Rustig liep het rozeharige meisje over het gras van het bos. Lopend bond ze haar haar vast. Fallen liep op de grond naast haar en Sun vloog rustig met hun mee. "Char! Char!" Syrena keek Fallen aan. "Wat? Nee, nog niet. Sun moet ook nog evalueren denk ik. Anders durf ik het niet. Ik wil niet falen." sprak het meisje tegen de rode pokemon. "Pid!" met een roep maakte Sun een harde vleugelslag en stormde toen naar voor. Ze landde geruisloos op de grond, tegenover een wilde Caterpie. "Char." Syrena knikte. "Oke dan." de Caterpie leek ook in voor een gevecht. "Sun, doe Tackle!" Sun stoof op de Caterpie af, en duwde die een paar meter achteruit. Ze spreidde haar vleugels en vloog op. Ze landde op haar start plek. De Caterpie deed String Shot, zodat er een kleverig laagje op Sun's veren kwam. De pidgey probeerde uit allemacht haar vleugels te openen, wat haar moeizaam lukte. "Rustig meisje, rustig. Doe Quik Attack!" Sun schoot weer naar voren, circelde om de Caterpie heen en deed toen de aanval. De Caterpie had het zo te zien niet aanzien komen, en bleef op de grond liggen. "Maak het af! Gust!" riep Syrena nu. Door de Quik Attack was het kleverige laagje voor het grootste deel al van haar vleugels af. Sun zette haar klauwen in de grond, opende haar vleugels en blies de pokemon weg. Het drietal liep er heen en zag de Caterpie knock-out tegen de grond liggen. Sun klapte een paar keer met haar vleugels, het was duidelijk dat de pokemon nu meer zelfvertrouwen had gekregen. "GOed zo Sun!" prees het meisje de pokemon. Ze liet ze terugkeren in hun balls en liep toen verder.

Wat Yume nou echt naar Viridian Forest bracht, wist ze zelf ook niet echt. Misschien wilde ze kijken of er meer insect-pokémon waren om mee te trainen door de warmere temperaturen van de lente. Misschien wilde ze zien of haar Spearow deze plek kende. Het was immers een groot raadsel hoe Shou in Flora Fields terecht was gekomen. Of dat was normaal, of hij was wel heel erg verdwaald geweest. Ze zou het waarschijnlijk nooit weten. Toch hield ze Shou's pokéball losjes in haar hand en streek af en toe met haar duim over het gladde oppervlak, puur voor dat gevoel van... Veiligheid? Zekerheid? Dat gevoel dat iets er altijd was en achter haar zou zijn, dat gevoel had ze nu. Ashita, haar Eevee, was redelijk rustig in haar pokéball gegaan, misschien was ze moe door gisteren? Sellia was altijd wel rustig, de Vulpix hield non-stop haar charme aan. Shou was in ieder geval een stuk gehoorzamer geworden. Hij zat nog steeds als een soort van overbeschermende Growlithe rondjes om haar heen te cirkelen en vloog soms wat trainers of verdachte pokémon aan, maar er was niets ernstigs of zorgwekkends gebeurd, daardoor kon Yume alleen maar vaststellen dat het niet schadelijk was voor hem of een wel heel ongelukkige trainer. In het kleine vakje, die ze aan haar broekriem kon vast klippen en waar haar pokéballen in zaten, wiebelde er een van de ballen, waarschijnlijk omdat een van haar pokémon eruit wilde. Toen ze de bal eruit haalde, verbaasde het haar dat niet Ashita's pokébal in haar hand lag, die de neiging had dat elke keer te doen wanneer ze wakker werd, maar die van Sellia. Ze stopte Shou's pokébal terug in het vakje, terwijl ze Sellia uit haar pokébal liet. De charmante Vulpix toonde haarzelf en leek ietwat... Yume wist niet goed hoe het te omschrijven, maar ze kreeg wel het gevoel alsof Sellia de rest van het team er ook bij wilde hebben. Yume pakte toen ook maar Ashita's en Shou's pokéballen en gooide ze een eindje verder, waardoor de twee pokémon tevoorschijn kwamen. Ashita was toch wel wakker en Shou keek net zo verward als Yume door deze rare 'vraag' van Sellia. Plotseling herinnerde Yume het zich weer. Kwam het misschien door de halve aanrijding terug in de stad? Dat was echter midden in de winter, waarom zouden ze het daar nog steeds over willen hebben? Het was ook best wel schokkend, Ashita die bijna werd aangereden, Yume die haar moest redden van de auto en daarbij schurend door de sneeuw gleed met Ashita tussen haar armen geklemd. Ook al moest Yume wel toegeven, dit was de eerste keer dat ze niet meer in een gebied met auto's was. Na het ongeluk was Ashita erg geschokt, ze was nog even naar het pokécenter gegaan voor een kleine check, maar alles was oké volgens verpleegster Joy. Ze had wel gelijk, twee dagen later leek Ashita iets voorzichtiger door de straten heen, maar had wel haar oude vrolijkheid weer terug. Yume keek naar de grond, ze zou geen dag meer kunnen voorstellen zonder dat ge"Eevee" en dat schattige snoetje van Ashita. Stiekem hoopte ze dat Ashita dat snoetje hield wanneer ze evolueerde in Jolteon, Flareon of Vaporeon. Ashita was haar eerste pokémon, haar eerste vriend, misschien was ze daarom ook haar favoriete en onmisbare. Misschien dacht ze ook te veel na. Ze keek naar het drietal voor haar, die weer een hele toneelvoorstelling opvoerden. Ze glimlachte. Ook al had ze geen flauw idee wat ze aan het overleggen waren, het was toch grappig om naar te kijken.

