Het was veel om in haar op te nemen. Ze had er nog steeds moeite mee om te moeten beseffen, maar de enige waar ze nu op kon vertrouwen was Sylvia. Chiaki was bang dat, op een dag, de blondine haar ook in de steek zou laten. Ze had menselijke steun nodig en dat van een elf of twaalfjarige vragen terwijl je zelf al een stuk ouder was, was misschien een beetje sneu. Maar wie had de brunette eigenlijk verder nog? Buiten haar pokémon was ze helemaal alleen. Ze had niks aan haar familie; haar ouders waren irritante betweters die niks anders wilden dan haar leven voor haar leiden. Chiaki was niet alleen een opstandige puber, maar ook een persoon die wist wat ze wilde in haar leven en dat was vrijheid. Hoewel ze zich de laatste tijd wel heel sterk afvroeg of ze nog wel wist wat ze wilde. Haar zin in Contests was flink afgezwakt, evenals de behoefte van het gezelschap van haar team. Dat was erg vreemd voor haar, want normaal gesproken had ze op z’n minst Alano aan haar zijde.

Daarlangs had je Chiaki’s broer nog, die zonder pardon uit de gym en tevens de regio was vertrokken. Waar Mamoru zich bevond mocht Mewtwo weten, maar hij was waarschijnlijk niet meer in Kanto te vinden. Het feit dat hij wegging vond Chiaki niet erg. Ze begreep zijn keuze om weg te gaan, omdat zij ook makkelijk die keuze zou kunnen maken, was het niet voor het achterlaten van haar huidige team. Wat ze echter niet begreep, was dat hij geen contact met haar had gezocht om het haar zelf te vertellen. Het deed pijn. Het deed zo’n ontzettende pijn en ze vroeg zich af of ze zich daar wel overheen kon zetten.

De brunette voelde alweer een traan over haar wang glijden en hief haar hand op om die weg te vegen. Tijdens dat proces viel haar blik op het armbandje aan haar pols, die ze van Sylvia had gekregen toen ze afscheid hadden genomen. De twee hadden in die korte tijd dat ze samen waren zo’n sterke band gekregen, dat het haast onmogelijk leek om die te breken. Het was op dat moment dat ze zich iets besefte. Ze was helemaal niet alleen. Ze had Sylvia. En Mark. En Shiyo. Ze was niet alleen. Chiaki wist dat op z’n minst de blondine 24/7 voor haar klaarstond en nooit op haar neer zou kijken, wat ze ook deed.

Haar aandacht werd vervolgens getrokken door een wildvreemde stem. Ze keek op, merkend dat ze niet alleen was. Verderop stond nog een blondje en zo te zien was ze aan het trainen met haar Charmander. Het gelaat kwam haar vaag bekend voor, maar ze kon zo één twee drie niet plaatsen waar ze het meisje nou van kende. Nieuwsgierig, en toch een beetje op zoek naar menselijk contact, liep Chiaki op het meisje af. Zo te zien was de blondine net klaar met haar training, want ze gaf haar Charmander een compliment. Tot nu toe leek de pokémon erg vriendelijk en enthousiast. “Je Charmander doet me denken aan de mijne. Nou ja, toen ‘ie nog een Charmander was, in ieder geval,” sprak de brunette hardop, waarmee ze haar aanwezigheid bekend maakte. “Inmiddels is hij al een Charmeleon, om heel eerlijk te zijn.”          

thank you Bae <3 of Kickstart!

Het meisje begon over haar training en dat ze dat nog wel meer moest doen voordat ze een Charmeleon had, waarop Chiaki toch even een nostalgische glimlach op haar gelaat kreeg. Alano was namelijk niet zomaar geëvolueerd. Er had zich flink wat drama in haar team voorgedaan voor hij echt een Charmeleon was. De brunette oogde het meisje even en constateerde dat ze niet veel ouder moest zijn dan Sylvia. Ze fronste even, zich afvragend of blond en jong haar type was, maar schudde toen haar hoofd. De twee meiden waren heus niet de enige die ze tot nu toe was tegengekomen, al leek het inmiddels wel een soort thema te worden. Pas toen de vreemdelinge begon over de meest recente Contest waar Chiaki aan mee had gedaan, begon er ook een belletje bij haar te rinkelen. “Dat klopt inderdaad,” beantwoordde ze de vraag, proberend de naam van de blondine te herinneren. Ze wist inmiddels dat het meisje daar ook aan mee had gedaan, want ze had dezelfde indruk gekregen van haar performance als daarnet. Nostalgie. “Z... Zelda, was het?” vroeg ze twijfelend. “Ik ben Chiaki,” stelde ze zichzelf nog maar eens voor, mocht de ander haar naam ook niet meer zeker weten. Niets was zo beschamend als een naam verkeerd te hebben. Haar aandacht vestigde ze inmiddels op wat anders. “Is hij je enige pokémon?” vroeg de brunette, terwijl ze naar het kleine, oranje draakje wees.      

