar nu was het haar lievelingsmaand. Het zou nog wel even duren voor hij weer kwam. Nog meer dan een halfjaar. Zou ze in februari nog steeds bij Ceder zijn? Hoe werkte dat eigenlijk? Kon ze nu gewoon altijd blijven? Ze had het gevoel dat Alaska haar graag zag vertrekken, maar Ceder gaf niet de indruk dat ze haar ooit weer weg zou sturen. Februari hoopte dat ze kon blijven. Ze snapte Alaska niet, maar Ceder was lief.