Sellia
"Goed. Deze maandelijkse vergadering is geopend." zei ze zelf plechtig. "Ehm, één vraag. Dit heeft te maken met?" vroeg Shou verward. "Niets. Onze maandelijkse vergadering wordt om de drie maanden gehouden en omdat jij er niet bij was kon je dat niet weten." antwoordde ze. "Nu voor het eerste punt... Poffins." Ashita zette een stap naar voren. "Ik vind dat ik te weinig zoete krijg." Shou raakte licht geïrriteerd. "Ho even, waarom konden we dit niet in het pokécenter doen, vanochtend of gisteravond?" Op deze vraag staarden Ashita en Sellia de Spearow aan alsof hij de wetten van de natuur had herontdekt. Sellia herstelde zich snel, ze kon zich niet van de wijs laten brengen door een ordinaire Spearow! "Er waren daar...Rattata." Shou zuchtte. "Hier dan niet?" "Rare Shou, dat is geen Rattata, dat is een trainster." zei Ashita naïef terwijl ze de trainster zag aankomen. "Wacht wat?" Shou draaide zich met een ruk om, Sellia zag dat ook Yume zich toen omdraaide.

Yume
Op een gegeven moment draaide Shou zich met een ruk om. Dat kon maar één ding betekenen. Een ander levend wezen in de omtrek van vijftig meter. Ze draaide zich dus om en zag inderdaad een trainster, ongeveer even oud of misschien iets jonger dan zij was. Ze wilde even twijfelend naar achteren kijken, om te kijken of haar pokémon hun blijkbaar gebruikelijke posities hadden ingenomen, maar dat was onderbroken door Sellia die in haar armen sprong, Shou die in een boom ging zitten dicht in de buurt van haar en Ashita die uiteraard meteen op de trainster afrende. Yume streelde afwezig de zachte haren van Sellia, terwijl Ashita aandachtig de trainster probeerde te besnuffelen, voor zover dat mogelijk was. Yume besloot toen maar op een iets rustiger tempo op de trainster af te lopen. Terwijl ze liep voelde ze iets vreemds. Ja, ze had geen dikke winterkleren meer aan. Ze had in de winter uiteraard een spijkerbroek en trui moeten aantrekken door die verschrikkelijke sneeuw, maar nu de sneeuw weg was en de vorst gedooid, kon ze het die ochtend niet laten een lange jurk met een vestje erover aan te doen. Het was nog steeds wel een beetje koud voor een jurk, maar ze kon wel lijden voor haar favoriete kledingstuk. Haar haar zou ook door de zon steeds lichtbruiner worden zodat ze er weer uitzag zoals ze prefereerde eruit te zien. Nu was ze al lang blij met haar lichtrode jurk die het merendeel van de vrij verfrissend wind tegenhield. En ik ben weer aan het wegdromen, dacht ze tegen haarzelf. Dus besloot ze een gesprek te starten met de trainster tegenover haar, terwijl ze met haar hand een soort van gebaar maakte dat Ashita de trainster met rust moest laten. Alleen was helaas de Eevee iets te druk bezig met onderzoeken. "Hoi" zei ze toen maar. "Sorry als m'n Eevee je aan het schrikken heeft gemaakt." Ze kon wel geloven dat als er een willekeurige Eevee op je afrende en je de hele tijd aan het besnuffelen was je minstens wel een oncomfortabel gevoel moest hebben. Of toch niet, dat kon verschillen per trainer. "Ik ben Yume. Dit is Sellia, dat is Ashita en..." Ze keek naar achteren, zoekend in de boomtoppen naar de derde van haar team. Ze spotte hem nog maar net en wees naar de boom. "...en de Spearow in die boom is Shou." Ze zag binnen een flits de Spearow weer naar een andere boom verdwijnen. Ze wist in ieder geval dat hij nog in de buurt zou zijn, maar waarschijnlijk een laag profiel hield, als een soort van spion. Ze had echt geen flauw idee wat Shou allemaal in zijn hoofd had, maar het was in ieder geval niet gevaarlijk. Ze richtte zich weer tot de trainster en glimlachte, wachtend op een reactie.