thank you Bae <3 of Kickstart!

De blondine bevestigde dat ze inderdaad Zelda heette en dat bracht opluchting bij de brunette. Ze wilde niet de vage blunder maken de verkeerde voor zich te hebben, hoewel ze zich dan verre van zou schamen. Ze zou zich enkel een beetje dom voelen, maar verder zou ze het wel weg wuiven. Zelda vertelde vervolgens dat ze nog geen andere pokémon in haar team had en dat haar Charmander voorlopig de enige was. Chiaki fronste even. Zij had juist vrij snel aan een tweede teamlid gedacht. Nu werd dat weliswaar die nutteloze Pidgey van d’r, maar ze was ergens toch wel blij met de aanwinst van Sarita. Ach ja, misschien wilde Zelda het gewoon rustig aan doen. Op de vraag of zij er meerderen had, tikte ze even op haar riem met de verschillende pokéball aan. “Jazeker,” reageerde ze op een trotse ondertoon. De brunette stopte even, want ze betrapte zichzelf erop dat ze trots klonk. Maar waarom, eigenlijk? Ging haar hele crisis er niet gewoon om dat ze dat niet hoorde te zijn? Chiaki schudde haar hoofd. Ze mocht best trots zijn op haar aanwinsten, of dat nu haar pokémon of lintjes waren. Muk wat haar vader te zeggen had daarover. “Buiten een Charmeleon heb ik ook een Pidgey, Seel en sinds kort een Gastly.” Misschien moest ze haar nieuwe teamgenoot binnenkort toch maar eens eruit laten. De brunette richtte haar bruine ogen op de blondine. “Was dat je eerste Contest? Voor Autumn Wind heb ik je nog niet gezien.”      

thank you Bae <3 of Kickstart!

Een leuke combinatie. Ja, een vreemde combinatie. Dat was het. Haar team zat vol vreemde figuren. Een hyperactieve malloot, een prinses die dacht dat ze de koningin was, een luie donder die ook nog eens een onbeantwoorde crush had op de prinses en dan had je nog die Gastly. Arceus. Bang voor haar eigen schaduw. Een spookpokémon die bang was voor zichzelf. Het moest niet gekker worden. “Zo zou je het kunnen noemen,” reageerde ze dan ook op het compliment. Ermee lachen deed ze niet, want zo grappig vond ze het nou ook weer niet. Nee, haar team was iets wat ze toch wel serieus nam de laatste tijd. Al helemaal na het fiasco in Lavender Town, hoewel ze daardoor juist haar pokémon niet vaak meer naar buiten liet. Chiaki nam niet de moeite om hier nog langer over na te denken. Dat had ze de laatste tijd al teveel gedaan. In plaats daarvan richtte ze haar aandacht op Zelda, die vertelde dat het inderdaad haar eerste Contest was en vervolgens vroeg of zij er meer had gedaan. De brunette glimlachte even. “Het is jammer dat ik je optreden niet echt gezien heb, anders deed het me vast aan mijn eerste Contest denken.” Niet alleen vanwege de Charmander, maar Chiaki had gewoon sterk het vermoeden dat Zelda hetzelfde enthousiasme toen in zich had. “Ja, ik heb aan meerdere Contests meegedaan. Ik heb ook twee lintjes gewonnen,” deelde het meisje vervolgens mee. Ze zocht even naar het doosje waar ze netjes in waren opgeborgen, die ze vervolgens aan Zelda geopend liet zien. Een paarse en een groen lintje lagen er in te rusten. Eigenlijk was ze er nog steeds best trots op.             

thank you Bae <3 of Kickstart!